ซีซั่น 2 ตอนที่ 2.1 สตรีอันเป็นที่รักของฉัน

ตระกูลทารอนเป็นตระกูลผู้ถูกสาปให้ไร้หัวใจ เด็กชายที่เกิดขึ้นมาในตระกูลนี้จะถูกคำสาปครอบงำ การจะได้มาซึ่งพลังอันแข็งแกร่งของซาตาน จะต้องสังหารสตรีอันเป็นที่รักยิ่ง แล้วนำเลือดหัวใจของนางมาเป็นเครื่องสังเวยให้กับซาตาน

ในวันที่มาไคล์อายุสิบเจ็ดปี เขาเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูลก็จริง แต่ทว่าท่านพ่อต้องสังหารแม่ของเขาเพื่อให้ตัวเองได้พลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่นั้นมา ทำให้ดยุคคนก่อนของทารอนเลือกที่จะหลบหนีออกไปจากตระกูลทารอนเงียบๆ เพราะเขาไม่อาจทนเห็นลูกชายที่เหมือนภรรยาไปทุกกระเบียดนิ้วอย่างมาไคล์ได้อีกต่อไป

อีกทั้งพลังอำนาจที่มีคำกล่าวเล่าขานว่ายิ่งใหญ่นักหนา มันว่างเปล่าไปหมดเลย เมื่อไม่มีภรรยาอยู่ข้างกาย..

ดยุคคนเก่าแห่งทารอนหายไปอย่างไร้ร่องรอย โดยไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย ตระกูลทารอนถูกส่งมอบมาให้มาไคล์ และเขามีสตรีที่ผูกพันยิ่งกว่าสตรีใด นั่นก็คือท่านอาจารย์มอนเน่

สตรีใบหน้าธรรมดาๆ นางมิได้งดงามจับใจเหมือนกับเลดี้ชนชั้นสูงในจักรวรรดิ แต่ทว่าท่านอาจารย์มอนเน่ก็อยู่เคียงข้างมาไคล์ทุกช่วงเวลาของชีวิต นางพร่ำสอนเขาเกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆ ในจักรวรรดิ เรื่องการนำพาทารอนให้กลับไปยิ่งใหญ่ และสอนเรื่องที่ทำให้หัวใจที่ด้านชาของมาไคล์กลับมาเต้นแรงอีกครั้งหนึ่ง นั่นก็คือเรื่องราวเกี่ยวกับความรัก

เพียงแต่คำว่าจุดสูงสุดของแต่ละคนมันไม่เท่ากัน และจุดสูงสุดที่มาไคล์ต้องการคือพลังอำนาจของทารอน..ที่ซาตานควรจะส่งมอบให้เขา

ม่อนเน่คือสตรีที่เป็นเพียงหญิงชาวบ้านธรรมดาๆ เท่านั้น นางโชคดีที่เรียนเก่งและโชคดีกว่าใครที่ได้เข้ามาสอนว่าที่ดยุคของตระกูลทารอน

มาไคล์ถือเป็นเด็กที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสามารถ และมอนเน่..รักเขา

เธอคิดว่าความรู้สึกของมาไคล์น่าจะไม่แตกต่างกันเท่าไหร่ เราต่างก็กำลังรักกัน ความสัมพันธ์ท่านอาจารย์ของนางและเขาเลยเถิดไปจนถึงการร่วมเตียง มาไคล์อายุเพียงสิบเจ็ดปีและม่อนแน่เองก็พึ่งจะยี่สิบเอ็ดเท่านั้น

เราต่างก็ยังเด็กและนี่คือรักครั้งแรกของเธอ แน่นอนว่าเธอทุ่มเทให้มาไคล์สุดหัวใจถึงแม้เขาจะร้องขอให้เธอเก็บเรื่องราวของเราเอาไว้เป็นความลับ

กลางวันเรายังคงเป็นท่านอาจารย์และลูกศิษย์ แต่ทว่าในยามกลางคืนเราต่างก็เป็นคู่รักที่เร่าร้อนมากที่สุด

ม่อนเน่ไม่เคยคาดหวังว่าตัวเองจะได้เป็นดัชเชสที่ยืนเคียงข้างเขาได้อย่างมีเกียรติ เธอแค่อยากจะอยู่กับเขาให้ได้มากที่สุดเท่าที่ยังสามารถทำได้ เมื่อใดก็ตามที่มาไคล์หมดรักเธอ เธอก็จะทำใจปล่อยเขาไป..

ทว่าในคืนหนึ่ง วันที่มาไคล์อายุสิบแปดปีหลังจากที่เธอและเขาได้ก้าวผ่านค่ำคืนที่เร่าร้อนมาด้วยกัน มีดเล่มยาวในมือเขาถูกยกขึ้นมาแทงทะลุหัวใจของเธอ

ลมหายใจสุดท้ายของมอนเน่รู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก แต่วินาทีสุดท้ายที่ชีวิตของนางจบสิ้นลง นางจากไปด้วยรอยยิ้ม

ความตายที่ชายคนรักมอบให้ อาจจะเป็นคำตัดสินของพระเจ้าก็ได้ เพราะว่าเธอหวังสูงมากเกินไป เพราะอย่างนั้นการตายของเธอ มอนเน่จึงไม่คิดคิดโทษมาไคล์แม้แต่น้อย...

หลังจากมอนเน่สิ้นใจ มาไคล์จึงนำหัวใจของนางไปถวายให้กับซาตานเพื่อทำพิธี ขอพลังอันแข็งแกร่งที่สุดในฐานะผู้ปกครองทารอน

เขาได้พลังที่แสนแข็งแกร่งนั้นมาถือครองเอาไว้ แต่กลับสูญเสียท่านอาจารย์ที่เขารักไป..

สามเดือนแรกมาไคล์ตื่นเต้นไปกับพลังที่มากมายเหล่านั้น เขาเข้าร่วมในสงครามและสามารถสังหารข้าศึกนับพันนับหมื่นได้เพียงแค่ตวัดดาบเบาๆ

ทว่าหลังจากได้ชัยชนะกลับมา..เขารู้สึกว่าชีวิตของเขามันช่าง..ว่างเปล่ามากเหลือเกิน

เขาสร้างเรือนหลังเล็กขึ้นมาพร้อมๆ กับเก็บร่างที่ยังสมบูรณ์ของท่านอาจารย์เอาไว้ในโลงแก้วด้วยพลังเวท

“ทายาทของข้าเอ๋ย เจ้าอยากจะฟื้นคืนชีวิตให้กับหญิงคนรักของเจ้าหรือไม่?”

เงาร่างสีดำสนิทล่องลอยเข้ามาหาเขาก่อนจะพัดผ่านร่างกายของเขาไป

“ข้าทำได้อย่างนั้นหรือครับ?”

“แน่นอน เพราะว่าเจ้าคือทายาทที่ข้ารักที่สุดยังไงล่ะมาไคล์ ไปนำเลือดหัวใจของสตรีผู้หนึ่งมาให้ข้าสิ สตรีผู้นั้นมีนามว่าอเดเรีย คาเรน แต่มีข้อแม้เหมือนเดิมก็คือจะใช้เลือดหัวใจของสตรีผู้นั้นได้ ก็ต่อเมื่อหัวใจของนางอยู่ในช่วงมีความรัก..หากเจ้าสามารถส่งมอบเลือดหัวใจของอเดเรียให้ข้าได้ ข้าก็จะฟื้นคืนชีพสตรีอันเป็นที่รักของเจ้าให้เอง”

หนึ่งปีที่สูญเสียท่านอาจารย์ไป มาไคล์เป็นโรคนอนไม่หลับ ในทุกค่ำคืนแค่เพียงเขาหลับตาภาพความรักระหว่างเขาและท่านอาจารย์ก็ปรากฏขึ้นมาในหัว เขาไม่อาจข่มตานอนได้เลย..

ความทรมานยังคงเกาะกุมหัวใจของเขาเอาไว้อย่างไม่ยอมอ่อนข้อและลดละ เหมือนกับว่าเขากำลังถูกพระเจ้าลงโทษอยู่

แต่ทว่าเขากลับหลับสนิท..เมื่อได้นอนอยู่เคียงข้างกับทารีน่า เขาหัวเราะออกมาราวกับว่าตัวเองอยู่ในวัยสิบเจ็ดอีกครั้ง

สตรีผู้นั้นทำให้เขาหลงลืมความตั้งใจแรกของตัวเองไปซะหมด เพียงเพราะว่านางบอกว่านางรักเขา

คำหวานที่นางพร่ำบอกออกมาทำให้เขาลืมเลือนท่านอาจารย์ไปหมดสิ้น แถมในใจยังเผลอไผลมีความสุขทั้งๆ ที่เขาไม่ควรจะมีความสุขเลยด้วยซ้ำ!!

“ขอโทษนะครับท่านอาจารย์ ข้าขอโทษจริงๆ ...”

คืนนั้นมาไคล์นอนอยู่บนพื้นข้างๆ โลงแก้วโดยที่ดวงตาของเขามันเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความเจ็บปวด

ในขณะที่ทารีน่าเผชิญหน้ากับองค์รัชทายาทด้วยสายตาที่แน่วแน่ นางจ้องมองใบหน้าของเขาอย่างไม่หลบสายตาด้วยซ้ำ!

“รินา เจ้าอย่าเอาแต่มององค์รัชทายาทแบบนั้นสิ ควรจะหันมามองข้าบ้าง..”

ทารีน่าขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อท่านพี่วินเทอร์ยกมือขึ้นมาโอบเอวของเธอพร้อมๆ กับหอมแก้มเบาๆ

ให้ตายเถอะ! เธอมองหมอนั่นเพราะว่าสะใจ ไม่ได้มองเพราะว่าชอบสักหน่อย!! จะหึงก็ให้มันอยู่ในความเป็นจริงหน่อยเถิด

ถึงแม้ในใจจะคิดเช่นนั้นแต่ทารีน่ากลับยกมือขึ้นมาแล้วโอบเอวของวินเทอร์เอาไว้

“ข้ามองเพราะว่าข้าสะใจ หากท่านพี่คิดว่าข้ามองเพราะสนใจเขาละก็ไม่มีทางเป็นเช่นนั้นอย่างเด็ดขาด ท่านพี่วินเทอร์ของข้าหล่อเหลามากกว่าคนผู้นั้นตั้งเยอะเลย..”

วินเทอร์หรี่ตามองใบหน้างามชวนหลงใหลของสตรีในอ้อมแขน

“ข้าชอบนะ เวลาที่เจ้ากล่าวว่าข้าเป็นของเจ้า..”

“ก็เพราะว่าพี่เป็นของข้าจริงๆ นี่ หรือท่านพี่จะเถียงว่าท่านไม่ใช่คนของข้า”

วินเทอร์ยกมือขึ้นมาจับที่เอวคอดกิ่วของทารีน่าเบาๆ

“วินเทอร์คนนี้เป็นของทารีน่าแต่เพียงผู้เดียว..ข้าล้วนไม่กล้าเถียงเจ้าหรอก..ที่รัก”

ความอ่อนหวานเข้ากอบกุมหัวใจของวินเทอร์เอาไว้ เขาชอบช่วงเวลานี้เป็นที่สุด เพราะว่าในสายตาของทารีน่า ดวงตาคู่สวยของนางกำลังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเขา