Mag-log inShare
บทที่ 353
Kaugnay na kabanata
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 354
เทียบเชิญในนามของฮูหยินแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดิน ถูกส่งมาถึงอวิ๋นฝูหลิงฮูหยินแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินอยากมาเยี่ยมเยือนที่จวน เพื่อพบหน้าอวิ๋นฝูหลิงสักคราอวิ๋นฝูหลิงนึกถึงสิ่งที่หลิงโหยวบอกก่อนหน้านี้ คนของจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินเคยไปขอรับการรักษาที่สำนักช่วยชีพ แต่กลับไม่พบนางนี่คือเทียบเชิญใบหนึ่งที่ส่งมายังจวนอี้อ๋องอีกครั้งดูท่าจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินแห่งนี้จะอยากให้นางไปทำการรักษามากทีเดียวรอจนเซียวจิ่งอี้กลับมาตอนเย็น อวิ๋นฝูหลิงก็พูดเรื่องนี้กับเขาหลังจากเซียวจิ่งอี้ได้ยิน ก็กล่าวว่า “สกุลฉู่แห่งจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินปกป้องชายแดนตะวันตกเฉียงเหนือมาหลายชั่วอายุคน เพื่อรักษาความสงบของชายแดน มีชายชาตรีจำนวนนับไม่ถ้วนเสียชีวิตในสนามรบ”เมื่อพูดถึงสกุลฉู่ คำพูดของเซียวจิ่งอี้ก็เต็มไปด้วยความเคารพ“แม่ทัพฉู่กำลังปกป้องชายแดน ยามนี้ที่เมืองหลวงมีเพียงฮูหยินฉู่และแม่ทัพน้อยฉู่กับภรรยาเท่านั้น”“สกุลฉู่มีความภักดีต่อฮ่องเต้ และไม่เคยพัวพันกับความขัดแย้งของราชสำนัก”“ข้ากับสกุลฉู่ไม่เคยไปมาหาสู่กันมาก่อน สกุลฉู่ส่งเทียบเชิญมาครานี้ คงเพียงเพราะอยากให้เจ้าไปทำการรักษาเท่านั้น”แม้อ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 355
ชายหนุ่มสีหน้าเย็นชาถือดาบไว้ ขณะปล่อยจิตสังหารออกมาจากร่าง“ช่วยไม่ได้ก็ต้องช่วย!”ชายหนุ่มกล่าว ก่อนจะเงยหน้ามองหมอที่ยืนอยู่เต็มลาน “ยังมีพวกเจ้าด้วย หากผู้ใดสามารถช่วยภรรยาของข้า ปกป้องให้ปลอดภัยทั้งแม่และลูก สกุลฉู่ของข้าจะตอบแทนให้อย่างงาม!”“แต่วันนี้หากเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับภรรยาของข้า พวกเจ้าไม่ว่าใครก็อย่าคิดจะได้เดินออกไปจากที่นี่!”ยามนี้อวิ๋นฝูหลิงคาดเดาได้แล้วว่า ชายหนุ่มที่ถือดาบผู้นี้คือฉู่หมิงบุตรชายเพียงคนเดียวของแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินเพียงแต่แม้สกุลฉู่จะมีอำนาจมากล้น แต่ก็มักจะเก็บตัวเสมอ และไม่ทำตัวโดดเด่นมากนักคิดไม่ถึงว่าวันนี้ฉู่หมิงจะเสียสติถึงเพียงนี้ไม่เพียงแต่ลักพาตัวหมอจากเมืองหลวงมาหลายคน ทว่ายังพูดจาวางอำนาจอย่างไร้เหตุผลอวิ๋นฝูหลิงขมวดคิ้ว และกล่าวเสียงดัง “ในฐานะหมอ ข้าคิดว่าหมอทุกท่านที่นี่ เมื่อเผชิญหน้ากับผู้ป่วยย่อมพยายามอย่างเต็มที่ รักษาโรคภัยโดยไม่คิดปิดบังสิ่งใด”“พวกเขาบอกว่าไม่อาจช่วยได้ เพราะขีดจำกัดของทักษะแพทย์ ต่อให้ท่านฆ่าพวกเขา พวกเขาก็ช่วยไม่ได้!”หมอในลานผ่านการถูกข่มขู่มาหลายคราเพียงแต่เพราะอำนาจของจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดิน
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 356
ภายในห้อง ทันทีที่อวิ๋นฝูหลิงเข้ามา ก็เห็นหญิงสาวท้องนูนผู้หนึ่งนอนอยู่บนเตียง ขณะที่ร้องออกมาอย่างเจ็บปวดเมื่อเห็นฮูหยินฉู่เข้ามา หญิงสาวผู้นั้นก็ยื่นมือมาทางฮูหยินฉู่โดยพลัน “ท่านแม้ ปกป้องเด็กไว้ จะต้องปกป้องลูกของข้ากับพี่หมิงเอาไว้ให้ได้นะเจ้าคะ!”ฮูหยินฉู่รีบก้าวไปด้านหน้าสองก้าว และจับมือของฮูหยินน้อยฉู่ไว้ พลางกล่าวปลอบโยนนาง “ซินเอ๋อร์ เจ้ากับลูกจะต้องไม่เป็นอันใด แม่เชิญหมอเทวดามาแล้ว...”อวิ๋นฝูหลิงยกผ้าห่มขึ้น ก็เห็นว่าระหว่างขาทั้งสองข้างของฮูหยินน้อยฉู่มีคราบเลือดอยู่หลังจากตรวจชีพจรแล้ว สีหน้าของนางก็เคร่งขรึมมากขึ้นอาการของฮูหยินน้อยฉู่ไม่สู้ดีมากจริง ๆ มิน่าเล่าหมอมากมายด้านนอกจึงไม่อาจทำอันใดได้ ต่อให้มีดาบพาดอยู่บนลำคอ ก็ยังบอกตามตรงว่ารักษาไม่ได้การตั้งครรภ์ของฮูหยินน้อยฉู่ไม่สู้ดี ทั้งยังมีอาการน้ำคร่ำแตก สิ่งที่เป็นปัญหาที่สุดคือนางตั้งครรภ์ลูกแฝดหากไม่ระวังเพียงนิดเดียว อาจทำให้สูญเสียสามชีวิตจากหนึ่งศพได้!ฮูหยินฉู่เห็นสีหน้าเคร่งขรึมของอวิ๋นฝูหลิง ทั้งยังไม่พูดอันใด หัวใจก็กระตุกวูบโดยพลันหรือแม้แต่อวิ๋นฝูหลิงก็ยังไม่มีวิธีช่วยลูกสะใภ้ของนางได้?
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 357
ทั้งสองสกุลไปมาหาสู่กัน เมื่อเดี๋ยวไปหาเดี๋ยวมาหาเช่นนี้ อวิ๋นฝูหลิงกับโอวหยางหลันจึงคุ้นเคยกันขึ้นมาโอวหยางหลันร่ำเรียนวิชาแพทย์มาตั้งแต่เด็ก อีกทั้งพรสวรรค์ยังสูงส่ง จึงย่อมมีความเย่อหยิ่งเข้ากระดูกก่อนหน้านี้ยามที่ฮ่องเต้จิ่งผิงประชวรหนัก อวิ๋นฝูหลิงใช้ทักษะอันน่าอัศจรรย์รักษาคนจนหายดี หลังจากโอวหยางหมิงกลับไปก็ชื่นชมอวิ๋นฝูหลิงเป็นอย่างมาก เมื่อโอวหยางหลันได้ยินก็ไม่พอใจนักหญิงสาววัยยี่สิบต้น ๆ แม้จะเป็นลูกหลานสกุลอวิ๋น แต่ทักษะแพทย์จะเอาชนะบิดาของตนได้อย่างไร?เพียงแต่น่าเสียดายที่ในสำนักหมอหลวงก็มีการแบ่งเป็นหลายระดับ มิใช่ว่าใครก็ล้วนมีคุณสมบัติที่จะไปเข้าเฝ้าและรักษาฮ่องเต้จิ่งผิงได้ยามนี้โอวหยางหลันได้ตรวจอาการป่วยของเหล่านางสนมในวังหลังเท่านั้น ยังไม่มีคุณสมบัติพอที่จะไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ดังนั้นวันนั้นที่มีการรักษาที่ตำหนักจื่อเฉิน เขาจึงไม่ได้อยู่ที่นั่น ทั้งยังไม่ได้เห็นอวิ๋นฝูหลิงแสดงทักษะการแพทย์ด้วยตาตัวเองบิดามองออกว่าเขาไม่พอใจ จึงเชิญอวิ๋นฝูหลิงมารับประทานอาหารที่จวนหลังจากนั้นก็อ้างว่าเพื่อทดสอบคนรุ่นใหม่ในสกุล จึงเสนอให้ตรวจชีพจรวินิจฉัยโรคให้ทุกคนและสั่
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 358
เนื่องจากฮูหยินน้อยฉู่ยังฝังเข็มอยู่ ดังนั้นจึงทำได้เพียงยื่นมือออกมานอกม่านเตียง ให้โอวหยางหลันตรวจชีพจรผ่านม่านของเตียงอวิ๋นฝูหลิงบอกอาการชีพจรฮูหยินน้อยฉู่ก่อนหน้านี้ ขณะที่ตัวเองฝังเข็มไปด้วยโอวหยางหลันได้ยินก็พยักหน้าซ้ำ ๆทักษะการฝังเข็มของอวิ๋นฝูหลิงล้ำเลิศ ต่อให้เขาฝังเข็มเอง ก็เกรงว่าคงเทียบไม่ได้เพียงแต่แม้ว่าทารกในครรภ์ของฮูหยินน้อยฉู่จะได้รับการฝังเข็มเพื่อคงสภาพไว้ชั่วคราว แต่ชีพจรของนางก็ยังคงไม่สู้ดีนักโอวหยางหลันกับอวิ๋นฝูหลิงสบตากัน ทั้งสองคนมิได้บอกความจริงต่อหน้าคนไข้ แต่อ้างว่าจะไปหารือเรื่องการจ่ายยาด้วยกัน จึงเดินออกไปด้านนอกก่อนออกไป อวิ๋นฝูหลิงก็ถอนเข็มออกจากร่างของฮูหยินน้อยฉู่แล้ว ทั้งยังทำให้อาการของนางสงบลงชั่วครู่เมื่อวิ๋นฝูหลิงเข้ามาที่ห้องด้านข้าง ฮูหยินฉู่ ฉู่หมิงและโอวหยางหลันก็มารออยู่แล้วอวิ๋นฝูหลิงสบตากับโอวหยางหลัน “ท่านลุงห้า ท่านจะพูดหรือจะให้ข้าพูด?”โอวหยางหลันโบกมือ และกล่าวว่า “เจ้าพูดเถอะ”อวิ๋นฝูหลิงพยักหน้า มองไปทางฮูหยินฉู่กับฉู่หมิง และกล่าวตามตรง “ฮูหยินฉู่ แม่ทัพน้อยฉู่ อาการของฮูหยินน้อยฉู่แย่มาก”“แม้ข้าจะฝังเข็มรักษาส
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 359
ฮูหยินฉู่กับฉู่หมิงได้ยินอวิ๋นฝูหลิงบอกว่ามีวิธี ก็มองมาอย่างมีความหวังด้วยความพร้อมเพรียง และถามพร้อมกันว่า “วิธีอันใด?”อวิ๋นฝูหลิงมองทั้งสองคน ก่อนจะเงียบไปครู่หนึ่ง และพ่นออกมาสี่พยางค์ “ผ่าท้องคลอดเด็ก”สีหน้าของฮูหยินฉู่กับฉู่หมิงเปลี่ยนไปพร้อมกันร่างของฮูหยินฉู่โซเซ ล้มกลับไปนั่งบนเก้าอี้สีหน้าของฉู่หมิงเคร่งขรึม ในดวงตาทั้งสองข้างราวกับจะพ่นไฟออกมา “พระชายา ท่านรู้หรือไม่ว่าท่านพูดอันใดอยู่?”“ท่านเป็นหมอเทวดา ไม่บอกว่าจะช่วยภรรยาข้า และยังกล้าหมายเอาชีวิตภรรยาข้าไปอีก!”“ท่านเป็นหมอเทวดาแบบใดกัน?”“ผ่าท้องคลอดเด็กหรือ? ภรรยาช้ายังมีลมหายใจอยู่ ท่านกลับคิดจะผ่าท้อง...”ฉู่หมิงต่อว่าเสียงดัง หากมิใช่เพราะอวิ๋นฝูหลิงมีฐานะเป็นพระชายาอี้อ๋อง เกรงว่าเขาคงทุบตีนางไปแล้วโอวหยางหลันขมวดคิ้วแน่น รีบเดินมาข้างอวิ๋นฝูหลิง และกระซิบว่า “ฝูหลิง วิธีนี้ของเจ้าทำไม่ได้แน่นอน”“ไม่ต้องพูดถึงว่าจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินกุมอำนาจทางการทหารส่วนหนึ่งเอาไว้ ซึ่งมีอำนาจล้นฟ้า ฮูหยินน้อยฉู่เองก็มีพื้นเพมาจากจวนจวิ้นอ๋อง”“ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวสามี หรือครอบครัวเดิมของนาง ก็ไม่อาจไปยั่วยุได้
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 360
หมอตำแยที่เชิญมามีชื่อเสียงในเมืองหลวงคาดไม่ถึงว่าหลังจากหมอตำแยดูอาการของฮูหยินน้อยฉู่แล้ว จะบอกว่าอาการไม่สู้ดี เกรงว่าคงให้กำเนิดทารกออกมาไม่ได้หลังจากรายงานตามความจริง หมอตำแยก็คืนเงินมัดจำทันที และปฏิเสธที่จะรับงานนี้คราแรกสกุลฉู่ไม่เชื่อ จึงไปหาหมอตำแยคนอื่น ถึงขั้นเชิญหมอมาด้วยหลังจากมาตรวจอาการ ทุกคนก็ต่างบอกว่าอาการไม่สู้ดีวันนี้ฮูหยินน้อยฉู่ยังบังเอิญได้ยินสาวใช้ในจวน พูดว่านางไม่อาจให้กำเนิดลูกได้นี่จึงทำให้น้ำคร่ำของนางแตกสาวใช้ขี้นินทาผู้นั้นเป็นธรรมดาที่จะถูกฮูหยินฉู่จัดการแต่หมอทุกคนที่เชิญมาต่างก็ส่ายศีรษะ ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่กล้าบอกว่าสามารถปกป้องทั้งแม่และลูกให้ปลอดภัยได้อวิ๋นฝูหลิงเป็นคนแรก ทั้งยังเป็นเพียงคนเดียวที่บอกว่ามีวิธีแม้ฮูหยินฉู่จะถูกคำว่า ‘ผ่าท้องคลอดเด็ก’ สี่พยางค์นี้ทำให้ตกใจ แต่ก็ยังสงบสติอารมณ์ลงได้ และกล่าวยืนยันกับอวิ๋นฝูหลิง“พระชายา การผ่าตัดคลอดเด็กที่ท่านพูดถึง ไม่เพียงแต่รักษาชีวิตเด็กไว้ได้ แต่ยังรักษาชีวิตผู้ใหญ่ไว้ได้ด้วยหรือ?”เห็นอวิ๋นฝูหลิงพยักหน้า นางก็ถามอีกครา “มีโอกาสพลาดหรือไม่?”อวิ๋นฝูหลิงเม้มปาก “ทุกครั้งที
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 361
ฮูหยินฉู่หวาดหวั่นใจ จนคิดไม่ตกไม่ชั่วขณะแม้อวิ๋นฝูหลิงจะบอกว่าสามารถผ่าเปิดหน้าท้องเพื่อเอาเด็กออก แล้วรักษาชีวิตของมารดากับบุตรไว้ได้ ทว่ามีความมั่นใจเพียงห้าส่วนเท่านั้นนางไม่กล้าเสี่ยงยิ่งไปกว่านั้นเรื่องใหญ่เช่นนี้ มิใช่เรื่องที่นางจะตัดสินใจได้เพียงคนเดียวอวิ๋นฝูหลิงเข้าใจดีว่าผ่าท้องเอาเด็กออกนั้นมิใช่เรื่องเล็ก ๆ สกุลฉู่ย่อมต้องการเวลาเพื่อใคร่ครวญและตัดสินใจนางจึงเขียนเทียบยาแผ่นหนึ่งไว้ให้กินยาตามเทียบยานี้ ยังพอทำให้ฮูหยินฉู่ไม่ต้องกังวลใจไปได้สองวันหลังจากส่งตัวอวิ๋นฝูหลิง ฉู่หมิงจึงปล่อยตัวเหล่าท่านหมอที่ก่อนหน้านี้บ้างก็เชิญมา บ้างก็จับตัวมากลับไปเช่นกันกระทั่งย้อนกลับเข้ามาจึงเห็นฮูหยินฉู่นั่งซึมกะทือไร้สติอยู่บนเก้าอี้ ท่าทางราวกับถูกดึงวิญญาณออกไปอย่างไรอย่างนั้น ดูเฒ่าชราลงไปมากในชั่วพริบตาเดียวฉู่หมิงก้าวเข้าไปหา “ท่านแม่ มันจะต้องมีสักทางแน่!”“พระชายาอี้อ๋องนั่นต้องกำลังพูดขู่อยู่แน่ ๆ ผ่าเปิดหน้าท้องเอาเด็กออกอะไรกัน แบบนั้นมิใช่ว่าเป็นการคร่าชีวิตของซินเอ๋อร์ไปหรอกหรือ?”“ข้าไม่เชื่อหรอกว่าทั่วทั้งแคว้นต้าฉีจะหาท่านหมอที่เก่งกาจวิชาแพทย์กว่านา
Pinakabagong kabanata
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 620
เทียนเฉวียนได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจทันทีว่าท่านอ๋องคิดจะนั่งรอลาภลอยในเมื่อเวินเจาผู้นั้นเป็นนายน้อยเผ่าเยว่ สถานะในเผ่าเยว่ก็ย่อมไม่ธรรมดาหลังจากคนแคว้นเยว่เหล่านั้นรู้ข่าวว่าเวินเจาถูกจับตัวมา จะต้องคิดหาวิธีมาช่วยเขาออกไปเป็นแน่เทียนเฉวียนไปทำตามคำสั่งของเซียวจิ่งอี้ทันทีทว่าหลังจากรอมาสามวัน ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวจากทางด้านเวินเจาแม้แต่น้อยเซียวจิ่งอี้ตระหนักได้ว่าตัวเองเจอคู่ต่อสู้เข้าแล้วราชครูแคว้นเยว่หลบหนีเก่งมาก ทำให้ยามนี้เขารู้สึกจนปัญญาอยู่บ้างหากพูดตามหลักการแล้ว คนแคว้นเยว่เหล่านั้นต้องการฟื้นฟูแคว้น ตัวตนของเวินเจาซึ่งมีสายเลือดราชวงศ์ จึงทำให้พวกเขามีเหตุผลอันชอบธรรมมิเช่นนั้นอาศัยเพียงราชครูผู้นั้น คนแคว้นเยว่ที่เหลือจะเชื่อฟังคำสั่งเขาได้อย่างไร?ทว่าหลังจากผ่านไปนาน คนแคว้นเยว่เหล่านั้นกลับไม่มีท่าทีว่าจะมาช่วยเวินเจาแม้แต่น้อยนี่หมายความว่ามองแผนของเขาออกใช่หรือไม่? หรือคิดว่ายามนี้ไม่ใช่จังหวะที่ดีในการช่วยเหลือ จึงกำลังวางแผนและเฝ้าดูอยู่?หรือคนแคว้นเยว่ยอมแพ้เรื่องนายน้อยเวินเจาผู้นี้แล้ว?เซียวจิ่งอี้คิดไปคิดมา ก็รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ที่คนแ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 619
ทหารชั้นผู้น้อยคนนั้นได้กลิ่นเลือดจาง ๆ สายหนึ่งกลิ่นเลือดจางมาก จนแทบไม่ได้กลิ่นแต่เขาเกิดมาพร้อมจมูกที่อ่อนไหวต่อกลิ่น แค่เพียงกลิ่นจาง ๆ ก็สามารถได้กลิ่นเช่นกันทหารชั้นผู้น้อยรีบเดินหลายก้าว ไล่ตามสือจ่างซึ่งเป็นผู้นำไปยามนี้สือจ่างเดินออกมาจากเรือนแล้ว ทหารชั้นผู้น้อยรีบเดินไปตรงหน้าสือจ่าง และกระซิบไม่กี่ประโยคก้นบึ้งในดวงตาของสือจ่างฉายแววประหลาดใจ และหันกลับไปมองลานบ้านด้านหลังในลานบ้าน ชายวัยกลางคนกับหญิงสาวผู้งดงามเห็นว่าในที่สุดทหารก็ตรวจค้นเสร็จแล้ว จึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกใครจะรู้ว่ายังไม่ทันถอนหายใจเสร็จ ประตูเรือนกลับถูกคนพังเปิดเข้ามาอย่างกะทันหันกลุ่มทหารที่เข้ามาตรวจค้นก่อนหน้านี้บุกเข้ามาอีกครั้งชายวัยกลางคนเห็นเช่นนั้นก็ใจเต้นแรง แต่บนใบหน้ากลับยังสงบ และก้าวออกมาด้วยรอยยิ้มคาดไม่ถึงว่าเขายังไม่ทันได้เอ่ยปาก สือจ่างผู้นั้นซึ่งเป็นหัวหน้าก็ผลักเขาไปด้านข้าง ก่อนออกคำสั่งเสียงเคร่งขรึมว่า “ค้นหาทั้งในและนอกเรือนใหม่อีกครั้ง ค้นให้ละเอียด!”ทหารทุกคนตอบรับ และแยกย้ายไปค้นหาอีกครั้งทันทีทหารชั้นผู้น้อยซึ่งประสาทรับกลิ่นไวยืนอยู่ที่เดิม จมูกขยับฟ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 618
“ขอรับ” เทียนซูรับคำสั่งก่อนจะถอยออกไปผ่านไปไม่นาน เทียนซูก็กลับมา“ท่านอ๋อง ผู้ดูแลหอจินอวี้กับพนักงานยืนยันศพกันหมดแล้วขอรับ แน่ใจแล้วว่าเป็นคนที่อยู่ข้างตัวราชครูแคว้นเยว่ผู้นั้น”เซียวจิ่งอี้ใคร่ครวญครู่หนึ่ง ก่อนถามว่า “คนผู้นี้ถูกจับได้ที่ใด?”“ถูกจับที่ตรอกหูลู่ซึ่งอยู่ทางตอนเหนือของเมืองขอรับ” เทียนซูตอบกลับเซียวจิ่งอี้กล่าวทันที “ไปเอาแผนที่จินโจวมา”ผ่านไปไม่นาน แผนที่จินโจวก็ถูกแขวนขึ้นเซียวจิ่งอี้เดินไปข้างหน้าแผนที่ หาตำแหน่งตรอกหูลู่บนแผนที่เขายื่นมือออกไปแตะบนแผนที่ หลังจากนั้นก็วงขอบเขตโดยประมาณและกล่าวว่า“ถ่ายทอดคำสั่ง ให้คนไปค้นหาทุกซอกทุกมุมของตรอกหูลู่”คนผู้นั้นที่ถูกจับได้ ย่อมไม่ปรากฏตัวที่ตรอกหูลู่โดยไม่มีสาเหตุบางทีสถานที่ซ่อนตัวของพวกเขา อาจจะอยู่ใกล้ตรอกหูลู่นอกจากนี้คนผู้นั้นที่ถูกจับได้ ยังกัดลิ้นปลิดชีพตัวเอง ไม่ให้ความหวังตัวเองว่าจะมีชีวิตรอดเลย เห็นได้ชัดว่าทำเพื่อปกป้องใครบางคนดูท่าคนรอบกายราชครูแคว้นเยว่ผู้นั้นจะจงรักภักดีเป็นอย่างยิ่งการเดินทางมาจินโจวครั้งนี้ของเขา ไม่แน่คนข้างกายที่พามาอาจจะล้วนเป็นคนสนิททั้งสิ้นหากคนสนิทเห
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 617
จิตรกรฝีมือดีเช่นนี้ เหตุใดจึงถูกเซียวจิ่งอี้เชิญไปได้ง่าย ๆยิ่งไปกว่านั้นจิตรกรฝีมือดีเหล่านั้นก็ยังไม่เคยเห็นพวกท่านจอมปราชญ์เหวินมาก่อน เหตุใดจึงสามารถวาดภาพเหมือนจากความว่างเปล่าให้เหมือนพวกเขาโดยสมบูรณ์ได้?นอกจากนี้ท่านจอมปราชญ์เหวินอยู่ที่จินโจวมานานแล้ว แต่ไม่เคยได้ยินว่าในจินโจวมีจิตรกรชื่อดังอันใดเลยตั้งแต่เขาหลบหนีจากหอจินอวี้มาจนถึงตอนนี้ ก็ยังผ่านไปไม่พ้นครึ่งวันเสียด้วยซ้ำภายในระยะเวลาอันสั้นถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงมีคนที่สามารถวาดภาพพวกเขาออกมาได้มากมายเช่นนี้?ในใจท่านจอมปราชญ์เหวินไม่อยากจะเชื่อแต่เห็นผู้ใต้บังคับบัญชาพูดจาหนักแน่น เขาก็ไม่กล้าคิดไปเองมากเกินไปไม่รู้เพราะเหตุใด เขามักรู้สึกว่าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเซียวจิ่งอี้ จะมีความแปลกประหลาดมากเสมอบางทีอาจมีคนมากความสามารถอยู่ข้างกายเซียวจิ่งอี้จริง ๆ ซึ่งสามารถวาดภาพเหมือนออกมาได้เหมือนจริงโดยสมบูรณ์ โดยที่อาศัยเพียงคำอธิบายไม่กี่ประโยคยามนี้คนเหล่านี้ที่อยู่ข้างกายเขา ต่างเป็นคนที่เคยปรากฏตัวที่หอจินอวี้หากข้างกายเซียวจิ่งอี้มีจิตรกรฝีมือดีอยู่จริง ๆ เกรงว่าคนเหล่านี้ที่อยู่ข้างกายเขา คงล้วนถูกวาด
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 616
ท่านจอมปราชญ์เหวินได้แต่แสร้งทำเป็นผ่านทางมา และรีบพาคนจากไปยามที่ออกมาจากหอจินอวี้ ท่านจอมปราชญ์เหวินก็ถอดหน้ากากออกการสวมหน้ากากเดินบนท้องถนน จะยิ่งดึงดูดความสนใจหลังจากถอดหน้ากาก รูปลักษณ์ของเขาก็ไม่ได้โดดเด่นมากนัก ในฝูงชนจึงแทบไม่มีใครสังเกตเห็นเมื่อคิดว่าแผนการของตนล้มเหลว จนถูกเซียวจิ่งอี้ไล่ล่าราวกับสุนัขไร้บ้านตัวหนึ่ง อีกทั้งนายน้อยเผ่าเยว่เป็นหรือตายก็ไม่อาจรู้ได้ ในใจท่านจอมปราชญ์เหวินจึงหดหู่เป็นอย่างยิ่งเป็นความผิดของเซียวจิ่งอี้!ท่านจอมปราชญ์เหวินรู้สึกราวกับว่าเซียวจิ่งอี้เกิดมาเพื่อเป็นหายนะของเขาเขาวางแผนจัดการเซียวจิ่งอี้หลายครั้ง แต่ก็ถูกอีกฝ่ายหลบเลี่ยงได้ทุกครั้งเมื่อเขาคิดจะฉวยโอกาสสร้างความวุ่นวายให้แคว้นต้าฉี ก็จะถูกเซียวจิ่งอี้ทำลายแผนการเสมอยามนี้เมื่อนึกถึงเซียวจิ่งอี้ ท่านจอมปราชญ์เหวินก็โกรธจนกัดกรามในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ นี้ เขายังไม่มีกำลังที่จะโต้กลับได้รอก่อนเถอะรอให้เขากลับไปที่เมืองหลวง ก็จะสามารถอาศัยอำนาจขององค์ชายสาม จัดการเซียวจิ่งอี้ให้สิ้นซาก!ท่านจอมปราชญ์เหวินกัดฟัน ขณะที่สีหน้ามืดครึ้มผ่านไปครู่หนึ่ง ในที่สุดท่านจอมป
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 615
อวิ๋นฝูหลิงยังจำเรื่องที่เซียวจิ่งอี้ขอให้นางวาดภาพเหมือนได้หลังจากพบเซียวจิ่งอี้ ทั้งสองคนก็ไปยังคุกที่ขังผู้ดูแลกับพนักงานของหอจินอวี้ไว้เมื่อพูดถึงแขกผู้มีเกียรติบนชั้นสามของหอจินอวี้ ผู้ดูแลกับพนักงานของหอจินอวี้ก็ต่างจดจำได้เป็นอย่างดีชั้นสามของหอจินอวี้ ไม่ใช่ว่าใครต่างก็มีสิทธิ์ขึ้นไปได้นี่เป็นอุบายที่หอจินอวี้โยนออกมา เป็นวิธีดึงดูดลูกค้าเพื่อสร้างกำไรแบบหนึ่งผู้ที่สามารถขึ้นไปชั้นสามของหอจินอวี้ได้ หมายความว่าเป็นคนที่มีสถานะและทักษะการพนันสูงแต่กลุ่มของท่านจอมปราชญ์เหวิน กลับเป็นเวินเจาพาขึ้นไปด้วยตัวเองนับตั้งแต่เวินจือเหิงนอนป่วยติดเตียง อำนาจทั้งหมดของสกุลเวินก็ตกไปอยู่ในมือของเวินเจาเวินเจาพาคนไปพักอยู่ที่ชั้นสามของหอจินอวี้ ทั้งยังบอกให้ปรนนิบัติกลุ่มของท่านจอมปราชญ์เหวิน เหล่าคนของหอจินอวี้ย่อมไม่กล้าไม่เชื่อฟังไม่ว่าจะเป็นผู้ดูแลของหอจินอวี้ หรือพนักงาน ยามนี้เมื่อถูกขังอยู่ในคุก ทุกคนก็หวาดกลัวอยู่ตลอดเมื่อเห็นการสืบสวนก่อนหน้านี้ของเซียวจิ่งอี้ คนเหล่านี้เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง และออกไปจากคุกโดยเร็ว ทุกคนต่างก็แย่งชิงกันเป็นคนแรกเพราะกล
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 614
“พี่สาม ทางด้านเมืองหลวงมีข่าวคราวบ้างหรือไม่?”“พวกท่านปู่โอวหยางคิดค้นเทียบยาใหม่ที่ใช้รักษาผู้ที่ป่วยเพราะขี้ผึ้งทองได้แล้วหรือไม่?”หลังจากค้นพบขี้ผึ้งทอง อวิ๋นฝูหลิงก็ดึงพวกรองเจ้าสำนักโอวหยางกับหมอหลวงจงมาร่วมศึกษาด้วยกัน ทั้งยังเขียนจดหมายส่งให้นายท่านผู้เฒ่าหาง รวมถึงส่งข้อมูลที่เกี่ยวกับชีพจรและการรักษาให้เขาด้วยแม้เมืองหลวงกับจินโจวจะเป็นสถานที่ที่ได้รับผลกระทบจากขี้ผึ้งทองมากที่สุด แต่ก็ไม่อาจรับประกันได้ว่าที่อื่นจะไม่ได้รับผลกระทบถึงอย่างไรการค้าของแคว้นต้าฉีก็เจริญรุ่งเรืองมาก จากใต้ขึ้นเหนือมีพ่อค้ามากมาย บางทีอาจจะมีคนที่เดินทางระหว่างเมืองหลวงกับจินโจว ซื้อขี้ผึ้งทองติดไปด้วยสองสามกล่องก็เป็นได้อวิ๋นฝูหลิงคิดว่านางออกจากเมืองหลวงมาหลายวันถึงเพียงนี้ ไม่รู้ว่าทางด้านเมืองหลวงจะมีความคืบหน้าใหม่อันใดบ้างตั้งแต่อวิ๋นฝูหลิงกลับมาถึงจินโจว ก็ยุ่งอยู่กับการรักษาผู้ป่วยมาโดยตลอด หางซานสุ่ยจึงไม่มีโอกาสได้พูดคุยเป็นการส่วนตัวกับนางตอนนี้เมื่อเห็นว่าอวิ๋นฝูหลิงเป็นฝ่ายถามขึ้นมา หางซานสุ่ยก็นับว่ามีโอกาสแล้วเขาหยิบจดหมายสองสามฉบับออกมาจากในโต๊ะ“จดหมายพวกนี้ถูกส่ง
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 613
แม้ว่าราชครูแคว้นเยว่จะหนีไปแล้ว แต่เขาอยู่ที่หอจินอวี้ตั้งหลายวัน จึงมักจะมีช่วงเวลาที่ผ่อนคลายจนเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงแม้เขาจะใช้หน้ากากปิดบังใบหน้าอยู่เสมอ จึงไม่มีใครเคยเห็นใบหน้าที่แท้จริง แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่คนรอบตัวเขาทุกคนจะสวมหน้ากากกระมัง?เริ่มต้นไล่ไปจากผู้ใต้บังคับบัญชา บางทีอาจจะค้นพบสิ่งใหม่ ๆ ก็เป็นได้เซียวจิ่งอี้ตัดสินใจไต่สวนผู้ดูและกับพนักงานเหล่านั้นของหอจินอวี้ยังมีทักษะการวาดภาพเหมือนอันยอดเยี่ยมของอวิ๋นฝูหลิง จะต้องจับพวกปลาซิวปลาสร้อยพวกนั้นได้เป็นแน่แม้ว่ากลุ่มของราชครูแคว้นเยว่จะฉวยโอกาสวางเพลิงเพื่อหนีออกไปจากหอจินอวี้ แต่ประตูเมืองจินโจวก็ปิดอยู่ ยามนี้พวกเขาคงยังซ่อนตัวอยู่ในเมืองนอกจากนี้ มีบางสิ่งที่ต้องจัดการด้วยเช่นกันเซียวจิ่งอี้ยืนอยู่หน้าประตูสำนักผิงอัน หันกลับมามองอวิ๋นฝูหลิงที่กำลังยุ่งคราหนึ่งเพียงชั่วครู่เดียว เขาก็พลิกร่างขึ้นหลังม้า มุ่งตรงไปยังที่ว่าการเมืองจินโจวครึ่งชั่วยามต่อมา มีประกาศใบหนึ่งถูกนำมาติดไว้ที่ประตูที่ว่าการทั้งยังมีคนตีฆ้องจากที่ว่าการ อ่านเนื้อหาในประกาศไปทั่วเมืองประกาศนี้กล่าวถึงอันตรายของขี้ผึ้งทอง
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 612
“ข้าอยากจับคนร้ายที่กระทำความผิด ให้ได้แบบคาหนังคาเขา”“แต่ไม่คิดเลยว่าคนผู้นั้นจะโหดเหี้ยมถึงขั้นเสียสติ ตั้งใจวางเพลิงในหอจินอวี้ เพื่อหลบหนีการไล่ล่า”“เป็นเพราะข้าไม่รอบคอบ ทำให้ผู้บริสุทธิ์ทุกคนต้องตกอยู่ในอันตราย”“วันนี้ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บเพราะเหตุเพลิงไหม้ที่หอจินอวี้ ค่ารักษาและค่ายาข้าจะจ่ายให้เอง”“นอกจากนี้ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย จะได้รับห้าตำลึง ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บหนักจะได้รับสิบตำลึง”“ได้ยินว่ามีสองคนที่ถูกไฟไหม้จนบาดเจ็บสาหัส สองคนนี้จะได้รับยี่สิบตำลึง”“เงินเหล่านี้ถือเป็นน้ำใจเล็กน้อยจากข้า ที่อยากจะรักษาร่างกายเหล่าผู้บาดเจ็บ”“ข้าจะให้คนนำเงินมามอบให้ในภายหลัง!”ผู้บาดเจ็บทุกคนได้ยินเช่นนั้น ความไม่พอใจที่สุมอยู่ในอกก็หายไปกว่าครึ่งทันทีตอนนี้เมื่อย้อนคิดดูแล้ว เมื่อคืนยามที่หอจินอวี้ถูกปิดล้อม ผู้นำคนนั้นก็บอกว่าทำเพื่อสืบคดีบางอย่างจริง ๆคิดดูอีกครายามนั้นที่เกิดเพลิงไหม้ ทหารเหล่านั้นก็มิได้บังคับขังพวกเขาไว้ในหอจินอวี้ ทว่ากลับรีบเข้ามาในหอเพื่อดับไฟช่วยคนหากไม่ใช่เพราะเหตุนี้ เกรงว่าพวกเขาคงไม่ใช่แค่ได้รับบาดเจ็บ แต่กว่าครึ่งคงตายตกไปในเหตุเพ
