บทที่ 1922

ที่จริงแล้วตอนแรกซูซานเองก็ไม่ได้ชอบแดร์ริลเท่าไร แต่ว่าเธอก็ค่อย ๆ รับแดร์ริลได้เพราะนิสัยและเสน่ห์ของเขาหลังจากที่ได้รู้จักกันมามากกว่าสิบปี แม้ว่าแดร์ริลจะเป็นแค่ลูกทูนหัวเท่านั้นแต่เธอก็มองเห็นเขาไม่ต่างจากลูกแท้ ๆ มานานแล้ว

ตอนนี้ซูซานหัวใจสลายเมื่อได้เห็นแดร์ริลตัวอาบเลือดและเต็มไปด้วยแผล

“แดร์ริล เธอต้องระวัง ไม่ต้องห่วงฉัน สู้ให้เต็มที่ อย่าให้พวกมันได้โอกาส” ซูซานร้องตะโกน น้ำตาเธอไหลพรากราวกับไข่มุกและเธอก็ไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้

ตอนนั้นซูซานอยากจะเข้าไปหาและช่วยแดร์ริลแต่ว่าพลังภายในของเธอโดนสกัดเอาไว้และเธอก็โดนโดน็อกเอาดาบจ่อ เธอจึงไม่มีโอกาส

ใบหน้าแดร์ริลซีดเผือด เขารู้สึกเจ็บปวดทั่วร่างจนเขาไม่ได้ยินเสียงตะโกนของซูซาน เขาเพียงแต่รู้สึกว่าพลังในร่างกำลังถดถอยไปทีละน้อย

แต่ดวงตาแดร์ริลยังคงแดงก่ำ เขาจ้องโดน็อก “โดน็อก วันนี้แกไม่มีทางรอดพ้นความตายไปได้แม้ว่าแกจะเป็นจักรพรรดิของเวสต์ริงตันก็ตาม”

ประโยคนี้เป็นเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางห้องโถงหลักนั้น

ตอนนั้นแดร์ริลทุ่มเททั้งหมดว่าต้องฆ่าโดน็อกให้ได้แม้ว่าตัวเขาเองต้องตายก็ตาม

“ฆ่า ฆ่า ฆ่า”

แดร์ริลตะโกนก้องเหมือนคนบ้าพร้อ