บทที่ 467

เวลามีไม่เยอะแล้ว

มองดูประตูปิดลงอย่างแรง จากนั้นรถคันสีดำก็ขับออกไป

เจียงเซิงยืนอยู่ที่เดิม ตอนที่ก้มหน้า น้ำตาร้อนที่ทำให้สายตาเลือนรางร่วงหล่นลงบนรองเท้าของเธอ เหมือนดอกไม้ที่เบ่งบาน

เซียวเถียนเถียนวิ่งไปตรงหน้าเธอ และจับไหล่เธอไว้ "เซิงเซิง ทำไมเธอถึงยังไม่ยอมปล่อยมือ เขาทำขนาดนั้นแล้ว......"

"พวกเธอไม่เข้าใจ" เจียงเซิงพูดขัดเธออย่างเรียบเฉย แสงไฟทำให้เงาของเธอลากยาว เผยแผ่นหลังที่อ้างว้างของเธอ ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก้มหน้าพูดขึ้น "ส่งฉันกลับตระกูลเจียงเถอะ"

เธอก้มหน้าอยู่ตลอดเวลา

กู้เฉินกวางมองเธออยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น "ผมไปขับรถมา"

ระหว่างทาง เจียงเซิงไม่พูดไม่จา

จนกระทั่งกลับไปถึงตระกูลเจียง เธอหยิบกระเป๋าและพูดขอบคุณกู้เฉินกวางจากนั้นลงจากรถโดยไม่หันกลับมามองอีก

กู้เฉินกวางมองดูแผ่นหลังของเธอ จนกระทั่งเธอเข้าไปในบ้าน เขาขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความออกไป

ขณะนี้ คฤหาสน์ตระกูลซือ

ซือเย่เจ๋วเพิ่งเดินเข้าบ้าน ก็กระอักเลือดออกมาบนพื้น เขาค้ำราวบันไดเอาไว้ และไอหลายครั้ง มือที่จับราวบันไดไม่รู้ว่าออกแรงมากแค่ไหน เส้นเลือดบนหลังมือก็ชัดเจนขึ้