บทที่8.สะใภ้นอกสายตา 2

เขาขยับตัว

“ออสติน คุณจะไปไหนคะ? งานกำลังสนุก” หญิงสาวรีบท้วง เมื่อถูกผลักออกจากตักดื้อๆ

ชายหนุ่มสูดลมหายใจแรงๆ ก่อนเอ่ยตอบ “กลับบ้าน”

          แพขนตางามงอนเพราะประโคมขนตาปลอมใส่ไว้เต็มอัตราศึก!! กระพริบปริบๆ หล่อนยังตามไม่ทันอาจจะเป็นเพราะกำลังมึนหรือคาดไม่ถึง เหยี่ยวราตรีอย่าออสติน เทรย์เวอร์ จะกลับก่อนเที่ยงคืนเป็นไปไม่ได้!! เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ ที่สำคัญออสตินไม่ได้ใส่รองเท้าแก้ว ไม่ได้มีราชรถที่เสกมาจากฟักทอง เวทมนต์ของชายหนุ่มไม่มีทางเสื่อม เพราะฉะนั้นเขาไม่ต้องกลัวว่าทุกสิ่งรอบตัวจะสลายไปในอากาศเหมือนซินเดอเรลล่า...ผู้หญิงสุดอาภัพคนนั้น

          หนุ่มหล่อทำหน้าหน่าย...เหตุผลข้อเดียวที่เขาอยากกลับคือ...หมดสนุก...ไม่มีใครรั้งเขาไว้ได้ ไม่ว่าจะยานิสา หรือผู้หญิงคนอื่น บอกตรงๆ เลยเขาเอือมจนอยากอ้วก...เขาอยากกลับบ้าน!! แต่บ้านในความหมายของออสตินเวลานี้ไม่ใช่คฤหาสน์เทรย์เวอร์ ออสตินอยากไปอีกที่หนึ่งมากกว่า แต่คนที่นอนหลับอยู่ใต้หลังค