บทที่ 5

หากเป็นแต่ก่อน พวกนางคงตวาดลั่นไปแล้ว แต่เพราะวันนี้เจ๋ออ๋องอยู่ด้วย พวกนางคงอยากจะฆ่ากู้ชูหน่วนให้ตายไปเสีย

กู้ชูหลันจงใจตำหนิเสียงเบา "ท่านพี่ เหตุใดท่านถึงได้แต่งตัวเช่นนี้อีกแล้ว ต่อหน้าเจ๋ออ๋อง ท่านจะทำอะไรตามใจเช่นนี้ไม่ได้ เจ๋ออ๋อง ท่านพี่เป็นเช่นนี้อยู่บ่อยๆ ขอท่านอย่าได้ถือโทษเลยนะเพคะ"

กู้ชูหน่วนกลอกตา

อีกแล้วอะไรเล่า?

เสียบริสุทธิ์แล้ว แต่นางยังมีหน้ามาเกาะแกะเจ๋ออ๋องอีก ไม่รู้ว่าไปเอาความมั่นใจมาจากไหน

"น้องสาว เจ้าก็พูดเสีย เพราะรู้ว่าเจ๋ออ๋องจะเสด็จ ข้าถึงได้ตั้งใจแต่งตัว พวกเจ้าดูชุดข้าสิ สวยหรือไม่"

สวย?

ทุกคนอยากจะสำรอก

"เจ๋ออ๋อง พวกเราก็ถึงวัยเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว เมื่อไหร่ท่านถึงจะมาสู่ขอข้าอย่างเป็นทางการที่บ้านสักที"

กู้ชูหน่วนกระแซะเข้าไปใกล้เจ๋ออ๋อง จงใจแสร้งล้มเซ ผ้าคลุมบนใบหน้าปลิวไปตามลม เผยใบหน้าแสนอัปลักษณ์อันน่าเกลียดน่ากลัวให้เจ๋ออ๋องได้เห็นเต็มตา

เจ๋ออ๋องตกใจจนถอยกรูไปหลายก้าว หัวใจเต้นถี่รัว

นั่นมันใบหน้าอัปลักษณ์แบบใดกัน บนหน้าเป็นหลุมเป็นบ่อ ไม่ว่าจะแนวตั้งแนวขวางก็มีแต่ตุ่มหนองเล็กใหญ่เต็มไปหมด ไร้ซึ่งพื้นที่ว่าง

และที่น่าขยะแขยงที่สุดก็คือ นางฉาบแป้งหนาเตอะและชาดสีสดบนตุ่มหนอง เหมือนผีไม่มีผิด

เมื่อเห็นใบหน้านั้น เจ๋ออ๋องเกือบอ้วกออกมา บนใบหน้าหล่อเหลาที่สำรวมมาตลอดมีแต่ความรังเกียจ

"กู้ชูหน่วน ข้าขอบอกเจ้าเลยว่า หากข้าจะสู่ขอผู้ใดนั้นคงไม่ใช่เจ้า ข้าจะไปขอราชโอการจากฮ่องเต้ ให้การหมั้นหมายของเราสองเป็นโมฆะ จากนี้ไปเจ้าอย่าได้รังควานข้าอีก"

"การหมั้นหมายของเราฮ่องเต้พระองค์ก่อนเป็นผู้พระราชทาน เกรงว่าฮ่องเต้จะไม่มีอำนาจยกเลิกการหมั้นหมายนี้ เจ๋ออ๋อง ข้าว่าเราสองคนก็ปล่อยไปเลยตามเลยเถอะ จะได้มิต้องลำบากตัวเอง"

แต่ไหนแต่ไรนางนั้นไม่สู้คน ยามพบเขายังไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า ทว่ายามนี้กลับพูดจาเย่อหยิ่ง เจ๋ออ๋องโมโหจนสั่นไปทั้งตัว

นางหญิงอัปลักษณ์นี่ นางคิดจะกัดเรื่องการหมั้นหมายครั้งนี้ไม่ปล่อยเลยหรือ?

"เจ้ารอรับราชโองการยกเลิกการหมั้นได้เลย"

เจ๋ออ๋องหน้าดำคล้ำเครียด สะบัดแขนเสื้อเดินจากไป ปล่อยให้คนที่เหลืออ้าปากตาค้าง

กู้ชูฉิงรีบตามติด เอ่ยฉอเลาะ "เจ๋ออ๋องเพคะ ข้าเองก็คิดว่าท่านพี่ไม่คู่ควรกับท่าน ข้าเห็นด้วยหากท่านจะยกเลิกการหมั้นหมาย"

กู้ชูหลันเสแสร้งยิ้มเอ่ย "ท่านพี่ แม้เจ๋ออ๋องจะไม่แต่งงานกับท่าน ท่านอย่าได้เศร้าใจไปเลย ด้วยอำนาจของตระกูลเรา ต่อให้ท่านจะขี้เหร่ไปสักหน่อย แต่ก็ยังมีคนมากมายอยากสู่ขอท่าน"

กู้ชูหน่วนนั่งลงบนตั่ง หยิบองุ่นบนโต๊ะขึ้นมา ก่อนจะกินอย่างเอร็ดอร่อย ปากก็เอ่ยประโยคหนึ่งออกมาอย่างไม่แยแส

"ใช่แล้ว ต่อให้เจ๋ออ๋องจะไม่แต่งงานกับข้า เขาก็คงไม่แต่งงานกับเจ้าเช่นกัน และแน่นอนว่าตระกูลขุนนางสูงศักดิ์เหล่านั้นก็ยิ่งไม่มีทางมาสู่ขอลูกสาวสายรองที่เสียบริสุทธิ์แล้วมาเป็นภรรยาเช่นกัน "

"เจ้า..."

กู้ชูหลันโกรธจนหน้าดำหน้าแดง

ท่านพ่อย้ำแล้วว่าให้ปิดเรื่องที่นางเสียบริสุทธิ์แล้วเป็นความลับ แต่นางกลับพูดออกมาต่อหน้าท่านชายเซียว จากนี้ไปนางจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

กู้ชูหน่วนเพิ่งรู้ตัว ตะเบ็งเสียงดัง "โอ๊ะ ข้าเกือบลืมไปแล้ว ท่านพ่อบอกว่าห้ามพูดเรื่องที่เจ้าเริงรมกับบ่าวรับใช้ ไม่เช่นนั้นวันหน้าเจ้าจะขายไม่ออก วางใจเถิด ข้าไม่พูดแน่นอน เรื่องที่เจ้าเริงรมกับบ่าวหลายคนในคราเดียวก็ยิ่งไม่มีทางพูดแน่"

เซียวอวี่เชียนเอ่ยเสียงตกตะลึง "ว่าอย่างไรนะ เริงรมกับบ่าวหลายคนในคราวเดียว? จริงรึ? โลดโผนเกินไปแล้ว"

กู้ชูหลันโกรธจนสั่นไปทั้งตัว นางไม่กล้าแต่แม้จะมองสีหน้าตกตะลึงแกมเหน็บแนมของเซียวอวี่เชียน

"กู้ชูหน่วน แค้นระหว่างเรา สักวันหนึ่งข้าจะคิดบัญชีทบตันทบดอก คอยดูเถอะ"

"วางใจเถิด ข้าจำได้อยู่แล้ว เจ้าเองก็อย่าลืมว่าตัวเองเสียบริสุทธิ์แล้ว อย่าได้คิดตะเกียกตะกายชุบตัวเป็นหงส์ มิเช่นนั้นวันหน้าจะไม่เหลือแม้แต่ชีวิต"

กู้ชูหลันกระทืบเท้า เดินตึงตังออกไป

มุมปากของเซียวอวี่เชียนยกขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ หัวเราะพลางเอ่ยกระทบกระเทียบ "หญิงอย่างเจ้าหน้าตาไม่เท่าไร แต่ฝีปากใช้ได้นี่"

กู้ชูหน่วนคร้านแม้แต่จะปรายตามองเขา สนใจก็แต่ขนมแกล้มน้ำชา

เซียวอวี่เชียนคิดว่านางอับอายที่ถูกถอนหมั้นต่อหน้าคนอื่น แถมแม่เด็กนี่ยังหน้าตาอัปลักษณ์ คนถูกคนหัวเราะเยาะเป็นนิจ

น้ำเสียงของเขาอ่อนลง เอ่ยปลอบ "อันที่จริงแล้วเจ้าไม่ต้องเศร้าไปหรอก บนแผ่นดินนี้ยังมีชายอื่นนอกจากเจ๋ออ๋อง ผู้ชายดีๆ มีถมไป อย่างเช่นข้า"

กู้ชูหน่วนเลิกคิ้ว "เจ้าจะสู่ขอข้ารึ"

"เฮือก..."

เซียวอวี่เชียนแทบจะสำลักน้ำลายตัวเอง "ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น ข้าหมายถึงบนแผ่นนี้ยังมีชายหนุ่มอีกมากมาย เจ้าไม่จำเป็นต้องปักใจเพียงแค่ข้าหรือเจ๋ออ๋อง"

กู้ชูหน่วนโอบบ่าเขา ใช้ใบหน้าขี้เหร่ของตัวเองลอยไปลอยมาตรงหน้าเขา "พ่อหนุ่ม ยิ่งมองข้าก็ยิ่งถูกใจเจ้า เช่นนั้นพวกเราสองคนมาแต่งงานกันให้เสียสิ้นเรื่อง"

เซียวอวี่เชียนตกใจจนทรุดลง ล้มลุกคุกคลานกนีจากจวนอัครเสนาบดี ปากยังคงร้องตะโกนอย่างหวาดกลัว "คุณหนูสามงามทั้งกายและใจ อ่อนหวานกตัญญู แต่ข้านั้นเป็นแค่ท่านชายที่รักสนุกไปวันๆ มองอย่างไรพวกเราก็ไม่เหมาะสมกัน ท่านหาคนอื่นเถิด"

"ฮ่าๆ..."

กู้ชูหน่วนอารมณ์ดียิ่งนัก หยิบขนมแล้วโยนขึ้น ก่อนจะใช้ปากของตัวเองรับไว้ กินไปพลางผิวปากไปพลาง

ชิวเอ๋อร์เลือดขึ้นหน้า "คุณหนู ท่านชอบเจ๋ออ๋องมากมิใช่หรือเจ้าคะ เหตุใดถึงได้แกล้งเขาจนตกใจหนีเตลิดไป? หากเจ๋ออ๋องถอนหมั้นเข้าจริงจะทำเช่นไร?"

"รสนิยมคนเราเปลี่ยนกันได้ ส่วนข้านั้นเปลี่ยนรสนิยมแล้ว"

"คุณหนู ท่านไม่เสียใจเลยหรือ?"

"เจ้าดูท่าทางข้าเหมือนเสียใจไหมเล่า?"

กู้ชูหน่วนขยิบตาให้นาง ส่วนมือก็หยิบจานขนมแล้วเดินกลับห้องของตัวเอง

"คุณหนู หรือว่าท่านถูกใจท่านชายเซียว? ไม่ได้เด็ดขาดนะเจ้าคะ ถึงท่านชายเซียวจะเป็นลูกชายคนสุดท้องของแม่ทัพเฒ่าเซียว หน้าหล่อเหลา แต่เขาเป็นหนุ่มเจ้าสำราญ นักรักที่เลื่องชื่อไปทั้งเมืองหลวง จะบู๊หรือบุ๋นก็ไม่ได้เรื่อง เรียกได้ว่ามีดีแค่หน้าตา"

"เจ้าเกลียดชังเขาไม่เบาเลยนะ"

"เขาท่องราตรีเกี้ยวพาราสี เปลี่ยนหญิงข้างกายไม่ซ้ำหน้า แต่ไม่ยอมสู่ขอใคร ทำหญิงสาวมากมายเสียใจ คุณหนูอย่าได้โดนเขาหลอกเชียวนะเจ้าคะ"

"เจ้าจะรู้อะไร"

ข่าวลือไม่เคยเป็นความจริง อย่างน้อยเท่าที่เธอดู เจ้าหนุ่มแซ่เซียวนั้นดีกว่าเจ๋ออ๋องหลายขุม

นึกถึงคำปลอบใจของเซียวอวี่เชียนเมื่อครู่ บวกกับแววตาเห็นอกเห็นใจของเขา กู้ชูหน่วนก็หัวเราะเบาๆ

นอกจากชิวเอ๋อร์แล้ว เซียวอวี่เชียนคือคนแรกที่มองเธอด้วยสายตาไร้ความรังเกียจ

ระหว่างทาง เหล่าสาวใช้พากันซุบซิบนินทา

"พวกเจ้าว่าไหมว่า คุณหนูสามบ้ากว่าเดิมอีกหลังจากกลับมา ถึงขั้นแต่งตัวเป็นนกยูงลายพร้อย ทำเอาเจ๋ออ๋องเตลิดหนีไป"

"นั่นสิ ถึงจะบอกว่าเจ๋ออ๋องไม่เคยชอบคุณหนูสาม แต่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนเป็นผู้กำหนดการหมั้นหมาย ต่อให้เจ๋ออ๋องจะไม่เต็มใจ ก็คงต้องกัดฟันแต่งกับนาง ได้ยินมาว่าคราวนี้เจ๋ออ๋องมาเพื่อสู่ขอนั่นแหละ"

"ถุยๆ ชีวิตนี้ของคุณหนูสามป่นปี้แล้วละ เจ๋ออ๋องไม่สู่ขอนาง แล้ววันหน้าใครจะมาสู่ขอนาง"

ในที่สุดราชโองการถอนหมั้นที่กู้ชูหน่วนรอคอยก็มาถึง

คนส่วนใหญ่ในจวนอัครเสนาบดีต่างมองนางอย่างเห็นอกเห็นใจ มีเพียงนางที่ดีใจสุขล้น

ทว่าไม่นาน ราชโองการอีกฉบับจากวังหลวงก็มาถึง

"คุณหนูแห่งจวนอัครเสนาบดีอ่อนหวานเพรียบพร้อม งามทั้งกายใจ จึงได้พระราชทานให้สมรสกับหานอ๋อง จัดพิธีสมรสต้นเดือนหน้า"

เฮือก ยามได้ยินข่าวนี้ คนทั้งจวนอัครเสนาบดีต่างตกตะลึง

สวี่จี่หาน...หานอ๋อง?

หานอ๋องมิใช่ท่านอ๋องเทพสงครามผู้นั้นหรือ