"ถ้าอย่างนั้นจะปล่อยเขาไปแบบนี้ก็ไม่ได้นะ? ผู้ชายยิ่งปล่อยยิ่งเอาใหญ่""อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก ไม่มีหลักฐาน คนอื่นติดต่องานปกติก็ไม่ได้? ในฐานะเจ้านายของบริษัทลงทุนตงไหล หลินตงพาผู้จัดการทั่วไปและพนักงานไปพัฒนาที่ต่างประเทศ ใครก็เอาผิดอะไรไม่ได้""แต่...""ไม่ต้องแต่แล้ว ไปกันเถอะ! ออกไปซื้อกับข้าวกับผม ให้พวกเขาอยู่ตามลำพังกันสักพัก"ตอนเย็นหลังอาหารเย็นทั้งครอบครัวนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกสุดท้ายกวนเหม่ยหลิงก็อดกลั้นไว้ได้ ไม่ได้ถามหลินตงต่อ"ป้ากวน ลุงยุน พรุ่งนี้ผมจะเตรียมตัวกลับมณฑลเจียงหนาน อีกไม่กี่วันจะมีงานเลี้ยงรุ่นของเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายที่จะต้องเข้าร่วม ผมอยากให้ยุนซีไปกับผม ตอนนี้ปิดเทอมก็ไม่ได้ทำอะไร และเธอก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของพวกเราด้วย" หลินตงพูดกับกวนเหม่ยหลิงและยุนจงไห่"ไปเลย! พายุนซีออกไปพักผ่อนหย่อนใจด้วยพอดี เธอไปคนเดียวเรายังไม่วางใจ มีนายพาไปเราก็สบายใจขึ้นเยอะ ในเมื่อออกไปแล้ว แถมยังเป็นวันหยุดอีก ก็ไปเที่ยวกันให้ทั่ว" กวนเหม่ยหลิงกล่าวเธอตอนนี้แทบอยากจะให้ยุนซีจะอยู่กับหลินตงทุกวัน ย่อมไม่ปฏิเสธคำขอเช่นนี้ของหลินตง"ขอบคุณแม่!!!" ยุนซีกล
เช้าวันรุ่งขึ้น หลินตงและยุนซีบินตรงไปยังเจียงเฉิงมณฑลเจียงหนานด้วยกันหลังจากลงจากเครื่องบินแล้ว หลินตงก็พายุนซีกลับไปที่เจียงหนานแมนชั่นอินเตอร์เนชั่นแนลแม้ไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว แต่ทุกสัปดาห์จะมีแม่บ้านเฉพาะเข้ามาทำความสะอาด ห้องจึงยังคงสะอาดเหมือนเดิมระหว่างทางหลินตงได้โทรหาโรงแรมโกลเด้นลิฟให้ส่งอาหารกลางวันไปที่เจียงหนานแมนชั่นอินเตอร์เนชั่นแนลเขาก็ขี้เกียจที่จะออกไปไหนแล้ว มีอำนาจนี้ก็ต้องใช้หลังจากเข้าไปในบ้านเจียงหนานแมนชั่นอินเตอร์เนชั่นแนลแล้ว หลินตงพูดกับยุนซีว่า "ยุนซี ถ้าคุณเหนื่อยก็พักผ่อนสักหน่อยเถอะ อาหารกลางวันมาถึงแล้วผมจะเรียกคุณ""ฉันไม่เหนื่อย! หลินตง นี่คือที่พักคุณเหรอ? มันสวยมาก!" ยุนซีเดินเข้าไปในบ้านมองซ้ายมองขวาแล้วถาม"อืม! เมื่อก่อนผมพักอยู่ที่นี่ ถ้าคุณชอบช่วงนี้เราก็พักที่นี่เลย ถ้าคุณอยากพักที่โรงแรมก็ได้ ที่นี่มีโรงแรมระดับแปดดาวก็เป็นของผม""ไม่เอา ฉันไม่อยากพักโรงแรม พักที่นี่ก็ดีแล้ว" ยุนซีกล่าว"ก็ได้ งั้นก็พักที่นี่ ตอนบ่ายผมจะพาคุณไปพบกับป้าป้าของผม พวกเขาก็อยู่ในหมู่บ้านนี้ด้วย""เอ่อ...หลินตง ฉันต้องไปซื้อของอะไรไปพบไหม?" ยุนซีถามอย
หลิวแย่นเหมยและหลินกั๋วยิงสองครอบครัวต่างก็มีชื่อเสียงเล็กน้อยในเมืองชูเฉิง ใช้คำพูดของพวกเธอ นี่เป็นเกียรติแก่บรรพบุรุษสิ่งเหล่านี้หลินตงให้พวกเธอทั้งหมดสิ่งที่ทั้งสองครอบครัวทุ่มเทคือ เพียงแค่ช่วยหลินตงในช่วงเวลาที่ยากลำบากและน่าสงสารที่สุดของเขาและพาเขาไปอาศัยอยู่ในบ้านของตัวเองในความคิดของหลิวแย่นเหมยและหลินกั๋วยิง พวกเธอเป็นญาติของหลินตง และผู้อาวุโสของหลินตง และช่วยหลินตงก็สำเหตุสมผลหลินตงกลับตอบแทนพวกเธอมากมายแน่นอนว่าความคิดของหลินตงก็เป็นเช่นนี้ ในเมื่อเป็นญาติกัน ตัวเองมีความสามารถแล้วก็ควรช่วยพวกเธอลุงคนที่สองของหลินตงหลินกั๋วปังและลุงคนที่สี่หลินกั๋วเวย และยังมีอาของเขา ในปีนั้นทั้งหมดเป็นเพราะความไม่พอใจของค่าชดเชยของพ่อแม่หลินตง จนถึงตอนนี้หลินตงก็ไม่ได้ให้ประโยชน์แก่พวกเขาเลยทั้งสองครอบครัวยังคงจำสายตาอิจฉาของคนเหล่านี้ได้ตอนพวกเขากลับไป ทั้งแอบทั้งเปิดเผยขอร้องให้ช่วยพวกเขาหาทางออก ก็อยากจะตามมาพัฒนาที่เจียงเฉิงด้วยแต่ทั้งหลิวแย่นเหมยและหลินกั๋วยิงก็ปฏิเสธหมดบอกว่าทำงานที่บริษัทของหลินตง ไม่มีคำพูดของหลินตง พวกเขาก็ไม่มีสิทธิ์พวกเธอรู้นิสัยของหลินตง
วันรุ่งขึ้น หลินตงพายุนซีไปเยี่ยมบ้านป้าหลิวแย่นเหมยและบ้านป้าหลินกั๋วยิงทีละคนยุนซียังได้รับอั่งเปาขนาดใหญ่สี่ซอง ซึ่งเป็นมารยาทของบ้านเกิดหลินตงคนรุ่นหลังพาแฟนกลับบ้านเป็นครั้งแรก ผู้ใหญ่ต้องให้อั่งเปา ส่วนจะมากน้อยก็ขึ้นอยู่กับสภาพของตัวเองยุนซีดีใจมาก ไม่ใช่เพราะเงินในอั่งเปาเยอะ เธอไม่สนใจสิ่งเหล่านี้เลย สิ่งที่เธอดีใจคือการได้รับการยอมรับจากครอบครัวของหลินตงนี่มีความหมายต่อเธอมากกว่าสิ่งอื่นใดหลินตงเตรียมพายุนซีกลับไปยังชูเฉิง อีกสามวันจะเป็นงานเลี้ยงรุ่นของเพื่อนร่วมชั้น พวกเขาสามารถไปดูโรงเรียนที่เคยเรียนได้ยังสามารถไปเที่ยวรอบ ๆ ชูเฉิงได้ด้วย เพราะที่นั่นยังมีความทรงจำมากมายของพวกเขาหลิวแย่นเหมยและหลินกั๋วยิงรู้ว่าหลินตงกำลังจะกลับไปที่ชูเฉิง ก็วางแผนที่จะกลับไปกับเขาด้วยแม้ว่าจะมาตั้งรกรากในเจียงเฉิง แต่ชูเฉิงก็เป็นบ้านเกิดของพวกเขา ญาติและเพื่อน ๆ ก็อยู่ที่นั่นปกติแล้วพวกเขาจะกลับไปเดือนละครั้งกลุ่มคนสิบคนขับรถหรูสี่คันจากเจียงเฉิงไปยังชูเฉิงหลินตงขับเมอร์เซเดสเบนซ์บิ๊กจีมูลค่ามากกว่าสามล้าน ไม่ใช่บูกาติที่มีมูลค่ามากกว่าแปดสิบล้านประการแรกบูกาติหรูเก
"ลุงหลิว ยังจำผมฉันได้ไหม? ฉันหลินตง ผมมาเยี่ยมลุง"หลินตงกล่าวพลางหยิบถุงใหญ่สองถุงในมือเข้าไปในห้องรักษาความปลอดภัยและวางไว้บนโต๊ะเล็ก ๆ ยุนซีก็ตามเขาไปลุงหลิวมองดูหลินตงอย่างละเอียดและรู้สึกคุ้นเคยมากหลังจากคิดอยู่สักพัก ในที่สุดก็จำได้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าคือใครหลินตง! เมื่อก่อนนักเรียนของมัธยมชูเฉิง เหตุผลที่เขาคุ้นเคยมากก็เพราะหลินตงมักจะใช้เวลาพักผ่อนส่งอาหารเดลิเวอรี่ให้เขาพอเวลานานเข้าก็ย่อมคุ้นเคยและทั้งคู่ก็มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ซึ่งเขาก็ชื่นชมเด็กชายคนนี้มากในขณะที่นักเรียนคนอื่น ๆ กำลังเรียนและเล่นอยู่ ปกติเขาจะทำงานพาร์ทไทม์ข้างนอกสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาทำงานพาร์ทไทม์ทุกวัน ผลการเรียนก็ไม่แย่ และโดยพื้นฐานแล้วอยู่ในสองอันดับแรกในรุ่นของพวกเขาหลินตงสำเร็จการศึกษาจากที่นี่เมื่อสามปีที่แล้วและได้เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยเจียงหนาน ด้วยผลการเรียนที่ยอดเยี่ยม ซึ่งเพิ่มความรุ่งโรจน์ให้กับโรงเรียนมัธยมชูเฉิงถ้าไม่ใช่เพราะรุ่นของเขามีผู้หญิงคนหนึ่งที่มีผลการเรียนดีกว่าสอบเข้ามหาวิทยาลัยชิงมู่ได้ หลินตงก็คือผู้ชนะการสอบเข้ามหาวิทยาลัยของชูเฉิงในปีนั้นเอิ่ม? ? ?
หลังจากที่หลินตงและยุนซีเข้ามาในโรงเรียน ลุงหลิวก็เดินไปที่โต๊ะเล็กและเตรียมที่จะหยิบของขวัญที่หลินตงเอามาให้ลุงหลิวเห็นสิ่งที่อยู่ข้างในอย่างไม่เต็มใจนี่คือ? ? ?เขารีบเปิดถุงทั้งสองใบลุงหลิวมองดูสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกใจในถุงใบหนึ่งมีบุหรี่ยี่ห้อจงหัววางอยู่หลายหีบ นี่เป็นบุหรี่ที่ดีมาก เขาสูบบุหรี่มาทั้งชีวิตและไม่เคยสูบบุหรี่ยี่ห้อจงหัวสักมวนเลยว่ากันว่าหีบหนึ่งราคาหลายพัน?นี่ตั้งสิบหีบไม่ราคาตั้งหลายหมื่นเหรอ?อีกถุงหนึ่งมีเหมาไถอยู่ลังหนึ่งอยู่ด้วย เหล้านี้ก็แพงมากเช่นกัน!!!ตอนนี้ขวดเป็นหมื่นไหม?ลังนี้หกขวดก็ไม่ราคาหลายหมื่นเหรอ?ถุงใหญ่สองใบมีมูลค่าเป็นแสนลุงหลิวมองดูสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา ไม่ได้สติเป็นเวลานานนี่แค่กี่ปีเอง???หลินตงก็สามารถมอบของมีค่าแบบนี้ให้คนอื่นได้แล้ว!ยังเจอแฟนสาวอย่างยุนซีด้วยดูเหมือนว่าไอ้หนุ่มหลินตงนี่จะได้ดีแล้วแม้ว่าครั้งหนึ่งเขาเคยคิดว่าหลินตงจะประสบความสำเร็จอย่างแน่นอนในอนาคตแต่ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ยังไม่จบมหาลัยเลยมั้ง?เขาทำได้ยังไงเนี่ย?ลุงหลิวระงับความอยากรู้อยากเห็นและซ่อนของต่าง ๆ ไว้ในตู้อย่างระมั
หลินตงและยุนซีเดินเข้าไปในห้องทำงานของครู มัธยมปลายปีที่สามด้วยกันในห้องทำงานมีครูเจ็ดแปดคนกำลังเก็บของอยู่ น่าจะเตรียมตัวไปกินข้าวแล้วทั้งสองเดินไปหาอดีตครูประจําชั้นของพวกเขาครูเหอ"ครูเหอ!!!""ครูเหอ!!!"พวกเขาทั้งสองเรียกพร้อมกันเหอกวงหรงก็หมกมุ่นอยู่กับการเก็บของบนโต๊ะเช่นกันจู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเรียกเธอพอเงยหน้าขึ้นก็เห็นวัยรุ่นสองคนชายหนึ่งหญิงหนึ่ง ยืนอยู่ด้านหน้าไม่ห่างจากเธอเหอกวงหรงรู้สึกว่าสองคนนี้หน้าคุ้นมากนึกไปนิดหน่อย ไม่นานก็จำทั้งคู่ได้แม้ว่าทั้งคู่จะเปลี่ยนไปมาก แต่สองคนนี้ก็ทิ้งความประทับใจอันลึกซึ้งไว้กับเธอการสอบเข้าวิทยาลัยของหลินตงและยุนซีทำให้เธอได้รับเกียรติอย่างไร้ขีดจำกัด สองคนในชั้นเรียนได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยสิบอันดับแรกของต้าเซี่ยหนึ่งในนั้นเป็นผู้ทำคะแนนสูงสุดในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยของมณฑลเจียงหนาน และได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยชิงมู่ที่มีชื่อเสียงระดับโลกตําแหน่งงานของเธอในปีนั้นก็ได้รับการจัดอันดับเป็นระดับพิเศษเช่นกันทำให้เธอได้รับประโยชน์มากมายจริง ๆ"หลินตง ยุนซี พวกเธอมาได้ยังไง?" เหอกวงหรงพูดอย่างมีความสุขสองคนนี้เป็นนั
ร้านอาหารเล็ก ๆ ธรรมดาแห่งหนึ่งหลินตง ยุนซี และอดีตครูประจำชั้นของพวกเขาเหอกวงหรง ทั้งสามรับประทานอาหารร่วมกัน"ตอนนี้เธอสองคนเป็นยังไงบ้าง?" เหอกวงหรงถาม"ก็ไม่เลว! ยุนซีอยู่ที่มหาวิทยาลัยชิงมู่ ผมก็เพิ่งกลับมาจากโครงการแลกเปลี่ยนที่มหาวิทยาลัยชิงมู่" หลินตงกล่าว"หลินตงนายไม่ได้อยู่ที่มหาวิทยาลัยเจียงหนานเหรอ?""อืม แต่เทอมที่แล้วทางมหาวิทยาลัยมีโควต้าไปแลกเปลี่ยนที่มหาวิทยาลัยชิงมู่ ผมก็เลยไปมหาวิทยาลัยชิงมู่""พูดแบบนี้นายก็เป็นคนเก่งของมหาวิทยาลัยเจียงหนานสิ? ไม่งั้นโอกาสแบบนี้จะถึงนายได้ยังไง?""ก็พอประมาณ!!!" หลินตงตอบนี่คือสิ่งที่เขาประสบความสำเร็จด้วยการใช้เงิน"ไม่เลว ไม่เลว ดีจริง ๆ เธอสองคนเป็นนักเรียนที่ขยันและก้าวหน้ามากที่สุดที่ฉันเคยสอน อนาคตต้องเป็นคนใหญ่คนโตแน่นอน" เหอกวงหรงชื่นชม"ครูเหออย่าชมเราอีกเลย ชมต่อไปอีกพวกเราก็จะลอยแล้ว""แล้วตอนนี้พวกเธอเป็นอะไรกัน???" เหอกวงหรงถามอย่างตรงไปตรงมาด้วยสายตาที่แหลมคมของเธอ ที่เป็นครูมาหลายปี ย่อมเห็นได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างหลินตงและยุนซีไม่ธรรมดา"ตอนนี้ยุนซีเป็นแฟนสาวของผม!!!""หลินตง ยุนซี ตอนนั้นฉันมั่นใจ
หลินตงและครอบครัวอวิ๋นชวนรีบกลับไปที่พระราชวังทันทีที่พวกเขามาถึง เซี่ยอวิ๋นชวนก็รีบพาหลินตงเข้าไปในห้องลับของพระราชวังนี่คือสถานที่ที่เซี่ยจิ่วโหยวใช้ศึกษายาและปรุงยาเป็นประจำสมุนไพรล้ำค่าเกือบทั้งหมด ที่พบในกาแล็กซีทางช้างเผือกมีอยู่ที่นี่แม้ว่าอาการบาดเจ็บของหลินตงจะไม่ร้ายแรงแต่เซี่ยอวิ๋นชวนได้รับบาดเจ็บอย่างเร่งด่วนหลังจากเข้าไปในห้องลับแล้วหลิวนิ่งเหยียนกับเซี่ยมู่ช่วยเซี่ยอวิ๋นชวนเข้าไปในห้องหนึ่งเซี่ยจิ่วโหยวพาหลินตงและเย่ชิงหวู่ไปที่ห้องอื่นเซี่ยจิ่วโหยวกำลังเตรียมที่จะให้การรักษาหลินตงเล็กน้อยก่อน จากนั้นจึงช่วยรักษาเซี่ยอวิ๋นชวนอย่างไรก็ตาม หลินตงปฏิเสธเขาเชี่ยวชาญเทคนิคการแพทย์แผนจีนโบราณจนเชี่ยวชาญถึงขีดสุดแล้ว ยังจำเป็นต้องให้คนอื่นมารักษาอีกหรือ?ไม่มีใครรู้จักร่างกายของตัวเองดีไปกว่าตัวเอง"หลินตง นายรู้จักทักษะทางการแพทย์ด้วยงั้นเหรอ? "เซี่ยจิ่วโหยวถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ"ใช่! ผู้อาวุโสเซี่ย ฉันเคยเรียนรู้มาบ้างแล้ว ดังนั้นคุณควรไปช่วยลุงเซี่ยรักษาเขา! อาการบาดเจ็บของเขาค่อนข้างร้ายแรง และหากไม่ได้รับการรักษาในเวลาที่เหมาะสม อาจ
หลี่เทียนลังเลเขาไม่กล้าเอาทุกสิ่งในอาณาจักรสวรรค์ไปเสี่ยงรอจนกว่ากองกำลังเสริมจากเผ่ามังกรเก้าหัวจะมาถึงก่อน แล้วค่อยว่ากัน!"หลินตง! เร็วๆ นี้ แกจะต้องชดใช้ในสิ่งที่แกทำไปในวันนี้ ฉันหวังว่าแกจะไม่เสียใจในภายหลัง เซี่ยอวิ๋นชวน แม้ว่าแกจะรอดพ้นจากภัยพิบัติมาได้ในวันนี้ แต่ก็อย่าดีใจจนเกินไป เราจะกลับมาอีกครั้ง"หลังจากพูดจบ หลี่เทียนก็หันหลังกลับและจากไปหยวนหลินและคนอื่นๆ มองหลินตงอย่างครุ่นคิด จากนั้นก็หันหลังกลับและจากไปรอจนกว่าหลี่เทียนและคนอื่นๆ จะจากไปในที่สุดรัศมีของหลินตงก็อ่อนลงเอามือซ้ายปิดหน้าอกและไออย่างรุนแรงหลายครั้ง"แค่กๆ!!"บ้าเอ๊ย ไอ้พวกนี้ไม่ยั้งมือกันเลยจริงๆถ้าไม่ใช่เพราะร่างกายของเขาถูกระบบยกระดับให้แข็งแกร่งถึงขนาดนี้วันนี้คงจบลงด้วยหายนะสำหรับเขาเสียงโห่ร้องดังลั่นมาจากหอคอยทองคำดวงดาวจักรพรรดิ"นายท่านหลินไร้เทียมทาน!!!""นายท่านหลินเป็นผู้ยิ่งใหญ่!!!”"จากนี้ไป นายท่านหลินคือต้นแบบของฉัน"องค์จักรพรรดิเซี่ยอวิ๋นชวนและจักรพรรดินีหลิวนิ่งเหยียน ต่างก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกมีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่รู้ว่า ตอนนี้มันอันตรายแค่ไหนถ้าไม่ใช
การต่อสู้บนท้องฟ้าได้หยุดลงชั่วคราว!รูปลักษณ์ที่ดูยุ่งเหยิงของหลินตงก็ปรากฏอยู่ในสายตาของทุกคนเช่นกัน"นายท่านหลินได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?""นายท่านหลิน อดทนไว้!!!""นายท่านหลิน ฉันมียารักษาอยู่ที่นี่!""ฉันก็มีเหมือนกัน!!!"เสียงต่างๆ ดังขึ้นทีละเสียงจากผู้คนบนหอคอยทองคำเย่ชิงหวู่มองไปที่บาดแผลบนร่างกายของหลินตง หัวใจของเธอเจ็บปวดเล็กน้อยเธอติดตามหลินตงมาเป็นเวลานาน แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาได้รับบาดเจ็บแต่ศัตรูคือตัวตนที่เทียบเท่ากับองค์จักรพรรดิถึงห้าพระองค์เว้นแต่ว่าจะไปถึงระดับอาณาจักรนิรันดรอย่างแท้จริงแล้ว ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีใครสามารถอ้างชัยชนะได้อย่างง่ายดายเซี่ยมู่ก็เห็นเช่นกันน้ำตาคลอเบ้าในดวงตาที่สวยงามคู่หนึ่งหลินตงได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ จากเศษซากอาณาจักรสวรรค์ ก็เพราะเพื่อช่วยครอบครัวของเธอเซี่ยอวิ๋นชวนกับเซี่ยจิ่วโหยวมีสายตาที่เฉียบคมกว่าคนอื่นๆ มากแม้ว่าอาการบาดเจ็บของหลินตงจะดูร้ายแรงเมื่อมองเผินๆแต่ในความเป็นจริง เขาไม่ได้รับบาดแผลร้ายแรงใดๆ เลยเขายังคงมีพละกำลังที่จะต่อสู้นอกจากนี้ เหล่าผู้รอดชีวิตจากเศษซากอาณาจักรสวรรค์ ยกเว้นหล
บริเวณที่นิ้วของคนในชุดดำถูกตัดขาด ดูเหมือนจะมีพลังบางอย่างมาเกาะที่แผล ทำให้ไม่สามารถงอกนิ้วขึ้นมาใหม่ได้ทั้งสองฝ่ายได้หยุดการต่อสู้ชั่วคราวหลินตงยืนอยู่ในอากาศ โดยถือดาบกำราบมารอย่างไรก็ตาม เขาไม่สงบนิ่งและไร้กังวลเหมือนเมื่อไม่กี่นาทีก่อนอีกต่อไปเลือดหยดหนึ่งไหลซึมจากมุมปากของเขาเสื้อผ้าของเขาขาดรุ่งริ่งเขาถูกหยวนหลินและคนอื่นๆ ข่วนด้วยกรงเล็บที่แหลมคม เผยให้เห็นผิวหนังด้านในแม้แต่บนผิวหนังก็มีคราบเลือดมากมาย บางรอยก็ซึมลึกเข้าไปในกล้ามเนื้อ ดูน่ากลัวมากอย่างไรก็ตาม สำหรับหลินตง สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงบาดแผลผิวเผินเท่านั้น และไม่ทำอันตรายต่ออวัยวะสำคัญนอกจากความเจ็บปวดแล้ว มันไม่มีผลกระทบต่อประสิทธิภาพการต่อสู้มากนักในที่สุด เขาจึงสามารถต้านทานการโจมตีของหยวนหลินกับหลี่เทียนได้สำเร็จ และใช้ฝ่ามือถล่มฟ้าจนได้รับความเสียหายหลินตงมองดูบาดแผลบนร่างกายของเขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในใจการเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ห้าคนในคราวเดียวนั้นฝืนเกินไปนี่เป็นผลของการใช้พลังจิตวิญญาณเป็นเครื่องมือในการเล่นไม่ซื่อ เพื่อจัดการกับศัตรูคนหนึ่งก่อน จากนั้นจึงทำร้ายคนอื่นโดยไม่คาดคิดไ
แม้ว่าหลินตงจะใช้พลังจิตวิญญาณ เพื่อควบคุมดาบกำราบมาร และตัดนิ้วของชายชุดคลุมดำคนหนึ่งโดยไม่ให้ตั้งตัวได้ นั่นทำให้ฝ่ายตรงข้ามกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดไม่หยุดแต่เขาก็ยังไม่สามารถวางใจได้ในตอนนี้ ระยะห่างระหว่างทั้งสองฝ่ายใกล้เข้ามาแล้วชายชุดดำที่เหลือสองคนพร้อมกับหลี่เทียน โจมตีหลินตงเข้ามาในเวลาเดียวกันไม่มีการคุกคามจากดาบกำราบมารอีกต่อไปทั้งสามคนพึ่งพาการป้องกันที่แข็งแกร่งของเผ่ามังกรเก้าหัว และต่อสู้แบบประชิดตัวกับหลินตงพวกเขาต้องการที่จะฉีกหลินตงเป็นชิ้นๆ เพื่อระบายความแค้นในใจของตัวเองในขณะนี้ มันสายเกินไปสำหรับหลินตงที่จะดึงดาบกำราบมารกลับมาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเผชิญหน้าโดยตรงโชคดีที่เขาได้ยกระดับความแข็งแกร่งของร่างกายไปถึงปรมาจารย์มหาจักรวาลขั้นสิบ ร่างกายของเขาแข็งแกร่งไม่น้อยไปกว่าของเผ่ามังกรเก้าหัวนอกจากนี้ยังมีฝ่ามือถล่มฟ้า ที่สามารถเจาะทะลุการป้องกันของศัตรูและทำให้ได้รับบาดเจ็บภายในทันทีหลินตงไม่กลัวการต่อสู้ระยะประชิดกับคู่ต่อสู้ในไม่ช้า ทั้งสองฝ่ายก็เข้าสู่การต่อสู้"ปังๆๆๆ......."เสียงปะทะกันนับไม่ถ้วนดังขึ้นตามคำกล่าวที่ว่า จำนวนมากก
การกระทำของเขาทำให้เซี่ยอวิ๋นชวนและเซี่ยจิ่วโหยว ที่กำลังเฝ้าดูอย่างตึงเครียดอยู่ด้านล่างรู้สึกงุนงงไปหมดทุกคนรู้ว่าข้อได้เปรียบของหลินตง คือดาบยาวสีแดงในมือของเขาดาบเล่มนี้ถูกโยนออกไปแล้วเขาจะสู้ต่อไปได้อย่างไร?สำหรับคนอื่นๆ พวกเขาไม่สามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของหลินตงได้อย่างชัดเจน รู้เพียงว่าการต่อสู้ได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งแล้วหยวนหลินและคนอื่นๆ ยังเห็นหลินตงขว้างดาบของเขาด้วย และหัวใจของพวกเขาก็ดีใจทันทีเมื่อสูญเสียอาวุธนี้ไป ซึ่งเป็นภัยคุกคามครั้งใหญ่หลินตงจะใช้อะไรในในการต่อสู้กับพวกเขา?เด็กคนนี้โง่หรือเปล่า?ดาบกำราบมารไปถึงชายชุดดำคนหนึ่งเป็นคนแรกเผชิญหน้ากับดาบยาวสีแดงนี้แม้แต่ชายชุดดำก็ไม่กล้าประมาทด้วยระยะที่ใกล้ขนาดนี้ เขาสามารถสัมผัสได้ถึงความคมของดาบที่ส่องประกายอย่างสว่างไสว ทำให้ผิวใต้ชุดคลุมสีดำของเขาเจ็บปวดเล็กน้อยนี่เป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์อย่างแน่นอน ซึ่งสามารถตัดเกล็ดแข็งของเผ่ามังกรเก้าหัวได้อย่างง่ายดายในขณะที่เขาเคลื่อนไหว ชายในชุดคลุมสีดำก็หลบไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ดาบกำราบมารพุ่งผ่านไปขณะที่เขากำลังคิดว่าตัวเองหนีจากอันตรายได้และกำลังจะห
ท้องฟ้าตกอยู่ในความเงียบงันไม่มีใครพูดอะไร ทุกคนต่างมุ่งความสนใจไปที่การปรับสภาพของตัวเองตอนนี้เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว พูดอะไรไปก็เปล่าประโยชน์ทั้งสองฝ่ายเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันอยู่แล้วมีทางเลือกสองทางคือ ต้องฆ่าหรือไม่ก็ถูกฆ่าพูดตามตรง เมื่อเผชิญหน้ากับอาณาจักรนิรันดรครึ่งขั้นสี่คน หลินตงรู้สึกเครียดมากแม้ว่าเมื่อครู่เขาจะสู้กับห้าคนเพียงลำพัง และตัดแขนของหนึ่งในนั้นได้แต่มีเพียงสองคนเท่านั้น ที่ต่อสู้กับเขาจริงๆหากคนห้าคนร่วมมือกันจริงๆ ผลลัพธ์ก็ยากที่จะบอกได้แต่ตอนนี้ เขาต้องสู้กับสี่คนจริงๆ แล้วคนที่สามารถไปถึงระดับอาณาจักรนิรันดรครึ่งขั้น ล้วนไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่ง่ายดายยิ่งไปกว่านั้น จิตวิญญาณที่เคยไร้เทียมทานของเขา เมื่อเผชิญหน้ากับคนพวกนี้กลับใช้ได้อย่างจำกัดแค่สามารถยับยั้งพวกมันได้ชั่วขณะ ก่อนที่จะถูกสลัดหลุดออกไปอย่างไรก็ตาม จากชายชุดดำที่เขาตัดแขนทิ้งไป ดูเหมือนว่าหลินตงจะค้นพบบางอย่างหากเขาต้องการเอาชนะคู่ต่อสู้เหล่านี้เขาจะต้องพึ่งดาบกำราบมารดาบเล่มนี้ดูเหมือนว่า จะมีพลังที่สามารถสยบเผ่ามังกรเก้าหัวไม่อย่างนั้น แค่ฟันแขนขาดไปเพียงข้างเดียว คนชุดดำ
คนสวมชุดดำอีกสามคนเข้าล้อมรอบทันที"หยวนจื้อ! ใจเย็นๆ ไว้!" หยวนหลินกล่าว"ฉันใจเย็นไม่ได้! ฉันจะฆ่ามัน ฉันจะจับมันกิน" หยวนจื้อกัดฟันแล้วกล่าวมีความโกรธอย่างมากในเสียงนั้น"หากตัวตนของนายถูกเปิดเผยและมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น นายรู้ไหมว่าคุณจะต้องเผชิญการลงโทษแบบใดในเผ่า นายแน่ใจเหรอว่าต้องการทำแบบนี้?""ฉันไม่สนใจ!!! ฉันต้องฆ่ามัน อย่ากังวลเรื่องฉัน" หยวนจื้อโกรธจัดมากอยู่แล้วความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส บดบังความคิดจิตใจของเขาไม่ใช่แค่ความเจ็บปวดทางกายเท่านั้นหน้ำซ้ำยังเป็นความเจ็บปวดที่เผาไหม้ในจิตวิญญาณความเจ็บปวดประเภทนี้เป็นสิ่งที่คนส่วนใหญ่ไม่อาจทนได้ และคงหมดสติไปแล้วคนสวมชุดดำอีกสามคนก็รู้สึกสับสนในใจเช่นกันตามทฤษฎี แม้ว่าแขนของหยวนจื้อจะถูกตัดออก เขาก็จะสูญเสียประสิทธิภาพการต่อสู้ส่วนใหญ่ไปชั่วคราวแต่เผ่ามังกรเก้าหัวของพวกเขา มีความสามารถในการฟื้นฟูที่แข็งแกร่งตราบใดที่ร่างกายยังมีพลังงานเพียงพอ แขนก็สามารถงอกใหม่ได้อย่างรวดเร็วอย่างเลวร้ายที่สุด เขาอาจจะอ่อนแอเป็นเวลาสองสามวันก็ไม่ควรทำให้เขาตกอยู่ในสภาวะบ้าคลั่งเช่นนี้แต่ตอนนี้หยวนจื้อ ค่อนข้างผิดปกติอย่
การต่อสู้กลางอากาศจบลงในพริบตาหลินตงใช้ดาบครั้งแรก เพื่อหยุดหลี่เทียนและพรรคพวกทั้งสามของเขาจากการลอบสังหารเซี่ยอวิ๋นชวนกับครอบครัวจากนั้นต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีแบบกะทันหันของชายชุดดำสองคน เขาก็ตอบโต้ด้วยหมัด เพื่อหยุดร่างหนึ่งและดาบเพื่อหยุดร่างอีกร่างหนึ่งผลการต่อสู้ของเขานั้นยอดเยี่ยมมากควรรู้ว่าคนทั้งห้านี้ ไม่ใช่ใครๆ ก็จัดการพวกเขาได้นี่คือปรมาจารย์ระดับอาณาจักรนิรันดรครึ่งขั้นถึงห้าคนแม้แต่องค์จักรพรรดิก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส จากการโจมตีร่วมกันของพวกเขาทุกคนตกตะลึงกับความสามารถของหลินตงแข็งแกร่งเกินไป!!!แข็งแกร่งเกินไปจริงๆ!!!ผู้คนนับไม่ถ้วนจ้องมองร่างบนท้องฟ้าหัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นสิ่งที่องค์จักรพรรดิเซี่ยอวิ๋นชวน ไม่สามารถทำได้ชายหนุ่มคนนี้ทำได้ขณะนี้เองศรัทธาที่แหลกสลายของคนรุ่นใหม่ทั่วกาแล็กซีทางช้างเผือก กำลังได้รับการฟื้นฟูเมื่อเทียบกับองค์จักรพรรดิเซี่ยอวิ๋นชวนพวกเขายิ่งบูชารูปร่าง ที่ส่องแสงจ้าในท้องฟ้าท้ายที่สุด เซี่ยอวิ๋นชวนก็เป็นตำนานมาโดยตลอดครั้งแรกที่พวกเขาเห็นเขาด้วยตาของตนเอง ก็ถูกซุ่มโจมตีและได้รับบาดเจ็บสาหัสถ้าไม่ใช่เ