บทที่3.การเผชิญหน้าครั้งแรกกับผู้ชายใจโหด 2

พัฒนะแหงนมองบนตัวตึก ไฟในห้องนอนของบิดายังเปิดอยู่ ท่านอาจจะนอนไม่หลับ และหากท่านรู้เข้า เขาไม่แคล้วถูกลงโทษ เมื่อสิ่งที่เขาทำอยู่นั้นเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ชายหนุ่มเม้มปากแน่น...เขาถอยหลังกลับ แล้วรีบหลบหายไปในเงามืด วันหน้ายังมีโอกาส อีบัวมันไม่มีทางไป สักวันหนึ่งเขาจะมอบความเป็นผัวให้มันเอง ตอบแทนที่มันถีบน้องชายเขาจนเจ็บแทบกระอัก!!

          แจ่มจันทร์ขมวดคิ้ว นางเห็นทุกอย่างแจ่มชัด หวุดหวิดได้ใบบัวเป็นลูกสะใภ้เสียแล้วสิ...ดีนะที่เด็กนั่นหนีรอดไปได้... นางถอนลมหายใจด้วยความโล่งอก ไม่นึกเสียใจสักนิดที่จะเขี่ยใบบัวออกไปจากบ้าน ไม่ต้องคอยระแวงว่าบุตรชายจะย่องลงไปหามันอีก เพราะหลังจากมันสังเวยความสาวให้ฟาบริซ มันคงไม่ย้อนกลับมาที่บ้านนี้หรอก คงสำเริงสำราญใช้เงินที่ไอ้หนุ่มนั่นมอบให้ และบุตรชายของนางก็จะได้รอดพ้นจากมัน... นางรูดผ้าม่านปิด เดินไปทิ้งตัวนอนด้านข้างสามี ที่หลับลึกเสียจนไม่รู้เรื่องรู้ราว...

เช้าวันใหม่...

          คุณประพจน์กางหนังสือพิมพ์เปิดอ่านข่าวคราวทั่วๆ ไป ท่านแต่งตัวเตรียมพร้อมที่จะออกไปทำงาน มีแจ่มจันทร์คอยบริการใกล้ๆ

          “ยัยผิงกับตาพัฒยังไม่ตื่นอีกหรือคุณ” เสียงสามีถามเบาๆ

          “ยังหรอกค่ะ ยัยผิงอ่านหนังสือจนดึก กว่าจะตื่นก็ใกล้ๆ เวลาไปมหาวิทยาลัย ส่วนตาพัฒนานๆ กลับมาที ปล่อยให้นอนไปก่อนเถอะค่ะ” นางพุดเหมือนกับว่าบุตร ธิดานั้นอยู่ในกรอบ เป็นเด็กดีน่ารักน่าเอ็นดู...ในความเป็นจริงพิศตราพึ่งจะกลับมาก่อนรุ่งสาง เธอออกไปท่องราตรีกับเพื่อนๆ ส่วนพัฒนะนอนระบมอยู่ในห้องเพราะฤทธิ์เดชของใบบัว

          “บัวๆ มาหาลุงหน่อยสิ...” คุณประพจน์เปิดประเป๋าใส่สตางค์เขาหยิบธนบัตรสีแดงๆ ออกมายื่นให้หญิงสาว

          เธอประนมมือขึ้นไหว้ พร้อมกับรับธนบัตรนั่นมายัดเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงผ้ายืด เธอผ่อนลมหายใจเมื่อมองไม่เห็นพัฒนะ ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะวางหน้าอย่างไร? หากเจอะเจอชายหนุ่มผู้นั้นจังๆ เข้าตอนนี้

          “เป็นไงบ้าง...ได้ข่าวเรียนจบม.ปลายแล้วนี่ ใช่ไหมล่ะ?” ท่านถามพร้อมกับยิ้มให้

          “ค่ะ”

          “แล้วอยากเรียนต่อไหมล่ะ ถ้าไม่มากนักลุงจะช่วยค่าใช้จ่ายเอง” ท่านไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำ เพียงแต่ไม่ค่อยมีเวลา เนื่องจากต้องประจำอยู่ในกรมบวกกับรู้สึกผิดกับใบบัว จึงออกตัวแทนให้ เมื่อตัวเองนานๆ จะได้กลับมานอนที่บ้าน

แจ่มจันทร์แอบเบ้ปาก ไม่รู้เห็นดีเห็นงามอะไรกันนัก...มีแต่คนช่วยสนับสนุนใบบัวหลายคน แม้แต่ว่าที่ลูกเขยที่นางชื่นชอบ กัน ชยังกูร!

          “เอ่อ...” ใบบัวยังไม่ทันได้ตอบ แจ่มจันทร์ก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน

          “คุณพี่คะ น้องขอยัยบัวไปช่วยงานบ้านเพื่อน สักอาทิตย์สองอาทิตย์นะคะ!”

          “บ้านใคร? แล้วทำไมต้องให้ยัยบัวไป! ยัยบัวไม่ใช่คนใช้นะแจ่ม อย่าลืมสิว่าบัวน่ะหลานพี่” ท่านพูดเสียงเข้ม พับหนังสือพิมพ์วางลงตรงหน้า พร้อมกับมองแจ่มจันทร์ รอให้นางอธิบายให้ท่านรับรู้

          “โธ่! แค่ไปช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ น่ะค่ะ คนเขาขาดบ้านคุณหญิงส่งศรี” แจ่มจันทร์รีบแก้ตัวเสียงรนๆ พร้อมกับแอบส่งสายตาให้ใบบัว

          “บัวทำได้ค่ะคุณลุง ช่วงนี้บัวว่าง” เธอรีบช่วย ไม่อยากให้ท่านซักแจ่มจันทร์

          “ตามใจ...เรานะทำงานเกินตัวแล้ว คุณก็เหมือนกันนะแจ่ม ยัยผิง ตาพัฒน่ะว่างอยู่ เอาไปใช้งานบ้าง เดี๋ยวจะเคยตัว...” ท่านตัดบท เมื่อใบบัวออกปากว่าทำได้ ท่านก็ไม่อยากว่ากล่าวภรรยา...

          แจ่มจันทร์ผ่อนลมหายใจ นางรินกาแฟใส่แก้วให้สามี พร้อมกับนึกในใจ...รู้สึกว่าช่วงนี้ใครๆ พากันใส่ใจใบบัวกันออกหน้าออกตา

          “พี่ไปล่ะ อีก3 วันนั่นแหละกว่าจะได้กลับ ขาดบัวไปคน แจ่มคงยุ่งน่าดู บัวน่ะกำลังสำคัญเชียว”

          แม้ไม่ได้อยู่ที่บ้านทุกวัน แต่ท่านก็รู้ความเคลื่อนไหวของทุกคน แจ่มจันทร์แอบเบ้ปาก ใช่สิ... หากขาดใบบัวไปสักคน นางคงวุ่น เมื่อที่ร้านเหลือลูกจ้างแค่คนเดียว แต่ช่างเถอะ...ไว้ค่อยคิด...

          หลังสามีออกไปทำงาน แจ่มจันทร์หันไปร้องสั่งใบบัว

          “ไปอาบน้ำอาบท่า หาชุดที่ดีที่สุดใส่สะ เดี๋ยวป้าจะพาไปส่ง”

          “ค่ะ” ใบบัวรับคำ เธอเดินหายกลับเข้าไปหลังบ้าน ใบหน้าหวานสลดลง เมื่อต้องห่างที่พำนัก แต่ก็คงปลอดภัยสำหรับเธอในช่วงนี้ เมื่อพึ่งเกิดเหตุร้ายแรงขึ้นหมาดๆ

          “บัว จะไปไหนล่ะ” อุ่นร้องถามเมื่อหญิงสาวเดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าเก่าๆ

          “คุณป้าให้บัวไปช่วยงานบ้านเพื่อนน่ะค่ะ” เธอจำเป็นต้องพูดปด เมื่อไม่อยากให้เรื่องนี้เข้าหูของลุงประพจน์

          “บ้านใคร? แปลกนะ” อุ่นคิดตาม ทำไมต้องเป็นใบบัว

          “ไม่รู้สิคะ บัวแค่ทำตาม...” เธอตอบเสียงอ่อนรู้สึกอุ่นซ่านเมื่อมีแต่คนคอยห่วงใย

          “ไปดีแล้วกัน ถ้ามีเรื่องอะไรบ้านพี่อยู่หลังตลาด แม้จะช่วยบัวไม่ได้เรื่องเงิน แต่ก็ช่วยคิดได้นะ” อุ่นพูดย้ำ เธอรู้สึกไม่ชอบมาพากล

          “ค่ะ” ใบบัวยิ้มรับ เธอวางกระเป๋าไว้ซอกมุมห้อง แล้วจึงเดินออกไปเพื่อจะเก็บโต๊ะอาหารเช้าเพราะป่านนี้แจ่มจันทร์น่าจะรับประทานเสร็จ

          หญิงสาวเกือบถอยหลัง...เมื่อเดินเข้ามาแล้วเห็นพัฒนะนั่งหน้าตูมอยู่ด้วย

          “อย่าเชียวนะตาพัฒ แม่รู้น่ะว่าเมื่อคืนทำอะไรมา ห้ามโวยออกมาตอนนี้เด็ดขาด...คุณพ่อรู้เข้า เราน่ะจะถูกทำโทษ” เสียงของมารดาทำให้ชายหนุ่มกล้ำกลืนความไม่พอใจเก็บไว้ในอก เขากัดฟันกรอด หรี่ตามองแผ่นหลังบางเฉียบของใบบัวตาวาว

          “แม่...”

          “หลังจากนี้ค่อยคิด ตอนนี้แม่ต้องใช้มัน” นางขยับปากพูดพอให้ได้ยินกันแค่สองคน

          หนุ่มน้อยไม่เข้าใจ แต่ก็ยอมทำตาม แม้จะเกิดความกังขา มารดาต้องพึงพาใบบัวเรื่องอะไร?

          “บอกยัยผิงให้แม่ด้วยนะ ให้ไปช่วยนังอ้อยที่ร้าน...เพราะบัวต้องไปอยู่ที่อื่นชั่วคราว”

          “ทำไมล่ะแม่!” พัฒนะร้องถามเสียงรน

          “ไม่น่าจะถามนะ ฉันไม่อยากให้บัวเป็นอย่างอื่น นอกจากหลานไง!” นางกระแทกเสียงตอบบุตรชาย พร้อมทั้งหันหน้าไปพยักหน้าเรียกใบบัว นางเดินเชิดหน้าออกไปจากบ้าน มีใบบัวเดินตามไปต้อยๆ พร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าสีซีดๆ

          ช่วงเวลาที่นั่งอยู่ในรถยนต์ของแจ่มจันทร์ ใบบัวกำมือแน่น เธอตื่นเต้นเหมือนว่าตัวเองกำลังเดินไปสู่แดนประหาร

          คฤหาสน์หลังใหญ่ ตั้งอยู่ริมแม่น้ำโขง รอบบ้านประดับประดาด้วยไม้ยืนต้นเขียวชอุ่ม สลับกับไม้ดอกสีสวยๆ เป็นการจัดสวนที่มองแล้วสบายตา รับกับไอเย็นๆ จากแม่น้ำกว้างใหญ่ หากเป็นช่วงยามเย็น บรรยากาศคงน่าเดินเล่น ใบบัวคลี่ยิ้มอ่อนๆ เธอได้มาอยู่อาศัยในบ้านหลังนี้ และหวังเป็นอย่างยิ่งให้เจ้าของบ้านเป็นคนใจดี

เมื่อรถยนต์จอดสนิท เสียงของป้าดังขึ้น “บัว...เกิดอะไรขึ้นก็ให้นึกถึงข้าวแดง แกงร้อนที่ป้าเลี้ยงดูบัวมานะจ๊ะ”

ความหมายของคำพูดฟังทะแม่งหู แต่เธอพยายามคิดในแง่ดี...

แจ่มจันทร์จูงมือของใบบัว และเดินตามสาวใช้คนหนึ่งที่ออกมาต้อนรับ เธอเดินไปทรุดนั่งยังเก้าอี้รับแขกและใบบัวก็ทรุดนั่งที่พื้นพรม เธอแอบชำเรืองมองความสวยงามด้วยสายตาเป็นประกาย เครื่องเรือนทุกชิ้นเงาวาววับ สวยจนต้องตะลึง ทุกชิ้นหารอยด่างดำไม่มีเลย มันถูกทำความสะอาดอย่างดีและโอ่อ่าสมฐานะของเจ้าของบ้าน

“คุณฟาบริซยังไม่ตื่นค่ะ คุณนายรอก่อนนะคะ” เสียงสาวใช้นอบน้อมและมีสัมมาคารวะ

นางพยักหน้ารับ เชิดใบหน้าขึ้นทำทีเหมือนไม่สนใจ แต่ในใจแอบทึ่งกับความร่ำรวยของชายหนุ่มเจ้าของบ้าน แม้จะเป็นหนึ่งในบ้านพักส่วนตัวของฟาบริซ และเขามีบ้านลักษณะเช่นนี้ในอีกหลายๆ ประเทศ ทุกที่ ที่มีดีคอร์เนอร์ซิตี้ผุดขึ้นมา เขาจะสร้างบ้านไว้พักผ่อนด้วยเช่นกัน

เครื่องเรือนนำเข้า ราคาสุดที่จะประเมิน...ของทุกชิ้นมีราคา จนเธอแอบอิจฉา เมื่อไรล่ะที่นางจะร่ำรวยเช่นนี้บ้าง

เวลาผ่านไปเกือบ1 ชั่วโมง ผู้ชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่งเดินลงมาจากชั้นบน เขาแต่งตัวไม่รัดกุม จนใบบัวต้องเบือนหน้าหลบ ชายชุดคลุมที่เขาสวม เปิดชะเวิกชะวากมองเห็นโคนขาอ่อนรำไรๆ ก่อนที่ใบบัวจะชักสายตากลับ เธอมองเห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้เลือดลมฉีดพล่าน...ผิวแก้มร้อนซู่!

ฟาบริซชำเรืองมองผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ซุกตัวอยู่ข้างเก้าอี้นั่งเล่น โดยมีคุณนายแจ่มจันทร์นั่งเชิดหน้าอยู่ใกล้ๆ

ผิวพรรณที่โผล่พ้นชายผ้ามาเรียบเนียนใช้ได้ เขาอยากเห็นใบหน้าของเธอ เพราะที่มองเห็นไกลๆ หล่อนสวยหวานไม่ใช่เล่น ดวงตากลมใสกระจ่างของเธอสะกดเขาจนเกือบชะงัก ดีนะว่าหล่อนหลบสายตาไปก่อน ไม่เช่นนั้นเขาอาจจะก้าวพลาดเพราะมัวแต่หลงใหลอยู่ในหน่วยตาคู่งดงามของเจ้าหล่อน

“ดิฉันพาคนมาส่งตามสัญญาค่ะ” แจ่มจันทร์รีบพูด นางไม่อยากเสียเวลาอีก

“อืม...” ชายหนุ่มรับรู้ เขาทรุดตัวนั่ง จนโซฟาตัวใหญ่ยุบวาบ ชายผ้าถลกขึ้นสูง จนใบบัวต้องรีบก้มหน้างุดๆ

ฟาบริซกระตุกยิ้ม เด็กสาวเหมือนกวางป่าที่คอยระแวดระวังภัย มันทำให้เลือดในกายของเขาวิ่งพล่าน เขานึกถึงทุ่งหญ้ากว้างๆ กับเกมไล่ล่ากวางชะตาขาด เมื่อราชสีห์หนุ่มตัวหนึ่งกำลังกางกรงเล็บรอตะปบเหยื่อ มันคงสนุกไม่ใช่เล่น หากได้หยอกเย้าเหยื่อ ก่อนจะลงมือกัดกินอย่างเอร็ดอร่อย

“ใบบัว...นี่คุณฟาบริซ เจ้านายคนใหม่ของบัว ฝากตัวกับเธอเสีย หากเธอชอบบัว อนาคตบัวคงสบาย” นางไม่ได้พูดเกินจริง เมื่อเห็นแววตาพึงพอใจของชายหนุ่มทอดนิ่งๆ อยู่ที่หญิงสาว กลิ่นสาปสาวบริสุทธิ์คงโชยไปกระทบปลายจมูก ชายหนุ่ม ถึงได้มีทีท่าพออกพอใจใบบัวเหลือเกิน

หญิงสาวเงยหน้าขึ้น เธอช้อนสายตา มองสบตากับฟาบริซ มือเรียวสั่นยกขึ้นประนมไหว้ แล้วก็ต้องรีบหลบสายตาอย่างเร็วรี่ เมื่อสายตาของเขาร้อนแรงจนเธอเองใจสั่น เหมือนเขากำลังจ้องมองให้ทะลุถึงข้างใน ทะลุผ่านเสื้อผ้าและโลมเลียเธอด้วยสายตาของผู้ชายแท้ๆ

“ยินดีที่รู้จัก แล้วก็ยินดีต้อนรับ” ชายหนุ่มพูดเสียงแหบ ความปรารถนาอัดแน่นอยู่ในร่างกาย เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้หญิงตัวเล็ก นัยน์ตาเศร้าๆ ตรงหน้าจะปลุกความปรารถนาของเขาให้ลุกโพลงขึ้นมา แค่เพียงแค่สบตากัน

“ฉันขอตัวเลยนะคะ...หวังว่าคุณคงพอใจ” แจ่มจันทร์รีบเอ่ยลา อนาคตของนางขึ้นอยู่กับใบบัวแล้วทีนี้ หนี้ก้อนใหญ่ของนางจะกลายเป็นศูนย์หรือไม่ขึ้นอยู่กับความสาวของใบบัวแท้ๆ หากฟาบริซถูกใจ

“เดี๋ยวสิคุณนาย..” ฟาบริซไม่เคยเอาเปรียบใคร เขามีมากพอที่จะแจกจ่าย หนี้ส่วนหนี้ ความพอใจส่วนความพอใจและผู้หญิงที่คุณนายแจ่มจันทร์นำมาเป็นเครื่องบรรณาการเขา ‘ถูกใจ’ จนอดไม่ได้ที่จะมอบสิ่งตอบแทนให้ “ปีเตอร์! จัดการให้ด้วย” ฟาบริซร้องสั่งคนรู้ใจ พวกเขาจะอยู่ไม่ไกลบริเวณที่เขาอยู่ คนพวกนี้อยู่กับเขามานานจนล่วงรู้ความคิดของเขา แค่ขยิบตาปีเตอร์ก็รู้แล้วว่าเขาต้องการอะไร

“เชิญครับคุณ” แจ่มจันทร์ถูกต้อนออกไปจากห้อง เธอได้รับกระดาษชิ้นเล็กๆ แต่มูลค่าสูงเป็นสิ่งตอบแทน จนนางยิ้มไม่หุบหลังจากเห็นตัวเลขบนกระดาษชิ้นนั้น “บัวเอ๋ย...แกวาสนาดีขนาดนี้ อย่าลืมบุญคุณของฉันก็แล้วกัน” นางยิ้มปากแทบฉีก ยัดกระดาษชิ้นนั้นลงในกระเป๋าสะพาย...แล้วรีบสตาร์ทเครื่องยนต์แล้วบึ่งทะยานออกไป แหม...ค่าตัวอีเด็กก้นครัวนี้เกือบๆ เท่าจำนวนหนี้ที่นางค้างไว้ หากมันเกิดถูกตาต้องใจ นางคงลอยลำ

ภายในห้องรับรองเงียบสนิท หากมีเข็มสักเล่มตกลงไป คงมีใครบางคนได้ยิน

“ชื่อใบบัวเหรอ?” ฟาบริซถามเหมือนชวนคุย

“ค่ะ” หญิงสาวตอบอย่างเสียไม่ได้ เธอก้มหน้างุดๆ

“ทำอะไรเป็นบ้างล่ะ?” เสียงทุ้มๆ ยังซักต่อ

“บัวทำได้ทุกอย่างค่ะ กวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้า ล้างจาน หรือว่าทำกับข้าว” หล่อนบรรยายสัพคุณมากมายล้นเหลือ แต่เขาไม่ได้ต้องการคนใช้ เวลานี้ฟาบริซต้องการใครสักคนไปอุ่นเตียงนอนของเขาให้ระอุร้อน...และคนๆ นั้นคือแม่เด็กสาวใสซื่อคนนี้

“ทดลองงานเลยดีกว่า...จะได้รู้ว่าเธอทำอะไรเป็นบ้าง” ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นยืน เขาเดินลิ่วๆ ขึ้นบันไดด้วยความใจร้อน แต่เมื่อเสียงทุกอย่างรอบตัวยังเงียบฉี่เหมือนเดิม ชายหนุ่มจึงหันกลับมามองพร้อมกับเลิกคิ้ว เมื่อเจ้าหล่อนยังนั่งอยู่ที่เดิม

“ตามมาสิ...นั่งทำบื้ออะไรอยู่ตรงนั้น!” น้ำเสียงของฟาบริซเริ่มจะหงุดหงิด

“เอ่อ...คุณจะให้บัวทำอะไรคะ” หญิงสาวเปิดปากถามเสียงขาดห้วง เธอรู้สึกแปลกๆ จนไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว

“ฉันไม่ได้ต้องการคนรับใช้ส่วนตัว ฉันต้องการผู้หญิงที่จะมาให้ความสุขฉันได้ และเธอคือผู้หญิงคนนั้น”

ใบบัวผงะ เธอหน้าซีดและมือสั่น ผู้ชายคนนี้หมายความถึงอะไร? ใครให้ความสุขเขา... และใครคือคนๆ นั้น สมองเธอสั่งงานช้า... มันเบลอเพราะความสับสน ปนเปกับความกลัว! ที่กำลังตีกันวุ่นวายอยู่ในความคิดของตัวเอง

“อย่าทำเป็นไร้เดียงสาน่า เธอไม่รู้หรือว่าเธอมาที่นี่เพราะอะไร!” ชายหนุ่มเดินย้อนกลับมา เขายกมือขึ้นท้าวเอว พร้อมกับพูดเสียงเข้มๆ

“บัว บัวไม่รู้ คุณป้าแค่ให้บัวมารับใช้คุณ”

“ฉันไม่ชอบคนเล่นตัว และไม่สนใจความรู้สึกของเธอด้วยสิ ฉันไม่ได้ข่มขู่เพื่อให้ได้ผู้หญิงสักคนหนึ่งมาอยู่ใกล้ๆ เธอไม่มีค่ามากพอขนาดนั้นหรอกนะ”

ชายหนุ่มพูดเสียงเย็นชา เขาทอดสายตาคมกริบมองใบบัวนิ่งๆ

ใบบัวอกสั่น เธอพึ่งตะหนักถึงความโง่งมของตัวเอง...

ฟาบริชเดินย้อนกลับมาที่เดิมพร้อมกับทรุดตัวลงนั่ง

“มานั่งนี่สิ...ใบบัว” เขาสั่งเสียงดังๆ หากแต่ใบบัวกลับรู้สึกเหมือนถูกคำพิพากษา แม้ไม่อยากทำ...แต่สายตาที่มีอำนาจของเขา กลับสะกดหล่อนให้ขยับเข้าไปใกล้ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันใจชายหนุ่ม เพราะเขาคว้าร่างของหล่อนขึ้นไปนั่งซ้อนตัก กอดไว้เบาๆ

“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ฉันไม่กินเธอหรอก...”

“บัว...” ริมฝีปากของหล่อนสั่นระริก ด้วยความหวาดหวั่น

ร่างแข็งทื่อของใบบัว ทำให้ฟาบริชอารมณ์เสีย เขาผลักหล่อนลงจากหน้าตัก และผุดลุกขึ้นยืน ทอดสายตาขุ่นขวางมองใบบัวเหมือนกำลังตึกตรอง

“นี่ไง... ความหมายชัดเจนที่สุด และเวลานี้ฉันต้องการให้เธอรับใช้” ชายหนุ่มเดินหมุนไปหมุนมา เขาหงุดหงิดและเริ่มอารมณ์เสีย ‘ยัยคุณนายนั่นหลอกผู้หญิงคนนี้มาหรอกหรือเปล่าหว่า?’ เขาไม่ชอบถูกขัดใจและหากเป็นความจริง คงได้เห็นดีกัน

“บัว...บัว เอ่อ...” หน้าซีดลงไปทุกที เธอหายใจหอบๆ จนทรวงอกสะท้อน และคนมองแทบลุกเป็นไฟ

“ปีเตอร์! จัดการยัยคุณนายแจ่มจันทร์ให้ด้วย หากฉันไม่ได้เงินของฉันคืนวันนี้! เอาอีคุณนายนั่นถ่วงด้วยหิน แล้วทิ้งก้นแม่น้ำโขงได้เลย” ประกาศิตของฟาบริซแทบทำให้คนฟังแทบสิ้นสติ เรื่องร้ายแรงขนาดนี้เพราะว่าเธอขัดใจเขา มิน่าคุณป้าถึงย้ำนักหนาให้เธอนึกถึงบุญคุณของท่าน ข้าวทุกเม็ด น้ำทุกหยด ที่เธอเมตตาหยิบยื่นให้ เธอจะใจดำขนาดนั้นเชียวหรือ หากสิ่งที่เธอสามารถทำได้คือหยุดความหายนะให้ครอบครัวสุขแสวง

“เดี๋ยวคะ...เดี๋ยว” ใบบัวกระทดตัวเข้าไปใกล้ๆ ปลายเท้าของฟาบริซ เธอโน้มตัวลง ก้มลงกราบกราน พร้อมกับพูดเสียงแผ่วปร่า เมื่อรู้สึกขื่นขมกับโชคชะตาตัวเอง “ให้บัวทำอะไรก็ได้ค่ะ บัวยอมแล้ว...”

“ดี! ทำหน้าที่ของเธอสะ...มันจะดีกับคนของเธอด้วย”

ไม่มีคำตอบจากใบบัว เธอหยัดกายลุกขึ้นนั่งหลังตรงเผง แต่กลับก้มหน้าลงเพื่อซ่อนรอยน้ำตา

“ฉันจะขึ้นไปรอข้างบน หากเธอพร้อมก็ตามขึ้นไป...”

ฟาบริซพูดลอยๆ เขาเดินตัวปลิวขึ้นไปรอบนห้องนอน ด้วยความกระหยิ่ม...เลือดลมวิ่งพลุ่งพล่าน เมื่อจวนเจียนจะได้ลิ้มรสนางสมันแสนสะอาดและบริสุทธิ์ผุดผ่อง...