ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุก

“ งั้นแม่ก็สรุปให้เลยแล้วกันนะ”

เสียงมารดาเอ่ยแทรกขึ้นมา เมื่อเห็นว่าทั้งคู่ต่างพากันนั่งเงียบกริบ

“ฤกษ์แต่งงานคือไม่เกินกลางเดือนหน้า เพราะแม่ได้หาเอาไว้แล้ว ในระหว่างนี้แกสองคนก็เรียนรู้กันไปก่อน ทำความรู้จักกันให้มากขึ้นกว่าเดิม แต่แม่เชื่อสายตาของตัวเองนะว่าทั้งสองคนน่ะ ดูเหมาะสมกันมากที่สุด...เค!...”

 คุณจารีย์เอ่ยออกมายืดยาว ประโยคสุดท้ายเธอมองหน้าลูกชาย ก่อนจะเรียกชื่อเขาเชิงย้ำ

“ครับแม่”

“บอกพ่อแกด้วยนะเรื่องงานแต่งของแกน่ะ บอกเขาแทนแม่ทีว่า เสียใจด้วยนะที่ชวดลูกสะใภ้มาเฟีย แต่ให้เขาเก็บเอาไว้ให้กับลูกชายคนอื่นก็ได้ละมั้ง น้องชายคนละแม่ของแกมีตั้งหลายคนไม่ใช่รึไง?”

“ก็...ครับ แต่ผมไม่รับฝากนะครับ ทางทีดีแม่บอกกับพ่อให้ผมดีกว่านะ หากผมเป็นคนบอกท่านเอง หูผมคงอื้อไปหลายวัน แต่ถ้าเป็นแม่พูด พ่อคงไม่กล้าหือ...”

ซันไชน์พึ่งจะรู้ในวันนี้เองว่า ยังมีคนที่อยู่เหนือกว่ามาเฟีย นั่นก็คือเมียเก่าอย่างป้าจารีย์ แสดงว่าท่านจะต้องมีดีอย่างแน่นอน

“ก็ได้...ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวแม่จะบอกกับพ่อของแกให้เอง”

ป้าจารีย์และแม่ของซันไชน์เป็นเพื่อนที่รักกันมาก พ่อของหญิงสาวท่านก็เป็นคนแนะนำให้รู้จักกับแม่ของเธอ  จนกระทั่งท่านทั้งสองได้ครองรักกัน แต่สุดท้ายแล้วผู้ให้กำเนิดของซันไชน์ก็ดันมาอายุสั้น เนื่องจากวันนั้นสามคนพ่อแม่ลูกได้พากันกลับมาเมืองไทย  เพื่อจะมารับยายไปอยู่ด้วยกันที่อิตาลี พอทราบข่าวหลังจากนั้นไม่กี่วัน คนเป็นยายก็มาสิ้นใจตามแม่ของซันไชน์ไปด้วยอีกคน

หญิงสาวนั่งฟังสองคนแม่ลูกคุยกันอยู่พักใหญ่  เธอจึงอยากจะขอตัวออกไปทำธุระข้างนอกบ้าง  เพราะเธอมีบางอย่างที่สำคัญมากต้องรีบทำ

เนื่องจากเมื่อคืนนี้เควินสดกับเธอโดยที่ไม่ได้ป้องกัน  ซันไชน์จึงต้องการใช้ยาคุมฉุกเฉิน เพื่อคุมกำเนิดให้กับตัวเองโดยเร็วที่สุด

เพราะด้วยธุรกิจของเขา  ต้องมีผู้หญิงอยู่รอบตัวมากมาย  และเธอก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาป้องกันตัวเองแค่ไหน เกรงว่าเขาจะเอาโรคร้ายมาติดเธอด้วยนั่นมากกว่า

ไม่น่าเคลิ้มตามเขาไปเลยให้ตาย!... คิดได้ก็เหมือนกับว่ามันสายไปแล้วจริง ๆ

ฃันไชน์รีบทิ้งความคิดในหัวของตัวเองลงไป ก่อนจะหันมาตั้งใจฟังคุณจารีย์พูดเรื่องการแต่งงานของเธอกับลูกชายของท่าน

“เรื่องสถานที่แต่งงาน ก็จัดในโรงแรมของเรานั่นละนะ เรื่องอื่น ๆ แม่จะให้เลขาจัดการให้ เคแค่พาน้องไปเลือกชุดแต่งงานกับถ่ายรูป...แม่คงต้องไปธุระก่อนนะ นัดเพื่อนเอาไว้”

คุณจารีย์เอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นยืน... ก่อนไปยังหันมาย้ำพร้อมกับจิกสายตาใส่หน้าคนเป็นลูกชายอีกว่า

“แม่ฝากน้องด้วยนะ ซันไชน์เปรียบเสมือนลูกสาวของแม่อีกคน อย่ารังแกหรือหักหาญน้ำใจน้อง จนกว่าจะถึงวันแต่งงานเข้าใจไหม!?”

ประโยคคำถามเชิงสั่งจากมารดา เควินอยากจะตอบท่านกลับไปจริง ๆ เลยว่า เขาได้ทำข้าวสารของท่าน ให้กลายเป็นข้าวสุกไปตั้งแต่เมื่อคืนวานนั่นแล้ว

ซันไชน์สะอึก หลุบดวงตาคู่สวยลงต่ำ ก่อนจะเสสายตาไปอีกทาง ด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีจัดจรดใบหู

ส่วนเควินมองหญิงสาวอย่างรู้สึกขำ  พลางหัวเราะหึหนัก ๆ ในลำคอ

เขายืดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินเข้ามากอดมารดาเชิงประจบ ก่อนจะกดจมูกกับแก้มนุ่มของท่านหนัก ๆ ในขณะที่ผละออกมาถามกลับไป

“แม่ไม่กลัวว่าลูกสาวของแม่ จะรังแกผมบ้างหรือไงครับหื้ม?..”

“ไอ้กะล่อน โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วยังทะลึ่งไม่เลิก...”

คุณจารีย์ต่อว่า พร้อมกับผลักร่างใหญ่ออกไป พลางตวัดตาค้อนให้ลูกชายอย่างรู้สึกเอ็นดูอีกครั้ง

จากนั้นจึงหมุนตัวพาร่างท้วมเดินออกไปจากห้อง ในขณะที่ลูกชายยังตะโกนก้องไล่หลังตามไปอีกด้วยว่า

“รักแม่ที่สุดครับ”

 คุณจารีย์ส่ายหน้า พร้อมกับรอยยิ้มหลังจากได้ยินลูกชายตะโกนบอกรัก

เพราะเป็นแบบนี้ไง เธอจึงไม่อยากให้ลูกชาย ไปคว้าลูกสะใภ้ที่ไหนมาให้ก็ไม่รู้

ถึงแม้กับคนอื่นอาจจะมองว่าลูกชายของเธอเป็นคนไม่ดีเท่าไหร่ แต่สำหรับคุณจารีย์แล้ว เธอกลับภูมิใจในตัวลูกชายคนนี้มากที่สุด...

หลังจากที่คุณจารีย์ออกไปแล้ว เหลือเพียงเควินกับซันไชน์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน  เควินจึงเป็นฝ่ายทำลายความเงียบนี้ลงด้วยคำถาม

“ซัน...พี่เรียกเธอแบบนี้ดีกว่าไหม?”

เขาถามในขณะที่ย้ายร่างสูงมานั่งอยู่ด้านข้าง จนทำให้อีกคนต้องเขยิบห่างออกมา ก่อนจะพยักหน้ารับตอบกลับแทนเสียง

“ซัน!..เรื่องเมื่อคืนนี้...”

“ไม่เป็นไรค่ะ! ”

ซันไชน์รีบพูดแทรกขึ้นมา ก่อนที่เควินจะเอ่ยอะไรออกไปมากกว่านั้น คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงเชิงสงสัย แต่เขาไม่ถามอะไรเธอกลับ  แต่อยากให้หญิงสาวพูดออกมาเองมากกว่า

“ซัน..แค่อยากได้ยาคุมฉุกเฉินค่ะ และอยากจะรู้แค่ว่าพี่สดกับผู้หญิงแบบนี้ทุกคนหรือเปล่าคะ ซันกลัวพี่เอาโรคมาติดน่ะ เพราะความจริงแล้วเราควรตรวจร่างกายก่อนที่จะมีอะไรกัน”

ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจที่จะพูดกับเขาด้วยประโยคยาว ๆ ทีเดียวให้จบ   ดีกว่าที่จะมามัวสงสัยหรือกังวลใจไปต่าง ๆ นา ๆ เพราะเรื่องที่เธอเสียตัวให้เขา ไม่น่าห่วงเท่ากับเรื่องนี้

เธอเองก็ไม่ได้เสียใจอะไร แอบยินดีด้วยซ้ำที่ผู้ชายคนนั้นเป็นเขาต่างหากเล่า ผู้ชายคนแรกที่เธอยอมให้เข้ามารุกล้ำร่างกายได้ขนาดนี้ หรืออีกทียังไงซะเธอคิดว่าตัวเองจะต้องได้แต่งงานกับเขาอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกกังวลใจมากที่สุดในตอนนี้  คือยังไม่พร้อมที่จะมีลูกกับเขาเท่านั้น

เควินยิ้มขำรับพร้อมกับพาร่างหนาขยับเข้ามาใกล้  ก่อนจะใช้วงแขนแกร่งคว้าโอบร่างบาง ให้เข้ามาหาตัวอย่างถือวิสาสะและเอาแต่ใจ จากนั้นจึงกดจมูกโด่งลงบนแก้มใส แล้วสูดมันเข้าไปราวกับชื่นใจหนักหนา ทำเอาใบหน้าสวยเห่อร้อนขึ้นมาในตอนนี้เลย

“นิ้! คุณ!..” หญิงสาวแว้ดใส่ชายหนุ่มเสียงสูง

 แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น ก็ถูกร่างหนาชิงตัดหน้าพูดขึ้นมาก่อน

“พี่แก่กว่าเธอหลายปีควรเรียกพี่นะ ไม่ใช่ คุณ  หรือจะเรียกว่า เค เฉย ๆ โดยไม่จำเป็นต้องมีคำนำหน้า แบบเมื่อคืนนี้ก็ได้นะ พี่ไม่ถือ”

“...!!...”

ซันไชน์มุ่ยหน้าโดยที่ไม่พูดอะไร  อีกฝ่ายจึงถือโอกาสพูดต่อจากนั้นทันที

“งั้น..พี่จะตอบคำถามของเธอก่อนก็ได้ เธอจะได้สบายใจ ว่าพี่ไม่เคยสดกับใครเลย แล้วก็ตรวจร่างกายเป็นประจำ ไม่มีโรคติดต่อ พอใจยัง!? ”

“ค่ะ..แต่ซันอยากจะขอใช้รถ”  เธอพยักหน้ารับพร้อมกับเอ่ยปากขอสิ่งที่อยากได้

“รู้เส้นทางในกรุงเทพดีแล้วเหรอ?”

ร่างสูงถามกลับไป พลางหรี่ตามองหน้าสวยใสในระยะใกล้  โดยเฉพาะริมฝีปากสีเชอร์รี่ที่กำลังขยับตอบเขากลับมา

น่าจูบจังวะ!

แค่คิดมันก็อยากจะเอาฉิบหายเหอะ!

“กำลังจะรู้วันนี้นี่แหละค่ะ”

เธอตอบ  พร้อมกับดันตัวเองออกมาจากร่างใหญ่ แต่ก็ยังอยู่ในระยะที่มองเห็นหน้ากันได้อย่างชัดเจน เพราะเธอเห็นสายตาของเขา ที่เอาแต่มองหน้าสลับกับเลื่อนนัยน์ตามองต่ำลงไปหยุดอยู่ที่หน้าอก ก่อนจะวกกลับขึ้นมาสบตากับเธออีกครั้ง

เขาต้องกำลังคิดอะไรอยู่แน่ ถึงได้ทำหน้าแบบนี้กับเธอน่ะ…

แบบไหนเหรอ?

ก็แบบที่มองเธอเมื่อคืนไง..ใช่มั๊ย!?

ฮึ้ย!..ไม่มั้ง..สงสัยจะคิดไปเอง...

บ้าไปแล้วน่าซัน! เขาหรือเธอกันแน่นะที่คิดแบบนั้นน่ะ?...