“เร็วเข้า ! ผ่านประตูเมืองเข้าไป พวกเราก็รอดแล้ว !” เสียงกระตุ้นเตือนกันดังต่อกันเป็นทอด ๆ ส่งผลให้ชาวบ้านมุ่งหน้าไปทางประตูเมืองกันหมด แทบไม่มีใครออกนอกเส้นทางไปทิศอื่น เซี่ยซือซือยังไม่วางใจนางใช้พลังมิติสำรวจดู ว่ามีชาวบ้านพลัดหายไประหว่างทางที่วิ่งมาหรือไม่ เพราะฝุ่นตลบทำให้นางมองตาเปล
68 : เสี่ยวเป่าไม่ไปกับข้ารึท่านพี่ ทุกคนนั่งพักหายเหนื่อยได้ราวสองเค่อ ทหารที่ออกไปช่วยขับไล่ข้าศึกก็กลับเข้ามา พร้อมกับข่าวดีว่าข้าศึกล่าถอยออกไปหมดแล้ว ทุกคนต่างกล่าวขอบคุณกองทัพเมืองอี๋หลิง ที่ช่วยปกป้องชีวิตของผู้ลี้ภัย “ผู้นำกองทหารออกไปขับไล่ข้าศึก คือคุณชายใหญ่โหย่วห
“ใช่ข้าก็หวังเช่นนั้น” ด้านของครอบครัวเสี่ยวเป่า พวกเขาเองก็ไม่ไปเหมือนกัน รวมไปถึงครอบครัวของอวี่กุ้ยที่มีเด็กเล็ก พวกเขาไม่อยากให้ลูก ๆ ต้องลำบาก “เสี่ยวเป่าไม่ไปกับข้ารึท่านพี่” เซี่ยซือหยางทำหน้าอยากร้องไห้ขึ้นมา “อืม ครอบครัวนางอยากอยู่ที่นี่” “เหตุใดเราไ
69 : จ่ายห้าสิบตำลึงมา ข้าพร้อมตัดขาดจากพวกมัน เช้าวันต่อมาเซี่ยซือซือถึงได้รับคำตอบจากชาวบ้าน ว่าพวกเขาตัดสินใจอยู่ที่นี่กันหมด กระทั่งครอบครัวของแม่เฒ่าเซี่ยเอง แม้ว่าคนบ้านใหญ่อยากเดินทางต่อไปยังเมืองเว่ย์ แต่พวกเขาไม่มีเสบียงที่จะใช้กินอยู่ระหว่างทาง จึงตัดสินใจทำแบบชาวบ้านทั้งหมด มีเพ
“นังเด็กเนรคุณ เจ้าจะทิ้งให้ข้าตายระหว่างทางรึ !” ยามนี้แม่เฒ่าเซี่ยเกิดกลัวสายตาหลานสาวขึ้นมาจริง ๆ นางยิ้มแค่ปาก แต่ตาของนางเหมือนกำลังข่มขู่ตนเองอยู่ “เอะอะก็ด่าว่าข้าเนรคุณ แต่กลับอยากได้ของของข้า ไม่ใช่สิ ของของแม่สามีข้าเหลือเกิน เช่นนี้ข้าว่าไม่ถูกต้อง พวกท่านทุกคนต่างก็รู้เรื่องของ
“จ่ายห้าสิบตำลึงมา ข้าพร้อมตัดขาดจากพวกมัน” ยามนี้ในสายตาของแม่เซี่ย มีเพียงเงินห้าตำลึง มันมากพอจะให้นางได้ปักหลักอยู่ที่นี่ และใช้จ่ายไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ เพราะดูไปแล้วลูกหลานของนาง คงไม่มีใครเหลียวแลนางแน่ “ตามใจเจ้า !” ผู้ใหญ่บ้านวานนายทหารที่ดูแลลานผู้ลี้ภัย ให้หากระดาษพู่กันมาให้ และ
70 : มุ่งหน้าสู่เมืองเว่ย์ เจียงฉีหมิงเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น เขานำเรื่องนี้กลับไปรายงานโหย่วหย่งอี้ หลังจากได้รับคำสั่งให้มาดูชาวบ้าน ว่าตัดสินใจทำอย่างไรต่อ ขณะที่เขาเอ่ยเรื่องนี้สามพี่น้องตระกูลโหย่ว ต่างนั่งอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน “พวกเขาไม่ไปเมืองเว่ย์กันนี่เอง” โหย่
“ไม่ใช่ว่าข้าไม่ไว้ใจ แต่เป้าหมายแรกของครอบครัวข้าคือเมืองเว่ย์ ซือซือนางต้องการไปที่นั่น ข้ากับจ้านเออร์ก็เห็นด้วย หากท่านไม่เต็มใจให้พวกข้าตามติดไปด้วย ก็ช่างเถอะ พวกข้าไปกันเองก็ได้ ที่ผ่านมารบกวนท่านเกินไปแล้ว” “เหลียนฮวาเหตุใดเจ้าถึงดื้อดึงเช่นนี้ จะนำภัยมาสู่ตัวรู้หรือไม่”
“ข้าย่อมจำได้ มีเจ้ามีข้า จดจำไว้มิลืมเลือน” ท้องฟ้าวันนี้ช่างสดใสยิ่งนัก ในห้องโถงของคฤหาสน์นางถานกับแม่เฒ่าจาง กำลังนั่งรอคู่แต่งงานใหม่มายกน้ำชาตามธรรมเนียม ครอบครัวของอาจารย์ฮู่อยู่ร่วมกินข้าวในเช้านี้ด้วย เซี่ยซานซานกับน้องชายยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ครั้นเห็นสองสามีภรรยาเดินออกมา ทุกคนต
เจ้าสาวคนงามเม้มปากเอาไว้แน่น เขาทำตามสัญญาที่ให้ไว้ มีหรือนางจะหาข้อโต้แย้งได้ “อื้ม” “เช่นนั้นก็อย่าห้ามข้าเลยซือซือ” สายตาของถานจ้านหยาดเยิ้มไปด้วยแรงแห่งปรารถนา ดันมือทั้งสองข้างของนางขึ้นเหนือศีรษะ ทาบริมฝีปากเข้าหาอย่างดูดดื่ม เซี่ยซือซือไม่อาจฝืนความปรารถนาของร่างกายตัวเอง
“ตอนนี้พี่เขยถูกคุณชายรองมอมเหล้าอยู่เจ้าค่ะ ข้างนอกสนุกสนานกันมาก” เซี่ยซานซานคอยรายงานสถานการณ์ด้านนอกอยู่ตลอดเวลา เซี่ยซือซือเปิดผ้าคลุมหน้าขึ้น ยามนี้นางค่อนข้างหิวแล้ว “ข้ากินได้ไหม” นางมองขนมรองท้องบนโต๊ะ แล้วหันไปทางโหย่วเสวี่ยหยากับเซี่ยซานซาน “กินได้สิ ของพวกนี้เอามาให้เ
114 : ยวนยางคู่ (จบ) สองเดือนต่อมา เสียงประทัดจุดขึ้นตรงหน้าคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ถานจ้านเป็นฝ่ายแต่งเข้ามาเป็นเขยของตระกูล คนนอกไม่รู้มักคิดติฉินนินทา แต่การที่เซี่ยซือซืออยู่กับสองแม่ลูกตระกูลถานมาตั้งแต่ต้น พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันมาหลายปีแล้ว ไม่แบ่งแยกว่าใครต้องแต่งเข้าบ้านใคร
คฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ทุกคนกลับมาถึงคฤหาสน์อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน ถานจ้านถือโอกาสนี้ประกาศข่าวดีแก่ทุกคน เรื่องที่เขาได้ขอเซี่ยซือซือแต่งงานบนเรือ และนางก็ตอบตกลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “แหวนแต่งงานของข้า” เซี่ยซือซือชูนิ้วนางข้างซ้ายขึ้นให้ทุกคนดู ถานจ้าน “ซือซือนี่เจ้าโอ้
“เดี๋ยวก่อน” เซี่ยซานซานหยุดกึกในทันที “เสวี่ยหยาก็ถามหาเจ้า หมู่นี้เจ้าไม่ได้ไปที่จวนแม่ทัพโหย่วนานแล้ว” ทุกครั้งที่น้องสามของเขานัดนางมาที่จวน วันนั้นโหย่วหยางหลงจะทำตัวว่างในทันที และจะแวะไปหาน้องสามที่จวน เพียงเพื่อที่จะอ้างเรื่องสอบถามข่าวคราวของถานจ้าน แต่ในความเป็นจริงแล้ว
113 : ขอแต่งงาน ถานจ้านพานางไปเลือกซื้อโคมไฟอันใหม่ จากนั้นก็ชวนกันไปล่องเรือในบึง เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศของผืนน้ำ ที่สะท้อนแสงเป็นดวงไฟน้อยใหญ่เต็มไปหมด ฝีพายยืนอยู่ด้านหลังทำเป็นไม่สนใจคู่สามีภรรยา ที่กำลังอิงอกซบไหล่กันอยู่ ถานจ้านถอดเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกออกคลุมให้ภรรยา “ซื
“เจ้ายิ้มแบบนี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่ซือซือ” “เปล่าเจ้าค่ะ ข้าคิดว่านายท่านหยวนคงไม่ได้แย่เท่าใดนัก อย่างน้อยก็ยังได้ร่วมเตียงกับคนที่ตนรัก” พรวด ! ข้าวในปากของถานจ้านถูกพ่นออกมาใส่หน้าคนพูดอย่างจัง “พี่จ้าน !” “เจ้าทำตัวให้มันดี ๆหน่อย ไปแอบดูเรื่องบนเตียงของผู้อ
เซี่ยซือซือมองของเก่า ๆ ในร้าน ที่นางไปหากว้านซื้อในตลาดมืดมา ใครจะคิดว่านางเลือกมามั่ว ๆ แต่กลับเป็นของล้ำค่า ที่มหาเศรษฐีผู้หนึ่งนำมาขายเสียอย่างนั้น คนดูของออกก็พากันซื้อกลับไป กระจายข่าวไปทั่วเมืองหลวง ว่าร้านขายของเก่าของนางมีแต่ของดี ๆ จากที่นางต้องการเปิดร้านแบบเงียบ ๆ ไม่ต้องวุ่นวายมากนัก กล