เขาต้องโชคดีแน่ ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านอื่นซึ่งถูกเตะออกจากตระกูล ก็แค่โชคดีหลังจากซื้อหุ้นแล้วได้กำไร เขามาอวดอยู่ที่นี่เพราะคิดว่าเขาชนะเหรอ?แขกเกือบทั้งหมดทนไม่ไหวจนต้องหัวเราะใส่เขา เขาได้ยินมานานแล้วว่านายน้อยรองของตระกูลดาร์บี้ถูกเตะออกจากตระกูลแล้วกลายเป็นลูกเขยบ้านอื่น ยังไงก็ตาม พวกเขาไม่คิดว่าชายคนนี้จะกลับมาที่นี่อย่างไร้ยางอายแบบนี้ในตอนนั้น พี่ชายของแดร์ริล ฟลอเรียน ก็เดินมาหาเขาแล้วพยักหน้าให้ "น้องรอง ดีใจที่น้องกลับมา อย่าไปสนใจเธอเลย"คำพูดของฟลอเรียนดูเหมือนจะต้อนรับ แต่ใบหน้าของเขามีแววเฉยเมยแม้ว่าพวกเขาจะเป็นพี่น้องกัน แต่พวกเขาก็ไม่เหมือนกันเลยตั้งแต่เด็ก และพวกเขาก็พูดคุยกันยากขึ้นตั้งแต่ที่ฟลอเรียนแต่งงานกับยูมิ ระยะห่างระหว่างพี่น้องยิ่งห่างกันมากขึ้นภายใต้อิทธิพลของยูมิแดร์ริลไม่ได้พูดอะไร เขาพยักหน้าจากนั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงกระวนกระวายของใครบางคน"เร็วเข้า ใครก็ได้ มาเร็ว! ท่านประธานกายเป็นลม!""มันเกิดขึ้นได้ยังไง?"แขกกระจาดกระจายออกไปด้วยความตระหนก พวกเขาสับสนและวุ่นวายหญิงสาวที่แต่งชุดดูดีนอนอยู่บนพื้น เธอดูน่าจะมีอายุประมาณสามสิบ เธอมีร่าง
เชลลีขมวดคิ้วในขณะที่พยายามเพ่งมองแดร์ริล "คุณคือ..."ก่อนที่แดร์ริลจะได้ตอบ เสียงก็ดังออกมาจากฝูงชน "หมอนั่นเป็นลูกเขยของตระกูลลินดัน เขาก็แค่ของเล่นของผู้หญิง ไม่ต้องสนใจเขาหรอก ผู้อำนวยการซัลลิแวน""ฮ่าฮ่าฮ่า!"เมื่อสิ้นเสียงนั้น ฝูงชนพลันระเบิดเสียงหัสเราะสนั่นแดร์ริลเมินการเยาะเย้ยของกลุ่มคน แล้วกล่าว "ถูกต้อง ผมคือแดร์ริล และแจ็คสัน เจ้าของงานแต่งวันนี้ คือน้องชายผม"เชลลีกะพริบตาแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเฉยเมย "คุณเคยเรียนแพทย์มาก่อนเหรอ?"แดร์ริลส่ายหัว"แดร์ริล แกทำอะไรของแก? ผู้อำนวยการซัลลิแวนก็บอกแล้วว่าให้ส่งเธอไปโรงพยาบาล แกจะทำให้เรื่องวุ่นวายทำไม? แกรู้เหรอว่าต้องรักษาเธออย่างไร? ถ้าแกหาที่ตาย ก็อย่าลากพวกเราดาร์บี้ลงไปด้วย" ยูมิยืนขึ้นแล้วชี้ไปที่แดร์ริลคำพูดของยูมิแสดงอย่างชัดเจนว่าเธอแยกแดร์ริลออกจากตระกูลดาร์บี้แอ๊บบี้คือนายหญิง มีคนนับพันทำงานอยู่ภายใต้เธอในบริษัทรักษาความปลอดภัยของเธอ และน้องชายของเธอ แบรนดอน นั้นยิ่งกว่าเจ้าพ่อที่ไม่ควรยุ่งด้วยถ้าเกิดอะไรขึ้น เดรกไม่ใช่แค่คนเดียวที่ซวย คนทั้งตระกูลดาร์บี้จะมีปัญหาด้วยเช่นกันเดรกขมวดคิ้ว "แดร์ริล อย่าท
แจ็คสันเห็นความมั่นใจในดวงตาของแดร์ริล เขาจึงพยักหน้าทันที ภายตาการจดจ้องจากฝูงชน แจ็คสันขึ้นไปบนเก้าอี้แล้วปลดกระจกแปดด้านออกจากกำแพง"แจ็คสัน นี่แกเป็นบ้ารึไงวะ? แกไปฟังคำของไอ้ลูกเขยบ้านอื่นนั่นได้อย่างไร?" ยูมิตำหนิจากด้านหลังแจ็คสันไม่สนใจเธอ สัมพันธ์พี่น้องของพวกเขามีให้กันมาตั้งแต่สมัยเด็ก แจ็คสันเชื่อแดร์ริลหมดใจ"เร็วเข้า รีบอุ้มประธานกายไปที่บ่อน้ำ" แจ็คสันรีบสั่งเหล่าบริกรในงานแต่งหลังจากที่นำกระจกแปดด้านลงมาเหล่าบริกรชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะรีบอุ้มแอ๊บบี้ออกไปเมื่อเห็นเหตุการร์ดังกล่าว คนมากมายในฝูงชนก็ส่ายหัวอย่างเคร่งขรึมแค่แดร์ริลบ้าคนเดียวก็พอแล้ว นี่ยังไม่พอ แม้แต่แจ็คสันก็เสียสติไปอีกคนเหรอ?"เกิดอะไรขึ้นกับพี่สาวของฉัน? หลบไป!"ทันใดนั้น เสียงอันทุ้มลึกและเย็นชาก็ดังมาจากทางเข้าของคฤหาสน์ ชายในสูทดำเข้ากับเสื้อเชิ้ตลายดอกรีบพุ่งเข้ามา รอบตัวเขาเต็มไปด้วยชายร่างกำยำ 10 คน ที่ใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีดำภายใต้เสื้อดำของชายหนุ่มนั้นมีรอยสักรูปมังกรดำ ซึ่งมันเตะตาทีเดียวเขาคือแบรนดอน น้องชายของแอ๊บบี้ นักเลงอันดับหนึ่งรูปลักษณ์ของเขาทำให้แขกที่มาถึงกับหุบปากลง
'นี่มันเรื่องบังเอิญ หรือว่าเจ้าลูกเขยนี่รู้เรื่องพวกนี้จริง ๆ?' แขกคิดแดร์ริลยิ้มบาง ๆ แล้วพยักหน้าให้แอ๊บบี้ "ใช่แล้ว แม้ว่ากระจกแปดด้านจะเป็นวัตถุโบราณที่สวยงาม แต่มันต่อต้านกับฮวงจุ้ยของคฤหาสน์ นั่นจึงทำให้ประธานกายสลบไป ต่อให้คุณซัลลิแวนมีทักษะแพทย์ที่เก่งกาจขนาดไหน เธอก็ไม่สามารถรักษาคุณได้"คำเหล่านั้นทำให้เชลลีก้มหน้าลง ในตอนแรก เธอดูหมิ่นแดร์ริล ตอนนี้กลายเป็นว่า จริง ๆ แล้วเขาเป็นชายที่ยอดเยี่ยม มากไปกว่านั้น เธอเองก็รักษาแอ๊บบี้ไม่ได้ คำพูดของแดร์ริลนั้นปลอบเธอขณะที่แดร์ริลกำลังพูด เขาก็แอบตรวจอาการของแอ๊บบี้เงียบ ๆ ด้วยแม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะอายุเกิน 30 ปี แต่เธอยังคงดูแลรูปลักษณ์เป็นอย่างดี จากการมองครั้งแรก เธอดูเหมือนอายุ 20 ด้วยซ้ำ เธอมีร่างกายที่น่าทึ่งเธอน่าเย้ายวนและดึงดูดอย่างไม่มีใครเทียบได้'แอ๊บบี้กับแบรนดอน พี่น้องคู่นี้ ดูเหมือนจะไม่ใช่คนปกติ พวกเขามีรังสีที่ทรงพลังมาก! หรือว่าพี่น้องคู่นี้เป็นผู้บ่มเพาะ? ศิษย์ในสำนักไหนรึเปล่า?' แดร์ริลคิดแอ๊บบี้ขมวดคิ้ว "คุณแดร์ริล ถ้าสิ่งที่คุณบอกถูกต้อง ถ้าอย่างนั้นทำไมฉันถึงเป็นคนเดียวที่สลบ ฉันมั่นใจว่ามีหลายคนในที
อย่างไรก็ตาม แดร์ริลไม่ได้สนใจเรื่องนั้น เขายิ้มจาง ๆ ก่อนจะตามชายเหล่านั้นไปที่รถไม่กี่นาที พวกเขาก็มาถึงคฤหาสน์ส่วนตัวแม้ว่ามันจะอยู่ไกลจากทะเล แต่การตกแต่งนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าคฤหาสน์ริมทะเลเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม รูปแบบของมันดูพิถีพิถันและน่าเกรงขาม ขับเน้นบรรยากาศทรงพลังให้มากขึ้นทั้งคฤหาสน์ถูกสร้างมาแบบวินเทจ ทั้งหลังให้ความรู้สึกโบราณชายสองคนในชุดดำจากไปเมื่อส่งแดร์ริลถึงโถงหน้าแบรนดอนนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ที่สง่างาม เมื่อเห็นแดร์ริลมาถึง เขาก็ยืนขึ้น แล้วชี้ไปที่กล่องของขวัญข้างเขา "นี่เป็นของขวัญจากพี่สาวฉันเพื่อแสดงความขอบคุณ รับมันไป"แบรนดอนกล่าวขอบคุณ แต่ท่าทางของเขาไม่ได้มีความสุภาพแม้แต่น้อย ตรงข้าม มันคือความยะโสด้วยฐานะของแบรนดอนในเมืองตงไห่ ตระกูลดาร์บี้ไม่ได้สำคัญในสายตาเขาเลย ไม่ต้องพูดถึงแดร์ริล ในความเป็นจริง แบรนนั้นไม่ได้ร่ำรวยไปกว่าดาร์บี้ แต่พวกดาร์บี้นั้นกลัวเขาแน่นอน นั่นเป็นเพราะดาร์บี้นั้นทำธุรกิจ แต่แบรนดอนล่ะ? เขาไม่ได้แค่ทำธุรกิจ เขายังมีส่วนเกี่ยวข้องกับด้านมืดของสังคมด้วยมากไปกว่านั้น แดร์ริลนั้นเป็นแค่ลูกเขยของตระกูลลินดัน ยิ่งทำให้แยรนด
"ก็ถ้านายไม่เชื่อในเจ้าเม็ดยาเทวะนี่ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวล่ะ" แดร์ริลดูเหมือนจะไม่แคร์และกำลังจะจากไป"เดี๋ยวก่อน!" แบรนดอนเรียกแดร์ริลพร้อมกับก้าวออกไปสองสามก้าว"นายแน่ใจไหมว่าเจ้าสิ่งนั้นจะช่วยให้ฉันทะลวงระดับไปถึงปรมาจารย์อาวุโสได้?" แบรนดอนถามแดร์ริลไม่ลำบากพูดอะไรให้มากความอีก เขาตอบด้วยคำสั้น ๆ สองคำ "แน่นอน"แบรนดอนสูดหายใจเข้าเต็มปอด แล้วกล่าว "ก็ได้ ฉันจะซื้อมัน เท่าไหร่?"แดร์ริลมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า แบรนดอนคนนี้คิดว่าเขาจะแก้ปัญหาทุกอย่างได้ด้วยเงิน 'ก็ดี ในเมื่อเขารวยนัก ฉันจะปล้นเงินในบัญชีเขาวันนี้ซะเลย' เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาก็ชูสองนิ้วให่แบรนดอนในใจเขา เขาคิดไว้ว่าสองพันล้าน ยังไงก็ตาม แบรนดอนเข้าใจเขาผิด"สองพันล้าน? ฉันจะจ่ายมัน" แบรนดอนถามด้วยความตื่นเต้นในดวงตา เขาพยักหน้าพร้อมยิ้มแสยะกว้าง'หา?' สองพันล้าน เขาจ่ายเงินสองพันล้านในพริบตาจากการซื้อเม็ดยาเทวะ! เด็กนี่มันบ้าไปแล้ว!' เขาคิดแดร์ริลตกใจแดร์ริลนั้นยังไม่ได้เป็นผู้บ่มเพาะ เพราะฉะนั้นเขาจึงยังไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดจากความตกต่ำ เขาไม่เข้าใจว่าแบรนดอนต้องผ่านอะไรมาบ้างในขณะที่กำลังตกใจ ความตื
หลังจากผ่านวันอันยาวนาน แขกเกือบทั้งหมดก็ออกจากคฤหาสน์ไปแล้ว ผู้อาวุโสของดาร์บี้บางคนก็กลับไปเช่นกัน ปล่อยให้สมาชิกตระกูลรุ่นใหม่ทั้งหลายดื่มกินในโถงจัดเลี้ยง แล้วพยายามคะยั้นคะยอให้เจ้าบ่าวพาเจ้าสาวเข้าเรือนหอได้แล้วเจ้าบ่าว แจ็คสันดื่มมากไปเล็กน้อยเมื่อช่วงกลางวัน ตอนนี้เขาจึงหลับสนิทอยู่ ในขณะที่เจ้าสาวอย่างรีเบคก้า ซง กำลังยุ่งอยู่กับการอำนวยความสะดวกให้กับแขกแทนสามีแน่นอน พี่ชายคนโต ฟลอเรียน และภรรยาของเขา ยูมิ เองก็อยู่ด้วยเช่นกัน"เอาล่ะ นี่ก็ดึกแล้ว ได้เวลากลับบ้านกัน!" ยูมิดูเวลาแล้วกล่าวเตือนฟลอเรียนดูจะไม่ค่อยพร้อมกลับเท่าไหร่นัก เขาโบกมือ "อา วันนี้เป็นโอกาสแสนพิเศษสำหรับพวกเราทุกคน ทำไมคุณไม่กลับไปก่อนล่ะ? ผมจะอยู่ที่นี่ ผ่อนคลายอีกสักหน่อย""คุณเมามากแล้วนะ ยังจะมีเรื่องคุยอะไรอีก?" ยูมิไม่พอใจนัก แต่เธอก็ไม่ต้องการที่จะทำให้ฟลอเรียนขายหน้าต่อหน้าคนในตระกูลนัก เธอจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องกลับไปเมื่อยูมิกลับ สายตาของฟลอเรียนก็จ้องไปที่เจ้าสาว รีเบคก้า เหล่าชายหนุ่มนั่งดื่มขณะที่รีเบคก้ารินเหล้าให้พวกเขา ราวกับภรรยาที่ยอดเยี่ยม'ผู้หญิงคนนี้ที่น้องชายเราแต่งด้วย
ฟลอเรียนเข้าใจในสิ่งที่ภรรยาเขาตั้งใจจะทำทันที เขารีบนำกระจกแปดด้านมาอย่างรวดเร็ว"ที่รัก คุณฉลาดมาก!" เขาชมยูมิในขณะที่ส่งกนะจกให้ยูมิไม่สนใจจะตอบเขา เธอวางกระจกไว้ข้างเตียง แล้วเดินไปเปิดหน้าต่างเพื่อให้ดูเหมือนว่ามีใครเข้ามาทางนั้นเธอกำลังใส่ร้ายแดร์ริลในวันนั้น แดร์ริลนั้นได้พูดเรื่องทฤษฎีฮวงจุ้ยและบอกว่าแอ๊บบี้นั้นสลบเพราะกระจกนี้ แม้ว่ายูมิจะไม่เชื่อ แต่เธอรู้ว่าหลายคนนั้นเชื่อ เช่น รีเบคก้าในเมื่อแดร์ริลรู้เรื่องศาสตร์ฮวงจุ้ยมากนัก เขาก็ต้องรู้วิธีในการทำให้รีเบคก้าสลบเพราะกระจกนี้เช่นกัน เมื่อรีเบคก้าตื่นขึ้นมาในเช้าวันต่อมา และเห็นว่าเธอถูกละเมิดพร้อมกับกระจกข้างเตียง เธอต้องเข้าใจโดยธรรมชาติว่าแดร์ริลเป็นคนทำแน่เมื่อการจัดฉากเสร็จสิ้น เธอก็เห็นฟลอเรียนมองไปที่รีเบคก้า"ยังดูไม่พอใจอีกรึไง? ไปสิ!" ยูมิเย้ย จากนั้นเธอก็จากไปฟลอเรียนวิ่งตามเธอไป พร้อมกับหายใจอย่างหนักหน่วง "นี่มันไม่ได้ผลหรอก ถ้าเกิดรีเบคก้าไปโรงพยาบาลแล้วตรวจพบเรื่อง-""คุณคิดว่าคนอื่นจะหน้าด้านเหมือนคุณรึไง? คิดว่าพวกเขาไม่มีชื่อเสียงต้องรักษาเหมือนคุณเหรอ?" เธอขัดมันฟังดูมีเหตุผลสำหรับฟลอเรีย
”รอก่อน”จู่ ๆ ลูคัสก็คิดบางอย่างได้ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินทางต่อและสั่งลูกน้องทั้งสองของตน “วางแดร์ริลลงและค้นตัวเขา เผื่อว่ามีของอะไร”ฮ่าฮ่าแดร์ริลไม่ใช่เพียงแค่ประมุขสำนักประตูสุราลัยเท่านั้นแต่ว่ายังเป็นจักรพรรดิของเวสต์ริงตัน เขาต้องมีของมีค่าอยู่กับตัวแน่‘ฉันอาจจะเจอคัมภีร์ล้ำค่าบนตัวเขาก็ได้หากว่าฉันหาของมีค่าก่อนที่จะเอาเขาไปส่งที่สำนักเสียงลวงตา’ลูคัสยิ้มพร้อมคิด“ครับ นายน้อย”ลูกน้องทั้งสองรับคำและวางแดร์ริลลงก่อนที่จะเริ่มค้นตัวเขาไม่นานก็เจอของสองอย่างบนตัวแดร์ริล อันหนึ่งคือเจดีย์ส่วนอีกอันคือย่ามใส่สัตว์เทพเจดีย์เจ็ดมหาสมบัตินั้นสามารถเปลี่ยนขนาดได้ ดังนั้นแดร์ริลจึงเปลี่ยนให้เล็กที่สุด สูงแค่ประมาณนิ้วโป้ง ตอนที่เขาไม่ได้ใช้งาน คนทั่วไปก็จะไม่คิดว่ามันเป็นของสำคัญและเป็นเรื่องยากที่จะรู้ถึงความลับของเจดีย์“เอ่อ…”ตอนนั้นลูคัสก็หยิบเจดีย์ขึ้นมา หมุนไปมาเพื่อดู เขานิ่วหน้าและบอกว่า “มันมีพลังวิญญาณและดูเหมือนเป็นของล้ำค่า แต่ว่าเอาไว้ใช้ทำอะไรกัน?”จากนั้นลูคัสก็ห้อยเจดีย์กลับไว้ที่คอของแดร์ริลเหมือนเดิมแล้วลูคัสก็หยิบย่ามใส่สัตว์เทพขึ้นมาอย่างยินดีแล
สีหน้าของจาค็อบมืดครึ้มเมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาเองก็รู้สึกสับสนที่จริงจาค็อบไม่เชื่อเหมือนกันว่าแดร์ริลจะเป็นคนเช่นนั้น แต่สถานการณ์ตรงหน้าก็ต่างไป อีกอย่างแดร์ริลก็เหม็นกลิ่นเหล้าจริง ๆแต่จาค็อบนั้นก็ทำอะไรรอบคอบสมกับที่เป็นประมุขของคฤหาสน์เกียรติกระบี่และตัดสินใจว่าจะรอให้แดร์ริลตื่นขึ้นมาก่อนที่จะถามเขา“ท่านลุง”แต่ลูคัสร้อนใจขึ้นมาทันทีและบอกอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าเรื่องจริงจะเป็นยังไง แดร์ริลก็เมาและมานอนที่เตียงปาร์คเกอร์จริง นี่อาจจะทำลายชื่อเสียงทั้งของปาร์คเกอร์และคฤหาสน์เกียรติกระบี่ หากว่าเรื่องหลุดออกไปว่าเราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วคนอื่นเขาจะมองพวกเรายังไง? แล้วอนาคตปาร์คเกอร์จะแต่งงานได้ยังไง?”ลูคัสพูดอย่างเป็นการเป็นงานก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ “ผมคิดว่าเราน่าจะมัดเขาไว้ก่อนแล้วค่อยสอบสวนเขาตอนที่ตื่นขึ้น ทำแบบนั้นก็ไม่เป็นการทำลายชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”หลายคนต่างก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเขา“ใช่ อย่างน้อยเราก็น่าจะทำเพื่อชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”“แดร์ริลแข็งแกร่งมากไป หากว่าคำพูดของนายน้อยลูคัสที่ว่าเขาอยากทำเรื่องไม่เหมาะไม่ควรกั
”ญาติผู้น้อง”ตอนนั้นเองลูคัสที่แอบอยู่ด้านนอกก็รีบพาคนอีกสองคนเข้ามาทันที“เกิดอะไรขึ้น?” ลูคัสตะโกนเสียงดังอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะมองแดร์ริลที่อยู่บนเตียงและทำหน้าตาประหลาดใจ “ทำ… ทำไมประมุขดาร์บี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่?”ต้องบอกว่าลูคัสแสดงได้ดีมาก ปาร์คเกอร์ไม่ได้รู้เลยว่ามีเรื่องหมกเม็ดอะไรและคิดว่าลูคัสมาเพราะได้ยินเสียงร้องของเธอ“ฉัน…” ปาร์คเกอร์กัดปากแน่นหน้าแดงก่ำ และพูดอย่างอับอายว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…”ตอนนี้ใจปาร์คเกอร์ว้าวุ่นมาก ผู้หญิงคนไหนที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ทำใจให้นิ่งได้ยากกันทั้งนั้น“โอ้ตาย”ตอนนั้นเอง จาค็อบและศิษย์คนอื่น ๆ ที่สังเกตเห็นความวุ่นวายก็เข้ามาเอ่อ…ทุกคนต่างก็อึ้งไปทันทีเมื่อได้เห็นสถานการณ์ในห้องและมีสีหน้าบรรยายไม่ถูก“ทะ… ทำไมแดร์ริลถึงได้อยู่ในห้องของคุณหนูปาร์คเกอร์?”“กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งเลย…”“เป็นไปได้ไหมว่าแดร์ริลดื่มเหล้าย้อมใจแล้วอยากจะมาทำอะไรกับคุณหนูปาร์คเกอร์…”ฝูงชนต่างก็แสดงความคิดเห็นดัน ลูคัสทำสีหน้าตื่นตะลึงเหมือนกันแต่ว่าในใจนั้นแอบหัวเราะลั่น‘ฮ่าฮ่า ตอนนี้แดร์ริลอธิบายตัวเองยากแล้ว ทุกคนเห็นเขาแบบนี้แล้ว’“ปา
จากนั้นลูคัสก็เรียกลูกน้องออกมาสองคนและบอกว่า “เร็วเขาถอดเสื้อผ้าหมอนี่ออก”ลูกน้องทั้งสองรีบถอดเสื้อผ้าของแดร์ริลออกตามคำสั่ง“อุ้มเขาขึ้นแล้วไปกัน” ลูคัสโบกมือและเดินออกไปลูกน้องทั้งสองคนรีบยกแดร์ริลขึ้นแล้วเดินตามไป พวกเขาไม่ลืมเอาเสื้อผ้าของแดร์ริลไปด้วยพวกเขาอาศัยความมืดของยามค่ำคืน อุ้มแดร์ริลเข้าไปในห้องของปาร์คเกอร์ เธอยังไม่กลับมาที่ห้องตอนนี้เพราะว่าเธอมีธุระต้องจัดการพวกเขาโยนแดร์ริลไปนอนบนเตียงปาร์คเกอร์ก่อนที่ลูคัสจะนำคนของเขาอีกสองคนไปซ่อนอยู่ในมุมมืด“แดร์ริล”ลูคัสยิ้มชั่วร้ายออกมาเมื่อพวกเขาซ่อนมิดชิดแล้ว และพูดกับตัวเองว่า “อย่ามาว่าฉันที่ทำเรื่องชั่ว ๆ เลย ใครใช้ให้นายล่วงเกินประมุขสำนักเสียงลวงตาล่ะ? อีกอย่างญาติฉันก็ชอบนายมากนี่”ตอนแรกลูคัสวางแผนว่าจะเอาตัวแดร์ริลออกจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันทีหลังจากที่เขาเมา และส่งไปที่แท่นของสำนักเสียงลวงตา แต่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพิ่มการรักษาความปลอดภัยหลังจากเหตุต่อสู้เมื่อกลางวัน การแอบพาแดร์ริลออกไปจึงไม่ใช่เรื่องง่ายลูคัสตัดสินใจว่าจะถอดเสื้อผ้าแดร์ริลออกและเอาเขามาไว้บนเตียงปาร์คเกอร์ จากนันเขาก็จะรีบเข้ามาแล
”โอ้”แม้เบื้องหน้าลูคัสอาจจะดูนิ่ง แต่ว่าในใจเขายินดีและตื่นเต้นมากเมื่อเห็นแดร์ริลดื่มไวน์ลูคัสนั้นเชิญแดร์ริลมาดื่มไม่ใช่เพราะความชื่นชมแต่อย่างใด แต่เพื่อที่จะได้ทำตามคำสั่งของแจ็คกี้และจับตัวแดร์ริลไปลูคัสนั้นเจ้าเล่ห์ เขารู้ว่าคนแข็งแกร่งอย่างแดร์ริลไม่มีทางได้รับผลจากยาพิษธรรมดา ๆ แน่ ดังนั้นเขาเลยไม่โง่ขนาดที่จะวางยาในไวน์ไวน์นั้นไม่มียาพิษ แต่ว่าตัวไวน์เองต่างหากที่มีปัญหากรุ่นกรึ่มเป็นเหล้าแรงเป็นพิเศษของทวีปมหาสมุทรอำพัน เพียงแค่ดื่มไวน์นี้เข้าไปอึกใหญ่ก็อาจจะทำให้คนดื่มเมาไปได้ครึ่งเดือน แม้แต่ผู้บ่มเพาะหากว่าได้ดื่มเช้าไปก็ไม่อาจต้านทานความแรงของเหล้าได้ ทุกคนที่รู้จักไวน์นี้รู้ดีว่าต้องกินยาแก้ก่อนที่จะดื่มกรุ่นกรึ่มอย่างเพลิดเพลินแผนของลูคัสก็ง่าย ๆ เขาเจตนาจะไม่บอกแดร์ริลว่ากรุ่นกรึ่มนั้นแรงแค่ไหน แล้วก็รอให้แดร์ริลเมาค่อยจับเขามัดส่วนตัวลูคัสนั้นกินยาแก้ไปแล้ว เขาก็เลยไม่ต้องกังวล“ประมุขดาร์บี้” ลูคัสยิ้มและมองแดร์ริล “ไวน์เป็นไงบ้างครับ?”“ยอดเยี่ยม”แดร์ริลพยักหน้าและอดเอ่ยไม่ได้ “กลิ่นของไวน์นี้แรงมาก มันมีรสหวานติดปลายลิ้น เป็นไวน์ชั้นยอด”แดร์ริล
แจ็คกี้ไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังจากไปแล้วหายไปในความมืดยามค่ำคืนในพริบตา“เฮ้อ”ตอนนั้นเอง ลูคัสก็สูดหายใจเข้าลึกพร้อมสีหน้ายุ่งยากใจประมุขสั่งให้เขาหาทางเอาเอง แล้วเขาจะมีทางอะไรล่ะ?…ตอนนั้นเองที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่จาค็อบตั้งใจจัดเลี้ยงให้แดร์ริลเพื่อขอบคุณเขาสำหรับการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือจากนั้นแดร์ริลก็ถูกจัดให้นอนพักในห้องพักแขกหลังจากกินอาหารเสร็จตอนนั้นที่แดร์ริลนอนอยู่บนเตียงแต่ยังไม่ได้หลับ สองชั่วโมงผ่านไปแต่ก็ยังไม่มีข่าวอะไรเรื่องเดบร้าจากคนของปาร์คเกอร์เขายังไม่รู้ที่อยู่ของเดบร้า แล้วเขาจะมีอารมณ์มาพักผ่อนได้อย่างไร?ก๊อก ก๊อกมีเสียงประจบเอาใจดังมาจากนอกห้อง “ประมุขดาร์บี้ คุณนอนหรือยังครับ?”‘หืม?’แดร์ริลนิ่วหน้า เขาลุกขึ้นและเดินไปดูแล้วก็ต้องอึ้งไปเขาเห็นว่าลูคัสยืนยิ้มกว้างอยู่ด้วยท่าทางสุภาพนอบน้อม“มีอะไรให้ช่วยเหรอ?” แดร์ริลถามเบื้องหน้าเขาดูนิ่ง ๆ แต่ในใจแดร์ริลรังเกียจหมอนี่มาก‘เจ้าโง่นี่มาหาฉันทำไมกัน?’“แหะแหะ…”ลูคัสยิ้มด้วยสีหน้านอบน้อมแล้วบอกว่า “ประมุขดาร์บี้ อย่าเพิ่งปฏิเสธผมนะครับ เมื่อตอนกลางวันผมล่วงเกินคุณไปเยอะ แต่คุณก็ใ
”ประมุขดาร์บี้ คุณน่าทึ่งจริง ๆ คุณไล่แจ็คกี้ไปได้”“ใช่แล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงได้เป็นผู้ทรงอิทธิพลแบบนี้”เหล่าแขกพากันมาทำความเคารพแดร์ริล พยายามที่จะเยินยอเขา แดร์ริลนั้นขี้เกียจที่จะรับมือกับพวกสอพลอพวกนี้ เขายิ้มและพูดปัด ๆ ไปไม่กี่ประโยคจาค็อบ โยฮันที่อยู่ข้างกายเขาเองก็มีทีท่าไม่แยแสพวกแขกก่อนหน้านี้แขกเหล่านี้พากันมาเยินยอจาค็อบตอนที่เห็นว่าคฤหาสน์เกียรติกระบี่นั้นมีอาวุธระดับม่วง แต่กลับหนีเขาเหมือนเห็นโรคร้ายตอนที่สำนักเสียงลวงตาโผล่มาจาค็อบรู้สึกว่าคงจะดีกว่านี้หากไม่คบหาสหายเหล่านี้ที่ต้องการเพียงแค่ผลประโยชน์จากเขาเหล่าแขกพากันอับอายที่จะหน้าด้านอยู่ต่อเมื่อรู้สึกได้ถึงท่าทีไม่แยแสของจาค็อบและท่าทีไม่สนใจของแดร์ริล ไม่นานพวกเขาก็จากไปคฤหาสน์เกียรติกระบี่กำลังทำความสะอาดบริเวณที่มีการต่อสู้จนเสร็จสิ้น ปาร์คเกอร์เองก้ไม่ลืมคำขอร้องของแดร์ริล และรีบส่งคนให้ออกไปหาข่าวของเดบร้าทันทีเวลาเดียวกันปาร์คเกอร์ก็เชื้อเชิญให้แดร์ริลอยู่ที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพราะว่ามันคงใช้เวลากว่าจะหาที่อยู่ของเดบร้าได้ แดร์ริลพยักหน้าตกลงไม่นานก็ถึงเวลาค่ำคืนตอนนั้นเองที่เท
ทุกคนต่างก็มองแดร์ริลเมื่อได้ยินคำพูดของเขาโดยเฉพาะพวกที่หวาดกลัวสำนักเสียงลวงตา พวกเขาต่างก็มีความคิดมากมายแจ็คกี้นั้นเป็นปีศาจร้ายที่ฆ่าคนไม่กะพริบตา เขานั้นเป็นคนชี้นิ้วสั่งเป็นสั่งตายคนอื่นได้ แต่ตอนนี้เขาแพ้ให้แดร์ริลแบบหมดท่า แล้วเขาจะโมโหจัดจนล้มพนันหรือไม่?“ฟู่”แจ็คกี้หน้าแดงก่ำ เขาสูดหายใจเข้าลึก “แม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนดี แต่ฉันก็รักษาคำพูดและยอมรับว่าแพ้แล้ว”จากนั้นแจ็คกี้ก็โบกมือ “ทุกคนจงฟัง เราจะไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันที แล้วไปรวมตัวกันที่แท่นพิธีหลัก”สีหน้าแจ็คกี้เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจตอนที่ตะโกนประโยคสุดท้ายออกมาที่จริงนั้นเขาไม่เต็มใจจะจากไปแบบนี้สักนิด เขาต้องการจะควบคุมคฤหาสน์เกียรติกระบี่และอาวุธระดับม่วงทั้งสามชิ้นนั้นก็อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมแล้วแต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นเพราะแดร์ริลทำให้เส้นเลือดหัวใจของเขาบาดเจ็บตอนที่ใช้ง้าวสวรรค์ ทำให้แจ็คกี้ไม่สามารถสู้ต่อไปได้“โอ้”เหล่าศิษย์สำนักเสียงลวงตานับพันต่างก็ไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ด้วยสีหน้ามืดครึ้มเมื่อได้ยินคำสั่งของแจ็คกี้“แดร์ริล ดาร์บี้”แจ็คกี้เดินไปสองสามก้าวก่อนที่จะหยุด เขาหันกลั
”ประมุขแจ็คกี้ การต่อสู้นี้จบแล้ว” สีหน้าแดร์ริลเย็นเยียบไม่แสดงอารมณ์ใดซูมแดร์ริลโบกง้าวด้วยกำลังที่มีเมื่อพูดจบ และกลิ่นอายที่สั่นสะเทือนฟ้าดินก็ปล่อยออกมาจากง้าวสวรรค์ก่อนที่จะมีลำแสงสีแดงเลือดพุ่งเข้าใส่แจ็คกี้แจ็คกี้แทบไม่ทันคิดขณะที่เขาสีหน้าเปลี่ยน เขารีบปล่อยพลังภายในออกมาและเปลี่ยนเครื่องจักรสังหารให้ป้องกันการโจมตีปังลำแสงสีเลือดทำลายเครื่องจักรเปลี่ยนร่างสังหารออกเป็นเสี่ยง ทำให้แจ็คกี้ร้องครางออกมาและปลิวถอยหลังไปมากกว่า 100 เมตร ก่อนที่จะร่วงกระแทกพื้นอย่างแรงการโจมตีของแจ็คกี้อาจจะดูรุนแรงตอนที่เขาโจมตีแดร์ริล แต่เขาก็ใช้พลังภายในไปเยอะแล้ว ตอนนี้แจ็คกี้ไม่สามารถรับการโจมตีได้เมื่อเจอกับง้าวสวรรค์ของแดร์ริลอะไรกัน?ทุกคนที่อยู่ด้านล่างต่างก็อ้าปากค้างเมื่อได้เห็นเรื่องตรงหน้าและมองแดร์ริลอย่างพูดไม่ออกพลังของชายหนุ่มคนนี้น่ากลัวมากแล้วอาวุธในมือเขาก็ดูพิเศษ มันดูคุ้นตาชอบกล…เฮือกตอนนั้นเองจาค็อบก็มองแดร์ริลด้วยความตกตะลึง แววตาเขาก็ตื่นเต้นมากเพื่อนของลูกสาวเขามีความสามารถขนาดนี้ คนเราจะดูกันแต่ภาพลักษณ์ภายนอกไม่ได้จริง ๆปาร์คเกอร์ตัวสั่นและมองแ