หลินหว่านคิดจะพูดอะไรอีก แต่ฉันหยิบแซนวิชหนึ่งชิ้นยื่นส่งให้เขา "ฉันเห็นเธอดูอ่อนเพลีย เลยซื้อมาฝาก"เขาไม่ได้รับ แต่กลับมองฉันด้วยความหวาดระแวง "ไม่อยากกิน"ฉันแอบยิ้มหยันในใจ แต่สีหน้ายังคงแสดงความห่วงใยเหมือนเดิม "ไม่หิวก็ฝืนกินหน่อยเถอะ เธอไม่ได้กินข้าวมาทั้งวัน เดี๋ยวจะเสียสุขภาพ"หลินหว่านไม่สนใจฉัน มีแต่เบือนหน้าไปอีกทาง และจ้องมองเพดานต่อ"คุณหมอหลิน กินหน่อยเถอะนะคะ" ทันใดนั้น พยาบาลเวรก็เดินเข้ามา ในมือถือแซนวิชอีกหนึ่งชุด "คุณไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน จะไม่เป็นผลดีต่อลูกด้วย""คุณกินชิ้นนี้ก็ได้"หลินหว่านมีอาการลังเล มองสิ่งที่อยู่ในมือพยาบาล และมองในมือฉันอีก ฉันเห็นเข้าจึงแกล้งพูด "แม่ทนหิวได้แต่ลูกจะทนหิวไม่ไหว อย่ามางอนฉันเลยนะ รีบกินเร็วเข้า"หลินหว่านลูบท้องเบาๆ แล้วจึงรับแซนวิชจากมือพยาบาลไปหลินหว่านยอมเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อสับเปลี่ยนเอาลูกในท้องของฉันไป ถึงฉันจะไม่รู้จุดประสงค์ของเขา แต่ก็มั่นใจได้อย่างหนึ่ง คือเขาจะไม่ยอมให้เด็กมีอันตรายและก่อนฉันจะเดินเข้ามา ได้เอาแซนวิชที่มีตัวหนอนกู่ไปมอบให้นางพยาบาล บอกเธอว่าฉันทะเลาะกับหลินหว่าน แต่ไม่อยากให้เขาท้องว่าง
ตายแล้ว หมายความว่ายังไง?ฉันยังไม่ทันได้ใช้ความคิด หลินหว่านก็พุงตัวมาถึงหน้า มือหนึ่งจับคอเสื้อฉันไว้ ถลึงตาจ้องมองพร้อมพูดเสียงเกรี้ยวกราด "ถ้าฉันไม่มีลูกกับเขา แม่เขาก็จะไล่ฉันออกจากบ้าน ไม่แบ่งสมบัติให้แม้แต่แดงเดียว เธอมีสิทธิ์อะไร ถือดียังไงจะมาทำให้ฉันหมดเนื้อหมดตัว?"ฉันถูกเขาตะคอกใส่จนตกใจเป็นอย่างมาก ออกแรงปัดมือเขาไป และตัวเองก็ถอยห่างหลายก้าว มองหน้าเขาอย่างไม่เชื่อสายตาฉันแทบอยากหัวเราะกับตรรกะผิดเพี้ยนของเขา "หลินหว่าน เธอใช้สมองคิดหน่อยได้ไหม? เธอเป็นฝ่ายมาเอาลูกฉันไป แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าฉันทำให้เธอหมดตัวอีก""ฉันต่างหากที่เป็นผู้เคราะห์ร้ายน่ะ"ทันใดนั้นเอง มือถือฉันจู่ๆ สั่นขึ้นมา เป็นข้อความที่ส่งมาจากแม่เฒ่า [การสับเปลี่ยนรกเริ่มเห็นผลแล้ว เธอต้องหลบให้ดี]แย่แล้ว!ฉันตกใจมาก เหลียวมองรอบข้างด้วยความตื่นเต้น ตอนนี้ประตูห้องถูกหลินหว่านล็อคไปแล้ว เธอเฝ้าอยู่เหมือนเป็นหมาบ้า แล้วฉันจะหนีไปทางไหนได้อีก?ทันใดนั้นข้างนอกมีเสียงคล้ายทุบประตู ตามด้วยเสียงสั่นเครือของนางพยาบาล "คุณหมอหลินอยู่ข้างในค่ะ แต่ท่าทางเหมือนคนเสียสติ.."จากนั้นจึงตามด้วยเสียงเคาะประตูดั
"เนื้อปลา?" เมื่อฉันทวนคำๆ นี้ และยังได้เอามือปิดปาก หน้าตาตื่นตกใจเมื่อครู่ฉันได้กินเนื้อปลาจริงๆ แต่เขารู้ได้ยังไง?ยายแก่นี่คงไม่คิดมาหลอกฉันนะ?เมื่อนึกถึงตรงนี้ ฉันก็เริ่มมองเขาอย่างหวาดระแวง พร้อมถอยหลังไปครึ่งก้าวที่ไหนได้เขาไม่ได้มองหน้าฉันเลย กลับเอามือวางลงที่หน้าท้องฉันแทนฉันรีบเอามือป้องไว้ตามสัญชาตญาณ แต่ไม่รู้เพราะอะไร ร่างกายคล้ายต้องมนต์สะกดจนขยับไม่ได้ ปล่อยให้เขาเอามือเหี่ยวย่นลูบหน้าท้องฉันอย่างอิสระ"ตายล่ะ เวรกรรมแท้ๆ เวรกรรม!" ผ่านไปครู่หนึ่ง หญิงแก่รีบหดมือราวกับถูกไฟช็อต สีหน้าเปลี่ยนเป็นหมองคล้ำ "คนๆ นี้ช่างเลวร้ายนัก เด็กอยู่ดีๆ ถูกเปลี่ยนเป็นรกตายยังพอว่า ยังป้อนตัวหนอนกู่ให้รกตายกินอีก""รกตายจะกัดกินและอาศัยอยู่ในร่างคุณ จนกระทั่งแยกออกจากร่างคุณไปแล้ว คุณก็จะตายด้วย แก้ยากนัก แก้ยากมาก!"ถึงฉันจะไม่ค่อยรู้เรื่องคุณไสยนักต่คำพูดของเขาทุกคำ แทบทำให้ฉันรู้สึกขนลุกขนชันรกตาย? ลูกของฉันจะเป็นรกตายได้ยังไง?สองวันก่อนฉันเพิ่งไปตรวจที่โรงพยาบาลมา ผลที่ได้คือทุกอย่างปกติดี!ฉันรีบคว้ามือยายแก่นั่นไว้ พร้อมถามเสียงแหลม "คุณพูดเรื่องอะไร ลูกฉันยังสบาย
หนึ่งชั่วโมงต่อมา หมอดูผลอัลตราซาวด์ท้องของฉันพร้อมคิ้วที่ขมวดมุ่น คิดจะพูดแต่ก็ไม่พูดหัวใจฉันกระตุกแรง พร้อมรีบแย่งผลมาดูเอง ในนั้นมีพิมพ์คำว่า 'ทารกในครรภ์หยุดพัฒนาการ'"คุณสวี เด็กในท้องหยุดการเจริญเติบโตประมาณหนึ่งอาทิตย์แล้ว ตั้งครรภ์ห้าเดือนกว่า ถ้าเอาออกตอนนี้อาจจะ.."หมอยังพูดอะไรต่ออีก แต่ฉันฟังไม่เข้าหูทั้งสิ้น สมองคล้ายเกิดความเบลอชั่วขณะฉันวิ่งออกไปทางประตู พร้อมโซซัดโซเซเดินไปตามทาง แล้วก้มตัวลง น้ำตาไหลพรากไม่หยุดเด็กหยุดพัฒนาการเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้ว?แต่เมื่อสองวันก่อนไปโรงพยาบาล หลินหว่านยังบอกว่าลูกแข็งแรงดีมากทำไมถึงเป็นแบบนี้?ลูกของฉัน อยู่ดีๆ จะหายไปได้ยังไง?หลินหว่าน ทำไมทำกับฉันแบบนี้?ฉันหวนนึกถึงคำพูดของแม่เฒ่าผมขาวคนนั้น ใช่แล้ว ยังมีแม่เฒ่าอีกคน ไม่แน่เขาอาจช่วยฉันได้ฉันตาลีตาเหลือกรื้อซองแดงที่เขาให้ออกจากกระเป๋าถือ มือสั่นขณะกดหมายเลขโทรศัพท์ "สวัสดีค่ะคุณยาย ฉันคือ.."ยังไม่ทันได้พูด ก็ถูกขัดจังหวะเสียก่อน "เอาซองนั้นใส่เงินหนึ่งแสนสี่หมื่นสี่พันสี่ร้อยสี่สิบบาท แล้วไปบ้านเลขที่ยี่สิบเอ็ดชั้นสาม ถนนอิงหยวนหนึ่งแสนสี่หมื่นสี่พันสี่ร้อยสี
"วิญญาณเด็กในรกตายจะบอกเขาว่าเธออยู่ไหน"พูดจบแม่เฒ่าก็เอานิ้วลงไปคนในกระปุกนั้น เพียงไม่นานจึงเห็นหนอนตัวเล็กสีดำเมื่อมตัวหนึ่งเลื้อยจากซอกนิ้วของเธอขึ้นมา ฉันดูแล้วขยะแขยงมากจากนั้นเธอก็บี้ตัวหนอนจนเละ ใส่ลงไปในน้ำเปล่าแก้วหนึ่งแล้วยื่นให้ฉัน "ดื่มซะ"ฉันรู้สึกกลัว แต่แม่เฒ่ากลับบอกว่า "หนอนกู่ก็มีสิ่งที่มันกลัว ดื่มเข้าไปซะ มันจะช่วยควบคุมรกตายในท้องของเธอได้"ฉันดื่มน้ำไปคำหนึ่ง แล้วหลินหว่านก็ส่งข้อความมาอีก [อีกสิบห้านาทีจะถึงแล้วนะ]ฉันกลัวจนรีบดื่มน้ำไปหมดแก้ว "แล้ว..ลูกในท้องจะทำไงดีคะ? ทำยังไงถึงจะเปลี่ยนตัวกลับมาได้"แม่เฒ่ากล่าวตอบ "ตอนนี้รกตายถูกเขาควบคุมไว้แล้ว สับเปลี่ยนไม่ได้ เธอต้องเอาหนอนกู่ในตัวเขาออกมาก่อน แล้วมาให้ฉัน"ข้อนี้..ฉันไม่เข้าใจ.."คุณบอกว่าเขากับฉันต่างกินหนอนกู่เข้าไปพร้อมกัน แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าหนอนกู่ในตัวเขาอยู่ตรงไหน"แม่เฒ่าชี้ที่แผ่นหลังฉัน พลางกล่าว "สิ่งที่เธอกับเขากินไปพร้อมกันคือคุณไสยในการสับเปลี่ยนรก แต่หนอนกู่ที่ออกฤทธิ์จริงๆ ยังอยู่ที่แผ่นหลังของเขา เธอต้องไปจับมันออกมา ให้เขาไม่สามารถควบคุมหนอนกู่อื่นๆ ในท้องเธอได้อีก หลังจา
ฉันแกล้งทำใจเย็น หันไปมองหน้าเขา พร้อมตั้งใจพูดเสียงให้สูงขึ้น "เธอพูดเรื่องอะไรน่ะ ฉันไม่เข้าใจ"หลินหว่านชี้มาที่ท้องฉัน พูดทีละคำช้าๆ "ฉันไปถามเพื่อนแล้ว เขาบอกว่าเมื่อวานไม่ได้เจอเธอ"ฉันกลืนนำลายลงคอ พร้อมถอยหลังไปหลายก้าว "งั้นฉันอาจจะจำผิด เมื่อวานไปมาหลายที่ อาจจำสับสนก็เป็นได้""เธอ.." หลินหว่านเบิกตาราวกับไข่ห่าน แต่เพราะรอบข้างมีคนจ้องมอง เขาจึงได้แต่ถลึงตาใส่ฉันด้วยความโกรธ แล้วหันหลังเดินเข้าห้องตรวจไปและที่ฉันรอคอย ก็คือเวลานี้!ชั่วพริบตานั้นเอง ฉันคว้าคอเสื้อด้านหลังของหลินหว่านไว้ แล้วออกแรงยกขึ้นมีหนอนสีดำตัวอ้วนที่น่าขยะแขยงคลานอยู่แผ่นหลังเขาจริงๆ ตัวเกือบเท่าครึ่งฝ่ามือของฉัน และกำลังจะมุดเข้าไปในเนื้อตัวหลินหว่าน เห็นแล้วชวนให้ขนลุกจริงๆ"ว้าย.."มีเสียงร้องดังขึ้นท่ามกลางผู้คน ผู้หญิงวัยกลางคนที่อยู่ใกล้ฉันที่สุดตกใจจนหน้าซีด พร้อมทิ้งกระบอกน้ำอุ่นที่อยู่ในมือลงพื้น ซวนเซถอยหลังกรูดไป"เสี่ยวหว่าน ตรงนี้มีตัวหนอนน่าขยะแขยงตัวหนึ่ง ฉันช่วยจับให้นะ" ฉันแกล้งทำเป็นร้องตกใจขึ้นบ้าง พร้อมล้วงมือลงในกระเป๋าหยิบมีดสั้นที่เตรียมไว้ก่อนแล้ว ขยับแล้วจับให้มั่น
ฉันมองดูนาฬิกา ป่านนี้เขาน่าจะไปทำงานแล้ว ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก "ฉันจะกลับไปหาดู"เมื่อกลับถึงบ้าน ฉันตรงดิ่งไปห้องนอน แล้วเริ่มทำการรื้อค้นทุกแห่ง ทั้งลิ้นชัก ใต้เตียงนอน ตู้เสื้อผ้า..ฉันมองหาแทบจะทุกซอกทุกมุม แต่กลับไม่พบอะไรเลยฉันนั่งลงพื้นอย่างอ่อนแรง ความคิดว้าวุ่น และทันใดนั้นเอง จู่ๆ ก็นึกถึงคำพูดคุณยายขึ้นมาอีก ว่าหนอนกู่แฝดต้องเลี้ยงด้วยเลือดสด"ซี้ด.." ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก มือสั่นขณะหยิบมีดขึ้นมา จากนั้นก็กรีดนิ้วตัวเองจนเป็นแผลเลือดเริ่มซึมออกมา พร้อมหยดลงพื้นทีละหยดฉันแทบกลั้นลมหายใจ ตั้งใจฟังความเคลื่อนไหวจากรอบข้าง"ซ่าซ่า..ซ่าซ่า.."ผนังด้านหนึ่งคล้ายมีเสียงเคลื่อนไหวแผ่วเบา ฉันรีบหันไปดู เสียงนั้นมาจากด้านหลังรูปแต่งงานของฉันกับหลินหวายมือฉันสั่นมากขึ้น ขณะค่อยๆ แง้มกรอบรูปแต่งงาน จึงเห็นด้านหลังมีขวดโหลใบหนึ่งและข้างในก็ใส่ตัวหนอนสีดำหน้าตาแบบเดียวกับตัวเมื่อครู่นี้หลินหวาย ใช่เขาจริงๆ!ฉันเกิดอาการหน้ามืด เหมือนจะเป็นลมหมดสติไปไม่นึกฝันเลยว่า คนใกล้ตัวจะไปร่วมมือกับคนอื่น มาคิดร้ายกับฉันถึงเพียงนี้ลูกในท้องฉันก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา ทำไมเขายังท
ตายแล้ว หมายความว่ายังไง?ฉันยังไม่ทันได้ใช้ความคิด หลินหว่านก็พุงตัวมาถึงหน้า มือหนึ่งจับคอเสื้อฉันไว้ ถลึงตาจ้องมองพร้อมพูดเสียงเกรี้ยวกราด "ถ้าฉันไม่มีลูกกับเขา แม่เขาก็จะไล่ฉันออกจากบ้าน ไม่แบ่งสมบัติให้แม้แต่แดงเดียว เธอมีสิทธิ์อะไร ถือดียังไงจะมาทำให้ฉันหมดเนื้อหมดตัว?"ฉันถูกเขาตะคอกใส่จนตกใจเป็นอย่างมาก ออกแรงปัดมือเขาไป และตัวเองก็ถอยห่างหลายก้าว มองหน้าเขาอย่างไม่เชื่อสายตาฉันแทบอยากหัวเราะกับตรรกะผิดเพี้ยนของเขา "หลินหว่าน เธอใช้สมองคิดหน่อยได้ไหม? เธอเป็นฝ่ายมาเอาลูกฉันไป แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าฉันทำให้เธอหมดตัวอีก""ฉันต่างหากที่เป็นผู้เคราะห์ร้ายน่ะ"ทันใดนั้นเอง มือถือฉันจู่ๆ สั่นขึ้นมา เป็นข้อความที่ส่งมาจากแม่เฒ่า [การสับเปลี่ยนรกเริ่มเห็นผลแล้ว เธอต้องหลบให้ดี]แย่แล้ว!ฉันตกใจมาก เหลียวมองรอบข้างด้วยความตื่นเต้น ตอนนี้ประตูห้องถูกหลินหว่านล็อคไปแล้ว เธอเฝ้าอยู่เหมือนเป็นหมาบ้า แล้วฉันจะหนีไปทางไหนได้อีก?ทันใดนั้นข้างนอกมีเสียงคล้ายทุบประตู ตามด้วยเสียงสั่นเครือของนางพยาบาล "คุณหมอหลินอยู่ข้างในค่ะ แต่ท่าทางเหมือนคนเสียสติ.."จากนั้นจึงตามด้วยเสียงเคาะประตูดั
หลินหว่านคิดจะพูดอะไรอีก แต่ฉันหยิบแซนวิชหนึ่งชิ้นยื่นส่งให้เขา "ฉันเห็นเธอดูอ่อนเพลีย เลยซื้อมาฝาก"เขาไม่ได้รับ แต่กลับมองฉันด้วยความหวาดระแวง "ไม่อยากกิน"ฉันแอบยิ้มหยันในใจ แต่สีหน้ายังคงแสดงความห่วงใยเหมือนเดิม "ไม่หิวก็ฝืนกินหน่อยเถอะ เธอไม่ได้กินข้าวมาทั้งวัน เดี๋ยวจะเสียสุขภาพ"หลินหว่านไม่สนใจฉัน มีแต่เบือนหน้าไปอีกทาง และจ้องมองเพดานต่อ"คุณหมอหลิน กินหน่อยเถอะนะคะ" ทันใดนั้น พยาบาลเวรก็เดินเข้ามา ในมือถือแซนวิชอีกหนึ่งชุด "คุณไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน จะไม่เป็นผลดีต่อลูกด้วย""คุณกินชิ้นนี้ก็ได้"หลินหว่านมีอาการลังเล มองสิ่งที่อยู่ในมือพยาบาล และมองในมือฉันอีก ฉันเห็นเข้าจึงแกล้งพูด "แม่ทนหิวได้แต่ลูกจะทนหิวไม่ไหว อย่ามางอนฉันเลยนะ รีบกินเร็วเข้า"หลินหว่านลูบท้องเบาๆ แล้วจึงรับแซนวิชจากมือพยาบาลไปหลินหว่านยอมเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อสับเปลี่ยนเอาลูกในท้องของฉันไป ถึงฉันจะไม่รู้จุดประสงค์ของเขา แต่ก็มั่นใจได้อย่างหนึ่ง คือเขาจะไม่ยอมให้เด็กมีอันตรายและก่อนฉันจะเดินเข้ามา ได้เอาแซนวิชที่มีตัวหนอนกู่ไปมอบให้นางพยาบาล บอกเธอว่าฉันทะเลาะกับหลินหว่าน แต่ไม่อยากให้เขาท้องว่าง
หนึ่งวัน?ฉันรู้สึกเหมือนจะเหงื่อตก "เมื่อเปลี่ยนกลับมาแล้ว เธอจะเป็นยังไงบ้างคะ"แม่เฒ่าตอบ "รกตายกินหนอนกู่เข้าไปไม่น้อย ก่อนหน้านี้ก็ถูกคนเลี้ยงควบคุมอยู่ระยะหนึ่ง จนเกิดความผูกพันขึ้น ถ้าเปลี่ยนกลับไปก็จะเกาะรกแม่อยู่อย่างนั้น""ทางหนึ่งก็คือให้รกตายอยู่ในท้อง อยู่อย่างทรมานสักหลายปี หรือไม่ก็ทำแท้ง ผ่าเอารกตายออกจากร่างกายของแม่ แล้วตายพร้อมกัน"คุณยายเห็นฉันไม่พูดจา นึกว่าฉันคงยากจะทำใจ จึงได้พูดต่อ "แต่ตอนนี้รกตายยังไม่ได้เกาะเธอแน่น ถ้าเธอไปเอาเด็กออก ไม่แน่อาจจะรอดชีวิต""และเขาก..ก็ไม่ต้องตายด้วย"ฉันรีบส่ายหน้า "ฉันแค่ต้องการลูกกลับคืน คนอื่นจะเป็นยังไงก็ช่าง!""แล้วตอนนี้ต้องทำไงถึงจะเปลี่ยนกลับได้คะ?"แม่เฒ่าหยิบกระปุกสีดำออกมาอีกหลายใบ ปากบ่นพึมพำอีก ทันใดนั้นก็มีหนอนสองตัวทยอยคลานออกมา"กินเข้าไป" แม่เฒ่าจับหนอนตัวหนึ่งยื่นมาตรงหน้าฉัน พร้อมพูดโดยไม่ลังเลครั้งนี้ฉันไม่ถามอะไรอีก จับตัวหนอนใส่ปากทันทีจากนั้นแม่เฒ่าก็เอาหนอนอีกตัวมายื่นให้ฉัน "ส่วนตัวนี้ หาวิธีให้หลินหว่านกินเหมือนกัน จากนั้นเธอไปหาที่หลบซ่อนตัวไว้ ถ้าผ่านคืนนี้ไปได้ รกจะถูกเปลี่ยนกลับมาเหมือน
ฉันมองดูนาฬิกา ป่านนี้เขาน่าจะไปทำงานแล้ว ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก "ฉันจะกลับไปหาดู"เมื่อกลับถึงบ้าน ฉันตรงดิ่งไปห้องนอน แล้วเริ่มทำการรื้อค้นทุกแห่ง ทั้งลิ้นชัก ใต้เตียงนอน ตู้เสื้อผ้า..ฉันมองหาแทบจะทุกซอกทุกมุม แต่กลับไม่พบอะไรเลยฉันนั่งลงพื้นอย่างอ่อนแรง ความคิดว้าวุ่น และทันใดนั้นเอง จู่ๆ ก็นึกถึงคำพูดคุณยายขึ้นมาอีก ว่าหนอนกู่แฝดต้องเลี้ยงด้วยเลือดสด"ซี้ด.." ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก มือสั่นขณะหยิบมีดขึ้นมา จากนั้นก็กรีดนิ้วตัวเองจนเป็นแผลเลือดเริ่มซึมออกมา พร้อมหยดลงพื้นทีละหยดฉันแทบกลั้นลมหายใจ ตั้งใจฟังความเคลื่อนไหวจากรอบข้าง"ซ่าซ่า..ซ่าซ่า.."ผนังด้านหนึ่งคล้ายมีเสียงเคลื่อนไหวแผ่วเบา ฉันรีบหันไปดู เสียงนั้นมาจากด้านหลังรูปแต่งงานของฉันกับหลินหวายมือฉันสั่นมากขึ้น ขณะค่อยๆ แง้มกรอบรูปแต่งงาน จึงเห็นด้านหลังมีขวดโหลใบหนึ่งและข้างในก็ใส่ตัวหนอนสีดำหน้าตาแบบเดียวกับตัวเมื่อครู่นี้หลินหวาย ใช่เขาจริงๆ!ฉันเกิดอาการหน้ามืด เหมือนจะเป็นลมหมดสติไปไม่นึกฝันเลยว่า คนใกล้ตัวจะไปร่วมมือกับคนอื่น มาคิดร้ายกับฉันถึงเพียงนี้ลูกในท้องฉันก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา ทำไมเขายังท
ฉันแกล้งทำใจเย็น หันไปมองหน้าเขา พร้อมตั้งใจพูดเสียงให้สูงขึ้น "เธอพูดเรื่องอะไรน่ะ ฉันไม่เข้าใจ"หลินหว่านชี้มาที่ท้องฉัน พูดทีละคำช้าๆ "ฉันไปถามเพื่อนแล้ว เขาบอกว่าเมื่อวานไม่ได้เจอเธอ"ฉันกลืนนำลายลงคอ พร้อมถอยหลังไปหลายก้าว "งั้นฉันอาจจะจำผิด เมื่อวานไปมาหลายที่ อาจจำสับสนก็เป็นได้""เธอ.." หลินหว่านเบิกตาราวกับไข่ห่าน แต่เพราะรอบข้างมีคนจ้องมอง เขาจึงได้แต่ถลึงตาใส่ฉันด้วยความโกรธ แล้วหันหลังเดินเข้าห้องตรวจไปและที่ฉันรอคอย ก็คือเวลานี้!ชั่วพริบตานั้นเอง ฉันคว้าคอเสื้อด้านหลังของหลินหว่านไว้ แล้วออกแรงยกขึ้นมีหนอนสีดำตัวอ้วนที่น่าขยะแขยงคลานอยู่แผ่นหลังเขาจริงๆ ตัวเกือบเท่าครึ่งฝ่ามือของฉัน และกำลังจะมุดเข้าไปในเนื้อตัวหลินหว่าน เห็นแล้วชวนให้ขนลุกจริงๆ"ว้าย.."มีเสียงร้องดังขึ้นท่ามกลางผู้คน ผู้หญิงวัยกลางคนที่อยู่ใกล้ฉันที่สุดตกใจจนหน้าซีด พร้อมทิ้งกระบอกน้ำอุ่นที่อยู่ในมือลงพื้น ซวนเซถอยหลังกรูดไป"เสี่ยวหว่าน ตรงนี้มีตัวหนอนน่าขยะแขยงตัวหนึ่ง ฉันช่วยจับให้นะ" ฉันแกล้งทำเป็นร้องตกใจขึ้นบ้าง พร้อมล้วงมือลงในกระเป๋าหยิบมีดสั้นที่เตรียมไว้ก่อนแล้ว ขยับแล้วจับให้มั่น
"วิญญาณเด็กในรกตายจะบอกเขาว่าเธออยู่ไหน"พูดจบแม่เฒ่าก็เอานิ้วลงไปคนในกระปุกนั้น เพียงไม่นานจึงเห็นหนอนตัวเล็กสีดำเมื่อมตัวหนึ่งเลื้อยจากซอกนิ้วของเธอขึ้นมา ฉันดูแล้วขยะแขยงมากจากนั้นเธอก็บี้ตัวหนอนจนเละ ใส่ลงไปในน้ำเปล่าแก้วหนึ่งแล้วยื่นให้ฉัน "ดื่มซะ"ฉันรู้สึกกลัว แต่แม่เฒ่ากลับบอกว่า "หนอนกู่ก็มีสิ่งที่มันกลัว ดื่มเข้าไปซะ มันจะช่วยควบคุมรกตายในท้องของเธอได้"ฉันดื่มน้ำไปคำหนึ่ง แล้วหลินหว่านก็ส่งข้อความมาอีก [อีกสิบห้านาทีจะถึงแล้วนะ]ฉันกลัวจนรีบดื่มน้ำไปหมดแก้ว "แล้ว..ลูกในท้องจะทำไงดีคะ? ทำยังไงถึงจะเปลี่ยนตัวกลับมาได้"แม่เฒ่ากล่าวตอบ "ตอนนี้รกตายถูกเขาควบคุมไว้แล้ว สับเปลี่ยนไม่ได้ เธอต้องเอาหนอนกู่ในตัวเขาออกมาก่อน แล้วมาให้ฉัน"ข้อนี้..ฉันไม่เข้าใจ.."คุณบอกว่าเขากับฉันต่างกินหนอนกู่เข้าไปพร้อมกัน แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าหนอนกู่ในตัวเขาอยู่ตรงไหน"แม่เฒ่าชี้ที่แผ่นหลังฉัน พลางกล่าว "สิ่งที่เธอกับเขากินไปพร้อมกันคือคุณไสยในการสับเปลี่ยนรก แต่หนอนกู่ที่ออกฤทธิ์จริงๆ ยังอยู่ที่แผ่นหลังของเขา เธอต้องไปจับมันออกมา ให้เขาไม่สามารถควบคุมหนอนกู่อื่นๆ ในท้องเธอได้อีก หลังจา
หนึ่งชั่วโมงต่อมา หมอดูผลอัลตราซาวด์ท้องของฉันพร้อมคิ้วที่ขมวดมุ่น คิดจะพูดแต่ก็ไม่พูดหัวใจฉันกระตุกแรง พร้อมรีบแย่งผลมาดูเอง ในนั้นมีพิมพ์คำว่า 'ทารกในครรภ์หยุดพัฒนาการ'"คุณสวี เด็กในท้องหยุดการเจริญเติบโตประมาณหนึ่งอาทิตย์แล้ว ตั้งครรภ์ห้าเดือนกว่า ถ้าเอาออกตอนนี้อาจจะ.."หมอยังพูดอะไรต่ออีก แต่ฉันฟังไม่เข้าหูทั้งสิ้น สมองคล้ายเกิดความเบลอชั่วขณะฉันวิ่งออกไปทางประตู พร้อมโซซัดโซเซเดินไปตามทาง แล้วก้มตัวลง น้ำตาไหลพรากไม่หยุดเด็กหยุดพัฒนาการเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้ว?แต่เมื่อสองวันก่อนไปโรงพยาบาล หลินหว่านยังบอกว่าลูกแข็งแรงดีมากทำไมถึงเป็นแบบนี้?ลูกของฉัน อยู่ดีๆ จะหายไปได้ยังไง?หลินหว่าน ทำไมทำกับฉันแบบนี้?ฉันหวนนึกถึงคำพูดของแม่เฒ่าผมขาวคนนั้น ใช่แล้ว ยังมีแม่เฒ่าอีกคน ไม่แน่เขาอาจช่วยฉันได้ฉันตาลีตาเหลือกรื้อซองแดงที่เขาให้ออกจากกระเป๋าถือ มือสั่นขณะกดหมายเลขโทรศัพท์ "สวัสดีค่ะคุณยาย ฉันคือ.."ยังไม่ทันได้พูด ก็ถูกขัดจังหวะเสียก่อน "เอาซองนั้นใส่เงินหนึ่งแสนสี่หมื่นสี่พันสี่ร้อยสี่สิบบาท แล้วไปบ้านเลขที่ยี่สิบเอ็ดชั้นสาม ถนนอิงหยวนหนึ่งแสนสี่หมื่นสี่พันสี่ร้อยสี
"เนื้อปลา?" เมื่อฉันทวนคำๆ นี้ และยังได้เอามือปิดปาก หน้าตาตื่นตกใจเมื่อครู่ฉันได้กินเนื้อปลาจริงๆ แต่เขารู้ได้ยังไง?ยายแก่นี่คงไม่คิดมาหลอกฉันนะ?เมื่อนึกถึงตรงนี้ ฉันก็เริ่มมองเขาอย่างหวาดระแวง พร้อมถอยหลังไปครึ่งก้าวที่ไหนได้เขาไม่ได้มองหน้าฉันเลย กลับเอามือวางลงที่หน้าท้องฉันแทนฉันรีบเอามือป้องไว้ตามสัญชาตญาณ แต่ไม่รู้เพราะอะไร ร่างกายคล้ายต้องมนต์สะกดจนขยับไม่ได้ ปล่อยให้เขาเอามือเหี่ยวย่นลูบหน้าท้องฉันอย่างอิสระ"ตายล่ะ เวรกรรมแท้ๆ เวรกรรม!" ผ่านไปครู่หนึ่ง หญิงแก่รีบหดมือราวกับถูกไฟช็อต สีหน้าเปลี่ยนเป็นหมองคล้ำ "คนๆ นี้ช่างเลวร้ายนัก เด็กอยู่ดีๆ ถูกเปลี่ยนเป็นรกตายยังพอว่า ยังป้อนตัวหนอนกู่ให้รกตายกินอีก""รกตายจะกัดกินและอาศัยอยู่ในร่างคุณ จนกระทั่งแยกออกจากร่างคุณไปแล้ว คุณก็จะตายด้วย แก้ยากนัก แก้ยากมาก!"ถึงฉันจะไม่ค่อยรู้เรื่องคุณไสยนักต่คำพูดของเขาทุกคำ แทบทำให้ฉันรู้สึกขนลุกขนชันรกตาย? ลูกของฉันจะเป็นรกตายได้ยังไง?สองวันก่อนฉันเพิ่งไปตรวจที่โรงพยาบาลมา ผลที่ได้คือทุกอย่างปกติดี!ฉันรีบคว้ามือยายแก่นั่นไว้ พร้อมถามเสียงแหลม "คุณพูดเรื่องอะไร ลูกฉันยังสบาย