หน้าหลัก / แฟนตาซี / นักสืบจากต่างแดน / บทที่ 149 แผนการที่ต้องปรับเปลี่ยน

แชร์

บทที่ 149 แผนการที่ต้องปรับเปลี่ยน

ผู้เขียน: ตะวันสีเพลิง

ปรับปรุงล่าสุด: 2024-12-04 20:07:07

เสียงลมหายใจที่หอบเหนื่อยของพวกเขาผสานเข้ากับเสียงป่าอันเงียบสงบ พื้นป่าที่พวกเขาเหยียบย่ำเต็มไปด้วยใบไม้ร่วงและกิ่งไม้เล็กๆ ที่แตกร้าวเบาๆ ใต้ฝ่าเท้า กลุ่มของซาเอบะยังคงเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง แม้ว่าจะหนีพ้นจากวงล้อมของคนร้ายมาได้ชั่วคราว แต่ความกดดันยังไม่ลดลง

“เรายังปลอดภัยไม่พอ” ซาเอบะพูดขณะจับจ้องเส้นทางเบื้องหน้า แม้ความเจ็บปวดจากบาดแผลจะทำให้เขาเดินอย่างลำบาก แต่สายตาของเขายังเฉียบคมเหมือนเดิม

“ปลอดภัยกว่าที่แล้วก็พอใจแล้ว” ทาเคชิพูดพลางปาดเหงื่อบนหน้าผาก “แต่กระสุนเรายังน้อยเกินไป แถมอาหารกับน้ำก็ใกล้หมด”

“ใช่” หลินหลินเสริม “เราต้องหาทางจัดการพวกมัน ไม่อย่างนั้นเราจะหมดแรงก่อนถึงที่ปลอดภัย”

อาคิระที่เดินนำหน้าหยุดกะทันหัน เขายกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ทุกคนหยุดตาม “ตรงนั้น” เขาชี้ไปยังแนวต้นไม้ด้านขวา “ฉันเห็นอะไรบางอย่าง”

ทุกคนหยุดนิ่ง ซาเอบะยกปืนขึ้นอย่างระมัดระวัง ทาเคชิเข้าไปยืนประกบเมย์ซึ่งยังมีสีหน้าหวาดวิตก

หลังจากเงียบไปไม่กี่วินาที เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นจากพุ่มไม้ เงาของชายคนหนึ่งปรากฏขึ้น เขาสวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง มือถือมีดเล่มใหญ่

“พวกแกเป็นใคร?” ชายคน

บทที่ถูกล็อก

อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่แล้ว บทต่อไป

นักสืบจากต่างแดน บทที่ 150 แผนซ้อนแผนในเงาป่า
ทิวป่าที่ทอดยาวเบื้องหน้าให้ความรู้สึกเงียบงันจนผิดปกติ เส้นทางที่ชายแปลกหน้าชี้นำยังคงนำพวกซาเอบะลึกเข้าไปในพื้นที่ที่แทบไม่มีร่องรอยการเดินทาง หลินหลินเดินเคียงข้างเมย์ คอยจับมือเธอไว้เพื่อให้กำลังใจ ขณะที่ซาเอบะ ทาเคชิ และอาคิระคอยระวังภัยจากรอบด้าน “เราคงใกล้ถึงฐานของพวกมันแล้ว” ชายแปลกหน้าพูดพลางชี้ไปยังเนินเขาเล็กๆ ที่โผล่พ้นยอดไม้ “จากตรงนี้จะมองเห็นฐานได้ชัดหรือเปล่า?” ซาเอบะถาม “ขึ้นไปอีกไม่ไกลก็จะเห็น” ชายคนนั้นตอบ ทุกคนเพิ่มความระมัดระวังในการเดิน เพราะพวกเขารู้ดีว่าการเข้าใกล้พื้นที่ของศัตรูย่อมหมายถึงอันตรายที่เพิ่มขึ้น ทุกย่างก้าวต้องใช้ความเงียบที่สุด เมื่อขึ้นถึงเนินเขาเล็กๆ กลุ่มของซาเอบะหยุดพักและสำรวจพื้นที่ด้านล่าง พวกเขามองเห็นฐานของคนร้ายที่ชายแปลกหน้ากล่าวถึง เป็นอาคารไม้หลังเล็กๆ ที่ล้อมด้วยรั้วลวดหนามสูง มีหอคอยเล็กๆ พร้อมกับคนยืนเฝ้าอยู่ด้านบน “ที่นี่ดูเหมือนจุดกระจายคำสั่ง ไม่ใช่ที่พักของหัวหน้ากลุ่ม” อาคิระวิเคราะห์ “แต่ก็ยังสำคัญอยู่ดี” ซาเอบะตอบ “เราอาจหาข้อมูลบางอย่างได้จากที่นี่” “แล้วเราจะบุกยังไง?” ทาเคชิถามขณะตรวจสอบปืนในมือ “ตอนนี้กระสุนเรา
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 149 แผนการที่ต้องปรับเปลี่ยน
เสียงลมหายใจที่หอบเหนื่อยของพวกเขาผสานเข้ากับเสียงป่าอันเงียบสงบ พื้นป่าที่พวกเขาเหยียบย่ำเต็มไปด้วยใบไม้ร่วงและกิ่งไม้เล็กๆ ที่แตกร้าวเบาๆ ใต้ฝ่าเท้า กลุ่มของซาเอบะยังคงเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง แม้ว่าจะหนีพ้นจากวงล้อมของคนร้ายมาได้ชั่วคราว แต่ความกดดันยังไม่ลดลง “เรายังปลอดภัยไม่พอ” ซาเอบะพูดขณะจับจ้องเส้นทางเบื้องหน้า แม้ความเจ็บปวดจากบาดแผลจะทำให้เขาเดินอย่างลำบาก แต่สายตาของเขายังเฉียบคมเหมือนเดิม “ปลอดภัยกว่าที่แล้วก็พอใจแล้ว” ทาเคชิพูดพลางปาดเหงื่อบนหน้าผาก “แต่กระสุนเรายังน้อยเกินไป แถมอาหารกับน้ำก็ใกล้หมด” “ใช่” หลินหลินเสริม “เราต้องหาทางจัดการพวกมัน ไม่อย่างนั้นเราจะหมดแรงก่อนถึงที่ปลอดภัย” อาคิระที่เดินนำหน้าหยุดกะทันหัน เขายกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ทุกคนหยุดตาม “ตรงนั้น” เขาชี้ไปยังแนวต้นไม้ด้านขวา “ฉันเห็นอะไรบางอย่าง” ทุกคนหยุดนิ่ง ซาเอบะยกปืนขึ้นอย่างระมัดระวัง ทาเคชิเข้าไปยืนประกบเมย์ซึ่งยังมีสีหน้าหวาดวิตก หลังจากเงียบไปไม่กี่วินาที เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นจากพุ่มไม้ เงาของชายคนหนึ่งปรากฏขึ้น เขาสวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง มือถือมีดเล่มใหญ่ “พวกแกเป็นใคร?” ชายคน
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 148 เงาไล่ล่าท่ามกลางแสงแรกของวัน
ฟ้ากำลังเริ่มเปลี่ยนสีจากดำสนิทเป็นสีเทาอ่อน บ่งบอกถึงรุ่งสางที่ใกล้เข้ามา แต่ไม่มีใครในกลุ่มซาเอบะรู้สึกถึงความผ่อนคลายเลย เสียงลมหายใจที่หอบเหนื่อยจากการไต่หน้าผายังไม่ทันสงบดี ทุกคนก็ต้องรีบเร่งเดินต่อไป เสียงปืนจากกลุ่มคนร้ายยังคงดังเป็นระยะๆ จากด้านบนหน้าผา ราวกับจะย้ำเตือนว่าพวกเขายังไม่ปลอดภัย “เรามีเวลาไม่มากแล้ว” อาคิระพูดขณะจับแขนซาเอบะช่วยพยุงให้เขาก้าวเดิน “ฉันยังไหว” ซาเอบะตอบ แม้จะรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากแผลฟกช้ำที่เกิดจากการตกลงมาจากหน้าผา หลินหลินเดินนำหน้า คอยสังเกตเส้นทางอย่างระมัดระวัง ทาเคชิเดินประกบข้างเมย์ซึ่งยังมีสีหน้าหวาดวิตก “คุณแน่ใจไหมว่าไม่มีพวกมันดักหน้าเราอยู่?” ทาเคชิถามอาคิระ น้ำเสียงของเขาแฝงด้วยความไม่ไว้วางใจ “ถ้าพวกมันรู้ว่าคุณมุ่งหน้าไปทางไหน เราคงไม่มีโอกาสมาถึงจุดนี้” อาคิระตอบ “แต่เราก็ยังต้องระวังตัวไว้เสมอ” ซาเอบะหยุดเดิน เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มมีแสงสีส้มปกคลุม สายตาของเขาเต็มไปด้วยความคิด “มันไม่สมเหตุสมผล… พวกมันต้องการอะไรจากการล่าเราขนาดนี้?” “พวกมันคงไม่หยุดจนกว่าจะได้สิ่งที่ต้องการ หรือไม่ก็จนกว่าเราจะ…” อาคิระหยุดพูด ประโยคส
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 147 เงามืดในความจริง
ความเงียบของป่าทึบถูกรบกวนด้วยเสียงใบไม้ที่กระทบกันเบาๆ เมื่อสายลมพัดผ่าน แม้เสียงไล่ล่าจากคนร้ายจะเงียบลง แต่กลุ่มของซาเอบะยังคงเคลื่อนตัวด้วยความระมัดระวัง ความเหนื่อยล้าจากการหลบหนีเริ่มส่งผลต่อร่างกาย แต่ไม่มีใครกล้าหยุดพัก “เหลืออีกไกลไหม?” เมย์กระซิบถาม หลินหลินที่เดินนำหน้าเหลือบมองแผนที่เก่าๆ ในมือก่อนตอบ “อีกไม่ถึงหนึ่งกิโล เราจะถึงจุดที่อาคิระบอกว่าเป็นขอบเขตของพื้นที่พวกมัน” “แล้วหลังจากนั้นล่ะ?” ทาเคชิถามพลางสำรวจพื้นที่รอบตัว ปืนในมือยังคงแน่นราวกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย “เขาบอกว่าข้างนอกเป็นพื้นที่ปลอดภัย แต่เราก็ยังไว้ใจไม่ได้จนกว่าจะเห็นกับตา” ซาเอบะตอบ สายตาของเขากวาดมองไปรอบๆ พร้อมประเมินความเสี่ยง ทันใดนั้น หลินหลินหยุดเดิน เธอยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ทุกคนหยุดเช่นกัน “ได้ยินอะไรไหม?” ทุกคนตั้งใจฟัง เสียงกิ่งไม้หักดังมาจากด้านหลัง ซาเอบะยกปืนขึ้นในทันที เขาออกคำสั่งเบาๆ “เข้าที่กำบัง!” ทุกคนแยกย้ายไปหาที่หลบในพุ่มไม้และหลังต้นไม้ใหญ่ เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ กลุ่มของซาเอบะเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ ทันใดนั้นเงาของชายคนหนึ่งก็ปรากฏออกมาจากพุ่มไม
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 146 ผู้ช่วยจากเงามืด
บรรยากาศในกระท่อมไม้เล็กๆ ชวนให้รู้สึกแปลกประหลาด ซาเอบะจับตามองชายสูงวัยตรงหน้าด้วยความระแวง แม้ชายคนนี้จะไม่มีท่าทีคุกคาม แต่คำพูดของเขาก็ทำให้ทุกคนในกลุ่มสงสัย “คุณพูดว่ารู้จักกับดักของพวกมัน?” ซาเอบะถามพร้อมกับขยับตัวเล็กน้อยเพื่อเตรียมพร้อมหากเกิดอะไรขึ้น ชายชรายิ้มจางๆ ก่อนจะยกมือขึ้นอย่างช้าๆ เพื่อแสดงว่าเขาไม่มีอาวุธ “ใช่ ผมรู้จักพวกมันดี และผมรู้ว่าพวกคุณกำลังพยายามหนีจากอะไร” “แล้วทำไมถึงอยากช่วยเรา?” ทาเคชิถามด้วยน้ำเสียงกดต่ำ เขายืนอยู่ด้านหลังซาเอบะ ปืนในมือยังคงเล็งต่ำแต่พร้อมใช้งาน ชายสูงวัยถอนหายใจ “เพราะผมเคยตกเป็นเหยื่อเหมือนพวกคุณมาก่อน ผมรู้ว่ามันโหดร้ายแค่ไหนที่จะถูกล่าในพื้นที่ที่ไม่ใช่ของตัวเอง” หลินหลินมองชายชราอย่างพินิจพิเคราะห์ “คุณมีชื่อไหม?” “เรียกผมว่าอาคิระก็พอ” ชายสูงวัยตอบ เขาขยับตัวลุกขึ้นช้าๆ ก่อนเดินไปหยิบขวดน้ำที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของกระท่อม “แต่ถ้าพวกคุณไม่ไว้ใจผม ผมก็เข้าใจ” “เราไม่ได้มีทางเลือกมากนัก” ซาเอบะพูด “แต่ถ้าคุณจะช่วยเรา คุณต้องบอกทุกอย่างที่คุณรู้เกี่ยวกับพวกมัน” อาคิระยิ้มอีกครั้ง แต่คราวนี้ดวงตาของเขาฉายแววจริงจัง “พวกมันเป็นก
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 145 กับดักในหมู่บ้านร้าง
ความเงียบที่ปกคลุมหมู่บ้านร้างสร้างบรรยากาศชวนอึดอัด ทุกคนในกลุ่มของซาเอบะต่างรู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งไม่ชอบมาพากล ทาเคชิเดินตรวจตรารอบๆ บ้านไม้เก่าหลังหนึ่ง มือยังจับปืนแน่น ขณะที่หลินหลินเดินตามอย่างระมัดระวัง เมย์เกาะฮิโรชิเอาไว้ ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อยเพราะความกลัว “หมู่บ้านนี้เงียบเกินไป” หลินหลินพูดเบาๆ พลางมองรอบๆ ด้วยสายตาสงสัย “เงียบเกินกว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญ” ซาเอบะกล่าว ขณะเดินออกจากบ้านหลังหนึ่งพร้อมกระดาษในมือ เขายื่นกระดาษนั้นให้ทาเคชิอ่าน ทาเคชิขมวดคิ้วเมื่อเห็นข้อความว่า “พวกเรารู้ว่าคุณจะมาที่นี่” “พวกมันเล่นเกมกับเรา” เขาพูด “เราควรออกจากที่นี่ก่อนที่จะสายเกินไป” “เห็นด้วย” ซาเอบะตอบ “แต่เราต้องหาวิธีให้แน่ใจก่อนว่าทางออกของเราจะปลอดภัย” ทันใดนั้น เสียงดัง ปัง! ก็ดังขึ้นจากระยะไกล เสียงนั้นสะท้อนไปทั่วหมู่บ้าน “ระวัง!” ซาเอบะตะโกน ทุกคนหมอบลงกับพื้นในทันที เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังเข้ามาใกล้จากทางทิศตะวันออก ฮิโรชิหันไปมองพลางพูดด้วยเสียงสั่น “พวกมันมาแล้ว…พวกมันรู้ว่าเราอยู่ที่นี่” ซาเอบะกัดฟันแน่น “เราต้องหาที่กำบัง” เขาออกคำสั่ง “ทาเคชิ! หลินหลิน! พาเมย์กับฮิโ
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 144 ความเงียบที่ซ่อนเร้น
เสียงก้าวเดินเบาๆ ของกลุ่มซาเอบะยังคงดังสะท้อนในความเงียบสงัดของป่าทึบ แม้พวกเขาจะรักษาระยะห่างจากคนร้ายได้ แต่ความตึงเครียดยังคงปกคลุม เมย์เดินด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน หลินหลินประคองเธอเอาไว้ไม่ให้ล้ม “เราใกล้ถึงหมู่บ้านแล้วใช่ไหม?” เมย์ถามพลางหายใจหอบ “อีกไม่ไกล” ซาเอบะตอบ เขากวาดสายตาไปรอบตัวเพื่อจับตาความผิดปกติ ทาเคชิที่เดินตามหลังกลุ่มอยู่หยุดเท้ากระทันหัน เขาชูมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ทุกคนหยุดตาม “มีบางอย่างผิดปกติ” เขาพึมพำเบาๆ ซาเอบะหันกลับมามองทาเคชิ สายตาของเขาฉายแววสงสัย “เจออะไร?” ทาเคชิชี้ไปยังพื้นดินเบื้องหน้า “ดูรอยเท้า…มันสดมาก” ซาเอบะขมวดคิ้วก่อนจะก้มลงตรวจดูรอยเท้าด้วยความระมัดระวัง “ไม่ใช่พวกเรา และมันไม่ได้มาจากคนร้ายที่ไล่ตามเราด้วย” “หมายความว่ามีคนอื่นอยู่แถวนี้?” หลินหลินถาม น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความวิตก ซาเอบะพยักหน้าเบาๆ “ใช่ และคนพวกนี้อาจไม่เป็นมิตร” ทันใดนั้น เสียงกิ่งไม้หักดังมาจากพุ่มไม้ด้านข้าง ทุกคนต่างจับอาวุธในมือแน่น ขณะจ้องมองไปยังจุดที่เสียงดังขึ้น ซาเอบะยกปืนขึ้นเล็ง พร้อมออกคำสั่งเบาๆ “ระวังตัว…อย่าเพิ่งทำอะไรบุ่มบ่าม” เงาร่างหนึ่งเคลื่อน
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 143 ระยะปลอดภัยที่เริ่มขยาย
เสียงฝีเท้าหนักหน่วงและเสียงเห่าสะท้อนผ่านป่ามืด ซาเอบะหยุดวิ่งทันทีเมื่อเห็นเงาสะท้อนจากไฟฉายห่างออกไป เขายกมือส่งสัญญาณให้ทุกคนหมอบลงใต้พุ่มไม้หนาทึบ แม้ว่าความเหนื่อยล้าจะเริ่มทำให้ขาของเขาสั่น แต่ซาเอบะก็รู้ดีว่าการหยุดชั่วคราวนี้เป็นสิ่งจำเป็น “พวกมันยังตามมาไม่เลิก” ทาเคชิพึมพำพร้อมปาดเหงื่อจากหน้าผาก ขณะที่เขาพยายามจับปืนให้มั่น “เงียบก่อน” ซาเอบะตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่หนักแน่นพอให้ทุกคนทำตาม เสียงสุนัขที่เคยดังใกล้หูเริ่มห่างออกไปทางทิศเหนือ กลุ่มคนร้ายดูเหมือนจะเดินตามรอยที่กลุ่มของพวกเขาเบี่ยงเบนไว้ก่อนหน้า หลินหลินที่นั่งใกล้เมย์สัมผัสได้ถึงอาการตัวสั่นของหญิงสาว จึงเอื้อมมือไปจับแขนเมย์เบาๆ “อย่ากังวลไปนะ เราเกือบจะพ้นแล้ว” หลินหลินกระซิบด้วยน้ำเสียงปลอบโยน ซาเอบะหันมาหากลุ่มพลางกระซิบเบาๆ “เราต้องเคลื่อนที่ทันที ตอนนี้เป็นโอกาสดี พวกมันยังไม่ทันรู้ว่าเรามุ่งหน้าไปทางไหน” ทุกคนพยักหน้าและเริ่มเคลื่อนตัวไปตามเส้นทางลำธารต่อ ซาเอบะนำทางไปขณะที่สายตาของเขากวาดมองรอบตัวอย่างระแวดระวัง ทาเคชิคอยปิดท้ายกลุ่ม มือของเขากุมปืนแน่นตลอดเวลา หลังจากเดินต่อมาอีกหลายร้อยเมตร พว
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 142 เงามืดที่ใกล้เข้ามา
ความเงียบภายในห้องใต้ดินถูกทำลายด้วยเสียงลมหายใจของกลุ่มซาเอบะ เสียงฝีเท้าหนักหน่วงของคนร้ายที่เดินวนอยู่ด้านบนทำให้ทุกคนต้องระมัดระวังตัว ซาเอบะมองไปรอบๆ ห้องใต้ดินที่มีแสงสลัวจากตะเกียงน้ำมันดวงเล็ก ความกดดันในสถานการณ์ทำให้ทุกคนต้องเก็บเสียงอย่างที่สุด “เราออกไปตอนนี้ไม่ได้” ซาเอบะกระซิบเบาๆ ให้ทุกคนได้ยิน “พวกมันยังอยู่ใกล้ๆ” “แต่ถ้ารอนานกว่านี้ พวกมันอาจค้นเจอเรา” ทาเคชิแย้งด้วยน้ำเสียงร้อนรน มือขวาของเขากุมปืนแน่นราวกับเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ ชายชราเจ้าของบ้านเดินเข้ามาพูดเบาๆ “ที่นี่มีทางออกลับอยู่ข้างหลังห้องใต้ดิน แต่ต้องคลานผ่านอุโมงค์แคบๆ ไป” เขาชี้ไปที่มุมหนึ่งของห้อง ซึ่งมีประตูไม้เล็กๆ ซ่อนอยู่ใต้กองลังเก่า “นี่อาจเป็นโอกาสเดียวของเรา” หลินหลินพูด ขณะช่วยชายชราเคลื่อนลังออกจากทาง “ทาเคชิ นายไปก่อนเพื่อสำรวจทาง ถ้ามันปลอดภัย พวกเราจะตามไป” ซาเอบะสั่ง ทาเคชิพยักหน้าก่อนจะเปิดประตูเล็กและคลานเข้าไปในความมืดที่รออยู่ ขณะที่ทุกคนรออยู่หลัง ทาเคชิก็ส่งสัญญาณกลับมาด้วยเสียงกระซิบว่า “ทางนี้ปลอดภัย แต่ต้องรีบแล้ว” ซาเอบะให้หลินหลินพาเมย์คลานตามไปก่อน เขาเองเป็นคนสุดท้า

แชร์

บทที่ 149 แผนการที่ต้องปรับเปลี่ยน

บางทีคุณอาจจะชอบ

บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่

เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน

ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย

แชร์

บทที่ 149 แผนการที่ต้องปรับเปลี่ยน

บทที่เกี่ยวข้อง

นักสืบจากต่างแดน บทที่ 150 แผนซ้อนแผนในเงาป่า

นักสืบจากต่างแดน บทที่ 1 จุดเริ่มต้น

นักสืบจากต่างแดน บทที่ 2 เงื่อนงำแรก

นักสืบจากต่างแดน บทที่ 3 การสืบสวนที่ซับซ้อน

นักสืบจากต่างแดน บทที่ 4 การเผชิญหน้ากับอาจารย์

นักสืบจากต่างแดน บทที่ 5 เบาะแสจากหอพัก

นักสืบจากต่างแดน บทที่ 6 สืบค้นเบอร์โทรศัพท์

นักสืบจากต่างแดน บทที่ 7 สืบค้นเบาะแสใหม่

บทล่าสุด

นักสืบจากต่างแดน บทที่ 150 แผนซ้อนแผนในเงาป่า

นักสืบจากต่างแดน บทที่ 149 แผนการที่ต้องปรับเปลี่ยน

นักสืบจากต่างแดน บทที่ 148 เงาไล่ล่าท่ามกลางแสงแรกของวัน

นักสืบจากต่างแดน บทที่ 147 เงามืดในความจริง

นักสืบจากต่างแดน บทที่ 146 ผู้ช่วยจากเงามืด

นักสืบจากต่างแดน บทที่ 145 กับดักในหมู่บ้านร้าง

นักสืบจากต่างแดน บทที่ 144 ความเงียบที่ซ่อนเร้น

นักสืบจากต่างแดน บทที่ 143 ระยะปลอดภัยที่เริ่มขยาย

นักสืบจากต่างแดน บทที่ 142 เงามืดที่ใกล้เข้ามา

บางทีคุณอาจจะชอบ

บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่

เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน

ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย