ตอนที่ 13/119.00 น.ลีลี่ยืนมองบ้านของเฮียอรรถที่ดูเงียบสนิท มีแสงไฟสลัวที่สาดส่องมาจากด้านในตัวบ้าน หญิงสาวพยายามมองเข้าไปทว่าก็ยังไม่เห็นอะไรมากไปกว่านี้ กระทั่งเธอตัดสินใจว่าจะเดินเข้าไปดูเผื่อว่าจะมีใครสักคนอยู่ด้านในนั้น“อ้าว ม๊าเอื้อง ทำไมมานั่งคนเดียวอยู่ตรงนี้ล่ะจ๊ะ?” ขณะที่เดินเข้าไปยังไม่ถึงไหนก็ดันเห็นแม่ของเฮียอรรถนั่งเล่นกับเจ้าจู๋อยู่ที่บริเวณโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้หน้าบ้านท่านเงยหน้าขึ้นมองลีลี่ก่อนจะตอบกลับ “ลี่...มาก็ดีแล้วลูก”“?” ใบหน้าของเธอขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นคำถาม“คืองี้นะ อรรถมันเอารถพ่อเค้าไป แล้วม๊าไม่มีรถจะไปรับป๊าสันต์ตอนเลิกงานแล้วลูก โทรไปเมื่อกี้เห็นบอกว่าอยู่บ้านฉี รถของอรรถก็ดันขับไปทิ้งไว้ที่นั่นหมด เหลือแต่บิ๊กไบค์เนี่ยม๊าก็ขับไม่เป็น”ม๊าเอื้องทำหน้าคิดไม่ตก ลี่มองรอบบ้านถึงได้รู้ว่าไม่มีรถยนต์แม้แต่คันเดียว จะเหลือก็แต่บิ๊กไบค์ของเขาที่จอดทิ้งเอาไว้โดยปกติแล้วประมาณ 2-3 ทุ่ม จะเป็นเวลาที่คลินิกของป๊าสันต์ปิด บางทีท่านก็ขับรถไปทำงานเอง ทว่าวันนี้ลี่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรถของป๊าสันต์และรถ BMW ของเฮียอรรถ ถึงได้ขนกันไปกองไว้ที่อู่ของเฮียฉี“ลี่จะไปต
ตอนที่ 13/2เมื่อเข้าไปถึงภายในอู่ ลีลี่พบว่าบรรยากาศครึกครื้นไม่ต่างจากที่คิดไว้ เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุย และเพลงที่เปิดดังจากลำโพงเก่า ๆ ดังก้องไปทั่วอู่เธอมองหาเฮียอรรถในกลุ่มชายฉกรรจ์นับสิบ ในมือของแต่ละคนถือแก้วเหล้าและเบียร์กันทุกคน แต่คนที่เธอมาตามหากลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา แล้วเฮียอรรถหายไปไหน“อ้าว! ลี่ มานี่ได้ยังไง?” เป็นเฮียฉีสังเกตเห็นเธอก่อนที่เพื่อนคนอื่นๆ จะมองมา เขาวางแก้วลงและส่งยิ้มให้“ม๊าเอื้องบอกให้ลี่มาตามเฮียอรรถน่ะ เฮียอรรถอยู่ที่นี่ไหม?” ลีลี่ตอบพร้อมกับกวาดสายตาหาคนที่เธอต้องการ“ไอ้อรรถ! เมียมึงมาตามแล้วโว้ย!” เฮียเชษที่เดินตามหลังมาเสียงดังขึ้นจนทุกคนตกใจพร้อมทั้งหัวเราะคิกคัก ท่าทางจะเมายังไม่สร่าง“มันเดินไปข้างหลังนู้น เห็นว่าไปเข้าห้องน้ำ” เฮียฉีชี้มือบอกทางให้กับลีลี่ด้านหลังอู่ของเฮียฉีจะเป็นบ้านพักหลังเล็กๆ ที่เพิ่งสร้างเสร็จ เพื่อใช้เป็นที่อยู่อาศัย ลีลี่คิดว่าเฮียอรรถคงจะไปเข้าห้องน้ำที่บ้านหลังเล็กของเฮียฉี ซึ่งน่าจะมีลูกกับเมียของเฮียฉีพักอาศัยอยู่หญิงสาวมองแสงไฟสว่างตลอดทางเดินที่ตัดสินใจเดินอ้อมมาดู เธอเห็นหลังอู่ที่เคยเป็นที่รกร้างทว่าตอ
ตอนที่ 13/3“ลี่จะกลับก่อน ม๊าเอื้องบอกให้เฮียออกไปตอนนี้เลย”“ลี่... มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด...” เขาเริ่มพูดขึ้นมาหลังจากเงียบไปพักใหญ่ แต่คำพูดของเขากลับยิ่งทำให้ความรู้สึกของลีลี่เหมือนโดนเข็มแหลมทิ่มแทงเธอหัวเราะในลำคอเบาๆ เสียงที่เต็มไปด้วยความประชดประชัน “เฮียไม่จำเป็นต้องอธิบาย ลี่ก็เป็นได้แค่ยัยเด็กข้างบ้าน มีหน้าที่แค่มาตามเฮียกลับตามคำสั่งของม๊าเอื้อง”เฮียอรรถชะงักไป สายตาของเขาแสดงความสับสน แต่ไม่ได้ปฏิเสธอะไรลีลี่เม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะตัดสินใจพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “รีบไปรับพ่อเฮียเถอะ ม๊าเอื้องรออยู่” แล้วหันหลังเดินออกมาทันทีโดยไม่รอคำตอบ เธอรู้สึกเหมือนต้องรีบออกจากตรงนั้น ก่อนที่น้ำตาจะหลั่งออกมาให้เขาเห็นเมื่อถึงรถ ลีลี่ทรุดตัวลงบนเบาะมอเตอร์ไซค์ในความเงียบ น้ำตาที่พยายามเก็บไว้สุดท้ายก็เอ่อล้นออกมา ความผิดหวังและความเจ็บปวดมันมากเกินจะรับไหว“ฮึก! ทำไมลี่ต้องมาเหนื่อยกับคนแบบนี่ด้วย!” เธอพึมพำออกมาเบาๆ พลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา แต่ไม่ว่าพยายามเช็ดอย่างไร น้ำตาก็ยังคงไหลไม่หยุดเธอรู้ดีว่าถ่านไฟเก่าระหว่างเขากับพี่แฟนท์มันอาจจะยังมีอยู่ และมันน่ากลัวกว่าผู้หญิงทุกค
ตอนที่ 14/106.00 น.เช้าวันถัดมา ชายหนุ่มวิ่งเยาะแยะมาในชุดนักวิ่งพร้อมความมั่นใจ เขาต้องเตรียมพร้อมร่างกายก่อนที่จะถึงวันแข่งขันจริงในอีกไม่กี่วันข้างหน้าสถานที่ที่เขาใช้ในการวิ่งในตอนเช้าของวันนี้ ไม่ใช่นี่ไหนไกล แต่เป็นถนนในซอยของบ้านเขาเอง ซึ่งถัดไปไม่ถึงห้าสอบเมตรด้วยซ้ำก็จะเป็นร้านกาแฟของของลีลี่ที่ตั้งอยู่หน้าบ้านของเธอเองขณะที่ยังวิ่งอยู่ข้างทาง เขายกแขนขึ้นมามองนาฬิกาที่สวมใส่เพื่อตรวจดูระยะทางการวิ่งของตนเอง เขาวิ่งตั้งแต่ตีห้ากว่าๆ แล้ว จนกระทั่งตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเช้า อีกหน่อยถ้าร้านของลีลี่เปิดเจ็ดโมง เขาคิดว่าวันนี้จะเข้าไปซื้อกาแฟสักหน่อยสองขายาวๆ เร่งฝีเท้าวิ่งต่ออีกสักพัก อากาศในยามเช้ามันช่างดีมากกว่าที่คิด ซึ่งนานครั้งกว่าที่เขาจะยอมลุกขึ้นมาวิ่งในเวลาแบบนี้ เขาถนัดออกกำลังกายตอนเย็นๆ มากกว่ากระทั่งเสียงนาฬิกาแจ้งเตือนขึ้นว่าตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงตรง ในขณะที่เขาวิ่งอยู่หน้าปากซอย ในหัวของเขาคิดว่าตอนนี้ลีลี่คงจะเปิดร้านแล้ว ถึงได้รีบหมุนตัววิ่งกลับไปเส้นทางเดิมที่ตัวเองผ่านมาเมื่อมาจนถึงหน้าร้านกาแฟของลีลี่ จากที่ตั้งใจว่าวันนี้จะได้เป็นลูกค้าคนแรกของร้าน แต่กล
ตอนที่ 14/2หลายวันต่อมาที่เขาพยามหาจังหวะเข้าหาลีลี่ ทว่าอีกฝ่ายกลับมีท่าเมินเฉยต่อเขาไม่ว่าจะเป็นในสถานที่แห่งไหน ทั้งที่บ้าน ทั้งที่ร้าน เธอกลายเป็นลีลี่ในอีกเวอร์ชั่นไปเลย และเขาเองก็ไม่มีทางชินแต่วันนี้คงจะไปส่องดูลีลี่ที่ร้านกาแฟไม่ได้เหมือนวันก่อน เพราะวันนี้คือวันที่เขาและทีมต้องลงแข่งขันรายการฟุตบอลสานสัมพันธ์ประจำของภาคตะวัน ซึ่งจัดที่สนามฟุตบอลของสโมสรพัฒนกิจ โดยมีเสี่ยชัชชาติพ่อของเพื่อนสนิทอย่างฉีเป็นประธานร่วมในการแข่งขันครั้งนี้ ซึ่งจะใช้เวลาแข่งขันกันให้จบภายใน 3 วันเขาและเพื่อนมาถึงสนามกันตั้งแต่เช้าตรู่ ในระหว่างที่รอคิวถัดต่อจากคู่ปัจจุบันที่กำลังแข่งขันกันดุเดือด ทีมของสารวัตรกับทีมของจังหวัดใกล้เคียง ตอนนี้คะแนนตีคู่เสมอกันมาได้ 1-1 เขานั่งเก็บรายละเอียด เผื่อว่าคู่ไหนชนะครั้งนี้ หากเข้ารอบลึกๆ ไปก็อาจจะเจอต้องกันกับทีมของเขาภาพของลีลี่ที่เมินเฉยใส่เขาในช่วงหลายวันที่ผ่านมายังคงวนเวียนอยู่ในหัว ทำให้เขาแทบจะเสียสมาธิทุกครั้งที่พยายามคิดถึงการแข่งขัน“ไง? ตั้งแต่วันนั้นยังไม่ได้คุยกันอีกเหรอวะ” ฉี เพื่อนสนิทของเขาเดินเข้ามาแล้วนั่งลงข้างๆ พร้อมยื่นขวดน้ำมาให้ “ม
ตอนที่ 14/3เมื่อถึงคราวที่อรรถและเพื่อนลงสนามแข่ง บรรยากาศรอบสนามเต็มไปด้วยเสียงเชียร์ดังกึกก้องจากกลุ่มกองเชียร์ของแต่ละทีม ทีมของอรรถสวมชุดแข่งสีขาวตัดน้ำเงิน ดูโดดเด่นเมื่อเทียบกับทีมคู่แข่งที่มาในชุดสีแดงสดอรรถยืนนิ่งอยู่กลางสนามขณะทีมทั้งสองฝ่ายเตรียมตัวเตะเริ่มเกม เสียงนกหวีดเริ่มต้นการแข่งขันดังขึ้น เขาวิ่งเข้าประจำตำแหน่งอย่างคล่องตัว จังหวะแรกบอลถูกส่งมาที่เขาซึ่งเป็นผู้เล่นกองกลาง เขาแตะลูกบอลอย่างแม่นยำและส่งต่อให้เพื่อนร่วมทีมทางปีกซ้าย การประสานงานเป็นไปอย่างราบรื่นในช่วงเริ่มต้นเกมเมื่อการแข่งขันก่อนหน้านี้ผลการแข่งออกมาอย่างชัดเจนบนกระดานแล้วว่าทีมของสารวัตรปลื้มชนะ และรอเข้าแข่งขันในรอบชิงชนะเลิศนำทีมเขาไปได้ก่อน ซึ่งเขาและทีมเองก็จะต้องทำให้ได้ เพื่อที่จะได้เข้าไปถึงรอบลึกๆ เช่นกัน"ไอ้อรรถ! ยิงเลย!" ภาคภูมิตะโกนจากด้านหลังเมื่อบอลถูกส่งย้อนกลับมาที่เขาอรรถจับบอลได้กลางสนาม เขากวาดสายตามองหาช่องว่าง ก่อนจะกระชากบอลทะลุแนวรับของฝ่ายตรงข้ามเสียงกองเชียร์ดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่ออรรถพาบอลเข้ามาในเขตโทษ เขาตัดสินใจยิงอย่างรวดเร็ว บอลพุ่งเข้าหาประตูด้วยความแรงและแม่นยำแต่
ตอนที่ 15/1หมั่บ!เขาคว้าแขนเรียวเล็กมากุมเอาไว้ ทั้งที่ไม่เคยต้องทำแบบนี้มาก่อน แต่ตอนนี้สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือการเมินเฉยของลีลี่“เป็นอะไร? โทรไปก็ไม่รับ ส่งข้อความไปก็ไม่ค่อยอ่าน ร้านก็ไม่เปิด” เขารีบรัวคำถามใส่อีกคนไม่ยั้ง หลายวันที่ผ่านมาเขาคิดไม่ตกเลยว่าลีลี่กำลังทำอะไรอยู่“ปล่อย! เจ็บนะ” คนตัวเล็ดขัดขืน เธอพยายามสะบัดแขนออกจากการกอบกุมของเขาใบหน้านิ่งเฉยของเธอแทบไม่ปลายหางตามองเขาด้วยซ้ำ จะมีก็แต่ตัวเขาเองที่จ้องมองเธอไม่วางสายตา โดยเฉพาะบริเวณใบหน้าเนียนใสที่ตอนนี้มันมีรอยช้ำแดงก่ำที่ขอบตรงขอบตาเธอนอนน้อย หรือร้องไห้ คำตอบที่เขากำลังวิเคราะห์ก็น่าจะเป็นอย่างหลัง“เฮียอธิบายทุกอย่างได้นะลี่ สิ่งที่ลี่เห็นวันนั้น...”“เฮียจะอธิบายทำไม? ในเมื่อลี่กับเฮียเราไม่ได้เป็นอะไรกันอยู่แล้ว ลี่ผิดเอง ที่ผ่านมาลี่คิดเองเออเองมาโดยตลอด”น้ำเสียงสั่นเครือที่แทบจะฟังไม่ได้ความ มันทำให้หัวใจของเขาปวดหนึบอย่างไม่ทราบสาเหตุ“ไม่ลี่...”“ลี่ต้องขอโทษเฮียด้วยซ้ำ ที่ลี่เข้าไปวุ่นวายในชีวิตของเฮียอ่ะ ฮึก... ทั้งๆ ที่รู้ดีมาโดยตลอดว่าเฮียไม่เคยรักลี่เลย ตั้งแต่เด็กยันโต เฮียก็ชัดเจนจนไม่รู้ว่า
ตอนที่ 15/2แต่ก่อนที่เหตุการณ์จะบานปลายไปมากกว่านี้ ประตูบ้านเปิดออกอีกครั้ง คราวนี้เป็นแม่ของลีลี่ที่เดินออกมา สีหน้าของจีรนันท์ตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่สามีตัวเองตะโกนด่าเด็กป่าวๆ“เสียงดังอะไรกันไปถึงข้างในบ้าน” เสียงของเธอดังก้องมากพอให้คนทั้งสามต้องหยุดหันมามอง โดยเฉพาะสามีของเธอเอง“มาก็ดีเลย มาดูไอ้เด็กข้างบ้านของคุณเลย มันทำวีรกรรมอะไรเอาไว้บ้าง มาดูให้เห็นกับตาตัวเองหน่อยเป็นไง”จีรนันท์มองหน้าลูกสาวสลับกันกับเด็กหนุ่มข้างบ้านที่เธอเห็นมาตั้งแต่เด็กๆ ดวงตาอ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยความสั่นไหว เธอถอนหายใจยาว ก่อนจะถามขึ้นมาอีกครั้ง“อรรถ นี่มันเกิดอะไรขึ้น บอกน้าหน่อย?”มือหนายังกุมกุมเรียวเล็กของลีลี่เอาไว้อย่างมั่นมือ เขาดึงอีกคนเข้ามาใกล้พร้อมกับก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อมกัน พวกเขาเข้ามาใกล้หญิงวัยกลางคนมากขึ้น สายตาของชายหนุ่มที่เคยไม่มีความจิงจัง ตอนนี้กลับแปรเปลี่ยน“อรรถกับลูกสาวน้าจี เราสองคนเกินเลยกันมากกว่าพี่น้องแล้วครับ...อรรถพร้อมรับผิดชอบน้อง ถ้าน้าจีไม่ว่าอะไร อรรถจะคุยกับป๊าม๊าของอรรถวันนี้เลย”“เดี๋ยวนะ!? เมื่อกี้อรรถบอกดน้าว่าอะไรนะ?”“อรรถบอกว่า อรรถกับลี่ เราสองคนนอนด
THE ENDสองเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว และในที่สุดวันนี้ก็มาถึง มันเป็นวันสำคัญที่ลีลี่และเฮียอรรถจะได้เริ่มต้นชีวิตคู่ด้วยกันสักที ในวันแต่งงานของพวกเขาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น และความสุข ความยินดี จากแขกเหรื่อที่มาร่วมงานในห้องแต่งตัวของลีลี่ ดอกไม้หลากสีถูกจัดวางไว้รอบๆ พร้อมแสงจากหลอดไฟที่ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นและโรแมนติก ลีลี่ในชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ดั่งที่เธอเคยจินตนาการฝันใฝ่ เธอยืนหน้ากระจก ดูตัวเองในชุดนี้และนึกถึงเรื่องราวทั้งหมดที่นำพาเธอมาที่นี่ได้แม่ของลีลี่ที่ยืนข้างๆ ยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อเห็นลูกสาวเติบโตมาเป็นผู้หญิงที่งดงามและแข็งแกร่ง“ลูกสวยมากนะ” แม่พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น“ก็ลี่ถอดแบบม๊ามาเต็มๆ ไงล่ะ” ลีลี่ตอบด้วยรอยยิ้ม ยีนส์เด่นขนาดนี้จะไม่สวยเหมือนแม่ตัวเองแล้วจะเหมือนใครกันในขณะที่อีกฝั่งหนึ่ง เฮียอรรถยืนรอในห้องพิธี เขาสวมชุดสูทสีดำที่ดูเรียบหรูเหมาะสมกับงานของเขา แต่ความรู้สึกในใจกลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและตื่นตัว เขามองไปที่หน้าประตูของห้องด้วยความหวังว่าเจ้าสาวจะปรากฏตัวออกมาในอีกไม่ช้าเมื่อพิธีเริ่มต้นขึ้น เสียงเพลงเริ่มเล่นและบรรยากาศของงานแต่งงานกลายเ
ตอนที่ 19/3ยามเย็นแสงอาทิตย์สีส้มทองฉาบไปทั่วท้องฟ้า เฮียอรรถขับรถพาลีลี่มายังสวนสุขภาพที่อยู่ติดกับอ่างเก็บน้ำ มองไปรอบๆ มีภูเขารายล้อม มีต้นดอกเฟื่องฟ้าสวยๆ รายรอบสองข้างทางที่วิ่งผ่าน บรรยากาศยามเย็นสดชื่นด้วยสายลมที่พัดเอาของน้ำเย็นๆ แตะเข้าปลายจมูก“เหนื่อยหรือยัง?” เฮียอรรถวิ่งเยาะๆ ข้างๆ กับหญิงสาว ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นว่านานทีปีหนคนอย่างลีลี่ถึงจะออกมาวิ่งกับเขาทีลีลี่มองไปรอบๆ ก่อนจะยิ้มพร้อมกันกับที่ชูสองนิ้วขึ้นมาให้เขามอง “แฮ่ก ๆ เหนื่อยสิ แต่ลี่สู้ไหว!”“แต่พักก่อนดีกว่า เพิ่งมาวิ่งครั้งแรกกล้ามเนื้อจะฉีกเอา” เขาพูดอย่างเป็นห่วง ก่อนที่ทั้งคู่จะค่อยๆ ลดความเร็วลง กระทั่งพากันเดินมานั่งอยู่ตรงซีเมนส์ที่กั้นขอบอ่างเก็บน้ำสายลมเย็นพัดผ่านช่วยลดความเหนื่อยหลังจากการวิ่ง ลีลี่เอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำจากกระเป๋าแล้วส่งให้เฮียอรรถ“ดื่มน้ำก่อนเฮีย”เขารับขวดน้ำมาแล้วยิ้ม “ขอบใจนะ”หลังจากพักจนหายเหนื่อย เฮียอรรถหันไปมองหน้าลีลี่ “ยืนมือมาหน่อยสิ” เขาบอกพลางบังคับด้วยสายตา ลีลี่แม้ว่าจะยังมึนงง แต่ก็ยอมยื่นมือออกมาหาเขาเฮียอรรถหยิบกระเป๋ากีฬาใบเล็กขึ้นมาเปิดซิป ค้นหาอ
ตอนที่ 19/2‘ที่อรรถลงทุนซื้อรถราคาสี่สิบกว่าล้านเนี่ย ไม่ใช่เพราะต้องการจะอวดว่าตัวเองมีเงินหรอก แต่เป็นเพราะอรรถอยากให้ทั้งน้าจีและน้าหลุนเห็นว่าอรรถเองก็มีเงินพอที่จะเลี้ยงดูลี่ได้เหมือนกัน ไม่ใช่คนไม่เอาอ่าวเหมือนอย่างที่น้าหลุนชอบพูด แค่รถอรรถยังซื้อเงินสดได้เลย แล้วทำไมแค่ยอมให้ลี่แต่งงานกับอรรถถึงจะทำไม่ได้ น้าหลุนอยากได้สินสอดเท่าไหร่ว่ามาเลย อรรถจะหาให้’คำพูดของเฮียอรรถที่พูดกับพ่อของเธอยังคงดังก้องอยู่ในหัว ถึงแม้ตอนนี้จะแยกย้ายกันกลับบ้านไปแล้วก็ตามแต่ลีลี่นั่งอยู่ในห้องนอนของตัวเอง จ้องมองเพดานขาวด้วยความรู้สึกที่ตีกันยุ่งเหยิงในใจ คำพูดของเฮียอรรถยังดังก้องอยู่ในหัวเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า“ลี่จะเชื่อมั่นเฮียได้จริงๆ ใช่ไหม…” เธอพึมพำเบาๆ กับตัวเอง สิ่งที่เขาได้พูดและการกระทำที่บ่งบอกว่าเขาพร้อมดูแลผุ้หญิงคนนี้ที่เคยวิ่งไล่ตามความรักของเขามานานลีลี่รู้ดีว่าเฮียอรรถทำทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ตัวเอง แต่ในใจก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าทุกสิ่งที่เขาทำนั้นจะเพียงพอที่จะเปลี่ยนความคิดของพ่อเธอได้จริงหรือเปล่าเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะความคิด ลีลี่หยิบมันขึ้นมาและเห็นชื่อของเฮียอรรถปรากฏบ
ตอนที่ 19/1บรื้นนนนๆๆ“โอ้ย หนวกหูโว้ยยย! ใครมันมาเสียงดังแถวนี้วะ บ้านคนนะเว้ย ไม่ใช่สนามแข่งรถ”เสียงดังก้องกังวานมาจากทางหน้าบ้านตัวเอง หมวดหลุนที่กำลังพักผ่อนนั่งดูทีวีอยู่ในบ้านจำเป็นต้องออกมาดูว่าใครกันที่เอารถมาเร่งเครื่องเสียงดังอยู่หน้าบ้านของเขา เมื่อทนอยู่เฉยๆ ต่อไปไม่ได้ จึงต้องออกดูมาให้เห็นกับตาหมวดหลุนเดินออกมาพร้อมกับสีหน้าขึงขัง เขาสวมกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดเก่าๆ ดูเป็นวันสบายๆ ที่เขาอยากจะพักผ่อน แต่เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มเหมือนท้าทายทุกความสงบในละแวกนั้นเมื่อประตูบ้านเปิดออก สายตาของหมวดหลุนก็ปะทะเข้ากับ Lamborghini Aventador สีน้ำเงินฉูดฉาดจอดอยู่ตรงข้ามถนน คนขับลดกระจกลง เผยให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มที่ดูมั่นใจและหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งเป็นลูกสาวของเขาเอง“ไอ้อรรถ! มึงเองเหรอ!” หมวดหลุนร้องเสียงดัง พร้อมชี้นิ้วไปที่รถหรูราวกับจะปลุกระดมให้ทุกคนในซอยออกมาดูเฮียอรรถลดแว่นกันแดดลงช้าๆ ยิ้มมุมปากพลางตอบกลับด้วยเสียงเรียบ ๆ แต่ฟังดูแฝงความยียวน“ใช่ อรรถเองน้า ขอโทษนะที่เสียงดัง พอดีว่ารถใหม่มันแรง”“หนอย... พ่องสิ! ไอ้เด็กเวรนี่ มึงไปขโมยรถใครมาขับ แล้วนี่ลี
ตอนที่ 18/3หลังจากที่เฮียอรรถบอกเมื่อวานนี้ ลีลี่แทบจะไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลยว่าเขาจะลากเธอมาจนถึงเต็นท์รถจริงๆ แล้วแถมยังพามาไกลถึงกรุงเทพฯ อีกด้วย เดินทางสองชั่วโมงกว่า เธอแทบจะบ่นเขามาตลอดทางทีแรกก็คิดว่าเขาคงจะพูดเล่นๆ เพื่อเอาชนะ แต่ที่ไหนได้ตอนนี้กลับกลายมาเป็นลูกค้าของเต็นท์รถยุโรปยี่ห้อดังที่ใครๆ ต่างก็ใฝ่ฝันว่าจะอยากได้ครอบครองแล้วการแต่งตัวของเธอในวันนี้ มันช่างไม่ได้เข้ากับร้านรถหรูราคาแพงแบบนี้สักนิดเลยด้วยซ้ำ เฮียอรรถเองก็ไม่ต่างกัน เสื้อยืดสีเทากับกางเกงยีนส์ขาดๆ บวกกับรองเท้าแตะพากันเดินเข้ามาได้ถึงข้างในก็ดีแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ไล่กลับ ไม่มีสง่าราศรีเลยสักนิดว่าจะมีเงินซื้อ“เฮีย แน่ใจนะว่าพาลี่ไม่มาผิดร้านน่ะ?” เธอบ่นขณะที่กอดอกยืนมองรอบๆ เต็นท์รถ“อุตส่าห์ตื่นแต่เช้าพามา จะผิดร้านได้ไงล่ะ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ พร้อมรอยยิ้มเล็กๆลีลี่ทำหน้ามุ่ย “ถ้าเฮียไม่ซื้อจริงลี่จะโกรธเลยนะ เสียเวลามาก”เฮียอรรถหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอามือแตะหลังเธอเบาๆ พาเดินไปยังโซนรถที่จอดเรียงราย “โห พามาขนาดนี้ ยังจะว่าโกหกอีก”ลีลี่มองรถคันใหญ่คันเล็กที่จอดอยู่ตรงหน้า เธออดที่จะรู้สึกตื่
ตอนที่ 18/2หลายวันผ่านพ้นไปจนใกล้จะถึงช่วงสิ้นปี สิ่งที่ลีลี่ยังคงได้รับต่อเนื่องคือความสม่ำเสมอจากเฮียอรรถที่เคยรับปากเอาไว้ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขาเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ ท่ามกลางสายตาของผู้ใหญ่ลีลี่ยังคงเข้านอกออกในบ้านของเขาอย่างที่เคยทำ ส่วนเขาเองก็ไปมาหาสู่บ้านเธอด้วยเช่นกันคืนนี้มีงานกาชาดที่จัดขึ้นในช่วงส่งท้ายประจำปี เขาพาลีลี่ออกมาเดินเล่นหาของกินเล่นภายในงานแบบสองต่อสอง ทางม๊าของเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่คนที่ยังมีท่าทีไม่พอใจก็คงมีแค่คนเดียวก็คือป๊าของลี่เอง“หนาวไหม? เสื้อแขนยาวก็ไม่ยอมเอามา” เขาว่าพลางมองค้อนใส่เธอก่อนหน้านี้เฮียอรรถนั่งรอลี่อยู่ที่บ้านระหว่างที่เธอเองกำลังอาบน้ำแต่งตัวอยู่ หลังจากที่ลงมาพร้อมกับชุดง่ายๆ สบายๆ อย่างเสื้อครอบกับกระโปรงยีนส์สั้นเหนือเข่า เขาก็เอาแต่ทำหน้าดุจนกระทั่งมาถึงงาน“ลี่บอกแล้วไงว่าไม่หนาว” อากาศเมืองไทยในมันจะหนาวได้แค่ไหนกับเชียว ลี่คิดในใจแบบนั้น“ดึกมาเดี๋ยวก็หนาว” กว่าจะเดินทั่วก็ดึกกันพอดี และกว่าจะถึงบ้านอีก อีกอย่างที่ทำให้เขาต้องบ่นก็เพราะชุดที่ลี่ใส่ออกมานี่แหละ ทั้งกระโปรงก็สั้นเกินไป ไหนเสื้อตัวเล็กที่หดรัดรูปจนนึกว่าเ
ตอนที่ 18/1พี่หนานเดินนำสารวัตรปลื้มออกไปนอกร้าน ลีลี่มองตาคนทั้งสองที่ขึ้นรถออกไปไหนสักที่ด้วยกันแล้ว ไม่รู้ว่าพี่สาวของลี่ไปพูดเกลี้ยกล่อมสารวัตรได้ด้วยคำไหน เขาถึงได้ยอมออกไปแต่โดยดี จนกระทั่งตอนนี้สถานการณ์ค่อนข้างคลี่คลายลงได้แล้วเฮียภูมิหันมาหาลีลี่ขณะที่พวกเขายังนั่งที่โต๊ะ ส่วนเธอยืนทำคัพเค้กต่อจากพี่สาวที่เพิ่งออกไปข้างนอก “นี่ลี่...เฮียจะบอกอะไรให้นะ เมื่อกี้น่ะไอ้อรรถจะลุกขึ้นถีบสารวัตรละ ฮ่าๆ”“มึงก็พูดเว่อร์ไป มันก็แค่ด่าสารวัตรอยู่ในใจก็เท่านั้น แต่ด่ายันโคตรเง้าศักราชของเขาเลยไง ฮ่าๆๆ” เฮียฉีตัดบท พร้อมตบไหล่เพื่อนเบาๆแต่แล้วเฮียอรรถก็เบรกเพื่อนเอาไว้ก่อนที่จะได้หัวเราะกันไปใหญ่ “ไอ้พวกเวร หยุดพูดเลย...กูไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย เพ้อเจ้อ”ลีลี่มองตามคนทั้งสามที่ยังพูดไม่หยุดพลางส่ายหน้า เอือมระอากับแก้งนี้ โชคดีแล้วที่สารวัตรออกไปได้ อย่างน้อยก็ไม่ต้องทนต่อกลอนกับพวกนักเลงหัวไม้ ทำตัวเป็นเด็กน้อยไม่รู้จักโตส่วนด้านของหนานกับสารวัตรปลื้มที่ตอนนี้ทั้งคู่จับพลัดจับผลูกันมาถึงห้างสรรพสินค้าแล้วก่อนหน้านี้หนานบอกกับสารวัตรว่าเธออยากจะซื้อของบางอย่างเพื่อห่อของขวัญจับสลาก
ตอนที่ 17/3ลีลี่ถือแก้วเครื่องดื่มเดินตรงไปยังโต๊ะของสารวัตรปลื้ม เขายิ้มต้อนรับเธออย่างอ่อนโยนเหมือนเคย ลีลี่วางแก้วลงเบาๆ พลางพยายามรวบรวมความกล้าในใจ คำพูดของพี่หนานยังดังอยู่ในหัว“ลาเต้เย็นไม่หวานเลย ของสารวัตรจ้ะ...”“ขอบคุณครับลี่” เขายิ้ม “มองหน้าพี่แบบนี้มีอะไรหรือเปล่าครับ?”ลีลี่อึกอักทำตัวไม่ถูก ได้แต่ยืนเก้ๆ กังๆ ไม่รู้ว่าจะตอบอีกฝ่ายยังไงดีให้ถนอมน้ำใจของเขามากที่สุด ทว่ายืนอยู่ลังเลคิดหาคำพูดที่ดีได้ไม่นานก็ดันมีลูกค้าเข้ามาใหม่ก่อนคราวนี้เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดหนักกว่าเดิม เมื่อคนที่มาใหม่เป็นเฮียอรรถกับเพื่อนสนิทของเขาอีกสองคน เฮียภูมิเดินนำหน้าส่วนเฮียอรรถกับเฮียฉีเดินต้อยมาตามหลังหัวใจดวงน้อยๆ หล่นวูบในทันที เมื่อสายตาปะทะเข้ากับเฮียอรรถและคณะเพื่อน เขายังคงมีท่าทีสบายๆ เพราะยังไม่ทันได้มองดูว่าในร้านมีใครบางคนนั่งอยู่ก่อนหน้า ส่วนเฮียภูมิกับเฮียฉ๊ที่เดินมองทางมาก่อน เหมือนจะรับรู้ได้ถึงบรรยากาศอึมครึมภายในร้านแล้ว ก่อนที่พวกเขาจะหยุดเดินแล้วสะกิดไหล่เพื่อนสนิทอย่างเอียอรรถให้เงยหน้าขึ้นมา และจังหวะนั้นเองที่ลีลี่รู้สึกขนลุกไปทั้งตัวในขณะที่เธอยังยืนอยู่ที่โต๊ะขอ
ตอนที่ 17/2“โทรมาทำไม ลี่กำลังจะนอน” ความจริงแล้วเพิ่งจะสามทุ่มเมื่อไม่กี่นาที เธอไม่ใช่คนง่วงเร็วขนาดนั้น ที่แต่พูดไป เพราะอยากจะเล่นตัวใส่เขาก็เท่านั้น(เปิดหน้าต่างหน่อย อยากเห็นหน้าคนง่วงนอน)ลีลี่หันไปมองที่หน้าต่างภายในห้องนอนของตนเองที่ตอนนี้มันถูกปิดเอาไว้อย่างสนิท ห้องนอนของเธอหากเปิดหน้าต่างออกไปแล้วก็จะตรงกันกับห้องนอนของเฮียอรรถพอดีเป๊ะเลย ด้วยความที่ตอนเป็นเด็ก ลีลี่จงใจของม๊ากับป๊าเลือกห้องนอนห้องนี้ด้วยตัวเอง จากที่มันเคยจะกลายเป็นของพี่หนาน ทว่าเธอกลับงอแงอยากได้มัน เพราะรู้ว่าห้องของเฮียอรรถอยู่ตรงกันข้ามพอดีร่างบางเดินเข้ามาใกล้กับหน้าต่างมากขึ้น เธอค่อยๆ แง้มบานหน้าต่างออก ก่อนจะเห็นคนบางคนที่ยังถือสายค้างอยู่ ยืนแก้เสื้อเปลือยท่อนบนถือโทรศัพท์แนบหูอยู่บ้านหลังตรงข้ามชั้นสองพอดีกันกับห้องเธอ“จะโทรมาอวดซิกแพ็คว่างั้น?”กล้ามหน้ามองเป็นรอนสวยบวกกับผิวขาวๆ ของเขา เมื่อโดนไฟในห้องนอนสาดส่อง ที่ออร่าทะลุหน้าต่างออกมา ลีลี่เผลอลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงวิ่งแจ้นไปหาเขาถึงห้องแล้ว แต่ตอนนี้ด้วยความฟอร์มจัดที่ยังมีอยู่ มันทำให้ตนเองต้องแสดงท่าทีนิ่งเฉย