บทที่ 10.2 ลูกสะใภ้คนตัวสูงก้มหน้าลงมองหล่อนเพื่อส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ สายตาของเขามันชัดเจนมากว่าผู้หญิงที่ต้องการจะให้มธุราช่วยเป็นไม้กันหมาให้ก็คือเธอคนนี้ ฐากูรไม่ต้องการหักหน้ามารดาโดยใช้คำพูดแรง ๆ ในการไล่วิเวียนเพราะจะส่งผลต่อความสัมพันธ์ระหว่างสองครอบครัวที่มีมานาน จึงคิดว่าการใช้วิธีนี้คงเป็นวิธีที่นุ่มนวลที่สุดแล้ว“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อมธุรา เรียกเมย์ก็ได้ เป็นภรรยาของพี่ทิมค่ะ”เธอทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม รีบเข้าไปแทรกกลางแล้วดันตัววิเวียนออกไปเนียน ๆ ก่อนจะควงแขนขวาชายหนุ่มเอาไว้เสียเอง“ตาทิม มานี่สิ”“คุณแม่เรียกแล้ว ไปกันเถอะค่ะ”มธุราดึงเขาเข้าไปที่โต๊ะตรงกลางร้าน ซึ่งมีผู้หญิงหน้าตาละม้ายคล้ายฐากูรพอสมควรนั่งทำหน้าถมึงทึงอยู่ ดูก็รู้ว่าไม่ต้อนรับลูกสะใภ้“สวัสดีครับคุณแม่”“สวัสดีค่ะคุณแม่”หล่อนยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ฐิติมาไม่ได้รับไหว้แต่หันไปส่งเสียงหวาน ๆ เรียกให้วิเวียนมานั่งข้างตนเอง แสดงออกชัดถึงการปักธงลูกสะใภ้ในใจ“เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ที่ว่ามีเมียแล้ว แถมยังจดทะเบียนสมรสกันไปแล้วด้วยน่ะจริงเหรอ”“จริงครับ”พ่อเลี้ยงตอบทันควัน ไม่มีคิดไตร่ตรองหรือลังเลใด ๆ สถ
บทที่ 11.1 เป็นของพี่ กุกกักๆมธุราออกมาค้นหาอะไรกินในตู้เย็นยามดึก ด้วยหิวจนทนไม่ไหว เพราะมื้อเย็นที่นัดกับมารดาของฐากูรไม่มีใครแตะอะไรกินแม้แต่คำเดียวเธอเลยพลอยไม่ได้กินอะไรไปด้วย พอกลับมาถึงบ้าน พ่อเลี้ยงก็รีบขึ้นห้องอาบน้ำ นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง ส่วนหญิงสาวทนความหิวไม่ไหว เลยตัดสินใจลงมาที่ห้องครัวเมื่อเปิดตู้เย็นออกก็ค้นพบกับสวรรค์ มีของกินมากมายอยู่ในนั้น แต่ที่เด่นสะดุดตาที่สุดเห็นทีจะเป็นเค้ก มธุราตักแบ่งใส่จานมานั่งกินพร้อมเอาเหยือกน้ำผลไม้สีชมพูสวยมาดื่มคู่ด้วย อันที่จริงหญิงสาวเป็นคนชอบกินของหวานมาก ทุก ๆ เดือนจะเจียดเงินจากการทำงานอย่างหนักซื้อกินเดือนละครั้งพอให้หายอยาก ทว่าตั้งแต่มาอยู่ที่นี่......คนตัวเล็กก็ได้กินขนมทุกวันไม่เคยขาด!“อร่อยจัง”กินไปก็มีความสุขไป เทน้ำผลไม้ลงแก้วแล้วยกดื่มทีเดียวจนหมด รสชาติความหวานแอบติดขมปลายลิ้นสร้างความประหลาดใจให้ไม่น้อยจนต้องหยิบเหยือกขึ้นมาเพ่งดูน้ำอะไรกันนะ...มธุราลงมือกินต่อจนหมดแล้วจัดการเอาจานกับเหยือกเปล่าไปล้าง น้ำผลไม้อร่อยเสียจนเธอกินไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว หญิงสาวตรงกลับมาที่ห้อง ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า หล่อนรู้
บทที่ 11.2 เป็นของพี่ NC“เมย์ไม่กลัวหรอกค่ะ คนโกหก”“โกหก? พี่ไปโกหกอะไรเธอ”หญิงสาวยังไม่ตอบ มองเขาด้วยแววตาตัดพ้อก่อนใช้สองมือประคองใบหน้าหล่อเหลาของพ่อเลี้ยงเอาไว้ อดคิดไม่ได้เลยว่าเขายังรักผู้หญิงคนนั้นอยู่หรือเปล่า ที่ลงทุนทำถึงขนาดนี้เป็นเพราะยังลืมไม่ได้ใช่ไหม“เธอ...เป็นแฟนเก่าพี่ทิมใช่มั้ยคะ”“...”“ทำไมพี่ถึงไม่บอกเมย์ล่ะ พี่ทิม...ยังรักเธออยู่เหรอ”ความเมาทำให้หล่อนถามคำถามที่คาใจ ฐากูรไม่ตอบ ได้แต่หรี่ตามองเธอด้วยความสงสัย หญิงสาวกำลังอินกับบทเมียของเขาหรือมีอะไรมากกว่านั้นกันแน่“ไม่รู้แหละ ตอนนี้พี่ทิมเป็นของเมย์ ของเมย์คนเดียว”พูดจบก็ยื่นหน้าเข้าไปจูบเขาด้วยต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ ในหัวตอนนี้คิดอะไรไม่ออกแล้วนอกจากต้องการยึดครองพ่อเลี้ยงเอาไว้กับตนเองริมฝีปากบางประกบจูบลงตามความรู้สึกร้อนรุ่มที่เกิดขึ้นภายในกาย ปากหยักเผยอรับอย่างยินดี ฐากูรข่มลมหายใจเข้าออกตามจังหวะของหญิงสาวช้า ๆ ก่อนเริ่มเร่งรสจูบแสนธรรมดาแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อน ปลายลิ้นสอดเข้าโพรงปากนุ่มกวาดต้อนความหวานไปทั่วทุกซอกทุกมุม หญิงสาวหลับตาพริ้มเคลิบเคลิ้มรับสัมผัสวาบหวามอย่างที่ไม่เคยได้รับมาก่อน ใน
บทที่ 12.1 พี่กลับมาแล้ว NC“อ๊ะ”หญิงสาวร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อถูกดึงรั้งตัวให้เข้าหา ก่อนจะถูกจัดท่าจัดทางให้อยู่ในสภาพกำลังนั่งคร่อมอยู่บนใบหน้าของเขา! กางเกงชั้นในตัวจิ๋วถูกถอดออกไปตอนไหนก็ไม่รู้ หล่อนรับรู้เพียงลิ้นสากที่เริ่มชอนไชเข้ามายังส่วนลึกที่สุดของร่างกาย“พะ...พี่ทิมคะ อ๊ะ...อ๊า...”ความกระสันแล่นขึ้นใหม่อีกระลอก ลิ้นยาวเลียขึ้นลงช้า ๆ กวาดชิมน้ำหวานทุกหยาดหยดอย่างไม่นึกรังเกียจ มือสากด้านล่างเริ่มชักรูดแท่งเอ็นใหญ่โตของตัวเองช้า ๆ ตามจังหวะความเสียว นิ้วโป้งบดคลึงที่ส่วนหัวย้ำ ๆ พร้อมปลายลิ้นที่เลียวนรอบเกสรสีสวยมธุราเสียวจนกลั้นเสียงเอาไว้ไม่อยู่ เธอครางกระเส่าออกมาอย่างไม่ขาดสาย ใบหน้าสวยแอ่นเชิดไปทางด้านหลัง สองเท้าจิกเกร็งแน่น เอวเล็กส่ายร่อนบดเบียด ร่างกายของหล่อนรู้สึกดีเกินไปแล้ว เป็นครั้งแรกที่รู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยอยู่บนฟ้าขนาดนี้“อ๊า…พี่ทิม ดี...ดีมากเลยค่ะ อ๊า...”เมื่อได้ยินอย่างนั้น ชายหนุ่มก็ยกยิ้มมุมปาก ก่อนสอดลิ้นเข้าไปยังร่องสวาทที่ปิดสนิทในตอนแรก“อ๊า!”ช่องทางตอดรัดสิ่งแปลกปลอมทันทีที่เข้ามา ขนาดลิ้นยังแน่นขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นเจ้าโลกของเขา มั
บทที่ 12.2 พี่กลับมาแล้ว NC“อ่า….”เสียงต่ำครางฮือในลำคอ ความเสียวซ่านแล่นไปทั่วทั้งท่อนลำ เขาแทบจะข่มใจไม่ไหว เกือบจะแทงเขาไปในรูเล็ก ๆ ที่ขมิบล่อตาล่อใจแต่ก็ข่มอารมณ์เอาไว้ได้ เรียวขาเล็กหนีบเข้าหากัน มือแกร่งจึงรวบขาสวยแน่น โถมกายเสียดสีซอกขาและกลีบดอกไม้งามจนร่างบางหัวสั่นหัวคลอนมือสวยผวากอดคนตรงหน้าแน่นเมื่อถึงจุดหมาย น้ำหวานสีใสฉีดพ่นออกมาฉ่ำแฉะไปทั่ว มือแกร่งกดส่วนหัวเห็ดให้ถูยังติ่งเนื้อเสียวเต็ม ๆ ก่อนเด้งเอวเข้าออกถี่รัว ไม่นานนักความปรารถนาที่รอคอยก็มาถึง เขาหันตัวออกมาด้านข้างชักรูดแก่นกายยาวหนัก ๆ สองสามครั้งก่อนปลดปล่อยออกมาบนเตียงฐากูรดึงรั้งคนที่นอนหอบเหนื่อยเข้ามาจูบอย่างนุ่มนวลก่อนที่อีกฝ่ายจะหลับไปทั้งอย่างนั้นด้วยความเหนื่อยอ่อนมธุราตื่นนอนขึ้นมาบนเตียงใหญ่แสนนุ่มของพ่อเลี้ยง เธอมองไปรอบ ๆ ก็ไม่พบแม้แต่เงาของเขา มีเพียงถ้วยซุปกับกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง หญิงสาวปวดศีรษะเล็กน้อย สมองยังจับต้นชนปลายเรื่องราวไม่ถูกสักเท่าไหร่ ขณะกำลังรำลึกความคิดของตนเอง ภาพตั้งแต่ตอนเริ่มลงมือกินเค้ก กระทั่งเดินกลับมาที่ห้องจนถึง...“ไม่จริง!”ตากลมโตหันไปมองบนพื้น
บทที่ 13.1 อดเปรี้ยวไว้กินหวานวิเวียนยังไม่ยอมแพ้ ยิ่งได้มารดาของชายหนุ่มให้ท้ายคอยสนับสนุนก็ยิ่งได้ใจบุกมาหาเขาถึงคฤหาสน์แม้จะไม่ได้รับเชิญก็ตาม แต่ครั้งนี้ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม เพราะมธุราได้รู้เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้จากปากพ่อเลี้ยงเองหมดแล้ว ไม่ว่าจะเรื่องที่ถูกบอกเลิก รวมถึงเหตุผลแท้จริงของผู้หญิงคนนี้ทว่าเพื่อเห็นแก่หน้าของฐากูรและมารดาของเขา หญิงสาวจำเป็นต้องให้เกียรติและต้อนรับวิเวียน เธอยกน้ำกับขนมมาเสิร์ฟให้ที่ห้องรับแขกแล้วนั่งเป็นเพื่อน ระหว่างรอชายหนุ่มที่กำลังจะกลับจากทำงาน“ที่นี่ยังเหมือนเดิมเลยนะคะ แม้แต่โซฟาตัวนี้ที่ไปเลือกซื้อกับฉันก็ยังอยู่เหมือนเดิม”วิเวียนพูดขึ้น พยายามหยิบยกเรื่องเก่า ๆ มาพูด ด้วยหวังจะให้คนฟังเข้าใจผิดและยอมแพ้เรื่องของฐากูร“คงเพราะไม่ค่อยได้ใช้งาน ของมันยังไม่พังก็เลยไม่จำเป็นต้องซื้อใหม่ แต่อันที่จริงฉันก็เริ่มคิดว่ามันเก่าแล้วนะคะ สมควรแก่การถูกทิ้ง เอ่อ...หมายถึงเอาไปทิ้ง แล้วเปลี่ยนเป็นของใหม่เข้ามาแทนน่ะค่ะ สงสัยวันหยุดนี้คงต้องชวนพี่ทิมไปเลือกซื้อเฟอร์นิเจอร์ใหม่เข้าบ้านเสียแล้ว”วิเวียนกำมือแน่นด้วยความเคียดแค้น แค่ฟังก็
บทที่ 13.2 อดเปรี้ยวไว้กินหวาน“หิวมั้ยคะ เมย์ทำกับข้าวไว้รอพี่ทิมเยอะเลย”“อืม ขอบใจนะ”แม้จะยังพูดไม่เก่งเหมือนเดิม แต่ความอ่อนโยนที่พ่อเลี้ยงมีก็แสดงออกให้กับมธุราคนเดียว วิเวียนกำมือแน่น ความเกลียดที่มีต่อผู้หญิงคนใหม่ของเขามากขึ้นเป็นทวีคูณ“ถ้าไม่มีธุระก็กลับไปซะ แล้วอย่ามาที่นี่อีก บ้านของฉันไม่ใช่สวนสนุกที่เธอจะมาเมื่อไหร่ก็ได้”“พี่ทิม...ทำไมพี่ใจร้ายกับฉันแบบนี้ล่ะ ฉันอุตส่าห์กลับมาหาพี่นะ แล้วทำไมพี่ทำแบบนี้ ทั้งเอาผู้หญิงคนอื่นเข้าบ้าน ทั้งจดทะเบียนสมรส แล้วยังทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนอีก พี่จะใจร้ายเกินไปแล้วนะ!”วิเวียนเริ่มทนไม่ไหว ตั้งใจจะมาง้อเขาดี ๆ จนกว่าชายหนุ่มจะใจอ่อนแท้ ๆ คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเอามธุราเข้ามาในชีวิตแล้วกันเธอออกอย่างนี้“คนที่ใจร้ายก่อนมันคือเธอ ตอนนี้ฉันอยู่ได้โดยไม่มีเธอแล้วเพราะอย่างนั้น...อย่ากลับมาให้ฉันเห็นอีก ในตอนที่ฉันยังเห็นแก่ความสัมพันธ์ของสองครอบครัว”“พี่จะเอาแบบนี้เหรอคะ เห็นผู้หญิงคนนี้ดีกว่าฉันจริง ๆ เหรอ!”วิเวียนเริ่มตวาดเสียงดัง ฐากูรไม่ได้สนใจหล่อน เขาใช้มือสองข้างปิดหูมธุราเอาไว้ด้วยไม่ต้องการให้ได้ยินคำพูดดูถูกจากปากของอีกฝ่าย“พ
บทที่ 14.1 เมียของฉันเป็นครั้งแรกที่มธุราได้มาเยือนบริษัทของพ่อเลี้ยง นอกจากอุตสาหกรรมองุ่นแปรรูปส่งออกแล้ว ยังมีธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์รวมถึงที่ดินอื่น ๆ อีกด้วย หญิงสาวได้ยินมาว่าช่วงนี้อีกฝ่ายทำงานหนักจนแทบไม่ได้กินมื้อเที่ยงจากปากของปณิธานจึงนึกเป็นห่วง เลยลงทุนทำอาหารมาเสิร์ฟให้พ่อเลี้ยงถึงที่“ฉันมาหาพี่ทิม เอ่อ...มาหาพ่อเลี้ยงค่ะ”เธอเปลี่ยนคำเรียก พนักงานด้านนอกยิ้มหวานให้ก่อนเดินนำมธุราไปหาเขาที่ห้อง เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวได้เห็นอีกฝ่ายในโหมดทำงาน พ่อเลี้ยงดูเคร่งขรึมกว่าปกติ“พ่อเลี้ยงคะ คุณผู้หญิงมาหาค่ะ”“ขอบใจ เธอออกไปได้”พนักงานเดินออกไปแล้ว มธุราจึงเดินเข้ามา เธอแปลกใจไม่น้อยแม้แต่คนที่บริษัทก็ยังเรียกหล่อนว่าคุณผู้หญิง เรื่องจดทะเบียนสมรสเพื่อกีดกันวิเวียนออกไปจากชีวิตเขามันไม่ได้เป็นความลับหรอกเหรอ“พี่ทิมคะ ทำไมคนที่นี่ถึงเรียกฉันว่า...”“ก็เมย์เป็นเมียพี่ เรียกแบบนั้นก็ถูกแล้ว”เขาตอบนิ่ง ๆ ดูไม่ตื่นตระหนกอะไรเลย ทั้งที่ความสัมพันธ์สามีภรรยาจะอยู่ได้แค่ปีเดียวเท่านั้น พอครบกำหนดตามสัญญาทุกอย่างก็ต้องจบลง แม้ว่าในใจของหญิงสาวตอนนี้จะเต็มไปด้วยความรู้สึกมากล้นบางอ
ตอนพิเศษ ของขวัญที่แสนพิเศษหลายปีต่อมา…“เอ้า ดื่ม!”เสียงโหวกเหวกโวยวายตามประสาผู้ชายขี้เมาดังขึ้น ธีรภัทร์ชูแก้วเหล้าไปตรงหน้าเพื่อนทั้งสี่คน ที่นัดมาดื่มสังสรรค์กันที่บ้านด้วยตัวเขาเองไม่อยากจะออกไปดื่มกินที่ไหน“พวกเราต้องกินให้เต็มที่นะเว้ย เพราะตั้งแต่ไอ้ภีมแต่งงานมีเมียเนี่ย มันเหมือนพระเข้าไปทุกวัน นอนเร็ว งดเที่ยว จนเพื่อนฝูงแทบจะจำหน้ามันไม่ได้แล้ว”เสียงหัวเราะร่วนอย่างสนุกสนานดังขึ้นอีกครั้ง“ถามจริงเถอะครับไอ้คุณภีม เมียเด็กของมึงนี่ โหดมากเหรอวะ มึงถึงได้ทำตัวเป็นลูกเสือแรกเกิดอยู่ในโอวาทเมียเสียเหลือเกิน”เสียงแซวของกันต์เพื่อนรักดังขึ้นอีกหน“มึงเมาก็กลับบ้านไปนอนไป”ธีรภัทร์ส่ายหน้าให้ ก่อนจะกระดกเหล้าในแก้วดื่มพรวดลงคอ ตั้งแต่มาถึงบ้านแต่ละคนไม่หยุดล้อเลียนเขาเรื่องเขมมิกาเลย เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบสายตาจับผิดของพวกเพื่อน ๆ“มองอะไรกัน กูไม่ได้กลัวเมีย”“พวกกูก็ไม่ได้พูดสักคำว่ามึงกลัวเมีย”เหมือนจะร้อนตัวรีบบอกออกไป แต่นั่นกลายเป็นว่าเขายอมรับแล้วสินะว่าเขามันคนกลัวเมีย“กู…”ไม่ทันได้ปฏิเสธ ก็ต้องกลืนทุกอย่างลงคอไป เมื่อร่างบางระหงเดินลงมาจากชั้นสองของบ้าน ใบหน้าของเ
บทที่ 30 จบบริบูรณ์ NCอาการของเขมมิกาดีขึ้นตามลำดับ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเธอไม่ได้รับบาดเจ็บมากนักตามร่างกาย มีเพียงร่องรอยฟกช้ำเท่านั้น อีกทั้งได้บุรุษพยาบาลดีทำให้สภาพจิตใจของเธอเองก็ค่อย ๆ ดีขึ้นเช่นกันก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องผู้ป่วยดังขึ้นพอเป็นพิธี ก่อนที่ร่างสูงสง่าของเจ้าสัวธนาจะเดินเข้ามา ในมือของท่านมีกระเช้าของเยี่ยมติดมือไปมาด้วย มากไปกว่านั้นใบหน้าเกรงขามดุดันเวลานี้กลับประดับไปด้วยรอยยิ้มใจดีสองคู่รักหันหน้ามองกันเลิ่กลั่ก ธีรภัทร์ถึงขั้นขยี้ตาตัวเองด้วยไม่นึกไม่ฝันว่าจะเห็นบิดาที่นี่“สวัสดีค่ะ”มือเล็กยกขึ้นไหว้ ภาพจำในคืนดินเนอร์ยังตราตรึงไม่หาย ก็จะให้ลืมง่าย ๆ ได้อย่างไร ในเมื่อพ่อของว่าที่สามีทำหล่อนร้องไห้กลับบ้าน แถมนั่งน้ำตาแตกนานอยู่หลายชั่วโมง“เป็นยังไงบ้าง”เจ้าสัวธนาวางกระเช้าของเยี่ยมลงบนโต๊ะข้างเตียง เอ่ยถามด้วยใบหน้าปกติอย่างที่สุด ราวกับว่าไม่เคยมีเรื่องบาดหมางแคลงใจกันมาก่อน“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ มะรืนก็น่าจะกลับบ้านได้แล้วค่ะ”เขมมิกาตอบพลางชำเลืองสายตามองคนตัวสูงด้านข้าง“พักให้หายดีก่อน แล้วค่อยกลับ ค่ารักษาพยาบาลเดี๋ยวพ่อจ่ายเอง”“คะ?”พะ พ่ออย
บทที่ 29 พี่มาช่วยแล้ว“กรี๊ด!!!”เสียงกรีดร้องของเขมมิกาดังขึ้นเมื่อชายฉกรรจ์หน้าเหี้ยมสองคนกระโจนเข้ามาแล้วลากเธอกลับขึ้นไปบนเตียง หมายจะปลุกปล้ำทำลายเธอ ที่ตรงมุมห้องหญิงสาวอีกคนที่คิดว่าเดินจากไปแล้วกำลังยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่ออัดคลิปวิดีโอ“ปล่อยนะ ปล่อยนะไอ้พวกชั่ว ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที”เขมมิกาพยายามปัดป้องไม่ให้ไอ้พวกคนชั่วข่มเหงเธอได้ ปากเล็กตะโกนร้องเรียกให้คนช่วย เวลานี้ในสถานที่แบบนี้ใครกันจะมาช่วยเธอได้ น้ำตาเม็ดแล้วเม็ดเล่าไหลพรากอาบสองแก้มบวมช้ำ ในใจคิดถึงแต่หน้าชายคนรัก‘พี่ภีมขา ช่วยขิมด้วย..’แควก! แควก!“กรี๊ด!!! ปล่อยนะ ปล่อย!”เสียงเสื้อผ้าขาดวิ่นจากการถูกกระชากดังขึ้น พร้อมเสียงกรีดร้องของเขมมิกา มือเล็กยกขึ้นปกปิดส่วนสงวนของตนเอง ร่างเล็กสั่นเทิ้มด้วยความกลัวจนสุดขีด เขมมิกาถดกายไปจนสุดขอบเตียงนอน แผ่นหลังเล็กแนบไปกับฝาบ้าน ดวงตากลมโตสั่นระริกส่ายหน้าไปมางันงก ตั้งแต่เกิดมาหล่อนไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายเช่นนี้มาก่อนทำไมมนุษย์ถึงต่ำช้ากับมนุษย์ด้วยกันได้ลงคอ…หนึ่งในชายโฉด กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ ยกมือข้างที่ถือเศษชิ้นส่วนเสื้อผ้าของหญิงสาวขึ้นมาสูดดมก่
บทที่ 28 แม่นกต่อ 2“ขิมขับเข้าไปอีกหน่อยนะลูก ห้องพักของแม่อยู่ในซอยข้างหน้านี้แหละจ้ะ”เอมอรชี้ไปที่ปากทางเข้าซอยเล็กแคบ ที่ดูยังไงรถของเธอก็เข้าไปไม่ได้“รถขิมน่าจะเข้าไปไม่ได้นะคะ ซอยเล็กขนาดนี้ เราคงต้องลงเดินแล้วล่ะค่ะ”เขมมิกาจอดรถตรงปากทางเข้า หล่อนชะโงกหน้ามองถนนเล็กน้อย ตรงนี้มันทั้งมืดทั้งเปลี่ยว ก่อนจะหันมามองมารดาที่เริ่มเมาได้ที่ หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองทางเข้าซอยอีกครั้งปล่อยแม่เดินกลับเข้าบ้านไปตามลำพังคงจะไม่ได้ มันอันตรายเกินไป ในใจก็คิดไปถึงการหาที่อยู่ใหม่ให้ผู้เป็นแม่ หญิงสาวตัดสินใจดับเครื่องยนต์แล้วเดินลงจากรถ อ้อมไปเปิดประตูอีกฝั่ง ก่อนจะประคองร่างหนักอึ้งของมารดาออกมา“ไหวมั้ยคะ แม่ระวังหัวค่ะ ค่อย ๆ นะคะ เดี๋ยวขิมไปส่งที่บ้านนะ”“โอ๊ย ไม่เป็นไรหรอกลูก กลับไปพักเถอะ อีกนิดเดียวเอง แม่เดินไปเองได้”เอมอรยกมือโบก ทำท่าจะดันร่างเล็กของลูกสาวออก ก่อนจะขาอ่อนแรงเดือดร้อนเขมมิกาต้องรีบประคองช่วย พาหิ้วปีกเดินเข้าซอยเล็กอย่างทุลักทุเล ข้างหน้ามีแสงไฟสลัว ๆ จากหลอดไฟนีออนของบ้านคน เดินไปอีกนิดก็เจอสะพานไม้เก่าข้ามคูคลอง ได้กลิ่นน้ำเน่าลอยแตะจมูก สภา
บทที่ 27 แม่นกต่อ 1“เอางี้ดีกว่า แม่ไม่อยากคลาดกับขิมอีก เดี๋ยวแม่นั่งรอแถว ๆ นี้ก็ได้ หรือถ้าขิมกลัวอายคนอื่นเดี๋ยวแม่ไปนั่งรอตรงป้ายรถเมล์ก็ได้นะลูก ดะ.. ดูนี่สิ แม่เพิ่งได้ค่าแรงมา วันนี้ให้แม่ได้เลี้ยงข้าวลูกสักมื้อเถอะนะ”เอมอรล้วงเงินในกระเป๋าผ้าออกมานับรวมเหรียญแล้วได้เงินสามร้อยหกสิบแปดบาท ซึ่งเป็นค่าแรงที่หล่อนบอกว่า แบ่งเก็บไว้จากการทำงานสามวัน ใบหน้าอิดโรยพยายามยิ้มกว้างอวดเงินในมืออย่างภาคภูมิใจ“ก็ได้ค่ะ แต่แม่รอตรงป้ายรถเมล์หรือรอตรงนี้ไม่ได้หรอก อากาศร้อนแบบนี้ได้เป็นลมเป็นแล้งกันพอดี ฝั่งโน้นมีร้านสปา ขิมว่าแม่ไปนอนรอให้เขานวดตัวให้สักสามชั่วโมงดีกว่าค่ะ เดี๋ยววันนี้ขิมจะขอลาหัวหน้าขอกลับก่อน บ่ายสามเดี๋ยวขิมไปรับนะคะ หรือถ้าแม่หิวแม่หาอะไรรองท้องก่อนได้เลยนะคะ”“อื้อ ได้ ๆ เอาตามนี้ละกัน”เอมอรพยักหน้าเห็นด้วยกับข้อเสนอของลูกสาว เขมมิกาหยิบธนบัตรจากกระเป๋าเงินส่งให้ผู้เป็นแม่สองพันเงินจำนวนนี้ทำเอมอรตาลุกวาว ในใจก็เริ่มคิดว่าบางทีเขมมิกาก็อาจช่วยให้หล่อนไม่ลำบากได้เช่นกันคล้อยหลังเขมมิกา เอมอรก็ล้วงโทรศัพท์มือถือที่ซ่อนไว้ใต้เสื้อออกมาก่อนจะพิมพ์ข้อความรายงานความคื
บทที่ 26 สารภาพรัก 2 NC“พี่รักขิมนะ”เสียงทุ้มกระซิบบอกรักซ้ำ ๆ คนตัวเล็กในอ้อมกอดเงยหน้าขึ้นมอง น้ำตามากมายไหลอาบสองแก้มแดงเรื่อ ธีรภัทร์ก้มลงจูบซับสองเปลือกตาอย่างรักใคร่“พี่ภีมรักขิมจริง ๆ หรือคะ”เพราะเขาไม่เคยบอก และเธอก็ไม่เคยคาดหวังว่าจะได้ยินคำคำนี้ออกจากปากชายหนุ่ม ผู้ชายที่ตั้งกำแพงความสัมพันธ์ตั้งแต่วันแรกที่มาเหยียบที่นี่“ถ้าไม่จริงพี่คงไม่พาเธอไปเปิดตัวกับคุณพ่อ และก็คงไม่ประกาศต่อหน้าทุกคนว่าจะเลือกเธอ”การกระทำของเขาสำคัญกว่าคำพูดเสมอ ถึงแม้จะรู้แบบนั้น แต่เขมมิกาก็อยากจะได้รับคำยืนยันจากปากของเขาอยู่ดี“พี่รักขิม”“…”“รักขิมคนเดียว”ธีรภัทร์โน้มใบหน้าลงมาอีกครั้ง สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดกันและกัน เขมมิกาหลับตาพริ้มปล่อยตัวปล่อยใจรับจูบอ่อนหวานจากเขา เรียวลิ้นสากชำแรกเข้ามาในโพรงปากเล็ก วงแขนแข็งแรงกอดรัดเอวบางแนบแน่น มือข้างหนึ่งบีบขยำเต้าอวบหนักสลับเบาปลุกเร้าอารมณ์คนในอ้อมกอด ก่อนจะใช้มือเพียงข้างเดียวปลดกระดุมเสื้อทั้งหมด ก่อนจะสอดมือไปปลดตะขอบราเซียและเปลื้องทุกอย่างออกในคราเดียวกัน นิ้วโป้งบีบบี้เม็ดทับทิมสีเรื่อจนเขมมิกาเสียวสะท้านไปทั้งร่าง ส่งเสียงค
บทที่ 25 สารภาพรัก 1“ไหน ๆ ก็ตัดชุดให้คนอื่นใส่มานักต่อนักแล้ว หาเวลาว่างตัดชุดให้ตัวเองบ้างสิ”หลังจากบนโต๊ะอาหารเงียบไปหลายอึดใจ เจ้าสัวธนาก็เริ่มชวนคริมาพูดคุยอีกครั้ง“คะ?”“ภีม ช่วงนี้งานที่บริษัทก็ไม่ค่อยยุ่งแล้ว มีเวลาก็ไปวัดตัวให้เรียบร้อย กว่าจะถึงฤกษ์ที่ซินแสให้มาก็อีกหลายเดือน หนูครีมรอได้ใช่ไหมลูก”“คุณพ่อครับ!!”ธีรภัทร์ปรายสายตาไปทางบิดาเมื่อรู้ความหมายในสิ่งที่เจ้าสัวต้องการสื่อ ไม่อยากจะเชื่อว่าท่านจะใช้วิธีนี้มามัดมือชก มือข้างหนึ่งของเขากุมมือเขมมิกาแน่น“หรือว่าช้าไป จันพรุ่งนี้เธอนัดซินแสให้เข้ามาพบฉันหน่อย หนุ่มสาวสมัยนี้ใจร้อนจริงเชียว หนูครีมอย่า...”เพล้ง!เมื่อบิดาไม่คิดไว้หน้ากัน ความอดทนอดกลั้นก็จบลง ธีรภัทร์ปัดแก้วน้ำลงพื้น เสียงของมันดังพอที่จะทำให้ทุกคนหยุดพูดและหันมามอง“ลุกขึ้น!”เขาใช้มือข้างที่กุมมือเขมมิกากระตุกรั้งให้หญิงสาวลุกขึ้นยืน“พี่ภีมคะ”ท่าทีแบบนี้ของเขาไม่บ่อยนักที่จะได้เห็น ทว่าก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่เคยมี เขมมิการู้ดีว่าเวลานี้อารมณ์ของเขาถึงจุดเดือดแล้ว นอกจากห้ามปรามไม่ได้ เธอยังต้องทำตัวเป็นพวกเดียวกันกับเขาอีกด้วยธีรภัทร์กระชากแขนเล็ก
บทที่ 24 แขกคนสำคัญคฤหาสน์ที่ปรากฏตรงเบื้องหน้าใหญ่โตโอ่อ่าสมฐานะตระกูลที่มั่งคั่งอันดับต้น ๆ ของประเทศ เขมมิกายืนนิ่งไม่ไหวติง รอให้ธีรภัทร์ก้าวลงจากรถมาหยุดยืนเคียงข้างกัน มือใหญ่หงายฝ่ามือออกให้เธอได้จับ พร้อมพยักหน้าให้กำลังใจเมื่อสัมผัสได้ถึงเหงื่อชื้นของฝ่ามือเล็ก“พวกเราเข้าไปข้างในกันเถอะ”เขาบีบมือหล่อนเล็กน้อย ก่อนจะพาเขมมิกาเดินเคียงคู่เข้าบ้านไปด้วยกันขาเรียวสั่นเล็กน้อยขณะก้าวผ่านพ้นประตูบ้าน ทุกสิ่งทุกอย่างราวกับคนละโลกกับที่เธอมา หน้าเล็กแหงนขึ้นเล็กน้อยมองแชนเดอเลียร์เหนือศีรษะแสงระยิบระยับจากคริสตัลนับพันกระทบนัยน์ตาจนแทบพร่าเลือนนี่บ้านคนหรือวังกันแน่...หญิงสาวกระตุกเกร็งเล็กน้อยเมื่อหันสายตาไปสบกับพวกแม่บ้านที่ยืนรอต้อนรับชายหนุ่ม เขาคงรับรู้ได้ถึงความประหม่าของเขมมิกาเมื่อฝ่ามือหนาบีบแน่นขึ้นจนเธอต้องเงยหน้ามองเขา“ไม่ต้องกลัวนะขิม มีพี่อยู่ด้วย”“ค่ะ พี่ภีม”เขาใช้มืออีกข้างซับเม็ดเหงื่อบนจมูกเล็กให้ ก่อนจะพาหญิงสาวไปยังชั้นสองของบ้าน ด้วยเวลานี้บิดาของเขามักจะขลุกตัวอยู่ในห้องทำงานก๊อกๆ ก๊อกๆ“เข้ามา”เมื่อได้รับอนุญาตจากเจ้าของเสียงทรงอำนาจ ชายหนุ่มก็เปิดปร
บทที่ 23 เงินสำคัญกว่า“กะ แกเป็นแม่ของเขมมิกาเหรอ”คริมาจิกหัวถามซ้ำด้วยไม่อยากจะเชื่อ แต่เมื่ออีกฝ่ายยืนยันหนักแน่นหล่อนก็ไม่มีอะไรต้องคลางแคลงใจ“ใช่จ้ะ ฉันเนี่ยแหละ แม่ของเขมมิกา”แหงล่ะ ลูกสาวที่ยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ได้มีชีวิตความเป็นอยู่ที่สุขสบาย มันจะมีแม่ที่มีสภาพเป็นนางฟ้านางสวรรค์ได้อย่างไรล่ะ“คุณจันบอกให้ฉันมาหาคุณที่นี่ คุณจะให้เงินฉันหากฉันบอกว่าตัวเองเป็นใคร”เอมอรรีบพูดถึงเรื่องเงินทันที คริมาแสยะยิ้มดูถูก กอดอกมองสภาพน่าสมเพชของอีกฝ่าย“แกทำงานอะไร”“เอ่อ… ฉันไม่ได้ทำงานมาหลายปีแล้วจ้ะ”ตั้งแต่เลิกรากับสามีใหม่อย่างชัยณรงค์ เอมอรก็ถูกเตะกลับมายังประเทศไทย หล่อนเร่ร่อนไม่ได้ทำงานทำการเป็นหลักแหล่ง นอกจากรับจ้างล้างจานตามร้านอาหารตามสั่งโต้รุ่ง กวาดถนน ได้เงินเล็ก ๆ น้อย ๆ พอให้ตัวเองมีเงินซื้อข้าวครบสามมื้อ......และซื้อเหล้า“แล้วได้ติดต่อกับลูกสาวบ้างหรือเปล่า”“ไม่ได้ติดต่อเลยจ้ะ ฉันไม่ได้ติดต่อกับยัยขิมมาหลายปีแล้ว”เอมอรรีบส่ายหน้า เรื่องลูกสาวถือเป็นของแสลงที่หล่อนไม่อยากยุ่งเกี่ยว กลัวว่าจะต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายต่าง ๆ“แสดงว่าแกคงไม่รู้เลยสินะ ว่าตอนนี้ลูกส