Share
บทที่ 144
Related chapter
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 145
ไปหามาจากไหน แม่นางน้อยวัยสาวเช่นนี้ ยังไม่เคยคลอดลูกเองเลย แล้วจะเข้าใจการคลอดลูกได้เช่นไร?สายตาของแม่นมหลู่เผยแววดูถูกออกมา“เด็ก ๆ ไล่นางออกไปที”“ไม่ได้ กว่าจะหาหมอมาได้ไม่ง่ายเลย จะปล่อยนางไปไม่ได้”ทั้งสองคนต่างยืนกรานไม่ยอมลดละ แม่นมหลู่ขึ้นเสียงในทันใด“แม่นมฉิน แม้ว่าเจ้าจะเป็นผู้อาวุโสที่อยู่เคียงข้างฮูหยินน้อย แต่ข้าเป็นคนที่พระมเหสีส่งมาดูแลฮูหยินน้อย”“ข้ารู้สึกว่าสตรีนางนี้ไม่น่าเชื่อถือ ไม่อาจปล่อยให้นางมาทำคลอดฮูหยินน้อยได้ เจ้ากล้าไม่ฟังข้าหรือ?”“แต่ตอนนี้หาหมอคนอื่นไม่ได้แล้วนะ...”แม่นมฉินโกรธจนนิ้วมือสั่นเทาระหว่างทางแม่นมหลู่ก็ดึงดันเร่งการเดินทางให้ได้ สร้างความตกใจให้ฮูหยินน้อยจนไปกระตุ้นอาการแพ้ท้องกู้หว่านเยว่ไม่คิดว่าจะมีใครมาโต้เถียงต่อหน้าหญิงตั้งครรภ์ แม่นมหลู่ต้องการอะไร? ดูท่าทางไม่อยากให้การคลอดราบรื่นเพื่อทดสอบอีกฝ่าย นางจึงจงใจพูดว่า “ถ้าพวกเจ้าไม่ไว้ใจข้า ข้าก็ไม่อยากจะรักษา ไปล่ะ”เห็นแม่นมหลู่แอบดีใจตามคาด ในขณะที่แม่นมฉินกำลังจะร้องไห้แล้ว“แม่นางน้อย แม่นางน้อยเจ้าคะ ท่านจะไปไหนไม่ได้ ชะตาของวงศ์ตระกูลและชีวิตของฮูหยินน้อยของพวกข
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 146
หลังจากลงเข็มแล้ว กู้หว่านเยว่ก็หยิบยาเม็ดออกมาให้ฮูหยินน้อยกินหนึ่งเม็ด จากนั้นก็จับขาทั้งสองข้างของนางงอขึ้นมา“ฮูหยินน้อยโปรดหายใจเข้าลึก ๆ ให้พลังทั้งหมดรวมอยู่ที่จุดเดียว”ฮูหยินน้อยกัดริมฝีปากพยักหน้ายาเม็ดของกู้หว่านเยว่อัศจรรย์มาก เดิมทีนางยังรู้สึกว่าร่างกายนั้นถูกดูดพลังไปจนหมดแล้ว แต่ตอนนี้กลับฟื้นฟูพลังคืนมาไม่น้อยไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน มีบางสิ่งไหลออกมาจากร่างกายของนางตามกระแสอันอบอุ่น“อุแว้ อุแว้ อุแว้...”เสียงร้องไห้ของทารกที่เป็นความหวังดังขึ้นมาแม่นมฉินเอ่ยอย่างตื่นเต้นดีใจ “ฮูหยินน้อย เป็นธิดาน้อยเจ้าค่ะ!”ฮูหยินน้อยร่างกายอ่อนเพลียหมดเรี่ยวแรง มองไปยังเด็กน้อยที่ถูกห่อตัวไว้ เผยรอยยิ้มเหนื่อยอ่อนออกมา“ในที่สุดข้าก็มีทายาทกับอาเยี่ยนแล้ว”“ใช่แล้ว คุณชายเล็กในโลกวิญญาณได้รับรู้ ก็นอนตายตาหลับแล้วเช่นกัน”แม่นมฉินอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้วเช็ดร่างกายให้ฮูหยินน้อยกู้หว่านเยว่เห็นว่าฮูหยินน้อยอ่อนเปลี้ยเพลียแรงจึงไม่ได้อยู่คุยกับพวกเขา แต่กลับถอยออกไปอย่างเงียบ ๆผลก็คือบังเอิญเห็นแม่นมหลู่กำลังสบถอยู่ข้างนอกพอดี“เจ้าคนชั้นต่ำนั่นมาจาก
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 147
กู้หว่านเยว่บอกเล่าคำพูดของแม่นมหลู่ให้เขาฟัง“ส่วนมากเป็นญาติพี่น้องของขุนนางในราชสำนัก”แต่ญาติพี่น้องของขุนนางในราชสำนักนั้นมีมากมาย ทั้งสองยังเดาไม่ถูกว่าฮูหยินน้อยเป็นคนของสกุลไหนกันแน่“เลิกคิดเถอะ ข้าคิดว่าพรุ่งนี้ฮูหยินน้อยตื่นขึ้นมาต้องมาตามหาข้าอีกแน่ ถึงตอนนั้นก็จะรู้เอง ตอนนี้เราเข้านอนกันเถอะ”กู้หว่านเยว่หาวนอน การทำคลอดนั้นเหน็ดเหนื่อยมากและนางยังอยากอาบน้ำอีกด้วย กลิ่นคาวเลือดบนร่างกายแรงเกินไป กู้หว่านเยว่ขึ้นเกวียนลาแล้วกระดิกนิ้วเรียกซูจิ่งสิง“ท่านขึ้นมาสิ”ซูจิ่งสิงนิ่งไปชั่วครู่แล้วปีนขึ้นมา กู้หว่านเยว่ดึงฟูกขึ้นมาคลุมตัวทั้งสอง“เจ้า...” ติ่งหูของซูจิ่งสิงแดงระเรื่อ “เจ้าจะทำอะไรน่ะ?”หรือว่าจะนอนร่วมเตียงเดียวกับเขา? แม้ว่าทั้งสองจะมีความสัมพันธ์ฉันผัวเมียกันมานานแล้ว แต่คืนนั้นต่างไม่มีสติทั้งคู่ ตอนนี้มันยังเร็วเกินไปหน่อย...“ข้าจะไปอาบน้ำในมิติ ท่านช่วยกำบังให้ข้าหน่อย”กู้หว่านเยว่เหลือบมองติ่งหูของซูจิ่งสิงด้วยความสงสัย หยิบหมอนออกมาใบหนึ่งยัดลงในอ้อมแขนของซูจิ่งสิงเพื่อเป็นตัวแทนของนาง ก่อนจะวิ่งเข้าไปในมิติซูจิ่งสิงกอดหมอนสีชมพูไว้ในอ้อมแข
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 148
รอยยิ้มพะเน้าพะนอของซูจิ่งสิง ให้ความรู้สึกของการเป็น “เพื่อนร่วมทาง” ที่ดีงามเหลือเกินในเวลานี้ แม่นมฉินได้เดินเข้ามาถึงตรงหน้ากู้หว่านเยว่แล้วคารวะด้วยความเคารพ“แม่นางน้อยกู้ ฮูหยินน้อยของเราตื่นแล้ว นางต้องการขอบคุณท่านต่อหน้า”กู้หว่านเยว่เหลือบมองซุนอู่ตอนนี้ซุนอู่กำลังสั่งให้ทุกคนเคลื่อนตัวออกเดินทาง เมื่อเห็นดังนั้นก็โบกมือให้อย่างใจกว้าง“ไปเถอะ พวกข้าจะรอเจ้าที่ประตู”“ขอบคุณพี่ใหญ่ซุน” กู้หว่านเยว่เผยรอยยิ้มออกมา แล้วหันหลังเดินตามแม่นมฉินเข้าไปในวัดเก่าทรุดโทรมกำลังวังชาของฮูหยินน้อยดีขึ้นมาก บนศีรษะมีผ้ากำมะหยี่สีดำพันรอบ เมื่อวานนางยังซีดเซียวเหลือทน แต่วันนี้ผิวพรรณขาวผ่องงดงาม“เหนียวเหนี่ยวดูเร็ว นี่คือแม่ทูนหัวของเจ้า ขอบคุณความกรุณาที่แม่ทูนหัวช่วยชีวิตไว้เร็วเข้า”ฮูหยินน้อยยกตัวทารกในอ้อมอกให้น้อมคำนับกู้หว่านเยว่กู้หว่านเยว่งงงัน “แม่ทูนหัว?”นางมีลูกสาวบุญธรรมเพิ่มอีกคนตั้งแต่เมื่อไหร่?ฮูหยินน้อยรีบบอกว่า “เมื่อวานต้องขอบคุณแม่นางน้อยกู้สำหรับความกรุณาใหญ่หลวงที่ช่วยชีวิตไว้ นี่คือลูกคนเดียวของข้ากับสามีที่เสียชีวิตไปแล้ว ถ้าไม่ได้เจ้า ข้าคงต้องเ
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 149
“เจ้าบังอาจนัก!”แม่นมหลู่ขมวดคิ้วหน้าตาถมึงทึง เริ่มกรีดร้อง“ข้าเป็นคนของพระมเหสี ถ้าบ่าวเฒ่าชั่วอย่างเจ้ากล้าแตะต้องข้า พระมเหสีจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่เด็กๆ ช่วยด้วย มีการลอบฆ่าคนของราชสำนัก...”“อุดปากของนางซะ อย่าปล่อยให้นางตะโกนมั่วซั่ว!”แม่นมฉินรีบบอก องครักษ์กรูเข้าไปใช้กระบองท่อนใหญ่ฟาดแม่นมหลู่สลบไป จับนางมัดไว้คนละไม้คนละมือแล้วแบกลงไปดูเหมือนว่าเมื่อคืนแม่นมหลู่จะทำเรื่องโง่ ๆ อะไรอีกการคลอดยากของซ่งเสวี่ยก็อาจเกิดจากนางด้วยต้องบอกความจริงแก่กู้หว่านเยว่แล้ว สิ่งแรกที่ซ่งเสวี่ยทำหลังจากฟื้นขึ้นมา ก็คือสั่งให้จัดการแม่นมหลู่เดิมทีแม่นมฉินเห็นว่ามือเท้าของนางพิการแล้ว รู้สึกใจอ่อนเล็กน้อย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าอะไรที่นอกลู่นอกทางรีบกำจัดทิ้งเสียดีกว่า“แม่นางน้อยกู้ ทำให้ท่านตกใจแล้ว”แม่นมฉินหันหน้าไปยิ้มให้กู้หว่านเยว่อย่างนอบน้อม“ไปกันเถอะ กลุ่มนักโทษเนรเทศยังรอข้าอยู่”กู้หว่านเยว่ไม่ได้สอบถามเรื่องของแม่นมหลู่มากนัก แค่คิดก็รู้แล้วว่ามีความสัมพันธ์ที่ตัดไม่ขาดกับพระมเหสีองครักษ์รีบขนหีบใบใหญ่ไปไว้บนเกวียนลาของกู้หว่านเยว่ ในหีบมีของกินมากมายอย่างเช่นเห็ดเ
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 150
ทันใดนั้นกู้หว่านเยว่ก็มองไปทางซูจิ่งสิง“มองข้าทำไมหรือ?”“ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ”อย่างไรก็พูดไม่ได้ว่า นางคิดว่าภัยพิบัติของสกุลโจวเกี่ยวข้องกับซูจิ่งสิงอย่างแยกไม่ออกใช่ไหม?“หวังว่าซ่งเสวี่ยกับลูกจะไม่เป็นอะไร”กู้หว่านเยว่เปลี่ยนหัวข้อสนทนา“เจ้าเป็นห่วงพวกนางขนาดนั้นเลยหรือ?” ซูจิ่งสิงถามด้วยความอยากรู้ นี่ไม่ใช่อุปนิสัยของนางเลยกู้หว่านเยว่กวัดแกว่งตั๋วเงินปึกหนึ่งในมือ “ก็ใช่น่ะสิ ถึงยังไงพวกเขาก็ยัดเงินให้ข้าตั้งมากมายขนาดนี้”ซูจิ่งสิง: ...พวกบูชาเงินทอง!เนื่องจากการขาดน้ำ คนทั้งกลุ่มจึงเดินทางลำบากเป็นพิเศษ เมื่อได้หยุดพัก บรรดานักโทษเนรเทศส่วนใหญ่ล้วนริมฝีปากแตกระแหงและคอแห้งผากยกเว้นพวกกู้หว่านเยว่อาศัยของขวัญขอบคุณของซ่งเสวี่ยเป็นการบังหน้า นางหยิบถุงน้ำหลายถุงออกมาจากหีบ ส่งถุงหนึ่งให้ซุนอู่ อีกหลายถุงที่เหลือก็มอบให้ครอบครัวอื่น ๆ บ้านละหนึ่งถุง“ขอบคุณ ขอบคุณแม่นางน้อยกู้” สมาชิกสกุลเซิ่งและสกุลหลี่ย่อมซาบซึ้งในบุญคุณอยู่แล้วถึงแม้จะมีน้ำหม้อเดียว แต่สำหรับพวกเขาที่กำลังจะกระหายน้ำตายในทะเลทราย คุณค่าของมันไม่น้อยไปกว่าทองคำเลยมิติของกู้หว่านเยว่ไม่ขาดแค
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 151
“โอ๊ย!” มู่หรงอวี้ร้องลั่น ล้มลงกับพื้นแรงๆองครักษ์รีบล้อมรอบกายเขา ดึงดาบออกมาปกป้อง“ท่านอ๋อง ท่านเป็นอะไรหรือไม่?”“เอ้าเห็นอ้าไม่เป็นไรกระนั้นรึ? (เจ้าเห็นข้าไม่เป็นไรกระนั้นรึ?)” มู่หรงอวี้พ่นลมหายใจอย่างอารมณ์ไม่ดีเฮือกหนึ่ง ทราย จู่ๆ ก็พบว่าคายฟันหน้าออกมาพร้อมทรายเขาโมโหเลือดขึ้นหน้า “ฟันข้าร่วงแล้ว”กู้หว่านเยว่ที่อยู่ไม่ไกลมองเห็นภาพนี้ เหตุใดคุ้นตานักเล่า?จู่ๆ หางตาก็มองเห็นฟันหน้าของมู่หรงอวี้ นี่ถึงมีท่าทีตอบสนอง หัวเราะออกมาอย่างสุดระงับความเข้าใจกันบัดซบนี้ทำให้นางขำแทบตายแล้วภาพนี้ตกอยู่ในสายตาของมู่หรงอวี้ ทันใดนั้นเขาโมโหจนหน้าเขียว อับอายขายหน้า อับอายขายหน้าเหลือเกิน!“กู้หว่านเยว่ ซูจิ่งสิง ข้าจะต้องฆ่าพวกเจ้าให้ตาย!”“ท่านอ๋อง หนีเร็ว” องครักษ์ประคองเขาขึ้นมา วิ่งไปทางซุนอู่ทางฝั่งนี้แล้วส่วนซุนอู่เผชิญหน้ากับคำสั่งของหวายหนานอ๋อง ย่อมไม่สามารถรับชมอยู่วงนอก รีบออกคำสั่งนักการให้ขึ้นไปต่อสู้กับพวกโจรทะเลทราย“เอาธนูให้ข้า”ซูจิ่งสิงง้างธนู จงใจเล็งไปที่มู่หรงอวี้ ปล่อยลูกธนูเสียงดังสวบ มู่หรงอวี้ตกใจจนเกือบฉี่ราด โชคดีลูกธนูปักลงบนโจรทะเลทรายที่
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 152
มองเห็นชุดหรูหราของมู่หรงอวี้ ฟู่เยียนหรานคิดทะเยอทะยานขึ้นมาในใจหากนางกลายเป็นพระชายาหวายหนาน ต้องการฆ่ากู้หว่านเยว่คนหนึ่งให้ตายยังมิใช่เรื่องง่ายอีกหรือ?ดังนั้น รอจนกระทั่งถึงยามกู้หว่านเยว่พักผ่อน ก็มองเห็นฟู่เยียนหรานคล้ายตั้งใจคล้ายไม่ตั้งใจเดินเนิบนาบรอบกายมู่หรงอวี้“ยอดเยี่ยมยิ่งนัก เนื้อเรื่องของต้นฉบับทรงพลังดังคาด”“เจ้าบ่นอันใด?” ซูจิ่งสิงมองนางอย่างแปลกใจ“ไม่มีอันใด ข้ากำลังพูดว่าตอนนี้มู่หรงอวี้ต้องโมโหแย่แล้วเป็นแน่ พวกเรากลายเป็นผู้มีพระคุณของเขาไปเสียแล้ว”เมื่อครู่ทุกคนล้วนมองเห็นแล้ว เป็นพวกเขาสามีภรรยาร่วมมือกับนักการฆ่าโจรทะเลทรายหากมู่หรงอวี้ไม่อยากกลายเป็นตัวตลก ก็ไม่กล้าหาเรื่องพวกเขาอย่างเปิดเผยแล้วมู่หรงอวี้กำลังพูดกับองครักษ์ “แน่ใจว่าสืบดีแล้ว สิ่งของในคฤหาสน์หลวงมิได้อยู่บนลาเทียมเกวียน?!”“บนลาเทียมเกวียนมีเพียงเสบียงอาหารและเสื้อผ้า อย่างอื่นก็ไม่มีแล้วขอรับ” มิหนำซ้ำลาเทียมเกวียนเล็กๆ คันนั้น มิอาจบรรทุกของมากเพียงนั้นได้องครักษ์ครุ่นคิดพลางเอ่ย “หรือว่ามิใช่ซูจิ่งสิง?”“เจ้าโง่!”มู่หรงอวี้ด่าอย่างไม่สบอารมณ์หนึ่งประโยค“ไม่ใช่ซูจิ่ง
Latest chapter
