3 - สัญญาชำระหนี้ [2/2]

เพราะคำว่า ‘รัก’ ที่สามีพร่ำบอกอยู่เสมอ ทำให้นภัสสรมาที่นี่ มาที่บ้านของเจ้าหนี้ ผู้ต้องการให้เธอเป็นนางบำเรอแลกกับการใช้หนี้ของสามีที่เธอไม่ได้มีส่วนก่อ ความขมขื่นที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้ ทำเอาเธอปวดร้าวแทบขาดใจ ไม่คิดว่าสุดท้ายแล้วชีวิตจะมาลงเอยเช่นนี้ แม้จะเตรียมใจไว้ว่าหากสุดท้ายหาเงินมาจ่ายงวดแรกไม่ได้ก็อาจจะยอมตอบตกลง แต่ทว่าณรงค์กลับออกปากให้เธอทำตามข้อเสนอ ทั้งที่ยังไม่ได้พยายามหาทางรอดอย่างถึงที่สุด

มันก็แน่อยู่แล้ว จะพยายามหาทางอื่นไปให้เหนื่อยไปทำไม ในเมื่อให้เมียอย่างเธอเอาตัวเข้าแลกก็สิ้นเรื่อง

“หนูนภัสสรเชิญทางนี้เลยค่ะ” ป้าแม่บ้านเอ่ยเรียกให้เธอไปพบเจ้าของบ้าน

“ค่ะป้า”

เธอค้อมหัวเล็กน้อย ทำเอาป้าแม่บ้านอดยิ้มไม่ได้กับท่าทางนอบน้อมของหญิงสาว

“หนูนภัสสรทานอะไรมาหรือยังคะ”

“ทานมานิดหน่อยแล้วค่ะป้า”

“แล้วอิ่มไหมคะเนี่ย ทานอะไรเพิ่มไหมคะ เดี๋ยวป้าเตรียมไว้ให้พร้อมคุณชัชเลย”

หญิงวัยเจ็ดสิบเอ่ยอย่างอ่อนโยน ทำเอานภัสสรรู้สึกเหมือนกับได้รับการปลอบประโลม แม้จะเป็นคำพูดเพียงไม่กี่คำจากหญิงแปลกหน้า แต่มันกลับแสดงความเป็นห่วงเป็นใยจนเธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่เป็นไรค่ะป้า หนูเกรงใจ”

“ไม่ต้องเกรงใจเลยค่ะ ป้ายินดีทำให้”

“ขอบคุณนะคะ”

“ป้าสายจัดอาหารมาสองชุดเลยก็ได้ครับ” เสียงเจ้าของบ้านเอ่ยแทรกขึ้น

“ได้ค่ะ เดี๋ยวป้าไปเตรียมให้นะคะ” หญิงสูงวัยยิ้มละมุนก่อนจะมุ่งหน้าไปยังห้องครัว

“ไม่เจอแค่สองสามวัน หน้าเธอดูหมองลงนะ”

ชัชวาลเอ่ยแหย่ แต่ทำเอาหญิงสาวกระอักกระอ่วนใจอย่างบอกไม่ถูก ใครมันจะไปกินอิ่มนอนหลับมีความสุดได้ เมื่อมีเจ้าหนี้อย่างเขาคอยตามจี้ตามทวงอยู่ทักวี่วัน

“คงจะเครียดหาเงินใช้หนี้น่าดูเลยล่ะสิ”

“เสี่ยคะ เรื่องข้อเส-” เสี่ยชัชยกมือห้าม ทำให้เธอต้องหยุดพูดกลางคัน

“ค่อยว่ากันหลังจากกินข้าวเสร็จแล้วดีไหม”

“ก็ได้ค่ะ” เธอตอบพลางหยักหน้า

“เธอดื่มไวน์ได้ไหม” ชัชวาลเปลี่ยนเรื่อง

“คิดว่าพอได้ค่ะ แต่ปกติสรไม่ค่อยดื่ม”

“ทำไมล่ะ ผัวเธอไม่ค่อยซื้อให้กินเหรอ”

คำถามเหน็บแนมจี้ใจดำนภัสสรจนพูดไม่ออก สิ่งที่ชัชวาลพูดไม่ได้เกินจริงเลยสักนิด เธอไม่ค่อยได้ดื่มได้กินอะไรตามใจอยากเท่าไหร่นัก ทั้งที่ก่อนแต่งงาน ณรงค์มักจะสรรหาของที่ต้องการมาให้เธอได้เสมอ

“ฉันแค่แหย่เล่น ไม่นึกว่าจะจริง”

เขายิ้มขำขณะหยิบขวดไวน์ในห้องทำงานออกมา

“เธออุตส่าห์มาหาฉันทั้งที ฉันเปิดไวน์ขวดนี้ดีกว่า ฉันว่าเธอน่าจะชอบ สปาร์กกิ้งรสผลไม้หวาน ๆ น่าจะเหมาะกับเธอ”

“จะขวดไหนก็คงเหมือนกันแหละค่ะ ต่อให้ราคาแพงขนาดไหน ลิ้นของสรก็คงแยกของแพงของมีคุณภาพไม่ออกอยู่ดี”

ความเศร้าสร้อยฉายแววในดวงตากลมโตของหญิงสาว รู้สึกหดหู่เมื่อย้อนนึกถึงชีวิตตัวเองที่ค่อย ๆ ห่างไกลจากความฝันไปเรื่อย ๆ

“ต่อไปกินบ่อย ๆ เดี๋ยวก็แยกออกเอง”

คนแก่กว่ายิ้มอบอุ่น ทำเอาหัวใจของหญิงสาวสั่นไหวอย่างอธิบายไม่ได้

“ฉันว่าไปกันดีกว่า ป้าสายน่าจะจัดโต๊ะเสร็จแล้ว”

“ได้ค่ะ”

สเต๊กเนื้อชั้นดีเสิร์ฟพร้อมซอสสูตรพิเศษถูกจัดวางไว้อย่างเรียบร้อยสำหรับเจ้าของบ้านและแขกคนสำคัญ เมนูนี้นภัสสรอยากกินมานานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสจะได้ลิ้มลองเลยสักครั้ง เพราะราคาของมันเทียบเท่ากับค่ากับข้าวทั้งอาทิตย์ของเธอ หากเลือกความสุขเพียงสั้น ๆ แล้วเธอต้องระทมทุกข์กับไข่ต้มไปทั้งอาทิตย์ เธอขอเลือกกินข้าวแกงธรรมดาทุกวันจะดีกว่า อย่างน้อยมันก็ทำให้เธออิ่มท้องและมีความสุขแบบพอเพียงโดยไม่ได้รู้สึกขาดอะไร แม้ว่ามันจะไม่ใช่ชีวิตแบบที่เธอใฝ่ฝัน

“ปกติเธอกินเนื้อไหม ถ้ากินไม่ได้ฉันจะได้ให้ป้าสายทำอย่างอื่นมาให้”

“สรกินได้ค่ะ”

เธอตอบเสียงอ่อน รู้สึกเก้กังอยู่ไม่น้อย ไม่รู้ว่านภัสสรคิดมากเกินไปหรือเปล่า แต่เสี่ยชัชปฏิบัติกับเธอดีเกินกว่าที่เจ้าหนี้จะทำกับลูกหนี้

“กินเสียสิ เดี๋ยวมันจะเย็นเสียก่อน”

“ค่ะเสี่ย”

เวลาล่วงเลยไปจนอาหารในจานของทั้งสองพร่องหายไปจนหมด นภัสสรรู้สึกผ่อนคลายขึ้นหลังจากได้กินอาหารชั้นดีกับไวน์รสเลิศ แม้ว่าจะเป็นความสุขเพียงชั่วขณะหนึ่ง แต่มันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมอยู่มาก

ใครว่าความสุขซื้อไม่ได้ มันก็เห็น ๆ อยู่ ว่ามีเงินแล้วมีความสุขกว่าตอนไม่มีเป็นไหน ๆ

“เป็นไง อาหารถูกปากไหม” ชัชวาลเอ่ยพลางแกว่งแก้วไวน์เบา ๆ

“อร่อยดีค่ะ”

“แล้วเธอชอบไหม”

“ชอบค่ะ” เธอยิ้มบาง

“ฉันหมายถึง... เธอชอบไหมชีวิตแบบนี้” ดวงตาคมเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง จนเธอทำตัวไม่ถูก

“ชีวิตที่ไม่ต้องดิ้นรนจนเกินไป อยากจะทำอะไรก็ได้ทำ อยากจะกินอะไรก็ได้กิน”

เขาเว้นช่วงพลางลอบมองท่าทีจองนภัสสรที่นั่งตรงหัวโต๊ะฝั่งตรงข้าม

“เธออยากมีชีวิตแบบนั้นบ้างไหมล่ะ”

“ใคร ๆ ก็อยากสบายกันทั้งนั้นแหละค่ะ แต่ว่าตอนนี้มันคงยากสำหรับสร”

“ทำไมล่ะ เธอจะปฏิเสธข้อเสนอฉันเหรอ” เขาเลิกคิ้วถามพลางส่งสายตาเจ้าเล่ห์

“เปล่าค่ะเสี่ย ที่สรมาวันนี้ก็จะมาบอกเสี่ย ว่าสรตกลงทำตามข้อเสนอของเสี่ยค่ะ”

ชัชวาลยิ้มอย่างพอใจเมื่อได้ฟังคำตอบ

“แต่ว่าสรไม่ตกลงปากเปล่านะคะ สรขอเอกสารสัญญาไว้เป็นหลักฐานด้วยค่ะ”

เขายิ้มขำกับความทันคนของนภัสสร คิดไม่ผิดที่เขาเลือกผู้หญิงคนนี้

“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ทำอะไรมันก็ต้องชัดเจนทั้งสองฝ่าย”

“ขอบคุณค่ะเสี่ย”

หญิงสาวโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง ที่เหลือก็แค่รอเวลาให้ครบหนึ่งปี เธอกับสามีก็จะได้เป็นอิสระจากนรกขุมนี้สักที

“ไหน ๆ วันนี้เธอก็มาแล้ว จ่ายหนี้งวดแรกให้ฉันสักหน่อยดีไหม”