บทที่ 581

เจียงเซิงก้มหน้า และอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา จำเธอไม่ได้ แต่มีความหึงหวงเธอ

เสวี่ยเยว่ฉีกยิ้ม "ฉันแค่ล้อเล่นเอง จริงจังขนาดนี้ทำไมน้องชาย"

ซือเย่เจ๋วกัดฟัน "เรียกใครว่าน้องชาย คิดว่าผมจำคุณไม่ได้เหรอ?"

"หึ คุณยังจำเรื่องนี้ได้อีก" เสวี่ยเยว่นำหมอนไปวางไว้บนเตียง "เอาล่ะ คุณยังหายใจได้ งั้นคุณย่าเธอก็คงจะวางใจได้แล้ว"

ขณะพูด ก็ยกมือขึ้นวางบนไหล่ของเจียงเซิง "งั้นก็รบกวน..."

"เอามือของคุณออกซะ!" ซือเย่เจ๋วเอ่ยปากอย่างเนิบนาบ เสวี่ยเยว่ที่ถูกขัดจังหวะก็ยกมือขึ้น และแบมือ "ได้ งั้นผมกลับก่อนนะ รบกวนคุณเจียงดูแล 'วัยรุ่น' ที่อายุมากท่านนี้หน่อยนะครับ"

หลังจากเสวี่ยเยว่กลับไป ซือเย่เจ๋วก็กอดอกและหน้าตาบึ้งตึงขึ้นมา ใบหน้าเคร่งขรึมที่แน่นิ่งคาดเดาอารมณ์ไม่ได้ ตั้งแต่ที่ความทรงจำหยุดอยู่ที่อายุสิบเจ็ดปี แม้แต่อารมณ์ก็เก็บซ่อนไว้ไม่อยู่

จริงสินะ ความจำของซือเย่เจ๋วในตอนนี้เป็นเพียงแค่ความทรงจำสมัยวัยรุ่นอายุสิบเจ็ด จิตใจเร่าร้อนฮึกเหิม

เจียงเซิงเดินไปนั่งลงข้างเตียง และขยับไปชิดกับเขา "โกรธเหรอ?"

ซือเย่เจ๋วไม่สนใจเธอ

เจียงเซิงประคองหน้าของเขา แล้วจูบลงบนริมฝีปากของเขาเพียงแค่ผิวเผิน เป็