ตอนที่ 9

"อะไรพวกแก ทำไมมองฉันอย่างนั้น"

ก็จะไม่ให้มนต์คนสวยถามได้ไงล่ะ ก็เพื่อนสามตัวเล่นนั่งจ้องขนาดนี้ จะกินเตี๋ยวก็กินไม่ลง

"เล่ามา" อื้ม พร้อมกันเชียว

"เล่าไรวะ" ฉันก็แค่แกล้งมันไปงั้นแหละ จริง ๆ ก็รู้แหละว่าพวกมันอยากรู้อะไร

"ก็ใครมันไปจี้จุดแกล่ะวะ องค์ถึงได้ลง" ยัยหวานถามด้วยความอยากรู้สุด ฉันยิ้มหวานให้พวกมันหนึ่งครั้ง

"ถ้าฉันจำไม่ผิด ฉันบอกพวกแกว่า ถึงคอนโดจะเล่าให้ฟัง เพราะฉะนั้นรอก่อนนะเด็ก ๆ" ฉันพูดจบก็ก้มลงกินก๋วยเตี๋ยวต่อ

"พรุ่งนี้ มาพบฉันที่ห้องตอนบ่ายสอง"

เพิ่งกินก๋วยเตี๋ยวได้คำเดียว เสียงไอ้เฮดว้ากก็ดังขึ้นมาในหัว

"นี่! พวกแก ตอนนี้กี่โมงแล้ววะ" ปากถามแต่ก็ไม่ได้หยุดกินก๋วยเตี๋ยวแสนอร่อยของฉันเลยสักนิด

"บ่ายสอง" o_o

"ฮะ บ่ายสอง ตาย ตายแน่ ๆ ตาย ๆ" ฉันรีบเก็บของเข้ากระเป๋า

"ใครตายยัยมนต์" ยัยพิ้งค์ถาม

"ไม่มีเวลาแล้วแก ไปก่อนนะ" พูดจบฉันก็รีบวิ่ง ย้ำว่าวิ่งขึ้นตึกวิศวะห้องไอ้เฮดว้ากทันที ตายแน่ ฉันตายแน่ ป่านนี้แช่งชักหักกระดูกฉันแล้วมั้ง

"ขออนุญาตค่ะ"

หลังจากถึงห้องฉันก็เปิดประตูพรวดเข้าไปพร้อมกับคำขออนุญาตที่ไม่อยากฟังคำตอบรับเท่าไหร่ ก็ฉันเปิดเข้ามาแล้วหนิ สายมากด้วย แต่พอเงยหน้าเท่านั้นแหละ อยู่กันครบเลย พี่วิน พี่เหนือ พี่ดิน และไอ้พี่พายุทอร์นาโด ฮึ่ย ทำไมต้องทำหน้าดุอย่างนั้นด้วยล่ะ คนสวยกลัวนะ ไม่ได้ ๆ แกจะแสดงให้พี่มันเห็นไม่ได้ว่าแกกลัวไอ้มนต์ แกต้องสู้กับสายตามันสิวะ คิดได้ดังนั้นฉันก็จ้องเข้าไปในตาของพี่มันทันที สายตานิ่ง ๆ แบบนี้น้องใจไม่ดีนะเจ้าคะคุณพี่

"ผมนัดคุณกี่โมง" ทำไมเสียงต้องนิ่งด้วยวะ

"ผมถามว่าผมนัดคุณกี่โมง!!!" ฉันสะดุ้งทันทีที่พี่มันพูดประโยคเดิม แต่ตะโกนใส่นี่สิ ทำไมต้องทำเสียงดังด้วย ถึงจะเป็นคนห้าว ๆ แต่ก็ไม่ชอบให้ใครมาดุนะเว้ยเฮ้ย

"บ่ายสองค่ะ" ฉันตอบพี่มันตาก็ยังจ้องพี่มันไป พี่มันมองฉันเหมือนจะไม่พอใจนะ ก็อยากมาให้ตรงเวลาอยู่หรอก แต่ก็ตั้งแต่พวกพี่มันออกจากห้องประชุมมา เจ๊ริชชี่ปล่อยพวกฉันที่ไหนล่ะ ก็นั่งคุยเรื่องคอนเซปต์กับรายละเอียดหลาย ๆ อย่างอีกมากมาย กว่าจะปล่อยออกมาก็บ่ายโมงครึ่งละ คนก็หิว ก็ไม่คิดว่าจะนานขนาดนั้นไหมวะ นี่นึกขึ้นได้ก็รีบมาเลยไหมล่ะ หิวก็หิว ทั้งวันเพิ่งจะได้กินแซนด์วิชไปหนึ่งชิ้นก็กะว่าจะมากินที่นี่ตอนเที่ยงทีเดียว แล้วก็ไม่คิดว่าเจ๊ ๆ ทั้งหลายจะประชุมนานขนาดนั้น แถมพอจะได้กินก็กินไปแค่คำเดียวเอง หิวนะเว้ย เดี๋ยวแม่ก็กินแทนข้าวซะเลยหนิ

"หึ ดีเนอะ ผมนัดคุณบ่ายสอง แต่คุณมาถึงช้าสิบนาที นี่เหรอตัวแทนที่จะลงแข่งขัน นี่เหรอตัวแทนที่จะแต่งเพลงเอง นี่เหรอที่เพื่อนคุณพี่คุณไว้วางใจให้ลงแข่งขัน ขาดความรับผิดชอบสิ้นดี ผมถามหน่อย ความรับผิดชอบคุณอยู่ที่ไหนหมดฮะ!!"

"เฮ้ย มึงไอ้พายุ ใจเย็นสิ" พี่วินพูด

"ใช่น้องมันกลัวหมดแล้ว" พี่ดิน

"มึงจะอะไรนักหนาวะ แค่สิบนาทีเอง" พี่เหนือ

"พวกมึงไม่ต้องพูด เรื่องนี้พวกมึงไม่เกี่ยว" พี่มันหันไปพูดกับเพื่อนพี่มัน

"ขอบคุณนะคะพี่วิน พี่เหนือ พี่ดิน ที่ปกป้องหนู แต่แค่นี้เองไม่เป็นไรหรอกค่ะ" ฉันหันไปขอบคุณพี่ ๆ

"เห็นไหมขนาดเจ้าตัวเขายังไม่เป็นไรเลย พวกมึงจะเดือดร้อนแทนเจ้าตัวทำไม" ฉันหันไปมองหน้าพี่มันนิ่ง

"มีอะไรจะด่าอีกไหมคะ ฉันผิดเองแหละที่มาไม่ตรงเวลา ถ้าจะแค่เรียกมาด่า ก็ด่าให้จบเร็ว ๆ เถอะค่ะ ฉันจะได้รีบกลับ" ฉันหันไปพูดกับพี่มันทันที

"หึ อวดดี ถ้าฉันไม่สั่งให้กลับเธอก็กลับไม่ได้" ฉันมองพี่มันด้วยความโมโห อดไว้น้ำมนต์ อดทนไว้

"ถ้างั้นมีอะไรจะสั่งดิฉันหรือให้ฉันทำก็รีบ ๆ เถอะค่ะ เสร็จแล้วจะได้รีบกลับ" ฉันพูดและมองหน้าพี่มันนิ่ง ๆ

"อวดเก่งให้ได้ตลอด"

"ฉันไม่ได้อวดเก่ง"

"ผมไม่ได้สั่งให้คุณพูด ไม่ต้องพูด" เราสองคนมองตากันนิ่ง ๆ ฉันไม่รู้ว่าเขาอ่านฉันออกไหม แต่ฉันอ่านเขาไม่ออก ถ้าถามความรู้สึกของฉันตอนนี้ มันทั้งหิว ทั้งโมโห แต่มันทำอะไรไม่ได้ไง เจ็บใจตัวเอง ฉันเริ่มรู้สึกร้อน ๆ ที่เบ้าตาแล้วล่ะ อึบไว้น้ำมนต์ แกจะอ่อนแอต่อหน้าไอ้บ้านี่ไม่ได้ ฉันมันพวกถ้าทำอะไรไม่ได้ มันจะรู้สึกอยากร้องไห้น่ะ

"ไปทำความสะอาดห้องเก็บอุปกรณ์กีฬา ถ้าไม่เสร็จก็ไม่ต้องกลับ" ช่วยบอกฉันทีสิว่าสิ่งที่ฉันได้ยิน หูฉันไม่ได้ฝาด

"ได้ยินแล้วไม่ใช่เหรอ ไปสิ" เขาพูด ฉันมองหน้าเขานิ่งก่อนจะเดินออกไป เขาคิดอะไรอยู่วะ มันไม่ง่ายเลยนะเว้ย ห้องเก็บอุปกรณ์กีฬาก็ตั้งใหญ่ ทำคนเดียวมันก็ไม่ใช่ง่าย ๆ เลยนะ แล้วก็กว่าจะเสร็จ นี่ก็จะบ่ายสามอยู่ละ หิวก็หิว แล้วเมื่อไหร่จะได้กลับ แล้วเมื่อไหร่จะได้กิน โมโหเว้ย