EP:19

หลังจากที่ช่วยกันเลือกเสื้อผ้าและของใช้บางอย่างที่จำเป็นแยกไว้แล้ว ชุยเหมยฮวาจึงชวนสามีขึ้นชั้นบนซึ่งเป็นโซนบริเวณส่วนตัวที่ใช้สำหรับพักผ่อน ทันทีที่เปิดประตูเข้ามา ด้านในนั้นโอ่อ่าและหรูหรามากสำหรับเซียวหย่งเสียน ทำให้เขามีคิดว่าหากเธอหย่ากับเขาแล้วไปใช้ชีวิตใหม่จะดีกว่ามาลำบากกับเขาไหม

เมื่อสายตาไปปะทะเข้ากับรูปใบใหญ่ ภาพนั้นเป็นภาพของหญิงสาวคนหนึ่ง หน้าตาสะสวยและยิ้มแบบมีเสน่ห์ แววตาเหมือนกับภรรยาเขาในตอนนี้ ทำให้เขามั่นใจยิ่งขึ้นว่าเรื่องทั้งหมดที่เธอพูดมาคือเรื่องจริง

แต่พอเห็นอีกภาพที่ใส่เพียงผ้าสองชิ้นซึ่งปิดอะไรแทบไม่มิด ชายหนุ่มกลับหน้าแดงลามไปถึงใบหู แม้ว่าสมองจะสั่งให้หันหน้าหนีแต่ร่างกายกลับไม่ทำตาม ส่วนภายในใจนั้นเกิดความไม่ยินยอมและไม่พอใจขึ้นมาดื้อๆ

“ใครถ่ายภาพนี้ให้?” พูดจบก็ชี้ไปที่ภาพใบนั้น

“เพื่อนของหนูเองค่ะ ตอนนั้นไปเที่ยวทะเลกัน เห็นว่าสวยดีเลยใส่กรอบเก็บไว้” ชุยเหมยฮวายังไม่รู้ตัวว่าโดนไม่พอใจเข้าแล้ว เพราะยุคสมัยของเธอใส่บิกินี่ที่ทะเลไม่ใช่เรื่องแปลก คนใส่กันทั้งนั้น

“ที่นั่นเขาใส่กันแบบนี้?”

“ใช่ค่ะ ใส่ว่ายน้ำและตอนไปเที่ยวทะเล” เธอยังคงตอบด้วยความใสซื่อ

“พี่อาบน้ำและถ้าง่วงก็นอนก่อนได้นะคะ หนูขอขึ้นไปว่ายน้ำก่อนดูเหมือนชุยเหมยฮวาจะไม่เคยออกกำลังกาย ร่างนี้เลยไม่ค่อยคล่องตัว” เดินแค่นิดหน่อยก็เหนื่อยแล้ว แม้ว่าร่างกายจะผอมเพรียวหุ่นนาฬิกาทรายก็จริง แต่สำหรับเธอหากไม่แข็งแรงก็ไม่มีประสิทธิภาพอะไร

“ครับ” ปากตอบแต่ไม่ยังเข้าห้องน้ำนะ ยืนดูเธอหยิบผ้าน้อยชิ้นและมองเธอเดินออกไปจากห้อง เมื่อมองว่าเธอเดินไปทางใด เขาจึงรีบเข้าไปอาบน้ำทันที เพื่อจะเดินตามขึ้นไปดูว่าเธอว่ายน้ำที่ไหน

ชุยเหมยฮวาเดินขึ้นมาดาดฟ้าที่เธอสร้างเป็นสระว่ายน้ำอย่างดี หลังจากที่เปลี่ยนมาเป็นชุดว่ายน้ำแล้วจึงกระโดดลงสระน้ำดำผุดดำว่าอยู่ในนั้น เซียวหย่งเสียนหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยจึงเดินตามขึ้นมา ภาพที่เขาเห็นช่างสวยงามเหลือเกิน หญิงสาวที่เล่นน้ำอยู่ไม่ต่างจากภาพวาด ทำให้เขารู้สึกหวงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

แต่สิ่งที่ทำให้เขาหัวใจเกือบหยุดเต้นเพราะอยู่ ๆ เธอเดินขึ้นมาจากสระด้วยชุดที่เขาเห็นเหมือนในภาพถ่ายไม่ผิดเพี้ยนต่างกันแค่สีเท่านั้น ทำให้บางอย่างในตัวเขาขยายขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ชุยเหมยฮวาหันมายิ้มหวานให้แล้วไปหยิบเครื่องดื่มมาให้เขาและของตัวเอง ก่อนจะมานั่งลงข้าง ๆ กัน

“ดื่มหน่อยไหมคะ”

เธอเอ่ยถามและยื่นให้ ชายหนุ่มรับมาอย่างดี เมื่อดื่มเข้าไปรสชาติออกจะขมและฝาดลิ้นสำหรับเขา แต่ไม่บาดคอเหมือนเหล้าที่มีขายทั่วไป ทั้งสองยังคงนั่งดื่มด้วยกันโดยไม่มีใครพูดอะไร สุดท้ายคนที่ทนไม่ไหวกลายเป็นเซียวหย่งเสียน

“หนูอยากจะหย่าไหม พี่เป็นเพียงผู้ชายที่ไม่มีอะไรเลย ยังต้องเลี้ยงดูพ่อกับแม่อีก มีน้องสาวที่แต่งออกไปตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง ถ้าเกิดหย่า...”

“พี่อยากจะหย่ากับหนูหรือเปล่า” ชุยเหมยฮวาไม่ตอบ แต่ถามกลับด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

“ไม่ครับ” เขาตอบแบบไม่ต้องคิด ไม่รู้ว่าเพราะอะไรจึงรีบตอบไปแบบนั้น

“ในเมื่อพี่ไม่อยากหย่า แล้วจะพูดขึ้นเพื่ออะไร สิ่งของที่พี่เห็นในนี้ แม้ว่ามันจะติดตัวหนูมา แต่พี่รู้อะไรไหม ทุกอย่างหนูสร้างมันขึ้นมากับมือของตัวเอง” ขณะที่พูดเธอมองเขาไม่หลบสายตา

“หนูไม่มีพ่อแม่ เมื่อจำความได้หนูก็อยู่ในสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้า ไม่รู้ว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของตัวเองคือใคร เมื่ออายุครบสิบแปดปีก็ต้องย้ายออกมาเพื่อดูแลตัวเอง ทั้งทำงานและเรียนจนจบปริญญา ในวันที่ต้องตายหนูอธิษฐานว่า

หากชาติหน้ามีจริงหนูขอมีครอบครัวที่สมบูรณ์ มีคนที่หนูรักและคนที่รักหนู หนูไม่อยากเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีใครต้องการอีกแล้ว เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง หนูก็มาอยู่ในร่างนี้” ชุยเหมยฮวาน้ำตาไหลไม่รู้ตัว จนเซียวหย่งเสียนคว้าตัวเธอเข้ามากอด