Se connecterShare
บทที่ 485
Related chapter
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 486
ฌอนไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดแต่อย่างใด พลางมองลงมาที่เธอ “กัดไปเลย คุณไม่ได้เป็นคนบอกผมเรื่องที่คนคนหนึ่งจะกัดใครสักคนเพราะเธอรักเขามากหรอกเหรอ? กัดผมให้แรงเท่าที่คุณรักผมเลย”“...”แคทเธอรีนหุบปากแทบไม่ทัน เรื่องนั้นมันผ่านมาตั้งนานแล้ว ทว่าเขาก็ยังจำได้อยู่ เมื่อสักครู่นี้เธอคิดว่าเขาความจำไม่ดีไปเสียแล้ว“ทำไมไม่กัดต่อล่ะครับ? คุณกลัวว่าผมจะเจ็บเหรอ?” ฌอนสัมผัสหูของเธอราวกับเธอเป็นลูกแมวตัวน้อย ๆ น้ำเสียงนุ่มนวลของเขาชวนดึงดูดและทำให้รู้สึกตื่นเต้น “ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่กลัวเจ็บ”ตอนนี้แคทเธอรีนรู้สึกหดหู่ใจขึ้นมาหากเธอกัดเขา ก็ถือว่าเป็นการแสดงความรัก แต่ถ้าเธอไม่กัดเขา นั่นก็แสดงว่าเธอทนไม่ได้ที่จะทำให้เขาต้องเจ็บปวดไม่มีทางที่เธอจะเอาชนะเขาได้เลย“เข้านอนกันเถอะ” ฌอนกอดเธอเอาไว้ก่อนจะปิดไฟแล้วเอนกายลงในเวลาเพียงไม่นาน เขาก็ผล็อยหลับไปขณะที่ได้กลิ่นหอมจากกายของเธอทว่าเป็นแคทเธอรีนที่นอนไม่หลับเธอรู้สึกหิวขึ้นมาเธอรับประทานอาหารเย็นกับแชริตี้เยอะมาก แต่ก่อนเวลา 23:00 น. เธอก็เริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาอีกแล้ว เธอมีความอยากอาหารมากขนาดนี้เมื่อไรกัน?วันถัดไปเมื่อแคทเธอรีนตื่นขึ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 487
เป็นไปดังที่คาดเอาไว้...ตอนนี้แคทเธอรีนยิ่งมั่นใจในคำตอบที่อยู่ภายในใจของเธอมากยิ่งขึ้นไปอีกถึงอย่างไรก็ตาม ใบหน้าของฌอนก็กลับกลายเป็นไม่พอใจ “โง่! แกปล่อยให้เธอหนีไปได้ทั้ง ๆ ที่ส่งเธอไปยังพื้นที่ภูเขาที่ห่างไกลแบบนั้นได้ยังไง?”เฮดลีย์รู้สึกกลุ้มใจ “ชายคนนั้นบอกว่ามีรถตู้มารับเธอไปตอนที่เขากำลังไล่ตามจับเธอครับ”“ยากที่จะเชื่อได้ว่า รีเบคก้า โจนส์ยังมีพรรคพวกคนอื่นอยู่อีก ไปตามหารถตู้คันนั้น” ฌอนสั่งอย่างเย็นชา“ครับ” เฮดลีย์นิ่งไปแล้วอดที่จะถามออกไปไม่ได้ “คุณผู้หญิงครับ เมื่อวานนี้จู่ ๆ คุณผู้หญิงก็สั่งให้ผมตรวจสอบเรื่องรีเบคก้า โจนส์ คุณผู้หญิงไปรู้เรื่องอะไรมาหรือเปล่าครับ?”ฌอนเองก็ยังจ้องมองแคทเธอรีนด้วยความไม่เข้าใจ“ฉันยังบอกคุณตอนนี้ไม่ได้ค่ะ”แคทเธอรีนหันหน้าหนี ฌอนอาจจะไม่เชื่อเธอ ถ้าเธอบอกว่าเชลลี แลงลีย์ อาจจะเป็นรีเบคก้า โจนส์ เขาคงจะต่อว่าเธอว่าเธอใช้วิธีที่ไม่ยุติธรรมจัดการกับเชลลี“บอกผมมา ผมไม่ชอบเวลาคุณปิดบังเรื่องต่าง ๆ กับผม” ฌอนจับไหล่ของเธอเอาไว้อย่างวางอำนาจแคทเธอรีนพูดอะไรไม่ออก “แล้วทำไมคุณไม่คิดว่าบ้างล่ะคะ ว่าฉันรู้สึกยังไงตอนที่คุณมีเชลลี แลง
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 488
แคทเธอรีนระบายยิ้มพลางพยักหน้ารับ “โอ้ ฉันรู้แล้วค่ะ ชื่อของฌอนนาราห์คุณเองก็ไม่ได้เป็นคนคิดเหมือนกัน แต่เป็นความคิดของเชสเตอร์ คุณไม่ได้ตั้งใจละเมอเรียกชื่อซาร่าออกมาด้วยเหมือนกัน เป็นซาร่าที่ตามมาหลอกหลอนคุณจากอีกโลกหนึ่ง”ฌอน “...”ในฐานะที่เป็นทนายความ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพบเจอกับความรู้สึกที่เขาไม่อาจแก้ต่างให้ตัวเองได้หลังจากที่รถมาถึงที่โรงพยาบาล แคทเธอรีนก็พูดขึ้นอย่างไม่มีพิธีรีตอง “รีบไปเถอะค่ะ ฉันต้องไปประชุมที่บริษัท”ในตอนแรกฌอนอยากจะหน้าด้านเอ่ยชวนเธอให้ไปเป็นเพื่อนเขา แต่เขาก็เม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างจนปัญญา และในที่สุดเขาก็ลงจากรถโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำแคทเธอรีนสตาร์ทรถแล้วขับออกไปเธอไม่อยากใจอ่อนเพียงเพราะฌอนแสดงความน่าสงสารออกมามีใครสงสารเธอบ้างเวลาที่เธอเสียใจและทุกข์ใจ?ในช่วงเช้า โรงพยาบาลคลาคล่ำไปด้วยผู้คน เธอจึงยังรถติดอยู่ก่อนที่จะถึงประตูทางเข้าเธอมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่ได้ตั้งใจ และทันใดนั้นเองก็เห็น เชลลี แลงลีย์สวมเดรสลายดอกไม้สีฟ้า ผมยาวของเธอสยายออกขณะที่เธอถือช่อดอกไม้เอาไว้ในมือเขาบอกว่าให้เชลลีออกไปแล้ว แต่เธอยังรีบมาที่นี่เพียงเพื่อ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 489
พวกเขาทั้งสองแอบลับ ๆ ล่อ ๆ มาพบกันลับหลังเธอเสมอเลยเหรอ?“เคธี่ อย่าเข้าใจผิดไปนะครับ” ฌอนผลักเชลลีออกไปอย่างไม่รู้ตัว “เธอเห็นว่ามือของผมเลือดไหล เลย...”“แล้วให้พยาบาลมาทำอะไรที่นี่คะ? เธอเกี่ยวอะไรด้วย?” แคทเธอรีนพูดแทรกเขาขึ้นมาด้วยความโกรธเคือง “ในเมื่อคุณทนทิ้งเธอไปไม่ได้มากขนาดนี้ ทำไมคุณถึงคอยตามตอแยฉันอยู่อีกคะ? สนุกนักหรือไง?”ทันใดนั้นใบหน้าอันหล่อเหลาของฌอนก็เปลี่ยนเป็นขาวซีดจนน่ากลัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาเสียเลือดมากเกินไปหรือเพราะเขาถูกคำพูดของเธอทิ่มแทงเอาเชลลีรีบอธิบายขึ้น “คุณผู้หญิงคะ คำพูดของคุณชายฮิลล์คนโตทั้งหมดเป็นความจริงนะคะ ดูมือของเขาสิคะ ยังมีเลือด...”“หุบปากของเธอไปเถอะ” แคทเธอรีนตะคอกใส่เธอ “เชลลี แลงลีย์ ฉันทนกับเธอมานานมากพอแล้วนะ เธอคิดว่าฉันจะรังแกฉันได้ง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ?”ทันใดนั้นเองแคทเธอรีนก็ถลาเข้าไปจิกผมยาวของเชลลี แล้วตบแก้มทั้งสองข้างของเธอ“โอ๊ยยยยย! คุณผู้หญิงอย่าตบฉัน! คุณชายฮิลล์คนโตช่วยด้วยค่ะ!” เชลลีร้องออกมาพลางดิ้นรนต่อสู้ในขณะที่เธอถูกแคทเธอรีนลากไปข้าง ๆ“เคธี่ ใจเย็น ๆ ปล่อยเธอ” ฌอนรีบวิ่งไปดึงแคทเธอรีนออกมาทว่าแคทเธอร
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 490
“ใช่ ลูกแฝด แต่แน่นอนว่าเพราะพวกเขาเป็นแฝดกัน จึงเป็นเรื่องยากที่จะดูแลพวกเขา” หมอพูดด้วยความโมโห “คุณเป็นผู้ใหญ่ก็ต้องระวังให้มากเป็นพิเศษ ถ้าอุบัติเหตุในวันนี้ไม่ได้เกิดขึ้นที่โรงพยาบาล และเธอไม่ได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที ทารกในครรภ์คงจะแท้งไปแล้วแน่ ๆ การแท้งบุตรของเธอจะป้องกันได้หรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับว่าสิ่งต่าง ๆ จะคืบหน้าไปในภายหลังยังไง”“ขอบคุณนะครับ คุณหมอ” จู่ ๆ ฌอนก็รู้สึกกลัวขึ้นมาเขาและแคทเธอรีนพร้อมที่จะมีลูกด้วยกันแล้ว ทว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเขานับตั้งแต่เชลลีปรากฏตัวขึ้นมา มิหนำซ้ำ แพทย์ในเมลเบิร์นยังพูดว่าเธอตั้งครรภ์ได้ยากด้วยสภาพร่างกายของเธอ เขาจึงไม่เคยคิดมากในเรื่องนี้ทว่าบัดนี้ เธอกำลังอุ้มท้องลูกของเขาอยู่จริง ๆลูกของเขาเป็นฝาแฝดอย่างไรก็ตาม เคราะห์ร้ายก็คือลูกของเขาอาจจะแท้งได้เขารู้สึกราวกับว่าเขาได้ตกลงจากสวรรค์ลงสู่พื้นดิน“ร็อดนีย์ สโนว์!” ฌอนต่อยหน้าร็อดนีย์ด้วยความโกรธ“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าเธอท้อง?” ร็อดนีย์รู้สึกโกรธขึ้นมาเล็กน้อย ทว่าก็ปฏิเสธจะยอมรับว่าเป็นความผิดของเขาไม่ได้ “เป็นความผิดของเธอที่ไม่สังเกตว่าเธอท้อง และเข้าไปต
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 491
ฌอนเดินมาที่เตียงพลางมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน “เคธี่ครับ ระหว่างผมกับเชลลีไม่มีอะไรจริง ๆ ครับ พยาบาลแทงเข็มฉีดยาให้ผมแล้วมือผมเลือดออก แล้วเชลลีก็เข้ามาผลักพยาบาลออกไปตอนที่เธอเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเธอเข้ามา นั่นคือเหตุผลว่าทำไมคุณถึงเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ อย่าโกรธไปเลยนะครับ ตอนนี้คุณเป็นแม่คนแล้วนะ”แคทเธอรีนเย้ยหยันเขาต่อว่าเธอที่เธอใจแคบ แม้ว่าเธอจะเป็นแม่คนแล้วก็ตาม ตอนนี้เขากำลังจ้องจับผิดเธออยู่“ป้าจัสมินคะ ช่วยเอาโทรศัพท์ของฉันมาให้หน่อยได้ไหมคะ?” เธอไม่อยากคุยกับเขาป้าจัสมินยื่นโทรศัพท์ให้เธอ แคทเธอรีนส่งข้อความหาเฟรยาและเริ่มเล่นเกมโดยไม่มองฌอนเลยฌอนนั่งอยู่สักพักก่อนที่เขาจะถูกหมอไล่ไปยังห้องถัดไปเพื่อให้ยาทางเส้นเลือดเฮดลีย์เข้ามาพร้อมกับกองเอกสาร ทว่าฌอนก็ปัดมันทิ้ง “ฉันไม่มีอารมณ์จะอ่านเอกสารตอนนี้ ไปซื้อคู่มือสำหรับผู้หญิงที่ตั้งครรภ์มาให้ฉันอ่าน”ตอนนี้เฮดลีย์รู้สึกปวดหัวขึ้นมา “ไม่ได้ครับ เอกสารเหล่านี้เร่งด่วนมาก...”“เร่งด่วนมากกว่าลูกของฉันหรือไง?” แววตาของฌอนเย็นชาเฮดลีย์ “...”‘คุณไม่ใช่หมอ ถ้าคุณไม่ก่อปัญหาจะดีกว่า’...ในช่วงบ่าย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 492
“คุณจะไม่ทิ้งฉันโดยไม่ให้อะไรเลยเหรอคะ? คุณจะให้เงินฉันไหมคะ? ตอนที่เราแต่งงานกันในตอนแรก คุณบอกกับฉันชัดเจนว่าคุณจะไม่ให้ฉันเลยสักเหรียญเดียว” แคทเธอรีนหัวเราะออกมาฮาร์วีย์ตกใจพลางลอบมองฌอน เขาคิดว่าคุณชายฮิลล์คนโตเป็นคนรักที่ดี แต่เฮ้ย! กลับกลายเป็นว่าเขาแย่ยิ่งกว่าพวกสวะข้างนอกนั่นอีก เขาเป็นผู้ชายที่ร่ำรวยในประเทศ แต่เขากลับปฏิเสธค่าเลี้ยงดูเล็ก ๆ น้อย ๆขี้เหนียวเกินไปแล้วฌอนรู้สึกได้ถึงการดูถูกของผู้ชายคนนั้นที่ส่งมาถึงเขา แล้วสีหน้าของเขาก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที เขาหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้านหลังและโยนให้เธอ “เอาล่ะ ตั้งแต่นี้ไป ผมจะให้เงินคุณทั้งหมดที่ผมมี ตกลงไหมครับ?”“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ ทุกวันนี้มีผู้ชายสักกี่คนที่ฝากเงินไว้ในบัตร ส่วนใหญ่ก็ใช้ไปกับการลงทุนทั้งนั้นแหละค่ะ” แคทเธอรีนไม่มองเขาด้วยซ้ำฌอนเอาชนะเธอไม่ได้ และทำได้เพียงพูดกับฮาร์วีย์เท่านั้น “เอาเอกสารมาให้ฉัน ฉันจะจัดการเอง” ในตอนนั้นเอง เฮดลีย์ก็สะดุ้งเมื่อเขาได้ยินคำพูดนั้น ชักจะเกินไปแล้ว ฌอนพูดว่าเขาไม่มีเวลาจัดการกับบริษัทของเขา แต่เขามีเวลาไปก้าวก่ายในเรื่องของบริษัทอื่น‘คุณชายฮิลล์
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 493
“คนดีครับ นี่เป็นช่วงเวลาที่พิเศษในชีวิตของพวกเรา เพื่อความปลอดภัยของเจ้าตัวเล็กของเรานะครับ” ฌอนประคองเธอขึ้นและช่วยเธอใส่แผ่นซับในระหว่างวิธีการทั้งหมด แคทเธอรีนอยากจะทุบหัวตัวเองและฆ่าตัวตายเมื่อเธอกลับมาที่เตียง ใบหน้าของเธอก็แดงราวกับผลไม้ที่อยู่บนโต๊ะเธอเริ่มจะรำคาญหูรำคาญตาและอยากจะกินให้หมด แต่ฌอนก็รีบลุกขึ้นทันทีที่เธอคว้ามีดปอกผลไม้ “นั่งลง ผมทำเอง”สรุปแล้ว ฌอนอยู่ในห้องพักผู้ป่วยตลอดทั้งบ่ายและเย็น แคทเธอรีนไม่ได้รับอนุญาตให้แตะต้องอะไรเลย สิ่งที่เธอได้รับอนุญาตให้ทำคือ นอน เอนหลัง และหลับผลจากการนอนมากเกินไป ทำให้เธอตื่นตั้งแต่ 06:00 น. ของเช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อเธอลืมตา เธอเห็นว่าฌอนนอนหลับอยู่บนหมอนใบเดียวกับเธอ เธอไม่รู้ว่าเมื่อไรที่เขาขึ้นมานอนเบียดอยู่กับเธอเมื่อคืนความโกรธของเธอระเบิดออกมาเมื่อเธอนึกถึงภาพที่เชลลีจับมือของเขาเมื่อวานนี้ถึงอย่างไรก็ตาม ใบหน้าที่หมดจดของผู้ชายคนนี้ยามเขากำลังหลับสนิทนั้น น่ามองยิ่งกว่ายามเขาตื่นขึ้นมาเสียอีกขนตาของเขาดกหนาราวกับปีกของผีเสื้อ ผิวของเขาเรียบเนียนไม่มีรูขุมขน ทั้งจมูกและริมฝีปากของเขาสวยงาม หน้าตาของเขาดูราว
Latest chapter
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1072
ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1071
“เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1070
แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1069
แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1068
"ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1067
“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1066
เฟรยาขมวดคิ้วย่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบกินผักดองและสงสัยว่าทําไมผู้คนมากมายถึงได้ชอบกินอาหารหมักดองอย่างนี้กันนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าติดหนึบมันเข้าแล้วในเดือนนี้ด้วยเหตุนี้เธอถึงได้รู้ว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอนั่นเองเป็นเหตุ“เข้าใจผิดแล้ว ฉันเพิ่งจะเริ่มชอบผักดองเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ เป็นทารกเองที่ต้องการหม่ำของพวกนั้น” เธอตอบด้วยท่าทางว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก“ลูกของผมไม่ชอบกินอาหารหมักดองแบบนี้หรอก” ร็อดนีย์คว้าขวดโหลออกไปและเทผักดองทั้งหมดลงไปในถังขยะโดยไม่ลังเลเฟรยาระเบิดลงทันที “ร็อดนีย์ สโนว์ คุณรู้ไหมว่าผักดองขวดหนึ่งมันแพงขนาดไหน? มันมีราคากว่าสิบดอลลาร์เชียวนะ”“...”ร็อดนีย์อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด “นั่นแพงเรอะ ฮึ? คุณกําลังพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบดูเพล็กซ์มูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์และได้รับค่าจ้างเดือนละหลายแสนดอลลาร์ คุณยังมีเงิน 100 ล้านดอลลาร์ในบัตรที่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นมอบให้คุณไปเมื่อวันก่อนด้วย คุณกล้าพูดว่าผักดองมีราคาแพงได้ยังไงกัน?!”“มันก็แพงอยู่ดี ผักดองในถุงเล็ก ๆ ที่ฉันได้มาบ่อย ๆ ราคาเพียงแค่ห้าดอลลาร์เอง”"หุบปากเลย"ร็อดนีย์เบื่อหน่ายกับเธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1065
เชสเตอร์ตะคอก “ก็ได้ นายแค่ลําเอียงเข้าข้างซาร่า แต่ขอฉันเตือนนายหน่อยนะว่าหากนายออกจากตระกูลสโนว์ไปแล้ว รับรองว่ายัยซาร่าจะทิ้งนายไปในไม่ช้าก็เร็ว”"นายนี่ตอแหลว่ะ"ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายใส่เขา “เชสเตอร์ จิวเวลนายก็เหมือนกับฌอน! ทําไมพวกนายถึงเป็นแบบนี้กันไปได้? พวกเราทั้งห้าคนโตมาด้วยกัน แต่พวกนายก็ยังมาเลือกปฏิบัติต่อซาร่าอีก”“ใช่ คนทั้งโลกกําลังเลือกปฏิบัติต่อซาร่าและนายเป็นเพียงคนเดียวที่ปกป้องเธอ นายเป็นคนฉลาดหัวใสและคนอื่นมีบางอย่างผิดปกติ งั้นเอาเลยไปสู้โลกเพื่อประโยชน์ของเธอรวมทั้งฆ่าลูกของนายเองด้วย”เชสเตอร์เริ่มรําคาญ “ฉันกําลังจะทําการผ่าตัดตอนนี้ ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับนายละนะ”ทันทีที่เขาจบการสนทนา เขาก็เดินดุ่มออกไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งอันที่จริงการพูดคุยกับร็อดนีย์ทําให้เลือดของเขาเดือดดาลเชสเตอร์เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเฟรยาขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นร็อดนีย์ก็เดินออกจากสำนักงานแพทย์เขาเดินลงบันไดมาอย่างร่างไร้วิญญาณเมื่อเขาเซล้มลงไปโดยบังเอิญที่หน่วยกุมารเวชศาสตร์คุณพ่อคนหนึ่งในวัย 30 ปีที่กําลังกอดทารกน้อยน่ารักเดินผ่านเขาไปพอดี ทารกขวบเดียวคนนั้นมีดวงตาโ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1064
พ่อ...คํานี้ทําให้ร็อดนีย์อึ้งไปครู่หนึ่งทันทีเวนดี้พูดอย่างตั้งใจว่า “ใช่ ลูกอาจมีส่วนแค่สเปิร์มตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรแล้วนะ ลูกอาจเคยคิดที่จะทําให้เธอแท้งเด็ก แต่ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าการทําแท้งจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดไหน?“มันง่ายมากเลยที่ลูกจะพูดแบบนั้นเพราะว่าลูกไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ร่างกายของผู้หญิงจะได้รับความเสียหายหลังจากผ่านการทําแท้ง ผู้หญิงบางคนถึงกับประสบกับภาวะแทรกซ้อนต่าง ๆ นานาหรือมีอุปสรรคปัญหาในการตั้งครรภ์อีกครั้ง“นอกจากนี้ลูกคิดว่าถ้าแฟนหรือสามีในอนาคตของเธอรู้ว่าเธอเคยทำแท้งลูกของชายอื่นมาก่อน พวกเขาจะมองเธอยังไง? ลูกลองมองในมุมของเธอบ้าง ถ้าลูกรู้ว่าภรรยาในอนาคตของลูกเคยตั้งท้องลูกของชายอื่นมา ลูกจะผิดหวังไหม?”ร็อดนีย์ยังคงเงียบขณะฟังถ้อยคําเหล่านั้นเขาไม่ได้ใจร้ายโดยสันดาน หลังจากที่เวนดี้ชี้แนะเขาอย่างละเอียด ความสับสนเจ็บแปลบและความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาในตอนนั้นเขาเคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพ่อแม่ถ้าหาก
