เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 526
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-24 18:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 527
ตงเหมยคิดอีกที พลางกล่าว “ถ้าอย่างไร บ่าวไปตามท่านอ๋องกลับมาดีหรือไม่เจ้าคะ”หลินซวงเอ๋อร์กล่าวตอบ “อย่าเลย ท่านพี่มีงานรัดตัว เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้อย่าได้ไปรบกวนเขา...”กล่าวจบ ก็พลันมีบ่าวไพร่ผู้หนึ่งมารายงาน“พระชายา ข้างนอกมีคนมาขอพบ บอกว่ามีเรื่องด่วนขอรับ”“หาข้ารึ?” หลินซวงเอ๋อร์สีหน้าข้องใจ นอกจากนางเหยาซื่อแล้ว นางนึกไม่ออกว่าจะมีผู้ใดมาหาอีก และฉีหมิงก็ได้ถูกไป๋อวี้ถังช่วยเหลือไปแล้ว ไม่น่าจะมาหาตนได้บ่าวรายงานต่อ “แม่นางผู้นั้นบอกว่ามาจากในวัง ชื่อว่าจื่อหลันขอรับ”เมื่อได้ยินดังนี้ หลินซวงเอ๋อร์ก็แทบไม่ลังเล วิ่งออกไปต้อนรับทันทีจื่อหลันเป็นคนสนิทของฮุ่ยอี๋ นางมาหาตน ก็แสดงว่าฮุ่ยอี๋อาจเกิดเรื่องอะไรขึ้นทันทีที่เห็นหน้าหลินซวงเอ๋อร์ จื่อหลันก็ร้องไห้โผเข้ามา“พระชายา รีบไปดูองค์หญิงหน่อยเถิด...”จือหลันร้องไห้เสียจนหอบหนัก หลินซวงเอ๋อร์ได้แต่ปลอบใจนางก่อน“เกิดอะไรขึ้น เจ้าอย่าเพิ่งร้องไห้ พูดมาให้รู้เรื่องก่อน องค์หญิงเป็นอะไร?”จื่อหลันปาดน้ำตาบนใบหน้า พลางกล่าวเสียงสะอื้น “องค์หญิงป่วยหนักเจ้าค่ะ ยังถูกกักตัวอยู่ในตำหนักหลวนฟิ่ง ตำหนักใหญ่สั่งการลงมา ห้ามผู
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-24ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 528
หลินซวงเอ๋อร์มองหน้าทั่วป๋าจิ่นด้วยความงุนงง “เหตุใดข้าจึงต้องเสียใจ องค์หญิงฮุ่ยอี๋เป็นน้องแท้ๆ ของท่าน ท่านยังเห็นด้วยที่จะกักขังนางไว้ รู้ทั้งรู้ว่านางป่วยอยู่”กล่าวพลาง ภายในตำหนักหลวนเฟิ่งก็มีเสียงไอหนักลอดออกมา ฟังแล้วน่าเป็นห่วงยิ่งหลินซวงเอ๋อร์สีหน้าเปลี่ยน คิดจะก้าวเท้าเข้าไปด้านใน“แม่นางซวงเอ๋อร์โปรดคิดให้ดีก่อน เข้าไปแล้วอาจจะออกมาไม่ได้อีก...”หลินซวงเอ๋อร์ชะงักฝีเท้า หันหน้ามามองเขาทั่วป๋าจิ่นกล่าวต่อ “แม่นางซวงเอ๋อร์ไม่อยากรู้หรือว่าฮุ่ยอี๋ป่วยเป็นโรคอะไร?”หลินซวงเอ๋อร์ไม่ตอบกลับ พลางเบือนสายตาไปมองจื่อหลัน ก็เห็นนางก้มหน้าลงคล้ายมีพิรุธ ในใจหลินซวงเอ๋อก็พอรู้ถึงความไม่ชอบมาพากล“จื่อหลัน องค์หญิงเป็นอะไรกันแน่” หลินซวงเอ๋อร์ซักถามจื่อหลันยิ่งก้มหน้าต่ำไปอีก คล้ายไม่มีแรงที่จะตอบคำถามของนางทันใดนั้น ทั่วป๋าจิ่นเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน “แม่นางซวงเอ๋อร์อยู่แต่ในจวน ย่อมไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องโรคระบาดรุนแรงในช่วงนี้ เพียงแต่ว่า ที่ข้าแปลกใจก็คือ เยี่ยเป่ยเฉิงก็ไม่ได้บอกเจ้าด้วยรึ?”หลินซวงเอ๋อร์ใบหน้าซีดเผือดลงพลัน“ท่านว่ากระไรนะ...”ทั่วป๋าจิ่นพอใจที่เห็นสีหน้า
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-24ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 529
หลินซวงเอ๋อร์พยักหน้า พลางกล่าว “ตอนข้าอายุแปดขวบ ที่บ้านเกิดก็เคยเกิดโรคระบาดครั้งหนึ่ง และข้าก็รอดมาจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น รู้ว่าควรต้องป้องกันอย่างไร และรู้ว่าควรจะดูแลองค์หญิงอย่างไร”“แต่ที่ข้าลังเลอยู่ ไม่ใช่เพราะไม่อยากเข้าไปช่วยองค์หญิง แต่กำลังคิดหาหนทางเพื่อช่วยเหลือต่างหาก”เห็นนางเดินเข้าไปโดยแทบไม่เหลียวหลัง ทั่วป๋าจิ่นร้องด้วยความตกใจ “เจ้าคิดดีแน่แล้วรึ? เข้าไปอาจตายพร้อมกับฮุ่ยอี๋ก็เป็นได้”หลินซวงเอ๋อร์หยุดนิ่งที่หน้าประตู แผ่นหลังยืดตรง นางชะงักฝีเท้าเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยังก้าวผ่านธรณีประตูไปอย่างแน่วแน่ขณะใกล้จะปิดประตูลง นางกล่าวต่อทั่วป๋าจิ่น “สามีข้ายอมเสียสละตนเองช่วยเหลือชาวบ้าน ข้าก็ทำได้เช่นกัน” กล่าวจบ นางปิดประตูลงแน่นหนา ขวางกั้นผู้ไม่เกี่ยวข้องให้อยู่ข้างนอกหมดจื่อหลันคิดจะตามเข้าไป แต่หลินซวงเอ๋อร์ไม่ยอมเปิดประตูให้นาง พูดกับนางโดยผ่านทางประตู “รบกวนเจ้าช่วยไปบอกตงเหมยที่จวนโหวหย่งอันให้รู้ ว่าข้าสบายดี ระยะนี้คงต้องอยู่ในวังเพื่อดูแลองค์หญิง บอกให้นางไม่ต้องเป็นห่วง หากสามีข้ากลับมา ก็บอกเหตุผลนี้ให้เขารู้เช่นกัน”จื่อหลันกล่าวตอบด้วยความซาบซ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-25ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 530
“หลินซวงเอ๋อร์ เจ้าไม่รู้ภาษาคนหรืออย่างไร ข้าบอกให้ไสหัวไป ให้เจ้าออกไปได้ยินหรือไม่”ฮุ่ยอี๋ไม่ยอมรับน้ำที่หลินซวงเอ๋อร์ยื่นส่งให้ พลางกระชากผ้านวมแล้วห่อหุ้มร่างตัวเองมิดชิด จากนั้นก็ซุกตัวไปที่มุมๆ หนึ่ง พยายามรักษาระยะห่างกับหลินซวงเอ๋อร์ไว้“องค์หญิงไม่ต้องกลัว ข้าไม่ไปไหน จะอยู่กับท่านที่นี่ อยู่เป็นเพื่อนท่านเอง” หลินซวงเอ๋อร์ยังคงพูดปลอบนางด้วยความอดทนแสงไฟในห้องดูมืดสลัว ยิ่งฮุ่ยอี๋ไปซุกอยู่ในมุมห้อง ใบหน้าก็ยิ่งดูรางเลือน จนไม่เห็นสีหน้าชัดเจนหลินซวงเอ๋อร์กล่าวเสียงอ่อนโยน “องค์หญิง รีบดื่มน้ำก่อนเถิด ดื่มน้ำแล้วจะช่วยให้อาการดีขึ้น แล้วทุกอย่างก็จะดีขึ้นตาม”พูดพลาง หลินซวงเอ๋อร์ยื่นมือออกไป คิดจะส่งถ้วยน้ำให้แก่ฮุ่ยอี๋ฮุ่ยอี๋ตัวสั่นอย่างแรง สีหน้าแปรเปลี่ยน กลายเป็นดุดันน่ากลัว นางยกมือขึ้นปัดถ้วยน้ำที่หลินซวงเอ๋อร์ยื่นมา เสียงถ้วยตกลงพื้นจนน้ำกระเซ็นไปทั่ว แม้แต่ถ้วยก็แตกละเอียดหลินซวงเอ๋อร์ตกตะลึง ไม่คาดคิดว่าฮุ่ยอี๋จะมีปฏิกิริยารุนแรงถึงเพียงนี้ฮุ่ยอี๋กล่าวเสียงเย็นชา “เจ้าถอยไปห่างๆ ได้ยินหรือไม่”หลินซวงเอ๋อร์ไม่ตอบ พลางก้มตัวลงเก็บเศษกระเบื้องขึ้นมาทีละ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-25ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 521
ทันใดนั้น ปราการขวางกั้นคนนอกที่อยู่ในใจของฮุ่ยอี๋ก็พังทลายลง นางรู้สึกคล้ายเห็นแสงสว่างรำไรที่ปลายฟ้า เริ่มมีกลิ่นอายแห่งความหวังใหม่ ฉายออกจากตัวของหลินซวงเอ๋อร์นางไม่เคยร้องไห้เสียใจเช่นนี้มาก่อน ตั้งแต่เล็กจนโต นางเป็นองค์หญิงที่ถูกประคบประหงมโดยผู้คนรอบข้าง มีเพียงครั้งนี้เท่านั้น ที่ร้องไห้ต่อหน้าหลิงซวงเอ๋อร์จนแทบหมดสภาพ...ถัดมา ก็มีมือนิ่มข้างหนึ่งหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาบรรจงซับน้ำตาให้นาง พร้อมได้ยินเสียงปลอบโยนแผ่วเบาอยู่ข้างหูเป็นเสียงที่ทำให้จิตใจนางสงบลงได้อย่างน่าประหลาด“องค์หญิงไม่ต้องกลัว ข้าจะไม่ไปไหน จะอยู่เคียงข้างองค์หญิงเสมอ”ฮุ่ยอี๋ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น แม้แต่จะพูดยังตะกุกตะกัก“ซวงเอ๋อร์ ข้ากำลังจะตาย ข้าป่วยเป็นโรคระบาด หมอหลวงบอกว่าหมดทางเยียวยาแล้ว...”“เสด็จพ่อเสด็จแม่ก็ไม่ต้องการข้าอีก พวกเขาจับข้ามาขังไว้ที่นี่ ปล่อยตามบุญตามกรรม...”“ซวงเอ๋อร์ ข้ารู้สึกกลัวมาก ข้าจะตายอย่างอนาถหรือเปล่า ใครๆ ก็บอกว่าโรคนี้น่ากลัว ข้าจะตายในสภาพที่ยับเยิน...”“ข้ายังไม่อยากตาย หรือต่อให้ต้องตายจริง ข้าก็ไม่อยากตายน่าเกลียด ข้าอยากตายอย่างสวยงาม ไม่ต้องการให้เนื
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-25ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 532
น้ำร้อนถูกเทลงอ่างรวดเร็วจนเต็ม หลินซวงเอ๋อร์ช่วยฮุ่ยอี๋ถอดเอาเสื้อผ้าตัวหนาออกไป พร้อมประคองนางแช่ไปในอ่างอาบน้ำรูปร่างฮุ่ยอี๋สูงกว่าหลินซวงเอ๋อร์ครึ่งศีรษะ น้ำหนักเดิมทีก็มากกว่าอยู่แล้ว แต่ระยะนี้เพราะนางไม่ค่อยได้กินอาหารจึงทำให้ซูบผอมลงมาก จนในที่สุดยังผอมกว่าหลินซวงเอ๋อร์เสียอีกหลังจากถอดเสื้อผ้าแต่ละชั้นออก ฮุ่ยอี๋จึงเห็นทั่วร่างกายเต็มไปด้วยผื่นแดง จนเกิดความรู้สึกเย็นวาบจากปลายเท้าจนขึ้นถึงศีรษะ“ซวงเอ๋อร์ ข้ากำลังจะตายใช่หรือไม่?”ฮุ่ยอี๋นั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำ ซึ่งบัดนี้น้ำร้อนปริ่มมาถึงคอหอย ทันทีที่ร่างกายจุ่มลงไป รู้สึกคล้ายมีแมลงนับไม่ถ้วนมากัดแทะร่างอยู่หลินซวงเอ๋อร์กล่าวปลอบใจ “องค์หญิงอย่าได้หวาดกลัว นี่เป็นเพียงอาการของโรคในระยะเริ่มต้น ยังพอมีทางรักษาได้”ฮุ่ยอี๋สูดจมูกจนรู้สึกแสบ พลางถามด้วยความเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “จริงหรือ? แต่เห็นคนอื่นบอกว่า โรคระบาดครั้งนี้รุนแรงนัก ถ้าผื่นแดงเป็นหนองแล้วแตกเมื่อใด ผิวก็จะเริ่มอักเสบ พออักเสบก็จะมีไข้ขึ้นสูง หลังจากนั้นก็คืออวัยวะภายในถูกกัดกินจนตายไป..”เสียงของฮุ่ยอี๋ค่อยๆ เบาลง ร่างกายเริ่มสั่นเทา “ซวงเอ๋อร์ หลายว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-25ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 533
หลินซวงเอ๋อร์กล่าว “องค์หญิงก็คือรางวัลที่ดีสำหรับข้าแล้ว ข้าเองก็มีเพื่อนน้อย แค่ได้เป็นเพื่อนกับองค์หญิง สำหรับข้าก็คือรางวัลชิ้นใหญ่ที่สุด”ฮุ่ยอี๋กล่าว “หากเจ้าไม่อยากเป็นท่านหญิงจริง งั้นข้าจะให้ของอื่นแทน ไข่มุกราตรีชอบหรือไม่? นั่นเป็นของขวัญวันเกิดข้าที่เสด็จแม่ประทานให้มา ข้าเก็บรักษาไว้อย่างดี จ้าวชิงชิงเคยมาขอดู ข้ายังไม่ให้ด้วยซ้ำ ข้าจะมอบให้เจ้าดีหรือไม่”หลินซวงเอ๋อร์กล่าวตอบ “ข้าไม่ต้องการ นั่นเป็นของๆ องค์หญิง ข้ารับไม่ได้”ฮุ่ยอี๋กล่าว “เช่นนั้นข้าจะให้เป็นเงินหมื่นตำลึง เงินทองเจ้าต้องชอบแน่”หลินซวงเอ๋อร์กล่าว “ไม่ต้อง สามีข้าก็มีเงินอยู่ ไม่ต้องการเงินจากองค์หญิงอีก”ฮุ่ยอี๋ครุ่นคิดหนัก ปุบปับไม่รู้จะให้สิ่งใดแก่นางดีจู่ๆ หลินซวงเอ๋อร์ได้กล่าวขึ้น “องค์หญิงไม่ต้องให้สิ่งใดทั้งสิ้น สามีข้าเคยสอนว่า ผู้ดีคบกันความสัมพันธ์เย็นชื่นดั่งสายน้ำ ระหว่างสหายจึงไม่ต้องมีของนอกกายมาเชื่อมความสัมพันธ์”ฮุ่ยอี๋ได้ยินดังนี้ พลันรู้สึกคล้ายถูกทุบหัวจนตาสว่างขึ้นเพราะแต่ไหนแต่ไรมา นางคุ้นชินกับการใช้เงินทองและอิทธิพลซื้อใจคน และผู้อื่นมาเข้าหานางก็ล้วนหวังผลประโยชน์ทั้งสิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-26ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 534
หลินซวงเอ๋อร์นำน้ำที่มีหยดโลหิตของตนไปให้ฮุ่ยอี๋ดื่มฮุ่ยอี๋นึกว่าเป็นน้ำธรรมดา จึงไม่ได้ผิดสังเกต ดื่มจนหมดถึงรู้สึกว่ามีกลิ่นแปลกๆ ไม่คุ้นชิน“ซวงเอ๋อร์ น้ำนี้ไฉนจึงมีกลิ่นแปลก? ดื่มแล้วคล้ายกับมีกลิ่นคาวเลือด”หลินซวงเอ๋อร์กล่าวตอบ “องค์หญิงคิดมากไปแล้ว เพราะประสาทสัมผัสขององค์หญิงมีปัญหาต่างหาก รออีกสักพักก็คงจะดีขึ้น”“จริงรึ?” ฮุ่ยอี๋แอบมุ่ยปากเล็กน้อย แต่ก็เชื่อคำพูดของหลินซวงเอ๋อร์หลินซวงเอ๋อร์กล่าวต่อ “ตอนนี้องค์หญิงเชิญพักผ่อนได้ ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเอง เชื่อว่าคงไม่ฝันร้ายอีก”ฮุ่ยอี๋ว่านอนสอนง่าย พร้อมเอนกายลงบนเตียง สองตาทรงเมล็ดซิ่งจ้องมองหลินซวงเอ๋อร์เขม็ง“แต่เจ้าก็ไม่ต้องกลัว ถ้าทั่วป๋าจิ่นกล้ามาแตะต้องเจ้า ต่อให้แลกด้วยชีวิต ข้าก็จะปกป้องเจ้าเอง”หลินซวงเอ๋อร์กล่าวตอบ “ข้าไม่กลัวหรอก สิ่งสำคัญตอนนี้ คือเจ้ารีบหายไวๆ ก็พอ”เมื่อได้ยินดังนี้ ฮุ่ยอี๋ก็รู้สึกท้อใจ “แต่ข้าป่วยเป็นโรคระบาด ใครๆ ก็ว่าหมดทางรักษา...”หลินซวงเอ๋อร์กล่าวตอบ “ก็ไม่แน่นัก อาจมีทางรักษาก็เป็นได้ เพียงแต่ต้องใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์”นางไม่กล้ารับรองว่าเลือดของตนจะรักษาฮุ่ยอี๋ได้จริงหรื
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-26
บทล่าสุด
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 655
วันที่เจียงหว่านกำลังจะถูกเนรเทศ ในที่สุดเจียงเช่อก็มาหาถึงหน้าประตูเขาคุกเข่าเบื้องหน้าเยี่ยเป่ยเฉิง เว้าวอนขอเยี่ยเป่ยเฉิงปล่อยเจียงหว่านไปขณะที่เดินทางมา เขารับรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วเจียงหว่านลอบวางยาพระชายาเยี่ย ใช้ประชาชนที่ติดโรคทดลองยา เข่นฆ่าคนบริสุทธิ์ ผลาญชีวิตคนดุจผักดุจปลา นับเป็นอาชญากรรมอันชั่วร้ายที่สุด......แต่ไม่ว่าอย่างไร เจียงหว่านก็เป็นน้องสาวเขา เป็นคุณหนูหนึ่งเดียวของตระกูลเจียง เจียงเช่อมิอาจนั่งนิ่งดูดาย ปล่อยให้นางไปตายได้“ขอร้องท่านอ๋องไว้ชีวิตนางเถิด เป็นเพราะข้าตามใจนางจนเสียคน หากท่านอ๋องจะลงโทษ โปรดลงที่เจียงเช่อเถิดพะยะค่ะ”เมื่อเห็นเจียงเช่อ สายตาสิ้นหวังของเจียงหว่านพลันมีประกายความหวังขึ้น“พี่......ท่านพี่ ช่วยข้าด้วย ข้าไม่อยากไปแดนเถื่อน ข้าอยากกลับบ้าน ท่านพี่ช่วยข้าด้วย......”เจียงเช่อขมวดคิ้วเขม็งจ้องเจียงหว่าน สายตาแฝงเร้นด้วยแววเกยีดชังเข้าไส้เขารู้ว่าเจียงหว่านต้องโทษตาย ยามนี้แค่เนรเทศ ถือว่าเมตตามากแล้ว แต่เขาเองก็รู้ว่า สถานที่อย่างแดนเถื่อนนั้น มิใช่สถานที่ที่สตรีตัวคนเดียวจะไปได้ การเนรเทศนางไปที่นั่น เท่ากับส่งนางไปขุมนร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 654
“เลือดของนาง...”เจียงหว่านสีหน้าตกตะลึงตอนนั้น ตอนที่ฮุ่ยอี๋มอบยาถอนพิษใส่ในมือนาง นางเคยเอาทิ้งไว้หลายขวด เดิมทีคิดศึกษาส่วนผสมในนั้น ทว่าด้านในกลับมีส่วนผสมยาเพียงหนึ่งเดียว นั่นคือเลือดมนุษย์...แรกเริ่ม นางคิดว่าเป็นเรื่องเหลวไหล! กระทั่งยามนี้นางถึงได้เชื่อความจริง ส่วนประกอบของยานั้น มีเพียงเลือดมนุษย์จริงๆ! ทั้งยังเป็นเลือดของหลินซวงเอ๋อร์! เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ในที่สุดนางก็เข้าใจ!มิน่า...ตอนนั้น นางใช้ยาปริมาณมาก แต่กลับไม่อาจทำให้หลินซวงเอ๋อร์ถึงตาย! ไม่คิดว่าเลือดของนางจะขจัดพิษในร่างนางโดยมองไม่เห็น...ฮุ่ยอี๋เอ่ย “เจ้ายังมีหน้าพูดว่าไม่ได้ฆ่าคนเป็นผักเป็นปลาอีก! เจียงหว่าน เจ้าลืมแล้วหรือว่าเจ้าวางยาซวงเอ๋อร์อย่างไร? เสด็จอาให้อภัยเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ข้าไม่มีวันเกรงใจเจ้า!”คำพูดนี้สองแง่สองง่าม เห็นชัดว่ากำเย้ยหยันเยี่ยเป่ยเฉิงที่ดึงหมาป่าเจ้าเล่ห์เข้าบ้าน!เยี่ยเป่ยเฉิงตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ไร้ซึ่งแรงโต้กลับยามนี้ เขามิอาจชำระคืนได้ ซวงเอ๋อร์ของเขาไม่มีวันกลับมาอีกต่อไป!สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้ คือทำให้เจียงหว่านชดใช้อย่างสาสมที่สุด ส่วนตัวเขา ชีวิตที่
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 653
เยี่ยเป่ยเฉิงมีสีหน้าเคร่งขรึม สายตาที่มองเจียงหว่านเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง ไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิดเขาอยากฆ่านางตั้งนานแล้ว ที่ปล่อยนางรอดมาจนถึงตอนนี้ ก็แค่อยากให้นางได้รับความทรมานจนตายบัดนี้เห็นนางตกยากเช่นนี้ เยี่ยเป่ยเฉิงกลับรู้สึกว่าบทลงโทษแค่นี้ยังมิพอเจียงหว่านถูกทรมานจนเหมือนตายดีกว่าอยู่มานานแล้ว นางรู้ เยี่ยเป่ยเฉิงไม่มีทางปล่อยนางไปง่ายๆ หลังจากคิดดูแล้ว หากตายด้วยน้ำมือของเยี่ยเป่ยเฉิงได้ ก็คงจะดีกว่าตอนนี้ ที่ดูดซับยาเข้าสู่ร่างกายทุกวัน ถูกฝันร้ายหลอกหลอนทุกคืนสุดท้ายก็ไม่สามารถหนีจากพิษและเสียชีวิตลงได้!อย่างไรก็ตาย มิสู้ให้เยี่ยเป่ยเฉิงจบชีวิตนางด้วยมือเขาเอง!เมื่อคิดได้เช่นนี้ นางก็ยิ้มเยาะ จงใจกล่าวยั่วยุเขา “เยี่ยเป่ยเฉิง เจ้ามีฝีมือแค่นี้หรือ? แน่จริงก็ฆ่าข้าไปเลยสิ!”“ฆ่าข้าให้มันจบๆ ไปเสีย!”เยี่ยเป่ยเฉิงปรายตามองนาง พลางกล่าวอย่างเย็นชา “ตอนนั้น เจ้าก็ทรมานซวงเอ๋อร์เช่นนี้!”เจียงหว่านกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้วอย่างไร!”“ลูกในท้องนางข้าก็เป็นคนทำร้ายเอง! ร่างกายอ่อนแอแบบนั้นของนางต่อไปจะตั้งครรภ์ไม่ได้อีกแล้ว!”“ที่นางฝันร้ายทุกคืน ก็เป็นข้าที่ทำเอง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 652
หลายสิบปีมานี้ นางทำเรื่องชั่วมานับไม่ถ้วน ทุกเรื่อง นางจิตใจสงบ ไม่เคยรู้สึกผิดเลยมีเพียงเจียงหลิง…มีเพียงการตายของเจียงหลิง ทำให้นางยากจะข่มตานอนได้…ตลอดเวลาที่ผ่านมา ในฐานะคุณหนูรอง เจียงหว่านไม่เป็นที่ชื่นชอบของพ่อแม่มาตลอด พี่ชายก็ยิ่งไม่สนใจนาง ทว่าเจียงหลิงกลับได้รับความรักมากมาย…นางอิจฉาเจียงหลิง และแทบอยากทำให้อีกฝ่ายหายไปจากโลกใบนี้แต่เจียงหลิงกลับรักเอ็นดูนางมาตั้งแต่ต้นจนจบ ปกป้องนาง มอบของที่ดีที่สุดในโลกใบนี้ให้แก่นาง…เจียงหลิงเป็นพี่สาวที่ดีต่อนางที่สุดบนโลกใบนี้…ทว่าที่นางต้องการหาใช่แค่พี่สาวอย่างเดียว นางต้องการความรักของทุกคน นางต้องการให้พ่อแม่ พี่ชายรกนางแค่คนเดียว นางอยากครอบครองของที่ดีที่สุดไว้กับตัวเอง ไม่ใช่รอให้คนอื่นมอบให้!ดังนั้น ในคืนวันหิมะตก นางผลักเจียงหลิงตกน้ำ มองนางจมตายทั้งเป็นอยู่ใต้น้ำ หลังจากนั้นนางก็ติดวันเกิดเวลาเกิดของเจียงหลิงบนตุ๊กตาคุณไสย แทงเธอทุกวัน สวดภาวนาทุกคืน นางต้องการให้เจียงหลิงไม่มีโอกาสได้ผุดได้เกิด ไม่หวนกลับมาตลอดกาล!เพราะมีเพียงแค่ทำแบบนี้ นางถึงจะไม่มีโอกาสแก้แค้นตัวเอง!แต่ทำไม…ทำไมตอนนี้นางถึงยังหาตัวเอง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 651
ยาซึมเข้าสู่ร่างกายติดกันหลายวันทำให้เจียงหว่านค่อยๆ เป็นบ้าในห้องที่ปิดสนิท เจียงหว่านหดตัวอยู่บนพื้นเหมือนดินโคลนตัวนางเหม็นมาก ชุดกระโปรงสีรากบัวเปลี่ยนเป็นสกปรกและเก่าองครักษ์ทำให้เส้นเอ็นมือของนางขาด ตรงบาดแผลถูกทาขี้ผึ้งปิดแผลชั้นแล้วชั้นเล่าแม้ขี้ผึ้งปิดแผลจะเป็นยาสำหรับปกปิด ทว่ากลับมีผลดีต่อการหยุดเลือดบาดแผลแข็งตัวจนกลายเป็นสะเก็ดไปแล้ว เพียงแต่ไม่ได้รับการรักษาที่ดีกว่านี้ แม้จะดีขึ้นก็ยังเหลือรอยแผลเป็นอัปลักษณ์เอาไว้ธูปในห้องไม่เคยลดลงเลยทั้งวัน ประกอบกับกระกระตุ้นของต้นคลีเวีย ความคิดต่ำช้าที่อยู่ในตัวนางแทบจะถูกกระตุ้นออกมาทั้งหมดสองตานางแดงก่ำ ดูฉุนเฉียวไม่น้อย กรีดร้องโวยวายอยู่ในห้อง ประหนึ่งคนบ้าคนหนึ่งองครักษ์ที่เฝ้าอยู่หน้าห้องไม่สนใจนางสักนิด ได้แต่ทรมานนางไม่ให้นางตายทุกวันความเคียดแค้นฉายออกมาจากในตาเจียงหว่าน เวลานี้ นางได้ปล่อยว่างความหลงใหลต่อเยี่ยเป่ยเฉิงแล้ว ไม่ว่าจะรักมากขนาดไหนก็แปรเปลี่ยนเป็นความชิงชังเข้ากระดูก“เยี่ยเป่ยเฉิง! ปล่อยข้ากลับไป! ปล่อยข้ากลับไปสิ!”“แน่จริงก็ฆ่าข้าเลยสิ!ฆ่าข้าให้มันจบๆ ! ท่านมีสิทธิ์อะไรมาขังข้าไว้เช่นนี
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 650
“ได้ยินว่าพ่อแม่ที่เลี้ยงดูเจ้าเสียไปนานแล้ว แล้วเจ้ากับพี่ชายอยู่มาได้อย่างไร?”“แล้วเหตุใดเจ้าจึงขายตัวไปเป็นบ่าวไพร่? หลายปีมานี้ เจ้าคงผ่านความลำบากมิใช่น้อย เคยถูกใครรังแกหรือไม่?”หลินซวงเอ๋อร์พลันเกิดความขมขื่นในจิตใจเดิมที หากไม่เอ่ยถึงเรื่องเหล่านี้ นางยังพออดทนได้บ้าง แต่เมื่ออวี๋หว่านหนิงถามขึ้นมา นางก็อดรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเสียมิได้นางเม้มปากพลางจ้องมองนิ้วมือตนเอง น้ำตาเริ่มเอ่อล้น พร้อมหยดแหมะลงหลังมือทีละหยดนางอยู่สบายหรือไม่?นางเคยถามตนเองอยู่เช่นกันหลายปีมานี้ นางผ่านเรื่องราวมากมาย สูญเสียบิดามารดา สูญเสียพี่ชายไป กลายเป็นเด็กกำพร้าที่ไร้ญาติขาดมิตรโดยแท้แต่หากคิดดีๆ ชีวิตนางก็เคยอยู่สุขสบายมาช่วงหนึ่งนั่นคือตอนอยู่กับเยี่ยเป่ยเฉิง นางมีความสุขจริงๆในตอนนั้น เยี่ยเป่ยเฉิงเป็นกำลังใจให้นาง ซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ หาของดีมาให้กิน สอนนางเรียนหนังสือ พาไปเดินเล่นท่องทะเลสาบ ให้ความรักต่อนางอย่างชนิดไร้ผู้เทียบเทียม...ในเวลานั้น นางมีความสุขเหลือล้น เป็นความสุขมากที่สุดในชีวิต แม้แต่ฝันก็ยังเป็นฝันหวาน...แต่ต่อมา ทุกอย่างกลับแปรเปลี่ยน ก่อนหน้านี้เคยสุ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 649
เมื่อได้ยินประโยคนี้ หลินซวงเอ๋อร์แทบชะงักงันไปที่บั้นเอวนางมีปานแดงรูปเสี้ยวจันทร์จริงๆ ท่านแม่บอกว่า มันมีติดตัวมาตั้งแต่นางเกิด เนื่องจากเป็นตำแหน่งที่บั้นเอว จึงมีน้อยคนที่จะรู้เรื่องนี้“ท่าน...คือแม่ของข้าจริงหรือ?” หลินซวงเอ๋อร์หัวใจเต้นแรง ขอบตาแดงเรื่อขึ้นอวี๋หว่านหนิงยื่นมือมาจับมือของนางไว้ พลางกล่าวเสียวเศร้า “ซวงเอ๋อร์ ข้าคือแม่เจ้าจริงๆ หลายปีนี้ทำให้เจ้าลำบากนัก...”แม่นมซุนอยู่ด้านข้างพลางกล่าวเสริม “องค์หญิง นางคือเสด็จแม่ของท่านจริงๆ หลายปีมานี้ ฮองเฮาไม่เคยเลิกราในการตามหาท่าน เพียงแต่ภาคกลางกว้างขวางนัก พวกท่านเองก็ข่าวคราวเงียบหาย หลายปีนี้ พวกท่านลำบากก็จริง ฮองเฮาก็ไม่ได้สุขสบายใจ...”หลินซวงเอ๋อร์นิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ พลันหันไปมองอวี๋หว่านหนิงแล้วกล่าว “ที่จริง ข้าไม่เคยตำหนิท่านเลย เพียงแต่บางครั้งก็เคยคิด ว่าท่านแม่จะมีหน้าตาเป็นอย่างไร ยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้หรือไม่”“ตอนยังเป็นเด็ก ข้าเคยคาดหวังให้นางมาหาบ้าง แต่พอโตขึ้นก็ไม่เห็นนางมาเสียที ข้าจึงภาวนาให้นางอยู่ดีมีสุขแทน แม้จะไม่ได้พบหน้า แต่ขอให้นางยังมีชีวิตอยู่ เป็นความคิดถึงในใจก็เพียงพอแล้ว...”
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 648
อวี๋หว่านหนิงรับเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา พลันเกิดความตื้นตันจนไม่รู้ตอบอย่างไรดีทันใดนั้น แม่นมซุนเดินขึ้นมาพร้อมกล่าว “องค์หญิง ที่นี่คือวังหลวงแห่งเป่ยหรง ฮองเฮาทรงตามหาท่านมานาน ทุ่มแทแรงกายแรงใจไม่น้อยกว่าจะหาพบ...”“องค์หญิง?” หลินซวงเอ๋อร์นึกว่าตนหูฝาดไป “ท่านเรียกข้าอยู่หรือ?”นางกล่าวตอบ “พวกท่านจำคนผิดหรือเปล่า ข้าไม่ใช่องค์หญิง ข้าคือหลินซวงเอ๋อร์ต่างหาก”นางเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่ถูกทอดทิ้ง เติบโตมาจากชนบทแร้นแค้น เป็นเพียงสาวใช้ต่ำต้อยผู้หนึ่งเท่านั้นองค์หญิงอะไรกัน ยังมีวังเป่ยหรงอีก แล้วใครคือฮองเฮา?พวกนางคงจำคนผิดเป็นแน่แม่นมซุนกล่าวตอบ “ไม่ผิดเจ้าค่ะ ไม่มีผิดแน่นอน ท่านก็คือองค์หญิงของเรา องค์หญิงที่พลัดพรากจากฮองเฮาไป...”หลินซวงเอ๋อร์คล้ายกับยังมึนงงอยู่ ความคิดนางเกิดความสับสน ปวดหัวเป็นอย่างมากแม่นมซุนอธิบายต่อ “สมัยที่อดีตฮ่องเต้สวรรคต ฮ่องเต้องค์ใหม่ยังไม่ได้ขึ้นครองราชย์ ราชสำนักเป่ยหรงเกิดความวุ่นวาย ตอนนั้นฮองเฮายังมีฐานะเป็นเพียงพระชายาแห่งรัชทายาท นางเสี่ยงอันตรายให้กำเนิดแฝดชายหญิงคู่หนึ่ง เพื่อปกป้องชีวิตของพวกท่านไว้ จึงให้คนสนิทส่งพวกท่านออก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 647
หลินซวงเอ๋อร์เปลือกตากระตุกเล็กน้อย นางก็อยากตื่น แต่ทำอย่างไรก็ไม่อาจตื่นขึ้นมาหน้าอกคล้ายถูกกรีดจนเป็นแผลเหวอะหวะ เหงื่อเย็นในตัวไหลพราก ลำคอคล้ายถูกงูพิษตัวหนึ่งรัดไว้ ยิ่งรัดก็ยิ่งแน่น จนนางใกล้จะหายใจไม่ออกข้างโสตนั้น ได้ยินเสียงคุ้นหูประเดี๋ยวไกลประเดี๋ยวใกล้ ถัดจากนั้น คล้ายมีมืออ่อนโยนลูบไล้ใบหน้านางเบาๆ“เด็กดี หมดเรื่องแล้ว เจ้าปลอดภัยดีแล้ว รีบตื่นมาเถิด ตื่นมาเร็วเข้า...”หลังจากได้ยินเสียงนั้นชัดเจนมากขึ้น ลำคอที่ถูกรัดแน่นก็ค่อยๆ คลายออก นางลืมตาช้าๆ ภาพเบื้องหน้าจากพร่ามัวจนกลายเป็นชัดเจน สิ่งแรกที่เข้าสู่ม่านตาก็คือม่านคลุมเตียงสีม่วงที่อยู่เหนือศีรษะขึ้นไป คล้ายเป็นภาพฝัน เสมือนเป็นแหยักษ์ที่ถูกเหวี่ยงลงมา เพื่อคลุมตัวนางให้อยู่ตรงกลางเตียงนี้เป็นเตียงที่สวยงาม จนแม้แต่เสาเตียงก็เป็นลวดลายที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน หัวเตียงนอกจากจะแกะสลักลายดอกไม้แล้วยังฝังด้วยหยกเจียระไนงดงามและพลอยล้ำค่าอีกชั่วขณะนั้น นางรู้สึกมึนงงยิ่งนี่มันเป็นที่ไหนกัน?“ซวงเอ๋อร์ เจ้ารู้สึกตัวแล้วรึ?” จนกระทั่งข้างหูได้ยินเสียงนั้นอีกครั้ง นางจำได้ว่าตอนอยู่ในความฝัน ได้ยินเสียงนี้จนคุ
