Chapter 7/2

Chapter 7

[7/2]

Line~~

เสียงข้อความในโทรศัพท์ของร่างสูงที่นอนเหยียดกายบนโซฟา รอคนที่อยู่ในครัวทำของว่างให้ทานอยู่ ทันใดนั้นเจ้าของเครื่องก็กดเข้าไปอ่านดูเมื่อเห็นชื่อของคนที่ส่งข้อความมาหาเขา

‘พี่ณัฐ อยู่ห้องไหม? น้องดาเข้าไปหาได้ไหม?’

‘จะมาหรอ?’

‘เปิดประตูให้หน่อย น้องดากำลังจะขึ้นลิฟต์แล้ว’

ร่างสูงรีบดีดตัวลุกขึ้นจากโซฟาในทันทีที่ได้อ่านข้อความ อะไรกันทำไมเธอต้องมาหาเขาในตอนนี้ด้วย

จากนั้นณัฐกานต์จึงรับตรงดิ่งเข้าไปหาอีกคนในครัว ที่ตอนนี้กำลังจดจ่ออยู่กับขนมของเธอ

“เธอ มานี่ๆ อย่าเพิ่งทำ วางเอาไว้ก่อนเดี๋ยวนี้เลย” ร่างสูงจับไหล่ของญารินหันหน้าเข้าหากัน แล้วรีบอธิบายให้อีกคนรู้ว่ากำลังจะมีผู้มาเยือนที่นี่และเขาต้องบอกเธอด่วน

“ห๊ะ!? อะไรกันน่ะคุณ” ญารินงงกับการกระทำของเจ้านายเธอมากในตอนนี้ ไม่รู้ว่าเขาทำแบบนี้ทำไม

“คือตอนนี้มีคนกำลังจะมาที่นี่ เธอรีบกลับไปเลย อ่อ! ไม่สิกลับไปไม่ได้ ....เอาไงดี? งั้นเธอก็เข้าไปในห้องนอนฉันก่อน เอ๊ะ! ไม่ได้สิ ไปอยู่ระเบียงก่อนนะ นะๆๆ ไปๆๆ”

ณัฐกานต์ดูลนลานไปหมดในตอนนี้ ดูเหมือนว่าใครอีกคนที่กำลังจะมาที่นี่มีอิทธิพลต่อชายหนุ่มอยู่ไม่น้อย ถึงขั้นต้องบอกให้เลขาฯ สาวของตนเองออกไปหลบที่ระเบียงห้องก่อน

ร่างเพรียวบางที่ยังงงกับสิ่งที่เขาพูดอยู่ กลับถูกชายหนุ่มดึงแขนให้ออกมาตรงระเบียงอย่างปฏิเสธไม่ได้

“โอ๊ย! คุณเป็นอะไรเนี่ย? แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่คุณบอกด้วย วุ่นวายชะมัด ฉันกลับก็ได้นะ”

“ไม่ได้! ออกไปตอนนี้ไม่ทันแล้ว”

หลังจากที่ทิ้งญารินไว้ตรงระเบียงห้องเสร็จแล้ว ร่างสูงก็เดินออกไปเปิดประตูรอคนที่กำลังจะมาใหม่

แกร่ก!

“น้องดาขอโทษนะคะ ที่วันนี้น้องดามาซะดึกเลย” ทันทีที่เปิดประตูให้อีกคนได้เข้ามาในห้อง ชายหนุ่มก็ช่วยเธอถือข้าวของมากมายที่หิ้วมาด้วย

“แล้วนี่ซื้ออะไรมาเยอะแยะ?” ถุงพลาสติกที่เขาถือช่วยเธออยู่นั้น ได้กลิ่นหอมโชยออกมา ซึ่งถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นอาหาร

“น้องดาไม่อยากกินข้าวคนเดียวค่ะ เลยซื้อมาให้พี่ณัฐช่วยกิน”

“ตอนดึกขนาดนี้เนี่ยนะ?”

ร่างสูงเข้าใจอยู่หรอกว่า ‘ดารัน’ เป็นคนที่ไม่ชอบการอยู่คนเดียว คนที่ถูกเลี้ยงมาแบบนี้ก็ไม่แปลก ที่เวลาโตขึ้นเธอจะยังต้องการคนข้างกายเสมอ ไม่ว่าจะเป็นกินข้าว ดูหนัง ไปเที่ยว ถ้าไม่มีเพื่อน หรือครอบครัวพาไป แหล่งพึ่งพิงสุดท้ายถึงจะตกมาที่เขา

แล้วยิ่งถ้าเป็นพี่ชายของเขารายนั้นคงไม่มีทางพาดารันไปไหนด้วยหรอก ช่วงนี้ได้ข่าวง้อเมียหนักจนไม่มีเวลาพักผ่อนแล้ว

ดารันเป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทมัสซิโม่พ่อของเขาเอง สมัยเด็กๆ ภัทรกาฬ ดารัน และตัวเขา ได้มีเวลามาเล่นตัวด้วยกันบ่อยๆ ก็เพราะทั้งสองบ้านของเรารู้จักกันดี

ทว่าหลังจากพ่อของดารันเสียไป คำมั่นสัญญาที่เคยให้ไว้กับพ่อของเขาเรื่องที่จะให้ดารันแต่งงานกับภัทรกาฬพี่ชายของเขา ก็เริ่มจะเป็นจริงเป็นจังมากขึ้น

แต่เมื่อหลายสัปดาห์ก่อนก็รู้มาจากภัทรกาฬแว่วๆ มาว่าปฏิเสธดารันเรื่องงานแต่งงานไปแล้วตอนพาเธอไปเลือกชุดงานหมั้น ทว่าหญิงสาวก็ยังดื้ออยากจะแต่งกับพี่ชายของเขาให้ได้ ทั้งๆ ที่ภัทรกาฬไม่ได้รักดารันเลย

“เอ๊ะ! พี่ณัฐทำขนมอยู่หรอคะ?”

ดารันและเจ้าของห้องเดินเข้ามาเอาข้างเก็บในครัว หญิงสาวผู้มาใหม่จึงเห็นข้าวของกระจัดกระจายอยู่เต็มโต๊ะในครัว เหมือนมีใครกำลังจะทำขนมอยู่ อุปกรณ์ทำขนมพวกนี้เป็นของเธอเองที่ขนมาจากบ้าน เมื่อตอนที่ว่างมาหาณัฐกานต์

“อ่อ! ใช่ พอดีว่าอยากลองทำอะไรใหม่ๆ ดู”

ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้ตอบไปแบบนั้น ทั้งๆ ที่ไม่ใช่ความจริงเลย ทว่าพอเขาได้อยู่กับดารันทุกครั้งเขารู้สึกว่าเขาไม่เป็นตัวของตัวเองเลย ทำไมเขาต้องแคร์คนคนนี้ด้วยก็ไม่รู้

“ว้าว! งั้นน้องดาช่วยทำดีไหมคะ? ครั้งแรกเลยนะที่เห็นพี่ณัฐทำ”

ปกติชายหนุ่มจะจับต้องของแบบนี้ที่ไหนล่ะ แม้แต่ขนมหวานที่เธอเคยทำให้ทานยังไม่ค่อยอยากแตะเลย แต่วันนี้ดูแปลกไปเลยกับสิ่งที่เขาบอก

“ไหนบอกจะกินข้าวไง?”

“ก็ทำอันนี้เสร็จ เราจะได้กินหลายๆ อย่างไงคะ คิกๆ ...”

“หึหึ”

ร่างสูงยิ้มในความเอ็นดูหญิงสาวตรงหน้า ตั้งแต่เด็กจนโตเธอคงไม่รู้ว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ มีผลกระทบต่อเขามากขนาดไหน ต่อให้เธอจะร้องไห้เสียใจจากพี่ชายของเขามาอย่างไร

สุดท้ายคนที่ต้องปลอบใจกลับเป็นเขาเอง และเรื่องนี้ณัฐกานต์ก็ไม่เคยบอกพี่ชายตัวเองด้วยซ้ำ ว่าดารันมาหาเขาที่คอนโดเพราะเรื่องนี้บ่อยครั้ง

“ไหนดูสิว่าพี่ณัฐทำถึงไหนแล้ว”

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังมีความสุข ที่ได้ช่วยกันทำขนมอยู่ในครัว ทว่าอีกคนที่อยู่ด้านนอกในตอนนี้กลับเดือดร้อนในสิ่งที่ณัฐกานต์ทำกับเธอ

ร่างเพรียวบางมองผ่านกระจกตรงระเบียงเข้าไปด้านใน เห็นผู้หญิงอีกคนที่เธอเองก็ไม่เคยเจอ กำลังทำขนมที่เธอค้างทิ้งไว้เมื่อไม่นานมานี้ ส่วนอีกคนก็ช่วยผู้หญิงคนนั้นทำอย่างตั้งใจ

บรรยากาศยามดึกเกือบจะเที่ยงคืนได้แล้ว ร่างบางยังคงติดอยู่ด้านนอกนี้ โดยไม่มีวี่แววว่าผู้หญิงคนนั้นจะกลับไปง่ายๆ เลย แล้วยิ่งความหนาวเหน็บในยามค่ำคืน ทำให้ญารินเริ่มขนลุกซู่และหนาวสั่น

จากที่เริ่มมีอาการคันคอเหมือนจะเป็นไข้ เพราะตอนกลางวันไปตากฝนชูป้ายในงานแข่งรถนั่น ตอนนี้ร่างเพรียวบางเริ่มจะแสบลำคอและตัวร้อนบ้างแล้ว

ญารินเริ่มถอดใจแล้วว่าเธอจะได้กลับเข้าไปง่ายๆ จนกระทั่งเธอนั่งลงกับพื้นริมระเบียง พร้อมกับชันเข่ากอดตัวเองไว้เพื่อคลายหนาว ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับเข้าไป และไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องมาทนอะไรแบบนี้ด้วย

“ฮัดชิ่ว!!”

น้ำค้างด้านนอกระเบียง ยิ่งกระตุ้นทำให้เธอไม่สบายเข้าไปอีก จำได้ว่ายาที่เพิ่งแวะซื้อมาน่าจะอยู่ที่ร้านอาหารเมื่อตอนหัวค่ำ เพราะณัฐกานต์เล่นลากเธอมาโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ คงไม่ทันจะได้หยิบถุงยานั้นมาด้วย

“เหอะ! อิคนใจดำ! คอยดูนะถ้าฉันออกไปได้ คุณเจอดีนะ ….ฮัดชิ่ววว!!”

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วที่คนด้านในยังอยู่ แต่คนด้านนอกอย่างญารินตอนนี้ด้วยความเหนื่อยและเพลียทั้งวัน และเพราะพิษไข้ที่เริ่มมากขึ้น ทำให้ร่างบางเผลอหลับไปทั้งที่ยังอยู่ในท่านั่งกอดเข่าหัวพิงผนังอยู่แบบนี้

หยาดน้ำค้างหยดลงจากฟากฟ้ามาเรื่อยๆ ทว่าคนที่หลับอยู่คงจะไม่รู้สึกตัว เสียงลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอบ่งบอกได้ดีว่าเธอหลับลึกมากแล้ว

หากคนด้านในนึกได้สักนิดว่ามีใครอีกคนที่ยังอยู่ตรงนี้ เขาจะยังรู้สึกเป็นห่วงเธอหรือไม่ หากดารันยังอยากอยู่ในห้องของเขาต่อเขาจะทำอย่างไรต่อไป