หมดหนทางไป

เมฆาเริ่มรวบรวมคำพูดของป้าแม่บ้านและของคนที่ช่วยเหลือ เขาเริ่มคุ้นกับคำว่าโอเมก้า คำว่าปลอกคอ และคำว่ารัฐเมดิเตอร์ นี่มันคำที่เขาใช้แต่งนิยายไม่ใช่หรอ มันจะมีอยู่ในโลกความเป็นจริงได้ยังไงกัน 

"สรุปคุณจะไปที่ไหน ให้คนของฉันไปส่งก็ได้นะ"

เมฆาสะดุ้งกับคำพูดของคนตรงหน้าเพราะเขามัวแต่คิดถึงนิยายที่เขาเขียน

"ผมไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ผมไม่รู้จักที่นี่เลย"

พาเวลมองหนุ่มน้อยตรงหน้า ก่อนจะยกกาแฟขึ้นจิบ

"สรุปว่าจำทางกลับบ้านไม่ได้?!"

"ครับ"

เมฆาต้องยอมรับไปก่อนว่าจำไม่ได้เพราะว่าถ้าให้เขาออกไปตอนนี้เขาก็ไม่รู้ว่าจะต้องไปที่ไหน 

"ที่นี่ไม่มีงานอะไรให้นายทำ ไม่ได้ต้องการคนรับใช้ มีตำแหน่งเดียวที่ว่าง คือโอเมก้าในปกครองของฉัน"

เมฆาตกใจกับคำว่าโอเมก้าในปกครอง เขาเป็นคนแต่งเองทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามันแปลว่าอะไร 

"ให้ผมไปเป็นคนสวนหรือคนครัวก็ได้ครับ ผมไม่เป็นโอเมก้าในปกครองได้ไหม"

พาเวลยอมรับว่าถูกใจโอเมก้าที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขารู้สึกว่าเด็กคนนี้ไม่ธรรมดา สายตาดูไม่ยอมคน เหมาะสำหรับการเป็นโอเมก้าในปกครองของเขา มันดูมีอะไรน่าค้นหาดี

"ไม่มีตำแหน่งว่าง ถ้าไม่อยากเป็นโอเมก้าในปกครองก็ออกไป!"

เมฆายืนเลิ่กลั่ก เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง แต่ที่นี่มันดูคุ้นๆ บ้านทรงนี้เจ้าของบ้านชื่อพาเวล นิสัยแบบนี้ ความดื้อรั้นแบบนี้ มันคุ้นตาเขามากๆ

"เป็นโอเมก้าในปกครองก็ได้ครับ"

พาเวลแอบยิ้มให้กับการตัดสินใจของโอเมก้า ก่อนที่จะเรียกป้าแม่บ้านที่ยืนอยู่ห่างออกไปให้เข้ามา

"พาโอมาก้าคนนี้ไปอาบน้ำแต่งตัว พาไปยังห้องสำหรับโอเมก้าของฉัน รอเวลาเรียกตัว อ๋อ หาปลอกคอเส้นไหมให้ใส่ด้วย"

"ค่ะนาย"

เมฆาทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตามป้าแม่บ้านเข้าไปยังคฤหาสน์ พอเดินเข้าไปด้านในจึงได้เห็นว่าทางปีกซ้ายของคฤหาสน์มีห้องมากมาย 

"ทางปีกนี้จะเป็นสำหรับโอเมก้าในปกครองของนายท่านทั้งหมดค่ะ"

"เขามีโอเมก้าในปกครองกี่คนเหรอครับป้า"

"หนึ่งร้อยหนึ่งคนค่ะ คุณเป็นคนที่ร้อยหนึ่ง"

"ห๊ะ!!!!!!!!" มีเมียหนึ่งร้อยคน!!!"

เมฆาตกใจกับคำพูดของป้าแม่บ้านที่รู้ชื่อที่หลังคือป้ามะลิ

"จริงๆหรอครับป้ามะลิ คนคนนั้นมีเมียถึงร้อยคนเลยเหรอครับ"

"ค่ะ"

ป้ามะลิพาเมฆามายังห้องพักห้องหนึ่งที่ว่างอยู่ เขาเดินเข้าไปในห้องที่ป้ามะลิเปิดให้ ภายในห้องสะอาดสะอ้าน ถึงจะไม่ได้มีเฟอร์นิเจอร์เยอะแยะ แต่ก็น่าอยู่ ในห้องมีตู้สำหรับเก็บเสื้อผ้ามีอุปกรณ์ครบครัน

"ห้องสวยจังครับป้ามะลิ"

"คุณพักที่นี่ก่อนนะคะ เดี๋ยวป้าจะไปหาเสื้อผ้ามาให้ แล้วก็จะไปสั่งปลอกคอเส้นใหม่มาให้คุณด้วย"

"ครับป้า"

เมฆาเดินเข้ามาในห้อง เขาแน่ใจแล้วว่าที่นี่คือโลกของนิยาย แต่เขายังไม่รู้ว่านี่เป็นนิยายเรื่องไหน แล้วเป็นนิยายของเขาหรือของใคร แต่ตัวละครพาเวล มันคุ้นตามาก เพราะในนิยายล่าสุดเขามีตัวละครพาเวลที่มีเมียร้อยกว่าคน สาเหตุที่เขาเกลียดตัวละครนี้ก็เพราะมีเมียหลายคนนี่แหละ เมฆาพักผ่อนอยู่ในห้อง เขาไม่กล้าเดินออกไปไหนเพราะไม่รู้จักใครในคฤหาสน์หลังนี้เลยทำได้แต่รอป้ามะลิที่ออกไปจัดการเสื้อผ้าให้เขา เขาทำได้แค่นอนดิ้นไปดิ้นมาบนเตียงจนหลับไป

"หอบอะไรมาป้ามะลิ"

"เสื้อผ้าของโอเมก้าคนนั้นค่ะคุณพาเวล คุณเมฆาไม่ได้เอาอะไรมาเลยค่ะ"

พาเวลพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะเอ่ยกับป้าแม่บ้านอีกครั้ง

"คืนนี้ลัดคิวให้เขาขึ้นมาก่อน"

"ค่ะนายท่าน"

ป้ามะลินำเสื้อผ้าและปลอกคอกลับไปที่ห้องของเมฆา เธอเคาะอยู่หลายทีก็ไม่มีเสียงตอบรับ เธอจึงเปิดเข้าไปเลย เห็นโอเมก้าร่างบางนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง

"คุณเมฆาคะ"

"ฮือ ป้ามะลิเหรอครับ"

"ค่ะ ลุกมาลองใส่เสื้อผ้าดูนะคะ"

ป้ามะลิเอาเสื้อผ้ามาให้เขาหลายชุด แต่ละชุดไปแล้วบ่งบอกได้เลยว่าเป็นโอเมก้า เมฆาใส่ชุดที่ป้ามะลิเอามาจนครบก่อนจะนำไปไว้ที่ตู้

"วันนี้คุณเมฆาจะทานอะไรดีค่ะ"

"เรียกผมว่าเมฆก็พอครับ ไม่ต้องเรียกคุณหรอก ผมฟังแล้วจักจี้หู"

"งั้นเมฆจะทานอะไรป้าจะไปเตรียมให้คืนนี้เมฆจะต้องขึ้นไปรับใช้นายท่านนะ"

"อะไรนะ!!!"

"นายท่านสั่งมา ว่าคืนนี้ให้เมฆไปรับใช้"

เมฆาหาวิธีเอาตัวรอดทันทีเขาไม่พร้อมที่จะเสียตัวให้กลับคนเจ้าชู้คนนั้น

"วันนี้ผมปวดหัวมากเลยครับป้าน่าจะขึ้นไปรับใช้นายท่านไม่ไหวเลยครับ ป้าช่วยไปบอกนายท่านได้ไหมว่าผมไม่ไหว"

ป้ามะลิผู้ไม่ทันแผนการของเมฆา ตกใจรีบเข้าไปจับหน้าผากของโอเมก้า เพราะถ้าโอเมก้าป่วยจะเป็นความผิดของเธอทันที

"เป็นอะไรมากไหม ให้ป้าเรียกหมอไหม ป้าไปตามหมอมาให้เมฆดีกว่า"

"มะ..ไม่ต้องครับป้า แค่ให้ผมนอนก็พอ"

"งั้นก็นอนนะคะเดี๋ยวป้าไปเรียนนายท่านว่าเมฆขึ้นไปดูแลไม่ไหว"

"ขอบคุณนะครับป้า"

ป้ามะลิออกจากห้องไป เมฆาถึงกับโล่งอกเขาไม่รู้ว่าจะหาวิธีเอาตัวรอดได้อีกนานแค่ไหนแต่ตอนนี้ยังไงก็ต้องหาวิธีเอาตัวรอดไปเรื่อยๆก่อนเพราะถ้าจะให้เขายอมนอนกลับไอ้ผู้ชายเจ้าชู้คนนั้น เขาต้องอดเตะก้านคอมันไม่ได้แน่ๆ