2.4 สนิทสนม

อุณหภูมิข้างแก้มพลันร้อนผ่าวขึ้นมาเมื่อได้ยินคำกล่าวเช่นนั้นของท่านพี่วินเทอร์

ส่วนมือของท่านกาเล็ตก็กำลังป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆ กางเกงซับในของเธออยู่

ทารีน่ารีบยกมือขึ้นมาเพื่อขัดขวางเขาเอาไว้

“อ่า!..ขะ..ข้ายังคุยเรื่องสำคัญไม่จบเลยค่ะ”

กาเล็ตหัวเราะเบาๆ เขาลุกขึ้นไปนั่งบนเตียงกับทารีน่าพร้อมกับหอมแก้มเธอเบาๆ

“ตามเจตนาของท่านทารีน่าแล้ว ท่านต้องการให้องค์รัชทายาทฮาร์วีลงจากตำแหน่งองค์รัชทายาทที่กำลังดำรงอยู่ มันอาจจะง่ายดายมากขึ้นหากว่าท่านเล็งเห็นถึงผู้ที่จะขึ้นมาเป็นองค์รัชทายาทแทนฮาร์วี เพราะบุคคลผู้นั้นน่าจะยินดียื่นมือเข้ามาช่วยเหลือท่านทารีน่า..”

เธอยื่นมือไปจับมือของคาดินันกาเล็ตเอาไว้

“ท่านไงคะ ท่านกาเล็ตคือผู้ที่ข้ามองว่าท่านเหมาะสมที่สุดในการขึ้นเป็นองค์รัชทายาทและองค์จักรพรรดิ”

กาเล็ตนิ่งอึ้งไปหลายนาที คำกล่าวของทารีน่าทำให้เขาแทบหยุดหายใจ

“ท่านทารีน่า ข้าไม่สามารถเป็นองค์จักรพรรดิหรือว่าองค์รัชทายาทได้หรอกครับ ข้าหลบหนีมาก็เพราะว่าข้าไม่ต้องการแย่งชิงอำนาจในพระราชวัง และข้าเองก็คาดหวังอย่างยิ่งว่าลูกชายของข้าจะไม่ต้องแย่งชิงอำนาจจากใครทั้งนั้น” 

ทารีน่าส่งยิ้มหวานให้เขา มันเป็นรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนและอบอุ่นจนทำให้หัวใจของกาเล็ตเต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ข้ารู้ว่าที่ท่านหลบหนีมาเพราะคำกล่าวของอดีตจักรพรรดินี พระมารดาของท่านกาเล็ต ที่ท่านหลบหนีออกมาไม่ใช่เพราะว่าท่านเป็นคนขี้ขลาดเลยสักนิด แต่เพราะว่าจิตใจของท่านมันเข้มแข็งมากกว่าใครๆ เลยต่างหาก ท่านไม่หวั่นไหวไปกับอำนาจที่หอมหวานอย่างการเป็นองค์จักรพรรดิ ท่านกาเล็ตที่ข้ารู้จักไม่ใช่คนขี้ขลาดเลยนะคะ"

วินเทอร์ยกมือขึ้นมากอดอก พร้อมกับยกยิ้มที่มุมปากจางๆ ทารีน่าในยามนี้เติบโตมากแล้วจริงๆ เขามองไปที่ใบหน้าของทารีน่าด้วยสายตาที่แสนจะภูมิใจว่าเขาทุ่มเทหัวใจให้กับสตรีไม่ผิดคนจริงๆ

“แต่ว่า..”

กาเล็ตกำลังจะเอ่ยปฏิเสธแต่ทารีน่ารีบยกมือขึ้นมาปิดปากของเขาเอาไว้

“ข้าอยากจะเป็นจักรพรรดินีค่ะ ข้าอยากมีอำนาจมากกว่าสตรีใดๆ ในจักรวรรดิแห่งนี้!”

เธอรู้สึกว่าการหว่านล้อมท่านกาเล็ตมันไม่ง่ายเลย เพราะว่าเขาไม่ได้สนใจตำแหน่งขององค์รัชทายาทหรือว่าองค์จักรพรรดิสักนิดเดียว ในเมื่อเป็นแบบนั้นก็ให้เรื่องราวทั้งหมดนี่มันเป็นความต้องการของเธอซะเถอะ!!

กาเล็ตชั่งใจอยู่พักหนึ่งก่อนที่เขาจะแลบลิ้นออกมาแล้วไล่เลียไปตามเรียวนิ้วของทารีน่าที่กำลังปิดอยู่บนริมฝีปากเขา

“หากว่านั่นมันคือความต้องการของท่านทารีน่า เช่นนั้นข้าก็จะเป็นองค์จักรพรรดิเองครับ เพื่อให้ท่านมีอำนาจมากกว่าสตรีใดในจักรวรรดิแห่งนี้”

ต้องแบบนี้สิถึงจะถูก! ที่เหลือก็แค่สร้างภาพลักษณ์ของคาดินันกาเล็ตให้ดีมากยิ่งขึ้นในสายตาของชนชั้นสูง เพราะว่าก่อนหน้านี้เขาถูกใส่ร้ายว่าขี้ขลาดบ้างล่ะ หวาดกลัวต่ออำนาจของราชวงศ์บ้างล่ะ ไม่มีใครรู้ว่าเด็กวัยเจ็ดขวบจะต้องวิ่งหนีคมหอกคมดาบออกมาตามทางลับที่แม่ของเขายินยอมใช้ชีวิตของตัวเองเพื่อปกป้องทางลับนั้น..

องค์จักรพรรดิองค์ปัจจุบันผู้เป็นน้องชายมิได้เป็นผู้ก่อการกบฏก็จริง แต่ทว่าพระองค์กลับไม่คิดยื่นมือช่วยเหลือพี่ชายที่ถูกข้าศึกต่างแดนรุกล้ำเข้ามาจนถึงด้านในพระราชวัง

ทรงใช้โอกาสในยามที่ราชวงศ์กำลังสูญเสียและข้าศึกที่กำลังเหนื่อยอ่อน บุกเข้าไปในพระราชวังหลังจากที่มั่นใจว่าพี่ชายถูกฆ่าตายแล้ว พระองค์จัดการพวกข้าศึกจนหมดทุกคน แล้วสถาปนาตัวเองขึ้นมาเป็นองค์จักรพรรดิ

ภายหลังถึงแม้ว่าจะรับรู้การมีชีวิตอยู่ของหลานชายเพียงคนเดียวอย่างกาเล็ต แต่องค์จักรพรรดิก็ทรงไม่สนใจและไม่คิดส่งคืนตำแหน่งองค์จักรพรรดิให้สายเลือดผู้ครองบัลลังก์ที่แท้จริง

ทารีน่าถอนหายใจเบาๆ ความเจ็บปวดของท่านกาเล็ต เธอจะทวงคืนและแก้แค้นให้เอง!!

“อีกเรื่องที่ข้าลืมบอกก็คือเซอร์เดนิซาจะมาช่วยเหลือเราอีกแรง”

วินเทอร์หรี่ตามองทารีน่า

“อย่าบอกนะว่าเจ้าไปพบเจอเขาที่ระเบียง..”

ทารีน่าขมวดคิ้วในทันที

“บางทีท่านพี่วินเทอร์ก็ฉลาดจนข้าอดจะขนลุกไม่ได้ ให้ตายเถอะท่านมีเวทมนตร์ที่สามารถหยั่งรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าได้รึไง?”

วินเทอร์ยกมือขึ้นมาลูบผมของทารีน่าเบาๆ

“พี่ไม่ได้มีเวทมนตร์อะไรแบบนั้นเลย เพียงแต่ในวันที่เจ้าเป็นลมเพราะว่าเซอร์เดนิซาเข้าห้องผิด เขากล่าวว่าจะส่งมอบตราผ่านเข้าออกของผู้ที่ชนะการแข่งขันให้เจ้า หากว่าเขาชนะ แต่หากเขาแพ้เขาจะมาเป็นองครักษ์ให้เจ้าสักระยะจนกว่าเจ้าจะพอใจ”

นี่แค่เธอเป็นลมเพราะตกใจที่เห็นเลือดบนตัวเขา เขาถึงกลับส่งมอบของรางวัลจากการแข่งขันให้เธอเลยอย่างนั้นหรือ?

ไม่ใช่ว่าท่านพี่วินเทอร์ไปขู่ท่านเซอร์เดนิซามาหรอกใช่ไหม?

“ข้าไม่ได้ไปขู่เขาเพื่อให้เขาเอาของรางวัลมาให้เจ้าสักหน่อย เหตุใดเจ้าถึงได้มองพี่เช่นนั้นเล่า”

ชัดเลย!! ท่านพี่วินเทอร์อ่านใจได้อย่างแน่นอน หรือว่าเธอแสดงออกทางสีหน้ามากไปอย่างงั้นเรอะ!

“ของรางวัลนี่ เหมาะจะนำมาขอโทษที่ไหนกัน เขาควรจะได้รับเพราะว่าเขาชนะการแข่งขันนี่คะ นำมาให้ข้าเช่นนี้เหมาะสมแล้วงั้นหรือ?”

วินเทอร์เอนใบหน้าเพื่อซบลงบนไหล่ของทารีน่า

“เซอร์กล่าวกับข้าเองว่าของรางวัลที่เขาต้องการคือชัยชนะอันทรงเกียรติที่เขาสามารถคว้ามาได้ด้วยสองมือของเขา เพราะอย่างนั้นเจ้ารับตราประทับนี่ไปเถิด ข้าเชื่อว่าในอนาคตมันจะต้องมีประโยชน์กับการทำการใหญ่ของเจ้าเป็นแน่”

หลังจากกล่าวจบวินเทอร์ก็จุมพิตลงไปบนซอกคอขาวเนียนของทารีน่า

“นี่เรา..คุยธุระกับจบรึยังรินา?”

วินเทอร์กระซิบถามเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ทำเอาทารีน่าอดประหม่าไม่ได้เลย

เธอยังไม่ทันได้ตอบท่านกาเล็ตก็กำลังถอดซิบด้านหลังของชุดเดรสที่เธอสวมอยู่ซะแล้ว

ทั้งๆ ที่เมื่อคืนไม่ใช่ว่าพวกเขากลืนกินเธอจนถึงรุ่งสางอย่างนั้นหรือ? ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวแต่เป็นการกระทำเรื่องอย่างว่าแบบนับครั้งไม่ถ้วนด้วยซ้ำ

“ข้าเหนื่อย..”

วินเทอร์ชะงักเล็กน้อยกับคำกล่าวของทารีน่า

“หากว่าเหนื่อยเช่นนั้นวันนี้เจ้าก็นอนเฉยๆ เถิด พี่และคาดินันกาเล็ตจะทำเอง”

ไม่ยักรู้ว่าท่านพี่วินเทอร์และคาดินันกาเล็ตจะสนิทสนมกันถึงเพียงนั้น

“นี่ท่านทั้งสอง สนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ?”

ชุดเดรสแสนงดงามถูกถอดออกจากร่างกายของทารีน่าทางปลายเท้า กาเล็ตพรมจูบไปตามเรียวขาขาวของเธอด้วยความอ่อนโยน

“เมื่อวานนี้..”

เสียงตอบที่ตอบออกมาโดยพร้อมเพรียงกันของวินเทอร์และกาเล็ตมันทำให้ทารีน่าอดที่จะรู้สึกขำไม่ได้