บทที่2.ความซวยกำลังคืบคลานมาหา 1

บทที่2.ความซวยกำลังคืบคลานมาหา

คุณนายแจ่มจันทร์นั่งหน้ายับ เพราะว่างและความเหงาเป็นเหตุ เมื่อคุณประพจน์สามี อยู่ที่กรมทหารเป็นส่วนใหญ่เขาทำงานหนักเพื่ออะไร นางรู้แก่ใจดี และไม่เคยเห็นด้วยกับความคิดนั้นๆ เมื่อของที่เธอฉกฉวยมาจากใบบัว นางคิดเข้าข้างตัวเอง มันคือค่าข้าวค่าน้ำ ตอบแทนบุญคุณ แต่สามีนางไม่ได้คิดแบบนั้น ท่านคงละอายใจ...แต่ไม่ใช่ความคิดของนาง...เมื่อเวลาว่างมันเยอะบวกกับการเอ่ยปากชวนของกลุ่มเพื่อน นางจึงแอบสามี...ข้ามฝั่งไปลองเล่นการพนันในคาสิโนชื่อดังฝั่งประเทศเพื่อนบ้าน มีบรรดาคุณนายนายทหาร เมียข้าราชการว่างงานเป็นกลุ่มใหญ่ๆ แรกเริ่มก็สนุกสนาน มีเงินฟรีติดก้นกระเป๋าตอนขากลับ เป็นเงินที่ได้มาง่ายๆ และได้ความตื่นเต้นเร้าใจพ่วงมาด้วย จนทำให้นางหลงระเริง เผลอตัวไปอีกหลายๆ ครั้งจนกระทั่งเวลานี้...เธอเป็นหนี้หัวโต!!...จำนวนหนี้ก้อนใหญ่มากหากสามีนางรู้เข้า...เธอคงโดนเขาเฉ่งยับ! เมื่อประพจน์เกลียดที่สุดคือการพนัน...เขาเป็นนายทหารระดับบัญชาการ และเป็นตัวตั้งตัวตีเรื่องการปราบปรามแหล่งอบายมุข หากหลังบ้านเขาเป็นหนี้เป็นสินเพราะการเล่นการพนัน ประพจน์คงไม่ชอบใจ มันอาจจะเป็นชนวนเหตุให้เกิดการทะเลาะเบาะแวงระหว่างกัน

          “เห้อ!! ขายขนมมันจะกำรี้กำไลเท่าไรกันเชียว...” นางบ่นเสียงเขียว มือกดเครื่องคิดเลขวนกลับไปกลับมา10 ตลบ แต่จำนวนเงินก็ยังอยู่เท่าเดิม แม้แต่กำไรที่ได้ในแต่ละเดือนยังไม่พอค่าดอกเบี้ย แล้วนางจะไปหาเงินจากไหนมาจ่ายหนี้ให้เจ้าของบ่อนล่ะ?

          ใบบัวจอดจักยานคันเก่า พิงไว้ข้างรั้วเหล็ก เธอเดินก้มหน้างุดๆ เดินผ่านแจ่มจันทร์ไปหลังร้าน พยายามที่สุดที่จะไม่ส่งเสียง เพราะอาจจะถูกด่ากราดเอาง่ายๆ เมื่อใบหน้าของป้าตึงเปรี๊ยะ! นางคงกำลังอารมณ์ไม่ดี...

          “บัว! วันนี้ทำไมมาช้า” หลานสาวกาฝากเดินผ่านหน้าไปแวบๆ นางเลยร้องถามเสียงขุ่น กำลังหงุดหงิดและกำลังหาที่ระบาย

          ใบบัวช้อนตาขึ้นมอง เธอรีบก้มหน้าหลบ งุบงิบตอบเสียงแผ่วๆ

          “ช่วยพี่อุ่นทำกับข้าวเย็นเพิ่งเสร็จค่ะ”

          “มัวแต่นินทาชาวบ้านชาวช่องอยู่อีกละสิเข้าคู่กับอีอุ่นเป็นไม่ได้ เลี้ยงเปลืองข้าวสุก...ไป๊! งานรอให้ทำอีกเพียบ...มัวพิรี้พิไรอยู่ได้”

          แม่ลูกไม่ต่างกันเลย โบราณถึงว่า ดูช้างให้ดูหาง ดูนางให้ดูแม่!!

เสียงตวาดขุ่นขวาง เมื่อภายในใจกำลังหม่นหมอง มองไปทางไหนก็มีแต่ขวางตา จนอยากจะอาละวาดฟาดงวงฟาดงา “เดี๋ยวบัว...เอาขนมไปส่งแล้วรีบกลับมาทำเพิ่มอีกนะ เดี๋ยวป้าจะออกไปธุระข้างนอก...ถ้าลุงแกแวะมาหาที่ร้าน ก็บอกลุงแกไปว่าให้กลับไปรอที่บ้านก่อน... เดี๋ยวป้าตามกลับไปเอง” นางเก็บเครื่องคิดเลขไว้ในเก๊ะเก็บของ เก็บกวาดของใช้ตรงหน้า ร้องสั่งใบบัวเมื่อคงต้องไปหาทางต่อรองกับเจ้าหนี้ กว่าสามีจะกลับก็คงอีกนาน...นางอาจจะมีเวลาแก้มืออีกสักหน่อย เผลอๆ อาจจะได้เงินติดมือกลับบ้านเป็นค่ากับข้าว ถึงแม้จะปลดหนี้ไม่ได้...แต่ก็ยังพอมีเงินจ่ายค่าแรงคนงาน

          “ค่ะ” ใบบัวรีบรับคำ เธอเดินตัวลีบเข้าไปหลังร้าน ฉวยหยิบรายการขนมที่ต้องส่งขึ้นมาดู พร้อมกับถอนใจเฮือกใหญ่ๆ เมื่อมีนับสิบรายการ... แต่เธอต้องไปส่งคนเดียวด้วยจักยานคันเก่าๆ

          “อีน้ำมันลาออกไปอีกคนแล้วนะบัว ทีนี้...ทั้งร้านเหลือแค่บัวกับพี่” พี่อ้อยคนงานในร้านขนม พูดลอยๆ นางกำลังผสมแป้งเตรียมทำขนมปัง มีอีกหลายงานที่ต้องทำ แต่คนทำเหลือแค่ใบบัวกับตัวเอง

          “ทำไมล่ะจ้ะ” หญิงสาวรีบหยิบขนมลงตะกร้า...มีงานรอให้ทำอีกมากหากมัวโอ้เอ้...กว่าจะได้นอนก็คงหลังเที่ยงคืน

          “จะอะไรล่ะ!...เงินค่าแรงจ่ายไม่ค่อยจะตรงเวลา พวกพี่มีภาระ...มามัวรอที่บ้านก็อดตายสิ...พี่เองก็กำลังมองหางานใหม่เหมือนกัน หากมีช่องทางก็ไป ใครจะทนอยู่...คุณนายแต่งตัวอู้ฟู่ ร่ำรวยเสียเปล่า...แต่กลับเขี้ยวชะมัดกับลูกจ้าง” มันอดไม่ได้ที่จะระบายความคับข้องใจ คนหาเช้ากินค่ำ ไม่ได้ต้องการอะไรเท่ากับเงิน เมื่อมีหลายปากหลายท้องทางบ้านรอคอยอยู่ ทุกคนต้องกินข้าว และหากไม่มีเงินยาไส้ ก็ไม่มีใครอยากทำงาน คุณนายแจ่มจันทร์แต่ตัวโก้หรู เพชร ทองเต็มคอ เต็มแขน แต่กลับเขี้ยวเรื่องค่าแรง...จนลูกจ้างในร้านขนมพากันลาออกไปเกือบหมด

          ใบบัวยิ้มแหยๆ เธอเองก็ต้องประหยัดแทบทุกอย่าง แจ่มจันทร์ให้บ้าง ไม่ให้บ้าง...จนเธอต้องวางแผนการใช้เงินดีๆ ไม่อย่างนั้นเธอเองก็จะพลอยลำบาก แม้จะกินนอนที่บ้านท่าน แต่เธอก็มีเรื่องต้องใช้จ่าย คุณลุงนานๆ จะหยิบยื่นให้สักที เงินทุกบาททุกสตางค์ของใบบัวจึงมีค่าสูงสุด

          “รีบไปเถอะบัว...ยาวล่ะวันนี้” อ้อยพูดด้วยเสียงสุดเพลีย... เธอชะโงกหน้าไปมองหน้าร้าน ทันเห็นแจ่มจันทร์เดินหายลับไปทางประตูทางออก “คุณนายไปไหนอีกล่ะบัว แทนที่จะอยู่ช่วยกันหน้าร้าน ให้เราวิ่งวุ่นทั้งข้างนอกข้างในแบบนี้ อะไรว่ะ!!” เธอบ่นเสียงขุ่น หันกลับมาเลิกคิ้วถามใบบัว

          “ป้าบอกว่าจะไปธุระค่ะพี่อ้อย ถ้าคุณลุงมาช่วยบอกแทนบัวด้วยนะคะ เธอบอกให้กลับไปรอที่บ้าน เดี๋ยวเธอตามไปเอง” ใบบัวพูดเสียงอ่อน เธอเร่งมือให้เร็วขึ้นเพราะยังมีงานรอให้ทำอีกเยอะ เมื่อคนงานลดลงไปอีกหนึ่งคน

          “เหอะ! พี่ไม่ได้อยากนินทาคุณนายนะบัว...อยากรู้ไหมคุณนายไปไหน?” อ้อยเปรยพร้อมกับยิ้มเยาะ

          ใบบัวช้อนสายตาขึ้นมอง แต่มือของเธอยังหยิบจับทำงานไม่หยุด “คุณป้าไปไหนเหรอพี่อ้อย?” เพราะแววตาแปลกๆ ของเพื่อนร่วมงาน มันทำให้ใบบัวอดไม่ได้ที่จะสนใจ

          “จะไปไหน๊!!...ก็ข้ามไปฝั่งนู้นน่ะสิ!” อ้อยกระแทกเสียงสูงๆ ตอบ หล่อนสงสัยว่าการที่เงินติดๆ ขัดๆ อาจจะเป็นเพราะคุณนายแจ่มจันทร์เอาไปละลายทิ้งที่คาสิโนฝั่งตรงข้ามกับที่ตัวเองทำงานอยู่น่ะสิ!!

          หญิงสาวใจหายวูบ! หากเป็นจริงอย่างที่เพื่อนร่วมงานบอก... อีกไม่นานหรอกความลับก็คงแตกโผล๊ะ! เธอเกรงว่าลุงประพจน์จะโกรธจัด และที่สำคัญเลย...การพนันมันจะสูบเงินจากกระเป๋าแจ่มจันทร์ไปจนหมด... “ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลยพี่อ้อย...” หญิงสาวทอดเสียงละห้อย...พร้อมกับถอนใจเฮือกๆ

          “ก็ได้แต่ภาวนาแหละบัว...หลายๆ คนล่มจมเพราะเป็นหนี้สิน...แต่คุณนายคงไม่สะเทือนหรอกมั้ง ออกจะรวย” อ้อยเปรยพร้อมกับเยาะ...ในชุมชนที่เธออาศัย หลายคนต้องขายบ้าน ขายทุกสิ่งอย่างเพื่อชดใช้หนี้ที่ก่อขึ้น หลังจากข้ามฝั่งไปลองเสี่ยงโชค เขาไม่ได้ไปกอบโกยเงินจากคาสิโน แต่กลับเอาเงินที่ตัวเองมีไปโยนให้เจ้าของคาสิโนต่างหาก...

          “บัวไปก่อนนะพี่อ้อย ส่งหมดขนมหมด จะได้รีบกลับมาช่วยกันปั้นขนมต่อ” ใบบัวฉวยตะกร้า เธอหอบไว้เต็มกำลังที่ตัวเองมี ต้องรีบทำเพราะยังมีงานรออีกเยอะ

          “รวยเสียเปล่า...ใช้หลานยังกับทาส หารถส่งขนมหาดีๆ กว่านี้ก็ไม่ได้ ให้ปั่นจักยานเก่าๆ ไปส่ง เมื่อไรจะเสร็จ งกชะมัด” อ้อยบ่นอุบ...ร้านออกจะใหญ่โต มีคนเดินเข้าเดินออกไม่ขาด ขนมขายดีพอสมควร เพราะรสอร่อย สะอาด ถูกปากคนกิน แต่...เจ้าของร้านกลับขี้เหนียวทุกอย่าง ไม่ว่าจะคนงานหรือหลานสาวอย่างใบบัว อ้อยเป็นคนนอกแท้ๆ ยังรู้สึกเลยว่าใบบัวถูกเอาเปรียบ แต่เด็กสาวอย่างใบบัวไม่เคยปริปาก ก้มหน้าทำงานงกๆ เพราะถือว่าเธออยู่รอดมาได้เพราะความกรุณาของลุงกับป้า ไม่อย่างนั้นเธอก็คงเป็นแค่เด็กไร้บ้าน นอนตามถนนข้างทางเท้า...

บ่อนคาสิโน...ดีคอร์เนอร์ซิตี้...

          ร่างสูงใหญ่กว่าผู้ชายไทย เมื่อชายหนุ่มผู้นั้นเป็นคนสัญชาติอเมริกันแท้... เขาเป็นมหาเศรษฐีระดับบิลเลี่ยนแนร์ เป็นผู้ชายที่เป็นเจ้าของแหล่งการพนันเกือบทั่วโลก และดีคอร์เนอร์ซิตี้แห่งนี้เป็นหนึ่งในสาขาของเขา ที่เปิดให้บริการมาเกือบ2 ปี กิจการกำลังไปได้สวยเลยทีเดียว

          “เป็นไงบ้าง?” ฟาบริซเอ่ยถามผู้จัดการเกี่ยวกับผลประกอบการโดยรวมของคาสิโน่ เขาพึ่งมาจาก เวกัส’ ไปดูเครื่องเล่นรุ่นใหม่ๆ ที่กำลังติดตั้งในคาสิโนของตัวเองที่นั่นและอีกหลายๆ ที่ทั่วโลก ชายหนุ่มสอดมือลงไปในประเป๋ากางเกง ทอดสายตามองลำน้ำโขงที่ไหลเอื่อยๆ ด้วยสายตาเรียบสนิท

          “เหมือนเดิมครับ เรื่อยๆ ไม่ค่อยบูม” อาจจะเป็นเพราะคนเริ่มหมดตัว และเพลียกับการเสี่ยงโชค ไม่ว่าจะหอบเงินทองมามากแค่ไหน ส่วนมากทิ้งไว้ที่คาสิโนแล้วกลับไปมือเปล่า

          “อืม...คงต้องจัดโปรฯ เอาใจลูกค้ากันหน่อย...คนจะได้คึกคักเหมือนเดิม” ฟาบริซกระตุกยิ้มมุมปาก หากคนเรายังมีความโลภอีกไม่นานนักพนันหน้าเดิมๆ ก็จะกลับมา

          “ครับ...”

          “มีหนี้ค้างไว้เยอะไหม? จัดการให้ด้วยล่ะฉันไม่ชอบให้มันเพิ่มขึ้น มันจะเป็นดินพอกหางหมู”

          “เหลือไม่กี่เจ้าครับ ที่น่าจะมีปัญหาก็ไม่กี่คน” สมชายเริ่มเหงื่อตก ก็คนที่มีปัญหาส่วนมากเขารู้จักน่ะสิ

          “อืม...เอาประวัติคนที่น่าจะมีปัญหามาให้ฉันดูสิ...” ชายหนุ่มหมุนตัวกลับ เขาเดินไปทรุดนั่งหลังโต๊ะทำงาน และตวัดปลายเท้าขึ้นวางหมิ่นๆ เอนตัวนอนพิงพนักเก้าอี้ พริ้มเปลือกตาหลุบลง เพราะความง่วงที่สะสมมาตลอดการเดิน

          “ครับ...สักครู่ครับคุณฟาบริซ” ชายสูงวัยรีบรับคำสั่ง ใบหน้าเขายับยุ่งเมื่ออาจจะมีปัญหากับลูกค้าบางราย

          แฟ้มเกือบ10 แฟ้มฟาบริซเปิดดูแล้ววาง แต่ละคนไม่น่าจะมีปัญหา สมชายคงสามารถจัดการได้ มีรายเดียวที่เป็นลูกค้าใหม่ มูลค่าหนี้ไม่มาก ไม่น้อย อยู่ในระดับกลางๆ เป็นคนมีชื่อเสียง มีหน้ามีตาและดูท่าเหมือนกำลังจะเบี้ยว

          “คุณนายแจ่มจันทร์นี่ค้างไว้นานแค่ไหนแล้วล่ะ” ชายหนุ่มเคาะปลายนิ้วกับผิวโต๊ะ เขาหรี่ตาลงมองใบหน้าของสมชายผู้จัดการตาวาว

          ชายสูงวัยเหงื่อแตกซิกๆ เขากะแล้วว่าฟาบริซต้องมองเห็น แจ่มจันทร์เป็นญาติห่างๆ ของเขา หล่อนรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ แต่กลับหายหัว...เขาไม่เดือดร้อนเลยหากฟาบริซไม่รู้ เพราะนานๆ ชายหนุ่มจะแวะเวียนมาสักที นี่คงเป็นคราวซวยของเขากับของแจ่มจันทร์แน่ เมื่อผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขานี่น่ะ สามารถชี้เป็นชี้ตายกับใครก็ได้ หากมีใครขัดใจ ฟาบริซเป็นคนโหด ความดุดันของเขาไม่มีใครกล้าลองด้วย แม้แต่ผู้มีอิทธิพลเถื่อนในฝั่งไทย ยังต้องหลีกทางให้เขา เมื่อชายหนุ่มมีทั้งเงิน และอำนาจ เขาไม่ใช่ไอ้กระจอก ถึงจะไม่มีแบล็คดีถือหาง...แต่กิจการของชายหนุ่มมีมูลค่ากว่าหมื่นล้าน มีผู้ได้รับผลประโยชน์มากมาย เขาจึงอยู่ยงคงกะพัน...เขาควรเอาไงดีล่ะทีนี้...

          “เอ่อ...”

          “ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมสมชาย...อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาพัวพันกับงาน”

          ไม่ต้องเดาฟาบริซก็รู้ การที่ผู้จัดการที่เคร่งครัดกับหน้าที่ตัวเองมาตลอด ปิดบังเขาไว้... ก็น่าจะมาจากความสนิทสนมกับเป็นพิเศษกับลูกค้า เขาเดาถูกเป๋ง...จนสมชายสะดุ้ง!

          “เธอเป็นเมียนายทหาร และผมคิดว่าเธอไม่น่าจะเบี้ยว ผมจะรีบจัดการให้แล้วกันครับ”

          ชายสูงวัยรับคำแข็งขัน เขาคงต้องเจรจากับแจ่มจันทร์ ไม่ปล่อยให้เยิ่นเย่ออีกต่อไป มันจะพลอยซวยไปกันหมด

          “อย่าเลย...ฉันรู้ว่าคุณลำบากใจ ให้ฉันจัดการเองดีกว่า...วันนี้หล่อนมาหรือเปล่าล่ะ ให้คนตามตัวมาหาฉันหน่อยสิ”

          สมชายครางในอก เรื่องมันลุกลามไปกันใหญ่ เมื่อฟาบริชออกตัวจะจัดการเอง...ช่วยตัวเองแล้วกันนะ...แจ่มจันทร์

          “ไม่ทราบครับ? เดี๋ยวผมจะลองโทร. หาเธอดู หากเธอมา...ผมจะพาตัวมาพบกับคุณครับ” สมชายรับคำเสียงหนักๆ เขาถอนลมหายใจพรวดๆ รีบกันตัวเองให้รอดพ้นจากวิกฤตที่น่ากลัว...เพราะคนที่ควรกลัวคือแจ่มจันทร์!

          ประตูห้องทำงานของฟาบริซปิดงับลง ชายหนุ่มหลุบเปลือกตาลง เขาอยากพักสายตา ยังมีอีกหลายที่ที่ต้องเดินทางไปตรวจตรา...ชีวิตของเขามีแต่การเดินทางและทุกทีที่ไปมักมีเรื่องผู้หญิงเข้ามาพัวพันตลอด เมื่อสถานะส่วนตัวของฟาบริซเขาโสดสนิท...ชายหนุ่มเป็นมหาเศรษฐีหนุ่มที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบทอดสะพานให้ เพราะแค่เศษเงินก้นกระเป๋าของฟาบริซหล่อนก็สบายไปตลอดชีวิตแล้วล่ะ

          “แจ่มจันทร์...งานเข้าแล้ว!” สมชายต่อสายหาแจ่มจันทร์ทันที ที่ก้าวพ้นประตูห้องทำงานของฟาบริซ

          “มีอะไรพี่ชาย...งานเข้า! งานอะไรอีก” นางยังคงไม่รู้ตัว คุณนายนายทหารพึ่งจะเดินเข้าประตูดีคอร์เนอร์ซิตี้ นางกำลังอารมณ์ดีที่จะได้ประลองฝีมือ หลังจากกวาดเงินรายได้ในร้านขนมมาเกือบหมด