บทที่ 605

ซือเย่เจ๋วมองดูเธอ “นวนนวนยังเด็กมาก เธอจะกินอาหารรสเผ็ดได้อย่างไร?”

"อาจจะได้กรรมพันธุ์มาจากฉันมั้ง" เจียงเซิงดื่มน้ำซุปสองสามคำ "ตอนที่ฉันอายุห้าขวบก็กินเผ็ดได้"

ซือเย่เจ๋วก้มหน้าทานเกี๊ยวน้ำในถ้วย ในดวงตาของเธอเผยรอยยิ้มออกมา "อร่อยไหม?"

"ไม่เลวนะ" ซือเย่เจ๋วก็ทานอีกสองสามคำ อย่างน้อยรสชาติก็ไม่ได้แย่

เมื่อทานเกี๊ยวน้ำเสร็จ กลับไปถึงคฤหาสน์ตระกูลซือก็เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว ลุงเฉินบอกว่าเด็กสองคนก็เพิ่งอาบน้ำเสร็จ และดูหนังอยู่ภายในห้อง

เจียงเซิงผลักประตูออก นวนนวนกับเฉินเฉินทั้งสองคนนั่งกินขนมไปด้วยดูการ์ตูนอยู่ที่หน้าจอโปรเจ็คเตอร์

"หม่ามี้ กลับมาแล้วเหรอคะ~" นวนนวนยัดขนมให้เฉินเฉิน จากนั้นก็ลุกขึ้นวิ่งมาตรงหน้าเธอ

เจียงเซิงยกมือลูบศีรษะของเธอ เธอเพิ่งสระผม ไดร์ผมเสร็จ เวลาลูบศีรษะ "คุณครูไม่ได้สั่งการบ้านพวกลูกเหรอ?"

"หนูกับพี่ชายอยู่ที่โรงเรียนเขียนเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ การบ้านแค่นั้นทำอะไรพวกเราไม่ได้หรอกค่ะ" เจียงนวนนวนภาคภูมิใจ

เจียงเฉินเฉินกินมันฝรั่งทอดเสียงดัง "ก่อบแก่บ" "เธอก็ต้องพึ่งพาฉันที่เป็นสุดยอดอัจฉริยะคนนี้ไม่ใช่เหรอ?"

เจียงนวนนวนมองเขาด้วยความรังเกียจ "โจทย