เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 122 ราชาแห่งเมืองคานห์
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 123 แบทเทิล ฮาวด์ ฟาร์ม
บางทีการล่มสลายของคารีม อาจส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวงต่อตระกูลฮิลล์ แต่ช่วงระยะเวลาหลังจากนั้น ตระกูลฮิลล์ ก็ไม่มีความเคลื่อนไหวอีกเลย อย่างไรก็ตาม ไทร์รู้ดีว่าท้องฟ้ามักจะสงบก่อนที่พายุจะเกิด ฮิลล์จะไม่มีวันปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่าย ๆ เมื่อความแค้นนี้ก่อตัวขึ้น มันจะไม่มีวันสลายไป จนกว่าใครคนใดคนหนึ่งจะแหลกสลายแต่ทว่าสิ่งนี้ ไม่ได้รบกวนไทร์เลยแม้แต่น้อย สำหรับไทร์ บริษัทอสังหาริมทรัพย์อันดับหนึ่ง ถือได้ว่าไม่มีอะไรในสายตาของเขา คำประกาศของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง หากตระกูลฮิลล์ต้องการปัญหา เขาก็พร้อมที่จะจัดให้! และถ้าหากว่าตัดสินใจเล่นเกมแล้ว เตรียมตัวชดใช้ไว้ได้เลย!หนึ่งสัปดาห์ต่อมา สตีเฟนและแมทธิวถูกปล่อยตัวออกจากโรงพยาบาล ชายสองคนนี้ได้รับการพิจารณาอย่างเป็นทางการว่าเป็นคนประหลาดที่มีร่างกายที่แข็งแรงผิดปกติ หลังจากได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกเขายังมีชีวิตอยู่และกระโดดโลดโผนได้ หลังจากที่รักษาตัวในโรงพยาบาลเพียงแค่สัปดาห์เดียวก่อนหน้านี้ ไทร์ยืนกรานที่จะไม่รับแมทธิวและสตีเฟนเป็นศิษย์ เพราะเขาไม่มีอารมณ์ และไม่มีพลังใจใด ๆ ที่จะสอนอะไรพวกเขา ตั้งแต่การต่อสู้กับแซมคราวนั้น ไทร์ได้เปลี่
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 124 บรู๊ว บรู๊ว บรู๊วววว
แม็กซ์รีบตกลงทันที บ้านไร่ของเขามีมูลค่าสูงสุดเพียงแค่สี่ล้าน แต่ไทร์สามารถให้สิบล้านแก่เขาได้ ไม่มีเหตุผลใดที่จะปฏิเสธคำขอของชายผู้นี้ นอกจากนี้ เขารู้ดีว่าไทร์ ไม่เพียงแต่ซื้อฟาร์มของเขาด้วยเงินสิบล้านดอลลาร์นี้เท่านั้น เขายังซื้อแม็กซ์ ชีเวอร์ อีกด้วย“เข้าไปข้างในกันเถอะ” ไทร์สั่ง แล้วทั้งกลุ่มก็เดินเข้าไปในบ้านไร่ในขณะนั้น เมฆดำปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า แบดบังดวงอาทิตย์ แสงอาทิตย์ที่สวยงามในตอนแรกก็กลายเป็นความมืดและบึ้งตึง ลมหนาวพัดผ่านพวกเขา และตอนนี้ แม้แต่แมทธิวก็ดูเหมือนจะรู้สึกว่า มีบางอย่างผิดปกติ เขารู้สึกถึงความไม่ผ่อนคลายที่กระดูกสันหลังของเขา“ท่านอาจารย์ ท่านกำลังพยายามทำอะไร? คุณไม่ได้บอกว่า คุณจะสอนทักษะบางอย่างให้กับสตีฟและฉันหรอกเหรอ? คุณพาพวกเรามาที่นี่ทำไม?”“เงียบไปซะ” ไทร์ตะคอกใส่แมทธิว ทำให้เงียบลงไม่นานพวกเขาก็มาถึงที่หลังบ้านไร่ มีห้องที่สร้างขึ้นใหม่ซึ่งดูเหมือนโกดัง ห้องพักไม่มีหน้าต่าง มีเพียงประตูเหล็กขนาดใหญ่ที่ด้านหน้า และดูมันเหมือนสุสานขนาดใหญ่มาก"มิสเตอร์ซัมเมอร์ คุณพอใจกับเพิงหมาที่เราสร้างขึ้นไหม?” แม็กซ์ถามขณะชี้นิ้วไปที้ห้องไทร์พยักหน้าเล็กน
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 125 ผู้สิ้นหวัง ภาคหนึ่ง
ทั้งสองขึ้นรถกระบะของแม็กซ์ ที่ใช้ขนส่งสินค้าและออกจากเมืองคานห์ไปในช่วงเวลาพระอาทิตย์ตกดิน"มิสเตอร์ซัมเมอร์ จุดหมายแรกของเราคือเมืองริเวอร์วิลล์! ฉันได้พบพวกเขาสามคน และพวกเขาทั้งหมดอยู่ในจังหวัดริเวอร์เดล หนึ่งคนในเมืองริเวอร์วิลล์ และสองคนในเมืองสแวมป์วิลล์! ให้เวลาฉันอีกสักหน่อย ด้วยเครือข่ายที่ฉันมีตอนนี้ ฉันอาจจะได้พบผู้คนอีกมากมายภายในภาคใต้ทั้งหมด!”“แน่นอน” ไทร์พยักหน้าเบา ๆ “ผู้สิ้นหวังในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง สำหรับแต่ละบุคคลที่นายพบ ฉันจะให้ค่าเสียเวลาหนึ่งล้านเหรียญต่อหนึ่งคน ” ขณะที่ไทรพูด เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโอนเงินอีกสามล้านไปยังบัตรเดบิตที่เขาให้แม็กซ์ ผ่านบริการของทางธนาคารผ่านอินเทอร์เน็ตแม็กซ์ยังคงขับรถต่อไป เขาได้รับเงินจากจากไทร์อย่างง่ายดาย เขาจึงต้องทำงานให้ดี"มิสเตอร์ซัมเมอร์ ฉันขอโทษที่ถาม แต่ทำไมคุณถึงมองหาผู้สิ้นหวังในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง”ริมฝีปากของไทร์โค้งขึ้นเล็กน้อยและตอบว่า “มีเพียงคนที่สิ้นหวัง ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังเท่านั้น ที่จะสามารถลุกขึ้นจากเถ้าถ่านและเกิดใหม่ได้อีกครั้ง ฉันจะให้โอกาสครั้งที่สองในชีวิตแก่พวกเขา!”ภายในโรงพยาบาลแห่งห
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 126 ผู้สิ้นหวัง ภาคสอง
กระบะขับผ่านช่วงเวลาพลบค่ำ เมื่อพวกเขาไปถึงยังเมืองสแวมป์วิลล์ ก็เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว!มีถังขยะอยู่ข้างประตูหลังของโรงแรมบนถนนที่พลุกพล่าน ชายพิการที่ดูสกปรกและดูง่อยสุด ๆ กำลังค้นหาอาหารในถังขยะ เขาหิว หิวจนใส้จะขาดก่อนหน้านี้ เขาเห็นพนักงานโรงแรมโยนของเหลือทิ้งลงในถังขยะใบนี้ ชายคนนั้นใช้เวลาประมาณสิบนาทีก่อนที่เขาจะไปถึงตรงถังขยะ เขาใช้เวลาสิบนาทีในการเดินทางในระยะทางเพียงแค่หนึ่งร้อยเมตร ซึ่งเคลื่อนที่ช้ากว่าเต่า ขาทั้งสองของเขาหักจึงใช้แขนคลานไปแทนชายคนนั้นเคาะถังขยะทิ้ง แล้วขูดเศษที่เหลือเพื่อยัดเข้าปากของเขา เขาหิวมากจนของเหลือในถังขยะนี้ดูเหมือนเป็นงานเฉลิมฉลองสำหรับเขา“นั่นไม่ใช่ราชามวยแห่งเมืองสแวมป์วิลล์หรอกเหรอ? ไทเลอร์ แลงคาสเตอร์?”“นายพูดถูก นั่นเขาไทเลอร์ แลงคาสเตอร์!”กลุ่มชายที่มีรอยสักเข้ามาหาไทเลอร์และเตะที่ถังขยะที่อยู่ตรงหน้าของเขาทิ้ง“ฮ่า ฮ่า ใครจะรู้ว่าราชามวยแห่งเมืองสแวมป์วิลล์ จะจบลงด้วยการกินขยะตามท้องถนน?”“เฮ้อ มันช่างน่าเศร้าเหลือเกิน”ชายคนหนึ่งหมอบลงและคว้าผมไทเลอร์ แต่ใบหน้าของเขาเห็นได้ชัดเจน ว่าเขากำลังเพลิดเพลินกับความโชคร้ายของไทเล
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 127 ฉันเป็นคนรอบรู้
ไทร์เดินทางไปมาระหว่างสามเมืองตลอดทั้งคืน เมื่อพวกเขากลับมาที่เมืองคานห์ ข้างนอกก็สว่างแล้ว แม็กซ์หาวด้วยอาการง่วงนอน แต่ไทร์ยังคงมีพลังเหลือล้น เขามองออกไปนอกหน้าต่างจนรุ่งสาง และแสงแดดส่องไปยังภูเขาภายนอกหน้าต่าง"มิสเตอร์ซัมมอร์ มันวิเศษมากที่คุณยังมีพลังงานเหลือเฟือ ทักษะของคุณคืนนี้ช่างเปิดหูเปิดตายิ่งนัก!”“อย่างนั้นเหรอ?” ไทร์ยิ้มและตอบว่า “ครั้งหนึ่ง ฉันเคยต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่ทรงพลังในภูเขา เราทั้งคู่ไม่ได้นอนเป็นเวลาเจ็ดคืนเจ็ดวัน จนในที่สุดฉันก็ล้มเขาได้ หลังจากนั้นฉันก็ไม่รู้สึกเหนื่อย แม้ว่าฉันจะไม่ได้นอนเป็นเวลานานก็ตาม”“คุณเป็นสไนเปอร์หรือเปล่าครับเนี่ย?” แม็กซ์ถามด้วยความสงสัย“ไม่ ฉันแค่เป็นพวกถนัดทุกด้าน”เมื่อรถกระบะกลับมาถึงยังฟาร์มสุนัข พระอาทิตย์ก็ขึ้นสูงบนท้องฟ้าแล้ว แม็กซ์กระโดดลงจากรถแล้วพูดว่า “สุนัขหม้อไฟที่ฉันเคี่ยวทิ้งไว้ตลอดทั้งคืนน่าจะปรุงได้ที่แล้ว”ไทร์มองดูพระอาทิตย์ยามเช้าและยิ้ม “การกินสุนัขฮอทพอทในช่วงเช้าของฤดูร้อน บำรุงกำลังแค่ไหน!”ไทร์เดินไปยังโรงเก็บสุนัข และปลดล็อคกุญแจโลหะ และผลักประตูเปิดออก ไฟหรี่สลัวภายในห้องยังคงเปิดอยู่ แต่เมื่อแ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 128 ชาร์ล็อท ฟิชเชอร์
เจ้าของธุรกิจทุกคน ไม่ว่าจะอยู่ในอุตสาหกรรมใด ต่างก็มีความฝันที่จะสร้างบริษัทและแบรนด์ของตนให้เป็นสากล ไม่มีข้อยกเว้นแม้แต่กับวินนี่เฟรดเธอเคยคิดว่ามันเป็นแค่ความฝัน แต่ตอนนี้เธอรู้ว่ามันเป็นไปได้ เพื่อให้สามารถตั้งแบรนด์ของตัวเองได้ วินนี่เฟรดจึงทุ่มเทความพยายามและความรู้ทั้งหมดของเธอ ในงานของเธอในช่วงเวลานี้เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับก้าวสำคัญนั้นพวกเขาต้องการเปิดช่องทางการขายทุกพื้นที่ในจังหวัดริเวอร์เดลให้มากที่สุด และทำทุกอย่างที่ทำได้ โครงการได้รับความร่วมมือกับบริษัทเครื่องแต่งกายหลายแห่งในเมืองทาโคมา หากโครงการเหล่านี้ประสบความสำเร็จและสามารถได้รับการตอบรับที่ดีจากตลาด นั่นจะเป็นการวางรากฐานสำหรับออทัมน์ฟิลด์เมื่อพวกเขาเริ่มสร้างแบรนด์ อย่างไรก็ตาม ถ้าหากพวกเขาต้องล้มเหลว มันจะนำมาซึ่งความสูญเสียต่อออทัมน์ฟิลด์ กรุ๊ปอย่างใหญ่หลวงไม่ว่าจะเป็นวินนี่เฟรด โจเซฟหรือผู้บริหารคนอื่น ๆ ในออทัมน์ฟิลด์ พวกเขาต่างก็มั่นใจในแผนการนี้ ผลิตภัณฑ์ของพวกเขาทนต่อการทดสอบของตลาด ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะล้มเหลว!เมืองทาโคมา เป็นส่วนหนึ่งของจังหวัดริเวอร์เดล และเมืองนี้เป็นเมืองใหญ่ในจังหวัดริ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 129 มนุษย์แบ่งออกเป็นสามชนชั้น
ชาร์ล็อท ฟิชเชอร์ ไม่ได้มีรูปร่างที่ดี และหน้าตาของเธอก็ธรรมดา ถ้าผู้หญิงแบบนี้เกิดมาในครอบครัวทั่วไป สังคมคงไม่เอาจริงเอาจังกับเธอ แต่ด้วยความเธอโชคดี ที่เธอได้เกิดมาในตระกูลฟิชเชอร์ มันจึงกลายเป็นโชคชะตาของเธอ ที่จะหยิ่งยโสอย่างเหลือทนตั้งแต่อายุยังน้อย!อำนาจมาหาเธออย่างง่ายดาย ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการให้ภูมิหลังของครอบครัวต้องมาแปดเปื้อนในเรื่องแค่นี้อย่าง แต่ในความคิดของคาร์ลนั้นต่างออกไป เขามีประสบการณ์ในสังคมมากมากมาย ดังนั้นเขาจึงรู้วิธีที่จะใช้ตัดสินสถานการณ์“ชาร์ล็อท แม้กระทั่งคารีมยังเสียชีวิตด้วยมือของไทร์ นอกจากนี้ ข่าวลือที่แพร่กระจายไปทั่วเมืองคานห์ เกี่ยวกับโนอาห์ ลี ที่เขามีราชาสนุน เขาคนนั้นอาจจะเป็น ไทร์ ซัมเมอร์ ก็ได้! ดังนั้น เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาด จะดีกว่าถ้าเธอหาผู้เชี่ยวชาญของตระกูลของเธอมาจัดการไทร์ ให้เด็ดขาด ”"เงียบไปซะ!" เสียงคำรามอย่างกะทันหันของชาร์ล็อท ทำให้พ่อตาของเธอเงียบไปในทันที “สิ่งที่อยู่ใต้ดิน สามารถเปรียบเทียบกับสิ่งที่กล่าวมาข้างต้นได้หรือยังไง? นี่คือเหตุผลที่ตระกูลฮิลล์ของคุณไม่สามารถกดขี่เดรก ทัคเกอร์ และกลุ่มของเขาได้ หลังจากผ่
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 130 ผู้หญิงไม่ควรทำเรื่องให้ยุ่งยากต่อผู้หญิงคนอื่น
อันที่จริง วินนี่เฟรดเดาตัวตนของชาร์ล็อทได้ตั้งแต่เริ่มต้น อย่างไรก็ตาม เมื่อชาร์ล็อทประกาศด้วยตัวเอง วินนี่เฟรดก็ยังคงรู้สึกประหม่า ออทัมน์ฟิลด์และตระกูล ฮิลล์ อยู่ในจุดที่มีเพียงฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะสามารถแก้ไขแความแตกต่างนี้ได้ เนื่องจากชาร์ล็อทมาที่นี่เป็นการส่วนตัวเพื่อประณามวินนี่เฟรด คงไม่ใช่สัญญาณที่ดีสำหรับเรื่องนี้“เธอไม่จำเป็นต้องประหม่ามาก ถ้าฉันต้องการทำอะไรเธอ ฉันจะทำก่อนหน้านี้ก็ได้” ขณะที่เธอพูด ชาร์ล็อทก็ชี้ไปยังที่นั่งด้านหลังโต๊ะ “ไปนั่งคุยกันเถอะ”ตอนนี้ มันเหมือนกับว่าชาร์ล็อทเป็นเจ้าของสำนักงานแห่งนี้ เธอได้กดขี่ออร่าของวินนี่เฟรดอย่างสมบูรณ์วินนี่เฟรดนั่งลงในขณะที่เหงื่อก่อตัวขึ้นบนหน้าผากของเธอ "เธอต้องการอะไร?"“เธอคิดว่าฉันต้องการอะไร?” ชาร์ล็อทถามกลับ ก่อนจุดบุหรี่ในมือของเธอและสูบมัน “ผู้ชายของเธอทำให้สามีของฉันพิการและยังฆ่าลุงของเขาที่เป็นเหมือนครอบครัวของฉัน คาร์ล ฮิลล์ พ่อตาของฉันบอกว่า ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะผู้ชายของเธอ สั่งให้เธอเกลี้ยกล่อมสามีของฉัน เพื่อที่เธอทั้งคู่จะได้ใช้ประโยชน์จากเขา! แต่สามีของฉันไม่เต็มใจ และนั่นเป็นเหตุผลที่พวกเธอทำให้เขา
บทล่าสุด
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 240 ราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ตายแล้ว
เมื่อไทร์ได้ยินข่าวนี้ สีหน้าของเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ราวกับว่าเขารู้มาตลอด “ต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอ?” ไทร์พึมพำกับตัวเองก่อนจะตอบว่า “ผ่อนคลาย ทำสิ่งที่พวกนายต้องทำต่อไป แค่ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น” “แต่บราเธอร์ไทร์” เดรก ทัคเกอร์กล่าว “ฉันจะจัดการเอง” ในตอนท้ายของการโทร เดรกไม่กล้าพูดอะไรอีก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงวางสายเท่านั้น ในยุคนี้ ที่วิธีการกระจายข้อมูลได้รับการพัฒนาเป็นอย่างดี ข้อมูลต่าง ๆ สามารถแพร่กระจายไปทั่วประเทศได้ทันที บุคคลสำคัญของเมืองคานห์มีการติดต่อทางธุรกิจกับเมืองไพร์มไม่น้อยและหลายคนยังเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจ ดังนั้น เมื่อข่าวการเสียชีวิตของกษัตริย์แห่งเซาท์ริเวอร์แพร่กระจายไปทั่วเมืองไพร์ม เมืองคานห์ก็จะได้รับข่าวคราวเช่นกัน หลังจากการโทรครั้งแรกจากเดรก ไทร์ยังได้รับสายจากบุคคลอื่น เช่น โนอาห์ ลี, แซคเคอรี่ สมิธ, โดนัลด์ ลูอิส, และเจด ลอเรล อย่างต่อเนื่อง แต่ละคนต่างก็ดูวิตกกังวลและเป็นห่วงไทร์ เหตุการณ์นี้ร้ายแรงเกินไป เนื่องจากเกี่ยวข้องกับการตายของราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ คาร์สัน ยอร์ก ไทร์ได้ให้คำตอบกับบุคคลสำคัญในเมืองคานห์เหล่านี้แบบเดี
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 239 หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง
ถึงตอนนี้ มีเพียงคาร์สัน ยอร์ก ไทร์ ซัมเมอร์และเจมสัน ซิงค์ ซึ่งรับผิดชอบการเทไวน์ข้าง ๆ พวกเขาเท่านั้น ที่ถูกทิ้งไว้ในห้องอาหาร “ไทร์ อย่าไปสนใจเธอเลย ผู้หญิงคนนั้นเป็นแบบนั้นเสมอมา คุณป้าเควลซ์ของคุณจะให้ความกระจ่างแก่เธอเอง ถ้าเธอพยายามจะรบกวนคุณอีก ผมจะเป็นคนดูแลเธอเอง” คาร์สันกล่าว ไทร์ยิ้มและตอบ “ไม่เป็นไรคุณลุงยอร์ก” “มาเถอะ วันนี้เราใช้โอกาสดี ๆ นี้เพื่อดื่มกัน” คาร์สันหันไปหาเจมสัน “เจมสัน ไปที่ห้องเก็บไวน์และหยิบไวน์ขวดเก่าที่ฉันเก็บไว้มา คืนนี้ไทร์และฉันจะดื่มจนกว่าเราจะเมากันไปข้างหนึ่ง” เจมสันพยักหน้าทันทีก่อนจะรีบไปที่ห้องเก็บไวน์ เมื่อเขาจากไป มีเพียงคาร์สันและไทร์เท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ในห้องอาหาร ในขณะนั้น คาร์สันที่ยิ้มแย้มแจ่มใสในตอนแรก ใบหน้าของเขาแสดงถึงความจริงจังออกมาชั่วครู่ก่อนที่รอยยิ้มของเขาจะกลับคืนมา เพียงชั่วพริบตานั้น ไทร์ก็เข้าใจความหมายของเขาทันที คาร์สันขยับแก้วไวน์ต่อหน้าเขา เขาใช้ไวน์หนึ่งหยดจากแก้วของเขาเขียนลงบนโต๊ะอย่างรวดเร็วว่า 'หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง' ขณะที่เขาเขียน เขาพูดต่อว่า “ไทร์ ผมต้องขอบคุณคุณ ที่รักษาป้าเควลซ์ของคุณให้หายดี
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 238 ฉันโกรธเคืองมาก
ไทร์ ซัมเมอร์และคอนนี่ ยอร์กจึงนั่งลงด้วยกัน ในขณะที่พ่อบ้านเจมสันยืนอยู่ข้าง ๆ พวกเขาเพื่อรินเครื่องดื่ม “พี่ชายที่รัก คุณแม่ของฉันดีกับคุณมาก ฉันมักจะขอให้เธอทำอาหารเหล่านี้ แต่เธอไม่ทำอาหารให้ฉันเลย เมื่อคุณอยู่ที่นี่ เธอกำลังแสดงทักษะการทำอาหารทั้งหมดของเธอให้คุณเห็น ในที่สุดฉันก็สามารถได้ทานอาหารเหล่านี้” จะว่าไปแล้ว คอนนี่ไม่ได้สนใจภาพลักษณ์ของเธอเลย เธอคว้าปีกไก่จากบนโต๊ะแล้วเคี้ยวมันทันที สีหน้าของคาร์สัน ยอร์กมืดลงในทันทีและเขาก็ตะคอกเธอ “ดูเธอทำ แขกของเธอยังไม่ได้เริ่มรับทานเลย แต่เธอกำลังกินอาหารด้วยมือเปล่า วางมันลงเดี๋ยวนี้ มารยาทของเธออยู่ไหนหมด?” เธอไม่สะทกสะท้านกับคำดุว่าของพ่อของเธอ คอนนี่ยังคงเคี้ยวไก่ของเธอต่อไป เธอคว้าอีกอันหนึ่งใส่ในชามของไทร์ และเคี้ยวในขณะที่เธอพูดว่า “พี่ชายที่รัก คุณก็กินด้วยสิ ฝีมือการทำอาหารของคุณแม่ของฉันยอดเยี่ยมมาก” ไทร์รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย พฤติกรรมของหญิงสาวคนนี้แตกต่างจากใบหน้าที่งดงามของเธอ คาร์สันไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรกับลูกสาวของเขา ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ถอนหายใจ “ไทร์ คุณไม่ต้องไปสนใจเธอ เธอไม่เป็นกุลสตรีเอาซะเลย” เขาส่งสายตา
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 237 สร้างความบาดหมาง
ไทร์ ซัมเมอร์รู้สึกหนาวไปที่กระดูกสันหลังของเขา ผู้หญิงสมัยนี้ตรงไปตรงมาขนาดนี้ได้ยังไง? อันที่จริง ตั้งแต่ที่ วินนี่เฟรดเข้ามาในชีวิตเขา ไทร์ก็ไม่ได้สนใจผู้หญิงคนอื่นอีกเลย แต่ถ้าเขาได้พบกับคอนนี่ ยอร์กก่อนวินนี่เฟรด บางทีเขาอาจจะถูกดึงดูดโดยผู้หญิงที่สวยและงดงามคนนี้แทน ถึงแม้ว่า ไทร์จะได้พบกับหญิงสาวผู้มั่งคั่งและเจ้าหญิงผู้งดงามมากมายและเขายังได้พบกับคนดังระดับโลกมานับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่มีใครที่สวยได้เท่าคอนนี่ผู้นี่ ผู้หญิงคนนี้เป็นผลงานชิ้นเอกที่แกะสลักและสร้างขึ้นอย่างพิถีพิถันโดยพระเจ้า อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ไทร์มีเพียงแค่วินนี่เฟรดเท่านั้น รถคาดิลแลคของเขามุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ยอร์ก ในขณะที่ เจย์ เบลด ถูกทิ้งให้ยืนแข็งทื่ออยู่เช่นนั้น เขายังคงตะลึงงันในขณะที่เขาจ้องไปที่รถคาดิลแลคที่พุ่งออกไปด้วยดวงตาที่แดงก่ำ เปลวเพลิงแห่งความโกรธแผดเผาหัวใจของเขา ลูกน้องของเข้าเดินเข้ามาหาเขาและถามด้วยความเป็นห่วงว่า “บราเธอร์เจย์ คุณโอเคไหม?” ผัวะ… เจย์ปล่อยหมัดเข้าที่ท้องของลูกน้อง ชายผู้นั้นรู้สึกได้ถึงตะคริวที่หน้าท้องและเขาก็ล้มลงกับพื้นแล้วจับหน้าท้องเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด “แม่ง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 236 ฉันจะแต่งงานกับคุณคนเดียวเท่านั้น
เมื่อพูดถึงคาร์สัน ยอร์ก ใบหน้าของเจย์ เบลดก็กระตุกเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะเป็นนายน้อยซาร์แห่งเมืองไพร์ม แต่เขาก็ต้องเกรงกลัวคาร์สัน ยอร์ก ที่เป็นราชาแห่งเซาท์ริเวอร์อยู่มาก ในเวลานี้ เขาตาบอดอย่างสิ้นเชิงเพราะความรักที่เขามีต่อคอนนี่ ยอร์ก เขาเห็นไทร์เป็นคู่ต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา เมื่อคาร์สันเชิญไทร์ไปทานอาหารเย็น เจย์รู้สึกว่าตำแหน่งของเขาถูกคุกคาม เมื่อจิตนาการถึงคอนนี่และไทร์ ที่กำลังมีความสุขอยู่ด้วยกัน มันบีบคั้นหัวใจของเขาและจุดประกายความโกรธของเขา เขาไม่สามารถทนเห็นมันได้ “ไทร์ ซัมเมอร์! ฉันไม่สนใจว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น แต่ถ้าแกยังกล้าที่จะเข้ามาเหยียบเมืองไพร์มอีก ฉันจะฆ่าแก!” เมื่อมองดูท่าทางที่คุกคามของเจย์ ไทร์กลับคิดว่ามันไร้สาระ “ฉันไม่ได้สนใจมิสยอร์กของนาย ขอร้องเถอะเจย์ อย่ามายุ่งกับฉัน” ไทร์ไม่สนใจคนเหล่านี้ในขณะที่เขากลับไปที่รถคาดิลแลคของเขา พวกเขาโชคดีที่เป็นคนของคาร์สัน ยอร์ก ถ้าไม่เช่นนั้น ไทร์จะไม่เมตตาพวกเขาอย่างแน่นอน “ฉันไม่สน ว่าแกจะสนใจเธอหรือเปล่า แต่เธอต้องการแต่งงานกับแก และนั่นคือความกังวลของฉัน! ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย กลับเมือง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 235 ไสหัวไปจากเมืองไพร์ม
“นายบอกว่า ระหว่างนายกับคอนนี่ ยอร์ก ไม่มีอะไรไม่ใช่เหรอ? ทำไมพ่อของเธอถึงชวนนายไปที่นั่น? ไม่น่าแปลกใจที่นายจะมั่นใจมาก ๆ ว่าบริษัทต่าง ๆ ในเมืองไพร์มจะต้องมาอ้อนวอนเรา ใครจะรู้ว่านายกำลังคิดที่จะทยานขึ้นไปด้วยความช่วยเหลือจากตระกูลยอร์ก” ไทร์ ซัมเมอร์ขมวดคิ้ว วินนี่เฟรดแสดงออกถึงพฤติกรรมแปลก ๆ ไม่เหมือนวินนี่เฟรดคนเดิม เธอกลายเป็นคนไร้เหตุผล บางทีคอนนี่ ยอร์กอาจจะโดดเด่นเกินไป ด้วยหน้าตาที่ดูดีและภูมิหลังของตระกูลที่โดดเด่นของเธอ ที่ทำให้วินนี่เฟรดต้องเป็นกังวลอยู่ตลอดเวลา สิ่งนี้เกิดขึ้น เมื่อผู้หญิงคนหนึ่งห่วงใยผู้ชายของเธออย่างแท้จริง ซึ่งหมายความว่าไทร์ ซัมเมอร์ มีจุดที่ลบไม่ออกอยู่ในหัวใจของวินนี่เฟรด ซี “ฉันจะโกรธถ้าเธอยังเป็นแบบนี้ต่อไป วินนี่เฟรด” วินนี่เฟรดถอนหายใจและเปลี่ยนทัศนคติของเธอในทันใด เธอหัวเราะ "ฉันแค่ล้อเล่น! แต่ว่าแบลร์กับฉัน เราจะไม่ไปกับนาย คาร์สัน ยอร์ก อาจจะต้องการเชิญนายคนเดียวเท่านั้น” “เขาไม่ใช่คนแบบนั้น” ไทร์ตอบตามสัญชาตญาณ แต่แล้ว จู่ ๆ ความตระหนักก็แวบเข้ามาในใจของเขา เฉกเช่นแสงแวววาบจากสวรรค์ หรือเพื่อให้แม่นยำยิ่งขึ้น สัมผัสที่หก ที
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 234 คำเชิญของ คาร์สัน ยอร์ก
เสียงฟ้าร้องดังก้องอยู่ข้างนอก ท่าทางของวินนี่เฟรดมืดมนลง ไทร์ถึงกับพูดไม่ออก เขายกมือขึ้นตามสัญชาตญาณด้วยเสียงฟ้าร้องฉับพลันและเขาก็เอามือลงหลังจากนั้น ในขณะนั้น เกรแฮม เดวิสโทรมา เพื่อแจ้งว่าลูกค้าจากเมืองไพร์มมาถึงแล้วและกำลังรออยู่ที่ชั้นล่าง วินนี่เฟรดจ้องเขม็งไปที่ไทร์ก่อนจะเดินออกจากออฟฟิศไป ไทร์นั่งลงบนเก้าอี้ของวินนี่เฟรด จากนั้นเขาหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและโทรไปหาฮวน เยตส์ ในอีกด้านหนึ่งของการโทรวิดีโอ ฮวนกำลังมีช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการผ่อนคลาย ในที่ดินของเขาที่แฟนทั้งสองคนมอบให้แก่เขา “ฮวน ภรรยาของฉันมีอาการหึงหวง ฉันควรจะทำยังไงดี?" ไทร์ถาม บนหน้าจอ ฮวนตกใจเล็กน้อย “นายท่าน ท่านลืมคำแนะนำของผมไปแล้วเหรอ?” “ไสหัวไปซะ” ถ้าหากพวกเขาอยู่ใกล้กัน ไทร์จะทำให้ฮวนต้องพ่ายแพ้อย่างที่เขาจะไม่มีวันลืม เมื่อเห็นท่าทางบูดบึ้งของไทร์ ฮวนรู้ดีว่าเขาควรจะเข้าข้างเจ้านายของเขาและหุบปาก “นายท่าน ถ้าเธอหึงหวง แสดงว่าเธอห่วงใย ยิ่งความหึงหวงมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งห่วงใยมากเท่านั้น! ท่านจะต้องพูดจาหวาน ๆ กับเธอ แล้วสาบานด้วยชีวิตของท่านว่าท่านไม่ได้ทำอะไรผิดต่อเธอ หลังจ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 233 ฟ้าร้องในฤดูร้อน
เชลดอน เฮย์ส และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองออกไปตามที่ได้รับคำสั่ง จากนั้น ความเงียบสงัดก็เกิดขึ้นภายในสำนักงาน ไม่เพียงแค่เชลดอนที่ประหลาดใจเท่านั้น แต่คอนนี่ ยอร์กซึ่งอยู่นอกสนามก็ตกใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเช่นกัน จนถึงตอนนี้ เธอไม่เคยเห็นใครที่มีพลังมากพอที่จะส่งเจย์ เบลด บินออกไปได้ด้วยหมัดเพียงหมัดเดียว "คุณเป็นใคร?" เธอมองไทร์ ซัมเมอร์อย่างระมัดระวัง พูดตามตรง เธอสนใจไทร์ ที่หล่อเหลาได้ถึงเพียงนี้ "เธอเป็นใคร?" ไทร์ถามกลับ คอนนี่ตรงไปตรงมากับความตั้งใจของเธอ “ฉันคือ คอนนี ยอร์ก ลูกสาวของคาร์สัน ยอร์ก ธิดาของกษัตริย์แห่งเซาท์ริเวอร์ ฉันมาเพื่อตามหาไทร์ ซัมเมอร์ เพื่อแต่งงานกับเขา” อะไรนะ? ไทร์รู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก ลูกสาวของราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ ต้องการแต่งงานกับเขา? นี่เป็นเรื่องตลกที่น่ารังเกียจแบบไหน? เดี๋ยวก่อน แล้วใครคือ ราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ อีก? คาร์สัน ยอร์ค? ไทร์รับรู้ได้อย่างฉับพลัน เขาเป็นสามีของป้าเควลช์ไม่ใช่เหรอ? ผลงานชิ้นเอกของพระเจ้าคนนี้คือลูกสาวที่ไร้ค่าของเฮเธอร์ เควลซ์? "ออกไปเถอะ ฉันไม่เห็นด้วย” ไทร์ตอบอย่างตรงไปตรงมาหลังจา
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 232 ช่วยหย่ากับไทร์ ซัมเมอร์ด้วย
อะไรนะ?” วินนี่เฟรดเกือบทำกาน้ำชาในมือของเธอหก เธอมองไปที่คอนนี่ ยอร์ก ด้วยความงุนงงและพยายามทำความเข้าใจกับคำที่เธอเพิ่งได้ยิน ผู้หญิงคนนี้กล้ามาก! เธอกล้าแสดงความรักในที่สาธารณชนกับชายที่แต่งงานแล้วต่อหน้าภรรยาของเขาได้ยังไง? ความไร้เดียงสาของคอนนี่มันไร้สาระเกินไป "มิสยอร์ก มันไม่ตลกนะคะ” ทัศนคติที่จริงใจของวินนี่เฟรดหายไปทันที ความประทับใจที่ดีของเธอที่มีต่อคอนนี่ลดลง ในทางกลับกัน คอนนี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “มิสวินนี่เฟรด ฉันมาที่นี่วันนี้ด้วยความตั้งใจจริง ฉันไม่ได้ล้อเล่นกับคุณ ฉันไม่มีวันเปลี่ยนใจที่จะแต่งงานกับไทร์ ซัมเมอร์ ช่วยหย่ากับเขาด้วย แน่นอน ฉันจะชดเชยความสูญเสียที่เกิดขึ้น หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์เป็นยังไง? เพียงพอสำหรับคุณไหม?” วินนี่เฟรดกำลังต่อสู้เพื่อระงับความโกรธของเธอ แต่ข้อเสนอของคอนนี่ที่จะจ่ายให้เป็นฟางเส้นสุดท้าย เธอกำลังคิดอะไรอยู่? การจ่ายเงินให้เพื่อแลกกับสามี? “กรุณาเคารพการแต่งงานของเราด้วย มิสยอร์ก” น้ำเสียงของวินนี่เฟรดเย็นชา ถึงยังไงคอนนี่ก็ไม่ยอมเปลี่ยนแปลง "มิสวินนี่เฟรด เหตุผลที่คุณปล่อยไทร์ไปไม่ได้ เป็นเพราะลูกสาวของคุณใช่ไหม? ไม่เ
