เข้าสู่ระบบแชร์
17 : อาซานเจ้าฟื้นแล้วหรือ
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-26 11:19:20บทที่เกี่ยวข้อง
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 18 : น้องเล็กก่อเรื่อง
18 : น้องเล็กก่อเรื่อง “ซือซือเจ้ามาทันเวลาพอดี ซานซานเพิ่งฟื้นเมื่อครู่ใหญ่ ๆ นี้เอง เสี่ยวซือหยางเป็นคนวิ่งไปบอกข้า ข้าเลยให้คนไปตามท่านหมออวี่มาตรวจดูอาการของนาง” นางถานยิ้มจนหน้าบาน เดินไปดึงมือของลูกสะใภ้มาตบปลอบเบา ๆ นี่นับว่าเป็นเรื่องดีของครอบครัวนาง “ท่านหมออวี่อาซานเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ” “อาการแทบจะเป็นปกติดีทุกอย่าง ยาที่ข้าให้เจ้ามาได้ผลดีเกินคาด กินไปไม่ทันข้ามวันก็ฟื้นแล้ว” ท่านหมออวี่ยืดอกขึ้นอย่างภาคภูมิใจ เซี่ยซือซือ “...” เซี่ยซานซาน “...” “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ปวดเมื่อยเนื้อตัวตรงไหนไหม” เซี่ยซือซือเดินเข้าไปหาน้องสาว พร้อมกับลูบศีรษะนางเบา ๆ สายตาของเซี่ยซานซานเหมือนกำลังอยากฟ้องนางเหลือเกิน นี่มันต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ ๆ “ไม่ปวดเลยท่านพี่ ข้าเหมือนคนเพิ่งฟื้นจากความตายมา สวรรค์ยังเมตตาข้าอยู่” “ข้าบอกแล้วว่าเสียงของข้า ต้องทำให้พี่รองประทับใจจนต้องฟื้นขึ้นมา” เซี่ยซือหยางกอดอกฉีกยิ้มกว้าง จนเห็นฟันสีขาวเรียงกัน เซี่ยซานซาน “...!” “เช่นนั้นหรอกหรือ น้องเล็กเจ้าเก่ง
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 19 : ไอหยา ! วันนี้ข้ามีเนื้อกินอีกแล้ว
19 : ไอหยา ! วันนี้ข้ามีเนื้อกินอีกแล้ว เซี่ยซือซือเดินกลับมายังห้องครัวของบ้าน เห็นนางถานกำลังหิ้วเนื้อหมูหนึ่งก้อนขึ้นมา สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความสงสัย “นี่มันเนื้อหมูน้ำหนักสองจิน[1]ใช่ไหมซือซือ” “เจ้าค่ะท่านแม่ พวกข้าขาดเนื้อมาหลายปีแล้ว อยู่ที่บ้านหลังเก่าท่านย่าไม่เคยให้พวกข้ากินเนื้อเลยเจ้าค่ะ พอวันนี้มีเงินก็อยากซื้อเนื้อมาให้น้อง ๆ ได้กินบ้าง ท่านแม่ท่านอย่าหาว่าข้าใช้เงินเปลืองเลยนะเจ้าคะ น้อง ๆ ของข้าอยู่ในวัยกำลังโต พวกเขาควรได้กินของดี ๆ บ้าง” อย่าว่าแต่เนื้อเลยอาหารดี ๆ ยังหากินได้ยาก ส่วนใหญ่พวกนางสามพี่น้อง มักได้อาหารเหลือกินของทุกคนด้วยซ้ำ เพราะไม่มีบิดามารดาคอยหนุนหลัง ทุกคนจึงเอารัดเอาเปรียบอยู่ร่ำไป เจ้าของร่างเดิมเป็นคนไม่มีปากเสียง ถือเรื่องกตัญญูต่อผู้อาวุโสมาก่อน แม่เฒ่าเซี่ยบอกให้ไปซ้าย นางจะไม่มีวันไปทางขวาเด็ดขาด “ข้าจะไปว่าเจ้าได้อย่างไรซือซือ เงินนั้นเป็นของเจ้า ดีแล้วที่เจ้าคิดถึงเรื่องพวกนี้ น้องของเจ้ารวมถึงตัวเจ้าด้วยผ่ายผอมเกินไปจริง ๆ” นางถานวางเนื้อหมูที่เดิม นางเข้าใจความคิดของลูกสะใภ้เป็นอย่างดี
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 20 : แม่เฒ่าเซี่ยมารับเซี่ยซานซานกลับบ้าน
20 : แม่เฒ่าเซี่ยมารับเซี่ยซานซานกลับบ้าน เมื่อข่าวการฟื้นของเซี่ยซานซานกระจายไปทั่วทั้งหมู่บ้าน เช้าวันต่อมาแม่เฒ่าเซี่ยรีบพาลูกชายทั้งสองคน มาหาหลานสาวที่บ้านสกุลเซี่ยทันที นางถานให้การต้อนรับพวกเขาที่ห้องโถง สักพักสามพี่น้องจับมือกันเดินออกมา ด้วยสีหน้าหวาดระแวง สีหน้าของนางถานกำลังฟ้อง แม่เฒ่าเซี่ยได้สร้างความลำบากใจให้แก่นาง เซี่ยซือซือมองท่านย่ากับท่านลุงทั้งสองคนของตน นี่มิใช่เอากำลังคนมาข่มขู่พวกนางหรอกรึ “ท่านย่าเหตุใดถึงได้มาที่นี่ได้ล่ะเจ้าคะ” นางพาน้อง ๆ เดินไปอยู่ด้านข้างกับแม่สามี แบ่งแยกชัดเจนว่านางต้องการอยู่ฝั่งไหน แม่เฒ่าเซี่ยเห็นดังนั้นก็กัดฟันกรอด “ข้าจะหามาเยี่ยมเยียนพวกเจ้าบ้างไม่ได้เชียวหรือ” “เฮอะ ! เยี่ยมเยียนอันใดกัน แม่เฒ่าเซี่ยอยากมารับตัวซานซานกลับไปอยู่บ้านต่างหาก” นางถานเบื่อหญิงชราผู้นี้เต็มทน มาถึงบ้านของนางก็เอาแต่พูดจากถากถางไม่ว่างเว้น พอถูกนางจี้ถามเข้าให้ ถึงได้เอ่ยจุดประสงค์ที่แท้จริงออกมา “ท่านย่าท่านความจำเลอะเลือนหรืออย่างไร พวกข้านั้นแยกบ้านออกมาแล้ว ไม่มีความเกี่ยวข้องกับพวกท่านอีกต
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 21 : อยากขุดบ่อน้ำ
21 : อยากขุดบ่อน้ำ เมื่อปิดประตูบ้านเรียบร้อยแล้ว เซี่ยซือซือก็หันมาขอบคุณสองแม่ลูกสกุลถาน ที่ช่วยเหลือนางกับน้อง ๆ ในคราวนี้ ถานจ้านทำเพียงถอนหายใจเบา ๆ แล้วเดินกลับเข้าห้องไป นางถานเอ่ยปลอบเด็กสามคนเพียงไม่กี่ประโยค จากนั้นต่างก็แยกย้ายกันไปงานของตัวเอง “เจ้าอย่าเสียใจไปเลยอาซาน ข้าไม่ได้อยากอยู่บ้านหลังนั้นแล้วเหมือนกัน” เห็นน้องสาวทำหน้าเศร้าสร้อย เซี่ยซือซือก็อดปลอบนางไม่ได้ “แต่นั่นเป็นบ้านของพวกเรานะท่านพี่ ท่านย่ายึดไปแล้ว ภายภาคหน้าพวกเราจะไปอยู่ที่ไหนกัน” “ข้าตั้งใจจะเก็บเงินซื้อบ้านของพวกเราเอง เอาให้อยู่ไกลจากคนบ้านใหญ่ให้มากที่สุด” “ท่านพี่ท่านไม่มีเงิน” เซี่ยซานซานทำหน้าเหมือนไม่เชื่อใจพี่สาวตัวเอง “ไม่มีก็หาสิจะยากอะไร” “ข้าเชื่อท่านพี่ ท่านพี่กล่าวได้ถูกต้องแล้ว” เซี่ยซือหยางแม้ยังเล็ก แต่เขาก็ฟังเข้าใจในเรื่องนี้ “ข้าไม่อยากอยู่ใกล้คนชั่วพวกนั้น” “เห็นไหมอาซาน ขนาดน้องเล็กยังเข้าใจ” เซี่ยซือซือหันไปหยิกแก้มน้องชายเบา ๆ “ท่านพี่ เมื่อก่อนท่านจะดุทันทีที่น้องเล็กพูดเช่นนี้ ทำไมตอนน
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 22 : นี่คือผลของการใช้น้ำพุวิเศษเกินขนาดสินะ
22 : นี่คือผลของการใช้น้ำพุวิเศษเกินขนาดสินะ บ้านสกุลถานตั้งอยู่ตรงตีนเขา ไม่ได้อยู่ติดกับบ้านคนอื่น มีหลังที่อยู่ใกล้ที่สุดคือบ้านของอวี่กุ้ย ชาวบ้านหลายคนเดินมาถามหวางชุนลี่ภรรยาของอวี่กุ้ย คนที่บ้านสกุลถานทำอะไรกัน เห็นผู้ใหญ่บ้านพาคนถือจอบเสียมเดินไปทางนั้น พอหวางชุนลี่บอกว่าพวกเขากำลังขุดบ่อน้ำกัน ต่างพากันหัวเราะเยาะคนบ้านสกุลถานกันหมด หาว่าทำแต่เรื่องโง่งมเสียเวลาทำมาหากิน ไม่เว้นกระทั่งคนในบ้านสกุลเซี่ย “เฮอะ ! ข้าจะรอดูว่าน้ำมันจะไหลออกมาไหม คิดว่าตัวเองเป็นเทพเซียนรึไง ถึงเสกน้ำให้ออกมาตามใจชอบได้ คนอื่นเขาลองขุดกันมาตั้งกี่ปีแล้ว เจ้าพวกโง่นี่ !” นางหลินตะโกนปาว ๆ ต่อหน้าชาวบ้าน ที่กำลังนั่งซักผ้าอยู่ริมแม่น้ำ “พ่านเอ๋อลูกสาวเจ้าไปไหนเสียแล้วล่ะ เหตุใดถึงเป็นเจ้ามาซักผ้า ปกติข้าไม่เคยเห็นเจ้าทำงานหนักเช่นนี้มาก่อน” โจวลี่อิงสะใภ้สามของผู้นำตระกูลเซี่ยคุน แสร้งถามนางเสียงดัง ทำให้สตรีที่ซักผ้าอยู่ตรงนี้หกคน หันมามองนางหลินเป็นสายตาเดียวกัน “ฮุ่ยหนิงของข้าต้องเก็บเนื้อเก็บตัว จะได้มีการหมั้นหมายที่ดี ข้าจะปล่อยให้ลูกสาวตัวเอง มานั่งตากแ
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 23 : เจอตาน้ำแล้ว
23 : เจอตาน้ำแล้ว หลังจากกินข้าวเที่ยงอิ่ม นั่งพักผ่อนอยู่ครู่หนึ่งก็ได้ฤกษ์กลับไปทำงานต่อ คราวนี้ทุกคนในบ้านสกุลถาน ออกมานั่งดูทั้งสี่คนทำงานอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน กระทั่งถานจ้านก็ออกมาดูด้วย เขาอยากรู้ว่าความมั่นใจของเซี่ยซือซือ จะให้ผลเป็นอย่างไร “น้ำมา ๆ ๆ” เซี่ยซือหยางวิ่งวนไปรอบ ๆ กองดินโคลนที่ถูกตักขึ้นมาเท ตอนนี้เนื้อตัวของเขาเต็มไปด้วยคราบดินเลน แต่เซี่ยซือซือไม่ต่อว่าเขา ให้เขาวิ่งเล่นตามประสาเด็ก เสื้อผ้าสกปรกนางยังซักให้เขาได้ “ดูน้องเล็กจะตื่นเต้นกว่าพวกเราอีกนะท่านพี่” เซี่ยซานซานเองก็ตื่นเต้นไม่ต่างไปจากน้องชาย แต่นางทำเพียงชะโงกหน้ามองดูผู้ใหญ่ทำงาน ไม่ได้วิ่งวนไปมาเหมือนเซี่ยซือหยาง ขุดไปสักพักอวี่จงส่งสัญญาณมือจากก้นบ่อ ว่าเขาไม่เจอตาน้ำแต่อย่างใด สีหน้าทุกคนแลดูสิ้นหวังกันหมด “อาซือขุดมาสองจั้งแล้วยังไม่เจอตาน้ำเลย ข้าว่าเจ้าต้องผิดหวังแล้วล่ะ” อวี่เฉินฟู่ตะโกนไปบอกเซี่ยซือซือ ที่นั่งอยู่ด้านหลังกองดิน นางไม่ได้ทำหน้าหมดหวังเหมือนเช่นคนอื่น กลับยิ้มสุขุมไม่ตื่นตระหนกแต่อย่างใด “ท่านลุงขุดต่อไปอีกสักศอกหนึ
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 24 : สำรวจตาน้ำในหมู่บ้าน
24 : สำรวจตาน้ำในหมู่บ้าน ชาวบ้านคนอื่นอาจทำเพียงแค่อิจฉาริษยา เรื่องบ่อน้ำในบ้านสกุลถาน แต่คนบ้านสกุลเซี่ยถึงขั้นด่าท่อพวกเขาอย่างหยาบคาย “ท่านเทพเซียนท่านลำเอียงเกินไปแล้ว ไปมอบน้ำให้คนพวกนั้นได้อย่างไร ทำไมบ้านข้าถึงไม่มี ข้าแค้นใจยิ่งนัก !” นางหลินที่เพิ่งกลับจากการหาบน้ำอย่างเหน็ดเหนื่อย ครั้นรู้ข่าวก็โวยวายเสียงดังอยู่หน้าบ้าน ทำให้เพื่อนบ้านคนอื่น ออกมาร่วมผสมโรงกับนางด้วย “ใช่ บ้านข้าก็มีคนแก่มีเด็กเหมือนกัน ทำไมถึงไม่มอบตาน้ำให้พวกข้าบ้าง ช่างไม่เห็นใจกันเลย” ลู่หวังฟางสหายของนางหลิน อีกทั้งยังอยู่บ้านฝั่งตรงข้ามกัน พวกนางมีอายุเท่ากัน นิสัยใจคอดันเหมือนกันไม่มีผิด ต่างพากันก่นด่าเทพเซียนบนสวรรค์ หนักเข้าก็ลามไปด่าคนในบ้านสกุลถานต่อ “บ้านข้าเคยขุดบ่อแล้วเมื่อห้าปีก่อน เสียเงินค่าขุดไปเปล่า ๆ สุดท้ายไม่เจอน้ำแม้แต่หยดเดียว นี่ไม่เรียกว่าสวรรค์กลั่นแกล้งหรืออย่างไร” นางหลินยังไม่ยอมหยุด สีหน้าบิดเบี้ยว แลดูจงเกลียดจงชัง ทุกสิ่งอย่างรอบตัว “เจ้าโวยวายให้มันน้อย ๆ หน่อยสะใภ้ใหญ่ คนไม่รู้จะหาว่าเจ้าไร้มารยาท ขาดการอบรมสั่งสอน” แม่เ
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 25 : นายท่านหยวนอยากเจอซือซือ
25 : นายท่านหยวนอยากเจอซือซือ เซี่ยซือซือพาน้องทั้งสองคน เดินกลับมาถึงบ้านสกุลถาน นางกำลังจะนั่งเล่นกับน้องชายต่อ แต่พอนึกเรื่องสำคัญออกได้ ถึงกับตบหน้าผากตัวเองไปฉาดหนึ่ง ลืมไปได้อย่างไรว่าต้องเข้าไปซื้อเชือก มาทำชักรอกที่บ่อน้ำ “อาซานข้าจะขึ้นไปเก็บเห็ดเยื่อไผ่ แล้วจะเข้าไปในตัวตำบลเลย ข้าต้องไปซื้อเชือกมาทำชักรอก ไว้ให้ทุกคนตักน้ำจากบ่อ เจ้าไม่ต้องตามข้าไปนะอาซาน ตอนนี้ในบ้านของท่านแม่ มีพวกท่านลุงมาทำงานกันอยู่ เจ้าอยู่คอยดูแลเรื่องอาหารการกินให้พวกเขานะ ถือว่าช่วยเบาแรงท่านแม่” “ได้ท่านพี่” แม้นึกเสียดายที่ไม่ได้ขึ้นเขาไปกับพี่สาว แต่เซี่ยซานซานก็เชื่อฟังนางเป็นอย่างดี ต่างจากเซี่ยซือหยางเขาทำหน้ามุ่ยคอตก กลายร่างเป็นหนอนน้อยเหี่ยวแฟบในทันใด “เจ้าอย่าเพิ่งงอแงสิน้องเล็ก เอาไว้เมื่อทุกอย่างลงตัวแล้ว ข้าจะพาเจ้ากับอาซาน ไปเที่ยวเล่นในตำบลด้วยกัน” “จริงนะท่านพี่” เจ้าตัวน้อยเอียงหน้ามองพี่สาวแบบไม่แน่ใจ “ท่านอย่าหลอกข้า” “จริงสิข้าสัญญา” นางดึงนิ้วก้อยของน้องชาย มาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของตัวเอง “เจ้าอยากได้ของฝากอะไรใ
บทล่าสุด
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 114 : ยวนยางคู่ (จบ)
114 : ยวนยางคู่ (จบ) สองเดือนต่อมา เสียงประทัดจุดขึ้นตรงหน้าคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ถานจ้านเป็นฝ่ายแต่งเข้ามาเป็นเขยของตระกูล คนนอกไม่รู้มักคิดติฉินนินทา แต่การที่เซี่ยซือซืออยู่กับสองแม่ลูกตระกูลถานมาตั้งแต่ต้น พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันมาหลายปีแล้ว ไม่แบ่งแยกว่าใครต้องแต่งเข้าบ้านใคร นางถานเองย่อมรู้ว่าการที่บุตรชายแต่งเข้าบ้านของภรรยา เป็นเพราะเขาต้องการช่วยนางดูแลน้อง ๆ ทั้งสองคน ตัวนางเองมีวันนี้ได้เพราะเซี่ยซือซือเช่นเดียวกัน “เจ้าไม่เสียใจแน่นะเหลี่ยฮวา” แม่เฒ่าจางแอบถามก่อนพิธีเริ่มต้นขึ้น “ข้าไม่เสียใจเจ้าค่ะแม่เฒ่าจาง ลูกชายข้ายังใช้แซ่ของข้ามาตั้งแต่เกิด ข้าไม่สนใจเรื่องชื่อแซ่หรอกเจ้าค่ะ สนใจแค่ว่าเขามีความสุขในชีวิตหรือไม่ ข้าเคยถามเรื่องซื้อเรือนเป็นของตัวเอง จ้านเออร์ปฏิเสธในทันที เขาไม่ยอมแยกจากซือซือไปไหน และรู้ว่านางเองก็ไม่สามารถแยกจากน้อง ๆ ไปได้เช่นเดียวกัน พวกเราอยู่ด้วยกันเช่นนี้ก็มีความสุขดีแล้วนี่เจ้าคะ ยังท่านมีครอบครัวอาจารย์ฮู่ ล้วนแล้วแต่เป็นครอบครัวเดียวกัน” “เจ้าคิดเช่นนี้ย่อมดีแก่พวกเขา อย่าไปฟังเสียงผ
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 113 : ขอแต่งงาน
113 : ขอแต่งงาน ถานจ้านพานางไปเลือกซื้อโคมไฟอันใหม่ จากนั้นก็ชวนกันไปล่องเรือในบึง เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศของผืนน้ำ ที่สะท้อนแสงเป็นดวงไฟน้อยใหญ่เต็มไปหมด ฝีพายยืนอยู่ด้านหลังทำเป็นไม่สนใจคู่สามีภรรยา ที่กำลังอิงอกซบไหล่กันอยู่ ถานจ้านถอดเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกออกคลุมให้ภรรยา “ซือซือ” “หืม” “เจ้าอายุสิบแปดแล้วนะ” “อื้ม” “เราแต่งงานกันเถอะ” เซี่ยซือซือ “...” นางรีบดันศีรษะตัวเองออก เงยหน้ามองเขาด้วยความงุนงง “ไม่ใช่เราเป็นสามีภรรยากันแล้วรึ” “ใช่ แต่เราไม่เคยเข้าพิธีแต่งงานกัน และยังไม่เคยร่วมหอ” ทำไมเซี่ยซือซือได้ยินแล้วรู้สึกว่า เขาย้ำสองคำสุดท้ายแบบแปลก ๆ ก้มลงเล่นนิ้วมือตัวเองเงียบ ๆ “ร่วมเหอหรือ” พวงแก้มแดงปลั่ง ภายใต้แสงจากโคมไฟที่แขวนไว้ตรงหัวเรือ “เจ้าเคยเล่าให้ข้าฟังว่า โลกของเจ้าบุรุษขอสตรีแต่งงาน จะสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย” ถานจ้านล้วงหยิบแหวนหยกเนื้อดีสีขาวออกมาจากแขนเสื้อ บรรจงสวมใส่บนนิ้วนางข้างซ้ายให้นาง “แต่งงานกับข้านะซือซือ” เซี่ยซือซือมองแหวนบนนิ้ว
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 112 : ชีวิตในเมืองหลวง
112 : ชีวิตในเมืองหลวง เมื่อแคว้นฉีแพ้สงครามย่อยยับ เพื่อแสดงความจริงใจว่าจะไม่บุกแคว้นจ้าวในช่วงสิบปีนับจากนี้ พวกเขาจึงยอมส่งองค์ชายหกซึ่งมีอายุเพียงห้าปี มาเป็นตัวประกันที่แคว้นจ้าว หลังจากนั้นเพียงห้าเดือน เมืองหลวงได้เกิดเหตุวุ่นวายขึ้น เนื่องจากฮ่องเต้ทรงสวรรคตลงด้วยโรคร้าย ท่านอ๋องเจ็ดกับท่านอ๋องห้าจึงต้องนำทัพ เข้าไปปราบปรามขุนนางชั่วที่ก่อกบฏ และปลดองค์รัชทายาทผู้ไร้ความสามารถลงจากบัลลังก์ ท่านอ๋องเจ็ดได้รับการยอมรับจากทุกฝ่าย ให้ขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้องค์ถัดไป เมืองหลวงที่เคยเต็มไปด้วยขุนนางชั่ว กลับถูกกำจัดทิ้งไปในเวลาเพียงสองปีกว่า แน่นอนว่าคนที่อยู่เบื้องหลัง คอยเฝ้าดูคนชั่วและชี้เป้าหมายความผิดได้อย่างแม่นยำ ยังเป็นเซี่ยซือซือคนเดิม แม้นางไม่ขอรับตำแหน่งใด ๆ เพราะอยากทำการค้าเพื่อความร่ำรวย แต่หากมีเรื่องสำคัญจริง ๆ อยากให้นางช่วย นางก็พร้อมช่วยเหลือด้วยความเต็มใจ แม่ทัพโหย่วถูกย้ายมาเป็นแม่ทัพประจำเมืองหลวง ฮ่องเต้ได้มอบจวนให้เขาได้อยู่อาศัยอย่างสมเกียรติ และมอบตำแหน่งให้บุตรชายทั้งสอง โหย่วหยางหลงได้เป็นหัวหน้าองครักษ์เสื้อแพร แม้เขาแขนพ
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 111 : ขับไล่ข้าศึก
111 : ขับไล่ข้าศึก เซี่ยซือซือนอนไปได้เพียงหนึ่งชั่วยามเศษ ท่านอ๋องเจ็ดก็ส่งคนมาตามนางที่กระโจม ให้นางตรวจสอบดูสถานการณ์ที่ค่ายของข้าศึก เซี่ยซือซือใช้เวลาไม่นานก็พบว่าฤทธิ์ของยาเริ่มทำงาน ท่านหมอใช้ยาที่ทำให้ร่างกายอ่อนแรง ไร้รสไร้กลิ่นไร้สี ม้าศึกนับหมื่นตัวล้มเกลื่อนอยู่บนพื้น ส่วนทหารหนึ่งในสี่ต่างก็ลุกไม่ขึ้นเช่นกัน “ได้ผลเจ้าค่ะท่านอ๋อง แม้จำนวนที่ได้รับยาไม่มากนัก แต่ก็ทำให้กองทหารม้าทมิฬไร้อาชาสู้รบได้จริง ๆ” “เช่นนั้นดี ออกคำสั่งไปให้เตรียมตัวออกรบ ส่งข่าวให้ทางซื่อจื่อได้รู้ด้วย” ท่านอ๋องเจ็ดจะรุกฆาตข้าศึกในเช้านี้ เซี่ยซือซือตัดสินใจพูดเรื่องน้ำพุวิเศษกับท่านอ๋องเจ็ดตามลำพัง นางไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องนี้มากนัก แต่ทหารนับแสนนาย นางไม่สามารถลงมือคนเดียวได้ “เจ้าบอกว่าน้ำพุวิเศษสามารถทำให้กำลังวังชาเพิ่มขึ้นได้เช่นนั้นรึ” “เจ้าค่ะ ท่านลองดื่มดูก็ได้แต่แค่อึกเดียวพอนะเจ้าคะ มันช่วยในการรักษาเป็นหลัก ร่างกายคนปกติหากดื่มเกินหนึ่งอึก มันจะส่งผลเสีย” นางล้วงหยิบขวดน้ำพุวิเศษยื่นให้ท่านอ๋องเจ็ด ท่านอ๋องเจ็ดรับข
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 110 : กำจัดหน่วยสอดแนม
110 : กำจัดหน่วยสอดแนม ซื่อจื่อได้รับจดหมายเตือนแล้วถึงกับหน้าดำคล้ำในทันที หากไม่มีการเตือนจากฝั่งท่านอ๋องเจ็ด เขาคงไม่ได้สนใจข้าศึกที่แอบมาด้านข้างเป็นแน่ รีบออกคำสั่งให้ทหารหลักสามหมื่นนาย ดักซุ่มโจมตีข้าศึกที่จ้องทำลายคลังเสบียงในคืนนี้ ส่วนข้าศึกด้านหน้าที่แสร้งทำเป็นบุกโจมตี ก็ให้กองทัพย่อย ๆ ออกไปจัดการส่วนหนึ่ง ที่เหลือตรึงกำลังอยู่กับที่ ห้ามผลีผลามโดยเด็ดขาด ยามดึกทหารทั้งสองฝั่งต่างทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ ถานจ้านนำทหารร้อยนาย ตามด้วยเซี่ยซือซือกับอาจารย์ฮู่ ลอบเข้าไปโจมตีหน่วยสอดแนมของอีกฝ่าย หนนี้พวกมันมากันเพียงสิบสองคน แบ่งออกเป็นสองกลุ่มกลุ่มละหกคน เซี่ยซือซือชี้เป้าให้พลธนูโจมตีได้อย่างง่ายดาย จากนั้นนางก็ปลีกตัวไปช่วยสามีกับอาจารย์ฮู่ หน่วยสอดแนมทั้งแปดกลายเป็นศพในเวลาอันรวดเร็ว “จุดพลุส่งสัญญาณ” นางสั่งทหารด้านหลัง ปัง ! ปัง ! ตามที่ตกลงกันไว้ หากพลุส่งสัญญาณดังขึ้น รุ่งเช้าทหารทุกนายต้องเดินทางลงจากเทือกเขาชิงเทียนอย่างเงียบ ๆ กลุ่มของถานจ้านจะเดินทางนำหน้าไปก่อน เพื่อที่จะได้ส่งสัญญาณบอกคนด้านหลังเป็นระยะ เป
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 109 : เข้าสู่สมรภูมิรบ
109 : เข้าสู่สมรภูมิรบ เรือนโหย่วเสวี่ยหยา เซี่ยซานซานฝึกฝนวรยุทธ์กับคุณหนูสามจนเหนื่อยล้า นางกำลังนั่งกินขนมที่สาวใช้นำมาให้ ส่วนโหย่วเสวี่ยหยาขอตัวเข้าไปอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ความจริงนางชวนเซี่ยซานซานไปอาบน้ำด้วย แต่เซี่ยซานซานปฏิเสธไม่อยากรบกวน “เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่” เสียงนุ่มทุ้มของโหย่วหยางหลงดังขึ้นอยู่ด้านหลัง “คุณชายใหญ่” เซี่ยซือซือรีบลุกขึ้นโค้งศีรษะให้เขา “ข้าเห็นสาวใช้บอกว่าเสวี่ยหยามีแขก นึกว่าจะเป็นใครที่ไหนเสียอีก นั่งลงสิเจ้ากำลังกินขนมอยู่ไม่ใช่รึ” “เจ้าค่ะ” เซี่ยซานซานไม่อยากอยู่กับคนผู้นี้ตามลำพัง นางเหมือนเด็กน้อยขี้ขลาด มองไปทางประตูห้องของโหย่วเสวี่ยหยาตลอดเวลา “เหตุใดถึงไม่นั่ง รังเกียจข้ารึ” “มะไม่ใช่เจ้าค่ะ ข้านั่งแล้ว” นางไม่กล้ามองสบสายตากับเขาด้วยซ้ำ นั่งลงบนเก้าอี้อย่างจำใจ “กลัวข้ารึ” มุมปากของโหย่วหยางหลงกระตุกเบา ๆ นึกอยากแกล้งเด็กสาวคนนี้ขึ้นมา “เจ้ามาฝึกวรยุทธ์กับน้องสามของข้า เหตุใดไม่มาลองฝึกกับข้าดูบ้างล่ะ” “ข้าฝีมืออ่อนหัดนัก ไม่บังอาจไ
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 108 : รักษาท่านอ๋องห้า
108 : รักษาท่านอ๋องห้า แม่เฒ่าจางกับเสี่ยวเป่าเริ่มปรับตัวเข้ากับทุกคนได้แล้ว นางคอยช่วยเหลืองานบ้านทุกอย่าง ไม่ทำตัวนิ่งดูดายแต่อย่างใด แม้ว่านางถานจะบอกให้อยู่เฉย ๆ ไม่ต้องทำอันใด แต่ความเกรงใจของหญิงชรานั้นมีมากเหลือเกิน เซี่ยซือซือเลยปล่อยให้ท่านทำไป การอยู่เฉย ๆ จะยิ่งทำให้รู้สึกเครียด นางคอยกำชับแม่เฒ่าจางว่า นางมีเงินสามารถเลี้ยงดูทั้งคู่ได้ ไม่ต้องคิดว่านางจะลำบาก แม่เฒ่าจางถึงได้วางใจ “ท่านพี่ข้าไปหาคุณหนูสามได้หรือไม่” เซี่ยซานซานอยากเจอหน้าโหย่วเสวี่ยหยา นางอยากรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอย่างไร ถอนหมั้นไปแล้วทางซื่อจื่อจะตำหนินางหรือไม่ “อืม” เซี่ยซือซือคิดหนักเพราะนางต้องไปทำงานนี่สิ “ไปเพิ่มอีกคนคงไม่เป็นไรหรอกซือซือ” ถานจ้านหน้าน้องสาวภรรยาแล้วรู้สึกสงสาร “แล้วน้องเล็กล่ะ” เซี่ยซือซือมองหาน้องชายบ้าง เพราะปกติเซี่ยซานซานจะเป็นคนคอยดูแลเขา เซี่ยซานซาน “เขาเล่นอยู่กับเสี่ยวเป่าหลังบ้านเจ้าค่ะ มีหนิงเซียนคอยดูอยู่” “เจ้าเข้าไปบอกท่านแม่ไว้ก่อน เผื่อไม่เห็นเจ้าท่านจะเป็นห่วงเอา” “ได้ท่านพี่” เซี่ยซา
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 107 : คุณชายเริ่นก้งเยว่กับพี่หญิงใหญ่
107 : คุณชายเริ่นก้งเยว่กับพี่หญิงใหญ่ วันต่อมาโรงประมูลหยางชุนกระจายข่าวออกไปอย่างหนาหู ว่าคุณชายเริ่นก้งเยว่ได้นำของล้ำค่ามาร่วมประมูล ผู้คนต่างแห่มาซื้อตั๋วเข้าชมกันอย่างล้นหลาม รวมไปถึงคนในจวนท่านอ๋องห้าด้วย “เจ้าแน่ใจนะว่าข้าเหมือนสตรีแล้ว” สตรีร่างสูงอย่างถานจ้านเริ่มรู้สึกประหม่า เขาแอบออกมาแต่งตัวที่โรงเตี๊ยมด้านนอก เพราะไม่อยากให้คนในบ้านรู้เรื่องนี้ “พี่หญิงใหญ่เหตุใดไม่เชื่อมือข้าล่ะขอรับ” เซี่ยซือซือที่อยู่ในชุดของคุณชายเริ่นก้งเยว่กลั้นขำแทบตาย นางถักเปียทำมวยผมให้เขาอย่างน่ารัก ใบหน้าแต่งแต้มเครื่องสำอางอย่างสวยงาม “พี่หญิงใหญ่ท่านงามมากขอรับ บุรุษในโรงประมูลต้องคลั่งไคล้ท่านแน่” ถานจ้าน “...!?” เขามองพ่อหนุ่มน้อยหน้าตาเกลี้ยงเกลาตรงหน้า นางจะรู้บ้างไหมว่าแต่งเช่นนี้แล้วดึงดูดสายตาผู้คนยิ่งนัก “เจ้ารีบสวมหมวกเถอะ” เขาหยิบหมวกใบใหญ่ครอบลงบนศีรษะของนาง ก่อนจะสวมให้ตัวเองอีกด้วย หากเซี่ยซือซือไม่บอกว่านางสวมหมวกปิดบังใบหน้า ไว้ตลอดเวลาที่ปลอมตัวเป็นคุณชายเริ่นก้งเยว่ เขาคงห้ามไม่ให้นางเข้าไปยังโรงประมูลแล้ว ก่อนหน้
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ 106 : เสี่ยวเป่า นั่นเจ้าใช่ไหม !
106 : เสี่ยวเป่า นั่นเจ้าใช่ไหม ! รถม้าวิ่งช้า ๆ ผ่านถนนที่มีขอทานกับคนไร้บ้านรวมตัวกันอยู่ เซี่ยซือซือไม่อยากให้น้องชายของนาง เห็นภาพน่าเวทนาเหล่านี้ นางอยากพาเขากลับเข้าไปนั่งในรถม้า แต่ไม่มีที่ให้จอดรถม้าได้อย่างปลอดภัย หากจอดไปแล้วเกรงว่าคนไร้บ้านเหล่านี้ จะกรูกันเข้ามารุมทึ้งรถม้าของนางเข้า จึงต้องให้เขานั่งอยู่บนตักของนางต่อไป เซี่ยซือหยางกินขนมในมือแล้วมองสองข้างทางไปด้วย เขาเห็นคนยากไร้นอนเกลื่อนข้างถนนเต็มไปหมด เขาได้แต่ถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า ก้มลงมองขาสั้น ๆ กับนิ้วมือป้อม ๆ ของตัวเอง จะไปช่วยเหลืออันใดผู้อื่นได้ “แต่เอ๋ ?” เขาหันกลับไปมองดูอีกที ขนมในมือถูกปล่อยทิ้งลงพื้น ลุกขึ้นยืนหันหน้ามองไปยังด้านหลัง “น้องเล็กอันตรายอย่าลุก” เซี่ยซือซือจับเขาเอาไว้แน่น ๆ แต่เหตุใดเขาถึงได้ดิ้นรน อยากมองไปด้านหลังเช่นนี้ “เสี่ยวเป่า นั่นเจ้าใช่ไหม !” ถานจ้านถึงกับค่อย ๆ หยุดรถม้าลง เขาหันไปมองหน้าเซี่ยซือหยางด้วยความแปลกใจ “เสี่ยวซือหยางเจ้าเรียกใคร” “เหมือนข้าจะเห็นเสี่ยวเป่า” เขาพูดคล้ายไม่แน่ใจ “เสี่ยวเป
