5

EP5 - ความลับ รักเลว (อาณาเขต)

จนกระทั่งผ่านไปถึงเวลาปิดร้านช่วงค่ำ ซาเนียร์ที่กำลังจะดึงประตูร้านปิด แต่กลับเจ็บไหล่จนยกแขนไม่จึ้น

“หลบซิ เดี๋ยวทำให้”

“เขต”

"หลบก่อน เดี๋ยวปิดให้"

อาณาเขตช่วยซาเนียร์ปิดประตูร้าน ก่อนที่เธอจะเอ่ยขึ้น เพราะกำลังสงสัยว่าเขามาหาเธอทำไม

"เขตมานี่มีอะไรหรือเปล่า"

"ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย ไปคอนโดเธอได้มั้ย ฉันไม่สะดวกยืนคุยตรงนี้" อาณาเขตเอ่ย

"อ่อ ได้"

"เธอขับรถมามั้ย เดี๋ยวฉันขับตามไป"

"ไม่ได้ขับมาหรอก"

ซาเนียร์ไม่ได้ขับรถมา เพราะเธอเริ่มรู้สึกว่าไหล่ข้างซ้ายมันเจ็บ จนไม่สามารถเกร็งจับพวงมาลัยรถนานๆได้ จึงเลือกจะนั่งแท็กซี่มาที่ร้านแทน

สุดท้าย ซาเนีย์ก็นั่งรถมาพร้อมอาณาเขต ก่อนที่จะนั่งลงคุยกันที่โซฟาห้องรับแขกในคอนโดของเธอ

"เขตมีอะไรจะคุยกับเนียร์เหรอ"

"ฉันจะมาขอบใจ ที่เธอไม่ได้เล่าเรื่องที่ไต้หวันให้ปรายฟัง"

"อ่อ เขตบอกไม่ให้เล่า เนียร์กลัวจะทะเลาะกันน่ะ"

"แล้วเธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ รักษาตัววันนั้นหมอว่าเป็นยังไงบ้าง" อาณาเขตเอ่ย เพราะเขาจำได้ว่าเธอเองก็เจ็บหนักเพราะเอาตัวเองรับไม้แทนเขา

"อ่อ ก็หายแล้วล่ะ กลับมาสักพักแล้ว พอดีว่าจะไปเยี่ยมเขต แต่ลูกน้องเขตเฝ้าแน่นหนามาก เนียร์เลยไม่ได้ไปน่ะ ขอโทษทีนะ" ซาเนียร์เอ่ย

"อืม เธอทำอะไรให้กินหน่อยได้มั้ย หิวมากเลย" อาณาเขตเอ่ย

"อ่อ ได้ซิ เขตนั่งรอก่อนนะ"

ซาเนียร์เข้าครัวก่อนจะเริ่มลงมือปรุงอาหาร เธอรู้ว่าอาณาเขตชอบอะไรไม่ชอบอะไร ซึ่งหลายคนคงไมรู้ว่ารายละเอียดเล็กๆน้อยๆแบบนี้ซาเนียร์กลับสังเกตุมันจนจำได้ ก็คงไม่แปลก เพราะอาณาเขต คือ รักเดียวของเธอตลอดมาตั้งแต่รู้จักกัน

"อ๊ะ!"

จู่ๆมีดก็หลุดออกจากมือของซาเนียร์ทั้งที่เธอไม่ได้ตั้งใจ เมื่อหญิงสาวหน้าหวานคนนี้ใช้มือซ้ายในการทำสิ่งต่างๆเพราะเป็นข้างที่เธอถนัด เธอเบิกตากว้างอย่างตกใจ ก่อนจะค่อยๆบังคับมือให้ถือมีดอีกครั้งแล้วหั่นผักที่ไม่ได้ต้องออกแรงอะไรแม้แต่น้อย

"ทะ..ทำไมกัน"

เธอกลับทำมันไม่ได้เพราะอาการเจ็บที่กำลังเล่นงาน เธอจึงเลือกที่จะใช้มือขวาข้างที่ไม่ได้ถนัดสักนิดทำต่อ ซึ่งมันค่อนข้างลำบาก และไม่ได้ออกมาดีเท่าที่ควรจนกระทั่งเสร็จ

"หืม??"

"มีอะไรเหรอเขต"

"ของโปรดฉันเลย แต่วันนี้เธอหันผักแปลกๆนะ ปกติเธอทำอาหารเก่งนิ สไตล์ใหม่เหรอ" อาณาเขตมองผักในจานที่หน้าตามันเหมือนกับคนเพิ่งหัดทำอาหารไม่มีผิด แต่รถชาตกับกลิ่นคือมืออาชีพ

"อ่อ เนียร์รีบน่ะ กลัวเขตรอนาน เลยหั่นแปลกไปหน่อย พอกินได้มั้ย"

"ได้ดิ หิวมาก เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบกินแบบนี้"

"เขตลืมเหรอว่าเนียร์..."

".................."

"เอ่ออ..."

"ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันกินก่อนนะ มีธุระต่อด้วย"

อาณาเขตเริ่มกินอาหารตรงหน้า ซึ่งซาเนียร์ก็เลือกจะหันหลังเดินเข้าห้องน้ำ เธอนั่งลงปล่อยให้น้ำตาไหลอาบสองแก้ม ด้วยความรู้สึกที่ไม่มีใครเข้าใจ ไม่นานหลังจากล้างหน้า เธอเดินออกมาเห็นอาณาเขตกำลังจะกลับจึงเอ่ยขึ้น

"เนียร์ขอโทษนะ ที่รู้สึกแบบนั้นกับเขต"

"อืม..."

"................."

เพียงเท่านั้น อาณาเขตก็เดินออกจากห้องไป ซาเนียร์ได้แต่มองตามเมื่อเธอรู้ดีว่าเธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดกับเขามากกว่าคำว่าเพื่อนหรือแฟนเพื่อนเท่านั้น

โรงพยาบาล

ในตอนเช้าวันถัดมา ซาเนียร์มาหาหมอที่ฌรงพยาบาลเมื่อเธอรู้สึกว่าไหล่ของเธอมันเจ็บหนักขึ้น เมื่อใช้เวลาตรวจนานนับชั่วโมง ผลการวินิจฉัยที่ค่อนข้างกระทบจิตใจของเธอมากก็บังเกิดขึ้น

"ตามที่หมออธิบายไป ไหล่ด้านซ้ายจะไม่สามารถรับแรงกดหรือการออกแรงหนักได้อีกตลอดชีวิต นั่นหมายความว่าคนไข้จะต้องเลี่ยงทุกอย่างที่ต้องใช้แรง ตอนนี้อาการบาดเจ็บมันรุนแรงขึ้นจนเราต้องขอให้คนไข้หลีกเลี่ยงไปพร้อมการทำกายภาพและทานยานะครับ"

สิ่งที่ได้ยินทำเอาซาเนียร์เหมือนโลกมืดไปหมด เธอจะไม่สามารถจับมีดทำอาหารที่เธอรักมากที่สุดในชีวิตได้อีกแล้ว น้ำตาหยดเล็กๆค่อยๆไหลอาบสองแก้มขาวด้วยความรู้สึกเจ็บปวด เสียใจ ความฝันของเธอ ตอนนั้มันจบลงแล้ว

บ้านซาเนียร์

บ้านที่ไม่ได้กลับมาหลายปีเพราะแม่ของเธอแต่งงานใหม่กับผู้ชายที่เธอไม่ชอบเพราะเขาหยาบคายและลุ่มล่ามลามกมากๆ

“เป็นอะไรวันนี้ถึงยอมกลับบ้านมาหาแม่”

“เปล่า เนียร์แค่เหนื่อยๆ”

“เหนื่อยก็พักก่อน ไหวค่อยทำใหม่” แม่ของเธอเอ่ย

“ค่ะ”

“อยู่กินข้าวกับแม่นะวันนี้”

เมื่อแม่ของเธอเข้าครัวไปทำอาหาร ซาเนียร์ที่นั่งเล่นที่ห้องรับแขกกลับต้องไม่สบอารมณ์เมื่อพ่อเลี้ยงที่เธออสนจะเกลียดเดินเข้ามา

“กลับบ้านได้แล้วเหรอ”

“ปล่อย!!!!”

พ่อเลี้ยงที่อายุมากกว่าเธอไม่ถึงสิบปีคนนี้ ชอบทำลามกใส่เธอตั้งแต่วันแรกๆที่มาอยู่ เขาโอบกอดเธอจนเธอต้องรีบผลักเขาออกแล้วลุกขึ้น

“มาเป็นเมียสักทีจะติดใจเหมือนแม่เธอไง”

“ไอ้ทุเรศ!!”

🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥