3

EP3 - ความลับ รักเลว (อาณาเขต)

ตลอดเวลาที่นั่งรถมาพร้อมอาณาเขตและปราย ซาเนียร์แทบอยากจะขอลงจากรถซะตอนนั้น ทั้งคู่หยอกล้อเล่นกันสนุกสนานเหมือนกับว่าบนรถคันนี้ไม่ได้มีเธออยู่

อาณาเขตคือคนที่เธอแอบรักมาตลอดแต่ไม่เคยได้ใกล้ชิด ปรายก็เป็นเพื่อนรักของเธอเช่นกัน สถานะกับความรู้สึกแบบนี้มันค่อนข้างแย่มากๆสำหรับเธอ

"อาทิตย์หน้าฉันต้องไปดูงานให้พ่อ คงจะไม่อยู่เป็นอาทิตย์นะปราย" อาณาเขตเอ่ย

"ไม่ต้องห่วงปรายหรอกเขต เขตไปทำงานเถอะ รีบทำรีบกลับนะ" ปรายเอ่ย

"เธอไม่คิดถึงฉันเลยหรือไงกัน"

"คิดถึงซิ ก็เขตไปทำงานนิ จะให้ปรายทำยังไงล่ะ ก็ได้แต่รอให้เขตกลับไง"

"เธอมันน่ารักแบบนี้ไง"

สุดท้ายก็กลับถึงคอนโด ซาเนียร์เหมือนวิญญานสำหรับทั้งคู่จริงๆ ไม่มีปากมีเสียงจนถึงที่หมาย จนกระทั่งวันที่อาณาเขตบินไปต่างประเทศ ซาเนียร์ก็ได้แต่นั่งมองประตูร้านเพราะในรอบหลายวัน นี่จะเป็นครั้งแรกที่เธอไม่ได้ทำอาหารให้อาณาเขตกินเป็นมื้อกลางวัน ถึงแม้เขาจะไม่รู้ก็ตามว่าเป็นเธอที่ทำมัน แต่เธอกลับใส่ใจทุกเมนู

"เนียร์ ที่ไต้หวันมีงานอาหาร เนียร์ไม่ไปเหรอ เห็นเคยบอกว่าอยากไป" ปรายเอ่ยในขณะที่มาหาซาเนียร์ที่ร้าน

"ก็คิดจะไป แต่ไม่รู้ซิ งานจะมีในอีกสองวันแล้ว เนียร์ไม่ได้เตรียมตัวเลย"

"ไต้หวันแค่นี้ื บินไปได้เลยนิ ไปเถอะปรายว่า มันความชอบของเนียร์นะ"

"ปรายไปกับเนียร์มั้ย"

"เอ่อ..ไปไม่ได้อ่ะ ปรายมีนัดส่งแบบเสื้อให้ลูกค้า" ปรายเอ่ย

"แล้วเขตไปนานเลยเหรอปราย"

"อืม เห็นบอกนานมาก แต่ไม่ได้บอกว่าไปไหน"

"อ่อ"

ซาเนียร์ตัดสินใจบินไปไต้หวันเพื่อไปร่วมงานอาหารระดับโลก งานจัดขึ้น10วัน ซาเนียร์บินไปถึงก็ปาไปวันที่6แล้ว ซึ่งเธอรีบแล้วแต่กว่าจะจองอะไรหลายๆอย่างได้ก็วุ่นวายไปหมด

ไต้หวัน

ซาเนียร์เช็คอินที่โรงแรม ก่อนจะพักผ่อนแล้วตื่นเช้าเพื่อไปร่วมงาน ตลอดทั้งวันเธออยู่แต่ที่งาน เหงาบ้างอยากให้ปรายเพื่อนสนิทมาด้วย แต่ปรายก็บอกติดลูกค้ารายสำคัญ เลื่อนนัดไม่ได้ ทำให้มาเป็นเพื่อนครั้งนี้ไม่ได้เช่นกัน

"ปวดขาชะมัดเลย"

ซาเนียร์นั่งแกว่งขาเพราะว่าเดินทั้งวันจนเมื่อยไปหมด ตอนนี้เป็นเวลาเกือบ6โมงเย็น เธอกำลังจะออกจากงานเพื่อกลับโรงแรม แต่ก็ปวดขาจนต้องนั่งพัก ก่อนจะไปเรียกแท็กซี่

แต่เพราะงานนี้มีคนจำนวนมาก การเดินทางค่อนข้างวุ่นวาย บวกกับไม่ได้ชำนาญพื้นที่ ทำให้ซาเนียร์ใช้เวลาเรียกรถอยู่นานกลับยังไม่ได้กลับโรงแรมสักที

"ซาเนียร์!"

"เขต"

"นี่เธอมาทำอะไรที่นี่เนี่ย"

จู่ๆอาณาเขตพร้อมบอดี้การ์ดชุดดำอีก4-5คนก็เดินมาเจอกับเธอเข้า ที่แท้เขาก็บินมาไต้หวันแบบนั้นเหรอ แล้วมันบังเอิญไปมั้ย

"เนียร์มางานอาหารที่นี่น่ะ"

"แล้วนี่เธอจะไปไหน กลับโรงแรมเหรอ แล้วปรายมาด้วยมั้ย"

"ปรายไม่ได้มาหรอก เนียร์ชวนแล้วแต่ปรายบอกติดลูกค้าน่ะ แล้วเนียร์ก็กำลังกลับพอดี"

"พวกมึงไปก่อน"

อาณาเขตหันไปสั่งลูกน้องให้ออกไปก่อนเขา แล้วหันกลับมาหาซาเนียร์อีกครั้ง

"เธอพักที่ไหน เดี๋ยวฉันไปส่ง"

"ไม่เป็นไร เนียร์เรียกรถกลับเองได้ ไม่อยากรบกวน"

"ไปเถอะ!!"

"ว๊ายยเขต!"

จู่ๆอาณาเขตก็เดินลากแขนซาเนียร์ไปยังลานจอดรถ ก่อนจะพาเธอขึ้นรถไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อ

"เนียร์พักที่โรงแรมxxหรือเขตจอดตรงแยกก็ได้ เดี๋ยวเนียร์เดินต่อไปเอง"

"เธอกินข้าวหรือยัง ถ้ายังก็กินเป็นเพื่อนฉันหน่อย ทำงานทั้งวันยังไม่ได้กินอะไรเลย" อาณาเขตเอ่ย

"อ่อ...ได้"

อาณาเขตพาซาเนียร์มาที่ย่านสตรีทฟู๊ด ซึ่งช่วงค่ำนี้อาหารการกินบนถนนเส้นนี้ถือว่าคึกคักมาก ซาเนียร์ยิ้มกว้างออกมาเพราะอาหารคือสิ่งที่เธอหลงไหล และชอบมันเอามากๆ

"เธอสั่งมาเลย สั่งเผื่อฉันด้วย"

อาณาเขตเอ่ยพรางนั่งลงด้วยสีหน้าอ่อนเพลีย เขาคงทำงานทั้งวันจริงๆ ถึงได้ดูเพลียมากขนาดนี้ ไม่นานซาเนียร์ที่รู้มาตลอดว่าอาณาเขตชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ก็เลือกซื้ออาหารมาได้ถูกใจเขาไม่น้อย

"เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบแบบนี้"

"ก็...เรารู้จักกันมากี่ปีแล้วล่ะ เนียร์ก็ต้องพอรู้บ้างแหละ"

"อืม"

ทั้งคู่นั่งกินมื้อค่ำด้วยกัน ซาเนียร์มองใบหน้าหล่อเหลาของอาณาเขตแล้วแอบอมยิ้มออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่ีเธอดูไม่ใช่วิญญานไร้ตัวตนสำหรับเขาอีก

"เธอยิ้มอะไร"

"อ่อ เปล่าๆ แค่อาหารมันอร่อยน่ะ"

"อืม"

นั่งกินไปจนเกือบอิ่ม อาณาเขตมีสีหน้าแปลกๆ เขาเหลือบมองบางอย่างด้านหลังซาเนียร์ก่อนทำท่านิ่งๆแล้วเอ่ยขึ้น

"ถ้าฉันบอกให้เธอวิ่ง เธอก็วิ่งสุดแรงไปทางด้านหลังฉัน เข้าใจมั้ย" อาณาเขตเอ่ยนิ่งๆทั้งที่สายตายังจดจ้องบางอย่าง

"วิ่ง???"

"1....2.....3....วิ่ง!!!!!"

🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥