ภายใต้สายตาที่คาดหวังของทุกคน เมิ่งเหยาก็ก้าวลงจากรถด้วยรองเท้าส้นสูงเธอสวมชุดกี่เพ้าสีดำ ชุดกี่เพ้าที่ตัดเย็บอย่างดีทำให้รูปร่างโค้งมนของเธอดูสมบูรณ์แบบ ขณะที่เธอเดิน ก็ทำให้ช่วงหาของเธอก็ปรากฏเป็นรอยแหวกด้านข้าง ดูสมศักดิ์ศรีและสง่างามมากบางคนอดไม่ได้ที่จะกระซิบ “คุณพระ เธอยังเป็นหญิงสาวที่ร่ำรวยคนเดิมในความทรงจำของฉันอยู่หรือเปล่าเนี่ย? ”“ชุดของเมิ่งเหยาโดดเด่นมาก และเธอก็มีรูปร่างที่ดีมากจริง ๆ! ”“สไตล์เสื้อผ้าของเธอดีขึ้นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ”“......”เมิ่งเหยาเม้มริมฝีปากของเธอด้วยความพึงพอใจหลังจากได้ยินการสนทนาเหล่านี้นี่คือปฏิกิริยาที่เธอต้องการในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอฝึกมารยาทที่บ้านทุกวัน เลือกเสื้อผ้าและการแต่งหน้าสำหรับงานวันเกิด เพียงเพื่อต้องการประกาศให้ทุกคนได้รู้ว่าเธอมีศักดิ์ศรีและสง่างามมากกว่าอวิ๋นซู!เธอหยิบปากกาขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ และกำลังจะลงนามในสมุดลายเซ็นต์ ทันใดนั้นก็มีเสียงหอบหายใจอย่างท่วมท้นอยู่ข้างหลังเธอเธอขมวดคิ้วและหันกลับมา เธอตกใจอย่างรุนแรงในรถธรรมดา ๆ ที่ไม่ธรรมดาคนหนึ่ง มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังลงมาผู้หญิงสวมชุดเดรสยา
อวิ๋นซูเพิกเฉยต่อการจ้องมองของเฮ่อหย่วนเจ๋อและยิ้มเล็กน้อย “นายน้อยเหอนี่ความทรงจำไม่ดีจริง ๆ นะคะ ปีที่แล้ว คุณปู่ก็มักจะจัดที่นั่งไว้ให้ฉันที่โต๊ะหลักอยู่แล้วหนิคะ”แค่คำว่านายน้อยเหอคำเดียว ก็ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองห่างเหินกันมากเฮ่อหยวนเจ๋อขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบชื่อที่อวิ๋นซูเรียกเมื่อกี้เลย เมื่อกร่อนเขาจำได้ว่าเธอเคยเรียกเขาว่าหย่วนเจ๋ออวิ๋นซือฉินไอสองครั้งเพื่อดึงดูดความสนใจของเฮ่อหย่วนเจ๋อทันที “คุณเป็นอะไรไหม คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า ให้ผมพาคุณกลับไปก่อนเถอะ? ”อวิ๋นซือฉินส่ายหัวด้วยความยากลำบาก เธอมีแววตาที่แคบลง มองไปทางอวิ๋นซูอย่างเปิดเผย เฮ่อหย่วนเจ๋อกังวลเกี่ยวกับเธอมากอวิ๋นซูหลุดพ้นจากกลอุบายเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอมานานแล้ว ขณะที่กำลังจะจากไป ก็ได้ยินอวิ๋นซือฉินพูดว่า “วันนี้เป็นวันเกิดของคุณปู่ ฉันอยากอยู่ต่อค่ะ พี่คงจะไม่ไล่ฉันไปหรอกใช่ไหม? ”อวิ๋นซูหันกลับมา แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไร ชายชราก็พูดอย่างไร้ความปราณี “แต่ฉันไม่ได้เชิญเธอหนิ”ใบหน้าของอวิ๋นซือฉิงซีดลง เธอมองไปที่เฮ่อหย่วนสืออย่างช่วยไม่ได้เฮ่อหย่วนเจ๋อยืนอยู่ต่อหน้าอวิ๋นซือฉิง “คุณปู่ครับ ซ
อวิ๋นซือฉิงตัวสั่นไปทั่วทั้งตัวและมองไปที่เฮ่อหย่วนเจ๋อ เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่กลับพบกับสายตาที่เย็นชาของคุณปู่หัวใจของเธอเย็นเยือก“คุณคิดถึงพี่เขยของคุณจริง ๆ เหรอ?” คุณปู่ขมวดคิ้ว และรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายไปอย่างเห็นได้ชัดทันใดนั้น ลมหายใจของอวิ๋นซือฉิงก็เร็วขึ้น เธอรีบคัดค้านขึ้นมาทันที "ไม่ใช่ค่ะ คุณปู่ ฉันไม่ได้คิดถึง..."“ในเมื่อไม่ ก็อย่ากลัวที่จะสาบาน”อวิ๋นซือฉิงกัดริมฝีปากของเธอ ภายใต้การจ้องมองของทุกคน เธอพูดทีละคำว่า "ใช่ ฉันอวิ๋นซือฉิงสาบานว่าถ้าฉันแต่งงานกับพี่เขยของฉันในอนาคต เมื่อฉันย่างเท้าออกจากบ้านขอให้ฉันจะถูกรถชนตาย”หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็เงยหน้าขึ้นและจ้องมองที่อวิ๋นซู ด้วยสายตาไม่พอใจอวิ๋นซูยิ้มเบา ๆอวิ๋นซือฉิงอยากให้เธอตาย งั้นเธอก็จะไม่ให้อวิ๋นซือฉิงสามารถแต่งงานกับเฮ่อหย่วนเจ๋อได้ตลอดชีวิตแม้ว่าจะแต่งงานแล้ว ก็จะติดอยู่กับคำสาบานและรู้สึกกังวลจนไม่มีที่สิ้นสุด“ด้วยคำสาบานนี้ ฉันคิดว่าน้องสาวของฉันจะไม่หลงทางอีก วันนี้เป็นวันเกิดของคุณปู่ และเธออก็ป่วยด้วย ในเมื่อมากันแล้วก็อยู่ต่อเถอะ” หลังจากพูดอย่างนั้น เธอเงยหน้าขึ้นมองที่เฮ่อหย่วนเจ
ลูกกระเดือกของเฮ่อเยียนสือขยับเล็กน้อย "โอ้?"เฮ่อหย่วนเจ๋อเกาหัวและรู้สึกคุ้นเคยมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ผ่านไปสักพัก เขานึกยังไงก็นึกไม่ออก จึงนั่งเฉย ๆ แล้วพูดว่า "อาจมีคนอื่นเคยสวมมัน"ไหล่ผายกว้างของเฮ่อเยียนสือทรุดลง เขาส่งเสียงอืมด้วยความสบายใจเฮ่อหย่วนเจ๋อจิบเบียร์เย็นอีกครั้งแล้วสงบสติอารมณ์“ใช่แล้วอารอง คุณจะออกไปข้างนอกไหม?”เฮ่อเยียนสือมองอวิ๋นซูบนหน้าจอแล้วยักคิ้ว "ไม่ การแอบสังเกตอยู่ในมุมมืดนี้ค่อนข้างน่าสนใจมากกว่า"เฮ่อหย่วนเจ๋อพยักหน้าเห็นด้วย "ถ้าอย่างนั้นฉันจะออกไปก่อน"เมื่อนึกถึงว่าจะต้องรับประทานอาหารที่โต๊ะเดียวกับอวิ๋นซูทำให้ขมับของเขาเต้นแรง......ในห้องจัดเลี้ยง อวิ๋นซูกำลังคุยกับคุณปู่เมื่อเห็นพวกเขาทั้งสองพูดคุยและหัวเราะกัน ท่าทางดูใกล้ชิดสนิทสนมมากกว่าลูกทางสายเลือดของตัวเอง สมาชิกครอบครัวเฮ่อคนอื่น ๆ ก็ฉลาด ต่างชื่นชมประจบสอพลอพวกเขาทันที "คุณอวิ๋นรู้วิธีทำให้คุณปู่มีความสุขจริง ๆ โดยปกติแล้วคุณปู่มักจะหน้านิ่งกับพวกเรา และมีเพียงต่อหน้าคุณอวิ๋นเท่านั้นที่สามารถยิ้มอย่างมีความสุขได้"แม้ว่าจะพยายามพูดดีเพื่อประจบ แต่พวกเขาก็พูดความจริงเช่นกันอ
ไอ้คนชั้นต่ำ!นี่มันไร้ยางอายชัด ๆ หลอกล่อดึงดูดพี่หย่วนเจ๋อต่อหน้าผู้คนมากมาย!หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว อวิ๋นซูก็เหมือนกำลังจะตายบนโต๊ะผ่าตัด อวิ๋นซือฉิงก็ค่อย ๆ สงบลงที่โต๊ะหลัก อวิ๋นซูถอนสายตาและเอนหลังเล็กน้อย "ในเมื่อนายน้อยเขาไม่อยากพูด ก็ช่างมันเถอะ"เธอสามารถสอบถามพนักงานได้เลยมีคนที่รู้อยู่แล้วว่าอารองอยู่ที่ไหนท่าทีที่ไม่แยแสของอวิ๋นซูที่มีต่อเขา กระตุกต่อมเฮ่อหย่วนเจ๋ออย่างลึกซึ้งเธอสามารถทำให้ทุกคนพอใจได้ แต่เธอไม่สามารถทำให้เขาพอใจได้? !เมื่อเฮ่อหย่วนเจ๋อกำลังจะมีอาการตอบโต้ เขาก็เห็นเมิ่งเหยา เดินเข้ามาเสิร์ฟไวน์แดงหนึ่งแก้วเมิ่งเหยายิ้มให้กับเฮ่อหย่วนเจ๋อ จากนั้นสายตาของเธอก็มองไปที่อวิ๋นซูเธอหงุดหงิดเพราะโดนอวิ๋นซูแย่งหน้า ดังนั้นเธอจึงคิดหาวิธีที่จะกลับคืนสู่ตำแหน่งเดิมได้ยินมาว่า ของขวัญที่อวิ๋นซูจะมอบให้เป็นซากการเขียนตัวอักษรมากกว่าหนึ่งล้านตัวเธอคิดหาวิธีที่จะทำให้อวิ๋นซูอับอายทันที จากนั้นเธอก็มาถึงโต๊ะหลักอวิ๋นซูรู้สึกไม่สบายใจที่ถูกจ้องมอง เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็บังเอิญเห็นสีหน้าที่ได้อกได้ใจของเมิ่งเหยาเธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมิ่งเหยาหย
“งั้นถือมาให้ทุกคนได้ชมกัน”เมิ่งเหยากล่าวกับเจ้าหน้าพนักงานไม่กล้าขยับและมองดูคุณปู่คุณปู่โบกมือ "เอาเลย ฉันอยากเห็นของขวัญที่เสี่ยวซูมอบให้ฉันด้วย"เจ้าหน้าที่จึงเดินไปหยิบมัน และไม่นานก็เดินกลับมาพร้อมกับถือม้วนคัมภีร์นั้นในขณะที่กางออกมา นี่เป็นงานเขียนพู่กันของเจ้าจือเชียนบุคคลนี้ไม่เป็นที่รู้จักในวงการ ถ้าไม่ใช่เพราะเมิ่งเหยาไม่ถ่ายรูปผลงานของเจ้าจือเชียนด้วยความโกรธ เขาก็คงไม่มีทางรู้เกี่ยวกับบุคคลนี้เลยเมื่อเห็นมันในเวลานี้ เธอก็เบะปากอย่างประชดทันที และรู้สึกรังเกียจกระดาษแผ่นนี้ "อวิ๋นซู นี่คือของขวัญของเธอเหรอ? เธอคิดว่าตัวอักษรเหล่านี้ มันคู่ควรกับสถานะของคุณปู่หรือไม่? และคู่ควรกับความรักที่คุณปู่มีให้เธอหรือไม่?"คนอื่น ๆ ต่างกระซิบเมื่อได้ยินสิ่งนี้“ช่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย คุณปู่รักเธอมากขนาดนี้ เธอกลับมอบผลงานคัดลายมือที่ไม่มีชื่อเสียงให้กับเขา”“ไม่น่าแปลกใจที่นายน้อยเฮ่อไม่ชอบเธอ เธอพูดจาไพเราะ แต่เมื่อลงมือกระทำเเล้ว สามารถบอกได้ว่าเธอเป็นคนแบบไหนจากการกระทำของเธอ”“เกิดมาไม่นานครอบครัวก็ตกต่ำลงทันที ในวันธรรมดาก็ยังสามารถเสแสร้งเป็นลุคคุณหนูให้ทุกคน
คนใช้เข้าหาอวิ๋นซูอย่างเงียบ ๆ "ท่านปู่ เครื่องเคลือบดินเผาของขุนนางอันล้ำค่าเช่นนี้ ต้องการถูกส่งกลับบ้านทันทีและเก็บรักษาไว้อย่างเหมาะสมหรือไม่?"เมื่อคุณปู่เฮ่อได้ยินว่ามันสมเหตุสมผล เขาก็รีบพูดว่า "ส่งคนไปส่งที่บ้านทันที"ท่านปู่หยุดถามคำถาม และในที่สุดอวิ๋นซูก็สามารถถอนหายใจด้วยความโล่งอกและมองดูแม่บ้านด้วยความซาบซึ้งใจคนใช้พยักหน้าให้เธอเล็กน้อยแล้วลงไปจัดหาคนดำเนินการเมื่อเห็นสิ่งนี้ คนอื่น ๆ ก็ยกแว่นตาขึ้นและเดินเข้ามาแสดงความยินดีกับคุณปู่“ท่านปู่ ยินดีด้วยที่ได้รับของขวัญราคาแพงเช่นนี้ ยินดีอย่างยิ่งที่ได้แสดงความยินดีกับคุณ”“คุณอวิ๋นมีความกตัญญูมาก”“ใช่ ใช่ นี่ยังไม่ได้แต่งงานเลย ก็ใจกว้างและเอาใจใส่ท่านปู่มากขนาดนี้ ท่านปู่โชคดีจริงๆ”"......"คุณปู่เฮ่อมีความสุขมากจนอดยิ้มไม่ได้สำหรับเมิ่งเหยา เธอถูกคนที่เข้ามาดื่มอวยพรแสดงความยินดีผลักจนสุดขอบเมื่อเห็นอวิ๋นซูห้อมล้อมไปด้วยทุกคน ราวกับดวงดาวและดวงจันทร์ที่โคจรอยู่รอบ ๆ ตัวเธอ ใบหน้าเมิ่งเหยาก็บิดเบี้ยวด้วยความโกรธและเขาอยากจะฆ่าเธอทันทีไม่ว่าจะรูปร่างหน้าตา อารมณ์ ซึ่งเทียบไม่ได้กับอวิ๋นซู แต่ในแง่ของเง
เธอคว้าคอเสื้อของเฮ่อเยียนสืออย่างประหม่า ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยหมอกเฮ่อเยียนสือก็ขยับทันที และระงับความไม่พอใจนี้ไว้ในใจ เขาลุกขึ้นยืน ดึงเสื้อผ้าให้เรียบแล้วเดินออกไปไม่รู้ว่าเขาและเฮ่อหย่วนเจ๋อพูดอะไรที่นอกประตู ภายในครึ่งนาทีก็ได้ยินเสียงฝีเท้าค่อย ๆ หายไปอวิ๋นซูเข้าใจทันทีว่านี่คือเวลาที่เฮ่อเยียนสือยื้อเวลาให้เธอจากไปเธอรีบแต่งตัว แอบเปิดประตู และตรวจดูว่าไม่มีใครอยู่ในทางเดินแล้วรีบไปที่ห้องน้ำหลังจากเข้าไปในห้อง อวิ๋นซูหยิบกระจกบานเล็กออกมาเพื่อแต่งหน้าของเธอ และกลับพบว่าผู้หญิงในกระจกคนนี้มีดวงตาที่พร่ามัวและแก้มแดงราวกับว่าเธอเป็นดอกกุหลาบที่อาบไปด้วยสีสันของฤดูใบไม้ผลิที่เบ่งบานอย่างน่าหลงใหลแก้มของเธอรู้สึกร้อนเล็กน้อย และลมหายใจของเฮ่อเยียนสือดูเหมือนจะสัมผัสกับหูของเธอเธอหายใจเข้าลึก ๆ และกำลังจะลุกขึ้นเพื่อดูว่าฝั่งเฮ่อเยียนสือเป็นยังไงบ้าง จู่ๆ เสียงของเซิ่งหย่าจวี๋ก็ดังมาจากนอกประตู“ซือชิง ขอบคุณสำหรับความคิดของคุณ หลังจากพี่สาวของคุณแต่งงานกับหยวนเจ๋อแล้ว ฉันจะปฏิบัติต่อคุณอย่างดี”"ขอบคุณค่ะ น้าสะใภ้"เสียงอันไพเราะของอวิ๋นซือฉิงเปรียบเสมือนเข็มเหล็ก