บทที่ 6 เหตุผลที่ต้องเฉยชา

บทที่ 6 เหตุผลที่ต้องเฉยชา

ค่ำคืนมาเยือนความสว่างเริ่มมืดครึ้มลงยามนี้หิมะเริ่มหยุดไม่โปรยปรายเสมือนที่ผ่านมาทว่าร่างบางยังคงเหน็บหนาวจ้องมองผ่านหน้าต่างไปด้านนอกคิดไม่ตกจะทำอย่างไรหรือรับมือกับเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นอย่างไรดี

หลังจากที่นางอาบน้ำแต่งอาภรณ์ชุดใหม่ได้ไปหาเสี่ยวเออร์กับจิ้นเอ๋อที่ตำหนักทั้งสองดีใจมากที่ได้กลับมาอยู่ในจวนมีผ้านวมหน้านุ่มเตียงนอนและห้องที่อบอุ่นไม่ต้องทนหนาวเสมือนอยู่นอกจวน แถมยังมีสาวใช้และแม่นมคอยดูแลไม่ห่าง ทำให้เมิ่งซูเหยาสบายใจก่อนจะกลับตำหนักตนเองกำชับแม่นมของบุตรทั้งสองให้ดูแลอย่างใกล้ชิดอย่าให้สาวใช้ที่ ไม่ได้อยู่ในตำหนักเข้าใกล้เด็กทั้งสอง

“พระชายาเพคะนี่จวนเวลาบรรทมแล้วหม่อมฉันจะธูปหอมเพื่อช่วยให้ผ่อนคลายนะเพคะ เดี๋ยวสักครู่หม่อมฉันจะดับเทียนให้พระชายาบรรทมเถิดเพคะ”

“เจ้าจุดธูปหอมแล้วกลับไปพักเถิดข้ายังไม่อยากนอน เดี๋ยวข้าจะเป็นคนดับเทียนเองไม่ต้องเป็นห่วง”

“เพคะพระชายาหากต้องการอันใดเรียกหม่อมฉันได้นะเพคะ”

“ขอบใจเจ้ามาก” เมิ่งซูเหยาบอกกับเหมยหลงก่อนจะคิดรับมือกับหานเฟยเยี่ย

‘ขนาดข้าเอ่ยมาขนาดนั้นนางยังไม่เคารพ อย่างนี้ต้องทำบางอย่างเพื่อให้นางได้เห็นว่าในจวนแห่งนี้ข้าคือผู้ดูแลมิใช่นาง บุรุษคือช้างเท้าหน้าคอยออกทำงานสตรีเปรียบเหมือนช้างเท้าหลังคอยดูแลเรื่องภายในจวน ฮึ ฮึ แค่คิดก็สนุกแล้วคอยดูว่าจางอี้ซือกับหานเฟยเยี่ยจะทนได้ถึงเพียงใด กว่าจะเผยธาตุแท้ออกมา เช่นนี้ต้องนำเรื่องที่เกิดขึ้นแจ้งตระกูลของเมิ่งซูเหยาเอาไว้ก่อนแม้จะเป็นขุนนางชั้นผู้น้อยแต่มีความดีจนฮ่องเต้ยกยอปอปั้น เรื่องอำนาจคงไม่ยากหากจะขอให้ท่านพ่อของเมิ่งซูเหยายื่นมือเข้ามาช่วย’ เมิ่งซูเหยาคิดในใจวางแผนเปิดโปงและยั่วยุทำให้หานเฟยเยี่ยได้รู้ว่าผู้ใดกันแน่คือพระชายาเอกและนางจะทำทุกวิธีให้หานเฟยเยี่ยอกแตกตาย ในเมื่อที่ผ่านมาจางอี้ซือไม่รักไม่สนใจ พอเอ่ยปากหย่าก็ไม่ยอมหย่ามีทางเดียวเท่านั้นที่นางจะทำให้เขารำคาญจนต้องหย่าคือการเอาอกเอาใจทำอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน มิใช่แค่ทำให้จางอี้ซือรำคาญแต่เรื่องนี้จะทำให้ไปกระตุกอารมณ์ของหานเฟยเยี่ยให้โมโหและหาเรื่องให้หย่าเร็วกว่าเดิม เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางเริ่มจับพู่กันมาจดเพื่อส่งจดหมายให้แก่ตระกูลเมิ่งว่าตนเองเจอเรื่องอันใดระหว่างทางกลับและขอให้ท่านพ่อหนุนหลังให้ตน

รุ่งสางวันต่อมา

ในจวนเสียงเจี้ยวจ้าวครึกคักเช่นอย่างเคยแต่มีสิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปคือการที่เมิงซูเหยาเข้ามาที่โรงครัวและสั่งพ่อครัวทำอาหารพร้อมนำไปหาจางอี้ซือที่ตำหนักของเขา

ตำหนักจางอี้ซือ

เช้านี้เขาได้รู้เรื่องที่ให้ถังอู่ฟงไปตามสืบมาก็ได้รู้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นอย่างไรและสารถีก็มิใช่บ่าวรับใช้ในจวนด้วย แต่เป็นคนของตระกูลหาน จางอี้ซือกำมือแน่นใบหน้าเส้นเลือดปูดบวมด้วยความโมโห

"ข้ายอมถึงขั้นนี้ยังกล้าลงมือ ในเมื่อข้ายอมอ่อนข้อไม่เกิดผลคงต้องต่อต้าน ถังอี้ฟงเรื่องที่ข้าให้เจ้าจัดการยามนี้ไปถึงไหนแล้ว"

"ใกล้เสร็จสิ้นแล้วพะย่ะค่ะอีกไม่นานกระหม่อมจะมาแจ้งอีกครา"

"เช่นนั้นช่วงนี้เราจะยังไม่ลงมือทำอันใด รอดูต่อไปว่าจะเกิดเรื่องอันใดขึ้นอีกหรือไม่? ระหว่างนี้ข้าจะให้เจ้าไปตามหาองครักษ์เงาฝีมือดีมาช่วยตามดูแลความปลอดภัยของพระชายากับลูกของข้าด้วย "

"พะย่ะค่ะ "

"ข้าอดทนมามากแล้วใกล้ถึงเวลาที่ข้าจะกำจัดใต้เท้าชั่วช้าต่ำทรามมัวเมาในอำนาจจนหลงระเริงว่าตนเองเป็นเพียงใต้เท้าเท่านั้น มิใช่ราชวงศ์เช่นเดียวกับข้า " เสียงเข้มขรึมของจางอี้ซือเอ่ยออกมาอย่างคับแค้นใจ แม้ว่าเขาจะเป็นเชื้อพระวงศ์แต่ก็มิได้มีอำนาจมากมายอันใดในวังหลวงมิหนำซ้ำยังถูกใต้เท้าหานจัดการข่มขู่เพราะท่านพ่อของจางอี้ซือเคยหลวมตัวคิดจะก่อกบฏทว่าเขากลับใจกลางทางจึงพยายามตีตัวออกห่างใต้เท้าหานออกมา แต่ความโชคร้ายดันเกิดขึ้นเมื่อเขารู้ทันและเกิดการวางยาชินอ๋องคนก่อนทำให้จางอี้ซือได้ขึ้นมาเป็นชินอ๋องแทนผู้เป็นพ่อ ยามนั้นจางอี้ซือหวาดกลัวชายผู้นี้ยอมปิดปากเงียบและทำตามมาตลอด จนกระทั่งเขาเติบใหญ่คิดว่าใต้เท้าหานเป็นผู้มีพระคุณตลอดมา ได้รู้ความจริงว่าเขาคือผู้ที่ลงมือฆ่าพ่อของตนจึงคิดวางแผนจะเปิดโปงความชั่วช้าของใต้เท้าหาน ที่คิดจะยึดครองบัลลังก์จากฮ่องเต้องค์ปันจุบัน เขามีบุตรที่เป็นสตรีสองนาง คนโตแต่งเข้าวังหลวงเป็นพระชายาขององค์ชายสาม บุตรคนแรกของฝ่าบาทคือองค์หญิงจึงมิอาจมีสิทธิ์ขึ้นครองบัลลังก์ได้ บุตรคนที่สองโชคดีที่เป็นองค์ชายและได้รับตำแหน่งเป็นองค์รัชทายาทสองปีก่อนเกิดโรคระบาดทำให้ฮ่องเต้ติดโรคและทรุดตัวลงสวรรคตองค์รัชทายาทจึงได้ขึ้นครองบัลลังก์ และเป็นฮ่องเต้ที่ปราดเปรียวไม่เชื่อฟังคำพูดของใต้เท้าฝ่ายขวาอย่างใต้เท้าหาน เขาจึงไม่ชอบใจและคิดจะโค้นบังลังก์ให้องค์ชายสามที่เป็นลูกเขยผู้โง่เขราของตน

ยามนี้บุตรสาวคนโตได้คลอดหลานชายให้แก่ราชวงศ์ยิ่งทำให้ใต้เท้าหานฮึมเหิมมีเป้าหมายมากกว่าเดิม ที่จะเอาบังลังก์ให้มาตกอยู่ในการครอบครองของตระกูลหาน

"พระยาชาเสด็จ" เสียงบ่าวรับใช้หน้าตำหนักตะโกนแจ้ง ถังอี้ฟงรีบหลบซ่อนทันที จางอี้ซือพยายามเก็บซ่อนเบาหน้าและนึกแปลกใจที่พระยาชามาหาเขาถึงที่ตำหนักนี้ ตั้งแต่แต่งนางเข้าจวนนี่เป็นครั้งแรกในเจ็ดปีที่ผ่านมา

"ฤดูเหมันต์เปลี่ยนไปแล้วสินะ" เขาพูดพึมพำก่อนจ้องมองไปหน้าประตู เสียงฝีเท้าหลายคู่ที่เดินตามกันมายิ่งทำให้เขาฉงนใจไม่น้อย