Share

Chapter 22 สรวิชญ์และปุณณภพ

ไอ้เด็กนั่น...ปุณณภพกวนอารมณ์สรวิชญ์นัก มันไม่มีท่าทางหงอ หรือกลัวเขาเลย ฟาดสายตากับเขาเปรี๊ยะ ๆ แถมสิริยากับมัน จับมือกันไว้ เบียดกระแซะราวจะเป็นเนื้อเดียวกัน

ดวงตาคนอายุอ่อนกว่ากระตุกวูบเมื่อเห็นปุณิกาจำต้องนั่งข้างสรวิชญ์ เธอปล่อยแขนเขา แล้วพยายามเบี่ยงตัวหนี แต่สรวิชญ์คว้าเอวบางนั้นไว้

“จะไปไหน”

เจ้าบ้านคำราม เห็นน้องชายจ้องเธอและเขาตาไม่กะพริบเช่นกัน

“ไปนั่งเก้าอี้ตัวโน่นไงคะ”

ความจริงเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่ รองรับผู้นั่งได้ถึงสองคน แต่ไม่ล่ะ...ปุณิกาไม่อยากนั่งใกล้ ในใจบอกว่าไม่เหมาะ แต่กะระยะห่างระหว่างเก้าอี้เขาอยู่ หากสรวิชญ์โมโหจนขาดสติ เธอยังมีเวลาเข้ามาห้ามเขาทัน

“นั่งตัวนี้แหละ อยู่ใกล้ ๆ ฉัน”

เขาออกแรงไม่มากก็กดร่างอรชร ให้นั่งใกล้ วสันต์เลิกคิ้วกับท่าทีที่แปลกไปของเจ้านายเพียงนิด แล้วปรับมาให้เรียบเฉยดังเดิม เขายืนเยื้อง ๆ สองหนุ่มสาว

ในห้องเกิดเกมจ้องตากันอีกครั้ง สรวิชญ์กับปุณณภพดูเชิงกัน ดังไก่ชนได้ลงสนาม ขณะสาว ๆ เหลือบมองตากัน ต่างฝ่ายต่างเห็นใจกันทันที แม้นี่จะเป็นการพบครั้งแรก

“มึงกล้ามากนะที่พาน้องกูหนี”

เสือตัวใหญ่คำรามก่อน พายุเพลิงฉายในดวงตา

“เรื่องนั้นผมผิด ผม
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status