2.บ้านของพ่อ

        บ้านปูนหลังใหม่หลังคาสังกะสีเงาวับ แม้ไม่สวยในสายตาใคร แต่สำหรับสายฝนแล้ว บ้านหลังนี้สวยที่สุดสำหรับเธอ ห้องน้ำด้านในมีน้ำรองเต็มโอ่ง ฝาบ้านเป็นปูนก่ออิฐบล็อกดูแน่นหนามั่นคง

พ่อยืนน้ำตาซึมทุกวัน ตั้งแต่บ้านหลังนี้เริ่มก่อสร้าง เงินแสนที่กู้เค้ามา สายฝนเก็บไว้กับตัวอย่างแน่นหนา สัญญาเงินกู้มีผู้ใหญ่บ้านช่วยเซ็นต์เป็นพยาน สัญญาว่าจ้าง12เดือน สำหรับค่าแรงหนึ่งแสนบาท บ้านหลังนี้จ่ายค่าก่อสร้างและค่าแรงไปกว่าหกหมื่นบาท เงินที่เหลือ สายฝนเข้าเมืองกับพ่อ ไปซื้อของแห้งมาห้อยขาย เธอคิดว่า ขายได้วันละร้อยสองร้อย พ่อคงจะพอได้กินไม่ต้องลำบากเหนื่อยปลูกผักคนเดียว แม่โมโหออกหน้าออกตาที่ลูกสาวเจ้ากี้เจ้าการเองทั้งหมด นางหวังจะเอาจากลูกไปดื่มกินกับเพื่อนฝูงให้สบายใจ แต่ในเมื่อมีบ้านใหม่แล้ว นางก็ยิ้มออกมา แม้จะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย

ลูกสาวสอนพ่อให้รู้จักร้านค่าส่ง เผื่อคราวหน้าพ่อจะต้องมาเองคนเดียว สองพ่อลูกจูงมือกันเข้าร้านโทรศัพท์มือถือ โทรศัพท์ราคาถูกที่สุดในร้านสองเครื่อง ถูกนำมาวางคู่กัน มือหยาบกร้านของพ่อจับโทรศัพท์ไว้แน่น

"อีกหน่อยหนูไปทำงาน คิดถึงพ่อ จะโทรหาพ่อเอง"

ลูกสาวยิ้มน้ำตาคลอหน่วยให้กับพ่อ สองพ่อลูกเดินหิ้วของแห้งพะรุงพะรัง รอรถโดยสารเข้าหมู่บ้าน มือบางวางของเรียงสินค้าหน้าบ้านอย่างเป็นระเบียบ ผงซักฟอก สบู่ ยาสีฟัน ไข่ไก่ ขนมแห้งอีกหลายชนิด

เรียกความสนใจของเพื่อนบ้าน พ่อยิ้มอายๆ กับการเป็นพ่อค้าในวันแรกๆ แต่ต่อมาก็ขายได้อย่างคล่องแคล่ว สายฝนมองดูที่ปฎิทินอีกไม่กี่วัน ป้าจิ๋วจะมารับเธอแล้ว บ้านหลังนี้จะเป็นน้ำพักน้ำแรงของเธอ งานหนักแค่ไหนเธอไม่เคยหวาดกลัว ขอแค่พ่อมีความสุข ลูกคนนี้จะทำให้พ่อ ลูกสาวสอนพ่อให้ใช้โทรศัพท์อย่างคล่องเเคล่ว เสียงพ่อลูกยืนคุยโทรศัพท์กันห่างกันเพียงห้าเมตร ทำให้แม่อดหมั่นไส้ไม่ได้ เบอร์โทรศัพท์ของลูก เขียนติดไว้กับปฎิทินตัวโตกันลืม เงินแสนถูกใช้จ่ายร่อยหรอจนเหลือไม่ถึงหมื่นบาท เธอนับเงินใส่มือพ่อห้าพันบาท เอาไว้ให้พ่อลงทุน เงินที่เหลือสายฝนจะติดตัวไปด้วย เผื่อเอาไว้ยามฉุกเฉิน

ป้าจิ๋วยืนมองร้านค้าหน้าบ้านอดชื่นชมไม่ได้ ขยัน หัวดีแบบนี้ต่อไปจะทำเงินได้มาก ถ้าทำงานดี จะได้เงินพิเศษมาให้พ่อแม่ แต่ระหว่างไปทำงานจนกว่าจะใช้หนี้หมด สายฝนจะไม่มีสิทธิ์กลับมาบ้าน หากว่าเธอไม่เชื่อฟัง ที่ดินจำนวนสามไร่ที่จำนองไว้ จะตกเป็นของผู้ใหญ่บ้านทันที ลูกสาวกอดพ่อหน้าบ้าน มือบางถือกระเป๋าเป้ใบเก่าที่มีเสื้อผ้าเพียงสามสี่ชุดเท่านั้น รถของป้าจิ๋วจะไปส่งถึงบ้านนายจ้างโดยที่จะแวะรับอีกหลายคน เธอต้องรีบแล้ว พ่อกอดลูกแนบอก น้ำตาคลอ อวยพรขอให้ลูกพ่อโชคดี ขอให้อดทนทำงาน เพียง12เดือนเท่านั้น ลูกจะได้กลับมาอยู่กับพ่อ แม่ย้ำมาว่าให้ขยันให้มาก ในเมื่อเอาเงินมาสร้างบ้านแล้ว ควรจะหาเงินส่งเสียแม่ต่างหากอีกด้วย ลูกสาวน้ำตาคลอแต่ยอมรับปาก

รถตู้คันใหม่เอี่ยมแอร์เย็นฉ่ำวิ่งลงมาจากบนดอย สายฝนมองแนวต้นไม้จนสุดสายตา รถจอดรับเด็กสาวรุ่นเดียวกับเธอเพิ่มมาทีละคนสองคน คนขับรถหน้าตาดุเดินลงมาคอยพาไปเข้าห้องน้ำ เค้าเฝ้าจนกว่าผู้โดยสารจะมาครบ รถถึงจะออก เธอครึ่งหลับครึ่งตื่นได้ยินเสียงคนขับรถคุยโทรศัพท์เสียงเบาว่า เด็กชุดนี้จะส่งออกจากใต้ ขาวเนียนไม่มีที่ติ อายุ18-19ทุกคน รับรองได้ราคาดี เธอตื่นขึ้นทันทีในใจเต้นรัวๆ มองดูคนอื่นๆ อีกหลายคนแล้วคิดในใจ ว่าพวกนี้จะรู้ตัวไหมว่าจะถูกหลอก เกือบตีสามรถจอดพักอีกครั้ง สายฝนมองคนข้างๆ แล้วถามว่า

" พวกเธอรู้ใช่ไหมว่าจะไปทำงานที่ไหน "

เด็กสาวหลายคนบอกว่าจะไปทำงานทางใต้ เป็นเด็กเสิร์ฟร้านอาหาร สายฝนใจหายวาบ มีเพียงเธอเท่านั้นที่ไม่รู้ตัว มือบางกำโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงแน่น เท็จจริงแค่ไหนไม่มีทางรู้ แต่ถ้าออกจากกรุงเทพไปแล้ว เธอคงหาทางกลับบ้านไม่ได้แน่ เสียงคนขับรถปลุกผู้โดยสารให้ตื่น ไปเข้าห้องน้ำเพราะถ้าออกจากที่นี่อีกนานกว่าจะแวะอีกครั้ง สายฝนตัดสินใจแล้ว