บทที่ 148 เงาไล่ล่าท่ามกลางแสงแรกของวัน

ฟ้ากำลังเริ่มเปลี่ยนสีจากดำสนิทเป็นสีเทาอ่อน บ่งบอกถึงรุ่งสางที่ใกล้เข้ามา แต่ไม่มีใครในกลุ่มซาเอบะรู้สึกถึงความผ่อนคลายเลย เสียงลมหายใจที่หอบเหนื่อยจากการไต่หน้าผายังไม่ทันสงบดี ทุกคนก็ต้องรีบเร่งเดินต่อไป เสียงปืนจากกลุ่มคนร้ายยังคงดังเป็นระยะๆ จากด้านบนหน้าผา ราวกับจะย้ำเตือนว่าพวกเขายังไม่ปลอดภัย

“เรามีเวลาไม่มากแล้ว” อาคิระพูดขณะจับแขนซาเอบะช่วยพยุงให้เขาก้าวเดิน

“ฉันยังไหว” ซาเอบะตอบ แม้จะรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากแผลฟกช้ำที่เกิดจากการตกลงมาจากหน้าผา

หลินหลินเดินนำหน้า คอยสังเกตเส้นทางอย่างระมัดระวัง ทาเคชิเดินประกบข้างเมย์ซึ่งยังมีสีหน้าหวาดวิตก

“คุณแน่ใจไหมว่าไม่มีพวกมันดักหน้าเราอยู่?” ทาเคชิถามอาคิระ น้ำเสียงของเขาแฝงด้วยความไม่ไว้วางใจ

“ถ้าพวกมันรู้ว่าคุณมุ่งหน้าไปทางไหน เราคงไม่มีโอกาสมาถึงจุดนี้” อาคิระตอบ “แต่เราก็ยังต้องระวังตัวไว้เสมอ”

ซาเอบะหยุดเดิน เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มมีแสงสีส้มปกคลุม สายตาของเขาเต็มไปด้วยความคิด “มันไม่สมเหตุสมผล… พวกมันต้องการอะไรจากการล่าเราขนาดนี้?”

“พวกมันคงไม่หยุดจนกว่าจะได้สิ่งที่ต้องการ หรือไม่ก็จนกว่าเราจะ…” อาคิระหยุดพูด ประโยคส