ในตอนนั้น คุณย่าลินดันนั่งลง เธอมองไปในกลุ่มคนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังฝูงชนนี้เป็นสมาชิกครอบครัวของตระกูลลินดัน ทุกคนมีใบหน้าบูดบึ้งและนิ่งเงียบ อำนาจสุดท้ายของบริษัทภายใต้เหล่าลินดันตกไปอยู่ในมือของพอล เจมส์ แล้ว พอลนั้นไม่ใช่คนธรรมดา การที่คุณย่าลินดันพยายามนำอำนาจกลับมาจากเขานั้นดูเป็นความคิดเพ้อฝันไป ในทันใดนั้น วิลเลียม ลินดัน ก็กะพริบตา เขายืนขึ้นแล้วกล่าว "คุณย่า ผมมีความคิด""เยี่ยม วิลเลียม บอกความคิดของหลานมาเลย!" คุณย่าลินดันกล่าวพร้อมท่าทางพอใจจากเหตุการของจีเซลล์ ลินด์ท ในรายการโชว์ครั้งก่อน วิลเลียมถูกลงโทษโดยการห้ามยุ่งกับธุรกิจของตระกูล แต่ในเมื่อนี่เป็นปัญหาความเป็นความตายของบริษัท คุณย่าจึงไม่สนใจเรื่องการลงโทษนัก แต่ที่สำคัญที่สุด มันก็เป็นเพราะคุณย่านั้นโปรดปรานวิลเลียมที่สุดอยู่ดีความยินดีรับฟังของคุณย่าทำให้วิลเลียมกล้าขึ้น เขากล่าวอย่างเชื่องช้า "คุณย่า ตอนนี้พอลถือหุ้นอยู่ 51% ของหุ้นทั้งหมดในบริษัทเครือลินดัน เราพูดอะไรไม่ได้อีก ถ้าเราต้องการมันกลับมา มันก็คงจะไม่ง่าย เราควรจะยอมแพ้""ยอมแพ้?" คุณย่าขมวดคิ้วเช่นเดียวกับคนที่เหลือทั้งหมดวิลเลียมกล่าว
คุณย่าลินดันย้ำอีกครั้ง "วิลเลียม ถ้าเราขายหุ้นได้หมด ย่าจะไม่ใช่แค่ให้รางวัลหลานอย่างงาม ย่าจะยกบริษัทลันดันให้ด้วย""ขอบคุณครับคุณย่า คุณครับคุณย่า!" วิลเลียมแทบระเบิดจากความตื่นเต้น เขาจงใจจ้องไปที่ลิลี่'ไม่ใช่ว่าเธอเป็นคนที่ทำได้ดีที่สุดเหรอ? ดีลของฉันกับบริษัท แพลทินัม ถูกขโมยไปโดยเธอ แต่ตอนนี้บริษัทของพวกเรากำลังมีอันตราย มันไม่ใช่วิลเลียม ลินดัน คนนี้เหรอที่ช่วยไว้?' วิลเลียมคิดกับตัวเองครู่ต่อมา ลีมูซีนสีดำก็ขับเข้ามาที่ทางเข้าของที่อยู่อาศัยตระกูลลินดัน ชายที่เดินลงมาจากลีมูซีนสวมใส่ชุดสบาย ๆ พร้อมแว่นกันแดด เขาคือเทรนท์ ยัง พร้อมด้วยบอดี้การ์ดบางคนที่ตามมาด้วย เขามีช่วงอายุประมาณยี่สิบ แต่เขามีทักษะที่น่าทึ่ง เขาสร้างชื่อให้ตัวเองในโลกของศิลปะการต่อสู้ เขาเป็นชายที่เหมาะสม"คุณย่า ปรมาจารย์ยังมาที่นี่แล้ว"คนที่ร่ำเรียนศิลปะการต่อสู้มาจะถูกเรียกด้วยคำว่า 'ปรมาจารย์' เพื่อเป็นการให้เกียรติ"เชิญ เชิญเข้ามาได้เลย" คุณย่ากล่าวอย่างตื่นเต้นในขณะที่เธอยืนขึ้นเสียงพูดคุยซุบซิบหยุดลงทันที ทุกคนหันเหความสนใจไปที่ทางเข้า วิลเลียมเองก็ยืนรอที่ทางเข้าแล้วเทรนท์ ยังเดินเข้ามา
ภายใต้แรงกดดันจากสายตาทุกคน เอลซ่ารู้สึกอึดอัด เธออยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ต้องหยุดไว้วิลเลียมตั้งสติจากการตกใจ เขากล่าวกับเทรนท์ "พี่ พี่ทำผมผวาแทบตาย! ผมกำลังคิดเลยว่าพี่จะถามเรื่องอะไร สรุปมันคือเรื่องนี้!"เทรนท์ไม่ได้พูด เขาแค่มองไปที่คุณย่าด้วยความคาดหมายบางอย่าง การสู่ขอแต่งงานนั้นกำหนดอนาคตของตระกูลลินดัน ซึ่งแปลว่ามีเพียงคุณย่าที่มีอำนาจพูดได้ในตอนนั้น คุณย่าไม่ลังเลเลย เธอยิ้ม "เป็นเกียรติของเราที่จะได้เกี่ยวดองกับปรมาจารย์ยังในการแต่งงาน" คุณย่าหันไปหาเอลซ่าแล้วถาม "เอลซ่า หลานคิดยังไงบ้าง?"เอลซ่ายืนขึ้น เธอกำลังจะพูด แต่เทรนท์ส่ายหัว "คุณย่า ผมว่าคุณเข้าใจผิด ผมไม่ได้หมายถึงเธอ"อะไร? ไม่ใช่เอลซ่า ลินดัน? แล้วเขาจะสู่ขอใคร?ทุกคนตกใจ เอลซ่าเอลก็ถึงกับลดการป้องกันลง ความรู้สึกผสมปนเปบนใบหน้า เธอโล่งใจแต่ก็สงสัยเมื่อตระกูลลินดันล้วนสับสน เทรนท์ก็ยิ้มออกมาแล้วเริ่มเดิน พร้อมทุกสายตาที่จับจ้องเขา เมื่อเขาหยุดเดิน ทั้งโถงถึงกับเงียบเป็นป่าช้า เขาหยุดอยู่หน้า ลิลี่ ลินดันลิลี่ใส่เดรสเข้ารูปที่ขับเน้นรูปร่างอันงดงามของเธอ มันน่าดึงดูดมาก เธอตัวสั่นทันทีที่เทรนด์อยู่ต
"จุ๊ จุ๊ เซ็กซี่จริง ๆ! ใบหน้าโกรธของคุณทำใจผมคันยิบ ผมต้องการคุณแน่นอนเลยแบบนี้" คำกล่าวว่าของลิลี่ไม่ได้ทำให้เทรนท์ถอยไปเลย มีแต่ทำให้เขายิ่งตื่นเต้นด้วยคำกล่าวนี้ เขาก็คว้ามือของลิลี่อีกครั้ง ครั้งนี้ เทรนท์ใช้ศิลปะยุทธของเขาจับมือเธอ แน่นอน ไม่มีทางที่เธอจะผลักเขาออกไปได้ ด้วยเหตุนั้น เทรนท์จึงเข้าใกล้เธอ เขาดมกลิ่นเธอเสียงดังด้านหน้าเธอ ใบหน้าเขาดูเคลิ้บเคลิ้ม "กลิ่นคุณหอมมาก"จากนั้น ใบหน้าของคุณย่าก็เขียมคล้ำ แน่นอน เธอยอมรับการสู่ขอของเทรนท์ต่อลิลี่ไปแล้ว ในเมื่อมันไม่ใช่เรื่องแย่ เธอกำลังจะนัดหมายให้เทรนท์พาลิลี่กลับบ้านเป็นการเดท อย่างไรก็ตามเทรนท์กระทำการอันไร้มารยาทตรงหน้าเธอและคนอื่น ในคฤหาสน์ของพวกเขาเอง"เอามือของแกออกไปจากเธอ!" ในที่สุดซาแมนธาก็ก้าวออกมา ตะโกนใส่เทรนท์ ไม่ว่าซาแมนธาจะไม่ชอบแดร์ริลและอยากให้ลิลี่ไปจากเขาแค่ไหน แต่หลังจากรับสร้อยคอมาจากเขาเมื่อคืน ความรู้สึกต่อเขาของเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยหากจะกล่าวอย่างไม่ลำเอียง มีคำกล่าวว่า: คุณสามารถเปลี่ยนการกระทำได้ แต่เปลี่ยนนิสัยไม่ได้ แม้ว่าแดร์ริลจะมีงานแล้วตอนนี้ และยังมีเพื่อนรวย ๆ ที่ให้ยืมเงินห้าล้านและ
"ไอ้หนู แกเป็นใคร?" เทรนท์เย้ยเสียงเย็น เมินความเย็นชาที่ออกมาจากแดร์ริลใบหน้าแดร์ริลเรียบนิ่ง "แดร์ริล ดาร์บี้""โอ้...ฮ่าฮ่าฮ่า! แกก็คือไอ้ขยะที่ทุกคนพูดถึงสินะ ไงต่อล่ะ? ทนไม่ได้ที่ฉันจะได้เมียแกไปรึไง? ฉันจะบอกแกให้นะ เมียแกเป็นของฉันแล้ว!" เทรนท์กล่าวด้วยใบหน้ายั่วยุและน่าหงุดหงิด"แกกำลังหาเรื่องใส่ตัว"แดร์ริลกล่าวชัดถ้อยชัดคำ สายตาของเขาทำให้ทุกคนในโถงขนลุกนี่ใช่เจ้าขยะคนเดิมแน่เหรอ? ทำไมเขาจู่ ๆ ถึงมีรังสีทรงพลังนั่นขึ้นมากะทันหันล่ะ?"หา? ฉัน? หาเรื่องใส่ตัว? ไอ้หนู แกรู้ไหมว่าแกคุยอยู่กับใคร? ฉันกำลังตามหาตัวแกอยู่เลย แต่แกกลับมาหาฉันเอง!" เทรนท์กระโจนใส่เขา เหมือนพยัคฆ์ร้ายเมื่อเห็นแบบนั้น ทั้งตระกูลก็รู้สึกมีปัญหาและสับสน ไม่ว่าพวกเขาจะดูหมิ่นแดร์ริลยังไง ในตอนนี้ พวกเขาเกือบทั้งหมดต่างหวังให้แดร์ริลชนะการต่อสู้แน่นอน พวกเขารู้ดีว่ามันเป็นความคิดเพ้อฝัน เทรนท์เป็นแชมป์การต่อสู้มาสามปีซ้อน เขาก่อตั้งสำนักการต่อสู้มากมาย!"แดร์ริล นายชนะเขาไม่ได้! ไป หนีไป!" ลิลี่ตะโกนใส่แดร์ริล เธอกลัวแทนเขา เธอดีใจแล้วที่แดร์ริลปรากฏตัวมาวันนี้อย่างไรก็ตาม แดร์ริลยังคงยืนนิ่
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!แรงตบของแดร์ริลทำให้หัวใจของทุกคนเต้นผิดจังหวะกันเลยทีเดียว ทั้งคฤหาสน์ลินดันเงียบสนิทสุดท้าย รถตำรวจสองคันก็มาถึง เมแกน แคสเทลโลในชุดเครื่องแบบ นำเหล่าตำรวจเข้ามาในคฤหาสน์ เมื่อเข้ามาถึงโถงหลัก เธอก็หน้าบึ้งกับภาพตรงหน้าเธอ"อย่าขยับ!" เจ้าหน้าที่ตำรวจเดินเข้าไปในที่เกิดเหตุแดร์ริลหยุดลง ค่อย ๆ ยืนขึ้น แล้วยืดเส้นข้อมือ เมื่อจำแดร์ริลได้ เมแกนก็เดินไปหาเขา"ใครโทรหาตำรวจ?" เจ้าหน้าที่คนหนึ่งถาม เขาเปิดสมุดรายงานระหว่างตรวจสถานที่โดยรอบลิลี่เริ่มตั้งสติอย่างรวดเร็ว "ฉัน… มันเป็นฉันเอง""คุณบอกว่ามีบางคนกำลังทำร้ายสามีคุณ? ชายที่นอนอยู่กับพื้นใช่สามีคุณรึเปล่า? เจ้าหน้าที่ตำรวจชี้ไปที่แทบจะดูไม่ออกว่าเป็นเทรนท์ ยัง บนพื้น เขาเขียนรายงานและสอบสวนในเวลาเดียวกัน"ไม่ ไม่ เขา… เขาไม่ใช่สามีฉัน" ลิลี่ส่ายหัว สายตาเธอไปที่แดร์ริลอย่างรวดเร็ว เธอกระซิบ "เขาต่างหาก" ในตอนนั้นเอง เธอก็งุดหน้าลงด้วยความเขินอาย ใบหน้าเธอแดง เธอน่ารักจนพูดไม่ออกเลยในตอนนี้เมื่อได้ยินลิลี่ยอมรับแดร์ริลเป็นสามีต่อหน้าต่อตาทุกคน แดร์ริลก็รู้สึกดีใจจนอธิบายไม่ถูกหนึ่งในเจ้าหน้าที่
อย่างไรแดร์ริลนั้นเป็นข้อยกเว้นใช่ แดร์ริลนั้นเป็นข้อยกเว้น เขามีของพิเศษอย่างเม็ดยาเทวะและสามารถทะลวงระดับปรมาจารย์ขั้นสองในเวลาอันสั้นเมื่อคิดดังนั้น เมแกนก็น้ำเสียงอ่อนลง "ถ้าอย่างนั้น ทำอย่างไรถึงจะได้เม็ดยาเทวะมาล่ะ?"ด้วยชุดเครื่องแบบของเธอ เธอดูน่าทึ่ง แดร์ริลหัวเราะคิกคัก "ก็ได้ เอาเป็นว่าคุณลองพูดอะไรดี ๆ เกี่ยวกับผมดู ชมผมสิ แต่ต้องชมด้วยความจริงใจนะ ถ้ามันทำให้ผมพอใจได้ ผมจะให้เม็ดยาเทวะกับคุณ"เมแกนสั่นสะท้าน นี่ยอมรับไม่ได้อย่างเด็ดขาด เธอไม่ใช่คนประเภทที่จะยอมก้มหัวชมคนอื่นเธอชะลอรถลง กัดริมฝีปากแล้วจมลงในความคิด ครู่หนึ่ง เธอก็ยอม "แดร์ริล คุณ… คุณเป็นคนมีเสน่ห์ที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบ ได้โปรด คุณมอบเม็ดยาเทวะให้ฉันได้ไหม?"แดร์ริลหัวเราะ เขาต้องยอมรับ: การมีหญิงสาวที่เข้มแข็งและงดงามแบบเมแกนมากราบกรานเขา ไม่ว่าชายใดก็ไม่สามารถต่อต้านขอคำของเธอได้ แม้แต่เขาเอง"ก็ได้ ก็ได้ ผมจะให้คุณเม็ดหนึ่ง" แดร์ริลยอมรับอย่างพอใจ เขาส่งเม็ดยาให้เมแกน"ขอบคุณ!" เมแกนรับยาไปเธอไม่สามารถซ่อนความดีใจได้ เธอรีบหยิบมือถือแล้วกดหมายเลข "เฮ้ ฉันได้เม็ดยาที่นายต้องการแล้ว นายอยากจะมา
"มาสิ แดร์ริล มานั่งนี่" เมแกนยิ้ม เธอดึงเก้าอี้ข้างเธอออกขณะที่เมินต่อสายตาตัดสินของคนอื่นแดร์ริลกำลังจะจากไป แต่เขาประทับใจกับความจริงใจของเมแกน เขาจึงนั่งลงอย่างสุขุม"เมกที่รัก ทำไมเธอถึงเป็นเพื่อนกับเขา" เคนท์ตั้งสติได้ เขาก็ถามอย่างสับสนเมแกนถอนหายใจแผ่วเบา "เคนท์ นายช่วยไม่ตัดสินหนังสือจากปกได้ไหม? ในสายตาฉัน ทุกคนเท่ากัน แล้วไงถ้าแดร์ริล ดาร์บี้ ใช้ชีวิตอยู่กับบ้านภรรยา? ฉันจะเป็นเพื่อนกับเขาไม่ได้อย่างนั้นเหรอ?" เมแกนอธิบายอย่างใจเย็นเคนท์งงเป็นไก่ตาแตก เมแกนส่ายหัวแล้วนำเม็ดยาเทวะออกมาจากกระเป๋า "เคนท์ ไม่ใช่ว่านายติดอยู่ในระดับปรมาจารย์ขั้นห้ามาตลอดเหรอ? ยานี่ช่วยนายได้ แดร์ริลให้ฉันมา""โว้ว!" พวกเขาแปลกใจกับคำกล่าวของเมแกนกลุ่มชายหนุ่มผู้ร่ำรวยล้วนเป็นผู้บ่มเพาะเหมือนกัน แม้ว่าพวกเขาจะเป็นพวกมือใหม่ที่เพิ่งฝึกฝนการบ่มเพาะก็ตาม ยังไงซะ ครอบครัวของพวกเขาก็ยอมจ่ายเงินเพื่อให้พวกเขาเป็นผู้บ่มเพาะ พวกเขาล้วนรู้ดีว่าการบ่มเพาะนั้นลำบากและท้าทายมากแค่ไหนกับการทะลวงระดับต่อไปเมื่อได้ยินว่าเม็ดยาเทวะสามารถช่วยได้ นั่นจึงทำให้ทุกคนสนใจ แต่จากที่เมแกนกล่าว ยานี่มาจากแดร์ร
”รอก่อน”จู่ ๆ ลูคัสก็คิดบางอย่างได้ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินทางต่อและสั่งลูกน้องทั้งสองของตน “วางแดร์ริลลงและค้นตัวเขา เผื่อว่ามีของอะไร”ฮ่าฮ่าแดร์ริลไม่ใช่เพียงแค่ประมุขสำนักประตูสุราลัยเท่านั้นแต่ว่ายังเป็นจักรพรรดิของเวสต์ริงตัน เขาต้องมีของมีค่าอยู่กับตัวแน่‘ฉันอาจจะเจอคัมภีร์ล้ำค่าบนตัวเขาก็ได้หากว่าฉันหาของมีค่าก่อนที่จะเอาเขาไปส่งที่สำนักเสียงลวงตา’ลูคัสยิ้มพร้อมคิด“ครับ นายน้อย”ลูกน้องทั้งสองรับคำและวางแดร์ริลลงก่อนที่จะเริ่มค้นตัวเขาไม่นานก็เจอของสองอย่างบนตัวแดร์ริล อันหนึ่งคือเจดีย์ส่วนอีกอันคือย่ามใส่สัตว์เทพเจดีย์เจ็ดมหาสมบัตินั้นสามารถเปลี่ยนขนาดได้ ดังนั้นแดร์ริลจึงเปลี่ยนให้เล็กที่สุด สูงแค่ประมาณนิ้วโป้ง ตอนที่เขาไม่ได้ใช้งาน คนทั่วไปก็จะไม่คิดว่ามันเป็นของสำคัญและเป็นเรื่องยากที่จะรู้ถึงความลับของเจดีย์“เอ่อ…”ตอนนั้นลูคัสก็หยิบเจดีย์ขึ้นมา หมุนไปมาเพื่อดู เขานิ่วหน้าและบอกว่า “มันมีพลังวิญญาณและดูเหมือนเป็นของล้ำค่า แต่ว่าเอาไว้ใช้ทำอะไรกัน?”จากนั้นลูคัสก็ห้อยเจดีย์กลับไว้ที่คอของแดร์ริลเหมือนเดิมแล้วลูคัสก็หยิบย่ามใส่สัตว์เทพขึ้นมาอย่างยินดีแล
สีหน้าของจาค็อบมืดครึ้มเมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาเองก็รู้สึกสับสนที่จริงจาค็อบไม่เชื่อเหมือนกันว่าแดร์ริลจะเป็นคนเช่นนั้น แต่สถานการณ์ตรงหน้าก็ต่างไป อีกอย่างแดร์ริลก็เหม็นกลิ่นเหล้าจริง ๆแต่จาค็อบนั้นก็ทำอะไรรอบคอบสมกับที่เป็นประมุขของคฤหาสน์เกียรติกระบี่และตัดสินใจว่าจะรอให้แดร์ริลตื่นขึ้นมาก่อนที่จะถามเขา“ท่านลุง”แต่ลูคัสร้อนใจขึ้นมาทันทีและบอกอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าเรื่องจริงจะเป็นยังไง แดร์ริลก็เมาและมานอนที่เตียงปาร์คเกอร์จริง นี่อาจจะทำลายชื่อเสียงทั้งของปาร์คเกอร์และคฤหาสน์เกียรติกระบี่ หากว่าเรื่องหลุดออกไปว่าเราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วคนอื่นเขาจะมองพวกเรายังไง? แล้วอนาคตปาร์คเกอร์จะแต่งงานได้ยังไง?”ลูคัสพูดอย่างเป็นการเป็นงานก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ “ผมคิดว่าเราน่าจะมัดเขาไว้ก่อนแล้วค่อยสอบสวนเขาตอนที่ตื่นขึ้น ทำแบบนั้นก็ไม่เป็นการทำลายชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”หลายคนต่างก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเขา“ใช่ อย่างน้อยเราก็น่าจะทำเพื่อชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”“แดร์ริลแข็งแกร่งมากไป หากว่าคำพูดของนายน้อยลูคัสที่ว่าเขาอยากทำเรื่องไม่เหมาะไม่ควรกั
”ญาติผู้น้อง”ตอนนั้นเองลูคัสที่แอบอยู่ด้านนอกก็รีบพาคนอีกสองคนเข้ามาทันที“เกิดอะไรขึ้น?” ลูคัสตะโกนเสียงดังอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะมองแดร์ริลที่อยู่บนเตียงและทำหน้าตาประหลาดใจ “ทำ… ทำไมประมุขดาร์บี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่?”ต้องบอกว่าลูคัสแสดงได้ดีมาก ปาร์คเกอร์ไม่ได้รู้เลยว่ามีเรื่องหมกเม็ดอะไรและคิดว่าลูคัสมาเพราะได้ยินเสียงร้องของเธอ“ฉัน…” ปาร์คเกอร์กัดปากแน่นหน้าแดงก่ำ และพูดอย่างอับอายว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…”ตอนนี้ใจปาร์คเกอร์ว้าวุ่นมาก ผู้หญิงคนไหนที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ทำใจให้นิ่งได้ยากกันทั้งนั้น“โอ้ตาย”ตอนนั้นเอง จาค็อบและศิษย์คนอื่น ๆ ที่สังเกตเห็นความวุ่นวายก็เข้ามาเอ่อ…ทุกคนต่างก็อึ้งไปทันทีเมื่อได้เห็นสถานการณ์ในห้องและมีสีหน้าบรรยายไม่ถูก“ทะ… ทำไมแดร์ริลถึงได้อยู่ในห้องของคุณหนูปาร์คเกอร์?”“กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งเลย…”“เป็นไปได้ไหมว่าแดร์ริลดื่มเหล้าย้อมใจแล้วอยากจะมาทำอะไรกับคุณหนูปาร์คเกอร์…”ฝูงชนต่างก็แสดงความคิดเห็นดัน ลูคัสทำสีหน้าตื่นตะลึงเหมือนกันแต่ว่าในใจนั้นแอบหัวเราะลั่น‘ฮ่าฮ่า ตอนนี้แดร์ริลอธิบายตัวเองยากแล้ว ทุกคนเห็นเขาแบบนี้แล้ว’“ปา
จากนั้นลูคัสก็เรียกลูกน้องออกมาสองคนและบอกว่า “เร็วเขาถอดเสื้อผ้าหมอนี่ออก”ลูกน้องทั้งสองรีบถอดเสื้อผ้าของแดร์ริลออกตามคำสั่ง“อุ้มเขาขึ้นแล้วไปกัน” ลูคัสโบกมือและเดินออกไปลูกน้องทั้งสองคนรีบยกแดร์ริลขึ้นแล้วเดินตามไป พวกเขาไม่ลืมเอาเสื้อผ้าของแดร์ริลไปด้วยพวกเขาอาศัยความมืดของยามค่ำคืน อุ้มแดร์ริลเข้าไปในห้องของปาร์คเกอร์ เธอยังไม่กลับมาที่ห้องตอนนี้เพราะว่าเธอมีธุระต้องจัดการพวกเขาโยนแดร์ริลไปนอนบนเตียงปาร์คเกอร์ก่อนที่ลูคัสจะนำคนของเขาอีกสองคนไปซ่อนอยู่ในมุมมืด“แดร์ริล”ลูคัสยิ้มชั่วร้ายออกมาเมื่อพวกเขาซ่อนมิดชิดแล้ว และพูดกับตัวเองว่า “อย่ามาว่าฉันที่ทำเรื่องชั่ว ๆ เลย ใครใช้ให้นายล่วงเกินประมุขสำนักเสียงลวงตาล่ะ? อีกอย่างญาติฉันก็ชอบนายมากนี่”ตอนแรกลูคัสวางแผนว่าจะเอาตัวแดร์ริลออกจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันทีหลังจากที่เขาเมา และส่งไปที่แท่นของสำนักเสียงลวงตา แต่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพิ่มการรักษาความปลอดภัยหลังจากเหตุต่อสู้เมื่อกลางวัน การแอบพาแดร์ริลออกไปจึงไม่ใช่เรื่องง่ายลูคัสตัดสินใจว่าจะถอดเสื้อผ้าแดร์ริลออกและเอาเขามาไว้บนเตียงปาร์คเกอร์ จากนันเขาก็จะรีบเข้ามาแล
”โอ้”แม้เบื้องหน้าลูคัสอาจจะดูนิ่ง แต่ว่าในใจเขายินดีและตื่นเต้นมากเมื่อเห็นแดร์ริลดื่มไวน์ลูคัสนั้นเชิญแดร์ริลมาดื่มไม่ใช่เพราะความชื่นชมแต่อย่างใด แต่เพื่อที่จะได้ทำตามคำสั่งของแจ็คกี้และจับตัวแดร์ริลไปลูคัสนั้นเจ้าเล่ห์ เขารู้ว่าคนแข็งแกร่งอย่างแดร์ริลไม่มีทางได้รับผลจากยาพิษธรรมดา ๆ แน่ ดังนั้นเขาเลยไม่โง่ขนาดที่จะวางยาในไวน์ไวน์นั้นไม่มียาพิษ แต่ว่าตัวไวน์เองต่างหากที่มีปัญหากรุ่นกรึ่มเป็นเหล้าแรงเป็นพิเศษของทวีปมหาสมุทรอำพัน เพียงแค่ดื่มไวน์นี้เข้าไปอึกใหญ่ก็อาจจะทำให้คนดื่มเมาไปได้ครึ่งเดือน แม้แต่ผู้บ่มเพาะหากว่าได้ดื่มเช้าไปก็ไม่อาจต้านทานความแรงของเหล้าได้ ทุกคนที่รู้จักไวน์นี้รู้ดีว่าต้องกินยาแก้ก่อนที่จะดื่มกรุ่นกรึ่มอย่างเพลิดเพลินแผนของลูคัสก็ง่าย ๆ เขาเจตนาจะไม่บอกแดร์ริลว่ากรุ่นกรึ่มนั้นแรงแค่ไหน แล้วก็รอให้แดร์ริลเมาค่อยจับเขามัดส่วนตัวลูคัสนั้นกินยาแก้ไปแล้ว เขาก็เลยไม่ต้องกังวล“ประมุขดาร์บี้” ลูคัสยิ้มและมองแดร์ริล “ไวน์เป็นไงบ้างครับ?”“ยอดเยี่ยม”แดร์ริลพยักหน้าและอดเอ่ยไม่ได้ “กลิ่นของไวน์นี้แรงมาก มันมีรสหวานติดปลายลิ้น เป็นไวน์ชั้นยอด”แดร์ริล
แจ็คกี้ไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังจากไปแล้วหายไปในความมืดยามค่ำคืนในพริบตา“เฮ้อ”ตอนนั้นเอง ลูคัสก็สูดหายใจเข้าลึกพร้อมสีหน้ายุ่งยากใจประมุขสั่งให้เขาหาทางเอาเอง แล้วเขาจะมีทางอะไรล่ะ?…ตอนนั้นเองที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่จาค็อบตั้งใจจัดเลี้ยงให้แดร์ริลเพื่อขอบคุณเขาสำหรับการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือจากนั้นแดร์ริลก็ถูกจัดให้นอนพักในห้องพักแขกหลังจากกินอาหารเสร็จตอนนั้นที่แดร์ริลนอนอยู่บนเตียงแต่ยังไม่ได้หลับ สองชั่วโมงผ่านไปแต่ก็ยังไม่มีข่าวอะไรเรื่องเดบร้าจากคนของปาร์คเกอร์เขายังไม่รู้ที่อยู่ของเดบร้า แล้วเขาจะมีอารมณ์มาพักผ่อนได้อย่างไร?ก๊อก ก๊อกมีเสียงประจบเอาใจดังมาจากนอกห้อง “ประมุขดาร์บี้ คุณนอนหรือยังครับ?”‘หืม?’แดร์ริลนิ่วหน้า เขาลุกขึ้นและเดินไปดูแล้วก็ต้องอึ้งไปเขาเห็นว่าลูคัสยืนยิ้มกว้างอยู่ด้วยท่าทางสุภาพนอบน้อม“มีอะไรให้ช่วยเหรอ?” แดร์ริลถามเบื้องหน้าเขาดูนิ่ง ๆ แต่ในใจแดร์ริลรังเกียจหมอนี่มาก‘เจ้าโง่นี่มาหาฉันทำไมกัน?’“แหะแหะ…”ลูคัสยิ้มด้วยสีหน้านอบน้อมแล้วบอกว่า “ประมุขดาร์บี้ อย่าเพิ่งปฏิเสธผมนะครับ เมื่อตอนกลางวันผมล่วงเกินคุณไปเยอะ แต่คุณก็ใ
”ประมุขดาร์บี้ คุณน่าทึ่งจริง ๆ คุณไล่แจ็คกี้ไปได้”“ใช่แล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงได้เป็นผู้ทรงอิทธิพลแบบนี้”เหล่าแขกพากันมาทำความเคารพแดร์ริล พยายามที่จะเยินยอเขา แดร์ริลนั้นขี้เกียจที่จะรับมือกับพวกสอพลอพวกนี้ เขายิ้มและพูดปัด ๆ ไปไม่กี่ประโยคจาค็อบ โยฮันที่อยู่ข้างกายเขาเองก็มีทีท่าไม่แยแสพวกแขกก่อนหน้านี้แขกเหล่านี้พากันมาเยินยอจาค็อบตอนที่เห็นว่าคฤหาสน์เกียรติกระบี่นั้นมีอาวุธระดับม่วง แต่กลับหนีเขาเหมือนเห็นโรคร้ายตอนที่สำนักเสียงลวงตาโผล่มาจาค็อบรู้สึกว่าคงจะดีกว่านี้หากไม่คบหาสหายเหล่านี้ที่ต้องการเพียงแค่ผลประโยชน์จากเขาเหล่าแขกพากันอับอายที่จะหน้าด้านอยู่ต่อเมื่อรู้สึกได้ถึงท่าทีไม่แยแสของจาค็อบและท่าทีไม่สนใจของแดร์ริล ไม่นานพวกเขาก็จากไปคฤหาสน์เกียรติกระบี่กำลังทำความสะอาดบริเวณที่มีการต่อสู้จนเสร็จสิ้น ปาร์คเกอร์เองก้ไม่ลืมคำขอร้องของแดร์ริล และรีบส่งคนให้ออกไปหาข่าวของเดบร้าทันทีเวลาเดียวกันปาร์คเกอร์ก็เชื้อเชิญให้แดร์ริลอยู่ที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพราะว่ามันคงใช้เวลากว่าจะหาที่อยู่ของเดบร้าได้ แดร์ริลพยักหน้าตกลงไม่นานก็ถึงเวลาค่ำคืนตอนนั้นเองที่เท
ทุกคนต่างก็มองแดร์ริลเมื่อได้ยินคำพูดของเขาโดยเฉพาะพวกที่หวาดกลัวสำนักเสียงลวงตา พวกเขาต่างก็มีความคิดมากมายแจ็คกี้นั้นเป็นปีศาจร้ายที่ฆ่าคนไม่กะพริบตา เขานั้นเป็นคนชี้นิ้วสั่งเป็นสั่งตายคนอื่นได้ แต่ตอนนี้เขาแพ้ให้แดร์ริลแบบหมดท่า แล้วเขาจะโมโหจัดจนล้มพนันหรือไม่?“ฟู่”แจ็คกี้หน้าแดงก่ำ เขาสูดหายใจเข้าลึก “แม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนดี แต่ฉันก็รักษาคำพูดและยอมรับว่าแพ้แล้ว”จากนั้นแจ็คกี้ก็โบกมือ “ทุกคนจงฟัง เราจะไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันที แล้วไปรวมตัวกันที่แท่นพิธีหลัก”สีหน้าแจ็คกี้เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจตอนที่ตะโกนประโยคสุดท้ายออกมาที่จริงนั้นเขาไม่เต็มใจจะจากไปแบบนี้สักนิด เขาต้องการจะควบคุมคฤหาสน์เกียรติกระบี่และอาวุธระดับม่วงทั้งสามชิ้นนั้นก็อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมแล้วแต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นเพราะแดร์ริลทำให้เส้นเลือดหัวใจของเขาบาดเจ็บตอนที่ใช้ง้าวสวรรค์ ทำให้แจ็คกี้ไม่สามารถสู้ต่อไปได้“โอ้”เหล่าศิษย์สำนักเสียงลวงตานับพันต่างก็ไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ด้วยสีหน้ามืดครึ้มเมื่อได้ยินคำสั่งของแจ็คกี้“แดร์ริล ดาร์บี้”แจ็คกี้เดินไปสองสามก้าวก่อนที่จะหยุด เขาหันกลั
”ประมุขแจ็คกี้ การต่อสู้นี้จบแล้ว” สีหน้าแดร์ริลเย็นเยียบไม่แสดงอารมณ์ใดซูมแดร์ริลโบกง้าวด้วยกำลังที่มีเมื่อพูดจบ และกลิ่นอายที่สั่นสะเทือนฟ้าดินก็ปล่อยออกมาจากง้าวสวรรค์ก่อนที่จะมีลำแสงสีแดงเลือดพุ่งเข้าใส่แจ็คกี้แจ็คกี้แทบไม่ทันคิดขณะที่เขาสีหน้าเปลี่ยน เขารีบปล่อยพลังภายในออกมาและเปลี่ยนเครื่องจักรสังหารให้ป้องกันการโจมตีปังลำแสงสีเลือดทำลายเครื่องจักรเปลี่ยนร่างสังหารออกเป็นเสี่ยง ทำให้แจ็คกี้ร้องครางออกมาและปลิวถอยหลังไปมากกว่า 100 เมตร ก่อนที่จะร่วงกระแทกพื้นอย่างแรงการโจมตีของแจ็คกี้อาจจะดูรุนแรงตอนที่เขาโจมตีแดร์ริล แต่เขาก็ใช้พลังภายในไปเยอะแล้ว ตอนนี้แจ็คกี้ไม่สามารถรับการโจมตีได้เมื่อเจอกับง้าวสวรรค์ของแดร์ริลอะไรกัน?ทุกคนที่อยู่ด้านล่างต่างก็อ้าปากค้างเมื่อได้เห็นเรื่องตรงหน้าและมองแดร์ริลอย่างพูดไม่ออกพลังของชายหนุ่มคนนี้น่ากลัวมากแล้วอาวุธในมือเขาก็ดูพิเศษ มันดูคุ้นตาชอบกล…เฮือกตอนนั้นเองจาค็อบก็มองแดร์ริลด้วยความตกตะลึง แววตาเขาก็ตื่นเต้นมากเพื่อนของลูกสาวเขามีความสามารถขนาดนี้ คนเราจะดูกันแต่ภาพลักษณ์ภายนอกไม่ได้จริง ๆปาร์คเกอร์ตัวสั่นและมองแ