บทที่ 17.2 วันแรกของการไปโรงเรียน

“แม่อยู่นี่แล้วไม่เป็นอะไรแล้วนะอาชุน”

เฉินซิ่วลี่น้ำตาไหลลงอาบแก้มเช่นเดียวกับลูกชาย ก่อนจะขยับดันตัวเขาออกห่างเล็กน้อย เพื่อสำรวจดูเขาให้ละเอียดเต็มตา หากแต่เมื่อเห็นว่าเนื้อตัวของเด็กชายมอมแมมผิดปกติคิ้วเรียวก็ขมวดมุ่น เงยหน้าขึ้นสบตาหลี่อันเผย

“เกิดอะไรขึ้นกับอาชุนกันแน่คะ ทำไมถึงได้เนื้อตัวมอมแมมขนาดนี้”

ถึงแม้หลี่ชุนและหลี่หมิงจะอายุเพียงห้าขวบกว่า ๆ แต่พวกเขาก็รู้จักเรื่องควรไม่ควร ย่อมไม่สร้างเรื่องจนเจ็บตัวง่าย ๆ

“พวกเขาทะเลาะกับเพื่อนในห้อง”

ทะเลาะกับเพื่อนในห้องอย่างนั้นหรือ เฉินซิ่วลี่กวาดตามองไปยังหลี่หมิงที่เนื้อตัวมอมแมมไม่ต่างกันแล้วจับเขามาสำรวจร่างกาย

“อาหมิง ลูกล่ะเป็นอะไรไหม”

“ไม่ครับ”

หลี่หมิงเอ่ยบอกสั้น ๆ เขาไม่ได้บาดเจ็บอะไรมาก เพียงแค่ปวดเมื่อยตามตัวเท่านั้น

เมื่อเฉินซิ่วลี่ได้รับคำยืนยันจากหลี่หมิงว่าเขาปลอดภัยดีเธอก็เลื่อนสายตาไปยังหวังรั่วซี แม้เด็กสาวจะไม่ได้มอมแมมเหมือนลูกชายทั้งสองคนของเธอ ทว่าเสื้อผ้าและทรงผมที่ยุ่งเหยิงยับย่นก็ทำให้คิ้วเรียวของเฉินซิ่วลี่ขมวดแน่นขึ้น

“นี่พวกเธอไปเจอเรื่องอะไรมากันแน่ ทำไมถึงมีสภาพแบบนี้”

เด็กสาวทิ้งตัวลงคุกเข่าข้างกายเฉ