LOGINShare
บทที่ 372
Related chapters
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 373
ห้าวันต่อมาฌอนเดินออกมาจากแผนกตุลาการโดยที่สองมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หลังจากที่ถูกขังอยู่หลายวัน ตอนนี้ผมของเขาถูกไถจนสั้นเกรียน ทว่ามันก็ไม่ได้ทำลายความหล่อของเขาลงเลยในทางตรงกันข้าม ใบหน้าชวนมองของเขากลับดูสะดุดตา ยิ่งทำให้เขาดูเย่อหยิ่งและดูดุดันมากขึ้นไปอีก“คงเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากสำหรับคุณ คุณชายคนโต” เฮดลีย์เดินเข้าไปหาเขาด้วยความตื่นเต้นร็อดนีย์กระแทกหมัดกับอกของเขา “เจ้าบ้าเอ้ย ฉันคิดว่าฉันจะไม่ได้ไปเมาหัวราน้ำกับนายอีกแล้ว”“ทุกตระกูลในแคนเบอร์ราพยายามพิสูจน์ว่าฉันมีความผิด พวกเขาใช้ความพยายามค่อนข้างมาก แต่ไม่ง่ายนักหรอกที่จะเอาชนะฉัน” จากนั้นฌอนจึงมองไปรอบ ๆ นอกจากบอดี้การ์ดและเพื่อนสนิทของเขา คนที่เขาโหยหาอยากเจอกลับไม่อยู่ตรงนั้น“แคทเธอรีนอยู่ที่ไหน?” เขาขมวดคิ้วของเขา ผู้หญิงใจร้ายคนนั้นฉวยโอกาสหนีไปแล้วอย่างนั้นเหรอ?ทุกคนตกอยู่ในความเงียบ ขณะที่เฮดลีย์ก้มหน้าลง“บอกฉันมา” น้ำเสียงของฌอนแข็งกระด้าง และเต็มไปด้วยความโกรธผ่านไปสักพัก เชสเตอร์ก็กระแอมขึ้นมาและพูดขึ้นอย่างช่วยอะไรไม่ได้ “พวกฮิลล์พาตัวเธอไป ในวันที่นายถูกจับตัวไปสอบสวน”ฌอนกระชากเฮดลีย์
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 374
ร็อดนี่ย์ตอบกลับด้วยความไม่พอใจ “ในเมื่อนายยังช่วยเขา ถ้าฉันไม่ช่วย ฉันจะยังเป็นเพื่อนของเขาอยู่ไหมล่ะ?”เมื่อไม่มีทางเลือก ร็อดนี่ย์จึงแจ้งคนของเขาให้ไปช่วยเป็นกองหนุนให้ฌอนทันที...รถสปอร์ตคันสีดำขับไปยังคฤหาสน์ตระกูลฮิลล์เร็วราวกับสายลม จากนั้นรถยนต์จึงเข้ามาจอดที่ทางเข้าของอาคารหลักอย่างรวดเร็ว ฌอนเดินเข้ามา ตระกูลฮิลล์ครอบครัวใหญ่กำลังรับประทานอาหารกลางวันอยู่ในห้องรับประทานอาหารทันทีที่พวกเขาสังเกตเห็นการปรากฏตัวของเขา บรรยากาศภายในห้องรับประทานอาหารก็อึดอัดขึ้นมาทันที คุณผู้หญิงฮิลล์ตกใจจนลุกขึ้นยืน “ดีแล้วที่หลานถูกปล่อยตัว ช่วยอย่าทำเรื่องเหลวไหลแบบนั้นอีก หลานจะไปหักมือคุณชายของตระกูลชนชั้นสูงเพื่อผู้หญิงได้ยังไง...”“แคทเธอรีนอยู่ที่ไหน?” ฌอนพูดแทรกเธอขึ้นมาด้วยสายตาอันดุดัน “พาเธอมาให้ผม”“ปัง!” คุณท่านฮิลล์เดือดดาลด้วยความโกรธกระแทกชามบนโต๊ะเสียงเสียงดัง “ฉันคิดว่าแกบ้าไปแล้ว แกถูกขังมาตั้งหลายวัน แต่แกไม่ได้รับบทเรียนของแกเลย แกยังคิดถึงผู้หญิงคนนั้นอยู่อีกเหรอ? ฉันทุ่มแรงกายแรงใจในการเลี้ยงดูแกขึ้นมา แกทำแบบนี้ได้ยังไง?”“คุณตาทำอะไรลงไปกับการเลี้ยงดูผมล่ะ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 375
มีกลิ่นเหม็นอับโชยออกมาจากห้องใต้ดินฌอนส่องแสงไฟฉายไปรอบ ๆ ด้วยดวงตาไม่อาจสู้แสงได้ หญิงสาวที่ซุกตัวอยู่บนเตียงยกมือขึ้นปิดตาโดยไม่รู้ตัวเขารู้สึกโล่งใจเมื่อรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ทว่าเมื่อเขาเข้าไปใกล้เธอ เขาก็ตกใจมากจนโทรศัพท์ของเขาเกือบตกลงบนพื้นนี่ใช่แคทเธอรีนหรือเปล่า?เธอคือผู้หญิงคนที่มีความสวยดึงดูดสายตาของเขาตั้งแต่แรกเห็นหรือไม่?ตอนนี้เขาแทบจำเธอไม่ได้ระยะเวลาเพียงแค่ห้าวันนับตั้งแต่ที่เขาได้เห็นเธอครั้งสุดท้าย เธอไม่เหลืออะไรเลยนอกจากหนังหุ้มกระดูก นอกจากนั้น ใบหน้าของเธอ… ยังเน่าเปื่อยฌอนหอบหายใจราวกับว่าเขากำลังหายใจไม่ออก“คุณมาแล้ว ฌอน” แคทเธอรีนอยู่ในที่มืดเป็นเวลานานทำให้ด้วยตาของเธอไวต่อแสง เธอใช้ความพยายามเป็นอย่างมากในการลืมตาขึ้นเพียงเล็กน้อย แม้เธอจะไม่สามารถมองเห็นรูปร่างของเขาได้ชัดเจนนัก ทว่าเธอสัมผัสได้ถึงความเย็นชาที่คุ้นเคยของเขาริมฝีปากของเธอเหยียดยิ้มอย่างเยือกเย็น เธอรู้ว่าเขาจะต้องหาทางมาที่นี่ให้ได้เขาเป็นซาตาน และพวกซาตานไม่สามารถเอาชนะได้ง่าย ๆถึงอย่างไรก็ตาม เขาต้องตกใจกับสารรูปของเธอที่เป็นอยู่ในตอนนี้อย่างแน่นอนแคทเธอรีนไม่ก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 376
“เลิกพล่าม บอกมาเดี๋ยวนี้ ใครสั่งให้เธอทำ?” ฌอนจ่อปืนที่หน้าผากของเธอ แววตาของเขาหม่นลง “หนึ่ง สอง...”“เป็นคุณผู้หญิงรองค่ะ” ป้าคอนนี่ทรุดตัวลงทันที “คุณผู้หญิงเป็นคนให้ยากับดิฉันแล้วสั่งให้ดิฉันใส่ลงในโจ๊กของเธอ เธอจะไม่ตายหลังจากกินยาเข้าไป แต่บาดแผลจะแย่ลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งกระดูกของเธอโผล่ออกมา”เฮดลีย์อ้าปากค้าง พวกผู้หญิงตระกูลฮิลล์เป็นคนโหดร้าย และเขามองไปที่แคทเธอรีนอย่างไม่รู้ตัวทว่า จู่ ๆ เธอก็ยิ้มออกมาพลางถามขึ้น “ตอนนี้กระดูกของฉันโผล่ออกมาจากแผลแล้วหรือยัง?”ป้าคอนนี่มองใบหน้าของเธอทั้งตัวสั่น ไม่กล้ามองเธออีกเลย“ไสหัวไป” ฌอนถีบหน้าอกของป้าคอนนี่ แล้วเดินไปที่ห้องโถงใหญ่ในขณะที่เฮดลีย์มองดูร่างของเขา เขารู้เลยว่าพายุกำลังก่อตัวเขากัดฟันพลางคุกเข่าลงต่อหน้าแคทเธอรีน “คุณโจนส์ครับ ผมขอร้อง ได้โปรดห้ามคุณชายคนโต เพื่อจะช่วยคุณวันนี้ เขาให้คนล้อมคฤหาสน์เอาไว้ และทำให้คุณท่านโกรธ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับวาเลรี่ ฮิลล์ ตระกูลฮิลล์จะไม่มีทางให้อภัยเขา และถ้าตระกูลฮิลล์ร่วมมือกับตระกูลผู้ทรงอิทธิพลอื่น ๆ ในเมืองหลวง คุณชายคนโตจะต้องจบสิ้นแน่ ๆ ครับ”แคทเธอรีนอึ้งไปครู่หนึ่ง
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 377
“ผมถามป้าคอนนี่ด้วยตัวเองแล้ว และผมยังเห็นใบหน้าของแคทเธอรีน เธอเป็นผู้หญิงของผม น้าก็รู้ว่ารูปลักษณ์สำคัญกับผู้หญิงแค่ไหน?” มือของฌอนสั่นเทาจากความโกรธ “เธอไปทำให้น้าไม่พอใจได้ยังไง? น้าโกรธแค้นอะไรกับเธอ?”“ฉันไม่เข้าใจว่าแกพูดเรื่องอะไร ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยทั้งนั้น” วาเลรี่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังคุณผู้หญิงด้วยตัวที่สั่นเทา“อย่าคิดว่าผมไม่รู้ เป็นนิโคลา วิคส์ และลูกสาวของเธอที่เป็นคนบอกให้น้าทำใช่ไหม? น้าค่อนข้างสนิทกับพวกเธอ ผลประโยชน์แบบไหนล่ะ ที่พวกเธอสัญญาว่าจะให้น้า?” แววตาของฌอนแผดเผาด้วยความโกรธ ราวกับว่าเขาสามารถเสียสติไปได้ทุกเมื่อ...เมื่อรู้ว่าเธอปิดบังความจริงเอาไว้ไม่ได้ วาเลรี่กัดฟันของเธอ “ก็ได้ แล้วจะเป็นอะไร ถ้าฉันเป็นคนทำ? ฌอน ฉันเป็นน้าของแก แกจะฆ่าฉันเพราะคนนอกอย่างนั้นเหรอ?” “เธอไม่ใช่คนนอก เธอเป็นผู้หญิงของผม ผมจะไม่ฆ่าน้าหรอก แต่ผมจะทำกับใบหน้าของน้าให้เท่ากับที่น้าทำกับใบหน้าของเธอ”ฌอนเดินไปหาวาเลรี่ทีละก้าว “แกทำแบบนั้นไม่ได้” คุณผู้หญิงฮิลล์ปกป้องวาเลรี่พลางพูดขึ้นด้วยความโกรธ “ฌอน น้าของแกเป็นลูกสาวของฉัน ถ้าแกทำร้ายเธอ ฉันจะไม่ให้อภัยแก”สเปนเซอร์ก็พู
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 378
“มาเถอะค่ะ กลับบ้านกันนะคะ” แคทเธอรีนจับมือเขาเอาไว้บ้าน...ร่องรอยความเจ็บปวดปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันหล่อเหลาของฌอนครั้งหนึ่ง ที่นี่เคยเป็นบ้านของเขาทว่า บัดนี้ สถานที่เดียวที่ให้ความรู้สึกเหมือนกับบ้าน คือการได้อยู่กับเธอ“ตกลง”หลังจากเวลาผ่านไปนาน เขาก็พยักหน้ารับ เขาอุ้มเธอขึ้นและออกจากคฤหาสน์ตระกูลฮิลล์โดยไม่หันกลับมามองเมื่อวาเลรี่มองร่างเขาหายลับไปกับตา เธอสั่นสะท้านทั้งร่างพลางพูดขึ้น “คุณแม่ คุณพ่อ หนูคิดว่าฌอนต้องป่วยอีกแล้วค่ะ เมื่อกี้นี้เขาน่ากลัวมาก เหมือนกับตอนที่เขาเคยทำร้ายคนอื่น...”“พอ” คุณผู้หญิงตบหน้าของเธอด้วยความผิดหวัง “แกกล้าดียังไงถึงพูดแบบนั้น? แกได้จากตระกูลฮิลล์ไม่พออีกเหรอ? แกถูกคนนอกติดสินบนได้ยังไง?”เลียมเองก็โกรธจนต่อว่าเธอเหมือนกัน “น้าวาเลรี่ น้าใจร้ายเกินไปแล้ว” ด้วยความอับอาย วาเลรี่กำมือแน่นด้วยความเสียใจ เธอเกลียดฌอนมากจนเข้ากระดูกดำเธอจะต้องแก้แค้นเขา...รถยนต์ขับอยู่บนเส้นทางโค้งของภูเขาเชอร์แมนเฮดลีย์เป็นคนขับรถขณะที่ฌอนเอาแต่มองใบหน้าของแคทเธอรีนแคทเธอรีนรู้ว่าใบหน้าของเธอน่ากลัวมากเพียงใด และรำคาญที่เขาเอาแต่มอง “คุณไม่
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 379
...หลังจากมาถึงที่โรงพยาบาล เชสเตอร์จัดแพทย์ที่ฝีมือดีที่สุดในโรงพยาบาลมาทำการตรวจสภาพร่างกายเธออย่างละเอียด ภายในห้องพักผู้ป่วย ผลการตรวจออกมาเร็วมากเชสเตอร์มองผู้หญิงผอมแห้งบนเตียงที่นอนให้น้ำเกลืออยู่พลางถอนหายใจด้วยความสงสาร “ตัวบ่งชี้สภาพร่างกายไม่เป็นไปตามมาตรฐาน มีภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ โลหิตจาง ขาดน้ำ มีภาวะขาดอาหารและเป็นแผลในกระเพาะอาหาร”แคทเธอรีนพยักหน้า ร่างกายนี้เป็นของเธอ ทุกวันนี้ เธอมักจะอาเจียนอยู่บ่อยครั้ง และเธอหมดสติเพราะปวดท้อง เธอจึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นฌอนกำมือแน่น เขารู้ว่าเธอสุขภาพไม่ดี ทว่าตอนนี้กลับแย่ลงไปอีก“อะแฮ่ม แคทเธอรีน คุณควรพักผ่อนก่อน” เชสเตอร์พูดกับฌอนทันที “มารับยากับฉัน...”“คุณหมอจิวเวลคะ คุณพูดทุกอย่างต่อหน้าฉันได้เลยค่ะ ถึงมันจะเกี่ยวกับใบหน้าของฉันก็ตาม ...” แคทเธอรีนยิ้มให้เขา “คุณไม่ต้องปิดบังฉันหรอกค่ะ”เชสเตอร์มองเธอด้วยความเห็นใจ “ถ้างั้น พูดตรง ๆ เลยนะครับ บาดแผลอักเสบบนใบหน้าของคุณค่อนข้างน่าเป็นห่วง จริง ๆ รอยแผลค่อนข้างใหญ่ ผมได้ทำการปรึกษากับแพทย์ด้านความงามฝีมือดีหลายคนแล้ว และพวกเขาจะรักษาให้คุณให้ได้มากที่สุดเท่าที่พวกเขา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 380
ทว่า... เป็นแบบนั้นไปได้อย่างไร?ยังมีผู้ชายแบบนี้อีกสักกี่คนบนโลก?โดยเฉพาะผู้ชายที่หล่อเหลาเช่นเขา แม้ว่าเขาจะไม่ได้ยืนอยู่บนยอดพีระมิดแล้ว แต่ผู้หญิงมากมายก็ยังคงเต็มใจที่จะพุ่งเข้าหาเขา“พอแล้วค่ะ” แคทเธอรีนหันหน้าหนี และลดขนตาดำเข้มของเธอลง “คุณชายคนโต คงจะเหนื่อยมากที่ต้องฝืนตัวเองแบบนี้ คุณจะไปอาเจียนในห้องน้ำทีหลังก็ได้นะคะ”“ไม่ใช่ปัญหา ผมมีเวลาทั้งชีวิตพิสูจน์ให้คุณเห็น”ฌอนจุมพิตที่หน้าผากของเธอ “เชสเตอร์บอกว่าตอนนี้คุณทานอาหารแข็ง ๆ ไม่ได้เพราะกระเพาะของคุณย่อยไม่ได้ ผมจะไปเอานมอุ่นมาให้คุณ”เขาลุกขึ้นและไปที่ห้องครัวประตูห้องพักผู้ป่วยถูกเปิดออก แล้วเฟรยาก็รีบเข้ามาทันที“เคธี่ ฌอนโทรบอกฉันว่าเธอเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล...” เมื่อเธอได้เห็นใบหน้าของแคทเธอรีน เธอก็กรีดร้องออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ “ทำไมหน้าเธอ...”“อือ มันเสียโฉมหมดแล้ว” แคทเธอรีนยิ้มให้เธอ “มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น? ฉันติดต่อเธอไม่ได้เลยตั้งหลายวัน ฉันโทรแจ้งตำรวจด้วยซ้ำ” จู่ ๆ เฟรยาก็เริ่มร้องไห้ขึ้นมา“ทำไมพระเจ้าถึงทำกับเธอแบบนี้? เธอเคยสวยมาก เป็นคนสวยที่สุดในโรงเรียน พวกผู้ชายต่างมองเธอไม่ว่า
Latest chapter
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1072
ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1071
“เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1070
แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1069
แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1068
"ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1067
“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1066
เฟรยาขมวดคิ้วย่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบกินผักดองและสงสัยว่าทําไมผู้คนมากมายถึงได้ชอบกินอาหารหมักดองอย่างนี้กันนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าติดหนึบมันเข้าแล้วในเดือนนี้ด้วยเหตุนี้เธอถึงได้รู้ว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอนั่นเองเป็นเหตุ“เข้าใจผิดแล้ว ฉันเพิ่งจะเริ่มชอบผักดองเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ เป็นทารกเองที่ต้องการหม่ำของพวกนั้น” เธอตอบด้วยท่าทางว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก“ลูกของผมไม่ชอบกินอาหารหมักดองแบบนี้หรอก” ร็อดนีย์คว้าขวดโหลออกไปและเทผักดองทั้งหมดลงไปในถังขยะโดยไม่ลังเลเฟรยาระเบิดลงทันที “ร็อดนีย์ สโนว์ คุณรู้ไหมว่าผักดองขวดหนึ่งมันแพงขนาดไหน? มันมีราคากว่าสิบดอลลาร์เชียวนะ”“...”ร็อดนีย์อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด “นั่นแพงเรอะ ฮึ? คุณกําลังพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบดูเพล็กซ์มูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์และได้รับค่าจ้างเดือนละหลายแสนดอลลาร์ คุณยังมีเงิน 100 ล้านดอลลาร์ในบัตรที่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นมอบให้คุณไปเมื่อวันก่อนด้วย คุณกล้าพูดว่าผักดองมีราคาแพงได้ยังไงกัน?!”“มันก็แพงอยู่ดี ผักดองในถุงเล็ก ๆ ที่ฉันได้มาบ่อย ๆ ราคาเพียงแค่ห้าดอลลาร์เอง”"หุบปากเลย"ร็อดนีย์เบื่อหน่ายกับเธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1065
เชสเตอร์ตะคอก “ก็ได้ นายแค่ลําเอียงเข้าข้างซาร่า แต่ขอฉันเตือนนายหน่อยนะว่าหากนายออกจากตระกูลสโนว์ไปแล้ว รับรองว่ายัยซาร่าจะทิ้งนายไปในไม่ช้าก็เร็ว”"นายนี่ตอแหลว่ะ"ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายใส่เขา “เชสเตอร์ จิวเวลนายก็เหมือนกับฌอน! ทําไมพวกนายถึงเป็นแบบนี้กันไปได้? พวกเราทั้งห้าคนโตมาด้วยกัน แต่พวกนายก็ยังมาเลือกปฏิบัติต่อซาร่าอีก”“ใช่ คนทั้งโลกกําลังเลือกปฏิบัติต่อซาร่าและนายเป็นเพียงคนเดียวที่ปกป้องเธอ นายเป็นคนฉลาดหัวใสและคนอื่นมีบางอย่างผิดปกติ งั้นเอาเลยไปสู้โลกเพื่อประโยชน์ของเธอรวมทั้งฆ่าลูกของนายเองด้วย”เชสเตอร์เริ่มรําคาญ “ฉันกําลังจะทําการผ่าตัดตอนนี้ ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับนายละนะ”ทันทีที่เขาจบการสนทนา เขาก็เดินดุ่มออกไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งอันที่จริงการพูดคุยกับร็อดนีย์ทําให้เลือดของเขาเดือดดาลเชสเตอร์เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเฟรยาขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นร็อดนีย์ก็เดินออกจากสำนักงานแพทย์เขาเดินลงบันไดมาอย่างร่างไร้วิญญาณเมื่อเขาเซล้มลงไปโดยบังเอิญที่หน่วยกุมารเวชศาสตร์คุณพ่อคนหนึ่งในวัย 30 ปีที่กําลังกอดทารกน้อยน่ารักเดินผ่านเขาไปพอดี ทารกขวบเดียวคนนั้นมีดวงตาโ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1064
พ่อ...คํานี้ทําให้ร็อดนีย์อึ้งไปครู่หนึ่งทันทีเวนดี้พูดอย่างตั้งใจว่า “ใช่ ลูกอาจมีส่วนแค่สเปิร์มตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรแล้วนะ ลูกอาจเคยคิดที่จะทําให้เธอแท้งเด็ก แต่ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าการทําแท้งจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดไหน?“มันง่ายมากเลยที่ลูกจะพูดแบบนั้นเพราะว่าลูกไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ร่างกายของผู้หญิงจะได้รับความเสียหายหลังจากผ่านการทําแท้ง ผู้หญิงบางคนถึงกับประสบกับภาวะแทรกซ้อนต่าง ๆ นานาหรือมีอุปสรรคปัญหาในการตั้งครรภ์อีกครั้ง“นอกจากนี้ลูกคิดว่าถ้าแฟนหรือสามีในอนาคตของเธอรู้ว่าเธอเคยทำแท้งลูกของชายอื่นมาก่อน พวกเขาจะมองเธอยังไง? ลูกลองมองในมุมของเธอบ้าง ถ้าลูกรู้ว่าภรรยาในอนาคตของลูกเคยตั้งท้องลูกของชายอื่นมา ลูกจะผิดหวังไหม?”ร็อดนีย์ยังคงเงียบขณะฟังถ้อยคําเหล่านั้นเขาไม่ได้ใจร้ายโดยสันดาน หลังจากที่เวนดี้ชี้แนะเขาอย่างละเอียด ความสับสนเจ็บแปลบและความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาในตอนนั้นเขาเคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพ่อแม่ถ้าหาก
