บทที่ 0003

บทที่ 3 ฝ่ามือหัตถ์เทวะ

หยางซีซียังคงมองฝ่ามือของตนเองด้วยความความดีใจ ดวงตาคู่สวยของเธอเบิกกว้างราวกับไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น นางค่อยๆ ยกมือขึ้นมาแนบแก้มเบาๆ เพื่อสัมผัสความรู้สึกนี้และให้แน่ใจว่าวิชาหัตถ์เทวะอันแสนวิเศษนั้นได้ตามนางมาสู่ยุคนี้ด้วยจริงๆ

ทันใดนั้น นางก็ได้ยินเสียงลมหนาวพัดกระหน่ำผ่านบ้านไม้หลังเก่า ผนังบ้านสั่นไหวและครางเบาๆ เมื่อรับแรงลม หยางซีซีเงยหน้าขึ้นมองไปที่ผนังบ้านที่เก่าที่แทบจะบังแดดลมไม่ได้ สีหน้าของนางแสดงความเป็นห่วง ก่อนจะก้มหน้าลงมองเด็กน้อยทั้งสองอีกครั้ง

เด็กๆ กำลังนอนขดตัวอยู่บนเตียงเตาและขยับเข้าหาร่างของเธอ แต่ทว่าความหนาวเย็นจากลมหนาวที่รุนแรงก็ทำให้พวกเขาเหมือนจะสู้ไม่ไหว ริมฝีปากของเด็กน้อยทั้งคู่เริ่มซีดและสั่นเล็กน้อย แสดงให้เห็นถึงความหนาวเหน็บที่พวกเขาต้องทน หยางซีซีรู้สึกเจ็บปวดที่เห็นภาพนั้น นางค่อยๆ ลูบใบหน้าของเด็กน้อยทั้งสองเบาๆ ด้วยความอ่อนโยน ราวกับกลัวว่าพวกเขาจะตื่นจากการหลับ

เมื่อเห็นว่าผิวหน้าของเด็กๆ เริ่มผ่อนคลายลง นางใช้ฝ่ามือที่ตอนนี้มีพลังของหัตถ์เทวะวิ่งวนอยู่ ลูบไปที่เสื้อผ้าของเด็กๆ อย่างเบามือ ทันใดนั้น เสื้อผ้าที่เคยเก่าและบางก็กลับกลายเป็นเสื้อผ้าใหม่ที่หนาและอบอุ่นขึ้นนางไม่รอช้า ห่มผ้าผืนใหม่ที่อยู่ในมือทับให้เด็กๆ อีกชั้นหนึ่ง ผ้าห่มนั้นดูหนาและนุ่ม ราวกับสามารถกักเก็บความอบอุ่นจากไฟในเตาและจากพลังของหัตถ์เทวะได้อย่างสมบูรณ์ เด็กน้อยทั้งสองขยับตัวเล็กน้อย พยายามหาท่าที่สบายที่สุดก่อนจะหยุดนิ่งลงอีกครั้ง ราวกับว่าพวกเขารู้สึกอบอุ่นและสบายใจในท่าทางใหม่ที่ปรับแล้ว

หยางซีซีมองอาการของพวกเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยกยิ้มที่มุมปาก เมื่อจัดการกับปัญหาเล็กๆ ตรงหน้าเสร็จ ตอนนี้หยางซีซีค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองสำรวจห้องเล็กๆ รอบตัวอีกครั้ง ความรู้สึกหดหู่เข้าครอบงำจิตใจเมื่อเห็นข้าวของเครื่องใช้ที่เก่าและชำรุดทรุดโทรม นางรู้สึกถึงความยากลำบากของชีวิตครอบครัวนี้เป็นอย่างยิ่ง แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านหน้าต่างไม้เก่าลอดผ่านฝุ่นละอองที่ล่องลอยอยู่ในอากาศมากระทบใบหน้าของนาง ทำให้นางรู้สึกถึงความเหงาและโดดเดี่ยวห้องเล็กๆ ที่แทบจะไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรเลยนอกจากตู้เสื้อผ้าเก่าๆ และโต๊ะเล็กๆ ข้างเตียงเตา ที่ขาโยกเยก

หยางซีซีขมวดคิ้วเล็กน้อยความรู้สึกเจ็บปวดเกิดขึ้นใจนางอยู่ครู่หนึ่ง นางไม่เคยคิดว่าชีวิตของตนจะต้องมาเผชิญกับความยากลำบากเช่นนี้ เมื่อก่อนนางคือฮองเฮาผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดินมีทุกอย่างครบครัน พระราชวังที่งดงามอลังการ เครื่องประดับเพชรนิลจินดา เสื้อผ้าที่ปักด้วยดิ้นทองคำ อาหารการกินที่คัดสรรอย่างดีที่สุดมาให้นางทั้งนางกำนัล บ่าวทาสล้อมหน้าล้อมหลังอยู่ตลอดเวลา แต่ทว่าตอนนี้...รอบตัวนางเต็มไปด้วยความทรุดโทรม บ้านหลังเล็กๆ ที่ดูเหมือนจะพังทลายลงมาได้ทุกเมื่อ และข้าวของเครื่องใช้ที่เก่าจนแทบจะใช้งานไม่ได้ นางรู้สึกเหมือนถูกกักขังอยู่ในโลกที่แตกต่างออกไปราวกับนางกำลังฝันร้ายอยู่อย่างไรอย่างนั้น

ความทรงจำในอดีตผุดขึ้นมาในหัวของนางอย่างไม่ขาดสาย ภาพของพระราชวังที่เต็มไปด้วยสีสันสดใส ใบหน้าของฮ่องเต้ที่เคยแสดงความรักใคร่ต่อนาง และเสียงดนตรีที่ไพเราะดังก้องไปทั่วพระราชวัง บรรดานางสนม นางกำนัล ญาติมิตรสหายมากมาย ทำให้หัวใจของนางเจ็บปวด นางจะปรับตัวเข้ากับชีวิตใหม่แบบนี้ได้อย่างไรกัน นางคิดเศร้าสร้อยอยู่พักหนึ่งก็ถอนหายใจออกมายาวๆ เฮ้อ….สวรรค์ในเมื่อพวกท่านส่งข้ามาแล้วไยถึงได้ให้มาในสถานที่ที่ลำบากยากแค้นเช่นนี้เล่า ข้าทำสิ่งใดผิดหนักหนาหรือ?? ที่ผ่านมาข้านั้นเป็นหมอที่ช่วยชีวิตผู้คนมามายมาย พอมาอยู่ในตำแหน่งฮองเฮาข้าก็ช่วยฮ่องเต้ดูแลราษฎร รักพวกเขาดุจบุตรหลาน ยามที่แคว้นมีภัยพิบัติใดๆ ล้วนเป็นข้าที่เข้าช่วยเหลือ แล้วเหตุในพวกท่านถึงได้ส่งข้ามาให้ลำบากเช่นนี้เล่า…นางคิดต่อว่าต่อขานสวรรค์อยู่ในใจ แต่ทว่าหากมองในแง่ที่ดีนั้นคือ อย่างน้อยสวรรค์ก็ให้โอกาสให้นางมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง ไม่ว่าจะด้วยจุดประสงค์ใด ตอนนี้นางก็มีชีวิตยังไม่ได้ตายตกไป..เช่นนั้นก็พยายามปรับตัวอยู่ให้ได้ก็แล้วกัน หยางซีซีคิดและปลอบใจตัวเองไปด้วย

นางพยายามลุกขึ้นนั่งบนเตียงไม้เก่าๆ ร่างกายของนางยังคงรู้สึกอ่อนล้า แต่นางก็ไม่ยอมแพ้ นางจะต้องแข็งแกร่งขึ้นเพื่อดูแลตัวเองดูแลชีวิตที่สวรรค์ให้มาและครอบครัวใหม่แห่งนี้ให้ได้ หญิงสาวคิดราวกับกำลังเรียกพลังบวกในตัวเองออกมา หยางซีซีคิดว่าตอนนี้นางจะใช้พลังหัตถุ์เทวะที่ตามนางมาเพื่อรักษาอาการป่วยของตัวเองให้หายขาดเสียทีก่อน เมื่อร่างกายแข็งแรงถึงจะมีกำลังต่อสู้กับปัญหานางคิดจากนั้นก็ลงมือทันที

หยางซีซีสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะค่อยๆ ยกฝ่ามือขึ้นมาตรงหน้า ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความพอใจ เมื่อเห็นแสงสีขาวนวลเริ่มเปล่งประกายออกมาจากฝ่ามือของตนเอง จากนั้นก็วางฝ่ามือบนหน้าผากของตัวเองทันที ฉับพลันนางรู้สึกถึงพลังงานที่ไหลเวียนจากฝ่ามือค่อยไหลลงสู่ร่างกายของนางอย่างช้าๆ แสงสีขาวค่อยๆ แผ่กระจายไปทั่วร่างกายของนาง มันวิ่งวนไปทุกที่เหมือนกับจะเป็นการซ่อมแซมส่วนที่เสียหาย และส่วนที่ทำงานไม่เต็มประสิทธิภาพ หยางซีซีรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ความเจ็บป่วยที่เคยรุมเร้าค่อยๆ จางหายไป นางรู้สึกแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ ทุกขณะ ราวกับได้รับพลังงานใหม่เข้ามาในร่างกาย เมื่อแสงสีขาวค่อยๆ ดับลง นางรู้สึกสดชื่นและกระปรี้กระเปร่ามากกว่าที่เคย ตอนนี้หลังจากที่นางได้รับพลังการเยียวยาจะฝ่ามือหัตถ์เทวะแล้ว ราวกับว่าร่างกายของตัวเองคล้ายจะสามารถเปล่งแสงออกมาอย่างไรอย่างนั้น หยางซีซีรู้สึกดีมากทีเดียว ตอนนี้นางมีฝ่ามือหัตถ์เทวะนางจะกลัวอะไรกับความลำบากยากแค้นกันเล่า…

เอาหล่ะ!!! ทีนี้ก็มาดูกันว่าสวรรค์เตรียมอะไรให้นางบ้าง หลังจากที่ส่งนางมาอยู่ในยุคที่ยากลำบากเช่นนี้….

****สิ่งที่สวรรค์เตรียมให้นางนั้นคือ ครอบครัวขนาดใหญ่คนเยอะอาหารน้อยขาดแคลนทุกสิ่งแต่ข้อดีคือมีสามีหล่อนะ..****

*** ต่อไปจะใช้คำแทนตัวน้องซีซี ว่าเธอนะคะ***