รุ่งเช้าในวันถัดมา ชินอ๋องมอบหมายให้แม่ทัพหยาง เดินทางไปยังเมืองหย่งฉิน เพื่อจัดการปลดออกจากตำแหน่งเจ้าเมือง และแห่ประจานโดยรอบก่อนทำการประหาร เพื่อเป็นเยี่ยงอย่างให้ชาวเมืองหย่งฉินทุกคนได้เห็นถึงผลลัพธ์ ของการเป็นไส้ศึกที่กล้าทรยศบ้านเมืองตนเองจากนั้นชินอ๋องได้ส่งฎีกาด่วนกลับเมืองหลวง ขอให้ฮ่องเต้
“อืมก็จริงของเจ้า แม้ตอนนี้พวกมันจะแข็งแรง แต่หากเดินทางไม่หยุดพักต้องเกิดปัญหาแน่ เช่นนั้นหลังจากผ่านหุบเขาด้านหน้าไปแล้ว เจ้าแบ่งทหารออกไปสักห้าสิบคน ไปหาวัวหรือม้ามาสำรองเอาไว้เพื่อสลับกับวัวพวกนี้ พวกเราจะได้ไปถึงที่ค่ายทันตามกำหนด”“แบบนี้ก็ดีเหมือนกันขอรับนายกองหยง ว่าแต่ทำไมถึงต้องซื้อเสบียงจ
“ก็แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นที่พวกเจ้าคิดว่ามากมาย เพราะยังมีเสบียงอีกมากที่กำลังมุ่งหน้าไปที่ชายแดน ถึงอย่างไรกองทัพของหนานซวิ่นก็ยังมีเสบียงคอยเลี้ยงดูทหารอยู่ดี ฮ่า ๆ ๆ”“นายน้อยเหตุใดไม่บอกข่าวดีกับนายกองผู้นี้ไปเล่าขอรับ ข้าอยากเห็นสีหน้าอีกแบบเสียแล้ว นี่ที่เจ้านายข้าพูดไม่ได้หมายความถึงเพียงแค่เสบ
หลังจากเซียวหนิงหลงชิงเสบียงมาได้ จึงรีบเดินทางออกจากเขตชายแดน ซึ่งใกล้แคว้นซีหนานให้เร็วที่สุด เพราะไม่อยากสร้างปัญหาเพิ่มในตอนนี้ การเดินทางกับเสบียงจำนวนมาก จึงต้องระมัดระวังเป็นอย่างดีเพื่อไม่ให้เกิดความเสียหายใด ๆเส้นทางที่ต้องผ่านเซียวหนิงหลงจะส่งคนไปเตรียมม้าไว้ สำหรับการสับเปลี่ยนตัวเดิมที่
“หรือว่าในค่ายจะมีเกลือเป็นหนอน หากเป็นเช่นนั้นคนผู้นี้ต้องแฝงตัวมานาน จนได้รับความไว้วางใจเป็นอย่างมาก เพราะเรื่องนี้มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ที่รู้ว่าพวกเจ้าเดินทางมาถึงที่นี่เพื่ออะไร” เซียวหนิงหลงมีเรื่องให้ต้องคิดเพิ่มอีกครั้ง“คนลึกลับผู้นี้หากไม่แฝงตัวเข้ามา ก็ต้องแสดงงิ้วได้แนบเนียนมากนะขอรับ
“ขอรับ ข้าน้อยจะนำมารอซื่อจื่อที่นี่เช่นเดิม จะไม่ฝ่าฝืนคำเตือนของท่านอย่างแน่นอนขอรับ” ป้านหลู่เมิ่งได้ยินเช่นนี้ก็สบายใจ“เช่นนั้นข้าขอรับเสบียงไปเลยก็แล้วกัน พวกท่านพักผ่อนให้หายเหนื่อยค่อยออกเดินทางกลับเมืองหย่งจิน ค่าที่พักและอาหารข้าจะให้คนจัดการเอง ไว้พบกันใหม่ครั้งหน้า ขอให้พวกท่านเดินทางปลอ
หลังจากที่ลู่ชิงได้รับซื้อและให้ลู่จื้อ จ้างสำนักคุ้มภัยนำเสบียงทั้งหมดไปส่งให้เซียวหนิงหลง ยังชายแดนทิศบูรพาเรียบร้อยแล้ว ในตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องนำสินค้าหลายอย่าง ไปส่งร้านค้าที่เมืองหลวงอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ลู่ชิงจำต้องติดตามไปด้วย เพราะสัญญากับเซียวเยว่เล่อเอาไว้และลู่ชิงก็อยากไปดูพื้นที่ในเขตเมื
“คิคิ ตามสบายเถิดเจ้าค่ะ ถ้าเรียบร้อยแล้วค่อยมาบอกข้าอีกครั้งนะเจ้าคะ เดี๋ยวพี่ใหญ่จะไปช่วยดูแลอีกที”“ขอรับคุณหนู”เมื่อเต๋อหลินออกจากห้องรับแขกไปแล้ว ลู่ชิงจึงหันมาสอบถามก้งเยว่ถึงเรื่องราวในเมืองหลวง เกี่ยวกับผู้คนที่ต้องหลีกเลี่ยงเอาไว้ก่อน“พี่ก้งเยว่เจ้าคะไปเมืองหลวงครั้งนี้ ต้องระวังเรื่องอะไ
“กระหม่อมเข้าใจชิงเอ๋อร์เป็นอย่างดี และไม่มีวันที่จะทำให้ชิงเอ๋อร์ต้องเสียใจ ไม่ว่าเรื่องใดก็ตามชิงเอ๋อร์อยากทำสิ่งใดกระหม่อมย่อมสนับสนุน คอยปกป้องนางให้พ้นภัยจากคนชั่ว รัชทายาทอย่าได้ทรงกังวลเรื่องนี้ หากเมื่อไหร่ชิงเอ๋อร์ต้องการไปเยือนตงเฉียน กระหม่อมจะเป็นคนพาไปด้วยตนเองพ่ะย่ะค่ะ” “ก็ดี เปิ่นไท่
“แล้วเสี่ยวชิงเป็นอย่างไรบ้าง ทำสัญญาการค้ากับสี่แคว้น แค่วันเดียวก็ได้รับเงินแสนตำลึงแล้ว ยังไม่นับเงินส่วนต่างที่จะได้รับหลังกิจการในแต่ละแคว้นเปิดทำการอีก ต่อไปนี้ใคร ๆ ก็คงจะคิดหนักหากคิดจะจัดการตระกูลสวี” “ตอนนี้ชิงเอ๋อร์กำลังทำคู่มือสำหรับการเปิดกิจการสาขา และพ่อครัวที่ต้องเดินทางไปสอนการทำอา
เมื่อคนกลุ่มใหญ่จากสามแคว้นออกจากท้องพระโรงแล้ว ได้เสด็จตรงไปยังประตูวังหลวง เพื่อรอให้ข้ารับใช้ไปเก็บสัมภาระ ยังตำหนักรับรองที่ได้พำนักก่อนหน้านี้ รวมถึงรัชทายาทและพระชายาที่ต้องตามเสด็จกลับแคว้น แม้ภายในใจจะรู้สึกโกรธเคือง และไม่เห็นด้วยกับพระบิดาเพียงใดก็ไม่อาจแสดงออกได้มากนัก ยามนี้ยังอยู่ต่างแ
“เฮอะ มีฮ่องเต้คนใดบ้างที่ไม่มีสนม อย่างน้อยพวกนางก็ช่วยให้เรามีความสุขชั่วครั้งชั่วคราวก็ยังดี ขุนนางจะดีจะชั่วใช่ว่า จะมองออกได้ง่าย ๆ ท่านคงคิดว่าตนเองเก่งมาก ที่สามารถมองคนออกว่าคนไหนดีคนไหนไม่ดีเชียวรึ” ฮ่องเต้จากซีหนานตรัสประชดประชันอย่างน่าหมั่นไส้ “ฮ่องเต้ซีหนานท่านไม่อยากเป็นฮ่องเต้ ที่เ
“จริงรึ! นี่คงเป็นลิขิตสวรรค์ ที่ได้ส่งเด็กสาวคนนี้มาเกิดบนแผ่นดินแคว้นฉู่ แม้แต่วิธีแก้ปัญหาเล็ก ๆ แต่กลับช่วยผู้คนได้มากมายนัก ไว้แนะนำให้เจิ้นได้รู้จักนางบ้าง เผื่อจะได้แลกเปลี่ยนความรู้กันสักครั้ง” “เสด็จพ่อทรงพักผ่อนสักนิดเถิด เย็นนี้จะได้ชิมอาหารสูตรของคุณหนูสวี แล้วจะทรงเข้าพระทัยว่าเหตุใด ล
เพราะเดินทางก่อนทำให้ฮ่องเต้ตงเพ่ยจวิน เสด็จมาถึงเมืองหลวงแคว้นฉู่เป็นพระองค์แรก โดยมีรัชทายาทมารอรับเสด็จพระบิดาที่หน้าประตูวังหลวง พร้อมด้วยฮ่องเต้เซียวถิงเฟิง ชินอ๋องและขุนนางอีกหลายคนที่มารอต้อนรับด้วยเช่นกัน “ถวายพระพรเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ” “รัชทายาทเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง อยู่ที่นี่มีปัญหาอันใดหรือไ
“จือเค่อเจ้าไปสังหารฮ่องเต้ส่วนข้ากับลี่จ้งจะหาของมีค่า เผื่อฝ่าบาทจะนำมาด้วยระหว่างทางหลบหนี ยังต้องใช้เงินอีกมาก”“อืม ทำเงียบ ๆ เล่าอย่าได้ส่งเสียงดังเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นพวกเราสามคนคงหนีไม่พ้นเข้าใจไหม”“เชื่อมือพวกข้าสองคนเถิดน่างานนี้ไม่มีพลาดแน่นอน เจ้ารอส่วนแบ่งก็พอแล้วรีบลงมือกันเถิด”จือเค่อ
ส่วนองครักษ์เหยียนกลับคิดถึงเรื่องยาพิษมากกว่า “อย่าว่าแต่เรื่องพลังยุทธ์เลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมนึกถึงยาพิษที่ฮองเฮาได้รับแล้วยังขนลุกได้ทุกครั้ง ยาพิษอันใดกันทำให้เจ็บปวดทรมานอยากตายก็ตายไม่ได้ แต่อยู่โดยมีพิษนี้อยู่ในร่างกายต้องทุกข์ทรมานยามตะวับลับขอบฟ้า น่ากลัวมากจริง ๆ นะพ่ะย่ะค่ะ”“เรื่องนี้รัชท
ตลอดระยะเวลาที่ตัวประกันที่เป็นเชื้อพระวงศ์ และต้องพำนักอยู่ที่แคว้นฉู่มาพักใหญ่ แม้จะถูกจำกัดบริเวณที่ไปได้ แต่มิได้ทำให้ทุกคนซึมเซาหรือเคร่งเครียดแต่อย่างใด เพราะกิจการของตระกูลสวีดึงดูดความสนใจของทุกคน ยิ่งร้านน้ำหอมที่ได้เข้าไปเลือกชมด้วยตนเอง จนต้องเสียตำลึงเงินไปพอสมควร จะซื้อขวดเล็ก ๆ ได้อย่า