“ท่านอ๋องเจ็ดสั่งยาเป็นจำนวนมหาศาล ส่วนใหญ่ล้วนเป็นยาที่ใช้รักษาบาดแผลจากสงคราม ทางหอโอสถหยวนเป่าเลยคาดเดาเรื่องนี้ได้ไม่ยาก อีกอย่างเส้นสายของท่านปู่ข้าก็มี เก้าในสิบสงครามนั้นเกิดขึ้นอย่างแน่นอน” “ข้าไม่ชอบสงครามเลย” สภาพสงครามไม่ว่าอดีตหรือปัจจุบัน มันเป็นภาพแสนหดหู่ใจทั้งนั้น
52 : เตือนภัยชาวบ้าน เซี่ยซือซือเห็นถานจ้าน ยืนมองชั้นวางตำราด้วยสายตาว่างเปล่า นางเดินไปยืนอยู่ด้านข้างกับเขา “พี่จ้านท่านเสียดายตำราหรือเจ้าคะ” “เสียดายสิ เจ้าไม่รู้กว่าข้าจะซื้อตำราได้แต่ละเล่ม มันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลย แต่ว่า” ถานจ้านหันมาทางภรรยาตัวน้อยของเขา จับมือนางขึ้นมา
“คงต้องเป็นเช่นนั้น เมื่อคนเขาไม่เชื่อ ข้าจะไปทำอันใดได้อีก แต่ท่านแม่ท่านอย่าเพิ่งรื้อของ ออกจากกระเป๋าเสียล่ะ อาซานกับน้องเล็กก็ด้วย เตรียมพร้อมเอาไว้ ย่อมดีกว่ามาแก้ไขภายหลัง” “ได้เจ้าว่าอย่างไรก็ทำเช่นนั้นเถอะ” นางถานรู้ว่าลูกสะใภ้ของนางนั้นรอบคอบเสมอ “ข้าเชื่อฟังท่านพี่” เซี
“ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ แต่ข้าบอกท่านได้เลยว่า ยามห้าย[1]กองทหารเหล่านั้นมาถึงตีนเขาไฉ่หงแน่ ไม่หมู่บ้านเราก็หมู่บ้านรอบ ๆ ตีนเขา ที่จะเจอกับพวกเขา ก่อนถึงยามห้ายท่านต้องให้คน ไปเฝ้าระวังเอาไว้ ข้าคงแนะนำท่านได้เพียงเท่านี้ ขอลาเจ้าค่ะ” “ยามห้ายรึ” นางมั่นใจเพียงนั้น หรือว่านางจะเห็นจริง ๆ ผ
53 : อพยพหนีสงคราม ต้นเหมยป่าหน้าหมู่บ้าน ถานจ้านเริ่มนับคนที่ร่วมเดินทางในครั้งนี้ สรุปได้ว่ามีทั้งหมดแปดครอบครัวสามสิบกว่าคน ยังมีทารกวัยสามเดือนหนึ่งคน คือลูกชายของช่างไม้อวี่ลู่จิว เขาพยายามจดจำทุกคนไว้ให้ขึ้นใจ เพื่อไม่ได้หลงลืมไประหว่างทาง เซี่ยซือซือเห็นชาวบ้านต่
“ข้าก็ไม่รอเหมือนกัน” แม้แต่เซี่ยคุนผู้นำตระกูลเซี่ย ยังไม่อยากรอพวกเขา ความปลอดภัยของทุกคนในครอบครัว ย่อมมาก่อนเป็นอันดับแรก ชาวบ้านส่วนหนึ่งเห็นเช่นนั้น ต่างพากันเดินตามหลังท่านหมออวี่กับเซี่ยคุนไป ไม่มีใครอยากรอคนบ้านสกุลเซี่ย เพราะกลัวจะถ่วงพวกเขาให้ล่าช้า “เช่นนั้นพวกเราก็ไป
อวี่เฉินฟู่ลองทำตามที่นางพูด เขาสัมผัสถึงอะไรไม่ได้เลย “ข้าไม่รู้สึกถึงอะไรเลย เจ้าล่ะอาจง” “ข้าก็ไม่” “นั่นเพราะข้าเป็นคนสัมผัสไว เชื่อข้าเถอะพวกเราต้องหาที่หลบก่อน” นางรู้อยู่แล้วว่าพวกเขาต้องไม่เชื่อ “หามีกลุ่มคนขี่ม้ามาทางนี้จริง ๆ จะให้ไปหลบที่ไหนล่ะ พวกเรามีเกวียน
54 : มีข้ามีเจ้า (จบเล่ม1) บรรยากาศในยามนี้เต็มไปด้วยความเงียบสงัด เด็กน้อยทั้งหมดถูกผู้ใหญ่กำชับห้ามใช้เสียง เสี่ยวเป่าถึงกับอุดปากตัวเองเอาไว้แน่น เซี่ยซือหยางแม้ปกติคุยจ้อเก่ง ยามนี้เขากลับรู้ความยิ่งนัก ซุกหน้าแนบชิดอยู่กับอกของนางถานเงียบ ๆ กุบ ! กับ ! ๆ ๆ ๆ มีเสียงฝีเท้าม้า
“ข้าย่อมจำได้ มีเจ้ามีข้า จดจำไว้มิลืมเลือน” ท้องฟ้าวันนี้ช่างสดใสยิ่งนัก ในห้องโถงของคฤหาสน์นางถานกับแม่เฒ่าจาง กำลังนั่งรอคู่แต่งงานใหม่มายกน้ำชาตามธรรมเนียม ครอบครัวของอาจารย์ฮู่อยู่ร่วมกินข้าวในเช้านี้ด้วย เซี่ยซานซานกับน้องชายยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ครั้นเห็นสองสามีภรรยาเดินออกมา ทุกคนต
เจ้าสาวคนงามเม้มปากเอาไว้แน่น เขาทำตามสัญญาที่ให้ไว้ มีหรือนางจะหาข้อโต้แย้งได้ “อื้ม” “เช่นนั้นก็อย่าห้ามข้าเลยซือซือ” สายตาของถานจ้านหยาดเยิ้มไปด้วยแรงแห่งปรารถนา ดันมือทั้งสองข้างของนางขึ้นเหนือศีรษะ ทาบริมฝีปากเข้าหาอย่างดูดดื่ม เซี่ยซือซือไม่อาจฝืนความปรารถนาของร่างกายตัวเอง
“ตอนนี้พี่เขยถูกคุณชายรองมอมเหล้าอยู่เจ้าค่ะ ข้างนอกสนุกสนานกันมาก” เซี่ยซานซานคอยรายงานสถานการณ์ด้านนอกอยู่ตลอดเวลา เซี่ยซือซือเปิดผ้าคลุมหน้าขึ้น ยามนี้นางค่อนข้างหิวแล้ว “ข้ากินได้ไหม” นางมองขนมรองท้องบนโต๊ะ แล้วหันไปทางโหย่วเสวี่ยหยากับเซี่ยซานซาน “กินได้สิ ของพวกนี้เอามาให้เ
114 : ยวนยางคู่ (จบ) สองเดือนต่อมา เสียงประทัดจุดขึ้นตรงหน้าคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ถานจ้านเป็นฝ่ายแต่งเข้ามาเป็นเขยของตระกูล คนนอกไม่รู้มักคิดติฉินนินทา แต่การที่เซี่ยซือซืออยู่กับสองแม่ลูกตระกูลถานมาตั้งแต่ต้น พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันมาหลายปีแล้ว ไม่แบ่งแยกว่าใครต้องแต่งเข้าบ้านใคร
คฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ทุกคนกลับมาถึงคฤหาสน์อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน ถานจ้านถือโอกาสนี้ประกาศข่าวดีแก่ทุกคน เรื่องที่เขาได้ขอเซี่ยซือซือแต่งงานบนเรือ และนางก็ตอบตกลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “แหวนแต่งงานของข้า” เซี่ยซือซือชูนิ้วนางข้างซ้ายขึ้นให้ทุกคนดู ถานจ้าน “ซือซือนี่เจ้าโอ้
“เดี๋ยวก่อน” เซี่ยซานซานหยุดกึกในทันที “เสวี่ยหยาก็ถามหาเจ้า หมู่นี้เจ้าไม่ได้ไปที่จวนแม่ทัพโหย่วนานแล้ว” ทุกครั้งที่น้องสามของเขานัดนางมาที่จวน วันนั้นโหย่วหยางหลงจะทำตัวว่างในทันที และจะแวะไปหาน้องสามที่จวน เพียงเพื่อที่จะอ้างเรื่องสอบถามข่าวคราวของถานจ้าน แต่ในความเป็นจริงแล้ว
113 : ขอแต่งงาน ถานจ้านพานางไปเลือกซื้อโคมไฟอันใหม่ จากนั้นก็ชวนกันไปล่องเรือในบึง เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศของผืนน้ำ ที่สะท้อนแสงเป็นดวงไฟน้อยใหญ่เต็มไปหมด ฝีพายยืนอยู่ด้านหลังทำเป็นไม่สนใจคู่สามีภรรยา ที่กำลังอิงอกซบไหล่กันอยู่ ถานจ้านถอดเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกออกคลุมให้ภรรยา “ซื
“เจ้ายิ้มแบบนี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่ซือซือ” “เปล่าเจ้าค่ะ ข้าคิดว่านายท่านหยวนคงไม่ได้แย่เท่าใดนัก อย่างน้อยก็ยังได้ร่วมเตียงกับคนที่ตนรัก” พรวด ! ข้าวในปากของถานจ้านถูกพ่นออกมาใส่หน้าคนพูดอย่างจัง “พี่จ้าน !” “เจ้าทำตัวให้มันดี ๆหน่อย ไปแอบดูเรื่องบนเตียงของผู้อ
เซี่ยซือซือมองของเก่า ๆ ในร้าน ที่นางไปหากว้านซื้อในตลาดมืดมา ใครจะคิดว่านางเลือกมามั่ว ๆ แต่กลับเป็นของล้ำค่า ที่มหาเศรษฐีผู้หนึ่งนำมาขายเสียอย่างนั้น คนดูของออกก็พากันซื้อกลับไป กระจายข่าวไปทั่วเมืองหลวง ว่าร้านขายของเก่าของนางมีแต่ของดี ๆ จากที่นางต้องการเปิดร้านแบบเงียบ ๆ ไม่ต้องวุ่นวายมากนัก กล