คลั่งรัก️คุณหมอมาเฟีย<4>ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง

มหาวิทยาลัย A

“ปะ ปล่อยผมไปเถอะนะครับ ผมกลัวแล้ว”

ซีนยกมือไหว้กลุ่มรุ่นพี่ปีสามด้วยความหวาดกลัวเมื่อเขาโดนรุ่นพี่มาหาเรื่อง สาเหตุมาจากเมื่อคืนมีผู้หญิงคนหนึ่งมานั่งดื่มที่เคาน์เตอร์บาร์ผับที่เขาเป็นบาร์เทนเดอร์อยู่ ดื่มจนเมาทำให้เขาต้องไปส่งเธอกลับคอนโดด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าจะเจอคนมาฉุดไปทำมิดีมิร้ายเข้า

“ถ้ามึงกลัว มึงคงไม่มายุ่งกับเมียกูหรอกว่ะไอ้เหี้ยซีน” ไปป์ยกเท้าขึ้นมาพุ่งกระทืบเข้าไปที่ท้องของซีนเต็มแรง หนุ่มรุ่นน้องถึงกับยกมือขึ้นมากุมท้องไว้ด้วยความเจ็บปวด เจ็บจนจุกไปหมด

“ผมไม่รู้จริง ๆ ครับพี่ไปป์ว่าพี่เกรซเป็นแฟนพี่ เมื่อคืนพี่เกรซเมามาก ผมเลยไปส่งพี่เขาที่คอนโดไม่ได้มีอะไรเกินเลยอย่างที่พี่เข้าใจเลยนะครับ”

ซีนมองไปป์ด้วยแววตาที่ขอร้องและอ้อนวอน เขาไม่ได้จีบพี่เกรซจริง ๆ เมื่อคืนอยู่ ๆ พี่เกรซก็มานั่งที่เคาน์เตอร์แล้วก็สั่งเหล้าดื่ม เขาพยายามบอกว่าให้พอ แต่พี่เกรซก็ไม่ฟังดื่มจนเมาฟุบลงบนเคาน์เตอร์บาร์จนผับปิดก็ไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นมา

ด้วยความที่ห่วง เพราะเป็นผู้หญิงเขาเลยตัดสินใจไปส่งพี่เกรซกลับที่พัก แต่พี่ไปป์กลับเข้าใจไปเองว่าเขาไปต่อกับพี่เกรซซึ่งมันไม่ใช่เลยสักนิด

“ไม่ได้มีอะไรเกินเลยเหรอ แดกเหล้าเมาขนาดนั้นมึงคิดว่ากูโง่เหรอไอ้ซีน”

ไปป์ตะคอกซีนด้วยความโมโหก่อนที่จะกระชากคอเสื้อซีนขึ้นมาแล้วเตรียมประเคนหมัดใส่อีกฝ่ายที่หลับตาปี๋รอด้วยความกลัวที่ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะตอนนี้ร่างกายเขาบอบช้ำไปหมดจากการที่โดนกลุ่มพี่ไปป์รุมกระทืบ

ตุ้บ

ก่อนที่หมัดของไปป์จะปล่อยใส่หน้าของซีนเท้าเล็ก ๆ ของผู้มาใหม่ก็ถีบเข้าไปที่หน้าอกของไปป์เต็มแรง ทำเอาหนุ่มรุ่นพี่ถึงกับกระเด็นล้มลงไปนั่งกับพื้นด้วยความงงงวยที่อยู่ ๆ ก็โดนถีบโดยที่ไม่ทันตั้งตัว

“เป็นอะไรมากไหมอะเธอ” แก้มใสถามผู้ชายที่นอนหมดแรงอยู่ที่พื้นด้วยความสงสารก่อนที่จะค่อย ๆ ประคองร่างของซีนขึ้นมาอย่างทุลักทุเล เพราะซีนค่อนข้างสูงและตัวใหญ่

แต่ยังไม่ทันได้ลุกขึ้นไปป์ก็ตรงเข้ามากระชากแขนแก้มใสออกด้วยความโมโห ทำให้แก้มใสต้องปล่อยซีนให้ร่วงลงไปนอนที่พื้นอีกรอบแล้วหันมาถีบเข้าที่กลางลำตัวของไปป์เต็มแรงด้วยความหัวร้อน

“เป็นไรมากปะวะพี่ เขาไปทำอะไรให้ถึงมารุมกระทืบเขาแบบนี้” แก้มใสตะโกนถามไปป์ด้วยความโมโห ในขณะที่ไปป์ย่างสามขุมเข้ามาหาแก้มใสช้า ๆ ด้วยความโกรธที่โดนแก้มใสถีบจนล้มลงถึงสองครั้ง แถมยังเข้ามาขัดจังหวะเขาที่กำลังสั่งสอนรุ่นน้องอยู่อีกด้วย

“ไม่เกี่ยวกับน้องอย่าเสือกดีกว่า เป็นผู้หญิงก็อยู่ส่วนผู้หญิงอย่าห้าวตีนมาตีกับผู้ชาย” ไปป์เดินเข้ามาจนชิดแก้มใสที่ไม่ยอมหลบก่อนที่จะก้มลงกระซิบเสียงลอดไรฟันเพื่อเตือนให้แก้มใสถอยไป แต่หญิงสาวกลับเชิดหน้าสวยเซ็กซี่ขึ้นมองไปป์อย่างท้าทาย

“ถ้าน้องอยากห้าวตีนแล้วพี่จะทำไมเหรอคะ คิดว่าเป็นผู้ชายแล้วผู้หญิงต้องกลัวเหรอ ตลกชะมัดเลย”

 มองหน้าไปป์อย่างยียวนกวนประสาทก่อนที่จะกระตุกยิ้มมุมปากน้อย ๆ แล้วเดินกลับมาพยุงซีนให้ลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก แต่ถึงอย่างนั้นแก้มใสก็สามารถพาซีนไปนั่งพิงต้นไม้รอเธอ จากนั้นเดินกลับมาหาไปป์ที่เอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มด้วยความหัวเสีย

“ที่นี่มหาวิทยาลัย จะทำอะไรก็รู้จักให้เกียรติสถานที่บ้างนะคะ แล้วอีกอย่างเป็นหมาเหรอคะถึงชอบรุม สามต่อหนึ่ง หึ ทำไมไม่หนึ่งต่อหนึ่งแบบแมน ๆ กันไปเลย มารุมเขาแบบนี้แม่งไม่ใช่ลูกผู้ชายอะ”

ยกมือขึ้นชี้หน้าสั่งสอนไปป์ ในขณะที่ไปป์ขบกรามแน่นเมื่อโดนรุ่นน้องปีนเกลียวแถมรุ่นน้องยังเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ บอบบางแต่โคตรกวนตีนฉิบหาย

“มายืนชี้หน้าด่าผู้ชายนี่คิดว่าตัวเองเก่งมากนักหรือไง หืม แม่สาวน้อย” ไปป์ถามแก้มใสก่อนที่จะยิ้มเยาะเย้ยออกมา พร้อมกับแววตาดูถูกที่ส่งไปให้อีกฝ่าย

“เก่งไม่เก่งแล้วไง ถ้าเก่งแล้วจะสู้ด้วยไหมล่ะ หรือถ้าไม่เก่งพี่จะรังแกผู้หญิงเหรอ หึ ถ้าทำแบบนั้นคือหน้าตัวเมียเลยนะ” กอดอกก้าวไปข้างหน้าจนไปป์ต้องเดินถอยหลังไปทีละก้าว เพราะแก้มใสเดินหน้าใส่เขาไม่ยอมหยุด จนกระทั่งแผ่นหลังใหญ่ชนกับกำแพงคนสวยถึงยอมหยุด

ส่วนเพื่อนไปป์ทั้งสองคนได้แต่มองหน้ากันก่อนที่จะเดินเข้ามาเพื่อจัดการแก้มใส แต่เธอก็หันกลับมามองด้วยสายตาที่เย็นเยียบไร้วี่แววของความล้อเล่น

“เข้ามาสิ ถ้าอยากเจ็บตัว”

 มองหน้าเพื่อนไปป์ทั้งคู่ด้วยความท้าท้ายก่อนที่ร่างสูงทั้งสองจะปรี่เข้ามาเพื่อจัดการกับเด็กสาวรวมถึงไปป์ด้วย แก้มใสที่เห็นแบบนั้นก็ตั้งการ์ดรับเป็นอย่างดีก่อนที่จะจัดการผู้ชายตัวใหญ่ทั้งสามคนด้วยมือเปล่าอย่างง่ายดาย

“เฮ้อ อากาศยิ่งร้อน ๆ ก็ยังจะมาหาเรื่องชวนให้หัวร้อนอีกนะ” สะบัดมือที่แตกจนเลือดออกซิบ ๆ ด้วยความเจ็บ เพราะต่อยพวกพี่มันไม่ยั้งเลยทำให้มือแตกเป็นแผลเลือดไหลเล็กน้อย แต่แค่นี้ไกลหัวใจผู้หญิงแบบแก้มใสเยอะ

“อย่าให้แก้มใสเห็นนะว่าพี่มาหาเรื่องเขาอีกอะ ไม่งั้นรอบหน้าแก้มใสจะส่งพี่ไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มเล่นที่โรงพยาบาลแน่นอน”

 ยกมือขึ้นชี้หน้าขู่พวกไปป์ก่อนที่จะตรงเข้าไปประคองซีนที่นั่งรอแก้มใสด้วยความเจ็บ คิ้วแตก ปากแตก หน้าเยินไปหมด แถมตามตัวยังมีแต่รอยเท้าเต็มชุดนักศึกษา

“ปะ แก้มใสพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลนะ” ยิ้มให้ซีนอย่างใจดีก่อนที่จะค่อย ๆ ประคองร่างสูงใหญ่ของซีนให้ลุกขึ้นมา แต่ซีนกลับถอยออกมาเล็กน้อยเจ็บแค่นี้เขาทนได้ เขาไม่เป็นไรหรอก ไปโรงพยาบาลก็ต้องเสียค่ารักษาอีกไม่รู้เงินที่มีตอนนี้จะพอจ่ายค่ารักษาไหม

“อะ เอ่อ ไม่เป็นไรขอบคุณมาก ๆ นะที่มาช่วยเรา เดี๋ยวเรากลับไปทำแผลที่บ้านก็ได้”

 ซีนมองหน้าแก้มใสด้วยความซาบซึ้งใจก่อนที่จะค่อย ๆ ประคองร่างกายที่แสนบอบช้ำของตัวเองขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด แต่เขาก็กัดฟันข่มความเจ็บปวดแล้วหันหลังเตรียมจะเดินจากไป แต่ก็ถูกแก้มใสตรงเข้ามาประคองเหมือนเดิม

“เจ็บขนาดนี้ ไปรักษาเองคงหายหรอกนะ ไปหาหมอกันอย่าดื้อถ้าดื้อแก้มใสตื้บซ้ำนะ”

เงยหน้าขึ้นบอกซีนว่าเธอไม่ได้ล้อเล่นถ้าเขาไม่ไปหาหมอกับเธอ เธอจะตื้บให้เจ็บหนักกว่าเดิมอีกคอยดูสิ ส่วนซีนเมื่อเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความจริงจังของแก้มใสก็ถึงกับกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอด้วยความกลัว

ก่อนที่จะยอมให้แก้มใสประคองตัวเองไปขึ้นรถเงียบ ๆ ขืนบอกว่าไม่ไปสิแก้มใสคงทำอย่างที่พูดแน่ ๆ เขาไม่อยากเสี่ยงกับผู้หญิงที่ล้มผู้ชายสามคนด้วยมือเปล่าจนหมอบหรอกนะ

โรงพยาบาล N

“คุณหมอวายุสวัสดีค่ะ”

พยาบาลสาวพากันทักทายคุณหมอสุดหล่อของแผนกศัลยกรรมด้วยรอยยิ้มหวาน ส่วนวายุยิ้มให้พยาบาลสาวตามมารยาทก่อนที่เดินด้วยความเร่งรีบเพื่อไปยังแผนกฉุกเฉิน เขาโดนเรียกตัวมาช่วยงานที่แผนกนี้ชั่วคราว ด้วยวันนี้คนไข้เยอะเป็นพิเศษ

ติ๊ง

เสียงลิฟต์ที่เปิดออกเรียกให้วายุรีบก้าวเข้าไปด้านในทันที ประตูลิฟต์ค่อย ๆ ปิดลง แต่กลับมีเสียงหวานใสของใครบางคนร้องบอกให้เขารอก่อน

“รอแก้มใสด้วยค่า” มือใหญ่รีบกดปุ่มเปิดลิฟต์ทันทีก่อนที่แก้มใสจะวิ่งเข้าลิฟต์มาด้วยความดีใจ เกือบไม่ทันเสียแล้วสิมัวแต่ซื้อน้ำหวานกับขนมเพลินจนเกือบลืมไปแล้วว่าพาคนเจ็บมาหาหมอ แต่เธอดันหิวเลยลงมาหาซื้ออะไรกินระหว่างที่รอหมอมาตรวจซีน

“ขอบคุณนะคะที่รอ” เงยหน้าขึ้นยิ้มเพื่อขอบคุณผู้ชายที่กดลิฟต์รอเธอ แต่ดวงตากลมโตก็ต้องชะงักไปเมื่อพบว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอสองต่อสอง คือพี่หมอวายุผู้ชายที่เธอตกหลุมรักที่สนามแข่ง

หัวใจดวงน้อย ๆ เต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเมื่อได้เจอคนที่เธออยากเจอมาตลอด

รอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนถูกส่งมาให้แก้มใสเช่นเคยก่อนที่แก้มใสจะมองรอยยิ้มสวยนั้นไม่วางตาด้วยความคลั่งไคล้ทำเอาวายุถึงกับหุบยิ้มแล้วอมยิ้มแทน เมื่อสาวน้อยแก้มใสมองเขาไม่ยอมละสายตาไปจากใบหน้าของเขาเลย

“หน้าพี่มีอะไรติดหรือเปล่าครับ”

วายุถามแก้มใสด้วยความเขินเล็กน้อยทำเอาสาวน้อยที่มองคนหล่อเพลินถึงกับได้สติก่อนที่จะพูดออกมายิ้ม ๆ พร้อมกับโน้มตัวไปข้างหน้าจนใบหน้าสวยชิดกับหน้าอกแกร่งของคุณหมอ ดวงตากลมโตเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อก่อนที่จะตอบคำถามที่ทำเอาวายุหลุดยิ้มออกมา

“หน้าพี่หมอมีแต่คำว่าหล่อกับน่ารักเต็มไปหมดเลยค่ะ” ตอบกลับอีกฝ่ายยิ้ม ๆ ส่วนวายุได้แต่ยิ้มออกมาให้กับมุกเสี่ยวจีบผู้ชายของเธอ ตอบแบบนี้ชอบเขาชัวร์ แต่ในขณะที่กำลังจ้องหน้ากันอย่างเขินอายทั้งคู่ประตูลิฟต์ก็เปิดออก แต่สองหนุ่มสาวไม่ได้รู้สึกตัวเลยสักนิด

กฤษฎิ์ที่ก้าวเข้ามาในลิฟต์ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความแปลกใจ เพราะในลิฟต์คือลูกสาวคนสวยของเขาที่กำลังยืนจ้องหมอวายุที่กำลังยิ้มเขิน ๆ อยู่ไม่วางตาก่อนที่หน้าหล่อเหลาในวัย 54 ปี จะยื่นหน้าไปขัดจังหวะหวานซึ้งของคนทั้งคู่ ทำเอาแก้มใสที่เห็นหน้าพ่อขาถึงกับทำหน้าเลิ่กลั่กด้วยความตกใจ ร่างเล็กกระโดดออกห่างจากพี่หมอวายุทันทีราวกับโดนไฟฟ้าช็อต

“หน้าพี่หมอเขามีอะไรติดอยู่เหรอ ทำไมลูกสาวของพ่อขาถึงถึงจ้องไม่หยุดเลย หืม”

 กฤษฎิ์ถามลูกสาวเสียงเข้มก่อนที่จะหันหน้าไปมองหมอวายุที่ก้มหัวทักทายท่านประธานด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับความรู้ใหม่ที่ว่าแม่สาวน้อยแก้มใสที่แอบชอบเขาคือลูกสาวของท่านประธานนี่เอง มิน่าล่ะยิ้มสวยเหมือนกันแถมยังมีลักยิ้มเหมือนกันอีก

“อ้อ พอดีว่าแก้มพี่หมอเปื้อนอะไรก็ไม่รู้ค่ะ แก้มใสเลยเช็ดออกให้เนอะพี่หมอเนอะ” เมื่อตั้งสติได้ก็หันมายิ้มหวานให้ผู้เป็นพ่ออย่างออดอ้อนก่อนที่จะพยักหน้าให้พี่หมอเออ-ออไปด้วย ซึ่งวายุก็พยักหน้าตอบรับเออ-ออตามแก้มใสเพื่อไม่ให้กฤษฎิ์สงสัย

“แล้วลูกสาวของพ่อขามารู้จักกับหมอวายุได้อย่างไร”

กฤษฎิ์ยังคงยิงคำถามไม่เลิกพร้อมกับหรี่ตามองทั้งลูกสาวแล้วก็หมอวายุอย่างจับผิด ลูกสาวเขาเป็นเด็กมหา'ลัย ส่วนหมอวายุเป็นหมอแล้ว สองคนนี้มารู้จักกันได้อย่างไร รู้จักกันตอนไหนชักไม่น่าไว้ใจแล้วแฮะ ไม่น่าไว้ใจลูกสาวตัวน้อยของเขานี่แหละ

แต่ยังไม่ทันที่จะได้คำตอบจากลูกสาวประตูลิฟต์ก็เปิดออกพอดี วายุก้มหัวลงทำความเคารพกฤษฎิ์อีกครั้งก่อนที่จะเดินออกมาจากลิฟต์ตามมาด้วยแก้มใสที่เดินตามวายุออกมาพร้อมกับโบกมือลากฤษฎิ์ด้วยสีหน้าระรื่น

กฤษฎิ์อยากจะตามไปถามลูกสาวให้รู้เรื่องแต่การประชุมที่กำลังจะมีขึ้นในอีก 10 นาทีข้างหน้า ทำให้เขาต้องตัดใจแล้วรีบขึ้นไปประชุมตามกำหนดทันที เรื่องนี้เอาไว้ก่อนประชุมเสร็จเขาจะซักฟอกลูกสาวตัวดีจนสะอาดแน่นอน

“มาทำอะไรที่แผนกฉุกเฉินครับ” เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเล็กเดินตามมาไม่ห่างวายุก็หันกลับมาถาม แก้มใสไม่ตอบแต่มือเล็กกลับยกขึ้นชี้ไปยังซีนที่กำลังนอนรอหมอมาตรวจ วายุพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เข้าใจว่าซีนเป็นแฟนของแก้มใสนั่นเอง

“อ๋อ พาแฟนมาหาหมอนี่เอง” ประโยคต่อมาของวายุทำเอาแก้มใสถึงกับวิ่งไปดักหน้าวายุไว้ทันที สองแขนกางออกเพื่อไม่ให้วายุเดินผ่านไปตราบใดที่พี่หมอยังเข้าใจว่าซีนเป็นแฟนของเธอ ขาเรียวยาวถึงกับชะงักไปเล็กน้อยที่สาวน้อยมาขวางทางเขาไว้แบบนี้

“ฟังแก้มใสดี ๆ นะคะ แก้มใสโสด ไม่มีแฟน ส่วนคนเจ็บที่พามาหาหมอบังเอิญไปช่วยจากการโดนกระทืบมา” ปากเล็กบอกวายุเสียงเจื้อยแจ้วเพราะกลัววายุจะเข้าใจผิดถ้าเธอไม่แก้ไขให้มันถูกต้อง

“โอเคครับ แก้มใสโสด ไม่มีแฟนครับ” พยักหน้ารับคำสาวน้อยแก้มใสยิ้ม ๆ ก่อนที่จะเดินไปตรวจคนเจ็บ แต่ก็โดนจับมือใหญ่เอาไว้ก่อน รอบนี้วายุถึงกับหันกลับมาเลิกคิ้วด้วยความสงสัยที่อยู่ ๆ สาวน้อยแก้มใสก็จับมือเขาเอาไว้

“ค่าเสียหายวันนั้น อย่าลืมจ่ายคืนแก้มใสด้วยนะคะ” แก้มใสบอกวายุด้วยรอยยิ้มที่สดใส ดวงตากลมโตยามที่จ้องมองไปยังใบหน้าหล่อเหลาไม่มีวี่แววล้อเล่นเลยสักนิดก่อนที่แก้มใสจะค่อย ๆ ปล่อยมือใหญ่ที่แสนอบอุ่นของพี่หมอช้า ๆ ด้วยความเสียดาย

วายุกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วเดินไปหาซีนที่รอรับการรักษาทันที มุมหนึ่งไม่ไกลกันเพลิงมองน้องชายกับสาวน้อยคนสวยด้วยความสนใจ ดูท่าแล้วสาวน้อยน่าจะโดนน้องชายเขาตกเข้เสียแล้ว

“หึ น่าสนุกดีนี่” พึมพำเสียงเบาก่อนที่จะเดินจากไปช้า ๆ วันนี้เขาเพิ่งมาทำงานวันแรก เพราะมีเรื่องยังต้องจัดการให้เรียบร้อย เขาจึงขอท่านประธานเริ่มงานวันนี้ ซึ่งวายุยังไม่รู้ว่าเขาตามมาที่เมืองไทยและยังมาทำงานที่เดียวกันอีกด้วย

รอเซอร์ไพรส์จากพี่ชายได้เลยน้องรัก หึหึ