LOGINShare
บทที่ 304
Related chapters
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 305
"ตู้ม......"ฝ่ามืออีกครั้งที่พลาดเป้าไป ทำให้ สวีซานเหนียงโกรธจัด "เจ้ามัวแต่หลบเลี่ยง คิดว่าทำแบบนี้จะหนีพ้นงอย่างนั้นหรือ?""อย่างน้อยก็ช่วยรักษาชีวิตข้าไว้ได้"กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะสวีซานเหนียงก็โจมตีด้วยกระบวนท่ารอยประทับหัตถ์โลหิตอีกครั้ง คราวนี้ กู้ชูหน่วน ไม่ได้ถอยหนี แต่กลับพุ่งเข้าใส่"ตู้ม......"ฝ่ามือทั้งสองปะทะกันอย่างรุนแรงร่างกายของกู้ชูหน่วนราวกับว่าวที่ขาดสาย ลอยกระเด็นไปข้างหลัง เลือดคำโตพุ่งออกมา อวัยวะภายในปั่นป่วนอย่างรุนแรงสวีซานเหนียงไม่ได้รับผลกระทบใดๆ นางมองกู้ชูหน่วนอย่างผู้ชนะ"ยัยขี้เหร่ ใครที่โดนรอยประทับหัตถ์โลหิตของข้า ไม่มีใครรอดชีวิตไปได้สักคน"กู้ชูหน่วนบ้วนเลือดในปากทิ้ง กัดฟันพยุงร่างลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเลบนร่างของนางยังคงแผ่รังสีแห่งความดื้อรั้น ไม่ยอมแพ้ และความหยิ่งผยอง"อย่างนั้นรึ แต่ข้ากู้ชูหน่วนชอบทำลายกฎอยู่แล้ว อีกอย่าง ต่อให้เจ้าตาย ข้าก็อาจจะไม่ตายก็ได้"นางคลึงนิ้วของนาง ร้อนจนเจ็บปวดจริงๆในโลกใบนี้ หากไม่มีวิทยายุทธ ก็คงจะลำบากจริงๆทุกคนต่างมองนางด้วยความประหลาดใจรรอยหัตถ์โลหิตของสวีซานเหนียง เป็นพิษและมีอุณหภูมิสู
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 306
"แควก......"นายท่านหลันจับคอเขาไว้และยิ้มอย่างน่าขนลุก "เงื่อนไขของเจ้า ข้าไม่มีทางรับปาก แต่ข้ามีข้อเสนอให้เจ้า"มือใหญ่หยาบของเขา ลูบไล้ใบหน้าอันหล่อเหลาของเยี่ยเฟิงอย่างพึงพอใจ มองดูเขาใบหน้าแดงก่ำเพราะหายใจไม่ออก"เจ้าจงส่งมอบยาถอนพิษมาแต่โดยดี มิฉะนั้นข้าจะหักกระดูกของเขาออกทีละชิ้น จากนั้นจะมอบเขาให้กับบรรดาสมุนนับพันนับหมื่นของเผ่าหมอ แน่นอน ข้าจะให้เจ้าชมอยู่ข้างๆ เขา""อ่อ...... เจ้าอย่าหวังว่าหัวหน้าเผ่าหมอจะมาช่วยเจ้าเลย เพราะหัวหน้าเผ่าหมอยุ่งมาก ไม่มีเวลาสนใจเรื่องของเผ่าหมอ สมุนจำนวนมาก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขาดำรงอยู่"กู้ชูหน่วนไม่ใช่คนโง่เขาได้ยินออกว่า ความหมายของนายท่านหลันคือ พวกเขายังเลี้ยงดูสมุนกลุ่มหนึ่งไว้เป็นการส่วนตัว เป็นสมุนที่แม้แต่หัวหน้าเผ่าหมอก็ไม่รู้แม้แต่ตัวนางเองก็ยังไม่รู้ว่าทำไมเนายท่านหลันถึงกลัวว่าเรื่องที่เขาจะจัดการกับนางจะถูกหัวหน้าเผ่าหมอรู้เข้าแต่ต้องยอมรับว่าความคิดนี้ต่ำช้าจริงๆคำพูดของนายท่านหลันเพิ่งจบ นิ้วก้อยซ้ายของเยี่ยเฟิงก็ถูกหัก เสียงดังกรอบเยี่ยเฟิงกัดฟันแน่น ไม่ส่งเสียงร้องออกมาแม้แต่น้อย ราวกับว่าสิ่งที่ถูกหักไม่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 307
แรงกดดันแห่งความตายแผ่ซ่านไปทั่วร่างของกู้ชูหน่วนและคนอื่นๆ แรงกดดันมหาศาลนี้ทำให้ร่างกายของพวกเขาหยุดนิ่ง ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ และทำได้เพียงมองดูลูกพี่อินโจมตีพวกเขาด้วยกระบวนท่าไม้ตายยามนี้ กู้ชูหน่วนรู้สึกถึงความน่ากลัวของความตายอย่างแท้จริงนี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกอ่อนแอตั้งแต่ข้ามมิติมาพลังของพวกเขามีความแตกต่างกันมากเกินไป มีช่องว่างขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางช่วงเวลาอันคับขัน อาวุธลับนับสิบพุ่งตรงไปพร้อมกับพลังภายในอันแข็งแกร่ง ลูกพี่อินถูกบังคับให้เก็บและหลบเลี่ยงอาวุธลับร้ายแรงเหล่านั้น"ฟึบ ฟึบ ฟึบ......""ปัง ปัง ปัง......"คนที่ปล่อยอาวุธลับนับสิบนั้นเป็นเด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มถือพัดเหล็ก ในการโจมตีครั้งแรก เขาได้ใช้ท่าสังหารที่แข็งแกร่งที่สุด โจมตีอย่างรวดเร็วและรุนแรง โจมตีโดยไม่ละเว้น ทำให้พวกเจ็ดปีศาจแห่งเขาอินซาน ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้ชั่วคราว"ตู้ม......"ระเบิดควันถูกโยนออกไป เด็กหนุ่มที่ถือพัดเหล็กใช้มือข้างหนึ่งจับเยี่ยเฟิงและอีกข้างจับแม่เฒ่าเยี่ยไว้ แล้วร้องเรียกกู้ชูหน่วนและฉวยโอกาสหลบหนี ความเร็วของพวกเขานั้นเร็วมากเหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นในพริบตาแ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 308
"เจ้าคนเดียวไหวรึ? หรือให้พวกเขารออยู่ในถ้ำ ข้าไปกับเจ้า""พวกนั้นเจ้าเล่ห์นัก อาจจะแบ่งคนออกเป็นหลายทางก็ได้ เยี่ยเฟิงบาดเจ็บหนักเกินไป หากเจอพวกเขาเข้า คงตายสถานเดียว ส่วนข้า ถึงแม้ข้าจะไม่มีวิทยายุทธ แต่โชคดีที่ข้าพอมีวิชาตัวเบาติดตัวไม่ต้องห่วง ข้าไปก่อนนะ"ไม่ทันให้พวกเขาตอบตกลง กู้ชูหน่วนก็ล่อคนออกไป ทิ้งให้เด็กหนุ่มและเยี่ยเฟิงเป็นห่วงอย่างมากทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไปเย่จิ่งหานและเวินเส้าอี๋ ทั้งสองคนมีวิทยายุทธ์สูสีกัน ไม่แพ้ชนะกันง่ายๆทั่วทั้งภูเขาเต็มไปด้วยหลุมลึกขนาดใหญ่ แรงระลอกที่รุนแรง เพียงแค่เข้าใกล้ ก็จะแปรเปลี่ยนเป็นผุยผงในทันทีหัวหน้าเผ่าหมอรอจนทนไม่ไหวสองคนนี้สู้กันไปมา สู้กันมาครึ่งคืนแล้ว ก็ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะหากสู้ต่อไป เกรงว่าพี่สาวของเขาอาจออกจากเขาหมายวิญญาณไปแล้วเมื่อคิดว่ากู้ชูหน่วนอาจจากไป หัวหน้าเผ่าหมอก็สงบสติไม่ได้แล้วเขาลุกขึ้นช้าๆ มองไปยังคนทั้งสองที่กำลังต่อสู้อย่างดุเดือด เสียงทุ้มและนุ่มใสของเขาค่อยๆ ดังขึ้น"เวินเส้าอี๋ เจ้าบอกข้าหน่อยสิ ทำไมเจ้าถึงได้ห่วยขนาดนี้ แม้แต่คนขาเป๋คนหนึ่งก็ยังเอาชนะไม่ได้"ฝ่ามือข
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 309
เย่จิ่งหานและเวินเส้าอี๋ที่กำลังต่อสู้อย่างดุเดือดมุมปากกระตุกเล็กน้อยการแสดงนี้......เขาเป็นถึงหัวหน้าเผ่าหมอ ยังจะเอาหน้าอีกหรือไม่เนี่ย?โดยเฉพาะเวินเส้าอี๋ที่ในใจรู้สึกแย่เป็นอย่างมากต่อสู้กับเย่จิ่งหานมาหลายปี ก็ยังไม่มีผลวันนี้ในที่สุดก็สามารถทำลายเขาได้แล้ว เหลืออีกเพียงกระบวนท่าเดียว ตราบใดที่หัวหน้าเผ่าหมอร่วมมือกับเขา ประทับท่าที่แข็งแกร่งที่สุด เย่จิ่งหานแม้จะไม่ตาย ก็ต้องพิการแต่ในกระบวนท่าสุดท้าย หัวหน้าเผ่าหมอกลับเก็บฝ่ามือหัวหน้าเผ่าหมอเก็บฝ่ามือ แรงกดดันของเย่จิ่งหานก็คลายลงทันที"ตู้ม......"ฝ่ามือทั้งสองปะทะกัน เนินเขาลูกเล็กๆ ที่อยู่ห่างไกลถูกพวกเขาทั้งสองทำลายราบเป็นหน้ากลองเวินเส้าอี๋โจมตีมานานก็ไม่สำเร็จ ขึงเปลี่ยนกลยุทธ์ โจมตีช่วงล่างของเย่จิ่งหานโดยเฉพาะองครักษ์ลับพลังภายในต่ำกว่าหัวหน้าเผ่าหมอมาก ไม่ได้ยินเสียงตะโกนของกู้ชูหน่วน ไม่เข้าใจว่าทำไมหัวหน้าเผ่าหมอถึงเก็บฝ่ามือ แต่พวกเขาก็โล่งใจและชี้ไปที่เวินเส้าอี๋ด้วยความโกรธ"เจ้าสำนักน้อยแห่งเผ่าเทียนเฝินนี่น่าไม่อายเสียจริงๆ ยุยงให้หัวหน้าเผ่าหมอร่วมมือกับเขา รังแกคนหมู่มากก็ช่างแล้ว ยังจะมา
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 310
"ไม่ได้ ข้าไม่ยอม พวกเราเข้าใกล้นางมากขึ้นเรื่อยๆ อีกประเดี๋ยวก็จะตามนางทันแล้ว หากยามนี้ถอยกลับ คงอึดอัดแน่""ใช่ๆ ยิ่งไปกว่านั้น ซานเหนียงยังโดนพิษของนาง หากไม่มียาถอนพิษของนาง ซานเหนียงจะทำอย่างไร?"อินต้ากุ่ยเองก็ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้แต่เขารู้ดีแก่ใจถึงวิทยายุทธของหัวหน้าเผ่าหมอและเทพสงครามสองคนนี้ไม่ต้องพูดถึงเรื่องร่วมมือกัน แม้แต่คนเดียว แค่ขยับนิ้วก็สามารถกำจัดพวกเขาได้แล้วเขาไม่กล้าเสี่ยงและไม่อยากเสี่ยงยามนั้นการต่อสู้ครั้งใหญ่ระหว่างหัวหน้าเผ่าหมอและเจ้าสำนักซิวหลัว เขาก็ได้เห็นกับตา เป็นการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่มาก ในการต่อสู้ครั้งนั้นภูเขาหลายลูกถูกทำลายจนราบแม้พวกเขาอยากแก้แค้นเจ้าสำนักซิวหลัว แต่เขาก็ไม่ถึงกับประเมินตัวเองสูงเกินไปการตามหากระดิ่งภินวิญญาณก็เพื่อเรียนรู้วิทยายุทธที่ไม่มีใครเทียบได้ เพื่อที่จะเอาชนะเจ้าสำนักซิวหลัวและทำลายสำนักซิวหลัวเมื่อคิดได้เช่นนั้น ลูกพี่อินจึงจับตัวสวีซานเหนียงและสวีเจิ้นไว้คนละข้าง และเอ่ยว่า "ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีฟืนเผา เด็กคนนี้ค่อยจัดการทีหลัง"สวีเจิ้นสะบัดมือออกอย่างแรง โกรธอินต้ากุ่ยเป็นค
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 311
สีหน้าของสวีซานเหนียงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และส่งเสียงร้องโหยหวนออกมาเสียงร้องของนางได้ดึงดูดผู้คนจำนวนมากที่อยู่รอบๆคนแรกที่ถูกดึงดูดคือ กู้ชูหน่วนซึ่งอยู่ไม่ไกลจากนางกู้ชูหน่วนมองดูจนขนลุกซู่นั่นดอกอะไร?ดอกกินคน?ดอกชาดูสวยงามราวกับจะเบ่งบาน......กลับกินคนได้ นี่มันโลกอะไรกันขยี้ตามองอีกครั้ง ดอกชาเหล่านั้นกลายร่างเป็นโครงกระดูก ราวกับผีร้าย และแย่งกันกัดกินสวีซานเหนียงอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่......ลูกตาก็ถูกกิน เหลือไว้เพียงโครงกระดูกโครงกระดูกมนุษย์ที่สมบูรณ์ของคนเป็นๆ ถูกกลืนกินจนหมดสิ้น หากไม่เห็นกับตา นางคงไม่เชื่อคนที่สองที่ถูกดึงดูดคืออินต้ากุ่ยและสวีเจิ้นดวงตาทั้งสองข้างของสวีเจิ้นบอดสนิท มองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาได้ยินเสียงร้องโหยหวนด้วยความสิ้นหวังของสวีซานเหนียง"เกิดอะไรขึ้น ซานเหนียงเป็นอะไรไป ข้าต้องไปช่วยซานเหนียง"อินต้ากุ่ยทนดูไม่ได้ ทำได้เพียงมองดูสวีซานเหนียงถูกกลืนกินเข้าไปทีละคำ"ไป เร็วเข้า""ลูกพี่ พี่ยังไม่ได้บอกเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับซานเหนียง เสียงของซานเหนียงหายไปไหน ตกลงเกิดอะไรขึ้นกับนางกันแน่"เขาได้ยินเสียงของพวกเผ่าหมอ แต่สวีเ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 312
กู้ชูหน่วนมองเย่จิ่งหานที่กำลังเป่าขลุ่ยอยู่ใต้แสงจันทรา เขานั่งอยู่บนเก้าอี้รถเข็น สวมเสื้อผ้าหรูหราสง่างาม แม้ว่าเขาจะสวมหน้ากากผี แต่คราบเลือดบริเวณมุมปากของเขาพิสูจน์ให้เห็นว่าเขาได้รับบาดเจ็บและบาดเจ็บสาหัสเมื่อมองไปยังอินต้ากุ่ยและสวีเจิ้นที่ต่อต้านอย่างสุดกำลัง จากสีหน้าอันเจ็บปวดของพวกเขา และเลือดที่ไหลออกมาจากหู ตา จมูก ปากของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง แม้ว่านางจะโง่แค่ไหน นางก็รู้ว่าเสียงขลุ่ยที่ไพเราะนั้น สำหรับพวกเขาแล้ว เกรงว่าไม่ใช่เพลงดีอะไรแน่เจ็ดปีศาจแห่งเขาอินซานล้วนเป็นยอดฝีมือโดยเฉพาะอินต้ากุ่ยเย่จิ่งหานใช้เพลงเดียวก็สามารถเอาชนะพวกเขาได้? นี่ต้องใช้ฝีมืออันลึกซึ้งเพียงใดเมื่อมองไปที่พื้น นางเห็นสวีซานเหนียงที่ถูกดอกลำโพงกลืนกินจนเหลือแต่โครงกระดูก จึงรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาสวีซานเหนียงก็คงถูกเย่จิ่งหานฆ่าด้วยใช่หรือไม่หากเขาฆ่าจริง วิธีการของเขาคงโหดร้ายเหลือเกิน"อ้าก......"สวีเจิ้นร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด โขลกศีรษะลงกับพื้นอย่างต่อเนื่องเลือดไหลทะลักออกมาจากหน้าผากของเขา เขาไม่รู้สึกตัว แต่กลับทุบแรงขึ้นเรื่อยๆราวกับว่าการทุบอย่างต่อเนื่องเท่านั้น ร่
Latest chapter
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 464
เดิมทีคนของเผ่าเทียนเฝินก็สงสัยในตัวนายท่านหลันอยู่แล้ว เมื่อกู้ชูหน่วนพูดเช่นนี้ คนของเผ่าเทียนเฝินก็อดไม่ได้ที่จะมองนายท่านหลันเป็นศัตรูยิ่งกว่าเดิม กู้ชูหน่วนเอ่ยออกมาเบาๆ อีกประโยค "อีกอย่างหินก้อนใหญ่จากยอดเขากลับร่วงมาบนหัวผู้อาวุโสทุกท่านของเผ่าเทียนเฝิน ทว่าพวกเจ้าทั้งหมดกลับอยู่ริม และหลบได้อย่างง่ายดาย" "กู้ชูหน่วน เจ้าหมายความเช่นไร หรือเจ้าสงสัยว่าเป็นแผนของข้ารึ" "ข้าไม่มีความกล้าที่จะพูดเช่นนั้นหรอก ชีวิตน้อยๆ ของข้ายังอยู่ในมือเจ้า" "เช่นนั้นหินก็ไม่ได้ร่วงใส่เจ้าไม่ใช่หรือ" "ข้าไม่โดนหินทับตาย เพราะข้าดวงแข็ง ใครจะรู้ว่าอีกเดี๋ยวทางที่เจ้าพาไป จะหลอกข้าไปตายหรือไม่" "หากวันนี้ข้าไม่ได้ฆ่าเจ้า ข้าจะไม่ใช่นายท่านหลันแห่งกองธงทั้งสิบสองของเผ่าหมออีก" นายท่านหลันเดือดดาล ไม่ลังเลที่จะลงมืออีกต่อไป ทุกกระบวนท่าล้วนแต่ต้องการจะสังหารกู้ชูหน่วนให้ถึงแก่ชีวิต ผู้อาวุโสเผ่าเทียนเฝินก็มีน้ำโหด้วยเช่นกัน บวกกับกู้ชูหน่วนคอยยุแยงทุกประโยค คนของเผ่าเทียนเฝินและเผ่าหมอจึงแตกหักกันโดยสิ้นเชิง หันมาฆ่าฟันกันเอง ผู้อาวุโสจวินพูดด้วยความฉุนเฉียว "พวกหัวขโมยอ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 463
ไฟโทสะในใจของนายท่านหลันสุมเป็นกองใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ พร้อมจะระเบิดได้ทุกเวลา เขาคำรามด้วยความเกรี้ยวกราด “กู้ชูหน่วน เจ้าวกไปวนมา จะวนไปถึงไหนกัน” “พวกเจ้าให้ข้าพาพวกเจ้าไปสุดยอดเขาเพื่อตามหาแก้วมังกรไม่ใช่รึ ข้ากำลังหาทางอยู่นี่อย่างไร” นายท่านหลันโกรธจนอยากจะฟาดฝ่ามือใส่นางให้ตาย กู้ชูหน่วนพูดอย่างน้อยอกน้อยใจ “ที่แห่งนี้มีทางแยกมากมาย ข้าพยายามหาเส้นทางเต็มที่แล้ว อีกอย่างทุกเส้นทางที่ไป ล้วนแต่ผ่านความเห็นชอบของพวกเจ้าแล้ว นายท่านหลัน เจ้าจะใส่ร้ายว่าข้าจงใจพาพวกเจ้าวกไปวนมาได้อย่างไร” นายท่านหลันหงุดหงิด ทั้งๆ ที่กู้ชูหน่วนจงใจหลอกพวกเขา ทว่านางกลับเอาเหตุผลมาอ้างทุกประโยค แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์ ทำให้เขาหาข้อกังขาไม่ได้ ทุกครั้งที่นางจะวนอยู่ที่ทางแยก นางถามพวกเขาก่อนแล้ว แต่นางแทบไม่ให้เวลาเขาดูแผนที่ก็มุ่งหน้าเดินต่อไปแล้ว ผู้อาวุโสระดับสูงหวงเริ่มจะหมดความอดทน พวกเขาวนอยู่ในถ้ำมาครึ่งวันแล้ว ขืนวนต่อไป เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดของพวกเขาก็จะถูกใช้จนหมด ต้องไปถึงยอดเขาให้ได้โดยเร็ว เขาเอ่ยเสียงขรึม พยายามข่มความเหลืออดไว้ในใจ “ยังต้องเดินอีกไกลเพียงใด” “เ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 462
ครั้งนี้ เหล่าผู้อาวุโสของเผ่าเทียนเฝินเองก็ไม่ใจเย็นอีกต่อไปแล้ว อยากจะแทงกู้ชูหน่วนให้ตายเสียเดี๋ยวนั้น ทว่ากู้ชูหน่วนกลับชิงร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลออกมาเสียก่อน พลางสะอึกสะอื้น "เหล่าสหายทั้งหลาย เป็นข้าเองที่ทำร้ายพวกเจ้า หากรู้แต่แรกว่าที่นี่อันตรายถึงเพียงนี้ หากรู้แต่แรกว่าถ้าบุกเข้ามาจะทำให้พวกเจ้าตายอย่างทรมานที่นี่ ข้ายอมถูกพวกเจ้าตีตายไปเสีย แต่จะไม่ยอมยกกระดิ่งภินวิญญาณให้เด็ดขาด ข้าผิดต่อพวกเจ้า" "ข้าสมควรตาย ข้าทำผิดต่อพวกเจ้า พวกเจ้าฆ่าข้าเสียเถอะ ชีวิตคนมากมายเช่นนี้ คุณพระช่วย...ข้าควรชดใช้เช่นไร" นางร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหล ปวดใจเป็นที่สุด คนของเผ่าเทียนเฝินพลันใจอ่อนฮวบในทันที คนของเผ่าหมอก็คลายความโกรธลงไปไม่น้อย มีเพียงแค่นายท่านกองธงที่กัดฟันกรอด เส้นเลือดสีเขียวปูดจนจะระเบิดออกมา "ในเมื่อเจ้าอยากตายถึงเพียงนี้ เช่นนี้ข้าจะทำให้เจ้าสมหวัง" หัวหน้ากองธงพูดพลางฟาดฝ่ามือไปที่กะโหลกของนาง คนของเผ่าเทียนเฝินมองดูหน้าตาเฉย อยากเห็นว่ากู้ชูหน่วนคิดจะเล่นพิเรนทร์อะไร คิดไม่ถึงว่ากู้ชูหน่วนเพียงแค่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่ขยับเขยื้อน อีกทั้งยังไม่ตอบโต้ ท่าทางรอคว
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 461
เหล่าผู้อาวุโสระดับสูงเป็นกังวล ยามนี้พวกเขาต่างก็เจ็บหนัก หากฝืนตามไป ใช่ว่าจะเป็นประโยชน์ เพราะถึงอย่างไรอาการของแต่ละคนก็สาหัสปางตายกันทั้งสิ้น แต่หากไม่ไปแล้วแก้วมังกรถูกชิงไป คิดจะแย่งกลับมา เช่นนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แล้ว พวกเขาออกตามหามาหลายปี ใช้คนไปตั้งมากมาย จนมาพบที่ตั้งของแก้วมังกรในที่สุด ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ควรยอมแพ้ กู้ชูหน่วนพิงอยู่ข้างโขดหิน มองดูท่าทีลังเลของพวกเขาอยู่เงียบๆ มุมปากยกยิ้มที่ยากจะสังเกตเห็น แก้วมังกรล่อตาล่อใจเสียขนาดนั้น มีหรือที่พวกเขาจะไม่ติดกับ เป็นอย่างที่นางคิดเอาไว้ คนเหล่านี้กัดฟันเค้นออกมาหนึ่งประโยค "ไป ขึ้นเขาไปดูเสียหน่อย เจ้าก็ไปกับพวกข้าด้วย" กู้ชูหน่วนแสร้งทำเป็นตกใจ "เมื่อครู่พวกท่านเพิ่งรับปากว่าจะให้ข้าออกไปอย่างปลอดภัยไม่ใช่หรือ หรือท่านจะกลับคำพูด" "แผนที่ที่เจ้าให้มามีเพียงครึ่งเดียว นอกเสียจากเจ้าช่วยพวกข้าตามหาอีกครึ่งหรือหาแก้วมังกรพบ ไม่เช่นนั้นอย่าหวังว่าจะได้ไปไหน" "ท่านไม่รักษาคำพูดนี่" "เช่นนั้นเจ้าอยากถูกฝังอยู่ที่นี่หรือไม่" คนของเผ่าเทียนเฝินผลักนางไปด้านหน้า กู้ชูหน่วนทำได้เพียงแค่มุ่งหน้า
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 460
ทุกคนต่างก็จ้องไปที่กู้ชูหน่วนด้วยความโกรธ กู้ชูหน่วนผงะถอยหลังไปหลายก้าว พูดด้วยความระวัง "อีกครึ่งถูกชาวเขาตานหุยชิงไป พวกเจ้าจ้องข้าก็ไม่มีประโยชน์ หากข้ามีแผนที่อีกครึ่ง อย่างไรก็ต้องส่งให้พวกเจ้าอยู่ดี" "ชาวเขาตานหุย ?" นายท่านหลันเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง "ใช่แล้ว ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าคิดว่า เหตุใดชาวเขาตานหุยถึงใจเย็นได้ขนาดนั้น รอพวกเจ้าต่อสู้อยู่ด้านนอกตั้งนาน เว้นเสียแต่นอกจากทางลงเขาเส้นนี้ บริเวณปากเขาน้ำเต้ายังมีทางอีกเส้นที่สามารถออกไปจากเขาน้ำเต้าแห่งนี้ได้ หากพวกเขาได้แก้วมังกรแล้ว ก็น่าจะลงเขาไปทางนั้นเลย" นายท่านหลันสงสัยเคลือบแคลงในคำพูดของนางเป็นอย่างยิ่ง"ทุกท่าน สตรีนางนี้ไม่เคยมีความจริงออกจากปากนาง พวกเจ้าอย่าไปเชื่อนางเด็ดขาด" ผู้อาวุโสอวิ๋นสองจิตสองใจ "คนของพวกเราเข้ามาในเขาน้ำเต้า บาดเจ็บเสียหายอย่างหนัก แต่ชาวเขาตานหุยดูเหมือนจะราบรื่นตลอดทาง อีกทั้งยังไม่พบเจออุปสรรคใดๆ เลย" เมื่อผู้อาวุโสอวิ๋นกล่าวเช่นนี้ ผู้อาวุโสจวินก็คิดขึ้นมาได้ "เป็นจริงอย่างที่พูด ตอนนั้นข้ายังสงสัยว่าเหตุใดชาวเขาตานหุยถึงได้โชคดีเพียงนี้ ไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย ยามนี้มาคิด
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 459
"เยี่ยเฟิงออกไปจากเขาน้ำเต้าแล้ว" "เจ้าซ่อนสิ่งใดเอาไว้" สีหน้าของกู้ชูหน่วนเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะกลับมานิ่งสงบอย่างรวดเร็ว นางวางมือทั้งสองข้างลง แสร้งทำเป็นพูดด้วยท่าทางสบายๆ ไม่ใส่ใจ "ข้าสตรีอ่อนแอตัวคนเดียว จะมีสิ่งใดในครอบครองได้ ก็แค่กลัวว่าชายฉกรรจ์อย่างพวกเจ้าจะเสียมารยาทกับข้าก็เท่านั้น" คำพูดนี้ของนี้ ไม่มีผู้ใดเชื่อ เพราะสีหน้าที่แสดงออกมาเล็กๆ น้อยๆ ของนางได้หักหลังนางหมดแล้ว ต่อให้นางจะนิ่งเพียงใด ทุกคนก็จับได้อยู่ดี คนของเผ่าหมอพากันเข้ามาล้อมนางเอาไว้ คนของเผ่าเทียนเฝินแม้จะนิ่งดูดาย แต่ก็ไม่ได้คิดจะปล่อยกู้ชูหน่วนไป "นังหนู ข้าขอเตือนเจ้าให้ส่งของมาดีๆ ไม่เช่นนั้น...เหอะ..." คำพูดของนายท่านหลันเต็มไปด้วยความตักเตือน นายท่านหมู่ตานกลับพูดจีบปากจีบคอ "นังเด็กคนนี้แม้จะสกปรกมอมแมมไปบ้าง แต่รูปร่างดีใช้ได้ เอามาใช้อุ่นเตียงแก้ขัดก็น่าจะไม่เลว" "เจ้า...พวกเจ้าคิดจะทำอะไร..." "ข้าบอกพวกเจ้าไว้ก่อน ข้าเป็นถึงหานอ๋องเฟย ขืนพวกเจ้ากล้าทำอะไรข้า หานอ๋องไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่" "ว่าอย่างไรนะ...เจ้าคือภรรยาของเย่จิ่งหาน เช่นนั้นพวกเราเผ่าเทียนเฝินยิ่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 458
ด้านล่างตีนเขาของเขาน้ำเต้า คนของเผ่าเทียนเฝินและเผ่าหมอลงจากเขาด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส และกองทัพที่แพ้จนหมดสภาพ สีหน้าของพวกเขาต่างก็ไม่สู้ดีนัก ข่มความฉุนเฉียวเอาไว้ เลือดสีแดงสดไหลคดเคี้ยวลงมาจากร่างของพวกเขา ผู้อาวุโสจวินแห่งเผ่าเทียนเฝินเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ "หากคนเผ่าหมอของพวกเจ้าลงมือตั้งแต่แรก พวกเราก็คงไม่ต้องพ่ายแพ้จนมีสภาพเช่นนี้ แล้วปล่อยให้พวกชาวเขาตานหุยได้ประโยชน์ไป" นายท่านหลันยิ้มเยาะ "พวกเจ้าเผ่าเทียนเฝินยังเหลือยอดฝีมือจำนวนไม่น้อยไว้ระวังพวกข้า หากร่วมมือเป็นหนึ่งเดียวกัน ร่วมต่อสู้ด้วยกัน มังกรอสูรขั้นเจ็ดก็ไม่จำเป็นต้องให้พวกข้าลงมือ พวกเจ้าจัดการเองก็ได้แล้ว สุดท้ายแล้ว พวกเจ้าก็ไม่ไว้ใจพวกข้า" ผู้อาวุโสอวิ๋นเฟยเย่มีนิสัยใจร้อนมาแต่ไหนแต่ไร เขาเดือดดาลขึ้นมาทันที "หากพวกข้าเข้าไปพร้อมกัน ทุกคนต่างก็เจ็บหนักกันหมด หลังจากนั้นพวกเจ้าจะได้ถือโอกาสฉกฉวยผลประโยชน์ไปได้ง่ายๆ น่ะสิ" ผู้อาวุโสหวงหนึ่งในผู้อาวุโสระดับสูงติเตียน "พอได้แล้ว แทนที่จะมัวมาพูดมากอยู่ตรงนี้ ไม่สู้คิดหาหนทางว่าจะชิงแก้วมังกรมาจากชาวเขาตานหุยอย่างไรจะดีกว่า" ผู้อาวุโสระดับสูงหวงเอ่ย ก
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 457
"โฮ่ว..." "โฮก..." "เฮือก..." นายท่านกองธงเผ่าหมอและมังกรอสูรต่างก็เจ็บหนัก ครั้งนี้ล้วนแต่บาดเจ็บเสียหายกันทั้งคู่ "นายหญิง นายท่านสองคนนั้นเป็นนายท่านจากอีกสองกองธง หนึ่งในนั้นนายท่านเถาฮวาถูกมังกรอสูรโจมตีบาดเจ็บสาหัส อาการปางตาย เกรงว่าคงไม่อาจรอดไปได้แล้ว มังกรอสูรก็เจ็บไม่เบาเช่นกัน กรงเล็บหักไปเล็บหนึ่งแล้ว นายหญิง พวกเราเข้าไปตอนนี้เลยดีหรือไม่" "เจ้าจะรีบไปเกิดใหม่หรืออย่างไร จะร้อนรนกระวนกระวายไปไหน" "แต่ขืนพวกเรายังไม่ไป แล้วแก้วมังกร..." "หากแก้วมังกรชิงไปได้ง่ายเพียงนั้น พวกเจ้าคงได้ไปนานแล้ว ต้องรอถึงตอนนี้อีกรึ เสี่ยวฝูกวง ข้าเห็นปกติเจ้าก็ฉลาดดีอยู่หรอก เหตุใดพอเกี่ยวกับแก้วมังกร เจ้าถึงได้กลายเป็นคนโง่แบบนี้ไปได้" แน่นอนว่าต้องโง่อยู่แล้ว เขาจะไม่กระวนกระวายได้อย่างไร คนทั้งเผ่าต่างก็ตั้งตารอแก้วมังกรเพื่อจะได้ถอนคำสาปเลือด นั่นคือชีวิตนับพันนับหมื่นชีวิต "เจ้ารอดูเถอะ เดี๋ยวพวกเขาก็จะเริ่มการโจมตีครั้งต่อไปแล้ว" ไม่ผิดไปจากที่กู้ชูหน่วนคาดการณ์ไว้ คนของเผ่าหมอและเผ่าเทียนเฝินลงมือโจมตีอีกครั้ง สู้กันสนั่นหวั่นไหว มืดฟ้ามัวดิน
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 456
ฮองเฮาฉู่และเยี่ยเฟิงไม่ยอมแยกจากัน กู้ชูหน่วนเปลืองแรงไปมากมายกว่าจะส่งพวกเขาสองคนกลับไปได้ บนฟ้ามีเสียงดังอึกทึกครึกโครมดังไม่หยุด ลมฝนโหมกระหน่ำอย่างต่อเนื่องราวกับพายุรุนแรง ยอดเขาโลหิตน้ำเต้าสั่นสะเทือนเลือนลั่น เพราะความสั่นไหวอย่างแรงของยอดเขาทำให้ลาวาประทุขึ้นมา ซัดกระเซ็นไปบนโขดหิน ดอกไม้ใบหญ้าบนโขดหินที่แสนน่าสงสารจมอยู่ใต้ลาวา นี่คือศึกใหญ่ที่มีเพียงแค่ยอดฝีมืออันดับต้นๆ เท่านั้นที่จะก่อได้ กู้ชูหน่วนเงยหน้าไปมอง กลับพบว่ากลางอากาศมีมังกรไฟตัวสีทองที่ทั้งตัวโชกไปด้วยเลือดกำลังทะยานโลดแล่นพลางกรีดร้องไม่หยุด มังกรตัวใหญ่ยักษ์เพียงแค่สะบัดปลายหาง ยอดเขาลูกเล็กๆ บริเวณใกล้เคียงก็ราบเป็นหน้ากอง ที่น่าตกตะลึงไปกว่านั้นคือ ลูกไฟที่มันพ่นออกมา มีพื้นที่แผ่ขยายไปถึงครึ่งหนึ่งของเขาโลหิตน้ำเต้า คล้ายจะแผดเผาทำลายเขาโลหิตน้ำเต้าทั้งหมดให้สิ้นซาก นอกจากมังกรไฟ ยังมีผู้อาวุโสผมขาวอีกสี่คน ฝูกวงเอ่ย "นายหญิง สี่สุดยอดผู้อาวุโสระดับสูงแห่งเผาเทียนเฝินวิทยายุทธแก่กล้านัก พวกเขาปลีกวิเวกมานานหลายปี น้อยครั้งที่จะเข้ามาข้องเกี่ยวทางโลก คิดไม่ถึงว่าคราวนี้เผ่าเทียนเฝิน
