LOGINShare
บทที่ 481
Related chapters
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 482
เมื่อเธอคิดได้ เธอจึงรีบโทรหาเมสัน “เมสัน เอาเงิน 6 แสนล้านดอลล่าร์ มาคืนฉันได้ไหมคะ? ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันไปคุยเรื่องที่เกิดขึ้นกับตระกูลแคมโปสกับคุณพ่อของฉันมาแล้ว ท่านบอกว่าท่านจะขัดขวางฌอน...”“ขอโทษนะครับที่รัก ผมให้เงินกับชาร์ลีไปแล้ว” เมสันพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ชาร์ลีเพิ่งโอนเงินให้ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นไปเองครับ”“...”สีหน้าของลีอาซีดขาวราวกับกระดาษ เธอรู้สึกเหมือนกับว่ามีบางอย่างจุกขึ้นมาที่ลำคอของเธอ“ไม่เป็นไรนะครับที่รัก ผมขอให้ฌอนคืนเงินให้คุณได้ครับ” เมสันพูดอย่างสบายใจ “ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือต่อตระกูลแคมโปสนะครับ ผมรักคุณ”ถ้าเป็นเมื่อก่อน ลีอาคงจะรู้สึกซาบซึ้งไปแล้ว ทว่าบัดนี้ เธอรู้สึกชาไปตลอดทั้งร่างของเธอ “เมสันคะ เท่าที่ฉันรู้ ในช่วงหลายปีมานี้ธุรกิจของตระกูลแคมโปสค่อนข้างไปได้ดี แล้วในบัญชีไม่มีเงิน 8 แสนล้านดอลล่าร์ เลยเหรอคะ?”“ครับ พ่อแม่ของผมบอกว่าไม่มี ผมคิดว่าพวกเขาคงจะไม่โกหกผมหรอกครับ”ลีอารู้สึกโล่งอกขึ้นมาเล็กน้อย ตระกูลแคมโปสต้องโกหกเมสันด้วยเหมือนกัน เป็นไปไม่ได้ที่เมสันจะโกหกเธอ...ที่ชั้นบนของออฟฟิศหลังจากเมสันวางโทรศัพท์แล้ว ใบหน้าที่สุภาพของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 483
สีหน้าของแชริตี้หม่นลงเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น เธอกำลังจะลุกขึ้น ทว่าแคทเธอรีนจับไหล่ของเธอเอาไว้“คุณจะปล่อยให้มันผ่านไปอย่างนั้นเหรอ?” แชริตี้มองเธอ“ไม่ต้องใจร้อนไปหรอก เราอาบน้ำให้เสร็จก่อน”แคทเธอรีนส่ายหน้าพลางหลับตาลง20 นาทีหลังจากนั้น เชลลีและผู้หญิงอีกสามคนสวมเสื้อคลุมอาบน้ำออกมาจากห้องอาบน้ำ ทันใดนั้นเอง พวกเธอก็เห็นแคทเธอรีนและแชริตี้ขวางทางพวกเธอเอาไว้“คุณผู้หญิง คุณพยายามจะทำอะไร? คุณไม่ได้จะกลั่นแกล้งพวกเราใช่ไหม?” สีหน้าของเชลลีดูตื่นตระหนกร่างผอมสูงของผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังเธอตามออกมาแล้วพูดขึ้น “คุณผู้หญิงฮิลล์ คุณไม่ต้องมาโกรธผู้หญิงหรอก บางทีเมื่อผู้ชายนอกใจคุณ คุณต้องทบทวนตัวเองดูบ้าง ยังไงก็ตามตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกนะ”แววตาของแชริตี้ฉายแววเย็นชา “ไม่แปลกใจเลยที่พวกเธอออกมาเที่ยวด้วยกันได้ ดูเหมือนว่าจะเป็นคนประเภทเดียวกันนี่เอง”แคทเธอรีนพูดเยาะเย้ยขึ้น “เชลลี ฉันแค่อยากได้โกลด์การ์ดใบนั้นที่อยู่กับเธอคืนเดี๋ยวนี้แค่นั้นเอง ฌอนและฉันเป็นสามีภรรยากัน พรัพย์สินของเขาคือทรัพย์สินที่เราใช้ร่วมกัน ฉันมีสิทธิ์ที่จะเรียกคืนเงินที่เขาให้เธอไป”“คุณผู้หญิง ฉ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 484
“แชริตี้ ฉันอยู่ที่สปาต่อไม่ได้แล้ว ฉันมีเรื่องที่จะต้องไปจัดการด่วน ฉันกลับก่อนนะ”แคทเธอรีนรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตรงกลับบ้านเธอผลักประตูคฤหาสน์ของเธอให้เปิดออก ฌอนนั่งอยู่บนโซฟาข้างในแล้วกำลังทำงานอยู่“เคธี่ คุณไม่ได้บอกว่าคุณจะไปสปาเหรอครับ? คุณกลับมาเร็วจังเลย” ฌอนวางแล็ปท็อปลงพลางลุกขึ้นยืน “ทานอะไรมาหรือยัง...”“ฌอนคะ ฉันขอถามอะไรคุณหน่อยสิคะ คุณเจอรีเบคก้าตอนที่ยังอยู่ที่เมลเบิร์นหลังจากเกิดปัญหาขึ้นทุกอย่างแล้วอีกไหมคะ?” แคทเธอรีนพูดแทรกเขาขึ้นมา“ทำไมคุณถามถึงเธอขึ้นมา?” แววตาของฌอนเริ่มน่ากลัว“หลังจากที่เจฟฟี่และแซลลี่เข้าคุกไปแล้ว จู่ ๆ รีเบคก้าก็หายตัวไปค่ะ คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ไหมคะ?” แคทเธอรีนมองเขาฌอนขมวดคิ้วเข้าหากัน “นั่นก็ถูก ผมให้บทเรียนกับเธอ เธอ...”จู่ ๆ อาการปวดหัวแปลบที่คุ้นเคยก็เกิดขึ้นในหัวของเขา “ผมทำอะไรกับเธอ? ทำไมผมถึงจำไม่ได้?”แคทเธอรีนใจหาย เธอคิดว่าฌอนจำเรื่องนั้นได้เป็นอย่างดีมาตลอด “โทรหาเฮดลีย์แล้วถามเขานะคะ เขาต้องรู้แน่ ๆ ค่ะ”ฌอนจึงโทรหาเฮดลีย์ “นายจำได้ไหมว่าฉันทำอะไรกับรีเบคก้า โจนส์ ไปบ้าง?”“คุณชายฮิลล์คนโตครับ ไม่ใช่
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 485
“ไปให้พ้นเลยนะฌอน” แคทเธอรีนรู้ว่าเขาพยายามหลอกเธอ เธอเตะเขาแล้วขึ้นไปชั้นบนด้วยความโกรธฌอนหนีบขาของเขาเข้าหากันพลางทำหน้าเหยเกก่อนจะตามเธอขึ้นไปข้างบนเมื่อเธอไปถึงที่ชั้นบน แคทเธอรีนเตรียมตัวจะอาบน้ำ เธอเปิดประตูตู้เสื้อผ้า และพบเสื้อผ้าผู้ชายอยู่ในตู้มากมาย รวมถึงมีกระทั่งชุดชั้นในของผู้ชายเธอรู้สึกโกรธจนปวดหัว “ฌอน ใครใช้ให้คุณเอาเสื้อผ้าพวกนี้มาใส่เอาไว้ในนี้?!”“แน่นอนว่าผมก็อยากเปลี่ยนเสื้อผ้าเหมือนกัน เพราะผมจะย้ายมาอยู่ที่นี่”ฌอนยืนอยู่ข้างหลังของเธอ พลางพูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติแคทเธอรีนหยิบเสื้อผ้าของเขาออกมาและกำลังจะโยนมันลงบนพื้น ในตอนนั้นเองฌอนก็พูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ “คุณจะโยนเสื้อผ้าผมทิ้งก็ได้ พรุ่งนี้ผมก็แค่สั่งให้เฮดลีย์เอาเสื้อผ้ามาให้ผมใหม่แค่นั้นเอง”“...”หญิงสาวทำได้เพียงยอมแพ้ให้กับความหน้าด้านของเขา “ก็ได้ ฉันยอมให้คุณย้ายเข้ามา แต่คุณช่วยไปอยู่ห้องอื่นได้ไหม?”“ไม่ได้” ฌอนกะพริบดวงตาสีเข้มของเขา “เหตุผลที่ผมย้ายมาที่นี่ก็เพื่อนอนห้องเดียวกับคุณ ย้ายไปนอนห้องอื่นอย่างนั้นเหรอ? ผมไม่ได้โง่นะ”“...”โธ่เว้ย เขาเป็นคนบุกรุกเข้ามาในบ้านของเธอ แ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 486
ฌอนไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดแต่อย่างใด พลางมองลงมาที่เธอ “กัดไปเลย คุณไม่ได้เป็นคนบอกผมเรื่องที่คนคนหนึ่งจะกัดใครสักคนเพราะเธอรักเขามากหรอกเหรอ? กัดผมให้แรงเท่าที่คุณรักผมเลย”“...”แคทเธอรีนหุบปากแทบไม่ทัน เรื่องนั้นมันผ่านมาตั้งนานแล้ว ทว่าเขาก็ยังจำได้อยู่ เมื่อสักครู่นี้เธอคิดว่าเขาความจำไม่ดีไปเสียแล้ว“ทำไมไม่กัดต่อล่ะครับ? คุณกลัวว่าผมจะเจ็บเหรอ?” ฌอนสัมผัสหูของเธอราวกับเธอเป็นลูกแมวตัวน้อย ๆ น้ำเสียงนุ่มนวลของเขาชวนดึงดูดและทำให้รู้สึกตื่นเต้น “ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่กลัวเจ็บ”ตอนนี้แคทเธอรีนรู้สึกหดหู่ใจขึ้นมาหากเธอกัดเขา ก็ถือว่าเป็นการแสดงความรัก แต่ถ้าเธอไม่กัดเขา นั่นก็แสดงว่าเธอทนไม่ได้ที่จะทำให้เขาต้องเจ็บปวดไม่มีทางที่เธอจะเอาชนะเขาได้เลย“เข้านอนกันเถอะ” ฌอนกอดเธอเอาไว้ก่อนจะปิดไฟแล้วเอนกายลงในเวลาเพียงไม่นาน เขาก็ผล็อยหลับไปขณะที่ได้กลิ่นหอมจากกายของเธอทว่าเป็นแคทเธอรีนที่นอนไม่หลับเธอรู้สึกหิวขึ้นมาเธอรับประทานอาหารเย็นกับแชริตี้เยอะมาก แต่ก่อนเวลา 23:00 น. เธอก็เริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาอีกแล้ว เธอมีความอยากอาหารมากขนาดนี้เมื่อไรกัน?วันถัดไปเมื่อแคทเธอรีนตื่นขึ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 487
เป็นไปดังที่คาดเอาไว้...ตอนนี้แคทเธอรีนยิ่งมั่นใจในคำตอบที่อยู่ภายในใจของเธอมากยิ่งขึ้นไปอีกถึงอย่างไรก็ตาม ใบหน้าของฌอนก็กลับกลายเป็นไม่พอใจ “โง่! แกปล่อยให้เธอหนีไปได้ทั้ง ๆ ที่ส่งเธอไปยังพื้นที่ภูเขาที่ห่างไกลแบบนั้นได้ยังไง?”เฮดลีย์รู้สึกกลุ้มใจ “ชายคนนั้นบอกว่ามีรถตู้มารับเธอไปตอนที่เขากำลังไล่ตามจับเธอครับ”“ยากที่จะเชื่อได้ว่า รีเบคก้า โจนส์ยังมีพรรคพวกคนอื่นอยู่อีก ไปตามหารถตู้คันนั้น” ฌอนสั่งอย่างเย็นชา“ครับ” เฮดลีย์นิ่งไปแล้วอดที่จะถามออกไปไม่ได้ “คุณผู้หญิงครับ เมื่อวานนี้จู่ ๆ คุณผู้หญิงก็สั่งให้ผมตรวจสอบเรื่องรีเบคก้า โจนส์ คุณผู้หญิงไปรู้เรื่องอะไรมาหรือเปล่าครับ?”ฌอนเองก็ยังจ้องมองแคทเธอรีนด้วยความไม่เข้าใจ“ฉันยังบอกคุณตอนนี้ไม่ได้ค่ะ”แคทเธอรีนหันหน้าหนี ฌอนอาจจะไม่เชื่อเธอ ถ้าเธอบอกว่าเชลลี แลงลีย์ อาจจะเป็นรีเบคก้า โจนส์ เขาคงจะต่อว่าเธอว่าเธอใช้วิธีที่ไม่ยุติธรรมจัดการกับเชลลี“บอกผมมา ผมไม่ชอบเวลาคุณปิดบังเรื่องต่าง ๆ กับผม” ฌอนจับไหล่ของเธอเอาไว้อย่างวางอำนาจแคทเธอรีนพูดอะไรไม่ออก “แล้วทำไมคุณไม่คิดว่าบ้างล่ะคะ ว่าฉันรู้สึกยังไงตอนที่คุณมีเชลลี แลง
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 488
แคทเธอรีนระบายยิ้มพลางพยักหน้ารับ “โอ้ ฉันรู้แล้วค่ะ ชื่อของฌอนนาราห์คุณเองก็ไม่ได้เป็นคนคิดเหมือนกัน แต่เป็นความคิดของเชสเตอร์ คุณไม่ได้ตั้งใจละเมอเรียกชื่อซาร่าออกมาด้วยเหมือนกัน เป็นซาร่าที่ตามมาหลอกหลอนคุณจากอีกโลกหนึ่ง”ฌอน “...”ในฐานะที่เป็นทนายความ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพบเจอกับความรู้สึกที่เขาไม่อาจแก้ต่างให้ตัวเองได้หลังจากที่รถมาถึงที่โรงพยาบาล แคทเธอรีนก็พูดขึ้นอย่างไม่มีพิธีรีตอง “รีบไปเถอะค่ะ ฉันต้องไปประชุมที่บริษัท”ในตอนแรกฌอนอยากจะหน้าด้านเอ่ยชวนเธอให้ไปเป็นเพื่อนเขา แต่เขาก็เม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างจนปัญญา และในที่สุดเขาก็ลงจากรถโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำแคทเธอรีนสตาร์ทรถแล้วขับออกไปเธอไม่อยากใจอ่อนเพียงเพราะฌอนแสดงความน่าสงสารออกมามีใครสงสารเธอบ้างเวลาที่เธอเสียใจและทุกข์ใจ?ในช่วงเช้า โรงพยาบาลคลาคล่ำไปด้วยผู้คน เธอจึงยังรถติดอยู่ก่อนที่จะถึงประตูทางเข้าเธอมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่ได้ตั้งใจ และทันใดนั้นเองก็เห็น เชลลี แลงลีย์สวมเดรสลายดอกไม้สีฟ้า ผมยาวของเธอสยายออกขณะที่เธอถือช่อดอกไม้เอาไว้ในมือเขาบอกว่าให้เชลลีออกไปแล้ว แต่เธอยังรีบมาที่นี่เพียงเพื่อ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 489
พวกเขาทั้งสองแอบลับ ๆ ล่อ ๆ มาพบกันลับหลังเธอเสมอเลยเหรอ?“เคธี่ อย่าเข้าใจผิดไปนะครับ” ฌอนผลักเชลลีออกไปอย่างไม่รู้ตัว “เธอเห็นว่ามือของผมเลือดไหล เลย...”“แล้วให้พยาบาลมาทำอะไรที่นี่คะ? เธอเกี่ยวอะไรด้วย?” แคทเธอรีนพูดแทรกเขาขึ้นมาด้วยความโกรธเคือง “ในเมื่อคุณทนทิ้งเธอไปไม่ได้มากขนาดนี้ ทำไมคุณถึงคอยตามตอแยฉันอยู่อีกคะ? สนุกนักหรือไง?”ทันใดนั้นใบหน้าอันหล่อเหลาของฌอนก็เปลี่ยนเป็นขาวซีดจนน่ากลัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาเสียเลือดมากเกินไปหรือเพราะเขาถูกคำพูดของเธอทิ่มแทงเอาเชลลีรีบอธิบายขึ้น “คุณผู้หญิงคะ คำพูดของคุณชายฮิลล์คนโตทั้งหมดเป็นความจริงนะคะ ดูมือของเขาสิคะ ยังมีเลือด...”“หุบปากของเธอไปเถอะ” แคทเธอรีนตะคอกใส่เธอ “เชลลี แลงลีย์ ฉันทนกับเธอมานานมากพอแล้วนะ เธอคิดว่าฉันจะรังแกฉันได้ง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ?”ทันใดนั้นเองแคทเธอรีนก็ถลาเข้าไปจิกผมยาวของเชลลี แล้วตบแก้มทั้งสองข้างของเธอ“โอ๊ยยยยย! คุณผู้หญิงอย่าตบฉัน! คุณชายฮิลล์คนโตช่วยด้วยค่ะ!” เชลลีร้องออกมาพลางดิ้นรนต่อสู้ในขณะที่เธอถูกแคทเธอรีนลากไปข้าง ๆ“เคธี่ ใจเย็น ๆ ปล่อยเธอ” ฌอนรีบวิ่งไปดึงแคทเธอรีนออกมาทว่าแคทเธอร
Latest chapter
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1072
ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1071
“เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1070
แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1069
แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1068
"ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1067
“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1066
เฟรยาขมวดคิ้วย่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบกินผักดองและสงสัยว่าทําไมผู้คนมากมายถึงได้ชอบกินอาหารหมักดองอย่างนี้กันนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าติดหนึบมันเข้าแล้วในเดือนนี้ด้วยเหตุนี้เธอถึงได้รู้ว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอนั่นเองเป็นเหตุ“เข้าใจผิดแล้ว ฉันเพิ่งจะเริ่มชอบผักดองเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ เป็นทารกเองที่ต้องการหม่ำของพวกนั้น” เธอตอบด้วยท่าทางว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก“ลูกของผมไม่ชอบกินอาหารหมักดองแบบนี้หรอก” ร็อดนีย์คว้าขวดโหลออกไปและเทผักดองทั้งหมดลงไปในถังขยะโดยไม่ลังเลเฟรยาระเบิดลงทันที “ร็อดนีย์ สโนว์ คุณรู้ไหมว่าผักดองขวดหนึ่งมันแพงขนาดไหน? มันมีราคากว่าสิบดอลลาร์เชียวนะ”“...”ร็อดนีย์อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด “นั่นแพงเรอะ ฮึ? คุณกําลังพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบดูเพล็กซ์มูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์และได้รับค่าจ้างเดือนละหลายแสนดอลลาร์ คุณยังมีเงิน 100 ล้านดอลลาร์ในบัตรที่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นมอบให้คุณไปเมื่อวันก่อนด้วย คุณกล้าพูดว่าผักดองมีราคาแพงได้ยังไงกัน?!”“มันก็แพงอยู่ดี ผักดองในถุงเล็ก ๆ ที่ฉันได้มาบ่อย ๆ ราคาเพียงแค่ห้าดอลลาร์เอง”"หุบปากเลย"ร็อดนีย์เบื่อหน่ายกับเธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1065
เชสเตอร์ตะคอก “ก็ได้ นายแค่ลําเอียงเข้าข้างซาร่า แต่ขอฉันเตือนนายหน่อยนะว่าหากนายออกจากตระกูลสโนว์ไปแล้ว รับรองว่ายัยซาร่าจะทิ้งนายไปในไม่ช้าก็เร็ว”"นายนี่ตอแหลว่ะ"ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายใส่เขา “เชสเตอร์ จิวเวลนายก็เหมือนกับฌอน! ทําไมพวกนายถึงเป็นแบบนี้กันไปได้? พวกเราทั้งห้าคนโตมาด้วยกัน แต่พวกนายก็ยังมาเลือกปฏิบัติต่อซาร่าอีก”“ใช่ คนทั้งโลกกําลังเลือกปฏิบัติต่อซาร่าและนายเป็นเพียงคนเดียวที่ปกป้องเธอ นายเป็นคนฉลาดหัวใสและคนอื่นมีบางอย่างผิดปกติ งั้นเอาเลยไปสู้โลกเพื่อประโยชน์ของเธอรวมทั้งฆ่าลูกของนายเองด้วย”เชสเตอร์เริ่มรําคาญ “ฉันกําลังจะทําการผ่าตัดตอนนี้ ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับนายละนะ”ทันทีที่เขาจบการสนทนา เขาก็เดินดุ่มออกไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งอันที่จริงการพูดคุยกับร็อดนีย์ทําให้เลือดของเขาเดือดดาลเชสเตอร์เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเฟรยาขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นร็อดนีย์ก็เดินออกจากสำนักงานแพทย์เขาเดินลงบันไดมาอย่างร่างไร้วิญญาณเมื่อเขาเซล้มลงไปโดยบังเอิญที่หน่วยกุมารเวชศาสตร์คุณพ่อคนหนึ่งในวัย 30 ปีที่กําลังกอดทารกน้อยน่ารักเดินผ่านเขาไปพอดี ทารกขวบเดียวคนนั้นมีดวงตาโ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1064
พ่อ...คํานี้ทําให้ร็อดนีย์อึ้งไปครู่หนึ่งทันทีเวนดี้พูดอย่างตั้งใจว่า “ใช่ ลูกอาจมีส่วนแค่สเปิร์มตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรแล้วนะ ลูกอาจเคยคิดที่จะทําให้เธอแท้งเด็ก แต่ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าการทําแท้งจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดไหน?“มันง่ายมากเลยที่ลูกจะพูดแบบนั้นเพราะว่าลูกไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ร่างกายของผู้หญิงจะได้รับความเสียหายหลังจากผ่านการทําแท้ง ผู้หญิงบางคนถึงกับประสบกับภาวะแทรกซ้อนต่าง ๆ นานาหรือมีอุปสรรคปัญหาในการตั้งครรภ์อีกครั้ง“นอกจากนี้ลูกคิดว่าถ้าแฟนหรือสามีในอนาคตของเธอรู้ว่าเธอเคยทำแท้งลูกของชายอื่นมาก่อน พวกเขาจะมองเธอยังไง? ลูกลองมองในมุมของเธอบ้าง ถ้าลูกรู้ว่าภรรยาในอนาคตของลูกเคยตั้งท้องลูกของชายอื่นมา ลูกจะผิดหวังไหม?”ร็อดนีย์ยังคงเงียบขณะฟังถ้อยคําเหล่านั้นเขาไม่ได้ใจร้ายโดยสันดาน หลังจากที่เวนดี้ชี้แนะเขาอย่างละเอียด ความสับสนเจ็บแปลบและความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาในตอนนั้นเขาเคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพ่อแม่ถ้าหาก
