บทที่2.เงาอดีต!! 2

คอนโดหรูกลางกรุง...

          สายตาคมกล้าทอดมองแสงไฟบนท้องถนน เนื่องจากความสูงของตัวอาคาร จึงทำให้มองเห็นไฟจากหน้ารถยนต์ทอดยาว เหมือนลำแสง มันมีความสวยคลาสสิคแบบที่เขาชอบ มุมนี้จึงเป็นมุมโปรดที่ออสตินมักจะมาหยุดยืนมองเพื่อผ่อนคลายความหนักหน่วงในอก...

          “ยืนดูอะไรเอ่ย?” เสียงหวานชะอ้อนถาม หล่อนเบียดกายกับแผ่นหลังหนั่นแน่น มือเรียวบางคล้องที่เหนือบ่า พร้อมกับการกระแซะใส่แบบยั่วเย้าอารมณ์

          “เปล่า” เสียงตอบกลับแบบเลื่อนลอย เขาหมุนตัวกลับมา ตวัดมือโอบรัดเรือนร่างอวบอัดไว้ พร้อมทั้งกระตุกยิ้มเริงร่า

          ในอ้อมกอดเขาเวลานี้คือผู้หญิงที่ถูกกล่าวขวัญมากที่สุด หล่อนกำลังดังดั่งพลุแตก หลังภาพยนตร์ที่หล่อนแสดงนำติดโผหนังทำเงิน หล่อนสวย...เขาไม่เถียง แต่หล่อนไม่ใช่คนที่เขา ‘รัก’ ออสตินเหยียดยิ้ม ความรัก...เป็นเช่นไร? เขาไม่อยากรู้จักและไม่ได้อยากสัมผัสมันสักนิด ความคิดไร้สาระนั่น ไม่เคยอยู่ในหัวสมอง...ความรู้สึกที่รังจะทำให้เขามีแต่ความอ่อนแอ...ความรู้สึกที่ทำให้ผู้ชายคนหนึ่ง...กลายเป็นคนโง่!!

          เขาสาปส่งความรู้สึกเช่นนั้นทิ้ง...ตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน...

          ความรู้สึกอ่อนหวานเช่นนั้นเคยเกิดขึ้น...และมันก็ถูกฝังกลบไปด้วยกาลเวลา...

          เมื่อเขาถูกหักหลัง....

          ชายหนุ่มสะบัดศีรษะ เขาไล่เงาร่างใครบางคนที่ผุดพรายขึ้นมา ทุกครั้งที่นึกถึง...เงาของผู้หญิงที่ครั้งหนึ่ง...เขามั่นใจ...ว่าเขารักเธอ...แต่มันคืออดีต...

          “ผมจะสนอย่างอื่นทำไมล่ะ ถ้ามีคนสวยๆ อย่างคุณอยู่ในอ้อมกอด ยะหยา” เสียงของชายหนุ่มแหบพร่า สายตาของเขาเปล่งประกายความปรารถนาจนหญิงสาวสะเทิ้น

          “ขอให้จริงเถอะค่ะ อีกหน่อยคุณก็เบื่อ” หล่อนขยับเบียดร่างกายอีกนิด

          และชายหนุ่มก็สนองตอบ เขาไม่ตอบปฏิเสธ...เพราะไม่อยากพูดโกหก เวลานี้เขาปรารถนาหล่อน แต่ในอนาคตเขาก็ต้องเบื่อหล่อน เหมือนเช่นผู้หญิงทุกคนที่เคยผ่านเข้ามา...

          มันก็เป็นเหมือนทุกครั้ง!! ทุกครั้งที่เขาเสพสังวาสกับผู้หญิง พวกหล่อนคือที่ผ่อนคลาย ที่ระบายอารมณ์หนุ่ม ไม่มี ‘ใคร’ ทำให้เขารู้สึกอยากหยุด ไม่มีใครทำให้เขาสะดุด...ผู้หญิงทุกคนถูกกันเป็นแค่ไม้ประดับ หัวใจของออสตินแข็งกระด้าง เขาปิดกั้นตัวเอง...เพราะไม่อยากเสียใจอีกครั้ง...

          อดีตเขาเคยเสียใจเหรอไงล่ะ....นั่นสินะ...ในเมื่อเจ้าตัวไม่เคยเปิดปากพูด แล้วใครล่ะจะรู้ หนุ่มหล่อน้องๆ เทพบุตร รวย เพอร์เฟคแบบนี้ มีผู้หญิงคนไหนถือดี กล้าทำให้เขาผิดหวังลงคอ...

         

ก็อกๆ

          เสียงเคาะประตูทำลายความคิดวุ่นวายในสมอง เขาเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงานที่เปิดค้างไว้ แต่ตัวหนังสือ ตัวเลขในนั้น ไม่ได้เข้าหัวเขาเลยสักนิด

          “คุณท่านเชิญที่ห้องค่ะ” เลขานุการสาวหน้าห้อง เยี่ยมหน้าเข้ามาพร้อมกับแจ้งให้เขาทราบ

          “อืม...” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ เขาปิดแฟ้มงาน ก่อนจะผุดลุกขึ้นยืน ‘คุณท่าน’ จะใครล่ะ ก็มารดาของเขาไง ท่านคือผู้กุมบังเหียนใหญ่ของ ‘เทรย์เวอร์คอปเรชั่น’ อาณาจักรแห่งนี้นางพญาเป็นผู้ถือครอง แล้วก็ปฏิเสธไม่ได้เสียด้วยว่านางมีกึ๋นและเก่งจริง!!

          มือแข็งแรงดันประตูหน้าห้อง ห้องที่มีป้ายสุดอลังติดไว้ ‘CC0’

          “แม่ให้ผมมาพบ...มีอะไรหรือเปล่าครับ?” ชายหนุ่มถาม เขาทรุดนั่งบนเก้าอี้ เบื้องหน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่แบบสบายๆ

          พรึ่บ!!

          ไม่มีคำตอบ คุณเยาวเรศเหวี่ยงหนังสือพิมพ์ยักษ์ใหญ่ของเมืองไทยให้แทน คำตอบของนางอยู่ในนั้นทั้งหมด

          ออสตินปรายตามอง เขาไม่ต้องหยิบมาเปิดดูก็พอรู้!! คงไม่พ้นข่าวฉาวๆ ของตัวเองเช่นเดิม

          “เมื่อไรเราจะหยุดก่อเรื่องแบบนี้สักที ภาพลักษณ์ของเราป่นปี้หมด!!”

          เสียงบ่นเคร่งเครียด นางไม่ใคร่จะพอใจ และเป็นเช่นนี้ทุกครั้งที่เห็นบุตรชายขึ้นหน้าหนึ่ง

          “มันเกี่ยวกับการทำงานของผมเหรอไงครับแม่...ผมว่ามันไม่น่าจะเกี่ยวกันสักนิด”

          ชายหนุ่มตอบแบบไม่ยี่หระ เขามั่วผู้หญิง ก็ไม่ได้ทำให้งานที่ทำเสียหายนี่

          “อัศวิน!! แม่ขอ” นานๆ นางจะเรียกบุตรชายด้วยชื่อที่นางตั้งให้ แสดงว่าเวลานี้นางสุดทนแล้วจริงๆ

          ไม่มีคำตอบจากบุตรชาย ไม่มีคำสัญญา เรียวปากสีเข้มเม้มแน่น และนางก็คงบังคับฝืนใจเขาไม่ได้อีกเช่นเคย “เมื่อไรจะลืมเด็กนั่นสักที ป่านนี้มีลูก มีผัวไปแล้วมั้ง!!” เสียงของนางอ่อนลง เมื่อพูดถึงอดีตของบุตรชาย อดีตที่ชายหนุ่มพยายามฝังกลบไว้ให้ลึกที่สุด

          ชายหนุ่มตวัดสายตาแข็งกร้าวมองคุณเยาวเรศ เขารู้สึกเหมือนถูกจี้ที่แผลเก่า แผลที่กำลังตกสะเก็ด แต่มารดาย้ำ ทำให้แผลนั้นมีลิ่มเลือดผุดซึมขึ้นมา

          “อย่า-พูด-ถึง-หล่อน!!”

          ชายหนุ่มเค้นเสียงพูดออกมาแบบแข็งกร้าว ‘ผู้หญิง’ คนนั้นไม่ได้มีความสำคัญ และไม่ค่ากับการจำสักนิด เขาลืมหล่อนหมดสิ้นทั้งใจ ไม่มีเหลือแม้เพียงเศษเสี้ยว

          “ไม่พูดก็ได้... แล้วเมื่อไรแกจะหยุดเหลวไหลล่ะหะ แกทำตัวแบบนี้... แม้แต่เด็กยังรู้เลยว่าแกกำลังประชดชีวิต...”

          นางบ่น ยกมือขึ้นนวดคลึงระหว่างหัวคิ้ว ปวดศีรษะตุบๆ ขึ้นมาทันที เมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบโต้ของบุตรชาย

          ผ่านมา5 ปี...ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ‘เด็กนั่น’ ยังคงมีอิทธิพลกับบุตรชาย แม้หล่อนจะหายสาบสูญไป

          “มันเป็นวิถีของผู้ชาย แม่อยากให้ผมเรียบร้อยแบบที่แม่คิด คงไม่ได้ ผมไม่ใช่คนแบบนั้น”

          ชายหนุ่มข่มอารมณ์โกรธ เขาตอบมารดาเสียงไม่สะทกสะท้าน

          “มั่วราคะนะสิ แม่เห็นมีแต่ผู้หญิงเวียนเข้าเวียนออกรอบตัวแกไม่หยุด!! เมื่อไรจะลงหลักปักฐานจริงจังเสียทีล่ะออสติน อายุก็ไม่ใช่น้อยแล้วนะลูก”

          คุณเยาวเรศกระแทกเสียงตอบ คำแก้ต่างให้ตัวเองของบุตรชาย มันช่างฟังแล้วระคายหูเหลือเกิน

          “ถ้าแม่อยากอุ้มหลาน...คงต้องรออีกนาน ผมยังไม่พร้อมครับ” ชายหนุ่มตอบ เขาไม่พร้อม และไม่มีวันพร้อม!!

          “เห้อ!! ออสติน...ผู้หญิงไม่ได้เหมือนกันทุกคนนะลูก ลองใช้ใจมองสิ แกอาจจะเจอคนๆ นั้น”