บทที่ 470

กลิ่นยาฆ่าเชื้อของโรงพยาบาลที่คุ้นเคยทำให้เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สิ่งที่ปรากฏในสายตาคือเพดานสีขาว

“เซิงเซิง เธอตื่นแล้วเหรอ?” เซียวเถียนเถียนเห็นเธอฟื้นมา ก็ยิ้มแล้วลุกขึ้นถาม

และในห้องพักผู้ป่วยยังมีเจียงเซิ่นกับหลัวหยิง เขาได้ยินหลัวหยิงบอกว่าเจียงเซิงเป็นลมเข้าโรงพยาบาลเขาจึงรีบตามมา และรู้สึกเป็นห่วงอย่างมาก "เซิงเซิง หมอบอกให้ลูกพักผ่อนให้เต็มที่ ลูก......ตั้งครรภ์แล้ว แถมยังกระเทือนถึงครรภ์ เกือบทำให้แท้ง"

เจียงเซิงตกตะลึง มือวางที่บนท้องอย่างอดไม่ได้ อันที่จริงเธอรู้สึกผิดเล็กน้อย เธอเกือบจะฆ่าลูกแล้ว

เธอพูดอย่างอ่อนแรง “ใครเป็นคนส่งฉันมา…”

เธอจำได้ว่าก่อนที่จะหมดสติเหมือนเห็นใครบางคน

เซียวเถียนเถียนเบะปาก รู้ว่าเธอกำลังตั้งหน้าตั้งรออะไร" พี่ชายของฉันเอง ผู้ช่วยของเขาเรียกเรียกเขากลับไปแล้ว"

เจียงเซิงเม้มปาก ขนตาสั่นคลอนเล็กน้อย

หลัวหยิงเห็นเธอจะลุกขึ้นนั่ง ก็รีบประคองเธอ ถ้าหากไม่ใช่ว่าพี่ชายของเธอบอกเธอ เธอก็ไม่รู้ แถมพี่สะใภ้ยังตั้งครรภ์......

ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอเอ่ยปากอย่างเรียบเฉย "พวกเธอออกไปก่อนเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียว"

หลัวหยิงลังเล ส่วนเซียวเถียนเถียนก็ปลอบใจเธอ