เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 67 ตระกูลโคล
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 68 ของขวัญจาก แมทธิว คอลลินส์
ทันทีที่คริสตินพูดออกมา พอล โคล ก็ปิดปากเงียบ อันที่จริง ฮอลลี่ โคล อยู่ในวัย 40 ปลายๆ แล้วแต่เธอยังโสดอยู่ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมถึงเป็นนแบบนี้เพราะมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของตระกูลโคล“คุณย่าอย่าอารมณ์เสียเลยนะ มันไม่ดีต่อร่างกายของคุณ” สตีเฟน โคล รีบพูดอย่างรวดเร็ว“เมื่อมองไปที่ป้าของฉันก็ดูเหมือนมีสีหน้าน่ากลัวขึ้นเล็กน้อย พูดตามตรง อันที่จริงเธอเป็นคนค่อนข้างอ่อนโยน” เขากล่าวเสริมออกมาว่า “นอกจากนี้ มันเป็นเรื่องของโชคชะตาด้วย บางทีเวลาของเธออาจยังไม่มาถึงที่จะมีคู่ครอง” “เธออ่อนโยนงั้นเหรอ?” คริสตินเลิกคิ้วมอง สตีเฟน โคล ก่อนจะหันไปมอง เบรนท์ โคล และพอล โคล “พวกนายบอกว่าเธออ่อนโยนเหรอ?”“สตีเฟน โคล พูดถูก พี่สาวคนโตของฉันเป็นคนอ่อนโยนจริง ๆ” เบรนท์ โคล พูดอย่างรวดเร็วออกไป ส่วน พอล โคล ก็พยักหน้าพร้อมการสูดหายใจอย่างรุนแรง“ฉันคิดว่าบางทีพวกนายอาจเข้าใจผิดเกี่ยวกับความหมายของคำว่าอ่อนโยนนะ” ทันใดนั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิงจากในครัว ไม่นานหลังจากนั้น ฮอลลี่ โคล คนที่ตัวสูงและร่างใหญ่ก็ได้รีบวิ่งเข้าไปในห้องครัวพร้อมกับผ้ากันเปื้อนที่เอวของเธอ “เกิดอะไ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 69 เข้าไปในสังเวียนถ้าคุณเป็นลูกผู้ชาย
“ฉันเข้าใจแล้ว” แมทธิว คอลลินส์ ยกกำปั้นขึ้นด้วยสีหน้าหน้าที่ดุดัน“ไทร์ ซัมเมอร์ เป็นคนขี้ขลาดที่ไร้ประโยชน์ นายควรทำให้ฉันภูมิใจและไม่ทำให้ฉันอายในภายหลัง” สตีเฟน โคล เตือน ขณะที่ แมทธิว คอลลินส์ ฟังแล้วหัวเราะคิกคักออกมาและพูดมาว่า “นั่นคือจุดแข็งของฉัน”ในตอนบ่าย สตีเฟน โคล ได้คิดที่จะชวน ไทร์ ซัมเมอร์ และวินนี่เฟรดไปเที่ยวรอบ ๆ เมือง เนื่องจากวินนี่เฟรด ซี รู้อยู่ในใจว่า สตีเฟน โคล และแมทธิว คอลลินส์ คิดจะทำไม่ดี เธอจึงตัดสินใจยอมให้ทำต่อไปและหาความจริงด้วยตัวเธอเองเมื่อพวกเขาเดินกันอยู่บนท้องถนน สตีเฟน โคล พยายามสร้างโอกาสให้ แมทธิว คอลลินส์ แสดงคุณสมบัติที่ดีของเขาเพื่อชดเชยความอึดอัดที่เขาก่อขึ้นเมื่อเขามอบของขวัญให้เธอก่อนหน้านี้ อย่างไรก็ตาม เพื่อนคนนั้นเป็นคนที่น่าดูถูกเหยียดหยามอย่างสมบูรณ์ซึ่งเป็นคนไม่รู้เลยว่าจะทำให้ผู้หญิงชอบได้แบบไหน แมทธิวยังสามารถตัดบทสนทนาที่เขามีกับวินนี่เฟรดได้ ดังนั้น วินนี่เฟรด ซี มีการแสดงออกที่น่ากลัวจากสีหน้าของเธอตลอดการเดินทางในขณะเดียวกัน ไทร์ ซัมเมอร์ ก็ถอนหายใจพร้อมกับสังเกตดูทั้งสองคน อันที่จริงแล้ว เขารู้สึกว่ามันเป็นความผิดครั้งใ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 70 แมทธิว คอลลินส์ เหม่อลอย
ในฐานะผู้หญิงที่อ่อนแอ ไม่มีทางที่ วินนี่เฟรด ซี จะเอาชนะแรง สตีเฟน โคล ได้ ดังนั้นเขาจึงลากเธอออกจากโรงยิม อย่างไรก็ตาม ไทร์ ซัมเมอร์ ไม่ได้เดินตามพวกเขาไป เขายืนนิ่งโดยไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว ดูเหมือนเขากำลังครุ่นคิดอยู่ลึก ๆเสียงตะโกนรอบ ๆ ตัวเขาดังขึ้น ทุกคนคิดว่าไทร์เป็นคนขี้ขลาดที่ไม่กล้าสู้กับแมทธิวในสังเวียน แมทธิวเองก็ตะโกนโวยวายมาจากสังเวียนเช่นกัน แม้ว่าไทร์ยังคงยืนนิ่ง เขาหันไปมองที่แมทธิวอย่างครุ่นคิด เมื่อสบตากัน ไทร์สังเกตว่าดวงตาของแมทธิวเปลี่ยนเป็นสีแดงเดือดด้วยความโกรธ“ไทร์ ซัมเมอร์ ฉันไม่อยากจะทำให้มันเป็นเรื่องยากสำหรับนาย อันที่จริง ฉันจะต่อสู้ด้วยมือเดียวยังได้เลย” ฝูงชนส่งเสียงเชียร์อย่างบ้าคลั่ง กระนั้น ไทร์ก็ยังคงไม่ขยับกล้ามเนื้อแม้แต่นิด“คนขี้ขลาดไร้ประโยชน์ นายกลัวงั้นเหรอ?” รีบขึ้นมาสิและเข้ามาในสังเวียน นายเป็นลูกผู้ชายไหมเนี่ย?”“ถูกต้อง บราเธอร์แมทธิวบอกแล้วว่าจะสู้ด้วยมือเดียว นายยังกลัวงั้นเหรอ?”“งั้นทำไมไม่ใช้ขาเดียวล่ะ บราเธอร์แมทธิว?”แมทธิวยกกำปั้นขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง “แน่นอนฉันจะยืนอยู่นิ่ง ๆ ได้เลยล่ะ มาที่นี่สิ ไทร์ ซัมเมอร์ ขึ้นมา...”
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 71 คอลลินส์ตกอยู่ในอันตราย
ชายหนุ่มร่างเตี้ยและผิวดำที่มีสร้อยทองเส้นใหญ่พันรอบคอเดินออกมาจากมุมห้อง เขาคือ วิลเลียม คอลลินส์“บราเธอร์ไทร์ นายน่าทึ่งจริง ๆ นั่นเป็นความกล้าหาญสูงส่งเลยทีเดียว หมัดนั้นบ้าไปแล้ว มันดูยอดเยี่ยมยิ่งกว่าที่ เฉียวฟง ยอดคนผู้ยิ่งใหญ่ที่ได้ทำแบบนี้ในนิยายเรื่อง แปดเทพอสูรมังกรฟ้า ซะอีก บราเธอร์ไทร์ นายเป็นเหมือนพระเจ้าสำหรับฉัน”ไทร์รู้สึกเบื่อหน่ายกับการที่วิลเลียมพยายามจะทำให้ถูกชื่นชอบด้วยการยอมทำตามหรือเชื่อฟังตลอดเวลา เขาหยุดคิดถึงเวลาที่วิลเลียมโยนโซ่ทองลงในหม้อไฟไม่ได้เลย เหตุการณ์นั้นยังคงวนเวียนอยู่ในใจของไทร์ราวกับเป็นคาถาที่ไม่มีวันแตกสลาย เมื่อไทร์นึกถึงสิ่งเหล่านี้ เลือดของเขาก็เดือดพล่านไทร์สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วละสายตาจากวิลเลียม และหันไปมองที่มุมถนนที่อยู่ไกลออกไป “เจด เธอคิดว่าฉันสนุกกับการเล่นซ่อนหากับเธอหรือเปล่า?” สตรีผู้สง่างามปรากฏตัวขึ้นทันทีจากด้านหลังวิลเลียม จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่ เจด ลอเรล? อันที่จริงไม่มีใครปฏิเสธได้ว่าราชินีแห่งอัญมณีจากเมืองคานห์นั้นเซ็กซี่และน่าดึงดูดมากขนาดนี้แม้ว่าเธอจะอายุเกิน 30 ปีแล้ว แต่เธอก็รักษารูปลักษณ์และร่างกายของเธอไว้ไ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 72 ไอรอน
มาร์คัสรู้สึกราวกับว่าเขาถูกส่งจากสวรรค์ลงไปนรกในทันใดก่อนหน้านี้ เจดสัญญาอย่างมั่นใจว่าเธอจะสามารถหาผู้เชี่ยวชาญเพื่อปกป้องครอบครัวคอลลินส์ได้จากสถานการณ์อันตรายที่พวกเขาเผชิญ ดังนั้น มาร์คัสไม่เคยสิ้นหวัง เพราะเจดไม่เคยทำให้เขาผิดหวังกับความพยายามของเธอแต่คราวนี้ เขารู้สึกสิ้นหวังอย่างยิ่งเมื่อเห็นชายหนุ่มที่เจดพามาช่วยปกป้องเขา ตามลักษณะและรูปร่างของไทร์แล้ว เขาดูไม่เหมือนนักสู้ผู้เชี่ยวชาญเลยมาร์คัสไม่สามารถโทษความรู้สึกผิดหวังของเขาเองได้ คนอื่นในครอบครัวคงจะมีปฏิกิริยาในลักษณะเดียวกัน กระนั้น มาร์คัสเป็นคนที่เคยผ่านความยากลำบากมามากมาย เขาเชื่อในหลักการที่ว่าไม่ควรตัดสินหนังสือจากปกแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยเชื่อใจในตัวไทร์มากนัก แต่เขาก็แน่ใจว่าจะไม่แสดงท่าทางมันออกมา “ใครก็ตามที่ปรากฏตัวเป็นแขกอยู่ตอนนี้ มานั่งเถอะ หนุ่มน้อยซัมเมอร์” มาร์คัสกล่าวออกไปแบบนั้น เจดและวิลเลียมถึงกับละทิ้งความกลัวเมื่อพวกเขาได้ยินว่ามาร์คัสพูดกับไทร์ยังไง ในฐานะเจ้าแห่งตำหนักราชันย์เรย์น เขาสามารถฆ่าตระกูลคอลลินส์ได้อย่างง่ายดายเป็นสิบครั้งด้วยการดีดนิ้วเท่านั้นเองมาร์คัส คอลลินส์ จะเรียกเขาว่าเป็
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 73 หมัดของคุณไม่อันตราย
เมื่อได้ยินความคิดเห็นที่หยาบคายของไทร์ มาร์คัสก็เริ่มเดือดด้วยใบหน้าที่มีเหงื่อเย็นเยียบ เพราะไอรอนนั้นเป็นคนที่เขาพยายามอย่างมากที่จะจ้างมา หากไอรอนถูกทำให้ขุ่นเคืองด้วยคำพูดของไทร์และตามมาด้วยความโกรธแล้วล่ะก็ ครอบครัวคอลลินส์จะมีปัญหาใหญ่ในวันนี้อย่างแน่นอน“หนุ่มน้อยซัมเมอร์ นายไม่ควรหยาบคายกับท่านไอรอน” มาร์คัสกล่าวเมื่อถึงจุดนี้ ไม่มีเหตุผลใดที่มาร์คัสจะต้องปฏิบัติต่อไทร์ด้วยความเคารพ เนื่องจากเขาไม่ได้นึกถึงและให้ความสำคัญกับไทร์มากนักตั้งแต่แรกอยู่แล้ว จึงมีน้ำเสียงข่มขู่และตำหนิอของเขาออกมาจากคำพูด ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่เจด เขาคงจะไล่ ไทร์ออกจากบ้านไปแล้วในทางกลับกัน เจดเริ่มตัวสั่นและมีเสียหายใจแรงด้วยความกลัว ‘ไทร์ ซัมเมอร์ เป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์เหมือนพระเจ้า นายพูดกับเขาแบบนี้ได้ยังไงกัน มาร์คัส?’ เธอคิดในใจกับตัวเองเธอพูดเสียงดังออกมา “พี่ใหญ่ หุบปาก! นายไม่สามารถดูหมิ่นมิสเตอร์ซัมเมอร์ได้”มาร์คัสรู้สึกเหมือนกับว่าเจดปกป้องไทร์มากเกินไป มาร์คัสขมวดคิ้ว ในขณะเดียวกัน ไอรอนเริ่มหัวเราะอย่างดังออกมา เขาเดินไปหาไทร์และมองลงมาที่เขาอย่างเย่อหยิ่ง“หนุ่มน้อย นายเพิ่งบอกว
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 74 แพทริค เรย์โนลด์ คือ เพอร์รี่ เรย์โนลด์
ในความเงียบเกิดความเงียบสงัด—แม้แต่เข็มที่ตกลงสู่พื้นก็ยังได้ยินอย่างชัดเจนขณะที่สมองของมาร์คัสว่างเปล่าไปสามวินาที เจดก็ดูตกตะลึง แม้แต่ลีโอก็ดูตกใจเล็กน้อยนี่…นี่ไม่ใช่การพูดเกินจริงไปหน่อยเหรอ?แม้แต่ไอรอน ซึ่งนอนอยู่บนพื้นอย่างไม่ขยับเขยื้อนเมื่อครู่นี้ ก็ดูเหมือนจะลืมตาขึ้นในขณะที่เขาเคลื่อนตัวยืดขาออกไปด้านนอก‘ตุบ-ตุบ'… เสียงของหัวใจเต้นมาร์คัสรีบคุกเข่าลงกับพื้นและคำนับไทร์ “มิสเตอร์ซัมเมอร์ ฉัน มาร์คัส คอลลินส์ โง่เขลาที่ไม่รู้จักความสามารถของคุณ โปรดยกโทษให้ฉันด้วย มิสเตอร์ซัมเมอร์ ฉันขอร้องให้คุณช่วยพวกเรา ครอบครัวคอลลินส์ด้วยเถอะ!”ไทร์ลุกขึ้นจากโซฟา หรี่ตาขณะที่มองไปทางลีโอ สายตาของเขาทำให้ลีโอรู้สึกเหมือนถูกสัตว์ป่าจ้องกระโจน ในขณะที่หมัดของไอรอนนั้นไม่สามารถต่อยลีโอออกไปได้เลย แต่การเหลือบมองเพียงครั้งเดียวของไทร์ก็เพียงพอที่จะทำให้เขาถอยกลับโดยไม่รู้ตัวลีโอเริ่มพูดด้วยท่าทีหวาดกลัว “ฉันเป็นคนมาจากทางเหนือ…”ดูเหมือนว่าเขาตั้งใจที่จะข่มขู่ไทร์ด้วยภูมิหลังของเขา แต่ทว่า ก่อนที่ลีโอจะได้พูดจบประโยค ไทร์ก็เริ่มลงมือแล้วบูม…หมัดเข้าที่หน้าอกของลีโออย่างรว
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 75 เทศกาลแข่งเรือมังกรเริ่มขึ้นแล้ว
ขณะที่ไทร์พึมพำกับตัวเอง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เยาะเย้ยและมีแววตาที่เย็นชา ในทางกลับกัน เจดยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น ใบหน้าของเธอขาวซีดด้วยความกลัวและตัวของเธอเริ่มสั่นในขณะเดียวกัน มาร์คัสรู้สึกประหม่ามากจนหัวใจของเขาเหมือนกำลังจะเต้นรัว ๆ ออกมาทะลุจากอก“ตกลง ฉันตกลงที่จะช่วยเธอ ฉันจะอยู่ที่นั่นเมื่อถึงเวลาการแข่งขันเรือมังกร!” เมื่อพูดอย่างนั้นออกไป ไทร์ก็เดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับ หลังจากที่เขาเดินจากไป ในที่สุดเจดก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ“เจด มิสเตอร์ซัมเมอร์เกี่ยวอะไรกับตระกูลซัมเมอร์ฝั่งแดนเหนือด้วย? ทำไมเขาถึงมีปฏิกิริยาอย่างมากเมื่อเธอพูดถึงห้าพยัคฆ์ผู้กล้าแห่งตระกูลซัมเมอร์ฝั่งแดนเหนือ?” มาร์คัสถามเจดหันกลับมามองมาร์คัสอย่างเศร้า ๆ “พี่ใหญ่ ฉันจะทวนสิ่งที่พูดก่อนหน้านี้ให้ฟังอีกครั้งนะ จะดีกว่าถ้านายรู้เรื่องบางอย่างน้อยลง เว้นแต่นายจะไม่กลัวตาย!” มาร์คัสทำท่าตกตะลึง ไม่กล้าถามเธอต่ออีกเลยเมื่อไทร์เดินออกจากคฤหาสน์ของครอบครัวคอลลินส์ มันก็เป็นเวลาค่ำแล้ว เขาเรียกแท็กซี่เพื่อพาเขากลับไปที่บ้านของครอบครัวโคลเมื่อเขามาถึงบ้าน อาหารเ
บทล่าสุด
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 240 ราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ตายแล้ว
เมื่อไทร์ได้ยินข่าวนี้ สีหน้าของเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ราวกับว่าเขารู้มาตลอด “ต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอ?” ไทร์พึมพำกับตัวเองก่อนจะตอบว่า “ผ่อนคลาย ทำสิ่งที่พวกนายต้องทำต่อไป แค่ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น” “แต่บราเธอร์ไทร์” เดรก ทัคเกอร์กล่าว “ฉันจะจัดการเอง” ในตอนท้ายของการโทร เดรกไม่กล้าพูดอะไรอีก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงวางสายเท่านั้น ในยุคนี้ ที่วิธีการกระจายข้อมูลได้รับการพัฒนาเป็นอย่างดี ข้อมูลต่าง ๆ สามารถแพร่กระจายไปทั่วประเทศได้ทันที บุคคลสำคัญของเมืองคานห์มีการติดต่อทางธุรกิจกับเมืองไพร์มไม่น้อยและหลายคนยังเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจ ดังนั้น เมื่อข่าวการเสียชีวิตของกษัตริย์แห่งเซาท์ริเวอร์แพร่กระจายไปทั่วเมืองไพร์ม เมืองคานห์ก็จะได้รับข่าวคราวเช่นกัน หลังจากการโทรครั้งแรกจากเดรก ไทร์ยังได้รับสายจากบุคคลอื่น เช่น โนอาห์ ลี, แซคเคอรี่ สมิธ, โดนัลด์ ลูอิส, และเจด ลอเรล อย่างต่อเนื่อง แต่ละคนต่างก็ดูวิตกกังวลและเป็นห่วงไทร์ เหตุการณ์นี้ร้ายแรงเกินไป เนื่องจากเกี่ยวข้องกับการตายของราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ คาร์สัน ยอร์ก ไทร์ได้ให้คำตอบกับบุคคลสำคัญในเมืองคานห์เหล่านี้แบบเดี
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 239 หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง
ถึงตอนนี้ มีเพียงคาร์สัน ยอร์ก ไทร์ ซัมเมอร์และเจมสัน ซิงค์ ซึ่งรับผิดชอบการเทไวน์ข้าง ๆ พวกเขาเท่านั้น ที่ถูกทิ้งไว้ในห้องอาหาร “ไทร์ อย่าไปสนใจเธอเลย ผู้หญิงคนนั้นเป็นแบบนั้นเสมอมา คุณป้าเควลซ์ของคุณจะให้ความกระจ่างแก่เธอเอง ถ้าเธอพยายามจะรบกวนคุณอีก ผมจะเป็นคนดูแลเธอเอง” คาร์สันกล่าว ไทร์ยิ้มและตอบ “ไม่เป็นไรคุณลุงยอร์ก” “มาเถอะ วันนี้เราใช้โอกาสดี ๆ นี้เพื่อดื่มกัน” คาร์สันหันไปหาเจมสัน “เจมสัน ไปที่ห้องเก็บไวน์และหยิบไวน์ขวดเก่าที่ฉันเก็บไว้มา คืนนี้ไทร์และฉันจะดื่มจนกว่าเราจะเมากันไปข้างหนึ่ง” เจมสันพยักหน้าทันทีก่อนจะรีบไปที่ห้องเก็บไวน์ เมื่อเขาจากไป มีเพียงคาร์สันและไทร์เท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ในห้องอาหาร ในขณะนั้น คาร์สันที่ยิ้มแย้มแจ่มใสในตอนแรก ใบหน้าของเขาแสดงถึงความจริงจังออกมาชั่วครู่ก่อนที่รอยยิ้มของเขาจะกลับคืนมา เพียงชั่วพริบตานั้น ไทร์ก็เข้าใจความหมายของเขาทันที คาร์สันขยับแก้วไวน์ต่อหน้าเขา เขาใช้ไวน์หนึ่งหยดจากแก้วของเขาเขียนลงบนโต๊ะอย่างรวดเร็วว่า 'หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง' ขณะที่เขาเขียน เขาพูดต่อว่า “ไทร์ ผมต้องขอบคุณคุณ ที่รักษาป้าเควลซ์ของคุณให้หายดี
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 238 ฉันโกรธเคืองมาก
ไทร์ ซัมเมอร์และคอนนี่ ยอร์กจึงนั่งลงด้วยกัน ในขณะที่พ่อบ้านเจมสันยืนอยู่ข้าง ๆ พวกเขาเพื่อรินเครื่องดื่ม “พี่ชายที่รัก คุณแม่ของฉันดีกับคุณมาก ฉันมักจะขอให้เธอทำอาหารเหล่านี้ แต่เธอไม่ทำอาหารให้ฉันเลย เมื่อคุณอยู่ที่นี่ เธอกำลังแสดงทักษะการทำอาหารทั้งหมดของเธอให้คุณเห็น ในที่สุดฉันก็สามารถได้ทานอาหารเหล่านี้” จะว่าไปแล้ว คอนนี่ไม่ได้สนใจภาพลักษณ์ของเธอเลย เธอคว้าปีกไก่จากบนโต๊ะแล้วเคี้ยวมันทันที สีหน้าของคาร์สัน ยอร์กมืดลงในทันทีและเขาก็ตะคอกเธอ “ดูเธอทำ แขกของเธอยังไม่ได้เริ่มรับทานเลย แต่เธอกำลังกินอาหารด้วยมือเปล่า วางมันลงเดี๋ยวนี้ มารยาทของเธออยู่ไหนหมด?” เธอไม่สะทกสะท้านกับคำดุว่าของพ่อของเธอ คอนนี่ยังคงเคี้ยวไก่ของเธอต่อไป เธอคว้าอีกอันหนึ่งใส่ในชามของไทร์ และเคี้ยวในขณะที่เธอพูดว่า “พี่ชายที่รัก คุณก็กินด้วยสิ ฝีมือการทำอาหารของคุณแม่ของฉันยอดเยี่ยมมาก” ไทร์รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย พฤติกรรมของหญิงสาวคนนี้แตกต่างจากใบหน้าที่งดงามของเธอ คาร์สันไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรกับลูกสาวของเขา ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ถอนหายใจ “ไทร์ คุณไม่ต้องไปสนใจเธอ เธอไม่เป็นกุลสตรีเอาซะเลย” เขาส่งสายตา
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 237 สร้างความบาดหมาง
ไทร์ ซัมเมอร์รู้สึกหนาวไปที่กระดูกสันหลังของเขา ผู้หญิงสมัยนี้ตรงไปตรงมาขนาดนี้ได้ยังไง? อันที่จริง ตั้งแต่ที่ วินนี่เฟรดเข้ามาในชีวิตเขา ไทร์ก็ไม่ได้สนใจผู้หญิงคนอื่นอีกเลย แต่ถ้าเขาได้พบกับคอนนี่ ยอร์กก่อนวินนี่เฟรด บางทีเขาอาจจะถูกดึงดูดโดยผู้หญิงที่สวยและงดงามคนนี้แทน ถึงแม้ว่า ไทร์จะได้พบกับหญิงสาวผู้มั่งคั่งและเจ้าหญิงผู้งดงามมากมายและเขายังได้พบกับคนดังระดับโลกมานับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่มีใครที่สวยได้เท่าคอนนี่ผู้นี่ ผู้หญิงคนนี้เป็นผลงานชิ้นเอกที่แกะสลักและสร้างขึ้นอย่างพิถีพิถันโดยพระเจ้า อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ไทร์มีเพียงแค่วินนี่เฟรดเท่านั้น รถคาดิลแลคของเขามุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ยอร์ก ในขณะที่ เจย์ เบลด ถูกทิ้งให้ยืนแข็งทื่ออยู่เช่นนั้น เขายังคงตะลึงงันในขณะที่เขาจ้องไปที่รถคาดิลแลคที่พุ่งออกไปด้วยดวงตาที่แดงก่ำ เปลวเพลิงแห่งความโกรธแผดเผาหัวใจของเขา ลูกน้องของเข้าเดินเข้ามาหาเขาและถามด้วยความเป็นห่วงว่า “บราเธอร์เจย์ คุณโอเคไหม?” ผัวะ… เจย์ปล่อยหมัดเข้าที่ท้องของลูกน้อง ชายผู้นั้นรู้สึกได้ถึงตะคริวที่หน้าท้องและเขาก็ล้มลงกับพื้นแล้วจับหน้าท้องเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด “แม่ง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 236 ฉันจะแต่งงานกับคุณคนเดียวเท่านั้น
เมื่อพูดถึงคาร์สัน ยอร์ก ใบหน้าของเจย์ เบลดก็กระตุกเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะเป็นนายน้อยซาร์แห่งเมืองไพร์ม แต่เขาก็ต้องเกรงกลัวคาร์สัน ยอร์ก ที่เป็นราชาแห่งเซาท์ริเวอร์อยู่มาก ในเวลานี้ เขาตาบอดอย่างสิ้นเชิงเพราะความรักที่เขามีต่อคอนนี่ ยอร์ก เขาเห็นไทร์เป็นคู่ต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา เมื่อคาร์สันเชิญไทร์ไปทานอาหารเย็น เจย์รู้สึกว่าตำแหน่งของเขาถูกคุกคาม เมื่อจิตนาการถึงคอนนี่และไทร์ ที่กำลังมีความสุขอยู่ด้วยกัน มันบีบคั้นหัวใจของเขาและจุดประกายความโกรธของเขา เขาไม่สามารถทนเห็นมันได้ “ไทร์ ซัมเมอร์! ฉันไม่สนใจว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น แต่ถ้าแกยังกล้าที่จะเข้ามาเหยียบเมืองไพร์มอีก ฉันจะฆ่าแก!” เมื่อมองดูท่าทางที่คุกคามของเจย์ ไทร์กลับคิดว่ามันไร้สาระ “ฉันไม่ได้สนใจมิสยอร์กของนาย ขอร้องเถอะเจย์ อย่ามายุ่งกับฉัน” ไทร์ไม่สนใจคนเหล่านี้ในขณะที่เขากลับไปที่รถคาดิลแลคของเขา พวกเขาโชคดีที่เป็นคนของคาร์สัน ยอร์ก ถ้าไม่เช่นนั้น ไทร์จะไม่เมตตาพวกเขาอย่างแน่นอน “ฉันไม่สน ว่าแกจะสนใจเธอหรือเปล่า แต่เธอต้องการแต่งงานกับแก และนั่นคือความกังวลของฉัน! ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย กลับเมือง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 235 ไสหัวไปจากเมืองไพร์ม
“นายบอกว่า ระหว่างนายกับคอนนี่ ยอร์ก ไม่มีอะไรไม่ใช่เหรอ? ทำไมพ่อของเธอถึงชวนนายไปที่นั่น? ไม่น่าแปลกใจที่นายจะมั่นใจมาก ๆ ว่าบริษัทต่าง ๆ ในเมืองไพร์มจะต้องมาอ้อนวอนเรา ใครจะรู้ว่านายกำลังคิดที่จะทยานขึ้นไปด้วยความช่วยเหลือจากตระกูลยอร์ก” ไทร์ ซัมเมอร์ขมวดคิ้ว วินนี่เฟรดแสดงออกถึงพฤติกรรมแปลก ๆ ไม่เหมือนวินนี่เฟรดคนเดิม เธอกลายเป็นคนไร้เหตุผล บางทีคอนนี่ ยอร์กอาจจะโดดเด่นเกินไป ด้วยหน้าตาที่ดูดีและภูมิหลังของตระกูลที่โดดเด่นของเธอ ที่ทำให้วินนี่เฟรดต้องเป็นกังวลอยู่ตลอดเวลา สิ่งนี้เกิดขึ้น เมื่อผู้หญิงคนหนึ่งห่วงใยผู้ชายของเธออย่างแท้จริง ซึ่งหมายความว่าไทร์ ซัมเมอร์ มีจุดที่ลบไม่ออกอยู่ในหัวใจของวินนี่เฟรด ซี “ฉันจะโกรธถ้าเธอยังเป็นแบบนี้ต่อไป วินนี่เฟรด” วินนี่เฟรดถอนหายใจและเปลี่ยนทัศนคติของเธอในทันใด เธอหัวเราะ "ฉันแค่ล้อเล่น! แต่ว่าแบลร์กับฉัน เราจะไม่ไปกับนาย คาร์สัน ยอร์ก อาจจะต้องการเชิญนายคนเดียวเท่านั้น” “เขาไม่ใช่คนแบบนั้น” ไทร์ตอบตามสัญชาตญาณ แต่แล้ว จู่ ๆ ความตระหนักก็แวบเข้ามาในใจของเขา เฉกเช่นแสงแวววาบจากสวรรค์ หรือเพื่อให้แม่นยำยิ่งขึ้น สัมผัสที่หก ที
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 234 คำเชิญของ คาร์สัน ยอร์ก
เสียงฟ้าร้องดังก้องอยู่ข้างนอก ท่าทางของวินนี่เฟรดมืดมนลง ไทร์ถึงกับพูดไม่ออก เขายกมือขึ้นตามสัญชาตญาณด้วยเสียงฟ้าร้องฉับพลันและเขาก็เอามือลงหลังจากนั้น ในขณะนั้น เกรแฮม เดวิสโทรมา เพื่อแจ้งว่าลูกค้าจากเมืองไพร์มมาถึงแล้วและกำลังรออยู่ที่ชั้นล่าง วินนี่เฟรดจ้องเขม็งไปที่ไทร์ก่อนจะเดินออกจากออฟฟิศไป ไทร์นั่งลงบนเก้าอี้ของวินนี่เฟรด จากนั้นเขาหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและโทรไปหาฮวน เยตส์ ในอีกด้านหนึ่งของการโทรวิดีโอ ฮวนกำลังมีช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการผ่อนคลาย ในที่ดินของเขาที่แฟนทั้งสองคนมอบให้แก่เขา “ฮวน ภรรยาของฉันมีอาการหึงหวง ฉันควรจะทำยังไงดี?" ไทร์ถาม บนหน้าจอ ฮวนตกใจเล็กน้อย “นายท่าน ท่านลืมคำแนะนำของผมไปแล้วเหรอ?” “ไสหัวไปซะ” ถ้าหากพวกเขาอยู่ใกล้กัน ไทร์จะทำให้ฮวนต้องพ่ายแพ้อย่างที่เขาจะไม่มีวันลืม เมื่อเห็นท่าทางบูดบึ้งของไทร์ ฮวนรู้ดีว่าเขาควรจะเข้าข้างเจ้านายของเขาและหุบปาก “นายท่าน ถ้าเธอหึงหวง แสดงว่าเธอห่วงใย ยิ่งความหึงหวงมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งห่วงใยมากเท่านั้น! ท่านจะต้องพูดจาหวาน ๆ กับเธอ แล้วสาบานด้วยชีวิตของท่านว่าท่านไม่ได้ทำอะไรผิดต่อเธอ หลังจ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 233 ฟ้าร้องในฤดูร้อน
เชลดอน เฮย์ส และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองออกไปตามที่ได้รับคำสั่ง จากนั้น ความเงียบสงัดก็เกิดขึ้นภายในสำนักงาน ไม่เพียงแค่เชลดอนที่ประหลาดใจเท่านั้น แต่คอนนี่ ยอร์กซึ่งอยู่นอกสนามก็ตกใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเช่นกัน จนถึงตอนนี้ เธอไม่เคยเห็นใครที่มีพลังมากพอที่จะส่งเจย์ เบลด บินออกไปได้ด้วยหมัดเพียงหมัดเดียว "คุณเป็นใคร?" เธอมองไทร์ ซัมเมอร์อย่างระมัดระวัง พูดตามตรง เธอสนใจไทร์ ที่หล่อเหลาได้ถึงเพียงนี้ "เธอเป็นใคร?" ไทร์ถามกลับ คอนนี่ตรงไปตรงมากับความตั้งใจของเธอ “ฉันคือ คอนนี ยอร์ก ลูกสาวของคาร์สัน ยอร์ก ธิดาของกษัตริย์แห่งเซาท์ริเวอร์ ฉันมาเพื่อตามหาไทร์ ซัมเมอร์ เพื่อแต่งงานกับเขา” อะไรนะ? ไทร์รู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก ลูกสาวของราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ ต้องการแต่งงานกับเขา? นี่เป็นเรื่องตลกที่น่ารังเกียจแบบไหน? เดี๋ยวก่อน แล้วใครคือ ราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ อีก? คาร์สัน ยอร์ค? ไทร์รับรู้ได้อย่างฉับพลัน เขาเป็นสามีของป้าเควลช์ไม่ใช่เหรอ? ผลงานชิ้นเอกของพระเจ้าคนนี้คือลูกสาวที่ไร้ค่าของเฮเธอร์ เควลซ์? "ออกไปเถอะ ฉันไม่เห็นด้วย” ไทร์ตอบอย่างตรงไปตรงมาหลังจา
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 232 ช่วยหย่ากับไทร์ ซัมเมอร์ด้วย
อะไรนะ?” วินนี่เฟรดเกือบทำกาน้ำชาในมือของเธอหก เธอมองไปที่คอนนี่ ยอร์ก ด้วยความงุนงงและพยายามทำความเข้าใจกับคำที่เธอเพิ่งได้ยิน ผู้หญิงคนนี้กล้ามาก! เธอกล้าแสดงความรักในที่สาธารณชนกับชายที่แต่งงานแล้วต่อหน้าภรรยาของเขาได้ยังไง? ความไร้เดียงสาของคอนนี่มันไร้สาระเกินไป "มิสยอร์ก มันไม่ตลกนะคะ” ทัศนคติที่จริงใจของวินนี่เฟรดหายไปทันที ความประทับใจที่ดีของเธอที่มีต่อคอนนี่ลดลง ในทางกลับกัน คอนนี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “มิสวินนี่เฟรด ฉันมาที่นี่วันนี้ด้วยความตั้งใจจริง ฉันไม่ได้ล้อเล่นกับคุณ ฉันไม่มีวันเปลี่ยนใจที่จะแต่งงานกับไทร์ ซัมเมอร์ ช่วยหย่ากับเขาด้วย แน่นอน ฉันจะชดเชยความสูญเสียที่เกิดขึ้น หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์เป็นยังไง? เพียงพอสำหรับคุณไหม?” วินนี่เฟรดกำลังต่อสู้เพื่อระงับความโกรธของเธอ แต่ข้อเสนอของคอนนี่ที่จะจ่ายให้เป็นฟางเส้นสุดท้าย เธอกำลังคิดอะไรอยู่? การจ่ายเงินให้เพื่อแลกกับสามี? “กรุณาเคารพการแต่งงานของเราด้วย มิสยอร์ก” น้ำเสียงของวินนี่เฟรดเย็นชา ถึงยังไงคอนนี่ก็ไม่ยอมเปลี่ยนแปลง "มิสวินนี่เฟรด เหตุผลที่คุณปล่อยไทร์ไปไม่ได้ เป็นเพราะลูกสาวของคุณใช่ไหม? ไม่เ
