บทที่ 317

หลัวหยิงส่ายหน้า: "ไม่พบอะไร ตอนเช้าพวกคนที่ไปดูวั่งฉีต่างเป็นพยานต่อกันว่า เธอยังอยู่ดีอยู่ แค่ไม่รู้ว่ามีดเล่มนั้นไปถึงมือของวั่งฉีได้อย่างไร"

“ไม่มีคนดูแลคุณเลยเหรอ?”

"ไม่มี"

เจียงเซิงที่ได้รับคำตอบเงียบขรึมลง ไม่มีคนดูแล นั่นก็แปลว่าระหว่างนั้นใครก็สามารถเข้าไปดูเธอในห้องสอบสวนก็ได้

หลัวหยิงเห็นเธอยังคงสนใจเรื่องของวั่งฉีจึงยิ้มพูด: "เอาเถอะพี่สะใภ้ พี่ไม่ต้องใส่ใจเรื่องวั่งฉีมากเกินไป พวกเราจะตรวจสอบเอง"

หลังจากที่หลัวหยิงกลับไป เจียงเซิงหยิบแหวนหยกที่แตกละเอียดที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาดู ถึงแม้เธอถือสาที่แหวนหยกวงนี้ถูกซูหลิงโหรว "สัมผัส" มาก่อน แต่ไม่ว่าอย่างไร ก็เป็นของขวัญที่ตอนแรกซือเย่เจ๋วประมูลมามอบให้ตัวเอง

เธอตัดสินใจซ่อมแหวนหยกกลับสภาพเดิม

พลบค่ำ เจียงเซิงเดินไปถึงลานจอดรถใต้ดิน ตอนที่มาถึงหน้ารถ จู่ ๆ มีเงาหนึ่งขยับเข้าใกล้ เธอยกมือขึ้นด้วยสัญชาติญาณแต่กลับถูกคนลอกเอวไว้และกดไว้ที่หน้ารถ ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ: "อยากซุ่มโจมตี?"

เมื่อเห็นว่าเป็นซือเย่เจ๋ว เจียงเซิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก: "คนที่ซุ่มโจมตีเป็นคุณต่างหากล่ะ?"

ซือเย่เจ๋วก้มหน้าลงจูบริมฝีปากของเธอ ในดวงตาแฝ