เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 48
บทที่เกี่ยวข้อง
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 49
เห็นได้ชัดว่าเจียงฉูฉู่รู้สึกตื่นตระหนกมากเมื่อได้ยินว่าเธอไม่ต้องการเงิน หลังจากที่เธอกลับมา เธอพบว่าท่าทางของฉินเย่ที่มีต่อเสิ่นหยินอู้นั้นอ่อนโยนมาก ตอนนี้ ฉินเย่ยังไม่รู้เรื่องที่เสิ่นหยินอู้ท้อง หากเขารู้เข้า.... เจียงฉูฉู่ไม่มั่นใจว่าฉินเย่จะทำอย่างไร แต่สัมผัสที่หกของเธอกำลังบอกเธอว่า ถ้าฉินเย่รู้ว่าเสิ่นหยินอู้กำลังตั้งท้อง เขาจะไม่มีวันปล่อยเธอไปเด็ดขาด ดังนั้นเมื่ออยู่ต่อหน้ากับเสิ่นหยินอู้ เจียงฉูฉู่จึงทำได้เพียงฝืนยิ้มต่อไปเท่านั้น “หยินอู้ เธอคงกังวลว่าคนอื่นจะพูดถึงเธอว่ายังไงใช่ไหม? ไม่ต้องห่วงหรอก เงินนี้เป็นเงินส่วนตัวของฉัน ไม่มีใครอื่นรู้เรื่องนี้ทั้งนั้น และฉันก็เป็นห่วงเธอด้วย ท้ายที่สุดแล้ว สถานการณ์ของเธอในตอนนี้…” "คุณหนูเจียง" เสิ่นหยินอู้ถอนหายใจเบาๆ "ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงของเธอ ครอบครัวของฉันล้มละลายก็จริง แต่ฉันก็ทำงานหนักมาโดยตลอดในช่วงสองปีที่ผ่านมา แม้ว่าจะเทียบกับเมื่อก่อนไม่ได้ แต่ฉันก็สามารถเลี้ยงตัวเองกับ …” เมื่อเธอพูดถึงตรงนี้ เสิ่นหยินอู้ก็ชะงักไปชั่วคราว และมุมปากของเธอก็ยกขึ้นเล็กน้อย "มันไม่ใช่ปัญหา และเมื่อก่อ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 50
ความรู้สึกโล่งอกนี้เริ่มมีขึ้นหลังจากที่เธอตัดสินใจที่จะเก็บลูกของเธอไว้ เสิ่นหยินอู้อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปแตะที่หน้าท้องของเธอ และมุมปากของเธอก็ยกขึ้น หลังจากนี้ เธอจะมีครอบครัวเพิ่มมาอีกหนึ่งคน ที่รัก ต่อให้จะเป็นครอบครัวที่มีแค่แม่เลี้ยงเดี่ยว แต่แม่ก็จะดูแลหนูอย่างดีนะ - ในตอนกลางคืน ในขณะที่เสิ่นหยินอู้กำลังจัดข้าวของอยู่และกำลังคิดว่าฉินเย่จะกลับมาหรือไม่ เธอก็ได้ยินเสียงประตูของคฤหาสน์ตระกูลฉินเปิดออก เธอเดินไปดูที่หน้าต่าง ไฟรถยนต์กำลังส่องไปที่ประตู และมือของเสิ่นหยินอู้ที่วางอยู่ตรงที่กั้นก็ขดงอ นี่คือรถของฉินเย่ พอดีเลย คืนนี้จะได้คุยกับเขาให้ชัดเจน หลังจากตัดสินใจแล้ว เสิ่นหยินอู้ก็กลับไปในห้องและเก็บข้าวของต่อ เธอไม่ได้มีของอะไรเยอะ เสิ่นหยินอู้ไม่ใช่คนที่ชอบซื้อของ แต่เดิมเธอคิดว่าการเก็บของเป็นอะไรที่ไม่ยากเลยแม้แต่น้อย แต่เมื่อถึงเวลาต้องเก็บของจริงๆ เธอก็ตระหนักได้ว่าในช่วงสองปีที่ผ่านมา ชีวิตและนิสัยความเคยชินของเธอได้หลอมรวมเข้ากับทุกมุมทุกซอกของห้องทีละน้อย ตู้เสื้อผ้า เตียง โต๊ะเครื่องแป้ง อ่างล้างหน้า หรือแม้
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 51
คำพูดของเธอราวกับค้อนที่ทุบลงไปบนหัว คำพูดนั้นทำให้ฉินเย่เรียกสติกลับมาไม่ได้เป็นเวลานาน เมื่อเขาตั้งสติได้ เขาก็เห็นสายตาที่กำลังเยาะเย้ยและเจ็บปวดของเสิ่นหยินอู้ ก่อนที่เขาจะได้มองดูดีๆ เสิ่นหยินอู้ก็ก้มศีรษะลงและเก็บของต่อ เธอเก็บอย่างรวดเร็ว เร็วยิ่งกว่าก่อนหน้านี้เสียอีก เธอไม่ได้พับแม้แต่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย แค่พับแบบลวกๆเพียงสองครั้งแล้วก็ใส่ลงไปในกระเป๋าเดินทาง เมื่อหันกลับไป จู่ๆข้อมือเรียวเล็กของเสิ่นหยินอู้ก็ถูกฉินเย่จับไว้ และเสียงที่เย็นชาของเขาก็ดังมาจากเหนือศีรษะของเธอ "ทำไมต้องย้ายวันนี้หละ? คุณรีบขนาดนั้นเลยเหรอ?" น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความเยาะเย้ยอยู่ภายใน “ให้ผมเดาสาเหตุของความรีบร้อนนี้ ก็คงเป็นเพราะพี่หนิงฉวนที่คุณไปกินข้าวเที่ยงมาด้วยกันในวันนี้หรือเปล่า?” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็เงยหน้าขึ้นในทันที และมองเขาด้วยสายตาที่ไม่น่าเชื่อ “คุณไม่จำเป็นต้องมาเยาะเย้ยฉันแบบนี้! คนที่รู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับพี่หนิงฉวนดีที่สุดมันก็เป็นคุณไม่ใช่รึไง?” หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็พยายามอย่างหนักที่จะสลัดมือของฉินเย่ออก อย่างไ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 52
เธอไม่ได้รู้สึกฝืนใจใดๆ เหมือนกับที่เธอกำลังจะย้ายหนีออกไปจากห้องของเขาในตอนนี้ เมื่อคิดเช่นนั้น มือของฉินเย่ก็ค่อยๆคลายออกทีละนิด ในที่สุดมือของเสิ่นหยินอู้เป็นอิสระ และเธอก็หันกลับไปเพื่อเก็บข้าวของต่อ อารมณ์ของฉินเย่เริ่มหงุดหงิดมากขึ้น เขาเอื้อมมือออกไปดึงเน็คไทของตัวเองแล้วพูดอย่างเหลือทน "ถ้าคุณย้ายไปที่ห้องรับแขกชั้นบนตอนนี้ คนรับใช้ที่บ้านจะสังเกตเห็นถึงความผิดปกติในทันที" สำหรับเรื่องนี้ เสิ่นหยินอู้ได้คิดเอาไว้ก่อนแล้ว เธอจึงพูดขึ้นมาทันทีว่า "ฉันไม่กลัวว่าพวกเขาจะสังเกตเห็นความผิดปกติอะไรทั้งนั้น ยังไงซะ อีกไม่นานเราก็จะหย่ากันอยู่แล้ว" “แล้วคุณย่าหละ?” “คุณย่าไม่รู้หรอก” “คุณรู้ได้ยังไงว่าคุณย่าจะไม่รู้? คนรับใช้ในบ้านนี้ คุณคิดว่าจะไม่มีสักคนที่รับใช้คุณย่าอยู่เลยเหรอ?” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็ชะงักไป เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มาก่อน หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็พูดว่า "ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเราก็รอจนกว่าคุณย่าจะผ่าตัดเสร็จแล้วค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน" ตอนนี้ยังไม่สามารถรีบร้อนได้ ยังไงเสีย สุขภาพของคนชราก็สำคัญกว่า ฉินเย่หัว
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 53
ฉินเย่ลากเพื่อนสนิทสองคนออกไปดื่มเหล้า เขาดื่มหนักมาก มากจนเหมือนกับว่าเหล้าเป็นแค่น้ำเปล่า จี้ชิงเป่ยและกู้เหยียนซีมองเขาจากข้างๆ ทั้งคู่รู้สึกตกใจ “ลองหยุดมันดูไหม?” จี้ชิงเป่ยส่งสายตาให้กับกู้เหยียนซี หลังจากได้ยินเช่นนั้น กู้ซีเหยียนก็ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “มึงคิดว่ากูเก่งพอที่จะหยุดมันได้ไหม?” จี้ชิงเป่ยเม้มริมฝีปากด้วยท่าทางที่เคร่งขรึม "มันดื่มหนักเกินไปแล้ว ถ้ายังดื่มแบบนี้ต่อไป สุขภาพเสียหมดแน่" กู้เหยียนซีก็พยักหน้าเห็นด้วย "ก็ใช่ไง" วินาทีต่อมา ทั้งสองก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดเขาพร้อมๆกัน “พอได้แล้วไอเย่ ไม่ต้องดื่มแล้ว” “ถึงจะเมา แต่ก็คงใกล้แล้ว รอให้แอลกอฮอล์ระเหยสักหน่อย เดี๋ยวมึงก็หมดสติไม่รู้เรื่องอะไรแล้ว” ทั้งสองพยายามหยุดเขา แต่ก็ทำได้เพียงพูดเท่านั้น พวกเขายังไม่กล้าที่จะก้าวเข้าไปแตะต้องเขา เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉินเย่ก็หัวเราะเยาะออกมาและไม่พูดอะไรอีกเลย คืนนี้เขาเมามากแล้ว หางตาของเขาแดงก่ำ และความกลิ่นอายความดุร้ายบนตัวเขาก็รุนแรงมากเช่นกัน “เกิดอะไรขึ้นกันแน่วะ?” กู้เหยียนซีหรี่ตาลง “ฉูฉู่ของมันไม่ได้กล
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 54
“เชี่ย!” กู้เหยียนซีอดไม่ได้ที่จะตกใจ “เมาแล้วเหรอ? ใช่เหรอวะ? จริงปะเนี่ย? ” ฉินเย่อที่ล้มลงบนโต๊ะไม่ตอบสนองอีกต่อไป ดูเหมือนว่าเขาจะผล็อยหลับไป“อาจจะใช่” จี้ชิงเป่ยกล่าว“ให้ตายเถอะ เมื่อกี้ตอนมันถามกู กูคิดว่ามันสร่างแล้วซะอีก กูก็สงสัยว่าทำไมคอมันแข็งขึ้น ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง”พูดจบ กู้เหยียนซี ก็อาศัยจังหวะที่ฉินเย่เมาในการทำอะไรแย่ๆกับเขา เพื่อเป็นการแก้แค้นที่ทำให้เขาตกใจกลัวเมื่อสักครู่นี้ แต่จี้ชิงเป่ยก็ทนดูไม่ไหวอีกต่อไป แล้วพูดขึ้นว่า "ถ้ามึงไม่อยากให้มันตื่นมาฆ่ามึงก็รีบหยุดซะ” ดังนั้น กู้เหยียนซีจึงรีบชักมือกลับ “แล้วตอนนี้ทำไง? พามันกลับบ้าน?” หลังจากพูดจบ กู้เหยียนซีก็นึกอะไรบางอย่างได้ ดวงตาของเขาสดใสขึ้นเล็กน้อย และเขาก็คว้ามือถือที่เสียบอยู่ที่อกของฉินออกมา “เฮ้ เมื่อก่อนตอนที่มันเมา เราไม่เคยมีโอกาสได้แตะมือถือมันเลย ให้กูดูหน่อยแล้วกันว่ามือถือของมันมีความลับอะไรอยู่ แล้วมันได้คุยกับเทพธิดาฉูฉู่ของกูบ้างรึเปล่า” เจียงฉูฉู่เป็นเทพธิดาของกู้เหยียนซี ผู้ที่สนใจแค่รูปลักษณ์และนิสัยของเธอเท่านั้น แต่ทุกคนรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างฉินเย่กับฉ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 55
เสิ่นหยินอู้ในตอนนี้ได้เปลี่ยนชุดนอนและกำลังจะล้มตัวลงนอน แม้ว่าเธอจะอารมณ์ไม่ดีแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถทำอะไรที่กระทบต่อการทำงานและการพักผ่อนของเธอได้ หากเธอตัดสินใจเก็บลูกของเธอไว้จริงๆ เธออาจต้องเผชิญกับความยากลำบากรออยู่ในภายหลัง ดังนั้น เธอจึงต้องรักษาสุขภาพและเตรียมพร้อมอยู่ตลอดเวลา แม้จะนอนไม่หลับ แต่ก็ต้องนอนลงบนเตียงเพื่อพักผ่อน ใครจะไปรู้ว่าในเวลานี้โทรศัพท์ของเธอจะดังขึ้น เธอมองดูแล้วจึงเห็นว่าเป็นสายจากฉินเย่ เมื่อดูชื่อที่แสดงอยู่บนหน้าจอ อารมณ์ของเสิ่นหยินอู้ก็ค่อนข้างซับซ้อน ทั้งสองทะเลาะกันอย่างหนักในตอนหัวค่ำ และเมื่อเห็นเขาเดินออกไป เสิ่นหยินอู้ก็คิดกับตัวเองว่าเขาจะต้องไปหาเจียงฉูฉู่อย่างแน่นอน เธอไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะโทรมาหาเธอ เมื่อเธอจะกดรับสาย เธอก็นึกถึงตอนที่เขาให้เจียงฉูฉู่โทรหาเธอก่อนหน้านี้ บางทีฉูฉู่อาจจะโทรมาเพื่อบอกเธอในวันนี้อีกครั้ง เสิ่นหยินอู้ไม่อยากรับสายเลยแม้แต่น้อย แต่โทรศัพท์ก็ดังอยู่แบบนั้น และในที่สุดเธอก็กดปุ่มรับสาย แต่สิ่งที่เธอได้ยินกลับเป็นเสียงของผู้ชายที่ไม่รู้จัก หลังจากนอนกลิ้งมานานกว่าสิบวิน
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 56
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมจู่ๆคุณถึงดื่มหนักขนาดนี้ เหยียนซี ดื่มเหล้าตอนกลางคืนแบบนี้ ทำไมนายถึงไม่ช่วยห้ามเขาหน่อยหละ?” เจียงฉูฉู่และกู้เหยียนซีช่วยพยุงฉินเย่ออกจากร้าน ตามมาด้วยจี้ชิงเป่ยที่มีสีหน้าที่ดูสงบ กู้เหยียนซีเศร้าเล็กน้อยเมื่อถูกเทพธิดาของเขาตำหนิ เขาอธิบายว่า "ผมห้ามแล้ว แต่คุณก็รู้ดีนี่ว่าไอเย่มันฟังพวกผมซะที่ไหน ในเมื่อคุณอยู่ที่นี่แล้วก็ลองพูดกับเขาดู เขาอาจจะฟังอยู่คุณก็ได้" เจียงฉูฉู่ถอนหายใจ “จริงๆเลย เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ทำไมยังทำตัวแบบนี้กันอยู่อีก” พวกเขาช่วยกันพาฉินเย่ขึ้นรถ เสิ่นหยินอู้ยืนอยู่ในเงามืดและเฝ้าดูอย่างเงียบๆ ทันใดนั้น ฉินเย่ที่กำลังเมาดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงบางอย่าง และทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือไปคว้าข้อมือเล็กๆของเจียงฉูฉู่ "อย่า อย่าไป" เขาพูดพึมพำ เจียงฉูฉู่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็เรียกสติคืนมาได้และตบไหล่ของเขาเบาๆ "โอเคโอเค ฉันจะไม่ไปไหน เย่ ทำตัวดีๆหน่อยนะ" เมื่อเห็นแบบนี้แล้ว เสิ่นหยินอู้จะทนดูต่อไปได้อย่างไร? เธอกัดฟันแน่น จู่ๆก็รู้สึกเสียใจมากที่มาที่นี่ในตอนดึก เธอไม่ควรรับสายนั้น เธอควรจะอยู่บนเ
บทล่าสุด
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 910
โม่ไป๋เดินเข้ามาและพยุงเสิ่นหยินอู้ขึ้น"ตื่นก็ดีแล้ว มีตรงไหนรู้สึกไม่สบายไหม?"เสิ่นหยินอู้มองคนตรงหน้า รู้สึกว่าคนนี้ดูแปลกหน้า แต่เขากลับโอบเธอไว้ และท่าทางกับสายตาดูห่วงใยเธอมาก แต่......เธอไม่รู้จักเขาเลย"คุณคือ......?" คำถามแรกของเธอทำให้โม่ไป๋ถึงกับชะงัก"หืม?" โม่ไป๋คิดว่าตัวเองคงฟังผิด เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ถามว่าเขาเป็นใคร? แต่คำถามต่อมาของเสิ่นหยินอู้ ทำให้เขาเข้าใจอย่างชัดเจนว่าเขาไม่ได้ฟังผิด "คุณคือใคร?" เสิ่นหยินอู้ถามอีกครั้ง คราวนี้น้ำเสียงฟังดูชัดเจนขึ้น และสายตาที่มองโม่ไป๋เต็มไปด้วยความสงสัย ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังหันไปมองคนรอบข้างแล้วถามว่า "พวกคุณคือใคร?"ทุกคน "......" เธอไม่รู้จักพวกเขาก็ไม่เป็นไร เพราะพวกเขาไม่เคยพบหน้าเธอมาก่อน และรู้แค่ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่คุณโม่ไป๋ชอบก็พอแล้ว แต่ทำไมผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะไม่รู้จักคุณโม่ไป๋เลย?เมื่อเห็นบาดแผลบนหน้าผากของเธอ มีหนึ่งคนพูดขึ้นอย่างเผลอๆ ว่า "เธอคงไม่ได้หัวกระแทกจนจำคุณโม่ไป๋ไม่ได้หรอกนะ?"คนข้างๆ "ไม่หรอกมั้ง? แค่กระแทกทีเดียวก็ความจำเสื่อมเลย? เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้จริงเหรอ?"
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 909
แต่หลังจากที่เขาพูดว่าตัวเองทำผิดแล้ว ดูเหมือนโม่ไป๋จะไม่ได้ฟังคำสารภาพของเขาเลย เขายืนอยู่ตรงนั้น สายตาจับจ้องอยู่ที่เสิ่นหยินอู้ที่นอนอยู่บนเตียง หมอกำลังตรวจอาการของเสิ่นหยินอู้ หลังจากตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว หมอก็ถอดแว่นออก แล้วพูดกับโม่ไป๋ว่า “คุณโม่ ดูเหมือนคุณผู้หญิงท่านนี้จะมีแค่แผลที่ผิวเผินเท่านั้น ส่วนอื่นๆ ไม่น่ามีปัญหาอะไรครับ” เมื่อเกาอวี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินหมอบอกว่าเสิ่นหยินอู้มีแค่บาดแผลที่ผิวเผิน ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที ยังดีที่เป็นแผลแค่ที่ผิวเผิน ถ้าเธอได้รับบาดเจ็บรุนแรงกว่านี้ เกรงว่าเขาคงไม่รอดชีวิตจากความโกรธของโม่ไป๋ ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าผลักแค่นั้นไม่น่าเป็นอะไร แต่กลับกลายเป็นว่าผู้หญิงคนนี้บอบบางมาก แค่ผลักนิดเดียวก็น็อกหมดสติไปได้"แต่ว่า......" ไม่คิดเลยว่าหมอจะเปลี่ยนคำพูดขึ้นมาทันทีโม่ไป๋ที่ยังคงกังวล ได้ฟังก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที "แต่ว่าอะไร?""แต่ว่าสิ่งที่ผมตรวจได้ตอนนี้มีแค่แผลภายนอกเท่านั้น เนื่องจากคุณผู้หญิงได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ ควรพาไปโรงพยาบาลเพื่อทำการตรวจสอบเพิ่มเติมเมื่อเธอตื่นแล้วครับ"เมื่อได้ยิน โม่ไป๋ก็เข้าใจสิ่งที่หมอหมา
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 908
"พี่โม่ไป๋ ฉัน......""ออกไปให้พ้น!" เขามักจะอบอุ่นอ่อนโยนเสมอ ไม่ว่าเมื่อไหร่ ในสายตาของหรงเค่ออิน โม่ไป๋ก็เป็นตัวแทนของสุภาพบุรุษมาโดยตลอด ดังนั้นวันนี้ที่เขาเปลี่ยนสีหน้าและพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน ทำให้หรงเค่ออินตกใจกลัว เธอยืนตะลึงมองโม่ไป๋อยู่สักพักกว่าจะได้สติ แล้วจึงหันหลังวิ่งออกไป พอหันมาก็เจอเกาอวี่ที่พาหมอกลับมา เกาอวี่เห็นหรงเค่ออินมีสีหน้าลำบากใจเดินออกไป คาดว่าเธอคงไม่ได้รับการต้อนรับที่ดีจากโม่ไป๋ ทำให้เขาเองก็พลอยกังวลไปด้วยเมื่อเข้าไปข้างใน เขาไม่กล้าพูดอะไรที่มากเกินความจำเป็น ได้แต่พูดประเด็นหลักว่า "คุณโม่ หมอมาถึงแล้วครับ""เข้ามาดูหน่อย ว่าเธอบาดเจ็บตรงไหนบ้าง?"หมอเข้ามาตรวจดูอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นบาดแผลที่หน้าผากก็รีบทำแผลให้เธอ แล้วพูดว่า "ดูจากแผลนี้ น่าจะเป็นมาสักพักแล้วครับ" เมื่อโม่ไป๋ได้ยินก็หรี่ตาลงท่าทางอันตราย รังสีรอบตัวก็เย็นเยือกขึ้นอีกหลายเท่า เกาอวี่ถึงกับหดตัวด้วยความหวาดกลัว เขาคิดว่าโม่ไป๋จะตำหนิเขา แต่เปล่าเลย โม่ไป๋แค่เตือนหมอให้ตรวจเสิ่นหยินอู้อย่างละเอียด แล้วค่อยหันมามองเขา"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"เมื่อได้ยิน เกาอ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 907
หรงเค่ออินกับเกาอวี่ที่เดินตามหลังโม่ไป๋เข้ามา พอเห็นภาพนี้ก็หน้าถอดสี ทั้งสองคนสบตากัน "ทำไมถึงเป็นแบบนี้?"ทางด้านโม่ไป๋ที่อุ้มเสิ่นหยินอู้ขึ้นมา แสดงสีหน้าเย็นชาแล้วพูดว่า "ติดต่อให้หมอมาที่นี่ด่วน" แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอเห็นเธอนอนอยู่บนพื้น ทุกความรู้สึกในใจเขาก็ถูกแทนที่ด้วยความกังวลทันที เขาไม่มีอารมณ์อื่นใด นอกจากความเป็นห่วงและกลัวว่าเธอจะเป็นอะไร ปฏิกิริยาแรกของเขาคืออุ้มเธอขึ้นแล้วให้เกาอวี่ไปตามหมอ จากนั้นอุ้มเสิ่นหยินอู้วางลงบนเตียงนุ่มอย่างระมัดระวัง เกาอวี่ไปตามหมอ ส่วนหรงเค่ออินยังอยู่ที่นี่จากนั้นเธอก็ได้เห็นกับตาตัวเองว่าโม่ไป๋อุ้มเสิ่นหยินอู้ขึ้นเตียงด้วยท่าทางเอาใจใส่และระมัดระวังแค่ไหน ในใจเธอเต็มไปด้วยความอิจฉาและริษยา เธอรู้จักโม่ไป๋มานานขนาดนี้ แต่ไม่เคยเห็นพี่โม่ไป๋ดีกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน แต่ผู้หญิงคนนี้ มีสิทธิ์อะไรถึงได้รับการปฏิบัติเป็นพิเศษจากพี่โม่ไป๋? พี่โม่ไป๋ชอบผู้หญิงคนนี้จริงๆ เหรอ? คิดได้แบบนั้น หรงเค่ออินอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองโม่ไป๋ กัดริมฝีปากตัวเองแล้วถาม "พี่โม่ไป๋ พี่ชอบเธอเหรอคะ?" โม่ไป๋เหมือนจะไม่ได้ยิน
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 906
พูดจบ เธอก็ปล่อยมือเกาอวี่ทันที จากนั้นวิ่งไปทางประตู "พี่โม่ไป๋! กลับมาแล้วเหรอคะ?"พอโม่ไป๋เดินเข้าประตูมาถอดเสื้อคลุมส่งให้คนใช้เสร็จ เขาก็เห็นหรงเค่ออินที่วิ่งเข้ามาหา ดวงตาเรียวยาวของเขาหรี่ลงทันที "หรงเค่ออิน? เธอมาที่นี่ได้ยังไง?" ท่าทีเย็นชาของเขาทำให้หรงเค่ออินหยุดชะงักอยู่ตรงหน้าเขา น้ำเสียงที่เขาพูดกับเธอเย็นชาสุดๆ ทำให้ใจของหรงเค่ออินชาไปครึ่งหนึ่ง เธอตัวเกร็งเล็กน้อยแล้วพูดเบาๆ ว่า "ฉัน ฉันคิดถึงพี่ ก็เลยมาหาค่ะ" แต่น่าเสียดายที่สายตาที่โม่ไป๋มองเธอเหมือนมองคนแปลกหน้า พอฟังเธอพูดจบ เขาก็พูดด้วยเสียงเย็นชา "ใครก็ได้ พาหรงเค่ออินกลับไปที" เกาอวี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็พยักหน้ารับ"ได้ครับ คุณโม่""ไม่!" หรงเค่ออินรีบขัดขึ้น "พี่โม่ไป๋ เราไม่ได้เจอกันตั้งนาน ฉันอุตส่าห์ลางานมาเจอพี่ นี่พี่รังเกียจฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?"เห็นได้ชัดว่าตอนนี้โม่ไป๋ไม่ได้สนใจเธอเลย แม้จะฟังที่เธอพูดไปแล้ว ในใจของเขาก็ไม่มีความรู้สึกใดๆ กลับตอบอย่างเย็นชาว่า "ฉันไม่มีเวลาต้อนรับเธอตอนนี้ เธอกลับไปก่อน ไว้โอกาสหน้าค่อยมาใหม่" พูดจบ โม่ไป๋ก็เดินตรงไปที่ชั้นบนทันที เขามีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้อง
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 905
หรงเค่ออินที่ตัดสินใจได้แล้วก็ดีใจเหมือนลิงโลดในใจ ก่อนจะหันมาถามว่า "พี่เกาอวี่ ตอนนี้พี่โม่ไป๋อยู่ที่ไหน เขาจะกลับมาเมื่อไหร่?""คุณโม่ไป๋กำลังทำธุระสำคัญอยู่ครับ คงจะกลับมาช่วงค่ำ คุณหรงจะอยู่ทานข้าวเย็นที่นี่เลยไหมครับ?" หรงเค่ออินพยักหน้า "ได้ค่ะ งั้นฉันจะอยู่ทานข้าวที่นี่ด้วยเลย" พูดจบ เธอก็เหมือนนึกอะไรได้ หันไปมองห้องที่ล็อกอยู่พร้อมกับแค่นเสียง"ที่นี่......พี่โม่ไป๋คงไม่ได้มานานแล้วสินะ? ตอนนี้ดันกลับมาได้เพราะผู้หญิงคนนั้นเหรอ?" ยิ่งคิด หรงเค่ออินก็ยิ่งโกรธ อยากให้แรงที่ใช้ผลักเธอตอนนั้นมากกว่านี้ เธอน่าจะสั่งสอนอีกฝ่ายให้มากกว่านี้ ช่างเถอะ ถ้าหากเธอพักอยู่ที่นี่บ่อยๆ โอกาสที่จะจัดการผู้หญิงคนนั้นยังมีอีกเยอะหรงเค่ออินที่จะอยู่ต่อ ก็ให้เกาอวี่สั่งคนในบ้านมาจัดห้องให้ แล้วให้ส่งกระเป๋าของเธอมาที่นี่ จากนั้นเธอก็พักอยู่ที่นี่เลย โดยที่ห้องของเธอเป็นห้องที่ใกล้กับโม่ไป๋ เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จ ก็ผ่านไปแล้วสามชั่วโมง หรงเค่ออินนอนอยู่บนเตียงใหญ่สักพัก ก่อนจะเดินออกไปถามเกาอวี่"ว่าแต่ ผู้หญิงที่พี่โม่ไป๋พากลับมา ได้สร้างความวุ่นวายอีกหรือเปล่า?"เกาอวี่ที่มัว
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 904
ถึงแม้ว่าเกาอวี่จะไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ที่มีผลกระทบต่อโม่ไป๋ แต่เขาก็ไม่กล้าลงมือกับเธอ เขาไม่คิดว่าหรงเค่ออินจะยื่นมือผลักเธอเข้าไปแล้วปิดประตู “คุณหรง......”หรงเค่ออินเงยหน้าขึ้นมองเขา “อะไรล่ะ? คุณไม่ได้บอกเหรอว่าเธอไม่อยากเข้าไป? งั้นฉันก็เลยใช้วิธีที่ง่ายที่สุดให้เธอเข้าไปไง พี่โม่ไป๋บอกไว้ไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้เธอหนีไปไหน? ทำไมยังไม่รีบล็อกประตูอีก?” เกาอวี่นิ่งไปสักพักก่อนจะยิ้มออกมา“คุณหรงพูดถูก ผมจะล็อกประตูเดี๋ยวนี้” ทั้งสองคนเข้ากันได้ดี ล็อกประตูอย่างรวดเร็วแล้วจากไปตอนที่จากไป ทั้งคู่ก้าวเท้าออกไปอย่างสบายใจ ไม่ได้สังเกตเลยว่าคนที่อยู่ในห้องล้มลงกับพื้นหลังจากถูกผลัก เสิ่นหยินอู้ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะวางอำนาจขนาดนี้ และยังลงมือผลักเธอเข้าไปในทันที หัวของเสิ่นหยินอู้กระแทกอย่างแรงทำให้เธอรู้สึกเจ็บ เธอพยายามพยุงตัวขึ้นด้วยมือ แต่ก็เกิดอาการวิงเวียนจนไม่สามารถทรงตัวได้ เธอยื่นมือไปแตะที่ท้ายทอย และพบกับความเปียกชื้น เธอยังไม่ทันได้มองความเปียกชื้นในฝ่ามือก็หมดสติไปอีกครั้ง – เกาอวี่เดินตามหรงเค่ออินลงบันได “คุณหรง ทำแบบนี้อาจทำให้คุณโม่ไม่พอใจนะครับ”“
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 903
ตอนขึ้นรถ เสิ่นหยินอู้เห็นที่นั่งข้างคนขับว่างอยู่ จึงนั่งลงตรงนั้นทันที ที่นั่งนี้เดิมทีเป็นของผู้ช่วยเฉิน ดังนั้นเมื่อคนขับเห็นเสิ่นหยินอู้นั่งอยู่ตรงนั้น จึงมองไปทางผู้ช่วยเฉิน“คุณเสิ่น ที่นั่งข้างคนขับไม่ปลอดภัยนะครับ ให้……”“ฉันไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเลือกที่นั่งเลยเหรอคะ?”“ให้เธอนั่งเถอะ ขอแค่เธอสบายใจก็พอ” เสียงของโม่ไป๋ดังออกมาจากหูฟังก่อนที่ผู้ช่วยเฉินจะทันได้พูดอะไร ผู้ช่วยเฉินจึงไม่ได้พูดอะไรอีก ทุกคนขึ้นรถทีละคน เพราะก่อนหน้านี้คิดว่าเธอจะใส่แว่นตา รถจึงไม่ได้มีมาตรการป้องกันใดๆ เสิ่นหยินอู้สามารถมองเห็นทิวทัศน์ของถนนได้อย่างเต็มตา เธอมองเห็นทะเบียนรถ ไม่กี่นาทีต่อมาเธอก็รู้ได้อย่างชัดเจนแล้วว่านี่คือที่ไหน เสิ่นหยินอู้จึงนั่งสบายๆ ชมทิวทัศน์นอกหน้าต่าง รวมถึงสิ่งก่อสร้างต่างๆ เส้นทางไม่ไกลนัก ประมาณหนึ่งชั่วโมง พวกเธอก็มาถึงที่หมาย เสิ่นหยินอู้ลงจากรถตามหลังผู้ช่วยเฉินคำแรกหลังลงจากรถของเธอคือ “ฉินเย่ อยู่ไหน?” ผู้ช่วยเฉินไม่ตอบ มีคนจากฝั่งประตูเดินเข้ามารับหน้าที่แทนเขาเขาพูดอะไรกับผู้ช่วยเฉินอยู่สองสามคำ ก่อนที่ผู้ช่วยเฉินจะจากไป และก่อนที่เขาจะไปเ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 902
เกิดอะไรขึ้น?โม่ไป๋ไม่ได้ใช้ฉินเย่มาควบคุมเธอหรอกหรอ? ทำไมถึงกลัวว่าเธอจะบอกคนอื่นล่ะ? ถึงเธอจะบอกคนอื่น แต่เธอก็ไปไหนไม่ได้ไม่ใช่หรอ? เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นหยินอู้ก็รู้สึกไม่พอใจเห็นเธอยืนนิ่ง ๆ ผู้ช่วยเฉินก็พูดขึ้นว่า “คุณเสิ่น ถ้าคุณต้องการไปเจอคุณฉิน ก็กรุณาอย่าทำให้ทุกคนลำบากเลยครับ และอย่าทำให้เสียเวลา ถ้าคุณยอมเอาโทรศัพท์ให้เร็วขึ้น เราก็จะเดินทางกันเร็วขึ้น แต่ถ้าคุณไม่อยากให้ก็ได้ครับ เรามีเวลาอยู่ที่นี่กับคุณ” ผู้ช่วยเฉินตอนนี้เหมือนคนละคนกับตอนที่อยู่บนเครื่องบิน การสื่อสารที่ถูกตัดไปบนเครื่องบินตอนนี้น่าจะกลับมาแล้ว พวกเขาน่าจะเข้าสู่สถานะที่ถูกดักฟังอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเธอจะต้องยอมให้โทรศัพท์ไปแล้ว เมื่อคิดแบบนี้ เสิ่นหยินอู้ถึงยอมส่งโทรศัพท์ของเธอให้ผู้ช่วยเฉิน เขารับโทรศัพท์ไปกดปิดเครื่องและดึงซิมออกเสิ่นหยินอู้"......" ทำแบบนี้อีกแล้ว สุดท้ายจะไม่ได้เอาโทรศัพท์ที่ไม่มีซิมคืนให้เธอหรอกใช่ไหม? แต่ครั้งนี้เธอเดาผิด ผู้ช่วยเฉินไม่ได้คืนโทรศัพท์ให้เธอ แต่เก็บมันไว้ทั้งหมด "เราไปกันเถอะครับ" หลังจากนั้นตามการนำของผู้ช่วยเฉิน พวกเขาก็ไปที่ลานจอดรถใ
